Έχουμε Έναν Κόσμο να Αλλάξουμε...

Η ύπαρξη ανθρώπων που ακόμα πιστεύουν στο "πρόταγμα" του προ- κυβερνητικού Σύριζα, χωρίς συνάμα να πάσχουν από ψυχική αρρώστια... είναι ένα μυστήριο... Από τα συνθήματα, τη φλυαρία στο 2ο συνέδριό του, και παραέξω, από τις πολιτικές δηλώσεις, ανακοινώσεις κι αποφάσεις τους, δημιουργούν την εντύπωση λοβοτομημένων ατόμων, από τον εγκέφαλο των οποίων έχει αφαιρεθεί το κομμάτι που αφορά την αντίληψη της πραγματικότητας. 

Αλλά είτε πρόκειται για ψυχοπάθεια (το πλέον σύνηθες) είτε όχι, το γεγονός είναι ότι ο λόγος τους είναι διαβρωμένος από προσποίηση.  Το "δήθεν", το ψέμα, είναι κοινό στον λόγο των ανθρώπων που "δεν έχουν λόγο" (δεν έχουν μπέσα, κοινώς). Κι αυτό που σκέφτονται, και δεν το δηλώνουν ούτε το ομολογούν, συχνά βγαίνει με αλλαγή "πρόσημου" - δηλαδή όταν λένε το αντίθετο απ' αυτό που σκέφτονται. 

Σαν ένα είδος διασκέδασης, αν δεν μπορεί να αποφευχθεί το ν' ακούσει κάποιος "σοβαρές δηλώσεις" Συριζαίων,  κι όταν αυτό που ισχυρίζονται σου φαίνεται απίστευτο (όχι αδύνατο να το πιστέψεις εσύ, μα αδύνατον να πιστέψεις  ότι αυτοί πιστεύουν αυτό που λένε), θα πρότεινα, αντί για κατάφαση βάζε άρνηση στα λεγόμενά τους,  και τούμπαλιν.

Σαν παράδειγμα παραθέτω μία παράγραφο από ένα κείμενο κάποιου που γράφει στην Αυγή για την "Κεντρική Σημασία του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ" στο οποίο άλλαξα μερικά πρόσημα για να δείξω τι εννοεί, ανάμεσα σ' αυτά που γράφει...

Ποιά θα μπορούσε να είναι η σημασία του 2ου Συνεδρίου του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ίδιο; Υπό τις συνθήκες που το συνέδριο αυτό πραγματοποιήθηκε, δεν θα μπορούσε κανένας αριστερός να ελπίζει θετικά για την Αριστερά, το κόμμα και την ελληνική κοινωνία. Ούτε να αναμένει μια διαδικασία σκέψης και συζήτησης ενός δημοκρατικού και γόνιμου διαλόγου που απαιτούν οι περιστάσεις αλλά και η κουλτούρα της Αριστεράς, και ότι θα υπάρξουν πολιτικές αποφάσεις που θα δρομολογήσουν λύσεις στα διάφορα προβλήματα τόσο της κοινωνίας όσο και του κόμματος. Δηλαδή, προτάσεις που θα δίνουν απαντήσεις όχι μόνο στα ερωτήματα που ήδη υπήρχαν αλλά και σε αυτά που διαρκώς αναδύονται. 

Μόνο κρετίνοι και απατεώνες  επομένως θα μπορούσαν να δηλώσουν ότι μετά το συνέδριο θα βγει το κόμμα αυτό ανανεωμένο, ισχυρό και προπάντων προσηλωμένο στην επίτευξη των (δήθεν) μεγάλων στόχων του που,  στα λόγια μόνο, ήταν ο κοινωνικός μετασχηματισμός και η αναδιανομή του πλούτου (εκτός κι αν μ' αυτό πάντα εννοούσαμε τη βίαια εξαθλίωση της εργασίας για να κερδοφορεί το κεφάλαιο...).  Αυτή είναι η αλήθεια, όπως άλλωστε πολύ καλά γνωρίζει κι ο αρχηγός μας - κυρίως επειδή ξέρει καλά πώς δεν νοείται καπιταλισμός, όπου οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής να μην διαθέτουν ένα μέρος από  τον κοινωνικό πλούτο που κλέβουν και ιδιοποιούνται, για την συνεχή αναπαραγωγή και συντήρηση πολιτικών ανδρεικέλων που τους εξηπετητούν (με το αζημίωτο, φυσικά). 

Με τέτοιον απανθρωπισμό που υποφέρει ο πολίτης, κι όταν δε του δίνεται στην ουσία ο δημοκρατικός λόγος πουθενά, πώς θα μπορούσε να διατηρηθεί αυτός ο λόγος σ' ένα ψευτο-συνέδριο κυνικών, διεφθαρμένων καιροσκόπων που συνιστούν ενσάρκωση της ολοένα και βαθύτερης πολιτικής παρακμής και σήψης που βιώνουμε όλοι μας...;