Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Με τον Συρμό



Πέφτει το σούρουπο κι ο δρόμος είναι ποταμός
Πλημμυρισμένος με μυρμήγκια που έχουν βγει για ψώνια
Κοντά Χριστούγεννα και γίνεται πανζουρλισμός
Τρέχουν μπας κι αγοράσουν μιαν απόλαυση αιώνια

Και  μπαινοβγαίνω από μαγαζί σε μαγαζί
Με δελεάζουν τ' άψυχα αντικείμενα του πόθου
Θέλω με ηδονή ν' αρμεξω τούτο το πελώριο βυζί
Κι ας πιω το γάλα ενός κόσμου ψεύτικου και νόθου

Κι αν το μυαλό μου και το σώμα μου γερνά
Καινούρια ρούχα αγοράζω για να ξανανιώσω
Μα σαν ποντίκι στον τροχό που όλο γυρνά
Τρέχω την στέρησή μου στο κλουβί ν' ανακυκλώσω

Αφού και το καινούριο  να παλιώσει δεν αργεί
 Η δίψα μου είν' ακόρεστο  πιθάρι δίχως πάτο
Κι όλο μίαν αίσθηση ανέχειας μου δημιουργεί
Τι κι αν θηλάζω το βυζί, δεν με κρατά χορτάτο

Αν το βυζί αντί για ρόγα έχει στόμα, πάλι εκεί
Πάω ν' αγοράσω έρωτα πλουτίζοντας τον Κροίσο
Και, τέλος πάντων, δεν διακρίνω εναλλακτική
Αν θέλω κάτι να σου πάρω να σ' ευχαριστήσω



Έχει νυχτώσει πια κι ο δρόμος που ήταν ποταμός
Δεν απειλεί την κοίτη του με ακράτητη πλημμύρα
Με τα κουτιά ψευδαίσθησης με μεταφέρει ο συρμός
Κι εγώ «υπ' ατμον», γυρνώ με το πακέτο που σου πήρα







Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Ο Τραμπ δείχνει τα λευκά δόντια του στον κίτρινο τίγρη



Μαθαίνω από τους Financiαl Times ότι...
«Ο Donald Trump σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα Εθνικό Συμβούλιο Συναλλαγών [National Trade Council - NTC] μέσα στον Λευκό Οίκο για να επιβλέπει τη βιομηχανική πολιτική και θα διορίσει ένα γεράκι εχθρικό προς την Κίνα, που είναι και ένας από τους αρχιτέκτονες του λαϊκίστικου οικονομικού προτάγματός του Trump, για να διευθύνει τη νέα ομάδα. 
Ο κ Trump έχει επιλέξει τον Peter Navarro, έναν οικονομολόγο σπουδασμένο στο Harvard, ως επικεφαλής, κατά πληροφορίες της Financial Times. Ο συγγραφέας των βιβλίων όπως το "Death by China [θάνατος (κατασκευασμένος) από την Κίνα]" και "Crouching Tiger: What China’s Militarism Means for the World [Ο συσπειρωμένος Τίγρης: Τι σημαίνει ο  Μιλιταρισμός της Κίνας για τον Κόσμο]", έχει για πολλά χρόνια προειδοποιήσει ότι οι ΗΠΑ εμπλέκεται σε ένα οικονομικό πόλεμο με την Κίνα και θα πρέπει να υιοθετήσει μια πιο επιθετική στάση - ένα μήνυμα που ο εκλεγμένος πρόεδρος πούλησε στους ψηφοφόρους σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας»
Αυτό είναι μια ακόμα υπενθύμιση σε όλους αυτούς που, φευ, "ανακουφίστηκαν" που εκλέχτηκε πρόεδρος στις ΗΠΑ ο απαισιότατος "φίλος του Πούτιν", ή λυπήθηκαν που δεν βγήκε το άλλο, το πιο σιχαμερό φερέφωνο του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ, η Κλίντον... Το γεγονός ότι το πάνω χέρι έχει η μία μερίδα των πολυεθνικών που βλέπει την Κίνα σαν τον μέγα εχθρό αντί της άλλης, που βλέπει αναλόγως την Ρωσία σαν τέτοιον... δεν κάνει τον πλανήτη πιο ασφαλή.

Και ένα θέμα είναι πώς θα μπορούσε να ελιχθεί ανάμεσα στις μασέλες των Ιμπεριαλιστών μια λαϊκή κυβέρνηση σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, για να σταθεί ένα φιλολαϊκό πρόταγμα...

... Μια κυβέρνηση που δεν θα συγκρίνεται με την παρούσα (ή τις προηγούμενές της) ούτε όπως ένα βουνό  χρυσάφι μ' ένα σωρό κόπρανα...

Cartoon borrowed from New York Times

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

Για ένα ασίγαστο πάθος




Για ένα ασίγαστο πάθος μιλώ, για επανάσταση - 
Μια γιορτή σ' έναν τόπο  κοινής και ευρείας τομής 
Του  "εγώ" (που δεν κάνει πια πόλεμο) με το "εσύ”
Και στον χρόνο που υπάρχουν τα δύο τους στο " εμείς"


Φαντάζομαι τώρα πώς θα 'μαι στα χέρια σου
Και διεγείρονται όλα  τα  μόρια του σώματός μου
Και όπως τη νύχτα μακριά σου αγναντεύω τ' αστέρια σου
Προσανατολίζομαι σε ατραπούς ενός άγνωστου κόσμου 


Κι αν  απ' τα κύματα του εγκεφάλου μου  ηχούσαν δονήσεις
Καθώς ακούραστα σκέφτομαι εσένα μονάχα και συνεχώς
Κι απ' την ατέρμονη νύχτα σου ανυπομονώ να ξυπνήσεις
Θ' άκουγες μια μουσική απολύτως δική σου και σ' άπλετο φως 



Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

Είν' απρόβλεπτος ο ωκεανός



«Μια  παλίρροια υπάρχει, θαρρώ, στων ανθρώπων τις σχέσεις

Που, αν στην πλημμυρίδα αφεθούν, θα τους πάει προς τον θησαυρό· 

Αν όχι, από της ζωής το ταξίδι τους μένουν μονάχα υποσχέσεις- 

Ναυάγια  μέσ' στης μιζέριας το άβαθο και λιμνιασμένο νερό»


Αυτό είπε κάποτε ο ποιητής. Όμως, να που συμβαίνει 

Στις σχέσεις τους οι άνθρωποι να προτιμούν το ενυδρείο

Με οικείο νερό, κι ας μολύνεται κι ας τους αρρωσταίνει - 

Είν' απρόβλεπτος ο ωκεανός, και το κύμα μεγάλο και κρύο..


✳✳✳✳


Σημείωση 


Η πρώτη στροφή, ελεύθερη απόδοση 
από εδάφιο του William Shakespeare, 


Brutus:
There is a tide in the affairs of men.
Which, taken at the flood, leads on to fortune;
Omitted, all the voyage of their life
Is bound in shallows and in miseries.
[Julius Caesar Act 4, scene 3]

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

city break




Είδα την σκηνή στην πόλη που έχει γίνει  "μια απ' τα ίδια" ...
Ένας άνθρωπος που ψάχνει σαν τον πεινασμένο γάτο
Με τα χέρια του χωμένα σ' ένα κάδο με σκουπίδια
Μόνος του, μα όλη η Αθήνα να χτυπάει μαζί του πάτο

Λίγο πριν, είχα δει κάποιον δίπλα στον ανελκυστήρα
Ξαπλωμένο σε χαρτόνι να στολίζει το μετρό
Μ' ένα βλέμμα παγωμένο, ξεχασμένο απ ' τον σωτήρα
Κι η ψυχή του αφανισμένη στο κορμί του το νεκρό

Αν απ' όλους μας μόνο ένας θα πεινάσει, όλοι πεινάμε,
Είπ' ένας σοφός νομίζω, μα δεν μοιάζει σαν αλήθεια -
Μας τρομάζει ο πεινασμένος και την πλάτη του γυρνάμε
Μην τυχόν και καθρεφτίσει κάτι που έγινε συνήθεια

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Έλληνας εφ' όρου ζωής



Στο χτεσινό άρθρο του Ριζοσπάστη με τίτλο «Ενιαίος αντιλαϊκός σχεδιασμός με ορίζοντα δεκαετιών για την καπιταλιστική ανάκαμψη», κατά την γνώμη μου το πλέον φρικιαστικό νέο, που δεν είναι νέο, είναι ότι το δέσιμο της χώρας στο κάρο της "λιτότητας", και δη της αθλιότητας, προγραμματίζεται να διαρκέσει έως το 2060, και σχετίζεται με την εξυπηρέτηση του χρέους - πράγμα που πάει πακέτο με ολοένα και περισσότερα μέτρα τα οποία θα πάρει η κυβέρνηση, των οποίων μέτρων την πιστή εφαρμογή θα εποπτεύουν οι εκπρόσωποι των δανειστών (τρόικα, κουαρτέτο, κουιντέτο). 

Δεν θα σας απασχολήσω με το λόγω άρθρο (τη ανάγνωσή του θα πρότεινα να κάνετε εδώ). Θα αναφερθώ μόνο στη αντίδρασή μου στην παραπάνω φωτογραφία που το εικονογραφεί. 

Γενικά, πρόκειται για μία κοινότυπη φωτογραφία , εντελώς  κενή από "αισθητικό" ενδιαφέρον. Δείχνει τον Ολλανδό εκπρόσωπο του Ευρωπαϊκού Ιερατείου και τον Έλληνα (;) κυβερνητικό εκπρόσωπο να γελούν μαζί... Προφανώς κάτι αστείο ειπώθηκε  - δεν έχει και τόση σημασία τι, και από ποιόν ειπώθηκε...

Το θέμα είναι ότι δεν έχει και σημασία ποίος  είναι Ολλανδός, Έλληνας, ή ό,τι στο διάολο γράφει το διαβατήριό του πως είναι η Εθνικότητά του. Κι οι δύο εξυπηρετούν το ίδιο αφεντικό. 

Βεβαίως, η πρώτη μου αντίδραση βλέποντας τον Τσακαλώτο, ήταν να σκεφτώ όχι γενικά σαν Έλληνας, μα σαν Έλληνας που υποφέρει τις συνέπειες της ανοχής που δείχνει σ' αυτούς που τον κυβερνούν: «καλά βρε άθλιο υποκείμενο, ο άλλος μπορεί να είναι δικαιολογημένος να γελά που η "συνεργασία " σας δεν έχει άλλο σκοπό από το δέσιμο της χώρας σου χειροπόδαρα. Εσύ, σαν Έλληνας, τι λόγο έχεις να γελάς;» 

Το θέμα είναι , λοιπόν, πως αυτό το θλιβερό πολιτικό υποκείμενο πληρώνεται για τη διεκπεραίωση της διαδικασίας που θα με εξαναγκάσει να πληρώνω  εφ' όρου ζωής αυτόν και τους ληστές που εξυπηρετεί ... και να πληρώνω όχι μόνο εγώ (που μπορεί και να φταίω...) μα  κι οι άδοξοι απόγονοί μου... 
 εφ' όρου ζωής... 


Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Τα ζώα





Κοιτώντας την ήρεμη λίμνη μου είπες:

«Οι κύκνοι, τι άραγε βλέπουν στον άλογο κόσμο τους, πίσω απ' την θέα ειδώλων; 

Και όταν η αταραξία τα παίρνει στην κατοχή της μ' αυτές τις παράξενες ιεροτελεστίες των, τί να λατρεύουν, αφού ούτε έννοια μήτε εικόνα θεού συλλαμβάνουν;»

Είναι ζώα, αποκρίθηκα, παίζουν· και το  ένα τη σάρκα του άλλου λατρεύει στην "άθεη" ιεροτελεστία τους... Κι αν δεν έχουν γλώσσα, έχουν πίστη. Ειδάλλως πώς θα επιβίωναν; 

«Τα ζώα δεν έχουν ψυχή. Πώς λοιπόν να πιστεύουν. Δεν βλέπεις  το ελάφι που πίνει νερό φοβισμένο; Τί να απαλύνει την ανησυχία που δείχνει στα μάτια του;» είπες. 

Λέω, ίσως η πίστη, κι όχι αποκλειστικά σε θεότητες, είναι σαν την κιβωτό. Ταξιδεύει  το πνεύμα των ζώων σε τόπο και χρόνο όπου το περατό είναι μόνο το σώμα τους, που όταν σκλαβώνεται, γίνεται πράγμα που σέρνουν προς τον ματωμένο πυρήνα του απέραντου.  Και  είναι αυτό που σπουδάζεις, θαρρώ, ή το άλλο που εσύ ονομάζεις θεό, μα κι αυτό  που εκείνα μονάχα διαισθάνονται. Πώς συμπεραίνεις, λοιπόν, πως δεν έχουν ψυχή; Αφού βλέπεις, φοβούνται, διότι αισθάνονται πόνο κι οδύνη. Και άρα ελπίζουν, αν νιώθουν χαρά κι ηδονή. Η χαρά και η λύπη δεν είναι απλά ηχοχρώματα αλόγων επιφωνημάτων, μα η όλως διόλου υλική  πεμπτουσία της αγνοημένης ψυχής των.




Εδώ μέσα, κι ολούθε, η μπόχα σφαγείου ειρωνεύεται τον σεβασμό στην ζωή, και η στείρα κυριολεξία μας σέρνει με την στρατιωτική πειθαρχία της σε βεβαιότητα πως επειδή τους ανθρώπους χωρίζει απ' τον κόσμο ο φλοιός του εγκεφάλου των (κείνη η σαβούρα από λέξεις που τροφοδοτούν προσευχές), θεωρούν πως μονάχα αυτούς έχει φτιάξει ο θεός κατ' εικόνα και ομοίωσή του. Και σαν "λογική" πια συνέπεια λέν' οξύμωρα "είμαστε ζώα.. πιο πάν' απ' τα ζώα "... 

Κι, ας πούμε πως είναι δεκτό ότι, αφού ένα είδος των ζώων δεν είναι το ίδιο με τ' άλλο, δεν δύναται το ένα να συμπεριφέρεται ωσάν και το άλλο. Γιατί αν το κάνει, δεν πρόκειται να επιβιώσει. Και μάλλον εκεί έχει ρίζες η αξία που λέει πως "αυτός που έχει τάση να συμπεριφέρεται όπως το ζώον, άλλο από ζώον του ζώου δεν είναι". Κι ο άνθρωπος δεν διατηρεί ανθρωπιά όταν δικαιολογεί την κατάχρηση έμβιας φύσης ελέω θεού... 

Μα δεν εν' ειρωνεία της φύσης, που έρχονται αυτοί που πρεσβεύουν την υπεροχή του ανθρώπου συμπεριφερόμενοι  όχι μονάχα σε ζώα μα και σε ανθρώπους, με τρόπους χειρότερους κι  από αυτούς του  αγριότερου ζώου; ...




Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος

Η φράση στον τίτλο αντί για θρήνο για τον θάνατο του Φιντέλ - μια από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες στην ιστορία του αγώνα της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων για πραγματική χειραφέτηση 

Παρακάτω, η σχετική ανακοίνωση από το
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Θα ζει για πάντα στην ιστορική μνήμη και τη συλλογική συνείδηση των λαών όλου του κόσμου
Ανακοίνωση της ΚΕ του Κόμματος για τον θάνατο του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο
Ανακοίνωση για το θάνατο του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο, εξέδωσε η ΚΕ του ΚΚΕ. Σ' αυτήν, σημειώνει:
«Η ΚΕ του ΚΚΕ, με βαθιά θλίψη, αποχαιρετά μια θρυλική μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, τον ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο.
Εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στον Πρόεδρο της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, στην ΚΕ του ΚΚ Κούβας και σε όλο τον κουβανικό λαό.
Ο Φιντέλ Κάστρο είχε γεννηθεί στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926 και είχε σπουδάσει Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Από φοιτητής, συμμετείχε στο επαναστατικό κίνημα ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα στην Κούβα, που είχε την ανοιχτή στήριξη και των ΗΠΑ.
Στις 26 Ιούλη του 1953, επικεφαλής ομάδας επαναστατών επιτέθηκε στους στρατώνες της Μονκάδα, με σκοπό να ξεσηκώσει το λαό του Νησιού ενάντια στη δικτατορία. Η απόπειρα αποτυγχάνει και ο ίδιος μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνεται. Ομως, η 26η του Ιούλη σηματοδοτεί την απαρχή της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα.
Μπροστά στους κατηγόρους του, στις 6 Οκτώβρη του 1953, στο δικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας, ο Φιντέλ Κάστρο λέει: "Οσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα 'ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει".
Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 15 χρόνια φυλάκιση.
Το 1955, στις 15 του Μάη, ο Κάστρο αποφυλακίστηκε και στις αρχές Ιούλη αναχώρησε για το Μεξικό, όπου οργάνωσε και εκπαίδευσε στρατιωτικά μια ομάδα επαναστατών, από τις τάξεις της οποίας βγήκαν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες της Κουβανέζικης Επανάστασης, όπως ο Καμίλο Σιενφουέγος, ο Χουάν Αλμέιδα και o Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
Οι επαναστάτες ξεκίνησαν το αντάρτικο στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ο επαναστατικός στρατός που συγκροτήθηκε "ακούμπησε" στη συστηματική πολιτικοστρατιωτική προετοιμασία, που είχε ξεκινήσει το κίνημα της 26ης Ιούλη, με επικεφαλής τον Φ. Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε ονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επαναστατικό Διευθυντήριο που απαρτιζόταν από επαναστάτες φοιτητές. Βασίστηκε στη δράση των οργανωμένων δυνάμεων στις πόλεις, στην παράνομη δουλειά που ανέπτυσσαν οι κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, στην αγροτιά και τη νεολαία. Αυτή η προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχή έκβαση της επαναστατικής πάλης. Αυτές ήταν και οι κύριες δυνάμεις που προχώρησαν στην ενοποίησή τους στις Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμεις, που οδήγησαν στην επανασύσταση του ΚΚ Κούβας το 1965.
Την 1η Γενάρη του 1959 ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από ένα μακρόχρονο αγώνα του λαού της Κούβας ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα, τον οποίο στήριζαν οι ΗΠΑ. Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και βρήκε αμέσως την αμέριστη στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.
Δύο χρόνια και 4 μήνες μετά την Επανάσταση, ο κουβανικός λαός, με την καθοδήγηση της ηγεσίας του και του ίδιου του Κάστρο, αναχαιτίζει στον Κόλπο των Χοίρων στην παραλία Χιρόν, την εισβολή και απόβαση 1.400 μισθοφόρων που έστειλε η αμερικανική κυβέρνηση.
Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές (λίγο πριν την απόβαση των μισθοφόρων της CIA), ο Φιντέλ Κάστρο, ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης. Για δεκαετίες ο Φιντέλ Κάστρο, από τη θέση του Προέδρου της Κούβας και ως επικεφαλής του ΚΚ Κούβας, καθοδήγησε την πάλη του λαού της χώρας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στις δύσκολες συνθήκες της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και περικύκλωσης και ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες το 1989 - 1991.
Ο Φιντέλ Κάστρο αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και ιδιαίτερα στον κουβανικό λαό, στον αγώνα που δίνει και σήμερα ενάντια στο αμερικανικό εμπάργκο, που συνεχίζεται, και όλες τις προσπάθειες υπονόμευσης του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, στις οποίες πρωτοστατούν οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
Ο Φιντέλ Κάστρο θα ζει για πάντα στην ιστορική μνήμη και τη συλλογική συνείδηση των λαών όλου του κόσμου, των καταπιεσμένων στον αγώνα για την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την τελική νίκη, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Hasta la victoria siempre».
ΑΘΗΝΑ 26/11/2016

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

My dear Lady Gaga



Κάνω μιαν εμπειρική διαπίστωση πως στο μυαλό εκείνου που ακούει διάφορα είδη μουσικής, δύσκολα γεννάται σαν πρόβλημα το ερώτημα αν ένα είδος της μπορεί να θεωρηθεί ανώτερο από άλλο. Για κείνον, το ερώτημα παραμένει θεωρητικό, αφορώντας την ψυχολογία ή την φιλοσοφία της μουσικής ή κάτι άλλο, που σαν θέμα συζήτησης ή μελέτης  μπορεί να διατηρεί κι έντονο ενδιαφέρον, ενώ δεν τον εμποδίζει ν' ακούει δίχως προκαταλήψεις ό,τι τον ευχαριστεί ή ό,τι ακουστικά και βιωματικά  του δημιουργεί τη διάθεση να το ακούσει.


Αν το  ερώτημα δεν θίγεται συχνά σε συζητήσεις, σαν πρόβλημα εντούτοις δεν παύει να υφίσταται και σε κοινωνικές επαφές, με την έννοια ότι η υποτιθέμενη "ποιότητα" της μουσικής που ακούει ο ένας, ή γενικότερα "το γούστο" του, καθίσταται κριτήριο αξιολόγησης του επιπέδου καλλιέργειάς του, ή και του χαρακτήρα του, από την άλλη ή άλλον.. Λόγου χάρη, αυτός που ακούει αποκλειστικά "κλασσική μουσική", ενίοτε εννοώντας οτιδήποτε βγαίνει από μια συμφωνική ορχήστρα, κι όχι κατ' ανάγκη κάτι που  περίπου μοιάζει με τη μουσική του Mozart, ας πούμε,  μπορεί να θεωρεί την λαϊκή μουσική "κατώτερου επιπέδου" είδος, και αυτόν που ακούει αποκλειστικά και μόνο "τα λαϊκά του" άτομο "χαμηλότερης καλιέργειας" ή γούστου. Ο άλλος που ακούει μόνο αυτό που θεωρεί "λαϊκή μουσική", ενίοτε μπερδεύοντας το δημοφιλές με το "λαϊκό" κι εννοώντας μ' αυτό μόνο το τραγούδι που δεν χρειάζεται προχωρημένη μουσική παιδεία για να να τραγουδηθεί, και συνήθως έχει μιαν εύκολα αντιληπτή στροφική μορφή, μπορεί να θεωρεί την "κλασσική" μουσική σπατάλη του χρόνου του, διατηρώντας όμως την ίδια προκατάληψη πως το "λαϊκό" δεν μπορεί να είναι εφάμιλλο, σε "αισθητικό ύφος", ύψος ή βάθος, του "κλασσικού".  Πιο γλαφυρά και ακραία, κάποια που ακούει μόνο αυτό που χαρακτηρίζεται ως "σκυλοτράγουδο", θα θεωρήσει φαντασμένο υπερόπτη, σνομπ, αυτόν που θα της πει πως το ορατόριο είναι κατά πολύ ανώτερη  δημιουργία. Από την άλλη, αυτός που "απεχθάνεται μπουζούκια και τουμπελέκια” κι ακούει μόνο "Κλασσική Μουσική" και... (Ά ναι, μην το ξεχάσω), λέει πως ακούει και "λίγη τζαζ",  ενώ δεν εκτίθεται στο άκουσμα του "σκυλοτράγουδου", ενδεχομένως να δυσκολευτεί να καταλάβει γιατί του έρχεται η διάθεση να χορέψει (αν του έρχεται ποτέ...) ακούγοντας ένα "σκυλοτράγουδο".

Δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχει ανώτερο ή κατώτερο είδος μουσικής, αν γίνει δεκτό  ότι διαφορετικά είδη  μουσικής  μπορεί αντίστοιχα να θέτουν σε λειτουργία  διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου.  Αν και είναι αλήθεια πως ο ίδιος εγκέφαλος μπορεί να κρίνει το αν μια σύνθεση ενός είδους μουσικής είναι ανώτερη από μιαν άλλη του ίδιου είδους. Και το πώς δύναται να συμβαίνει αυτό είναι ένα μυστήριο που δεν το ερμηνεύει η όποια φιλοσοφία από μόνη της, αν και μπορεί να συνεισφέρει σ' αυτό.


Και είναι συνέπεια αυτού του γεγονότος το ότι οι ψυχολογικές αντιδράσεις στο ένα είδος διαφέρουν ριζικά από αυτές στο άλλο, πράγμα που περνάει και σε διαφορετικές μορφές κοινωνικής συμπεριφοράς που σχετίζονται και ταιριάζουν με το ένα ή το άλλο είδος. Το μόνο πρόβλημα έγκειται στην τάση να αποκλείεται, ή να αγνοείται  το ένα είδος προς χάριν του άλλου, παρότι με πολλή επιείκεια θα θεωρούσα τουλάχιστον "αισθητικό πατρονάρισμα" το να μου επιβληθεί ν' ακούω κάτι που πολύ χοντροκομμένα κάνει επίκληση αποκλειστικά και μόνο ενός τμήματος του εγκεφάλου μου.

Το θέμα μπορεί να πάρει μεγάλη έκταση και δεν είναι πρόθεση μου να επεκταθώ σε τούτο το σημείωμα.  Μια σύντομη αναφορά στον  Adorno, ο οποίος στο έργο του 'Η Φιλοσοφία της Νέας Μουσικής' απορρίπτει το προϊόν της σύγχρονής του βιομηχανίας παραγωγής μουσικής (αυτό που ανάλογα στις μέρες μας πουλιέται παγκοσμίως σαν λαϊκή μουσική , ή σαν τη λεγόμενη από καιρό "ποπ" μουσική και που παράγεται κυρίως  στον Αγγλοσαξωνικό χώρο) ως εμπορικό εκχυδαϊσμό που διαφθείρει αντί να φωτίζει, που μας μετατρέπει σε παθητικούς, ανεγκέφαλους ακροατές-θεατές, αποτρέποντας μια κριτική αντίληψη αυτού που ακούμε και βλέπουμε...

Στην παρακάτω φράση εκφράζεται με έντονα κατηγορηματικό τρόπο, και ύφος ποιητικής άδειας, συμπυκνωμένη η  θέση του:
"Όσο περισσότερο η παντοδύναμη βιομηχανία κουλτούρας αδράχνει για δικό της σκοπό την αρχή της φωταγώγησης και την διαφθείρει στη χρησιμοποίηση των ανθρώπων προς όφελος ενός συνεχόμενου σκότους, τόσο περισσότερο η τέχνη ορθώνεται εναντίον της ψευδούς φωταγώγισης· αντιστέκεται στα σχήματα αυτού του απωθημένου σκότους στο πανταχού παρόν στυλ φωτεινής επιγραφής και βοηθά στο να φωτίζει μόνο με το να καταδικάζει την λαμπρότητα του κόσμου στο δικό της σκότος".
Είναι ακριβώς έτσι; Υπάρχει άραγε τέτοια αντίθεση μεταξύ "τέχνης" και βιομηχανίας κουλτούρας;  Θα εκτεθούν κάποιες απαντήσεις σε μελλοντικό κείμενο. Για τώρα να πώ πως το σίγουρο είναι ότι ο Adorno σε προτρέπει να σκεφτείς το θέμα.  Βέβαια ο ίδιος, έχοντας μια διαλεκτική αντίληψη της Δυτικής, Ευρωπαϊκής Έντεχνης Μουσικής, σαν ζωντανό εν εξελίξει είδος, θεωρούσε "τέχνη" κυρίως (αν όχι μόνο αυτό) ό,τι συνιστούσε το τελευταίο στάδιο εξέλιξης αυτού του συγκεκριμένου είδους, και πιο ειδικά, το ιδανικό του ήταν το έργο που παρήγε  στην εποχή του  (κυρίως στο πρώτο ήμισυ του περασμένου αιώνα), η Δεύτερη Βιενέζικη Σχολή, ήτοι την Ατονική και Δωδεκατονική ή Σειριακή μουσική των Arnold Schoenberg, Alban Berg and Anton Webern. Στις μέρες μας, η ίδια βιομηχανία που παράγει "Ποπ" μουσική πουλάει με τα ίδια εμπορικά κίνητρα και το είδος που ο Αdorno θεωρούσε να στέκει σαν αντίδραση στην εμπορευματοποίηση και τον εκχυδαϊσμό της μουσικής...

Ένα ερώτημα παραμένει: γιατί το ένα είδος μουσικής δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση τόσο  δημοφιλές όσο το άλλο. Τολμώ να πω αυτό που μου φαίνεται προφανές μόνο:  το αν αυτό το είδος (που, κατά τον Adorno, διαλεκτικά αρνείται το σκότος της εμπορευματοποίησης προβάλλοντας, σαν άρνηση της αρνησης, το σκότος της εγγενούς του δυσκολίας να ακουστεί) συχνά  δεν γεμίζει τις πρώτες σειρές καθισμάτων μιας μικρής  αίθουσας κοντσέρτου ακόμα και στις μέρες μας,  ενώ το άλλο, το "εκχυδαϊσμενο", γεμίζει στάδια, είναι ένα φαινόμενο που χρειάζεται την ψυχολογία (μεταξύ άλλων) της μουσικής περισσότερο από μιαν ιδεοπαθή φιλοσοφία της μουσικής για να ερμηνευτεί...






✳✳✳

Ειρήσθω εν παρόδω, οι παραπάνω σκέψεις ξεκίνησαν με έναυσμα μια συζήτηση που άκουσα, μέρος της οποίας ήταν η παρακάτω στιχομυθία που πήγε κάπως έτσι:
- Μου λες για σκυλοτράγουδα... εγώ "τη βρίσκω" κάπου-κάπου, στο κατάλληλο κλίμα, με την Αγγλοσαξωνική εκδοχή σκυλοτράγουδου. Πχ μπορώ ν' ακούσω με ευχαρίστηση και Lady Gaga! Άκου το "bad romance" της Λαίδης Γκάγκα
- Ε, το άκουσα. Μα άκου κι εσύ τί βαθυστόχαστο λέει το τραγούδι...."Rah rah ah-ah-ah! mah ro-mah-mah, Gaga oh-la-la! Want your bad romance…" ... τουτέστιν: μαλακίες...
Η Lady Gaga στο bad romance"  σου λέει πως θέλει ένα "κακό ρομάντζο". Σου λέει πως θέλει "την ασχήμια σου, την αρρώστια σου, αρκεί να είναι δωρεάν" . O στίχος της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "σκουπίδι σκουπιδιών", αν μπορούσε κάποιος να κρίνει ποια είναι η καλή ποίηση που γράφεται σήμερα στ' αγγλικά.. και να τον συγκρίνει μ' αυτήν... Δεν θα πέρναγε για ποίηση κι ούτε προσποιείται πως είναι. Μα κάτι λέει που είναι ευανάγνωστο, όσο "μπανάλ", ή "κακίστως γραμμένο" κι αν το βρίσκεις εσύ ή εγώ. Ούτως ή άλλως,  αυτό που λέει είναι δευτερεύουσας σημασίας. Αυτό που μετρά περισσότερο είναι ή " σωματική γλώσσα" που απευθύνεται λιγότερο στον εγκέφαλο και πιότερο στο σώμα του ακροατή. Μετράει, αρχής γενομένης, η χροιά της  φωνής της στην παράδοση ενός μηνύματος, που είναι απλό μεν, άλλα με ξεκάθαρα ερωτικό περιεχόμενο.  Άπαξ και το μήνυμα παραδοθεί, τότε το κυρίαρχο είναι η ερμηνεία του τραγουδιού που μπορεί μεν να συνίσταται από κάτι όχι πολύ περισσότερο από ένα απλό, "πιασάρικο μοτίβο", αλλά πέραν της εσωτερικής δομής του σαν σύνθεση, το κομμάτι ντύνεται με τέτοια χρώματα κι  εμπλουτίζει τις υφές με τρόπο που μόνο με τη χρήση του εξοπλισμού μιας πολύ ανεπτυγμένης  μουσικής παραγωγής  είναι δυνατά. Πρόκειται για παραγωγή που διαθέτει την αιχμή του δόρατος της τεχνολογίας αλλά και την καλύτερη τεχνική στην ερμηνεία της μουσικής, χρησιμοποιώντας και  κορυφαίους μουσικούς. Η δημόσια παράδοση του συγκεκριμένου προϊόντος στο κοινό βασίζεται σε, και απαιτεί, μία βιομηχανία διασκέδασης, διαστάσεων μαμούθ, συν  και το σούπερ θέαμα... Τότε, φυσικά, βγαίνει κάτι που εντυπωσιάζει και διασκεδάζει οπτικοακουστικά...

Η αλήθεια είναι πως αυτή η μουσική, πακεταρισμένη με αυτόν τον τρόπο, έχει σχεδόν όλα τα συστατικά της όπερας. Σχεδόν όλα. Αλλά της λείπει κι η ενίοτε υστερική φλυαρία μιας ατέρμονης, νευρωτικής Βαγκνερική ς όπερας... Μπαίνει στο ζουμί με άμεσες και συνοπτικές διαδικασίες. Και ξέρει τι κάνει! Ο κόσμος μας είναι βιαστικός και (όταν το "πολιτιστικό προϊόν έχει θέμα τον έρωτα) το οικονομικά συμφέρον είναι αντί για πλήρη οργασμό  ή αντί για "Τάντρα", να μας προσφέρει πρόωρη εκσπερμάτιση... Και μας λέει "αυτό είναι καλύτερο από το τίποτε..."



Σαν παράδειγμα εκδοχής "όπερας", στο "Alejandro" [εδώ] το δήθεν απενεχοποιημένο παίρνει σκανδαλιστικό χαρακτήρα σε μίαν εικονογραφία που παίζει με μίξη νεκροφιλίας και σαδομαζοχισμού. Συνάμα προβάλει το θρησκευτικά "αμαρτωλό,  και με σκανδαλοθηρικό γαρνίρισμα... "ανορθόδοξης" ομοφιλικής συνουσίας.. Είναι άραγε η αποθέωση του kitsch; Ναι, μα δεν παύει να είναι εντυπωσιακό!


Το έντονα "ερωτικό" σ' αυτήν την περίπτωση αγγλοσαξονικού "σκυλοτράγουδου" εμφανίζεται με σουπερ-θέαμα που αγγίζει το εκπληκτικό, ενώ κατ' ουσίαν παραμένει μια φαντασίωση για τον μέσο, ως επί το πλείστον, αρσενικό, ετεροφυλόφιλο θεατή-ακροατή. Είναι ένα πακετάρισμα  της λαγνείας που παραμένει ματαιωμένη, απροσδιόριστη, και χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο (η και υποκείμενο) πόθου. Διότι ο θεατής, παρότι αναγκάζεται να εστιάσει στην μόνη θηλυκή, την  πρωταγωνίστρια που ερμηνεύει το έργο, ο ίδιος  δεν μπορεί ν' αγγίξει αυτό το είδωλο . Κι έτσι το έργο, του προβάλει πίσω την φαντασίωσή του, δίνοντας όμως ένα περιεχόμενο που δεν γεννάται από, μα επιβάλλεται εις, τον εγκέφαλό του,  σαν φαντασμαγορική υπερμεγένθυση της επιθυμίας του, και με τέτοια υπερβολή  που καλύπτει το σάπιο της περιρρέουσας παρακμής, δίνοντας της μία "γλυκιά" γεύση σε μιαν ατμόσφαιρα που σαγηνεύει σαρκικά.. μα έχοντας ήδη κάνει κατά κόρον επίκληση στο  Μεταιχμιακό Σύστημα του εγκεφάλου του. Η τόσο συχνά άπιαστη ατομική  ευχή, μετατρέπεται σε δημόσια, μαζική ονείρωξη, με τη μορφή  ενός ηδονικά απολαυστικού εφιάλτη. Αλλά, πάντα  σαν τέτοιος, ο εφιάλτης κρατά τον θεατή-ακροατή έκθαμβο στον ατομικό, συχνά μοναχικό του χώρο ηδονοβλεψίας...



Είναι τα μάλα δημοφιλές γιατί αγγίζει τη "ζωώδη πλευρά" μας που δεν πολυψάχνουμε, την οποία η καταπιεστική πλευρά (συμβάσεις, ενοχές, συνήθεια και ανία) μπορεί να μην επιτρέπει να εμφανιστεί στην κλειδωμένη κρεβατοκάμαρά μας και μας βγαίνει σαν δημόσιο θέαμα...



Στο βίντεο που εικονογραφεί το κομμάτι Alejandro, η Lady Gaga φαίνεται να θέλει μόνο αρσενικούς χορευτές συγκεκριμένου σεξουαλικού προσανατολισμού, με την  χορογραφία που παραπέμπει και σε άγριο gay sex ....

Tο "show", όμως, προσφέρει οπτικό "φαΐ" και στον θηλυκό θεατή (παρότι η επίκληση είναι προς την σεξουαλική ορμή του αρσενικού, εννοείται..) , που ακόμα και στην περίπτωση που δεν μετακινείται κι από μια υποβόσκουσα ομοφοβία, θα μπορούσε να πει "τι ωραία κορμιά που έχουν!  Και πως μ' αρέσει να τους βλέπω να χορεύουν... (ή αναμολόγητα να σκεφτεί: Εντάξει.  Οι χορευτές μπορεί να είναι "γκέι", αλλά χορεύουν υπέροχα και... "με φτιάχνουν"!)


Ή να πει το πλέον σύνηθες "It's just an entertainment" (Μία απλή διασκέδαση)...

Και το ξέρουμε πως  μπορεί να είναι μία παρένθεση που μας απαλλάσσει προσωρινά από τις εμμονές με τα ανεπίλυτα  προβλήματά μας. Είναι κάτι σαν κι αυτό που ο Μαρξ αποκάλεσε "όπιο". Αλλά σαν τέτοιο, είναι μία επίγεια πλαστή παρένθεση παραδείσου που, όμως, αν το επιλέξουμε πληρώνοντας το αντίτιμο, μπορεί να την βιώσουμε στο "εδώ και τώρα" μας, αφήνοντας προσωρινά απέξω την κόλαση που την περιβάλλει.

"Ρούφηξέ την και μην το πολυψάχνεις. Έχουμε αρκετά άλλα που να μας προβληματίζουν..." Αυτή είναι η βουβή παραίνεση της βιομηχανίας κουλτούρας που γίνεται κοινά αποδεκτή  άποψη.

Και κλείνοντας λέω, το ερώτημα είναι αν παραμένει ίχνος "πνεύματος" σε μια "παρένθεση" που ούτε καν προσποιείται πως είναι όαση έξω από τα όρια της οποίας η έρημος του χυδαία εννοούμενου "υλικού" γίνεται η ουσία της επιβεβλημένης μας, οικουμενικής πλέον, θρησκείας... Ακριβώς γιατί είναι μέρος της ίδιας θρησκείας.

Ή μήπως κι αυτό που αποκαλούμε, ενίοτε με περιφρόνηση, πνευματικά φτηνή "διασκέδαση", (entertainment...) συνιστά καί αγωγή της ψυχής; Και πιθανόν και σ' ένα κόσμο όπου το χρήμα δεν "μιλά" πλέον, θα εξακολουθήσει να είναι αναγκαίο στο βαθμό που και το σώμα μας θα το χρειάζεται ακόμα...

***

Σημείωση:
Το εδάφιο από την εισαγωγή, σελ 16

Philosophy of New Music by Theodor Adorno; (Μετάφραση στα αγγλικα του  Robert Hullot-Kentor), University of Minesota Press.


Δεν είναι ανδραγάθημα;




"Δεν είναι δα και το μέγα ανδραγάθημα"
Μου λες, που άφησα το σύνηθες
Κι επίπονα επέλεξα το νέο...
Κι όμως είναι(!) γενναίο.

Αίφνης, όταν ισιώνεις το κυρτό σου ανάστημα
Βλέπεις το σήμερα να διαφέρει απ' το χθες -
Κι αν έβγαζα στο στήθος μου εξάνθημα
Λοιπόν, πάλι θα έπρεπε να σε εμπνέω!

Κι εσύ λέγε μου τώρα ό,τι θες...
Εγώ βαθιά αναπνέω

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

τέτοια επιλογή...



- Γιατι έκλεισες τα μάτια σου με τα χέρια σου;
- Εσύ που τα κρατάς ανοιχτά τι βλέπεις;...

- Σε πείραξε που βγήκε ο Τραμπ αντί για την Κλίντον; 
- Όχι. Με πείραξε που κατάντησα να έχω μία τέτοια επιλογή.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Ο "πλανητάρχης"




Μωρέ τί ισχυρούς κυβερνήτες που έχουμε!
Μέχρι κι ο πλανητατάρχης τους υποκλίνεται!

Κι είμαστε και τόσο φιλόξενοι εμείς οι Έλληνες! 

 Το ερώτημα είναι με ποιανού τη μάνα, την αδελφή, τη σύζυγο, την κόρη ή και την εγγονή θα κανονίσουμε να κοιμηθεί ο πλανητάρχης... 

Ή μήπως προτιμά κάνα αγόρι...
Ξέρεις τι λέω... κανένα από αυτά που οι Τούρκοι ονόμαζαν "Τσουτσέκι" 
(çiçek? Που σημαίνει τί, τάχα μου; "λουλούδι";...). Τέλος πάντων, αυτό είναι πιο εύκολο - τέτοια διαθέτει πολλά η κυβέρνηση. Και ποιό γενικά, τέτοια τσουτσέκια κατά την πολιτική μας παράδοση από τη σύσταση του ελληνικού κράτους και δώθε, πάντα διαθέταμε. Και τις παραδόσεις μας τις κρατάμε εμείς οι σημερινοί περήφανοι Έλληνες...

****

Αυτό που με εντυπωσιάζει τις τελευταίες μέρες είναι με πόση προθυμία χρησιμοποιούμε την έκφραση "πλανητάρχης" (από πού στο διάολο δόθηκε το σύνθημα;...).

Και να βλέπεις τα γλοιώδη ομοιώματα ανθρώπων στην τηλεόραση να σχολιάσουν την πολιτική επικαιρότητα για να σου φέρνει αναγούλα... Τέτοια δουλικότητα...

Ένα κοινό μοτίβο είναι: Τι θα κάνει ο νέος  "πλανητάρχης"  που δεν έκανε ο απερχόμενος "πλανητάρχης"; Θα πει στην κακιά Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία εμμένουμε να "μένουμε", να μη μας ... τιμωρεί τόσο σαδιστικά με τη άκαρδη τρόικα που έγινε κουαρτέτο, και που με το επόμενο μνημόνιο μπορεί να γίνει και κουιντέτο; Θα της πει άραγε να μη μας επιβάλει τόσο βίαιες και σαδιστικές περιπτύξεις; Εμείς οι Έλληνες είμαστε μαζοχιστές, αλλά τέτοιο άγριο σεξ (μην το λες βιασμό όσο μας αρέσει...) λειτουργεί ανασταλτικά, όσο απενεχοποιημένα κι αν το κάνουμε... 

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Λεκάνη Τουαλέτας





Λένε πως για ν' απελευθερωθείς
Πρέπει να χειραφετηθούν τα πράγματα -
Δικά σου ή ξένα - και πως για να γίνει αυτό
Πρέπει να δεις σ' αυτά τον εαυτό σου...
Και μάλλον συμφωνώ.

Δες, αίφνης, μια λεκάνη τουαλέτας.
Άραγε να θαυμάζεις την υπομονή της;
Αν είχε αισθητήρια σίγουρα  δεν θά 'θελε
Να νιώθει πώς εκφράζεται ο πολιτισμός μας
Στη χρήση ή κατάχρησή της;

Μπορεί μεν να θαυμάζεις το λευκό της πορσελάνης της
Το σχήμα της, που ίσως  και να φαίνεται σαν άριστο γλυπτό
Και πώς το κυκλοφοριακό της σύστημα στο τέλος  καθαρίζει
Τ' απόβλητα από μεταβολισμούς που πάσχουν ως επί το πλείστον.
Αλλά δεν σε εμπνέει η στάση της! Παραδέξου το.

Και τί δεν θα 'χε  αισθανθεί τόσες φορές
Σε κείνην τη συνεύρεσή της με όργανα βιομορφικά
Που λειτουργούν ανακουφίζοντας  τους χρήστες της -
Ενω η λεκάνη αγνοείται και τον ρόλο ιερόδουλης να παίζει
Σ' αυτό που κάποιοι βλέπουν σαν μια ιεροτελεστία;

Το ίδιο ισχύει και για τον νιπτήρα,
Ή άλλα "αξεσουάρ της τουαλέτας, λίγο ως πολύ...
Εκτός από ένα: τον καθρέπτη! Αυτός κρέμεται και αλλού
Κι έχει τη δυνατότητα, αν σταθεί απέναντι στον εαυτό του,
Να  αντικατοπτρίζει ένα μυστήριο κενό...

Εκεί, σε μια κατά προσέγγιση ανυπαρξία -
Ή στην παρένθεση, που νοητά σβήνει το πάν
Βλέπει μια σχέση υπεράνω σχέσεων που  απελευθερώνει...
Εκεί, όπου το πράγμα γίνεται κάτι άλλο από δούλος
Κι ο δούλος  παύει να θεωρείται πράγμα



Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

Με τι κότσια;




Α

Πριν κάμποσο καιρό, σε φιλικό ιστολόγιο είχαν τεθεί για συζήτηση μερικά ερωτήματα, που αφορούσαν το  αν είναι δυνατόν η Ελλάδα να αναπτύξει οποιουδήποτε είδους φιλολαϊκή ή και σοσιαλιστική πολιτική όσο βρίσκεται εντός ΝΑΤΟ και EE· και, σε περίπτωση που ο λαός της  επιβάλει έξοδο απ' αυτούς τους οργανισμούς,  ποια θα είναι η αντίδραση στο εσωτερικό της και διεθνώς, και πώς θα την αντιμετωπίσει.

Επαναλαμβάνω (με ελάχιστες αλλαγές) τα σχόλια που έκανα  τότε:
Αν ο λαός κάποτε μπορέσει να επιβάλλει στην χώρα του έξοδο από λυκοσυμμαχίες, τότε θα είναι ένας λαός που έπαψε να ανέχεται την θέση του δουλικού εξαρτήματος. Και προς αυτήν την κατεύθυνση μόνο το πιο αφυπνισμένο κομμάτι της εργατικής τάξης μας παροτρύνει να πάμε. Άρα αυτό συνεπάγεται, όχι συγκεχυμένα "οποιουδήποτε είδους φιλολαϊκή ή και σοσιαλιστική πολιτική", αλλά, συγκεκριμένα, σοσιαλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Θα πρόσθετα τώρα πως για να συμβεί αυτό θα πρέπει ολόκληρη η εργατική τάξη να δεχτεί το πρόταγμα του αφυπνισμένου κομματιού της, και να το κάνει μπούσουλα ενός λαϊκού κινήματος που ν' αγκαλιάζει τη πλειονότητα του λαού, πράγμα που προϋποθέτει την συμμαχία της με τα μικρο-μεσαία κοινωνικά στρώματα. Έξοδος απ' αυτούς τους  "λάκκους" με οποιαδήποτε αστική εξουσία φαίνεται αδύνατη. Μόνο με εργατική εξουσία δύναμαι να το φανταστώ.

Σ' αυτό το ερώτημα, λοιπόν, κι επειδή πολύ ακούγεται, και είναι η πρώτη ένσταση που προβάλλεται για το αν το πρόταγμα του ΚΚΕ είναι εφικτό (μας λένε: "θα πέσουμε πάνω μας να μας φάνε ωμούς ή ψητούς"), η απάντηση δεν μπορεί εκ των προτέρων να είναι δεδομένη. Εξαρτάται λοιπόν, κι εξαρτάται από πολλά· πέραν του υποκειμενικού παράγοντα, εξαρτάται από το πως θα είναι οι εγχώριες και οι διεθνείς συνθήκες στην δοσμένη στιγμή που θα εμφανιστεί η πιθανότητα, με την αίσθηση του "ή τώρα ή ποτέ". Απ' το αν η πρωτοπορία έχει την δεξιότητα να εκμεταλλευτεί εσωτερικές αντιθέσεις της αστικής τάξης μέσα στη χώρα, και των ιμπεριαλιστών έξω απ' αυτήν.

Αν ούτε μπορεί ούτε θέλει να εκμεταλλευτεί τέτοιες αντιθέσεις, τότε δεν μπορεί ούτε θέλει να πάει πουθενά. Και μάλλον θα μας πάει για σύγχρονα γουναράδικα, αν τολμήσει τυχοδιωκτικά να το κάνει, με την εργατική τάξη της χώρας κόντρα κι ενάντια στους πάντες και τα πάντα.

Στο αν είναι εφικτή μια σοσιαλιστική επανάσταση, το παράδειγμα που φέρνω σε αυτούς που προβάλλουν την παραπάνω ένσταση είναι η Κούβα, που το έκανε κυριολεκτικά μέσα στο στόμα του λύκου, και, μετέπειτα, στάθηκε όρθια όταν ο υπόλοιπος σοσιαλιστικός κόσμος γκρεμιζόταν.

Αν οι ιμπεριαλιστές έκαναν παντού και πάντοτε ότι επιθυμούσαν, θα είχαν σβήσει την Κούβα απ' τον χάρτη.

Συνήθως κάνουν πολεμική επέμβαση :
- εκεί που αισθάνονται και γνωρίζουν ότι ο λαός δεν είναι ενωμένος και σύσσωμος πίσω από την κυβέρνηση του και οπλισμένος σαν αστακός,
- εκεί που καταφέρνουν να βρουν ή να δημιουργήσουν ικανούς εσωτερικούς συμμάχους,
- κι όταν θεωρούν ότι η χώρα στην οποία επιτίθενται τους επιτρέπει να έχουν προσχήματα, τα οποία είναι απαραίτητα για να δικαιολογήσουν στους λαούς τους την κάθε επιδρομή τους.
Απόλυτα απροκάλυπτος πόλεμος και χωρίς ιδεολογική χειραγώγηση πριν ξεκινήσει, στην διάρκεια του, και κατόπιν, είναι αδιανόητος.

****

Το κρίσιμο ερώτημα είναι: πώς μπορεί  να προσβληθεί ο μιλιταριστικός θώρακας του αστικού  κράτους,  το επιθετικό όπλο και ασπίδα των αστών απέναντι στην εργατική τάξη πρώτιστα;


Κάτι για τον στρατό.

Ο στρατός είναι ένας χάρτινος πύργος που, όσο οι "πληβείοι" παραμένουν κάτω από ιδεολογικό έλεγχο, φαντάζει σαν ατσάλινο, απόρθητο κάστρο. Αυτό οι αστοί το νιώθουν στο αδύναμο και λεπτεπίλεπτο πετσί τους καλύτερα από μας. Γιατί δεν έχουν δικό τους σώμα,  επαρκές σε μέγεθος, με το οποίο ν' ασκήσουν καταστολή. Χρησιμοποιούν το σώμα των "πληβείων", το οποίο οργανώνουν, και ελέγχουν πάντα με την προϋπόθεση ότι λειτουργεί ακέφαλα, και χωρίς αυτοσυνείδηση.

Ο στρατός είναι το ακέφαλο προλεταριάτο που απειλεί το προλεταριάτο με αποκεφαλισμό.

Μία υποτίμησή του θα ήταν παράλογα τυχοδιωκτική! Όμως, το κλειδί για το άνοιγμα της πιθανότητας να προσβληθεί η φαινομενική παντοδυναμία του αστικού κράτους δεν είναι τόσο η αντιπαράθεση του προλεταριάτου με ένα δικό του, εφάμιλλο στρατιωτικό μηχανισμό, όσο είναι ο έλεγχος της ιδεολογίας. Είναι το να αποκτήσει το προλεταριάτο κεφάλι και να βρει τον τρόπο να σηκώσει αυτό το κεφάλι πάνω απ' τους ώμους του που τώρα είναι ζωσμένοι με ιδεολογικά (συν τοις άλλοις) λουριά στα χέρια αστών· είναι να εμφυσήσει αυτοσυνείδηση στο κομμάτι του που κρατά την πύρινη ρομφαία  των αστών εναντίον του. Το κλειδί βρίσκεται, σε πρώτη φάση λοιπόν, στην ουδετεροποίηση του στρατού κυρίως,  που την κρίσιμη ώρα είναι δυνατή μόνο αν έχει ήδη επιτευχθεί το κέρδισμα του λαού, με ιδεολογική ανατροπή σαν προϋπόθεση του.

Παραδείγματά για το τι εννοώ;

Ας θυμηθούμε τι απέγινε ο στρατός στο Ιράν -  η ισχυρότερη στρατιωτική μηχανή στη Μέση Ανατολή, εφάμιλλη του Ισραήλ - όταν ο λαός ξεσηκώθηκε εναντίον του Σάχη. Παρέλυσε, διότι η κυρίαρχη ιδεολογία έπαψε να ελέγχεται απ' το καθεστώς του Σάχη (άσχετα αν πέρασε στον έλεγχο των μουλάδων).  Το κράτος του κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.

Κι από την άλλη πλευρά, ας αναρωτηθούμε: τι έγινε ο κραταιός κόκκινος στρατός, όταν άρχισαν τα  πινάκια του ντόμινου να πέφτουν στη σειρά, το ένα ρίχνοντας το άλλο; Σαν υπερασπιστής του σοσιαλισμού, έμεινε ανάπηρος! Και όχι γιατί (όντως) σαν λαϊκός στρατός δεν θα χτυπούσε ποτέ τον λαό με αιματηρή βια, και γιατί (όντως) αυτό θα ήταν "παρά φύσει", μα διότι αυτό που συνέβη δεν ήταν πουθενά μία λαϊκή εξέγερση με πρόταγμα την επιστροφή στον καπιταλισμό... Όσοι βγήκαν στο δρόμο, το έκαναν πιστεύοντας ότι θα βελτιωνόταν αυτό που είχαν, ο σοσιαλισμός. Το έναυσμα της ανατροπής δόθηκε πρώτιστα σαν αποτέλεσμα  ενός είδους πραξικοπήματος. Έγινε την κατάλληλη στιγμή που μια κάστα από ένα συνονθύλευμα κυνικών καιροσκόπων, άθλιων μαυραγοριτών, πληρωμένων ρουφιάνων του ιμπεριαλισμού, κατάφερε να αποκτήσει αποφασιστικό έλεγχο του κράτους, έχοντας διαχρονικά αλώσει από τα μέσα το Κομμουνιστικό κόμμα και, έμμεσα ή άμεσα, το κράτος που το ίδιο έλεγχε. Ο οπλισμένος βραχίωνας του σοσιαλιστικού κράτους έμεινε αγκυλωμένος, ανάπηρος, διότι υπέφερε την ίδια ιδεολογική σύγχυση και σοκ με τον υπόλοιπο λαό.

Τίποτε δεν είναι δεδομένο για τους αστούς, γι αυτό και δεν αφήνουν τίποτε στην  τύχη. Γι τούτο κι ο ιδεολογικός πόλεμος μαίνεται. Έτσι, πιστεύω, πρέπει να το δούμε κι εμείς. Άρα, η πιθανότητα είναι ανοικτή, αν η πρωτοπορία των εργατών δεν αρκείται να μας θυμίζει ότι είναι πρωτοπορία, θεωρητικά, και το αποδείξει στην πράξη επηρεάζοντας την ιδεολογία.

Αυτό που νομίζω πρέπει να γίνει επίγνωση είναι ότι η ιδεολογική πενία ενδεχομένως να είναι χειρότερη τροχοπέδη, στην σημερινή φάση, απ' την οργανωτική.

****


Β

Ένα παρόμοιο ερώτημα, που εστίασε και στις στρατιωτικές προληπτικές προετοιμασίες των ιμπεριαλιστών για καταστολή ενδεχόμενης λαϊκής εξέγερσης, τέθηκε κι από ένα άλλο φιλικό ιστολόγιο. Ειρήσθω εν παρόδω, τα αναφερθέντα κείμενα  κι ο διάλογος που ακολούθησε αξίζει να διαβαστούν. Στο εν λόγω κείμενο γίνεται η σωστή (κατά τη γνώμη μου) διαπίστωση ότι: 
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι ότι η πρόσφατη καπιταλιστική κρίση κάθε άλλο παρά έχει ξεπεραστεί, ανησυχούν για τις αντιδράσεις του λαού απέναντι στις επιπτώσεις της. Και κυριότερα ανησυχούν για τις αντιδράσεις του οργανωμένου εργατικού κινήματος, που μόνο αυτό [σε μια προχωρημένη επαναστατική κατάσταση] θα μπορούσε να θέσει ως στόχο του την κατάληψη στρατηγικών στόχων όπως εργοστάσια ενέργειας, επικοινωνίες, συγκοινωνίες, μεγάλες βιομηχανικές μονάδες σε νευραλγικούς τομείς κλπ. Προφανώς δεν ανησυχούν μήπως βρεθούν αύριο με μια τέτοια κατάσταση στα χέρια τους, όμως οι ασκήσεις αυτές, από τη μια τους προετοιμάζουν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο στο απώτερο μέλλον, και από την άλλη τρομοκρατούν τις μάζες με την τεράστια επίδειξη δύναμης και καταστολής. Είναι σαν να μας δίνουν υπόσχεση για το τι θα πάθουμε στο ενδεχόμενο να σταματήσουμε να αποδεχόμαστε τις βουλές τους, την εκμετάλλευση τους και την καταπίεση. Από την άλλη γνωρίζουν πολύ καλά, ότι μια εξέγερση σε οποιοδήποτε σημείο της Ευρώπης, μπορεί να πυροδοτήσει αντίστοιχες εξεγέρσεις εν ριπή οφθαλμού σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της Ευρώπης(ή και του κόσμου) υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ακόμα και αν φαντάζουν παντοδύναμοι, θα δυσκολευτούν πολύ να το διαχειριστούν.
[...]
Όμως, καμία φορά πριν γίνουν δυο βήματα μπρος προηγείται ένα βήμα πίσω, και αυτό στην παρούσα φάση μάλλον το ξέρουν οι αστοί καλύτερα από τους εργάτες. Έτσι, παρότι το εργατικό κίνημα μοιάζει αυτή τη στιγμή – και μάλιστα παγκοσμίως- μισοπεθαμένο(με ορισμένες πάντα λαμπρές εξαιρέσεις), εκείνοι όπως είδαμε παίρνουν τα μέτρα τους. Ξέρουν πως και η ιστορική πείρα υπάρχει, και η ιδεολογία(Μαρξιστική-Λενινιστική), και ότι οι αντικειμενικές συνθήκες εκείνες που επαναστατικοποιοιούν τις μάζες(αντιφάσεις του καπιταλισμού, κυκλικές κρίσεις, καταστροφή κεφαλαίου, αιματηροί πόλεμοι), δεν μπορούν να εκλείψουν όσο συνεχίζει να υπάρχει ο καπιταλισμός. Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει από όλα αυτά, είναι το πότε οι λαοί θα αρχίσουν να παίρνουν μέτρα εναντία στα αντίμετρα που οι αστοί έχουν προνοήσει να «χτίσουν» εναντίον τους. Οι αστοί πασχίζουν να προλάβουν αυτό που ακόμα δεν έχει έρθει, ξοδεύοντας τεράστιους πόρους για να ορθώσουν τις άμυνες τους, όχι επειδή έχουν με μαγικό τρόπο προβλέψει το μέλλον, αλλά επειδή η ιστορική πείρα και οι ταξικές συγκρούσεις τους έχουν διδάξει ένα μάθημα που μένει να το διδαχθούν στην παρούσα φάση και οι λαοί και να λάβουν και εκείνοι τα μέτρα τους. 
Η απόκριση μου τότε ήταν:
Αυτοί που στέκουν απέναντι απ' την χειραφετημένη εργατική τάξη διαβάζουν τη σκέψη της, προβλέπουν τις πιθανές κινήσεις της και δείχνουν πρόνοια, κάνοντας προετοιμασίες που έχουν κι έναν ψυχολογικό χαρακτήρα - χτίζουν μιαν εικόνα "παντοδυναμίας" και τονίζουν την πρόθεσή τους, όχι μόνον να μην αφήσουν τίποτε στην τύχη, αλλά να χτυπήσουν και προληπτικά, αν το κρίνουν σκόπιμο. Δεν είναι τυχαίο που, για την προπαγάνδα ή τον ιδεολογικό πόλεμο, οι Ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν τον όρο "ψυχολογικός πόλεμος"... 

Ο χρόνος όμως, σαν κινούμενη άμμος, δεν επιτρέπει αιώνια θεμέλια να χτίζονται πάνω του... 

Αυτό το οχυρό που περιγράφεται ως  τρομακτικό κι απόρθητο, θα διαλυθεί!
Το ζήτημα είναι ότι δεν ξέρουμε ακόμα πώς. Και Φοβάμαι ότι λαοί δεν φαίνονται να έχουν διάθεση "να λάβουν και εκείνοι αντίστοιχα μέτρα μ' αυτά των αστών", διότι δεν ξέρουν πώς, με τί τρόπο, να το κάμουν.  Και το γεγονός ότι, στη τρέχουσα συγκυρία, δεν συμμερίζονται το δικό μας σχέδιο για το μέλλον, καθόλου δεν σημαίνει ότι θεωρούν αυτό το σύστημα υποφερτό. Δεν είναι δυνατόν. Αυτή η αγριότητα απειλεί την ανθρώπινη φύση, κι ο σύγχρονος άνθρωπος την αισθάνεται σαν τέτοια. 

Ειδικά εδώ πέρα, στην χώρα μας, θεωρώ ότι είναι βιαστικό να ερμηνεύσουμε ως "συντηριτικοποίηση" την φαινομενική αδράνεια του κόσμου. Το τμήμα του λαού που μαστίζεται ανελέητα, η ευρεία πλειονότητα, θέλει να κινηθεί αλλά είναι παραλυμένη από σοκ. Το αίσθημα αδιεξόδου καλλιεργείται συστηματικά.  Του λείπει η εικόνα της διεξόδου. Επιπρόσθετα, κάποιοι παλιοί και δοκιμασμένοι τρόποι της επαναστατημένης εργατικής τάξης, σ' αυτή την φάση, δεν φαίνεται να έχουν τα αποτελέσματα που κάποτε είχαν. Νέοι τρόποι, που είμαι πεπεισμένος ότι θα επινοηθούν, θα υποδειχτούν καί από την εξέλιξη του τέρατος που περιγράφουμε, από την εξέλιξη του καπιταλισμού. Σε κάποια φάση θα φανούν τα τρωτά  σημεία της άμυνάς του... 

Για την ώρα, ένα πράμα, κι όχι το μόνο, που σίγουρα μπορούμε να κάνουμε είναι να διατηρούμε το ερώτημα ζωντανό..

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Η Άρτεμις κι ο Σκύλος της





Αγάπη μου, εγώ κι εσύ
Είμαστε και φαινόμαστε το τέλειο ζευγάρι 
Εσύ, η θεά του δάσους και του κυνηγιού η βλαισή 
Κι εγώ το αιμοβόρο σου ζαγάρι 

Μου αρέσει η γεύση το αίματος, πολύ 
Κι εσένα ο οίνος με ρασκά, σαν νέκταρ κι αμβροσία 
Με το στομάχι σου δεν είσαι δα καθόλου φειδωλή 
Ούτε και με το ζέφκι που τελειώνει σε κτηνοβασία... 

Αγάπη μου, άσε να το πιστεύουν οι βροτοί
Πως είσαι η αιώνια, αγνή παρθένα
Σε σπέος του Ολύμπου δεν θα μπουν αυτοί...
Το μυστικό σου είναι ασφαλές με μένα

Εγώ περήφανα φορώ χακί 
Κι εσύ, αγάπη μου, χρωματιστά βελούδα 
Εσύ με ράμφος, πάντα ακόρεστα αρπακτική
Κι εγώ με το αίμα θηραμάτων στη μουσούδα





Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

κοάσματα βατράχων περί αστικής συνταγματικότητας...


Οταν εννιά στις δέκα απεργίες κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές, όταν μέσα από άρθρα του αστικού κώδικα νομιμοποιείται το «lock out», όταν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι «τη βγάζουν καθαρή» στις περιπτώσεις που εργάτες σκοτώνονται ή σακατεύονται στα κάτεργά τους. Εκεί, κανένα από τα αστικά κόμματα δεν αμφισβητεί τη συνταγματικότητα, την αμεροληψία, την ανεξαρτησία των δικαστικών αρχών.

Εναν πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικό καβγά στήνουν κυβέρνηση και ΝΔ, με αφορμή την προχτεσινή απόφαση του ΣτΕ, που κρίνει αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες.
[...]
Τι σχέση έχει με τα λαϊκά συμφέροντα αυτή η αντιπαράθεση και η προσπάθεια κυβέρνησης και ΝΔ να κατοχυρώσει ο καθένας τον εαυτό του ως τον θεματοφύλακα της «συνταγματικότητας», της «νομιμότητας» και της «ανεξαρτησίας» των θεσμών του αστικού συστήματος; Καμιά απολύτως.
(Ολόκληρο το κείμενο στον Ριζοσπάστη)
Αλλού τα κοάσματα βατράχων... λοιπόν.

Αυτό που χρειάζονται είναι ένα χέρι βοηθείας να βάλουν την «συνταγματικότητα», τη «νομιμότητα» και την «ανεξαρτησία» των θεσμών του αστικού βαθιού κράτους τους στον βαθύ πάτο τους;

Αλέξη, τι θα κάνουμε τώρα;

- Αλέξη, τι θα κάνουμε τώρα; 
- Όχι τι θα κάνουμε; Τι θα κάνεις!
Βλέπεις το μπαλκόνι του ρετιρέ εκεί πάνω; 
Να πας να φουντάρεις απ' εκεί. Εγώ λάθη δεν κάνω! Εσύ φταις...

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Η σαύρα και το φίδι



Όταν η σαύρα  αγκαλιάζεται με το μικρό και κατσιασμένο  φίδι
Και τα δυο συκρατιούνται να μην φιλιθούν γλυκά στο στόμα
Μη βλέπεις που δραπέτευσε από τον κάδο ένα σκουπιδι -
Κατι πιο σοβαρό θα φταίει που μυρίζει πτώμα 


Ο Νίκος Μπογιόπουλος "ξεγυμνώνει" με την πένα του ένα θρασύδειλο μισο(;)φασίστα (για το "μισό;" λέω ναι μεν με ερωτηματικό, αλλά μάλλον οχι σαν προσθήκη στο "φασίστας"...) που παίζει ρόλο παράγοντα στην αστική δημοκρατία μας.

Συμπληρώνω κάτι (που κι ο ίδιος σίγουρα έχει εκθέσει αλλού στην αρθρογραφία του): 

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στο χωράφι της πολιτικής που νέμονται οι θεράποντες του κεφαλαίου, θα βρεις ένα μελανόχρωμο, φασιστικό σκόρφη. Αυτό ισχύει για όλο το φάσμα αποχρώσεων των υπηρετών του κεφαλαίου Κι αυτοί που δηλώνουν απερίφραστα την ιδεολογικη διαστροφή τους, είναι οι λιγότεροι επικίνδυνοι. Χειρότερα είναι τα δηλητηριώδη, γλυώδη χαμερπή που μιλούν για σοσιαλισμό, κι εκφωνουν οίστρους υπέρ της δημοκρατίας και  κατά του "ολοκληρωτισμού"! 

Σοσιαλδημοκράτες ήταν αυτοί που παρέδωσαν τα κλειδιά της εξουσίας στον Χιτλερ...

*****

Γεωργιάδης: Ένας θρασύδειλος μισο(;)φασίστας του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ 


«Άκου του βλάκα την επίκριση σαν
 να σου απονέμει έπαινο ο βασιλιάς»
Γουίλιαμ Μπλέικ

Πρώτο: Σε αυτή τη χώρα είμαστε λίγοι. Και ως εκ τούτου λίγο – πολύ γνωριζόμαστε…
Δεύτερο: Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως υπουργός (!) Υγείας (!!!) δήλωνε ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές» και καλός φίλος του συνομιλητή της Χρυσής Αυγής, του Μπαλτάκου, ο οποίος ως γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι «γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής».
Τρίτο:  Ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης, ο αντιπρόεδρος του Μητσοτάκη, είναι το ίδιο πρόσωπο που έχει πάρει τη σκυτάλη της διακίνησης της θεωρίας «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ίσως είναι κι αυτός ένας λόγος που ωθεί τον Πάγκαλο – τον γνήσιο εκφραστή του «όλοι μαζί τα φάγαμε» – να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Μητσοτάκη (και του αντιπροέδρου του).

[Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ]


Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Βαστά ο θυμός;





Γδαρμένο απ' το βήχα και καμένο μέσα του, το στήθος
Είναι η κουφάλα ενός δέντρου που έχει ξεραθεί

Βαστά ο θυμός ως το πρωί; Είναι σαν χαλασμένος ζύθος -
Ξεχείλισε, χύθηκε χάμω, κι έγιν' ο λεκές  που έχει  πατηθεί

Στο δρόμο τώρα μοναχός και τρελαμένος, χάνεται στο πλήθος
Που όλο  βιάζεται ενώ ο χρόνος του έχει ανυπόφορα καθηλωθεί...

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Έχουμε Έναν Κόσμο να Αλλάξουμε...




Η ύπαρξη ανθρώπων που ακόμα πιστεύουν στο "πρόταγμα" του προ- κυβερνητικού Σύριζα, χωρίς συνάμα να πάσχουν από ψυχική αρρώστια... είναι ένα μυστήριο... Από τα συνθήματα, τη φλυαρία στο 2ο συνέδριό του, και παραέξω, από τις πολιτικές δηλώσεις, ανακοινώσεις κι αποφάσεις τους, δημιουργούν την εντύπωση λοβοτομημένων ατόμων, από τον εγκέφαλο των οποίων έχει αφαιρεθεί το κομμάτι που αφορά την αντίληψη της πραγματικότητας. 

Αλλά είτε πρόκειται για ψυχοπάθεια (το πλέον σύνηθες) είτε όχι, το γεγονός είναι ότι ο λόγος τους είναι διαβρωμένος από προσποίηση.  Το "δήθεν", το ψέμα, είναι κοινό στον λόγο των ανθρώπων που "δεν έχουν λόγο" (δεν έχουν μπέσα, κοινώς). Κι αυτό που σκέφτονται, και δεν το δηλώνουν ούτε το ομολογούν, συχνά βγαίνει με αλλαγή "πρόσημου" - δηλαδή όταν λένε το αντίθετο απ' αυτό που σκέφτονται. 

Σαν ένα είδος διασκέδασης, αν δεν μπορεί να αποφευχθεί το ν' ακούσει κάποιος "σοβαρές δηλώσεις" Συριζαίων,  κι όταν αυτό που ισχυρίζονται σου φαίνεται απίστευτο (όχι αδύνατο να το πιστέψεις εσύ, μα αδύνατον να πιστέψεις  ότι αυτοί πιστεύουν αυτό που λένε), θα πρότεινα, αντί για κατάφαση βάζε άρνηση στα λεγόμενά τους,  και τούμπαλιν.

Σαν παράδειγμα παραθέτω μία παράγραφο από ένα κείμενο κάποιου που γράφει στην Αυγή για την "Κεντρική Σημασία του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ" στο οποίο άλλαξα μερικά πρόσημα για να δείξω τι εννοεί, ανάμεσα σ' αυτά που γράφει...


Ποιά θα μπορούσε να είναι η σημασία του 2ου Συνεδρίου του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ίδιο; Υπό τις συνθήκες που το συνέδριο αυτό πραγματοποιήθηκε, δεν θα μπορούσε κανένας αριστερός να ελπίζει θετικά για την Αριστερά, το κόμμα και την ελληνική κοινωνία. Ούτε να αναμένει μια διαδικασία σκέψης και συζήτησης ενός δημοκρατικού και γόνιμου διαλόγου που απαιτούν οι περιστάσεις αλλά και η κουλτούρα της Αριστεράς, και ότι θα υπάρξουν πολιτικές αποφάσεις που θα δρομολογήσουν λύσεις στα διάφορα προβλήματα τόσο της κοινωνίας όσο και του κόμματος. Δηλαδή, προτάσεις που θα δίνουν απαντήσεις όχι μόνο στα ερωτήματα που ήδη υπήρχαν αλλά και σε αυτά που διαρκώς αναδύονται. 
Μόνο κρετίνοι και απατεώνες  επομένως θα μπορούσαν να δηλώσουν ότι μετά το συνέδριο θα βγει το κόμμα αυτό ανανεωμένο, ισχυρό και προπάντων προσηλωμένο στην επίτευξη των (δήθεν) μεγάλων στόχων του που,  στα λόγια μόνο, ήταν ο κοινωνικός μετασχηματισμός και η αναδιανομή του πλούτου (εκτός κι αν μ' αυτό πάντα εννοούσαμε τη βίαια εξαθλίωση της εργασίας για να κερδοφορεί το κεφάλαιο...).  Αυτή είναι η αλήθεια, όπως άλλωστε πολύ καλά γνωρίζει κι ο αρχηγός μας - κυρίως επειδή ξέρει καλά πώς δεν νοείται καπιταλισμός, όπου οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής να μην διαθέτουν ένα μέρος από  τον κοινωνικό πλούτο που κλέβουν και ιδιοποιούνται, για την συνεχή αναπαραγωγή και συντήρηση πολιτικών ανδρεικέλων που τους εξηπετητούν (με το αζημίωτο, φυσικά). 
Με τέτοιον απανθρωπισμό που υποφέρει ο πολίτης, κι όταν δε του δίνεται στην ουσία ο δημοκρατικός λόγος πουθενά, πώς θα μπορούσε να διατηρηθεί αυτός ο λόγος σ' ένα ψευτο-συνέδριο κυνικών, διεφθαρμένων καιροσκόπων που συνιστούν ενσάρκωση της ολοένα και βαθύτερης πολιτικής παρακμής και σήψης που βιώνουμε όλοι μας...; 

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Όταν ο αέρας σωπαίνει





Ο αέρας "σάωσε"
Ούτε οι εικοσιδυό αυλοί -
Χάσματα στα  παράθυρα του πύργου μου -
Να μου σφυρίζουν σε μια διαταραγμένη συστυχία
Που σβήνει με ηχοχρώματα την πολυλυφωνική ανησυχία μας,
Ούτε το δασος στην Λιτάνη ν' ανασαίνει με υπονοούμενα...

(Για την χτεσινοβραδυνή συνάντησή μας)

Ο ύμνος τέλειωσε
Κι ήτανε τόσο έντονη η σιγή -
Ώστε, σαν ξύπνησ' άγουρα, είπα πως πέθανα
Μα ενώ στο  κέλυφος του σώματος μου απλώθηκε το κρύο αγιάζι
Άκουσα το αίμα μου να ρέει μ' ένα θρόισμα βαθύ κι απόμακρο
Από μια πολιτεία στον πυρήνα του εσωτερικού μου κόσμου,
Κι  οι μηχανές της να τροφοδοτούν αχνά το φως μου

 (Το φως που λέω θα δώσει χρώμα στην σημερινή συνάντησή μας)

Επίπονα, εντούτοις,
Αυτός ο βόμβος μου θυμίζει
"Εκείνο τον τροχό που ασταμάτητα γυρίζει
Κάποιες φορές αδιάφορα και εξουθενωτικά αργά
Άλλες φορές να περιστρέφεται με τέτοια άφρακτη ορμή
Που εξαφανίζει τις ακτίνες στο κενό που σχηματίζεται στον κύκλο του
Και μοιάζει σαν μη γυρίζει πια καθόλου. Έτσι, το όχημα μετακινείται..."

 (Προς την επόμενη συνάντησή μας και πιο πέρα, ούτως ή άλλως)


***
Image digitally modified (original borrowed from here)

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Πάω κι εγώ στις συγκεντρώσεις


Ο ένας, ποιητική αδεία, λέει περήφανα: "μπορώ να καλέσω πνεύματα από τ' απέραντα βάθη"  
Κι άλλος, πιο πεζά... του απαντάει: "Α, καλά, το ίδιο μπορώ κι εγώ, όπως κι οποιοσδήποτε... Αλλά θα έρθουν όταν τα καλέσεις;"   
[GLENDOWER I can call spirits from the vasty deep.  
HOTSPUR Why, so can I, or so can any man; But will they come when you do call for them?   
Απο το έργο Henry IV (part one, Act 3, Scene 1), του William Shakespear]


Ενα πρόβλημα που αφορά την θεωρητική σύλληψη μιας λαϊκής συμμαχίας, από οποιονδήποτε πολιτικό οργανισμό, που βάζει σαν τελικό στόχο του την ανατροπή του καπιταλισμού σε μία χώρα, είναι αν οι κοινωνικές δυνάμεις που ο οργανισμός αυτός καλεί να συμμαχήσουν μαζι του πρακτικά δείχνουν την διάθεση να το κάνουν. Τα αίτια για τα οποία δείχνουν ή δεν δείχνουν τέτοια διάθεση να το κάνουν, σε οποιοδήποτε βαθμό ή έκταση,  μπορεί να είναι υποκειμενικά η αντικειμενικά - ή μία μίξη και των δύο (το πλέον σύνηθες).


Πάω κι εγώ στις συγκεντρώσεις. Και χαίρομαι που βλέπω γνωστούς και φίλους εκεί. Και συχνά να βλέπω ανθρώπους που συνομιλούν μεταξύ τους, αγνοώντας τον ομιλητή... Τον έχουν ξανακούσει να καλεί σε αντεπίθεση τον λαό... 
... ενώ ένας οδοστρωτήρας περνά ανεπηρέαστος αφήνοντας στο δρόμο πίσω του τις φιγούρες μας επίπεδα πατημένες κάτω, σαν χρωματιστό κολάζ - από ανάμικτα μέσα, με στέρεα υλικά όπως κόκκαλα και σάρκες ανακατεμένα με ρούχα, πετσιά και διάχυτα τα σωματικά μας υγρά...  

Κάπου εκεί, σαν περιρρέουσα αύρα, είναι και το ασίγαστο πνεύμα μας. Πάνω από μια άγρια σύνθεση ματαίωσης, πατημένη επίπεδα στο δρόμο... και θα ήταν σύνθεση απελπισίας, αν στην συγκέντρωση δεν χαιρόμασταν που ειδωθήκαμε πάλι, κι ανανεώσαμε τον βουβό όρκο μας που περιέχει, όχι απλά σαν σχήμα λόγου,  την πίστη μας σ' ένα καλύτερο αύριο... 

Ας είναι, ...



Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Ασφάλεια Ταξιδιού με Τρένο




Προχτές διάβαζα Ριζοσπάστη, μόνος μου στο τραίνο
Κάθεται δίπλα μου ένα μούτρο άγνωστο, τελείως ξένο 


Το θεωρεί δικαίωμα να πει "μην εμπιστεύεσαι προδότες
Οι Κουκουέδες θα προδώσουν πάλι, όπως κάναν τότες"


Τι να του πω που να μην πάει χαμένο, όπως πήγε αυτός;
Μια ξεπουπουλιασμένη κότα που θαρρεί πως είναι αετός...

Να πω πως πρόδωσαν μονάχα των αστών ρουφιάνοι, καταδότες;
Ασ' τον... Όποιος σκαλίζει πίτουρο τον τρων οι κότες... 


Άμα μιλάς μ' ένα μυαλό στενό
Ήτοι μ' έναν μαλάκα, είναι σαν μια χειραψία...
Πρέπει μετά να πλύνεις απ' το χέρι σου εκείνη την ουσία
Η οποία  άφησε στον μυελό του ένα κενό
Που λέγεται ανοησία 


***

Image borrowed from here (safety of travels by rail...)

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

Με ποιόν έχει ενοχληθεί ο ανενόχλητος;


Ν. Μπογιόπουλος για την επίθεση των ΜΑΤ στους συνταξιούχους: "Αυτή η κυβέρνηση ό,τι δεν μπορεί να το ξεπουλήσει πασχίζει να το εξευτελίσει και να το μαγαρίσει" (Ηχητικό)

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Δευτέρα, 3 Οκτωβρίου 2016

Το όργιο κτηνωδίας και αυταρχισμού που εκδήλωσαν οι δυνάμεις καταστολής χτες απέναντι σε διαδηλωτές στην Καισαριανή και σήμερα σε πορεία συνταξιούχων, σχολίασε ο Νίκος Μπογιόπουλος στην ραδιοφωνική του εκπομπή.
Ο δημοσιογράφος σχολιάζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού ο οποίος άφησε να διαρρεύσει ότι παρακολουθώντας τα χημικά και το ξύλο που δέχτηκαν από τα ΜΑΤ σήμερα οι απόμαχοι της δουλειάς ένιωσε θλίψη, απογοήτευση και οργή εκτίμησε ότι ο Τσίπρας προχώρησε σε μια εκδήλωση υποκρισίας, φαρισαϊσμού και επικοινωνιακής τρίπλας.
Αφού ο Ν. Μπογιόπουλος έκανε μια αναφορά ότι τα «αριστερά» ΜΑΤ έχουν παρελθόν στο να βιαιοπραγούν απέναντι στον «εχθρό λαό» και μας θύμισε ότι στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε η δέσμευση για κατάργηση των ΜΑΤ.
Η πολιτική ευθύνη για όσα διαπράττουν οι δυνάμεις καταστολής ανήκει αποκλειστικά στον πρωθυπουργό τόνισε ο ίδιος  και συμπλήρωσε: «Πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με τα δήθεν αριστερά και τα δήθεν δεξιά ΜΑΤ. Τα ΜΑΤ δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Τα ΜΑΤ είναι ταξικά. … Όπως και στις άλλες περιπτώσεις έτσι και σήμερα στην περίπτωση του χτυπήματος των συνταξιούχων αυτό το οποίο αποδείχτηκε   είναι ότι αυτή η κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να το ξεπουλήσει πασχίζει να το εξευτελίσει και να το μαγαρίσει».



*****

Το χτύπημα, χτες, με χημικά, της μεγάλης διαδήλωσης των συνταξιούχων και η κλιμακούμενη προσπάθεια της κυβέρνησης να στοιχίσει τους εργαζόμενους πίσω από το πόρισμα των «ειδικών» για τα Εργασιακά και την αντεργατική πολιτική της, επαληθεύουν την αποφασιστικότητά της να υπηρετήσει με κάθε τρόπο το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που προϋποθέτει θυσίες δίχως τέλος για το λαό και ένταση της καταστολής ενάντια σε όποιον αντιδρά και αμφισβητεί την πολιτική του κεφαλαίου.

  • Απάντηση δίνουν συνδικάτα και φορείς του κινήματος με κινητοποιήσεις που προγραμματίζουν σήμερα και τις επόμενες μέρες (την Πέμπτη 6/10 κινητοποιούνται οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία και τα νοσοκομεία), ενώ και οι συνταξιούχοι συνεχίζουν τα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα.

*****

Ενόχληση Τσίπρα για τα χημικά στους συνταξιούχους - Ζήτησε να μην επαναληφθεί Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρωθυπουργός μετέφερε την ενόχλησή του στον Νίκο Τόσκα για τη χρήση χημικών και ζήτησε να μην επαναληφθεί. 

Κι από Red Rock vιews: Επειδή το σχόλιο της Aυγής ήταν πολύ σύντομο, το συμπληρώνω με μία ρίμα...

Αυτός που επιμελώς φροντίζει να ξεπουληθεί 
Ως κι η μασέλα της γιαγιάς του, έχει ενοχληθεί 
Δήθεν, που τον παπού του ψέκασαν μ' εντομοκτόνα 
Γιατί τον είπε κλέφτη, ψεύτη και απατεώνα 

Αυτός που μας πουλάει φτηνά αλυσοδεμένους 
Κι εισπράττει απ' τ' αφεντικά του οχι μόνο επαίνους 
Που όταν σου λέει " θα φας καλά", εννοεί φόλα 
Άραγε θα ενοχληθεί αν τον πω "καριόλα"; 

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Μπορούμε να βγούμε έξω απ' τον βάλτο της στασιμότητας;

Σκεφτόμενος φωναχτά 


Α) Ο Ριζοσπάστης αποκαλύπτει την απάτη της κυβέρνησης, η οποία ενώ πουλάει επικοινωνιακά τις δήθεν «επιμέρους ελαφρύνσεις που είδαν τα χαμηλομεσαία εισοδήματα» έχει δεσμευτεί να προβεί σε "ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης [...] το αμέσως επόμενο διάστημα, στην προσπάθεια διασφάλισης της κερδοφορίας του κεφαλαίου" πράγμα που φανερώνουν και οι διαβεβαιώσεις κυβερνητικών εκπροσώπων ότι θεωρούν καθήκον τους  "την υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο. [...] Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εργαζόμενοι και ο λαός βιώνουν συνεχώς όλο και μεγαλύτερες απώλειες (παραπέρα μείωση αφορολόγητου ορίου, νέα απογείωση ΦΠΑ και άλλων φόρων στη μαζική λαϊκή κατανάλωση, πετσόκομμα κονδυλίων για την κάλυψη λαϊκών αναγκών κ.ο.κ.), ενώ και τα ψίχουλα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας «εξοικονομούνται» μέσω της τακτικής οι φτωχοί να ενισχύουν τους φτωχότερους..."

 Η κυβέρνηση βγάζει από το στόμα της το σαλιωμένο δάκτυλο που πιπιλάει για να μας δείξει μ' αυτό, και καλά, πού θα πάμε: "σταθεροποίηση" μας λέει με "παραγωγική ανασυγκρότηση" με σκοπό την "ανάκαμψη" και την έξοδο από την κρίση. Αυτός είναι ο προορισμός μας, λέει, και διατείνεται πως ... καλά πάμε...
Αυτό που κρύβει η κυβέρνηση κι αποκαλύπτει ο Ριζοσπάστης είναι οι συμφωνημένες και  "σχεδιαζόμενες νέες ανατροπές στα Εργασιακά, στα ζητήματα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του συνδικαλιστικού νόμου και των ομαδικών απολύσεων, για τις οποίες επικαλέστηκε «το ευρωπαϊκό κεκτημένο», το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου..."

Ο Ριζοσπάστης αναφέρεται επίσης  και στο ζήτημα της "διευθέτησης του κρατικού χρέους", ως απαίτηση από "το ντόπιο κεφάλαιο καθώς ελπίζει σε απελευθέρωση κονδυλίων προς παραπέρα στήριξή του".

Αυτό που κρύβει η κυβέρνηση επίσης (που δεν έλαχε να το διαβάσω στο Ριζοσπάστη τελευταία) είναι πως δεν θα έχουμε ποτέ "ανάκαμψη", ούτε με καπιταλιστικού όρους, ήτοι ανάκαμψη του κεφαλαίου (πάντα εις βάρος της εργασίας)... Θα έχουμε μεν αποδεκατισμό κι εξαφάνιση εργασιακών δικαιωμάτων για ευκολότερη, και χωρίς ουσιαστική αντίσταση, στυγνή υπερεκμετάλλευση της εργασίας, χωρίς η χώρα να μπορεί ποτέ να επιστρέψει στο παραγωγικό επίπεδο που βρισκόταν πριν τη κρίση (δεν θα ξαναγίνει, φευ, "μισο-ιμπεριαλιστική" δύναμη), διότι η θέση στην οποία την προσάρμοσαν είναι θέση επιβεβλημένης εξάρτησης (όχι κρυφο-Τροτσκιστικές  μαλακίες περί "αλληλεξάρτησης")... θέση περιφερειακής χώρας, ελεγχόμενης από το Ιμπεριαλιστικό κέντρο στο οποίο κουμάντο κάνουν τα ανδρείκελα του μεγάλου κεφαλαίου και δη του χρηματιστικού κεφαλαίου. Το κύριο όπλο που χρησιμοποιείται για άσκηση ελέγχου, είναι το δημόσιο χρέος. Ωστόσο, από αυτά δεν προκύπτει ότι έχουμε και κάποιο τμήμα της αστικής τάξης που  θα μπορούσε να στραφεί κατά της εξάρτησης, και άρα, μέχρι ένα στάδιο, θα μπορούσε να θεωρηθεί δυνητικά σύμμαχος της εργατικής τάξης..


Β) Η Ίσκρα, αντιμετωπίζει το θέμα λίγο... διαφορετικά: εκφράζει την ΛαΕ. που διατηρεί μεν το πρόταγμα του Σύριζα (πριν το χυδαία αδιάντροπο, ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα  της πολιτικής διαστροφής του  σαν κυβέρνηση), αλλά σαν "έξτρα" προτείνει έξοδο από την Ευρωζώνη με εθνικό νόμισμα κτλ.
Η κυβέρνηση δεν έχει «κόκκινες γραμμές» απέναντι στις θρασύτατες απαιτήσεις των δανειστών για μια νέα υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων και των μισθών και για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή ούτε έχει, ούτε θέλει να έχει μια εναλλακτική λύση απέναντι στη χρηματοδότηση και τα μνημόνια τους, με έξοδο από την Ευρωζώνη και έκδοση εθνικού νομίσματος, που θα συνοδεύεται από διαγραφή χρέους και αναπτυξιακό φιλολαϊκό πρόγραμμα. Επομένως και πάλι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα υποχωρήσει στους εκβιασμούς των δανειστών, όπως έκανε με τις μειώσεις των συντάξεων, τη φορολεηλασία και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Το μόνο αποτελεσματικό ανάχωμα, που μπορεί να στηθεί απέναντι στη νέα εργασιακή «κατεδάφιση», είναι οι ενωτικοί, μαζικοί και συντονισμένοι αγώνες των εργαζομένων και του λαού για την απόκρουση των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών και για τη μεγάλη αντιμνημονιακή ανατροπή.
Είναι προφανές ότι της φταίνε μόνο οι "κακοί δανειστές", ενώ το πρόταγμα είναι η αντιμνημονιακή "ανατροπή", με "διαγραφή χρέους" (όχι διαγραφή του χρέους)... Τουτέστιν, για μία επιστροφή στο προμνημονιακό καθεστώς ζητά "ενωτικούς αγώνες" στους οποίους η εργατική τάξη καλείται να βάλει πλάτη, πάλι για τα συμφέροντα των αστών (ή μιας μερίδας των).

Καλά κάνει το Κόμμα και τους λέει να κοιτάξουν αλλού για κορόιδα!

*****
Προχτές το βράδυ πήγα στον  Εύδηλο Ικαρίας, σε μία συγκέντρωση όπου μιλούσε ο Βουλευτής του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλος.  Άκουσα τον άψογο και άμεσο λόγο του και  μόνο μετά την κύρια ομιλία του, κι όταν απάντησε σε μια ερώτηση, είχα μία ένσταση: Στην προσπάθειά του να τεκμηριώσει τη θέση ότι μια έξοδος από την Ευρωζώνη δεν θα κάνει διαφορά, κι ίσως είναι και χειρότερα, αναφέρθηκε  στη Βρετανία, η οποία, όπως παρατήρησε, δεν ήταν στην Ευρωζώνη, αλλά, παρ' όλα αυτά o λαός της δέχεται την ίδια επίθεση στα εργασιακά και υποφέρει λιτότητα , όπως κι εμείς εδώ. Η εξομοίωση της Βρετανίας με την Ελλάδα ήταν ανακριβής και γενικευμένη. Θα συμφωνούσα μεν πως η επίθεση λιτότητας που υπαγορεύει το κεφάλαιο έχει πάρει οικουμενικό χαρακτήρα, και ότι σ' ένα "γκρέξιτ", η εργατική τάξη - αν παίξει το ρόλο του "νεροκουβαλητή" για συμφέροντα αστών - πάλι χαμένη θα βγεί. Αλλά η λιτότητα που επιβάλλεται στην πλειονότητα των Ελλήνων  δεν είναι ίδιας έντασης μ' αυτήν που υποφέρουν οι Βρετανοί, στην τρέχουσα κατάσταση, μα και πριν το "Μπρέξιτ". Και παρεμπιπτόντως, η Κασσάνδρα που προφήτευε μεγάλες καταστροφές αν οι Βρετανοί επέλεγαν έξοδο απ' την Ε.Ε. αποδείχτηκε ψεύτρα, κι οι προβλέψεις της κενή τρομοκρατία. Αυτή η κακουχία που βιώνουν οι Έλληνες είναι ασύγκριτα πιο βίαια και ανελέητη.  Και μία μαρξιστική ανάλυση, λοιπόν, δεν παραβλέπει το συγκεκριμένο και ειδικό για να αποφανθεί για το γενικότερο.
Ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα υφίσταται αυτή την ασύγκριτα μεγαλύτερη κακουχία είναι ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν προτεκτοράτο διότι έχει συγκεκριμένη θέση στην αντιθετικη σχέση ιμπεριαλιστικού κέντρου και περιφέρειας - ωσάν εξαρτημένη μεταβλητή, βρίσκεται στην περιφέρεια. Πράγμα που δεν ισχύει για την Βρετανία.

Εκτός από ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, δηλαδή αντιθέσεις μεταξύ ιμπεριαλιστών, υπάρχει πάντα κι η αντίθεση μεταξύ του ιμπεριαλιστικού κέντρου και της περιφέρειας που το κέντρο αυτό ελέγχει. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για ιμπεριαλισμό... Γιατί άραγε τώρα τελευταία να το "ξεχνάμε" ή να το "παραβλέπουμε" αυτό; Για να μην θυμηθούμε ποτέ πως είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου..., ακόμα και σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση..., ακόμα και με πλήρη αποκλεισμό αστικών συμφερόντων;

Στο κύριο θέμα μας τώρα: η ένστασή μου έγκειται στη εκτίμηση ότι η πλειονότητα της εργατικής τάξης στην Βρετανία, που ψήφισε υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε., το έκανε γιατί είχε επίγνωση ότι δεν έχει τίποτε να κερδίσει με παραμονή σ' ένα υπερ-κράτος, ο κύριος σκοπός του οποίου είναι η βίαια προάσπιση συμφερόντων του κεφαλαίου που μετατρέπεται σε ωμή κι απροκάλυπτη επίθεση κατά των εργαζομένων στις χώρες που κρατά ενσωματωμένες και ελέγχει.

Συγκρίνοντας την Βρετανία με την Ελλάδα, είναι δεκτό και δεδομένο: Το δημοψήφισμα του Τσίπρα ήταν μία πρόστυχη απάτη, και ουδεμία σχέση είχε με το ξεκάθαρο δημοψήφισμα στην Βρετανία, όπου ο Βρετανός κλήθηκε να πει ναι ή όχι στην Ε.Ε. Και σωστή ήταν η απόφαση του ΚΚΕ να καλέσει τον λαό να μην του κάνει τη χάρη επιλέγοντας τη μία ή την άλλη εκδοχή παραμονής στην Ευρωζώνη... Ωστόσο, η απροκάλυπτη τρομοκρατία και οι εκβιασμοί του Ευρωπαϊκού Ιερατείου που απειλούσε πως ένα "όχι" θα οδηγούσε την χώρα εκτός Ευρωζώνης και πιθανόν εκτός ΕΕ, σε συμφωνία  με τη λυσσασμένη προσπάθεια σχεδόν ολόκληρης της εγχώριας αστικής τάξης, που με νύχια και δόντια πάλευε να εκμαιεύσει το ναι ραγιά από τον Ελληνικό λαό, σήμανε πως το Όχι του λαού είχε κι ένα χαρακτήρα αντίστασης, με όλη την αντιφατικότητά του! Το νόημα κι η μόνη εντολή του ήταν η χώρα να μην υποκύψει στον εκβιασμό - ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τελικά έκανε η κατάπτυστη κλίκα του Τσίπρα.

Η αγνόηση, έως και παρερμηνεία αυτού του νοήματος, σε συνδιασμό με το να κρατούνται από "ίσες αποστάσεις"  έως και αντίθεση σε μία προοπτική εξόδου από την Ευρωζώνη στις τρέχουσες συγκυρίες, δεν βοηθά το κόμμα να αντλήσει δυνάμεις από τον όγκο όλων αυτών που είπαν "όχι", με σκοπό την ανάπτυξη ενός αντι-ιμπεριαλιστικου ρεύματος, και με στόχο του την τελική αποδέσμευση από την Ε.Ε. και όχι μόνο... Η θέση του ότι το Όχι του λαού (που τελικά δεν ήταν το "όχι" που ο Τσίπρας εμπνεύστηκε δήθεν να του ζητήσει να πει"), ήταν εξουσιοδότηση στον Τσίπρα και την κλίκα του να κάνουν αυτό που έκαναν, είναι σε πλήρη συμφωνία μ' αυτόν, και με τον τρόπο που πρόστυχα ακόμα αυτός ο ίδιος παρερμηνεύει το νόημα του δημοψηφίσματος.

Κατά τη γνώμη μου, το επίμαχο ερώτημα είναι αν είμαστε κατά της αποδόμησης αυτού του υπερκράτους, κι όχι τόσο αν μια εξοδος από την Ευρωζώνη θα ειναι "μια από τα ίδια και χειρότερα", κρινόμενο με αστικούς όρους και μάλιστα σε συμφωνία με τον κύριο όγκο των αστών εδώ πέρα... Η απάντηση για το αν μια έξοδος από την Ευρωζώνη ανοίγει την προοπτική ολικής αποδέσμευσης από την Ε.Ε. και προς το συμφερον των εργαζομένων μπορει μεν να βρίσκεται στη  συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, όπως την οραματίζεται το ΚΚΕ, αλλά με την προϋπόθεση οτι αυτή μπορεί ποτέ να πάρει τον χαρακτήρα ενός παλλαϊκού, οργανωμένου ξεσηκωμού και να υλοποιηθεί.  Αυτό πρέπει να κρίνεται εκ του αποτελέσματος στην πορεία. Προχωράμε προς τα εκεί; Ή βαδίζουμε σημειωτόν...;

Τέλος, ένα ερώτημα είναι αν με τις προγραμματικές κατευθύνσεις του Κομματος, που σωστά ριζώνουν στο σκεπτικό ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να ματώσει για συμφέροντα αστών, απορρίπτεται κι η συγκροτηση ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού μετώπου και με δυνάμεις πέραν από αυτές που ήδη συμπαρατάσσονται με το ΚΚΕ...  κι αν αυτό συμβάλει τακτικά στην έξοδο του εργατικού κινήματος από τον βάλτο της στασιμότητας.