Των μπουραντάδων η ηχώ

Χρειάζεται πράγματι ιδιαίτερο ταλέντο για να στριμώξει κάποιος τόση πολιτική αθλιότητα σε τέσσερεις  σύντομους παράγραφους, όπως κάνει ο Θανάσης Καρτερός στο αριστοτέχνημά του, "Των μπουραντάδων τ’ άτιμα μπλα-μπλα"(Αυγή 14.02.2016). Σχολιάζω το συγκεκριμένο άρθρο, γιατί η εν λόγω αθλιότητα δεν αφορά βέβαια, κι ούτε χαρακτηρίζει αποκλειστικά τον συγγραφέα του. Εκφράζει ολόκληρο το φάσμα των κυβερνώντων και την κουλτούρα της πολιτικής σαπίλας που έχει διαβρώσει τα πολιτικά τεκτενόμενα στη χώρα μας, η οποία σαπίλα ανακυκλώνεται από τη σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Αυτή η σήψη είναι που ενώνει την ιδιοτέλεια του μικροαστού καταφερτζή με το συμφέρον του μεγαλοαστού κομπραδόρου, την κοινή φιλοσοφία ζωής του μπακάλη με το καπετάνιο της βιομηχανίας,

δύο δοχεία που συγκοινωνούν

Η είδηση:

Η Μαρί Λεπέν δηλώνει ότι ελπίζει σε νίκη του Συριζα.
Πως το δικαιολογεί στην εφημερίδα Le Monde;

«Έχω απόλυτη συνέπεια (σε αυτά που λέω). Αυτό δεν με κάνει ακτιβίστρια της ακροαριστεράς. Εμείς δεν συμφωνούμε με το σύνολο του προγράμματός τους και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στη μετανάστευση. Θα χαρούμε, όμως, για τη νίκη τους».

Κι ενα σχόλιο:

Λέτε να μην ξέρει κάτι για την Ευρωφιλία του Συριζα η Λεπέν; Λέτε να προβλέπει πως αν ο Σύριζα, σαν κυβερνηση αύριο, επιμείνει σε ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, αντί για μείωση του θα εισπράξει την καρπαζιά της απειλής για αποβολή της Ελλάδας απο την Ευρωζώνη και, συνακόλουθα, αυτό θα εντείνει ευρωσκεπτικισμό στον Σύριζα και αντιευρωπαϊσμό στον ελληνικό λαό; Μπορεί.

Γιατί ομως, αν η αντίθεση στην ΕΕ ήταν το κύριο μέλημα της, δεν λεει πως ελπίζει να ενισχυθεί το ΚΚΕ στις εκλογές; Το ερώτημα αυτό θα ηταν αστείο αν δεν ηταν εντελως άδειο απο χιούμορ. Μα  και σαν πρακτικό αστείο, σαν φάρσα, σαν προβοκάτσια, θα ήταν εντελώς άδειο απο χιούμορ. Έχετε ακούσει κάπου, κάποτε για ενίσχυση κομμουνιστών απο φασίστες; Εγώ όχι. Μήπως η Λεπέν είναι η πρώτη κι η τελευταία που εκφραζει υποστήριξη σοσιαλδημοκρατών απο φασιστες; Αμφιβάλλω.

Από την άλλη, ενώ είναι αδιανόητη η στήριξη του φασισμού απο κομμουνιστές, για την σοσιαλδημοκρατία αυτό έχει καταστεί υψηλή τέχνη.

Ο φασισμός κι η σοσιαλδημοκρατία είναι δύο δοχεία, με δηλητήριο και ναρκωτικό αντίστοιχα,  που συγκοινωνούν.

✴✴✴

 Είδηση και φώτο απο εδώ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΜΝΗΜΗ»

Ρίχνουν χρήμα για να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με το φασισμό

Χρήμα με ουρά διαθέτει η ΕΕ και προωθεί στην αγορά η ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να προπαγανδιστεί και στη χώρα μας το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό μνημόνιο, με το οποίο επιχειρείται να ταυτιστεί η ναζιστική θηριωδία με τον κομμουνισμό και τις σοσιαλιστικές χώρες. Το σχετικό πρόγραμμα απευθύνεται σε δήμους πανεπιστήμια και ΜΚΟ που καλούνται να οργανώσουν εκδηλώσεις με αντίτιμο 100.000 ευρώ για κάθε ανάλογο έργο. Πρόκειται για μια χυδαία και κατάπτυστη προσπάθεια, η οποία δείχνει πού στοχεύουν, τι πραγματικά τους ενοχλεί. Αλλοιώνοντας την ιστορική μνήμη, πασχίζουν να ακρωτηριάσουν ριζοσπαστικές, αγωνιστικές διαθέσεις, προς ισχυροποίηση της εξουσίας των μονοπωλίων, ώστε με το λαό υποταγμένο τίποτε να μην απειλεί την κυριαρχία τους.

Τα δύο Άκρα του Σαμαρά, το ΚΚΕ κι ο Παναγιώτης

Παραθέτω τρεις δηλώσεις για σύγκριση

Α) Α. ΣΑΜΑΡΑΣ (από τις ΗΠΑ) «Από τη μια πλευρά, έχουμε τη Χρυσή Αυγή και, από την άλλη, μια ακραία αντιπολίτευση, η οποία λέει να βγούμε από το ΝΑΤΟ, από την ΕΕ, έξω από το ευρώ. Δεν είναι κάτι το οποίο θα ήταν εποικοδομητικό για την ελληνική υπόθεση...»

Β) Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ «δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει στις ΗΠΑ ο κ Σαμαράς και να

το σύγχρονο «αντιπροσωπευτικό» κράτος

Ο Albert Jay Nock στο έργο του ‘Our Enemy The State’ [Ο εχθρός μας, το κράτος] (1935). Έγραψε: «Λαμβάνοντας το κράτος όπου βρεθεί, εστιάζοντας στην ιστορία σε οποιοδήποτε σημείο της, δεν έχει τρόπο να διαφοροποιήσει κανείς τις δραστηριότητες των ιδρυτών, διαχειριστών του και των επωφελούμενων απ’ αυτό, άλλο από να τις δει σαν αυτές μιας επαγγελματικής εγκληματικής τάξης»

Σε μια τέτοια εποχή κι ένα τέτοιο τόπο όπου το κράτος εμφανίζεται να επιβάλει με αμείλικτη βία την χειροτέρευση των όρων ζωής της πλειονότητας, βοηθάει άραγε σε κάτι να βλέπουμε το κράτος, οποιοδήποτε κράτος μάλιστα, σαν μια υπερ-οργάνωση επαγγελματιών εγκληματιών; Ψάχνω να βρω σε τι, αλλά δυσκολεύομαι, παρότι βλέπω ότι όντως, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, οι διαχειριστές ενός κράτους δικαιολογημένα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, ακόμα και χωρίς μια δόση «ποιητικής άδειας»,  ότι δρουν σαν κάστα επαγγελματιών εγκληματιών.

Η αντίληψη του κράτους «ως εχθρού» έχει τις ρίζες της σ΄ ένα πολιτικό στοχασμό κατά τον οποίο το κράτος, ναι μεν μπορεί να θεωρείται ως μηχανισμός κεκαλυμμένης ή βίαιας μείωσης της ελευθερίας του ατόμου, ναι μεν συχνά μπορεί να αναγνωρίζει ότι η δραστηριότητα του εκφράζει την ύπαρξη ανταγωνιστικών συμφερόντων, ναι μεν μπορεί να αμφισβητεί το δικαίωμα του κράτους να έχει αποκλειστικό μονοπώλιο στην άσκηση της βίας, αλλά, στον βαθμό που θεωρεί αξεπέραστη την αναγκαιότητα της ύπαρξης του, καταλήγει στην καλύτερη περίπτωση να είναι προβληματισμός για την βελτίωση των δομών και της λειτουργίας του κράτους και  δεν μπορεί να πάει πολύ πιο πέρα. Κατά την ίδια αντίληψη το άτομο, με φυσικό τρόπο, παίρνει μια θέση η οποία, αντιφατικά, είναι και αντίθεση σε σχέση με το κράτος. Δέχεται την αναγκαιότητα ύπαρξης του, ενώ νιώθει καταπιεσμένο. Δεν συναινεί με τους τρόπους που το κράτος διαχειρίζεται την εξουσία που κατέχει, αλλά η εναντίωση, αν ποτέ  οδηγεί σε σύγκρουση, δεν οδηγεί στην καταστροφή του κράτους.

Μπορεί η αντίληψη του «κράτους ως εχθρού» να θεωρηθεί και μια εντελώς  αστική προκατάληψη; Αναμφίβολα ναι.

Στο άκρο ενός πόλου στέκει ο αστός που εκφράζει έντονο αντικρατισμό όταν κι εκεί που μειώνεται, περιορίζεται ή εμποδίζεται η οικονομική του δραστηριότητα από το κράτος. Κι αυτό δεν εμποδίζει το ίδιο αστό πάλι να στέκει στο άκρο του αντίθετου πόλου, πάσχοντας απο φανατικό φετιχισμό για τα εργαλεία καταστολής και πολέμου του κράτους και δείχνοντας απεριόριστο σεβασμό στις δομές εκείνες που σκοπό έχουν να προστατέψουν τα «υπάρχοντα του» από εχθρούς – εξωτερικούς (σε σπάνιες περιπτώσεις) ή εσωτερικούς (μονίμως).

Στην βάση μιας αστικής κοινής λογικής, το κράτος, οποιοδήποτε κράτος, αδυνατεί να διατηρηθεί σε ισχύ εάν συνεχώς κι απαρέγκλιτα δεν διασφαλίζει με τον τρόπο που λειτουργεί, εάν όχι την στήριξη του πολίτη, τουλάχιστον την ανοχή ή την συναινετική ουδετερότητα του προς αυτό. Για να ισχύσει αυτό, ο πολίτης πρέπει πεισθεί ότι το κράτος αντανακλά αυτήν την «ουδετερότητα» με το να κρατά ίση την απόσταση μεταξύ πολιτών με διαφορετικά (και συχνά συγκρουόμενα) συμφέροντα,  προβάλλοντας τον νόμο απέναντι στον οποίο όλοι (υποτίθεται) είναι «ίσοι». Πρέπει να πειστεί πριν από οτιδήποτε άλλο, πως ο λόγος ύπαρξης του κράτους είναι η παροχή σημαντικών αγαθών, όπως προστασία, ασφάλεια, κατοχύρωση δικαιωμάτων, σταθερότητα των όρων διαβίωσης, κτλ. Στο βαθμό που η προσφορά αυτών των αγαθών φαίνεται να απευθύνεται στο σύνολο των πολιτών, αποκτά μιαν επίφαση «οικουμενικότητας».

Η λεγόμενη «νομιμοποίηση» του κράτους υποστυλώνεται, πάντα επισφαλώς, από την διατήρηση αυτής της αντίληψης περί «ουδετερότητας» από την πλειονότητα των καθυπότακτων του. Κατά την ίδια κοινή λογική, η «ουδετερότητα» του κράτους  έγκειται και σε μιαν υλική και απτή συναλλαγή του με τον κάθε πολίτη ανεξαίρετα. Για να κάνει χρήση των «αγαθών» που το κράτος του προσφέρει, ο πολίτης υποχρεούται να δεχτεί ως αναγκαίο κακό (στην καλύτερη περίπτωση») την παράδοση ενός μέρους της δύναμης του, και συνακόλουθα ενός μέρους της ελευθερίας του, μαζί με την πληρωμή των φόρων του για να χρηματοδοτηθεί η παροχή των λεγόμενων αγαθών. Βλέπει το κράτος λοιπόν σαν ένα μεγάλο, μαζικό μισθοφόρο τον οποίο πληρώνει για να του εξασφαλίσει, παραδόξως, με μείωση της ελευθερίας του, κάτι που μπορεί ταυτόχρονα να το βιώνει και σαν αύξηση της. Δηλαδή, η ύπαρξη του κράτους σημαίνει μεν συμμόρφωση του αστού πολίτη με τους περιορισμούς που αυτό θέτει, αλλά και απελευθέρωση της δυναμικής του  που γίνεται δυνατή δρώντας κάτω από την προστατευτική ομπρέλα του.  

Αυτές οι περιγραφικές θεωρητικές εικόνες του κράτους ξεθωριάζουν μπροστά στην πραγματικότητα. Το κράτος δεν είναι ουδέτερο, οι πολίτες δεν είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, τα «αγαθά» που προσφέρει, προστασία, ασφάλεια κτλ, τα απολαμβάνουν λίγοι κι όχι το σύνολο. Από αυτή την συνειδητοποίηση όμως μέχρι την κατανόηση της κρυμμένης ουσίας του κράτους υπάρχει απόσταση.  

«Το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος είναι όργανο εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο». Η παραπάνω ρήση του Ένγκελς (Η Καταγωγή, σ.. 283.) δεν έχει χάσει ίχνος από την αλήθεια της. Περιεκτική σαν κρύσταλλο, λέει περισσότερα από σωρούς τόμων που αγνοούν ότι αυτοί που κρατούν τα ηνία της οικονομικής ζωής μιας κοινωνίας είναι αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, είναι αυτοί που ελέγχουν και τον μηχανισμό επιβολής αυτής της κατοχής – το κράτος. Αυτοί είναι αναγκαστικά μια κοινωνική τάξη, που επιβάλει την δική της τάξη πραγμάτων στις υπόλοιπες. Χωρίς παραδοχή και κατανόηση της ταξικής φύσης του κράτους είναι αδύνατο να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό που βιώνουμε στο «εδώ και τώρα» μας, πριν καταλάβουμε την ιστορία μας, ή τολμήσουμε να προβλέψουμε τι μας περιμένει στο μέλλον. Αίφνης, αν δεν γίνει κατανοητό ότι το κράτος  είναι όργανο ταξικής εκμετάλλευσης, πως μπορούμε να δούμε καθαρότερα ότι «εδώ και τώρα» έχουμε μπροστά μας  την άρχουσα τάξη η οποία,  πιο συγκεκριμένα, συνίσταται από κατόχους κεφαλαίου, στρατευμένη σε έναν ανελέητο πόλεμο με σκοπό να ξεπεράσει την κρίση με το μικρότερο δυνατόν κόστος για την ίδια; Και όχι μόνο αυτό, μπροστά μας έχουμε μια προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η κρίση για να αφαιρεθούν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με ιδρώτα αίμα και δάκρυα δεκαετιών. Πώς να ερμηνευτεί αυτό αν όχι  σαν επίθεση της τάξης των εκμεταλλευτών εναντίον της τάξης  των εκμεταλλευόμενων – σε μια πάλη που δεν έχει άλλο καλύτερο ονομα από ταξική; Η έννοια της ταξικότητας του κράτους διαλύει τα «αρώματα» της «ουδετερότητας» του σε σχέση με συγκρουόμενα συμφέροντα και της «οικουμενικότητας» σε σχέση με την «παροχή αγαθών» που, υποτίθεται, συνιστούν τον λόγο ύπαρξης του. 

Η όποια ουδετερότητα του κράτους αφορά μόνο τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει για τους κατόχους του κεφαλαίου – είτε αυτό είναι στα χέρια μιας υπερεθνικής ελίτ (που εν μέρει αληθεύει), ή μιας γερμανόφωνης ελίτ (που εν μέρει αληθεύει), είτε στα χέρια της ντόπιας ελίτ (που και αυτό αληθεύει) – αφορά την ίση απόσταση που μπορεί να κρατά από αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα κεφαλαιοκρατών που απαρτίζουν ένα συνονθύλευμα που περιέχει και «ελληνόφωνους» τέτοιους. Παρεμπιπτόντως, τα  λεγόμενα περί νέας «κατοχής» εκφράζουν αστικά συμφέροντα που ενδεχομένως  θίγονται εξ αιτίας μιας κρατικής μεροληψίας εις βάρος τους. Στο τέλος της μέρας όμως, η τάξη που στο «εδώ και τώρα» μας καλείται να υποστεί τις βαρύτερες συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης είναι σε πρώτη γραμμή αυτή με την οποία συνδέονται άμεσα οι καπιταλίστες:  η εργατική τάξη. Μήπως οι «ελληνόφωνες» κεφαλαιοκράτες την γδέρνουν λιγότερο ανελέητα από τους  «γερμανόφωνους» ή «υπερεθνικούς» συνεταίρους τους, για να τους δει με άλλο μάτι η εργατική τάξη;

Αυτό το ανελέητο «γδάρσιμο» είναι αδύνατον να γίνει χωρίς την αντίδραση της εργατικής τάξης. Αυτή η αντίδραση χαλάει το «οικουμενικό» προσωπείο του κράτους. Κάποιοι τώρα, προσπαθώντας να περισώσουν το κράτος εκμετάλλευσης, εκεί που το «οικουμενικό» έχει ξεσκιστεί από την πραγματικότητα, προσπαθούν να στήσουν το τάχα προσβεβλημένο  «εθνικό» προσωπείο του κράτους  πρόχειρα. Πάλι δηλαδή πασχίζουν να πείσουν τους εκμεταλλευόμενους ότι πλέουν με τρικυμία στην ίδια βάρκα με τους εκμεταλλευτές τους, δείχνοντας με το δάκτυλο άλλους ξενόγλωσσους εκμεταλλευτές που προσπαθούν να «μας» βουλιάξουν. Δεν τους φταίνε οι κεφαλαιοκράτες γενικά, δεν τους φταίει το κράτος γιατί θέλουν να αγνοούν ότι αυτό είναι «όργανο εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας», τους φταίει μονάχα η μια ή η άλλη ανυπόφορη κυβέρνηση. 

Τι είναι αυτό τελικά που τους επιτρέπει να μιλούν για «κακή κυβέρνηση», αφήνοντας κράτος και κρατούντες εκτός βολής;  Σε μια εποχή που η κυβέρνηση δεν είχε την ξεχωριστή υπόσταση που έχει σήμερα από το κράτος, ο Thomas Paine στο βιβλιαράκι του ‘Common Sense’ [κοινή λογική] (1776), είχε γράψει πως  «η κυβέρνηση, ακόμα και στην καλύτερη μορφή της δεν είναι παρά ένα αναγκαίο κακό, στη χειρότερη περίπτωση, ανυπόφορο». Στο απολυταρχικό κράτος, όπως αυτά που έβλεπε γύρω του ο Thomas Paine, η κυβερνηση ταυτιζόταν με το κράτος σαν το ανώτερο κλιμάκιο του. Έκτοτε τα πράγματα άλλαξαν.   Είναι σημαντικό, μιλώντας για το κράτος σήμερα, να εξηγούνται οι κύριοι λόγοι για τους οποίους η «δημοκρατία» (κι εδώ εννοούμε την αστική δημοκρατία) είναι το πολιτειακό καθεστώς πρώτης επιλογής για τους αστούς. Η «δημοκρατία» είναι ένα καθεστώς μόνιμης επισκευής του μηχανής που λέγεται κράτος. Όταν η μηχανή δεν λειτουργεί σωστά, που ουδέποτε λειτουργεί σωστά, τότε ο λαός δεν τα βάζει με το κράτος γενικά και με αυτούς για τους οποίους δουλεύει. Τα βάζει με την κυβερνηση, η οποία μπορεί ν΄ αλλάξει αφήνοντας τις κρατικές δομές στο απυρόβλητο. Κάθε κυβερνητική αλλαγή προσλαμβάνεται και σαν «επιδιωρθωση» του κράτους - αλλάζει το διαχειριστικό προσωπικό του (όχι βέβαια το αφεντικο). Με δοσμένο ότι ο λαός πείθεται ότι η επιλογή μέσω εκλογών της μιας ή της άλλης μορφής διαχείρισης είναι δική του, πείθεται επίσης ότι είναι και υπεύθυνος για την τρόπο με τον οποίο η κυβερνηση του συμπεριφέρεται.

Εστιάζοντας πάλι στο «εδώ και τώρα» μας, τι σημαίνει αυτό το ξαφνικό ξεμπρόστιασμα μιας εγκληματικής, παραστρατιωτικής συμμορίας, την οποία κρατούσαν οι αστοί σα φυλακτό στον κόρφο τους; Μπροστά μας στέκει η «δημοκρατία» σε αντιπαράθεση με τον «ολοκληρωτισμό» που σηκώνει το απαίσιο κεφάλι απειλώντας τις «οικουμενικού χαρακτήρα» ελευθερίες που το κράτος δήθεν εγγυάται.  Είναι απλά μια διαβεβαίωση ότι το κράτος στρέφεται κατά «των άκρων» που υπονομεύουν το πολίτευμα μέσω του οποίου λειτουργεί. Ουδεμία επίπτωση θα έχει αυτό στην ύπαρξη του παρακράτους η δραστηριότητα του οποίου θα ενταθεί.Πρέπει να θεωρείται βέβαιο αυτο. Αντίθετα, η εντύπωση που δημιουργείται είναι πως  κανείς δεν ξέρει σε τι έκταση είναι οπλισμένο το παρακράτος και μέχρι που διατίθεται να πάει στην πορεία χτυπήματος του εργατικού κινήματος.

Είναι ασφαλές να συμπεράνουμε γενικά ότι ο λόγος για το οποίο το κράτος καταφεύγει στην ενεργοποίηση του παρακράτους για να κάνει την βρώμικη δουλειά του (ανταποκρινόμενο στην ανάγκη για αύξηση της κατασταλτικής βίας στις παρούσες κρισιακές συνθήκες) είναι ότι ισχύει ακόμα η επιλογή των αστών να διατηρήσουν το ίδιο πολιτειακό καθεστώς – την «δημοκρατία»; Και ναι και όχι. Η ένταση της δράσης του παρακράτους είναι γνώρισμα της «δημοκρατίας σε κρίση». Πλην όμως, το παρακράτος δρα και σε συνθήκες αναστολής των δημοκρατικών ελευθεριών, και συχνά πιο ανεξέλεγκτα. Η ένταση παρακρατικής δράσης αποκαλύπτει ακόμα μια πολιτική αντίφαση:  ενώ εισάγεται για να υλοποιηθεί η βρωμερότερη «πρακτική» δουλειά του κράτους, ενώ δεν υπονομεύει το κράτος, εντούτοις εμφανίζεται να υπονομεύει την «δημοκρατία», ουδετεροποιώντας την και επιτρέποντας της να «νίπτει τας χείρας της» εμφανιζόμενη ως καθαρότερη απ’ ότι πράγματι είναι. Διότι με προοδευτική ένταση της δράσης του παρακράτους, η «δημοκρατία»  (η ίδια χωρίς να φαίνεται ανοιχτά) οδηγεί στην κατάλυση της «δημοκρατίας». Και τότε τι κάνουμε; Όταν παύσει η «δημοκρατία»… τι ζητάει όταν αντιστέκεται πάλι το «πόπολο»; Μα πάλι «δημοκρατία»! Είτε δηλαδή παύσει είτε όχι, η «δημοκρατία», ούτως ή άλλως κερδίζει, όσο δεν φαίνεται ότι είναι μέρος ενός παιχνιδιού που παίζεται και, όσο παίζεται οι αστοί αποκομίζουν και ψυχαγωγικά αγαθά, συν τοις άλλοις. Γιατί τα παιχνίδι αυτό είναι δικό τους και καταδικό τους, και παίζεται εις βάρος όλων όσων δεν δικαιούνται το τίτλο του αστού, με τους πλέον χαμένους να λέγονται εργάτες.  

Το ξεσκέπασμα αυτου του πολιτικού παιχνιδιού, το ξεσκέπασμα όχι μόνο της οικονομικής αλλά και της πολιτικής και φύσης της «δημοκρατίας», είναι πρωταρχικό καθήκον για μια μαρξιστική ανάλυση του κράτους.  

η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό - μια χυδαία πρακτική

Πίσω απ’ την θεωρία των άκρων βρίσκεται πάντα η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό. Ο στόχος πάντα είναι η δαιμονοποίηση του κομμουνισμού. Για όσους είναι πληροφορημένοι, ακούγεται κοινότυπο να πει κάποιος ότι η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό είναι βασικότατο συστατικό της κυρίαρχης προπαγάνδας, να πει ότι είναι μια χυδαία πρακτική  που θελημένα παραβλέπει το οικονομικό υπόβαθρο του φασισμού το οποίο ήταν και είναι ο καπιταλισμός. Το προβλημα είναι ότι αυτός ο εξομοιωτισμός (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός, για συντομία) απευθύνεται σε πολλούς που δυστυχώς είναι από απληροφόρητοι ως και ανιστόρητοι και οι οποίοι, δυστυχέστερα, έχοντας αφομοιώσει αυτήν την στρέβλωση, την αναπαράγουν. 

Ο εξομοιωτισμός είναι μια ακραία απολογία της αστικής δημοκρατίας. Ιδιαίτερα όταν εμφανίζεται και στην πιο εκλεπτυσμένη και «πληροφορημένη» εκδοχή του και αφορά το απο κοινού τσουβάλιασμα του λεγόμενου σταλινισμού με τον φασισμό, όπου ο πρώτος όρος υπονοεί όχι απλά την αποδοχή του Στάλιν ως έναν απο τους γνήσιους μεγάλους επαναστάτες, όχι απλά ότι εκφράζει μιαν υποτίθεται νοσταλγία ενός νοσηρά εννοούμενου Σοβιετικού σταλινικού  καθεστώτος, αλλά κυρίως ότι, όπως και ο φασισμός-ναζισμός, αποτελεί μια ιδεολογία, νοοτροπία και πρακτική που αφενός εμπνέεται ιστορικά απο μια βίαια καθεστωτική καταστολή της ελευθερίας του ατόμου, και αφετέρου στοχεύει στην εγκαθίδρυση της με βίαιο τρόπο. Παρότι ο αντισταλινισμός δεν εμφανίζεται πάντα απροκάλυπτα σαν αντικομουνισμός, καταλήγει να εκτρέφει την ίδια παρανόηση ότι δεν μπορεί να υπάρχει ένας κομμουνισμός χωρίς τα χαρακτηριστικά αυτού που οι εξομοιωτές εννοούν ή παρανοούν ως σταλινισμό κι ότι δεν είναι καλύτερος από τον φασισμό. Αυτή η πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του εξομοιωτισμού απευθύνεται σε αυτούς που θέλουν να σκέπτονται.

Το ζήτημα είναι που παροτρύνεται να εστιάζει ο δέκτης της προπαγάνδας αυτής, είτε αρέσκεται στο να θωρεί τον εαυτό του σκεπτόμενο, είτε όχι. Να εστιάζει στην παλελθούσα, στην μελλοντική ουτοπία, ή στην σημερινή πραγματικότητα; Η βρωμιά που απλώνουν οι εξομοιωτές πάνω στην εικόνα του παρελθόντος σοσιαλισμού, στην ιστορία του, είναι συνάμα βρωμιά που προβάλουν στον μελλοντικό κομμουνισμό, στο όραμα του. Το εξωφρενικό είναι ότι όλα τα συστατικά αυτής της βρωμιάς που προβάλλεται στον κομμουνισμό δεν είναι απλές επινοήσεις, αλλά αποτελούν αντανάκλαση, μέσω παραμορφωτικών κατόπτρων, ακριβώς της φρικωδιας του σημερινού καπιταλισμού. Η ωμή καταπίεση, οι ψυχολογικοί και φυσικοί βασανισμοί, οι εξορίες, φυλακίσεις, προσφυγιά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι πολιτικές δολοφονίες, η γραφειοκρατία και η σιχαμερή διαφθορά της, η κατάχρηση εξουσίας – όλα αυτά είναι συστατικά του καπιταλισμού που προβάλλονται στον κομμουνισμό. Και αυτά χωρίς να αναφέρουμε τα αποκλειστικά καπιταλιστικής φύσης συστημικά χαρακτηριστικά της «δημοκρατίας» που συνιστούν έναν ανελέητο κεφαλαιοκρατικό  ολοκληρωτισμό, όπως η εκμετάλλευση, η εξωφρενική σπάταλη, οι κρίσεις, οι πόλεμοι και οι γενοκτονίες στις οποίες οδηγεί.

Το συστηματικό βρόμισμα λειτουργεί σαν «κατευθυνόμενος διαλογισμός» απο τους εξομοιωτές. Επιφέρει «χαλάρωση» απο τον βιωνόμενο σύγχρονο εφιάλτη του καπιταλισμού με «οραματισμούς της φρίκης» που μπορεί να τον αντικαταστήσει.

Ατενίζοντας την πραγματικότητα του καπιταλισμού στις μέρες μας, η εξομοίωση αυτή καθίσταται αηδιαστικά υποκριτική.  Για ελευθερία του ατόμου σαν βασικό και οικουμενικό γνώρισμα του σύγχρονου καπιταλισμού μπορούν να μιλούν πλέον μόνο κρετίνοι και κυνικοί.  

Ένας λόγος για τον οποίο ο εξομοιωτισμος είναι αποτελεσματικός είναι ότι η «δημοκρατία», για τις ευρύτερες λαϊκές μάζες, ειδωμένη συχνά με μεταφυσικό τρόπο και χωρίς τις εγγενείς αντιφάσεις της, έχει καταστεί απαραβίαστο ταμπού. Ο φασισμός αντιπαρατίθεται απο τους εξομοιωτές στην «ιερή δημοκρατία» ενώ η καπιταλιστική φύση και των δυο (φασισμού και αστικής δημοκρατίας αποκρύβεται), σαν να πρόκειται για ασυμβίβαστα και άλληλο-αποκλειόμενα συστήματα.

Εκτός αυτού που είναι κραυγαλέα έκδηλο – ότι δηλαδή οι δικτατορίες, συνήθως σε χώρες του λεγόμενου αναπτυσσομένου καπιταλισμού, επιβάλλονται με απαράμιλλο κυνισμό από τους «δημοκρατικά» εκλεγμένους εκπρόσωπους «δημοκρατιών» του αναπτυγμένου καπιταλισμού – πίσω από την επίφαση δημοκρατίας στον καπιταλισμό κρύβονται μηχανισμοί άσκησης εξουσίας πολύ ποιο αποκλειστικοί και απόλυτοι από αυτούς που χαρακτήρισαν τον φασισμό και τον ναζισμό του περασμένου αιώνα και την δικτατορία των ημερών μας. Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο η «δημοκρατία» είναι το καθεστώς πρώτης επιλογής των αστών. Οι μηχανισμοί αυτοί είναι ποιο αποκλειστικοί διότι ο αποκλεισμός αυτών που είναι οι καθυπότακτοι της εξουσίας, και παραμένουν κάτω και έξω από αυτήν, υφίσταται όχι τόσο επειδή υπάρχουν εμφανή κατασταλτικά συστήματα σε κάθε είδους καπιταλισμό (που όντως υπάρχουν και σε ώρες ανάγκης χρησιμοποιούνται), όχι τόσο επειδή ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου είναι περισσότερο συστημικός και άρα πιο αποτελεσματικός  απο θεσμικός (που είναι επίσης – και αυξάνεται), αλλά επειδή ο καθυπότακτος άνθρωπος στον αναπτυγμένο καπιταλισμό έχει υποστεί μια τεχνητή αναπηρία, έχει καταστεί ανίκανος να διακρίνει τα αίτια, τους όρους και την φύση της καθυπόταξης του. Και σ’ αυτό συνεισφέρει ο εξομοιωτισμός.  

Παραδόξως, αυτός ο εξομοιωτισμός, όσο θερμά και να βάλει κατά «παντός είδους ολοκληρωτισμού» στα λόγια, το αποτέλεσμα  είναι ότι καθίσταται κύριος και αναντικατάστατος αρωγός και τροφοδότης του φασισμού στην πράξη. «Μα δεν  μπορεί αυτό να αληθεύει όταν αυτό που αποκαλείς «εξομοιωτισμό» στρέφεται εναντίον και των δυο μορφών ολοκληρωτισμού», θα ισχυριζόταν κάποιος θιασώτης του. Να όμως που μπορεί, διότι οι εξίσου «απαράδεκτοι» τύποι «ολοκληρωτισμού» τίθενται σε αντιπαράθεση με την «δημοκρατία» η οποία παρουσιάζεται ως το μόνο καθεστώς το οποίο κατοχυρώνει ατομικές ελευθερίες. Όμως - με δοσμένο ότι ο εξομοιωτισμος θελημένα παραβλέπει τους κεφαλαιοκράτες (πάντα κρυμμένοι πίσω απο το προσωπείο του Φασισμού-Ναζισμού), με δοσμένο επίσης ότι αποκρύπτεται ο καπιταλιστικός χαραχτήρας της αστικής δημοκρατίας - όταν οι συνθήκες ζωής επιδεινώνονται, η αντίδραση ενός τμήματος των λαϊκών μαζών, στους οποίους συστηματικά καλλιεργείται αυτή η λειψή συνείδηση της πραγματικότητας, ευκολότερα χειραγωγείται ώστε να στραφούν εναντίον αυτής της «δημοκρατίας» που φαίνεται να τους εξαθλιώνει. Ευκολότερα καταλήγουν να οραματίζονται αυταρχικές λύσεις. Στο στόχαστρο λοιπόν δεν μπαίνει ο «άφαντος» καπιταλισμός αλλά η «φαύλη δημοκρατία».

«Μα γιατί δεν στρέφονται οι μάζες προς τον κομμουνισμό» θα ρωτούσε ο ίδιος κουτοπόνηρα. Η απάντηση είναι ότι, κόντρα στα μύρια όσα αντίξοα, στρέφονται και προς τον κομουνισμό, αλλά συχνά όχι με την δέουσα ταχύτητα. Μια ανάλυση των λόγων για τους οποίους ο κομμουνισμός, σαν κίνημα, συχνά δεν αναπτύσσεται τόσο ραγδαία όσο ο φασισμός, θα αποτελούσε αντικείμενο ενός άλλου σημειώματος. Μας αρκεί να αναφέρουμε ότι οι λόγοι είναι πολλοί, οι δυο βασικοί απο τους οποίους είναι ότι: όχι μόνο η κρατική μηχανή της αστικής δημοκρατίας παρατάσσεται υπέρ του φασισμού απο τους αστούς, αλλά και όλος ο μηχανισμός παραγωγής ιδεολογίας, σε τέτοιες συνθήκες,  πιο έντονα  στηρίζει την ιδέα ότι η δικτατορία ενός «μεσσιανικού ηγέτη» είναι προτιμότερη απο την «δημοκρατία», ενώ η δικτατορία του προλεταριάτου ήδη έχει απωθηθεί στο κοινωνικό ασυνείδητο σαν μια οψη της χειρότερης κόλασης που και η σκέψη της «μας... ταράζει». 

Αυτός ο μηχανισμός παραγωγής ιδεολογίας, που είναι σε ιδιωτικά καπιταλιστικά χέρια, έχει την δύναμη να στηρίξει ή να διαλύσει ένα καθεστωτικό σχήμα, έχει την δύναμη να ανεβάσει ένα συνονθύλευμα εγκληματιών στο πλατύσκαλο της εξουσίας, ή να το μειώσει στο περιθώριο του πολιτικού γίγνεσθαι. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά σε τόπο και χρόνο: Δείτε πως εδώ και τώρα, για παράδειγμα, μετά την άνοδο της δημοτικότητας της ΧΑ, που έγινε δυνατή με συστηματικό λιβάνισμα της απο τον κύριο όγκο των μέσων ενημέρωσης, φαίνεται να μειώνεται ξαφνικά η δημοτικότητα της στο ήμισυ, μετά την αποκάλυψη της εγκληματικής φύσης της απο τα ίδια μέσα. Που σημαίνει ότι αν αυτός ο μηχανισμός ήθελε, θα μπορούσε απο μόνος του να αποτρέψει την εξέλιξη των γεγονότων που αφορούν τον Νεοναζισμό εδώ και, μ' αυτήν την έννοια, ενέχεται σε ηθική αυτουργία για οποιουδήποτε κρίμα έχει διαπραξει.

Αυτό το αστικό, συστημικό πλέγμα παραγωγής ιδεολογίας, είναι υπεύθυνο για την καλλιέργεια των πολιτικών προκαταλήψεων κατά του κομμουνισμού, που απο ένα σημείο και πέρα αυτό-αναπαράγονται. Οι προλήψεις και προκαταλήψεις που καλλιεργούν γίνονται ο υλικός καταλύτης που είτε αδρανοποιεί τις μάζες είτε τις κατευθύνει προς αυταρχικές «λύσεις» του προβλήματος τους οι οποίες τελικά ποτέ δεν είναι λύσεις για τις ίδιες.

Γι αυτό η εν λόγω εξομοίωση αναγκαστικά μετατρέπεται σε στήριξη του πολέμου του φασισμού εναντίον του κομμουνισμού, που δεν είναι απλά ένας πόλεμος ιδεολογιών απο τον οποίο κάποιοι μπορούν να μένουν σε  ασφαλή «δημοκρατική» απόσταση και αμέτοχοι. Σ΄ αυτόν συμμετέχουν όλοι, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: πρόκειται πάντα για μια επίθεση των πλουτοκρατών εναντίον των εργατών με σκοπό την διαιώνιση της εκμετάλλευσης των τελευταίων απο τους πρώτους.  

από τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» του συνταγματικού τόξου

Ένα άρθρο στο Κουτί τηςΠανδώρας, πριν λιγες μέρες, επιχειρεί να ερμηνεύσει την επίθεση της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, σε σχέση με το ερώτημα του Μπάμπη Παπαδημητρίου «γιατί μια σοβαρή Χρυσή Αυγή να μην στηρίξει μια συντηρητική κυβέρνηση;». Στο άρθρο προβλέπεται ότι για να γίνει αυτό εφικτό

 «η Χρυσή Αυγή θα εμπλουτίσει τα ψηφοδέλτιά της τόσο στις ευρωεκλογές, όσο και στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 και προφανώς στις βουλευτικές εκλογές όποτε αυτές γίνουν, με πρόσωπα που δεν θα έχουν καμία σχέση με τους κορμαρίωνες και τους φουσκωτούς, καθώς θα πρόκειται για πρώην δικαστές, στρατιωτικούς, διευθυντές υπουργείων, τραπεζών και γενικά ανθρώπους συντηρητικούς και θυμωμένους».

Τα γεγονότα τρέχουν όμως. Το σενάριο που υποτίθεται ότι σχεδιάζεται θα φαινόταν πειστικό μέχρι εδώ, αν η «σάγκα» του τρόμου δεν συνεχιζόταν, με την στυγερή και, όπως φαίνεται, προμελετημένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πριν επεκταθώ σ’ αυτό παρακάτω, να παρατηρήσω πρώτα ότι ένα πράγμα που με παρακινεί ν΄ αναφερθώ στο συγκεκριμένο άρθρο είναι η χρήση και κατάχρηση (αντι-μνημονικών) παραμορφωτικών κάτοπτρων για να δώσει το κατάλληλο περιεχόμενο στο σχήμα της πραγματικότητας που φιλοτεχνεί.

Λέει λοιπόν πως ο Μπάμπης Παπαδημητρίου έκανε «μια εξίσωση του ΚΚΕ με την Χρυσή Αυγή!… για την οποία, περιέργως, ούτε το ΚΚΕ δεν αντέδρασε». Το αστείο τελειώνει εκεί που ο αρθρογράφος δεν αρκείται στο να αναπαράγει (στην καλύτερη περίπτωση) άγνοια για την θέση του ΚΚΕ που αφορά τη «θεωρία των άκρων» και επιδεικνύει την κακοπιστία του (αν όχι κακοήθεια) όταν ερμηνεύει γιατι «δεν αντέδρασε» λέγοντας ότι

«Το ΚΚΕ είναι το πιο νομιμόφρων και συστημικό κόμμα της μεταπολίτευσης, υπερασπίστηκε μάλιστα το Κοινοβούλιο από την προσπάθεια των Αγανακτισμένων να μπουκάρουν. Το ΚΚΕ είναι πυλώνας του συστήματος, και ενισχύεται από το σύστημα. Θυμηθείτε την πώληση της «Γερμανός» με το σκανδαλώδες τίμημα, ή την πώληση σε off shore του 902…»

Στην συνέχεια, κατά την βαθέως εμπνευσμένη ανάλυση, «η εξίσωση ΚΚΕ-ΧΑ είναι πολύ επικίνδυνη»... 

Αλλά γιατί τάχα μου; Μα διότι

«δείχνει και τον πανικό του συστήματος, μπροστά σε μια ισχυρή κυβέρνηση της αριστεράς […] Κεντρικός στόχος της επίθεσης της ΧΑ στο ΚΚΕ και ο σάλος των καναλιών είναι η δημιουργία ενός «πρώτου θέματος» που θα «καλύψει» την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ και τον μαρασμό της κυβέρνησης, η οποία – σημειωτέον – ετοιμάζεται να δώσει τα ρέστα της στους δανειστές. Δεύτερος στόχος: να καταγραφεί ότι το ΚΚΕ είναι ο στόχος της ΧΑ, ούτως ώστε να κερδίσει την συμπάθεια των δημοκρατικών και αριστερών ψηφοφόρων και να σταματήσει η διαρροή ψηφοφόρων του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σαφές ότι το σύστημα θέλει το θρησκευτικό ΚΚΕ απέναντι στον ανατρεπτικό ΣΥΡΙΖΑ… Εννοείται ότι το παιγνίδι αυτό αρέσει πολύ στον Περισσό».

Βλέπουμε ότι ο αρθρογράφος φαντασιώνεται με ένα ΚΚΕ μαζοχιστικό που του κρυφο-αρέσει να χτυπιούνται τα μέλη του από τα φασιστο-ρεμάλια της νύχτας διότι έτσι προκαλεί «συμπάθεια» στους αριστερούς, αναχαιτίζοντας την είσοδο τους στο χειμαρρώδες ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, που φουσκώνει. Και για να προβιβάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως «ανατρεπτικό»  θεωρεί αναγκαίο να απορρίψει το ΚΚΕ ως «νομιμόφρονα, συστημικό, θρησκευτικό, πυλώνα του συστήματος»!

Για πολιτικό συμπέρασμα προτείνεται ότι επειδή «οι δανειστές, οι αγορές, το κεφάλαιο και η ντόπια ολιγαρχία τρέμουν για πολλούς λόγους τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ [..] στήνουν λοιπόν συστηματικά το σκηνικό της αναδιάταξης του δεξιού χώρου», για να δημιουργηθεί ένα αμιγώς δεξιό κυβερνητικό μπλοκ, προϋπόθεση του οποίου είναι να «σοβαρέψει η εικόνα της ΧΑ».

Ωστόσο η ροή των γεγονότων  και η  δολοφονία του Παύλου κατέστησε άτοπο, τουλάχιστον εν μέρει, το παραπάνω σενάριο «σοβαροποίησης» των Ναζιστών. Εχτές το βράδυ, μίλησε στο ΣΚΑΪ  ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, μεταφέροντας την κυβερνητική πολιτική θέση απο το Μαξίμου. Με καταφανή αδιαφορία για την παλλαϊκή κατακραυγή που προκάλεσε ο αποτρόπαιος φόνος που διέπραξαν τα ναζιστο-ρεμάλια της νύχτας, αιτιολόγησε την δράση της συμμορίας ρίχνοντας ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τον ότι ανήκει σε κάποιους που «κερδοσκοπούν πάνω στο αίμα», υπονοώντας ότι κλιμακώνει συνεχώς την ένταση και υπονομεύει την συνταγματική τάξη! Χαρακτηριστικά είπε  «όποιος πιστεύει ότι ένα κόμμα που καλεί σε ανατροπή, δεν έχει αποκηρύσσει τα μέλη του που μιλούν για "γουναράδικα", καλύπτει μέλη του που καλούν σε βία στις Σκουριές είναι στο συνταγματικό τόξο, με γεια του με χαρά του». 

Tο πλέον ωμά κυνικό είναι ότι, «χτυπώντας το καμπανάκι» του, επανειλημμένα, απείλησε (όχι απλά προειδοποίησε) πως θα «έχουμε και άλλους νεκρούς».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του», είπε ο κ. Λαζαρίδης, αποκαλύπτοντας ότι μια πτυχή της τροπής των γεγονότων όντως έχει στόχο να πιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει ακόμα πιο συμβιβαστική στάση, δηλαδή να ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα. Είναι επίσης φανερό πως λέγοντας ότι η «βία τροφοδοτείται από πολλούς», δεν περιορίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, και ενώ στην επιφάνεια δημιουργείται μια τεχνητή ένταση του δίπολου, ουσιαστικά το εργατικό κίνημα πρέπει να περιμένει κλιμάκωση της παρακρατικής βίας - όσο κλιμακώνει την αντίσταση του στην επέλαση των αστών.

Είναι προβλέψιμο ότι η εγκληματική δράση μελών της ΧΑ (μ’ ένα «παράνομο» κλιμάκιο της σε αυξανόμενη υπερδιέγερση) θα συνεχισθεί, γιατί αυτό είναι χρήσιμο για τους μεγαλοαστούς, ενώ το επίσημο «κοινοβουλευτικό» κλιμάκιο της θα αρνείται κάθε σχέση μαζί του, κλείνοντας πονηρά το μάτι στους κάφρους  που θαυμάζουν τα έργα της…

… και τα βέλη βουτηγμένα σε δηλητήριο θα συνεχίσουν να βάλλονται εναντίον αυτων που αρνούνται να σκύψουν, από τα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» του συνταγματικού τόξου.

Είναι γελασμένοι

«Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα τρομοκρατηθούμε από τέτοιες επιθέσεις. Το ταξικό κίνημα θα τους κόψει τα χέρια. Οι κομμουνιστές είναι παντός καιρού και το έχουμε αποδείξει στην 95χρονη Ιστορία μας. Σωτήρης Πουλικόγιαννης,

Πριν μόλις δυο χρόνια οι αστοί, με βραχίονα το πλέγμα μυστικών υπηρεσιών και παρακράτους, σκέπαζαν τα κεφάλια των μαντρόσκυλών τους με κουκούλα αναρχικού για να χτυπήσουν το κίνημα. Τώρα αισθάνονται ότι το Κλούβιο Αυγό έχει «δυναμώσει» αρκετά για να του ανατεθεί ο ίδιος ρόλος με μια σημαντική ειδοποιό διαφορά: Ο ρόλος των Ναζιστοειδων δεν είναι μόνο η προβοκάτσια, παρότι κι αυτή είναι μέρος του «ρεπερτορίου» των. Οι νεοναζιστές εκκολάπτονται από τους αστούς σαν δύναμη κρούσης μέσα στο εργατικό κίνημα. Ο ρόλος τους θα είναι χειρότερος από αυτόν που έπαιξε η Μαφία στον ευνουχισμό του εργατικού κινήματος στην Αμερική σχεδόν έναν αιώνα πριν.

Αυτή η φάση, η κλιμάκωση της βίαιας πολιτικής αλητείας, ξεκίνησε στην εργατική συνοικία του Περάματος, εκεί που η φτώχια επεκτείνεται σε αθλιότητα, εκεί που ο αποκτηνωμένος φτωχός, το λούμπεν, χαμένο στην αποκρουστική κακομοιριά του, γλύφει το βρώμικο χέρι που το οπλίζει να χτυπήσει την τάξη από την οποία εκβάλετε σαν απόβρασμα

Ο γενικότερος στόχος των αστών είναι ο πλήρης ευνουχισμός της εργατικής τάξης ώστε να μην μπορεί να αντισταθεί στα αλλεπάλληλα στραπάτσα που δέχεται. Προς τον στόχο αυτό θα δουλεύει το Κλούβιο Αυγό ανοιχτά κι απροκάλυπτα από δω κι εμπρός, μεταφέροντας τον «τσαμπουκά» των αστών εκεί ακριβώς που προσπαθεί η εργατική τάξη να προβάλει οργανωμένη αντίσταση. Η καρδιά αυτού του χώρου είναι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ μπορεί να είναι το πρώτο και το κύριο στόχαστρο των αστών οι οποίοι δρουν με εργαλείο το προσωπείο των νεοναζιστικών ανδρείκελων τους, αλλά θύμα τους δεν θα γίνει  

Μέρος του βρώμικου παιχνιδιού είναι να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα τρόμου στο εργατικό κίνημα και συνάμα μια εικόνα σύρραξης «των άκρων». Αυτοί που θεωρούν την θέση τους να είναι σε απόσταση από «τα άκρα», από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, και που πάλεψαν και παλεύουν μια ζωή για την αποδυνάμωση του ΚΚΕ, σίγουρα γνωρίζουν ότι δεν θα περάσουν από τη «μεγάλη μέση». Και πρέπει να ξέρουν ότι θα έρθει κι η σειρά τους. Το πόσο αλληλέγγυος με το ΚΚΕ θα είναι κάποιος και πόσο διατεθειμένος θα είναι να το δείξει στην πράξη δεν θα κρίνει απλά πόσο αντιφασίστας είναι, μα πρώτιστα, θα κρίνει αν αυτός δεν θα είναι ο επόμενος στόχος.

Στην προχτεσινή συγκέντρωση στο πέραμα δεν έπρεπε να είναι μόνο μέλη και φίλοι του ΚΚΕ, αλλά και άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα που θεωρούν την άνοδο του Ναζισμού στην χώρα μας δείγμα της κατρακύλας της κοινωνίας προς την αγριότητα. Εκεί θα έπρεπε να είναι ακόμα κι αυτοί που δεν θέλουν να δουν το γεγονός σαν δείγμα της έντασης της αγριότητας των αστών (ναι έχει απόλυτα ταξικό χαρακτήρα αυτός ο αταβισμός). Ναι. Αυτό ήταν χτύπημα των αστών που μέσα στην κραιπάλη των προσωρινών «επιτυχιών» τους στον μέχρι στιγμής σχεδόν μονόπλευρο πόλεμο που διεξάγουν, νομίζουν ότι η αυτοκρατορία του τρόμου που επιβάλουν είναι πιο σίγουρη με συνεχή πόλεμο.

Κάνουν λάθος όμως. Ο πόλεμος τους είναι έκφραση παρακμής του συστήματος τους.

Ποια αυτοκρατορία  σε παρακμή κατάφερε να αποφύγει την τελική κατάρρευση και αμετάκλητη εξαφάνιση της;

μια χυδαία πρακτική ιδεολογικής χειραγώγησης (τεχνητή αναπηρία)

Η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό είναι μια χυδαία πρακτική ιδεολογικής χειραγώγησης. Θελημένα παραβλέπει το οικονομικό υπόβαθρο του φασισμού το οποίο ήταν και είναι ο καπιταλισμός. Σκυλεύει την εικόνα ενός σοσιαλισμού νεκρού κι ανύπαρκτου (με εξαίρεση την Κούβα) για να καταστήσει πιο ανεκτή την διεστραμμένη και ολοκληρωτικά απολυταρχική φύση του καπιταλισμού την οποία ταυτίζει με την αστική ψευτοδημοκρατία. Αυτή η χυδαία μορφή αντικομουνισμού απευθύνεται σε χυδαία σκεπτόμενους, δηλαδή σε ανιστόρητους οι οποίοι πάσχουν από παντελή έλλειψη πολιτικού κριτηρίου. Η απεύθυνση αυτή έρχεται από τα πλέον χυδαία και άθλια δείγματα πολιτικού αμοραλισμού. Όπως τα ανδρείκελα που έστησαν οι ιμπεριαλιστές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες όπου, την ώρα που γκρεμίζουν τα μνημεία του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού», αναγάγουν σε εθνικούς ήρωες τους συνεργάτες των Ναζί – κι όλα στο όνομα της «δημοκρατίας».

Πιο εκλεπτυσμένη και «πληροφορημένη», αλλά και πολύ πιο ύπουλη, είναι η εξομοίωση του σταλινισμού με τον φασισμό κατά την οποία ο πρώτος όπως και ο δεύτερος όρος ριζώνουν σε συγγενή πλαίσια αναφοράς μιας, υποτίθεται, οικουμενικά δεκτής έννοιας «καθεστωτικής βίας και περιορισμού της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων». Αυτή η πιο εκλεπτυσμένη μορφή αντικομουνισμού απευθύνεται σε σκεπτόμενους, που δεν είναι ανιστόρητοι, που διακατέχονται από δημοκρατικά αισθήματα κι ως ένα βαθμό, έχουν επηρεαστεί από ψυχροπολεμική ιστοριογραφία. Η απεύθυνση σε μη χυδαία σκεπτόμενους έρχεται από μια άλλη κατηγορία άθλιων δειγμάτων πολιτικού οπορτουνισμού τα οποία διακρίνονται από κάθε άλλο παρά έλλειψη πολιτικού κριτηρίου. Εσκεμμένα υπονοούν επίσης ότι δεν μπορεί να υπάρχει ένας κομμουνισμός χωρίς τα χαρακτηριστικά αυτού που οι εκλεπτυσμένοι εξομοιωτές εννοούν η παρανοούν ως σταλινισμό. Είναι ένα ακόμα «χάπι» της κυρίαρχης ιδεολογίας που βασίζεται σε ένα φαινόμενο που θα ονόμαζα αλληθωρισμό. Δηλαδή σε μια εστίαση σε δυο είδωλα ταυτόχρονα.  Εστιάζει στον παρελθόντα, και ταυτόχρονα στην μελλοντικό κομμουνισμό, για να καταλήξει ότι και οι δυο είναι εκδοχές ουτοπίας ασυμβίβαστες με  την πραγματικότητα. Εκεί που ο αλληθωρισμός τους δεν τους επιτρέπει να εστιάσουν είναι η σημερινή πραγματικότητα; Η αποκρουστική φάτσα του καπιταλισμού που δεν μπορεί πλέον να κρύψει την ολοκληρωτικά φρικτή φύση του, την οποία φάτσα οι εξομοιωτές συχνά ελπίζουν ότι μπορούν να μακιγιάρουν.

Η βρωμιά που απλώνουν οι εξομοιωτές στην εικόνα του παρελθόντος σοσιαλισμού είναι ακριβώς η βρωμιά του παρόντος καπιταλισμού την οποία προβάλουν στην ιδέα του μελλοντικού κομμουνισμού. Όσο προχωρά χωρίς να αναχαιτίζεται η σήψη του συστήματος τόσο εντείνεται και το συστηματικό βρόμισμα με στόχο την καταστροφή ή την αποτροπή ενός οραματισμού ως προς το τι μπορεί να αντικαταστήσει τον φρικώδη καπιταλισμό τους.

Ατενίζοντας την σημερινή πραγματικότητα του καπιταλισμού στις μέρες μας, η φλυαρία για «ελευθερία του ατόμου»  ακούγεται γελοία και καθιστά την εξομοίωση του σταλινισμού με τον φασισμό αηδιαστικά υποκριτική. Τι να τους αντιπαραθέσεις; Ότι ο όρος φασισμός στον καπιταλισμό «βολικά» αντιπαρατίθεται στον όρο δημοκρατία σαν να πρόκειται για δυο ασυμβίβαστα και αλληλοαποκλειόμενα συστήματα; Ή ότι, είναι κραυγαλέα έκδηλο πως στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό οι δικτατορίες σε χώρες του λεγόμενου αναπτυσσομένου καπιταλισμού επιβάλλονται με απαράμιλλο κυνισμό από τους «δημοκρατικά» εκλεγμένους εκπρόσωπους «δημοκρατιών» του αναπτυγμένου καπιταλισμού; Ή ότι πίσω από την επίφαση δημοκρατίας στον καπιταλισμό κρύβονται μηχανισμοί άσκησης εξουσίας πολύ ποιο αποκλειστικοί και απόλυτοι από αυτούς που χαρακτήρισαν τον φασισμό και τον ναζισμό του περασμένου αιώνα και την δικτατορία των ημερών μας;  Τα ξέρουν ήδη…

Και ξέρουν ότι οι μηχανισμοί αυτοί είναι ποιο αποκλειστικοί διότι ο αποκλεισμός των καταπιεσμένων που παραμένουν κάτω και έξω από την εξουσία, υφίσταται όχι τόσο επειδή υπάρχουν εμφανή κατασταλτικά συστήματα σε κάθε είδος καπιταλισμού (που όντως υπάρχουν και σε ώρες ανάγκης χρησιμοποιούνται), όχι τόσο επειδή ο περιορισμός της ελευθερίας είναι θεσμικός, (που είναι – και αυξάνεται) αλλά επειδή ο καθυπότακτος, καταπιεσμένος άνθρωπος στον καπιταλισμό έχει υποστεί μια τεχνητή αναπηρία: έχει καταστεί ανίκανος να διακρίνει τα αίτια, τους όρους και την φύση της καθυπόταξης του. Και αυτό είναι το εκ των ων ουκ άνευ του ολοκληρωτισμού.

Μ