Alain Badiou, ‘Η Σύγχρονη Ανικανότητα μας’

(Αναδημοσίευση)

Θεωρώ πολύ σημαντική αυτήν την παρέμβαση του Alain Badiou στον προβληματισμό για την κρίση, την κατάσταση του κινήματος στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Έχω υπόψη μου ότι αποσπάσματα του σχετικού κειμένου ‘Our contemporary impotence’ εχουν μεταφραστει με τίτλο Η Σύγχρονη Αδυναμία μας. Θεώρησα όμως ότι θα ήταν χρήσιμο να μεταφραστει το ίδιο κείμενο στο σύνολο του στην ελληνική. Αυτό ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο το μετάφρασα από τα Αγγλικά (και πολύ λιγότερο οι κάποιες περιπτώσεις στις οποίες η ερμηνευτική προσέγγιση μου στο κείμενο διέφερε από αυτή των αποσπασμάτων του που προανέφερα – κάτι που είναι φυσικό να προκύψει σε δυο διαφορετικές μεταφράσεις του ίδιου κειμένου). Red Rock Views

βρωμιά και γλωσσική καταστολή

Στην προηγούμενη ανάρτηση έγραψα πως «αν διάβασες το Ριζοσπάστη σήμερα και χτες,  θα σχημάτισες τη εντύπωση ότι το ζήτημα Ρωμανού δεν είναι το σημαντικότερο τρέχον. Η εναντίωση κατά της νέας δέσμης μέτρων, με επίκεντρο το ασφαλιστικό, είναι στην κορυφή της τρέχουσας ατζέντας. Και μάλλον έχει δίκιο». Σωστότερο θα ήταν να έγραφα όχι «μάλλον», αλλά «σίγουρα έχει δίκιο». Και πολύ πιθανόν ένας λόγος που η κυβέρνηση σκόπιμα μετατρέπει το δράμα ενός νέου ανθρώπου που έχει φτάσει στον ουδό του θανάτου σε «σάγκα με σασπένς» είναι ότι μας αναγκάζει να εστιάζουμε εκεί, όχι σε τούτη εδώ την βρωμιά που αφήνει στο διάβα της(στο ασφαλιστικό).  Αλλά όπου και να εστιάσουμε, βρωμιά βλέπουμε στα ίχνη αυτού του άθλιου κυβερνητικού προσωπείου των αστών.

Στο ερώτημα «τι μέλλει γενέσθαι», λοιπόν, η απάντηση ουσίας είναι πως ότι γίνεται, κι ότι είναι να γίνει, γίνεται και θα γίνει για ισχυροποίηση των θέσεων του κεφαλαίου έναντι της εργασίας, για την εφαρμογή της στρατηγικής και εμπέδωσης μιας κατάστασης απολύτως ελεγχόμενης εργασίας σε συνθήκες κυριολεκτικά σκλαβιάς και αυξανόμενων περιθωρίων κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο οικονομικός φασισμός είναι ηδη η πραγματικότητα μας.  

Ένας τρόπος που οι αστοί καταφέρνουν να επιβάλλουν το μεγάλο σχέδιο τους είναι η φυσική καταστολή. Eνας άλλος, μεταξύ πολλών άλλων,  είναι το ψέμα που στηρίζεται σε γλωσσική καταστολή εμφανιζόμενη ως μια άνευ ορίων χειριστικότητα σ’ ότι αφορά την γλώσσα.  

Από το να αποκαλεί το χρηματιστικό κεφάλαιο «αγορές», στο να πείθει ότι το ενδοκαπιταλιστικό σκυλοφάγωμα είναι μια φυσική συνθήκη και την επιβίωση σ’ αυτήν να ονομάζει «ανταγωνιστικότητα», κάτι που πρέπει να θεωρούμε ως οικονομικό προτέρημα, ενώ πίσω από τον όρο «ανταγωνιστικότητα» να κρύβεται η κατακρεούργηση μισθών και συντάξεων.

Η πιο φρέσκια καραμέλα τώρα είναι η υποτιθέμενη αναγκαιότητα για «μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας».

Αίφνης, γράφει ο Ριζοσπάστης στο ένθετο του Σαββάτου σήμερα: 

Οι ‘20’ επιχαίρουν, επειδή ήδη κάποια μέλη τους «κινούνται προς τη θέσπιση ή αύξηση κατώτατων μισθών, τη βελτίωση του κοινωνικού διαλόγου και τη βελτίωση των δικτύων κοινωνικής ασφάλειας», αλλά και επειδή «κάνουν νέα βήματα για την οργάνωση της λειτουργίας των αγορών εργασίας και τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας».

Τι είναι αυτό το “μη μισθολογικό κόστος” πάλι που πρέπει να το δούμε μειωμένο για να βελτιωθεί η μιζέρια μας;

Μιας και ξεκινήσαμε λέγοντας ότι η πλέον επίκαιρη είδηση και το σημαντικότερο συμβάν σε εξέλιξη θα έπρεπε να είναι (και, λόγω του εξελισσόμενου δράματος του Νίκου Ρωμανού, δικαιολογημένα, δεν είναι) το νέο κύμα επίθεσης που αφορά τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων, να εξηγήσουμε ότι αυτή η γαμημένη μείωση του "μη μισθολογικού κόστους" δεν είναι τίποτε άλλο από μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλει ο εργοδότης για τον εργαζόμενο.

 ***

 image borrowed from here

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ Παράδειγμα κομμουνιστή επιστήμονα και δασκάλου

"Εκεί που τελειώνει η χρήση αρχίζει η τέχνη. Και ό,τι εξυπηρετεί τη χρήση δεν μπορεί να είναι τέχνη. Οι δύο λαβές στο αγγείο υπάρχουν για να το κρατάμε. Οταν αυτές οι λαβές αποκτήσουν στοιχεία διακοσμητικά, τότε μιλάμε για διάθεση εξωραϊσμού, για καλλιτεχνική διάθεση. Πρόκειται για μία πρώιμη μορφή της τέχνης"

Alain Badiou, ‘Η Σύγχρονη Ανικανότητα μας’

Θεωρώ πολύ σημαντική αυτήν την παρέμβαση του Alain Badiou στον προβληματισμό για την κρίση, την κατάσταση του κινήματος στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Έχω υπόψη μου ότι αποσπάσματα του σχετικού κειμένου ‘Our contemporary impotence’ έχουν μεταφραστή με τίτλο Η Σύγχρονη Αδυναμία μας. Θεώρησα όμως ότι θα ήταν χρήσιμο να μεταφραστει το ίδιο κείμενο στο σύνολο του στην ελληνική. Αυτό ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο το μετέφρασα από τα Αγγλικά (και πολύ λιγότερο οι κάποιες περιπτώσεις στις οποίες η ερμηνευτική προσέγγιση μου στο κείμενο διέφερε από αυτή των αποσπασμάτων του που προανέφερα – κάτι που είναι φυσικό να προκύψει σε δυο διαφορετικές μεταφράσεις του ίδιου κειμένου). Red Rock Views

Εχουμε μαζί μας την ιστορία

Λένε πολλοί, μ' εκείνον τον εφιαλτικά μονότονο τρόπο, πως είμαστε παγιδευμένοι στην ίδια πολιτική λογική, πως μιλούμε συνεχώς για τα ίδια πράγματα και πως χρησιμοποιούμε τις ίδιες ξύλινες λέξεις. Μα, καλοί μου σύντροφοι, οι λέξεις και οι πολιτικές δεν αλλάζουν από μόνες τους, η ζωή τα αλλάζει. Οταν λοιπόν, βρίσκεσαι έξω από τη ζωή, όταν αδιαφορείς για την πραγματικότητα, όταν βοηθάς την εκμετάλλευση και την καταπίεση με τις πράξεις σου, τότε μόνο αλλάζεις τις λέξεις. Τότε μόνο λες ψέματα πως αλλάζεις και την πολιτική σου. Και η κυβέρνηση είναι η πρώτη που διδάσκει μια τέτοια πρακτική: άλλα να λες δηλαδή, και άλλα να κάνεις. Και φοβούμαι πως έχει κάμποσους καλούς μαθητές στο μάθημα αυτό.

Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

παραλλαγή από διάλογο με τον Καραγκιόζη.

- Ο Ριζοσπάστης έχει ξύλινη γλώσσα…

- τον διαβάζεις το Ριζοσπάστη;

- όχι βέβαια. Ποτέ!

- μα αφού δεν τον διαβάζεις ποτέ, πως λες πως έχει ξύλινη γλώσσα; 

Διάβασε τον   πρώτα  και  μετά πες μου τι γλώσσα έχει…

- γιατί; άμα τον διάβαζα θ’ άλλαζε γλώσσα;

- δηλαδή, άμα άλλαζε γλώσσα θα τον διάβαζες;

- όχι!

- Ε, άμε στο διάολο και παράτα μας τότε.