Αυτό δεν είναι «σεσημασμένο»;

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ 

Το success story– πλεόνασμα επέστρεψε. Όπως επί Σαμαρά. Τώρα το πανηγύρι είναι «αριστερό». Πως προέκυψε αυτή η χαρά;

α) Από τα 7 δισ. ευρώ του πλεονάσματος τα 2 δις προήλθαν από  αύξηση έμμεσων φόρων. Μόνο από την εκτίναξη του ΦΠΑ από  13% στο 24% η νέα επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων ξεπέρασε το 1,5 δισ. ευρώ.

β) Περί τα 2 δις ήταν τα νέα βάρη στην άμεση φορολογία. Μεταξύ άλλων η αύξηση στο 100% της προκαταβολής φόρου είχε «απολαυστικά» αποτελέσματα για τους βιοπαλαιστές…

γ) Πάνω από 850 εκατ. ευρώ ήταν η νέα επιβάρυνσηλόγω αύξησης των εισφορών Υγείαςλόγω «αριστερού»  Μνημονίου.

δ) Πάνω από 450 εκατ. ευρώ προήλθαν από την «αριστερή» μείωση των κοινωνικών δαπανών σε νοσοκομεία, ΟΤΑ, συγκοινωνίες και από το ξεπούλημα, όπως του λιμανιού του Πειραιά (που δεν επρόκειτο να πουληθεί)…

ε) Στα παραπάνω προστέθηκε η ληστεία του ΕΝΦΙΑ (που θα καταργείτο…) και η κατάργηση του ΕΚΑΣ (που ήταν αδιανόητο για τον κ.Τσίπρα ότι θα υπήρχε βουλευτής να την ψηφίσει, αλλά τελικά την ψήφισε ο ίδιος)…

  Τι είναι, λοιπόν, το πλεόνασμα, για το οποίο πανηγυρίζει ο κ.Τσίπρας; Ας αφήσουμε κάποιον υπεράνω υποψίας να μας το εξηγήσει:

«Το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σε αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Πρόκειται για πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας, ακόμα και αίματος. Πρόκειται για πλεόνασμα θράσους και απάτης» (Αλ.Τσίπρας, 21/3/2014)

Πηγή: Εφημερίδα Real News
Απο ημεροδρόμος

«Λεβεντιές» ή ψυχοπαθείς;

Το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, παρακάτω, δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο... (συνοπτικά και πολύ περιεκτικά, τους "τα χώνει" εκεί που θα πονούσαν αν δεν ήταν παντελώς αναίσθητα υποκείμενα...).

Δυο λόγια με αφορμή την εικόνα. 

Μπορεί να είναι μια αλληγορία σκλαβώματος... Τα φτερά πίσω από την γονυπετή φιγούρα δεν φαίνονται σαν συγκεκριμένο μέρος του σώματός της, αλλά μάλλον υπάρχουν σαν αφηρημένος υπαινιγμός της ευχής της... να πεταξει σαν άγγελος. Η γύμνια της γυναίκας , όμως, η οποία είναι σε επιβεβλημένη μάλλον γονυκλισία, με σκυμμένο το κεφάλι, και δέσμια ενώπιον του θεατή, την καθιστά αντικείμενο σαδιστικής "ηδονοβλεψίας".  Κι αυτό μπορεί να είναι συμβολικό για την τρέχουσα οικονομική, κοινωνική, ηθική, πολιτιστική (κι ό,τι άλλο θέλεις) αθλιότητα που χαρακτηρίζει τη χώρα μας και τα δεσμά που δεν αποτινάζει...

Είναι προφανές ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή, εκτός γενικά που αναπνέουμε σε μιαν ατμόσφαιρα στην οποία η οσμή της σήψης είναι αποπνικτική, που γίνεται και καταθλιπτική με την αίσθηση της ηθικής παρακμής μέσα  στην τρέχουσα  πολιτική καταισχύνη, φαίνεται να υπάρχει και μια μαζική ψυχολογία διαστροφής - ένας έντονος Σαδομαζοχισμός...Κι αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα, όταν γίνεται χαρακτηριστικό της δημόσιας ζωής. 

Φαίνεται λέω... 

Και φαίνεται, από τη αλαζονία τους κι από το γεγονός ότι αυτοί που κυβερνούν δείχνουν ικανοποιημένοι με τα έργα τους, παίρνουν «ηδονή» από την βιαιοπραγία που διαπράττουν με θύμα την πλειονότητα του λαού. Αλλά τα θύματα αυτής της βιαιοπραγίας το μόνο κοινό χαρακτηριστικό  με τον μαζοχιστή που δείχνουν να έχουν είναι η παθητικότητα τους, η άφεση και παράδοσή τους σ' αυτήν την διαστροφή. Ικανοποίηση δεν αισθάνονται. Υποφέρουν! Κι αυτή η μαρτυρία στην οποία υποβάλλονται έχει τα χαρακτηριστικά του βιασμού! Αυτοί λοιπόν που διαπράττουν την βιαιοπραγία δεν είναι σ' ένα "συναινετικό παιχνίδι" πολιτικού σαδομαζοχισμού. Λειτουργούν όπως ο ψυχοπαθής που κάνει το βίτσιο του καταστρέφοντας το θύμα του...(They are fucking sociopaths...).

*****

«Λεβεντιές»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

…Τα χρήματα που πλεονάζουν δεν θα ρωτήσουμε κανέναν για να τα δώσουμε σε αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη». Αυτή η λεβέντικη δήλωση είναι του πρωθυπουργού, του κ. Αλέξη Τσίπρα. Ειπώθηκε στις 13 Δεκέμβρη κατά την επίσκεψή του στη Νίσυρο και -υποτίθεται ότι- απευθυνόταν στον Σόιμπλε, στην τρόικα, στους θεσμούς.

Γιατί υποτίθεται; Διότι, τελικά, όπως όλες οι αντίστοιχες κι αυτή η δήλωση ήταν εσωτερικής κατανάλωσης. Σαν εκείνες τις παλιότερες. Με τα πεντοζάλια. Τις θυμάστε; Είκοσι μέρες μετά τα περήφανα «δεν θα ρωτήσουμε κανέναν», η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, δια του κ. Τσακαλώτου αυτή τη φορά, έστειλε την περίφημη επιστολή στους καλούς μας εταίρους. Εκεί να δείτε «λεβεντιά»! Εκεί να δείτε πεντοζάλι. Πάνω στα κάρβουνα! Αναστενάρικο…

«Επί της διαδικασίας -γράφει ο κ. Τσακαλώτος- αναγνωρίζω ότι μέτρα με δημοσιονομικές επιπτώσεις πρέπει να συζητούνται και να συμφωνούνται με τους θεσμούς, στο πλαίσιο των δεσμεύσεών μας από το μνημόνιο». Για όσους δεν κατάλαβαν, εκείνο το «δεν θα ρωτήσουμε κανέναν» πάει καλιά του…

Γιατί όχι μόνο θα ρωτάνε, αλλά και δεν πρόκειται να το ξανακάνουν. Και όχι μόνο δεν πρόκειται να το ξανακάνουν, αλλά δηλώνουν κιόλας την «απόλυτη δέσμευσή μας να παραμείνουμε συμμορφωμένοι με τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το μνημόνιο, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας της συνεργασίας με τους εταίρους μας». Και επίσης: «Οι ελληνικές Αρχές (…) βασίζονται στη διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του μνημονίου».

Αυτά ανέκαθεν στην Ελλάδα περιγράφονταν έτσι: Ξεφτίλα. Σήμερα, κάποιοι τα αποκαλούν «αριστερά»…

Πηγή: Εφημερίδα Real News 31/12/2016 (μέσω Ημεροδρόμου)

μα τέτοια η ξεφτίλα...

Πραγματικά, τους έχει διαβρώσει 

Μία τέτοια αποσύνθεση, μια τέτοια σαπίλα 

Κι είναι τέτοια η χαμέρπειά τους, μα τέτοια η ξεφτίλα 

Που κι η ροχάλα σου στα μούτρα τους αξία θα τους δώσει

✴✴✴✴✴

Φτου σας!

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

(Δες το και με τα βίντεο στον Ημεροδρόμο

Λένε πως αν θέλεις να καταλάβεις την κατάσταση που βρίσκεται μια κοινωνία υπάρχουν δυο δείκτες: Ο ένας είναι πόσο χαρούμενα είναι τα παιδιά της. Ο άλλος είναι πόσο περήφανοι είναι οι γέροντές της.
    Ε, λοιπόν, στην Ελλάδα του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και σήμερα του Τσίπρα, πάνω από μισό εκατομμύριο παιδιά υποσιτίζονται και πάνω από 400.000 νέοι έχουν πάρει το δρόμο της ξενιτιάς και της νέας οικονομικής προσφυγιάς.
  Στην Ελλάδα του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και σήμερα του Τσίπρα, οι γέροντες αγκομαχούν, πένονται, μετρούν τις πληγές της αξιοπρέπειάς τους κάθε φορά που στέκονται μπροστά από τα ΑΤΜ για να εισπράξουν τα ψίχουλα της των κομμένων συντάξεων.
    Αυτό συνέβη και σήμερα, ημέρα εφαρμογής των περικοπών στις επικουρικές, προς δόξα του μέγα διαπραγματευτή (άμα τε και… «κομμουνιστή»!) Κατρούγκαλου.
    Φυσικά, όταν ο Τσίπρας ανέλαβε πρωθυπουργός δεν έλεγε ότι θα κόβει συντάξεις. Άλλα έλεγε:
    «Η νέα Κυβέρνηση φέρνει μαζί της μια νέα αντίληψη (…). Καμία, λοιπόν, αύξηση ορίων ηλικίας, καμία μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων! Διατηρούμε τον δημόσιο αναδιανεμητικό καθολικό χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης (…). Πρώτο μέτρο για τη στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων η επαναχορήγηση δέκατης τρίτης σύνταξης (…)».
    Πρόκειται για αποσπάσματα από τις προγραμματικές δηλώσεις Τσίπρα, τον Φλεβάρη του 2015.
    Στη συνέχεια, ο κ.Τσίπρας, παριστάνοντας τον κυματοθραύστη των πιέσεων της τρόικας και στρώνοντας το χαλί για την επερχόμενη εξαπάτηση του δημοψηφίσματος, είχε αναρωτηθεί:
«(…) θα μπορούσε να βρεθεί Έλληνας βουλευτής που θα ψηφίσει σε αυτή εδώ την αίθουσα την κατάργηση του ΕΚΑΣ δηλαδή του μικρού αυτού επιδόματος στους χαμηλοσυνταξιούχους»;…
     Ε, λοιπόν, η απορία του κ.Τσίπρα, λύθηκε.
    Ναι, υπάρχουν βουλευτές που μπορούν ψηφίσουν την κατάργηση του ΕΚΑΣ. Είναι οι δικοί του βουλευτές!
 Ναι, υπάρχει πρωθυπουργός που μπορεί να ψηφίσει την κατάργηση του ΕΚΑΣ. Δεν είναι δύσκολο να του τον υποδείξει κανείς. Ας κοιταχτεί στον καθρέφτη του!
    Ναι, υπάρχει κυβέρνηση, που όχι μόνο μπορεί να αφαιρέσει το ΕΚΑΣ από τους χαμηλοσυνταξιούχους, αλλά που έχει απολέσει την επαφή της με κάθε ηθικό έρμα και σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επιβάλλει στους χαμηλοσυνταξιούχους να της επιστρέψουν (!) και εκείνο το ΕΚΑΣ που μέχρι τώρα νομίμως το ελάμβαναν!
    Ναι υπάρχει κυβέρνηση και πρωθυπουργός που πριν γίνει πρωθυπουργός κοιτούσε τους συνταξιούχους στα μάτια και τους κορόιδευε ξεδιάντροπα:
    Ναι, υπάρχει κυβέρνηση που σήμερα – όπως ακριβώς έκαναν οι προηγούμενες – έκοψε για μια ακόμα φορά τις επικουρικές συντάξεις των γερόντων.
    Ποια κυβέρνηση είναι αυτή; Τίνος κυβέρνηση είναι αυτή; Η κυβέρνηση του κ.Τσίπρα είναι.
    Δική του είναι αυτή η κυβέρνηση. Δική του είναι και η κατάντια. Δική του και η ξεφτίλα.

Πίτσες Μπλε και γλίτσες ροζ, πορτοκαλί και πράσινες

Σε τούτο το βίντεο, ο Νίκος Μπογιόπουλος, πάντα με την οστεοθραυστική γλώσσα του, εκφράζει και μία δυσκολία που έχει ο κάθε τίμια σκεπτόμενος άνθρωπος στη χώρα μας. Την δυσκολία του ανθρώπου που, ενώ αρνείται να βουλιάξει στον τοξικότερο βούρκο που έχει γνωρίσει η χώρα μας, κι αντιστέκεται όσο κι όπως μπορεί, έχει πάψει να θεωρεί ότι έχει νόημα να κριτικάρει την κάθε έκφανση της πλοκής που μετατρέπει την χώρα σε βούρκο.

Είναι τόσο βαθιά η διαστροφή και σήψη της συνείδησης των  κυβερνώντων, και πίσω από αυτούς της τάξης για λογαριασμό της οποίας αυτοί έχουν αναλάβει την εργολαβία για εκμαυλισμό εξανδραποδισμό του λαού, ενώ συνάμα, είναι τόσο εμφανής η αθλιότητα που τους χαρακτηρίζει, όχι μόνο αυτούς, αλλά και τους άλλους (τους πολλούς)που τους ανέχονται, που, αν δεν μείνεις άναυδος στη θέα της (από έκπληξη, απορία, ή και βλακεία), τότε θεωρώντας αυτή την κατάντια λογικό επακόλουθο μιας θριαμβευτικής επέλασης του ψέματος (τέκνο ή έκτρωμα από γάμο μεταξύ βαθέως κυνικής δημαγωγίας και άκρως απεγνωσμένης ευκολοπιστίας),  παύει να έχει νόημα να την εκθέτεις.

Τέτοια ανισότητα δεν είναι φυσιολογική, είναι διαστροφή της φύσης

Στο παρακάτω, ο Νίκος Μπογιόπουλος, με τον πάντα έξοχα "οστεοθραυστικό" τρόπο του,  σχολιάζει μιαν είδηση και το πώς η είδηση αυτή περνάει  από τα μέσα ενημέρωσης και επέκεινα.

Σου μένει, όχι μόνο το περιεχόμενο της είδησης, αλλά και το πραγματικά συγκλονιστικό γεγονός (αν το καλοσκεφτείς): ότι αυτή η είδηση δεν είναι καν "νέο"! Περνάει σαν να πρόκειται για περιγραφή της ήδη γνωστής μας φύσης. "Ακούμε κάτι που ήδη ξέρουμε... Πάμε παρακάτω... Πες μας κάτι που δεν ξέρουμε για να το καταναλώσουμε σαν 'νέο' και να το διασκεδάσουμε κιόλας". Όταν γενικά η είδηση έχει γίνει κατανάλωση, το πρόβλημα δεν είναι τόσο πώς ουσιαστικά αποκρύβεται ένα γεγονός που μπορεί να ενέχεται σε κριτική του συστήματος, ή πως το γεγονός παραμένει ανερμήνευτο, όσο ότι το γεγονός δεν αντιμετωπίζεται καν σαν κάτι σημαντικό, επειδή δεν είναι "νέο"...

Το πέρασμα μιας είδησης σαν κι αυτήν -  για την ανισότητα που κρύβει μια τόσο πρωτόγνωρη αγριότητα, τόση βία και καταστροφή, τόση δυστυχία για τόσο πολλούς ώστε να οχυρώνονται ισχυρότερα στον παραδείσιο κόσμο τους τόσο λίγοι - σαν να  είναι κάτι δεδομένο και φυσιολογικό, και η αποδοχή της σαν τέτοιο, δεδομένο και φυσιολογικό, έχει γίνει δεύτερη φύση μας... 

Μα αυτό, το γεγονός καθαυτό και η αποδοχή του, είναι μια διαστροφή της ανθρώπινης φύσης, που απειλεί την φύση, όπως την ξέρουμε, γενικότερα.

Επόμενη Είδηση, Παρακαλώ... 

 Τού ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Δεν είναι ότι η είδηση δεν παίχτηκε. Κάθε άλλο. Για μια ακόμα φορά η σούπα του πλουραλισμού και της ολόπλευρης ενημέρωσης σερβιρίστηκε όπως ακριβώς συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ουδείς, λοιπόν, δικαιούται να διαμαρτύρεται ότι του αποκρύβουν την αλήθεια. Και ποια είναι η αλήθεια;
Ότι στον μάταιο τούτο κόσμο:
α) Υπάρχουν 62 άνθρωποι που κατέχουν τόσο πλούτο όσος ο πλούτος που κατέχει ο μισός πληθυσμός της Γης - περίπου 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι.
β) Σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης οι «Κροίσοι» έχουν γίνει ακόμα πιο πλούσιοι και οι φτωχοί έχουν γίνει ακόμα πιο φτωχοί.
γ) Οι 62 αυτοί αναξιοπαθούντες έχουν δει τα πλούτη τους από το 2010 και μετά να αυξάνονται κατά 44% όταν ο πλούτος των φτωχότερων 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων μειώθηκε κατά 41%.
δ) Περίπου7,6 τρισεκατομμύρια δολάρια του πλούτου που έχει σωρευτεί στα θησαυροφυλάκια των «Κροίσων» είναι τοποθετημένος σε εξωχώριους φορολογικούς παραδείσους.
ε) Η μη φορολόγηση αυτού του πλούτου που είναι παρκαρισμένος σε «φοροπαραδείσους» σημαίνει ετήσια απώλεια εσόδων της τάξης των 190 δισ. δολαρίων.
στ) Το 30% όλου του χρηματικού πλούτου της Αφρικής είναι κατατεθειμένο σε φορολογικούς παραδείσους, γεγονός που σημαίνει απώλειες φορολογικών εσόδων ύψους 14 δις. δολαρίων κάθε χρόνο, ένα ποσό με το οποίο θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν οι υπηρεσίες υγείας και  περίθαλψης για 4 εκατομμύρια παιδιά το χρόνο και θα μπορούσε να εξασφαλιστεί ότι κάθε παιδί της Αφρικής θα μπορούσε να πηγαίνει σχολείο.
Δίπλα στα υπόλοιπα προσθέστε κι αυτό:
Οι 188 από τις 201 κορυφαίες πολυεθνικές επιχειρήσεις στον κόσμο έχουν παρουσία σε τουλάχιστον έναν φορολογικό παράδεισο…
Τα παραπάνω στοιχεία (είναι από την έκθεση της «Oxfam») έρχονται να προστεθούν σε εκείνα που περιλαμβάνονται στις ετήσιες Εκθέσεις Διεθνούς Πλούτου (Global Wealth Reports) του Ινστιτούτου Έρευνας της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse» που δημοσιοποιήθηκαν πριν μερικές βδομάδες.
Ας τα θυμηθούμε:
1) Σύμφωνα με την έκθεση της τράπεζας για το 2015, περίπου ο μισός πλούτος της υφηλίου (το 45,2%) ανήκει στους δισεκατομμυριούχους, οι οποίοι αποτελούν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού.
2) Στη δεύτερη θέση βρίσκονται τα εύπορα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν το 7,3% του πληθυσμού και κατέχουν περίπου 40% του πλούτου.
  3) Οι υπόλοιποι κάτοικοι της υφηλίου, το 92%, κατέχουν μόνο το 15,4% του πλούτου, και η πλειοψηφία από αυτούς, το 71%, κατέχει μόλις 3% του παγκόσμιου πλούτου.
Όποιος μπει στον κόπο να συγκρίνει τη φετινή έκθεση με τις αντίστοιχες εκθέσεις της τράπεζας για τα προηγούμενα χρόνια οδηγείται σε αποκαλυπτικά συμπεράσματα. Και το βασικό συμπέρασμα είναι τούτο:
Κατά την περίοδο 2010-2015, η περιουσία των «Κροίσων» αυξήθηκε κατά 60% και το ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου που κατέχουν ανέβηκε κατά περίπου 10%.
Στον αντίποδα, η περιουσία των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων (του 71% του παγκόσμιου πληθυσμού) μειώθηκε κατά την ίδια περίοδο κατά 10%.

Και τώρα τίθενται τα εξής ερωτήματα:
Τα παραπάνω αποτελούν «φυσικό» φαινόμενο, «θεϊκή» επιταγή ή κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό φαινόμενο;
Ο ισχυρισμός ότι αυτή η εικόνα όχι μόνο δεν είναι «ρεαλιστική», αλλά προϊόν μια παγκόσμιας δικτατορίας που πρέπει να ανατραπεί, αποτελεί «ξύλινο» λόγο;
Η άποψη που χαρακτηρίζει ως μπουρδολόγημα τις καθεστωτικές θεωρίες περί της «αγαθής» λειτουργίας των διεθνών αγορών που τάχα θα διανείμουν με κοινωνικά δίκαιο τρόπο τον πλούτο, συνιστά «δογματισμό»;
Ότι αυτός ο αγριανθρωπισμός είναι σύμφυτος με το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και ότι το σύστημα αυτό που έχει όνομα, λέγεται καπιταλισμός,  οικοδομεί την εξουσία του πάνω στην κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, είναι μια ανάλυση «παρωχημένη»
  Όποιος θεωρεί ότι πρέπει όχι μόνο να τίθενται αυτά τα ερωτήματα, αλλά ότι πρέπει και να απαντηθούν (κάποτε), μάλλον δεν έχει καταλάβει πως δουλεύει το παγκόσμιο χωριό της «ενημέρωσης».
Είπαμε, το «χωριό» το καθήκον του το έκανε. Την είδηση ότι 62 «Κροίσοι» διαθέτον πλούτο ίσο με τον πλούτο 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων την μετέδωσε.
Τι πρέπει να κάνουμε τώρα, δηλαδή, να κάτσουμε και να την «ψειρίσουμε» κιόλας; Όχι. Τώρα είναι ώρα για άλλες ειδήσεις. Πιο ουσιαστικές και πολύ πιο σημαντικές για «ανάλυση» και «εμβάθυνση». Όπως, για παράδειγμα, η είδηση για τα πανερολούλουδα προς τέρψιν των ποδών του αοιδού Παντελίδη…  

✴) http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/365162,Epomenh-eidhsh-parakalw.html

''ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ...ΑΡΙΣΤΕΡΑ'' !

Απόσπασμα από τον πρόλογο στο νέο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου ''ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ...ΑΡΙΣΤΕΡΑ'' !

Πολύ πριν τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 2015 στην Ελλάδα, με τα γνωστά τους αποτελέσματα, ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», έγραφε:

«...η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ" ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα »,

Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρόσωπα που υποδύονται τους «ήρωες », εννοούσε όλους τους «Λουδοβίκους», όλων των εποχών, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πολιτικά πλάτη, μηδέ των «αριστερών» εξαιρουμένων...

Όσο για τον Λένιν, θα παραμένει πάντα σαφής για όσους θέλουν να καταλάβουν και πάντα «ενοχλητικός» για όσους αντιπαραθέτουν μάταια τις διάτρητες βεβαιότητές τους στην πανταχού παρούσα «αλογόμυγα» της διαλεκτικής του:

«Θα ήταν λάθος – έγραφε – να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ''βολικά'' για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».

Ήδη στην πατρίδα μας τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά.

Φανερές, όμως, είναι και οι δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον άλλο δρόμο».

Ο Ριζοσπάστης απάντησε

Ο Ριζοσπάστης απάντησε για αλλαγές που γίνονται σε εμφάνιση, περιεχόμενο, καταμερισμό κ.τ.λ., χωρίς φυσικά να κατονομάσει οποιοδήποτε πρόσωπο, το οποίο μπορεί τα ΜΜΕ ενίοτε να επιλέγουν για να δημιουργήσουν μείζονα ή ελάσσονα θέμα σε αναφορά με το κόμμα. Και πολύ καλά έκανε!

Δεν θα τους ρωτούσα «τι παίρνουν», αλλά μάλλον «πόσα παίρνουν»…

Μέσα στον «ριζοσπαστικά αριστερό» χώρο, υπάρχουν αυτοί που εύχονται να δουν τα τρία γράμματα «Κάπα, Κάπα, Έψιλον» χαραγμένα αποκλειστικά και μόνο σε μάρμαρα τάφων. Το ξέρουμε!

Μα σε κάποιους επίδοξους «νεκροθάφτες» του ΚΚΕ, ο «άξιος μισθός» εργολαβίας πληρώνεται προκαταβολικά.

Κάτι λείπει από το "κάδρο"

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Παρατήρηση πρώτη: To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί - μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Μπογιόπουλος: τις καλύτερες στιγμές της περνάει αυτές τις δυο μέρες η ΕΡΤ

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στην ΕΡΤ (13 Ιουνίου 2013 ) 

για καποιους που λένε ότι "πληρωνει ο λαός" γιατι δεν ξερουν, η, τους παραπληροφορούν.
για δειτε !!

ποιος πληρώνει και ποιός δεν πληρωνει και κλέβει το λαό!

via REDFLY

"Οι χιλιάδες των ανθρώπων, αυτό που υπερασπίζονται, κι έξω απ΄ την ΕΡΤ και σ’ όλη την Ελλάδα, προφανώς δεν είναι η κρατική ΕΡΤ, προφανώς δεν είναι η κυβερνητική ΕΡΤ, προφανώς δεν είναι η κομματικο-κρατούμενη ΕΡΤ, δεν είναι η ΕΡΤ της διασπάθισης, δηλαδή δεν είναι η ΕΡΤ ούτε του Κεδίκογλου, ούτε του Μόσιαλου, ούτε του Πρωτόπαπα, ούτε του Βενιζέλου ούτε του Ρέππα - και δεν θυμάμαι ποιος άλλος μπορεί να διετέλεσε πολιτικός προϊστάμενος της.

Αυτό το οποίο υπερασπίζεται ο κόσμος είναι αυτό που θα μπορούσε και μπορεί να είναι η ΕΡΤ - δηλαδή όχι μια κρατική–κυβερνητική τηλεόραση, αλλά μια δημόσια τηλεόραση.

[…] νομίζω ότι ένα δείγμα από τι τηλεόραση θέλουμε είναι το γεγονός ότι (κατά τη γνώμη επιτρέψτε μου να το πω) τις καλύτερες στιγμές της ως τηλεόραση η ΕΡΤ τις περνάει αυτές τις δυο μέρες"

 

Το όπλο της επικοινωνίας - π.χ. ο Μπογιόπουλος

(σκεφτόμενος φωναχτά)

 

Αφορμή για να γράψω αυτό το σημείωμα μου έδωσε η πρόσφατη παρουσία του Μπογιοπουλου στην εκπομπή enikos. http://fromredrock.blogspot.gr/2013/06/blog-post_7.html . 

Όταν μιλάει ο Μπογιόπουλος, είτε αρέσουν τα λεγόμενα του είτε όχι, είναι δύσκολο να μην αφήνει μια εντύπωση που συνδυάζεται με εκείνο το εμφανές μίγμα αμηχανίας-δυσφορίας στους εχθρούς του ΚΚΕ, και θαυμασμού-ενθουσιασμού στους φίλους του. 

Πως το καταφέρνει αυτό;  Καταρχήν έχει το στοιχειώδες που, δυστυχώς, δεν έχουν πάντα όλοι όσοι καλούνται να εκπροσωπήσουν το ΚΚΕ : άνεση λόγου, ευφράδεια, και πλούσιο λεξιλόγιο. Και όταν έχουν και κάποιοι άλλοι αυτές τις δεξιότητες, δεν καταφέρνουν πάντα να γίνονται εξίσου αποτελεσματικοί. Τι είναι λοιπόν το «κάτι  παραπάνω» που διαθέτει ο Μπογιόπουλος; Τι τον κάνει πιο πειστικό;

Το κύριο είναι ότι δεν ακούγεται σαν να έχει αποστηθίσει τα ντοκουμέντα του κόμματος επαναλαμβάνοντας τα σαν μαγνητόφωνο. Του λείπει ένα ύφος γλώσσας κοινό και αναγνωρίσιμο στα περισσότερα στελέχη του κόμματος, το «στυλ» του ντοκουμέντου και της συλλογικής γραφής. Ένα ύφος γλώσσας που πιθανόν να περνάει απαρατήρητο και να είναι πλήρως κατανοητό και δεκτό στα μέλη του, αλλά για αυτούς που δεν έχουν γαλουχηθεί με (συχνά αποκλειστική) ανάγνωση του κομματικού τύπου και ενδοκομματική ιδεολογικο-πολιτική δουλειά, δηλαδή για τους πολλούς που πρέπει να συνιστούν το ακροατήριο του, οι περισσότεροι απ' τους οποίους  μπορεί και να βλέπουν το ΚΚΕ με αντιπάθεια, ακούγεται λίγο ως πολύ σαν  ιδιότυπη κομματική «διάλεκτος».

Μετά, ο λόγος του είναι επιβλητικά έγκυρος, σαρωτικά διαφωτιστικός, όχι απλά διότι ξέρει το θέμα του και είναι πάντα καλά "διαβασμένος" – όπως άλλωστε κι άλλοι που εκπροσωπούν το ΚΚΕ – αλλά γιατί εκπέμπει με ιδιαίτερη ένταση ένα ήθος που τον καθιστά αυθεντικό - δηλαδή μπορείς να τον πιστέψεις επειδή κι ο ίδιος φαίνεται αναμφίβολα να πιστεύει αυτά που λέει, ενώ συνάμα τολμά να λέει αυτά που πιστεύει. Αυτό μεταφέρεται μέσω της «σωματικής» γλώσσας και δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να προσποιηθεί. Σου εμπνέει εμπιστοσύνη, επειδή εκπέμπει γνησιότητα.  Η εντύπωση γνησιότητας που έχει τη ρίζα της στο ήθος του, πιστεύω, σχετίζεται και με το γεγονός ότι ο λόγος του είναι φορτισμένος με πάθος, το οποίο δεν να τον ξεστρατίζει έξω από την αντικειμενική πραγματικότητα ή σε απόκλιση από την ανάλυση της από το κόμμα. Αυτό το πάθος, είναι ενέργεια που μεταφέρεται σε  συνομιλητές και ακροατές του – θετικά ή αρνητικά, ανάλογα με το αν συμφωνούν μαζί του ή όχι. Για τον λόγο αυτό, καταφέρνει όχι μόνο να «διαφωτίζει» αλλά και να εγείρει αισθήματα, να  συγκινεί.

Αυτό φυσικά το έχουν δει τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία τον προτιμούν, ακόμα και αν μισούν αυτά που λέει, διότι η παρουσία του καθιστά την εκπομπή ενδιαφέρουσα. Δεν θα είναι κάτι υπερβολικό ή υποκειμενικό να υποθέσω, παρεμπιπτόντως, ότι ο Μπογιοπουλος δεν θα έβρισκε δυσκολία να «βρει δουλειά» σε οποιαδήποτε μέσο ενημέρωσης (εφημερίδα ή κανάλι) - ακόμα και αν δεν δεχόταν να κάνει εμφανή πολιτικό συμβιβασμό - και με πολλαπλάσια αμοιβή. Είναι ένας από τους καλύτερους δημοσιογράφους που γράφουν στην γλώσσα μας σήμερα – και γράφει στον Ριζοσπάστη.

Τα χαρακτηριστικά του που περιέγραψα συνιστούν χάρισμα – κάτι με το οποίο δεν μπορεί να είναι προικισμένοι όλοι. Μπορεί όμως μια αυξημένη αποτελεσματικότητα να αποκτηθεί με εκπαίδευση; Βεβαίως και μπορεί. Φτάνει αυτή η εκπαίδευση να είναι σοβαρή, ειδικευμένη και πληροφορημένη από τις σύγχρονες γνώσεις στον τομέα αυτό.

Προϋπόθεση για αυτό είναι να δεχτεί το κόμμα (η ηγεσία και η βάση) το οφθαλμοφανές: ότι η δουλειά και η εμφάνιση στα μέσα ενημέρωσης μπορεί να φέρει κόσμο κοντύτερα η μακρύτερα στο κόμμα. Ότι  σίγουρα δεν είναι επαρκές για αυτούς που αναλαμβάνουν το ρόλο της εκπροσώπησης του κόμματος στα μέσα ενημέρωσης να βασίζουν την αποτελεσματικότητα τους στην «φύση», και ούτε κατ' ανάγκη οι όποιες  πρακτικές και θεωρητικές κομματικές δεξιότητες, η πείρα και η σταθερή αγωνιστικότητα - οι αρετές που τους αναδεικνύουν σε καθοδηγητικές θέσεις τελικά – είναι εγγύηση αποτελεσματικής επικοινωνίας. Κάποιοι είναι «φυσικά» επικοινωνιακοί και κάποιοι δεν είναι.

Για να δει όμως το κόμμα ότι υπάρχει χώρος για βελτίωση σε ατομικό επίπεδο πρέπει να δει πρώτα ότι έχει συνολικά προβλημα επικοινωνίας. Αυτό, προτείνω,  έχει σχέση με τον τρόπο που αντιμετωπίζει την ψυχολογία, σαν επιστήμη, πολύ περισσότερο από ότι σχετίζεται με τον τρόπο που χειρίζεται την πολιτική. Εάν το κόμμα δεν απαξιεί (από θέση αγνοίας) τις εφαρμογές της ψυχολογίας στην πολιτική, τουλάχιστον δεν φαίνεται να προβληματίζεται για την αναγκαιότητα να τις μελετήσει συστηματικά με σκοπό να εμπλουτίσει τις μεθόδους επικοινωνίας του και να βελτιώσει την εικόνα του. Για να παραμείνει μαρξιστικό και επαναστατικό ένα κόμμα πρέπει να παραμείνει επιστημονικό σε όλους του κλάδους συστηματοποιημένης γνώσης που αφορούν την θεωρία και την πράξη του. 

Είναι σωστό να υποστηρίξει κάποιος ότι το ΚΚΕ πρέπει να επιθυμεί και να παλεύει να μετατρέψει την προαναφερθείσα «αντιπάθεια» της πλειονότητας σε συμπάθεια και προϋπόθεση για να το επιτύχει αυτό είναι να την κατανοήσει, ερευνώντας και άλλες διαστάσεις που μπορούν να την ερμηνεύσουν πέραν των πολιτικών;  Όταν ο Μαρξ έλεγε για τον κόσμο ότι «το ζήτημα είναι να το αλλάξουμε» δεν πιστεύω πως εννοούσε ότι είναι δυνατόν αυτό να γίνει ακόμα κι αν δεν μπορούμε να τον ερμηνεύσουμε.

Εδώ μπορεί να χωρέσει μια ολόκληρη κουβέντα κάτω από ένα ερώτημα που θα έμπαινε  χοντροκομμένα κάπως έτσι: «τι να την κάνει την «συμπάθεια» το ΚΚΕ, αν αυτοί που το «συμπαθούν» δεν είναι και διατεθειμένοι να αγωνιστούν». Σωστό είναι ότι η «συμπάθεια» δεν φτάνει. Απ’ την άλλη το ερώτημα αυτό μπορεί να αντιστραφεί: «τι να την κάνει την «αγωνιστική διάθεση» το κόμμα όταν αυτοί που την επιδεικνύουν είναι μια σχετικά μικρή μειονότητα με μηδενική πιθανότητα να επιφέρει την ανατροπή από μόνη της, με τον λαό στην πάντα, ή απέναντι, να εξακολουθεί να το βλέπει και να το ακούει με αντιπάθεια»;  Η απλή λογική λέει ότι για να συμπαραταχτεί με το ΚΚΕ η πλειονότητα του «λαού» πρέπει πρώτα να πάψει να το «αντιπαθεί» ή, να το θέσω διαφορετικά, να πάψει να απωθείται από αυτό. 

Είναι σωστό τώρα να υποστηρίξει κάποιος ότι το ΚΚΕ δεν απωθεί μόνο με το τι λέει αλλά και με το πως το λέει; Αίφνης, αν το κόμμα μάθει να μιλάει περισσότερο με την καθομιλούμενη χωρίς να ξεστρατίζει από σωστή μεταφορά των θέσεων του, θα κερδίσει  περισσότερους στο ευρύτερο ακροατήριο;  Εμφατικά μπορεί να  ειπωθεί εδώ ότι η πολιτική «διάλεκτος» του ΚΚΕ δεν είναι ο καθοριστικός λόγος για τον οποίο η πλειονότητα φαίνεται να απωθείται από αυτό! Και ποιος θα διαφωνούσε εδώ;  Ωστόσο, φαίνεται να είναι ένας λόγος που εντείνει, δυσχεραίνει τα πράγματα. Ο «λαός» φαίνεται αποξενωμένος από την πολιτική «διάλεκτο» του ΚΚΕ επειδή αυτή, αν και δεν έχει πάρει διαζύγιο από την καθομιλουμένη (όπως θα υποστήριζαν αυτοί που μιλούν για τον «ξύλινο λόγο» του απ’ τα «φιλολογικά ύψη» τους, συχνά βρίσκεται σε μια σχετική διάσταση απ’ αυτήν. Και δεν είναι τόσο επειδή λέξεις όπως «τα μονοπώλια», «η πλουτοκρατία», «o λαός», έχουν υποστεί τέτοια φθορά που ακούγονται εκκενωμένες από το περιεχόμενο τους, όσο το γεγονός ότι ο προφορικός λόγος μεταφέρει συχνά με μηχανιστικό τρόπο τον γραπτό λόγο, ακούγεται σαν αποστήθιση του ντοκουμέντου και  χάνει την ζωντάνια και την αμεσότητα του. Έτσι, πάσχει κάπως από ένα είδος γλωσσικού φορμαλισμού. Για τον πλειονότητα, τολμώ να πω, ακούγεται σαν βερμπαλισμός. 

Το κόμμα, σ΄ αυτήν την φάση περισσότερο από ποτέ πριν, χρειάζεται να ερευνήσει προσεκτικά το προβλημα της επικοινωνίας. Πού χωλαίνει η επικοινωνία του, που όχι, και γιατί. Ποιοί επικοινωνιακοί μέθοδοι έχουν αποτέλεσμα, σε τι βαθμό, ποιοι όχι, και γιατί. Με ποιούς επικοινωνεί, με ποιους όχι, και γιατί. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ πριν, έχει ανάγκη το κόμμα να βρει τρόπους για να επικοινωνήσει πιο αποτελεσματικά με τους συμπαθούντες του αλλά και κυρίως με αυτούς που το «αντιπαθούν».  Και μπορεί να το κάνει με επιστημονική έρευνα η οποία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί από μια ομάδα κομμουνιστών ειδικών. Ένα ερευνητικό τμήμα της ΚΕ, επανδρωμένο με ψυχολόγους και άλλους ειδικούς στον χώρο αυτό έπρεπε ήδη να υπάρχει.

Θα ενδιαφερόταν όμως το κόμμα να το κάνει αυτό; Εδώ η απάντηση μου θα ήταν «και ναι, και όχι». Υπάρχουν αρκετοί μέσα στο κόμμα, υπάρχει μια πολύ ισχυρή συντηρητική τάση, που αντιδρά σε κάθε νύξη της αναγκαιότητας να ανανεώνει το κόμμα τα εκφραστικά-επικοινωνιακά εργαλεία του; Φαντάζομαι ότι αρκετοί, διαβάζοντας το παρόν σημείωμα, θεωρούν ότι το να πω πως «το κόμμα υποφέρει από  επικοινωνιακό έλλειμμα» με καθιστά φορέα ενός  «ιδεολογικού» κόμπλεξ μικροαστικής προέλευσης. Επειδή  η επιστημονική χρήση της επικοινωνίας από τους αντίπαλους του κόμματος σημαίνει μια ολόκληρη τεχνολογία παραγωγής ψέματος, μήπως  απορρίπτεται κι η τεχνολογία, ως όπλο που κρατούν, σαν από φύσει ασύμβατο με τις αρχές μας; Απορώ.  Αλίμονο όμως αν απορρίπταμε οποιοδήποτε όπλο κρατά ο αντίπαλος, επειδή ουδέποτε θα το χρησιμοποιούσαμε με τον τρόπο του αντιπάλου, την ώρα που αυτός το έχει στραμμένο σε μας, στοχεύοντας στο κεφάλι μας. Κι όμως, αυτό ακριβώς φαίνεται πως γίνεται. Κάνω λαθος; Απόδειξέ μου το με ερευνα. Με επιστημονικό τροπο.  Οχι με μια πεισματική συντηρητική απαξιωση της αναγκαιότητας να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα όπλα των αντίπαλων, πράγμα που σημαίνει άγνοια ακόμα και του πώς να αποφεύγουμε τις βολές των. 

Τέλος, σχεδόν ακούω κάποιον να με αποπαίρνει επειδή ασχολούμαι  ενοχλητικά με επουσιώδη πράγματα, προβάλλοντάς τα σαν μέγιστο προβλημα στο ΚΚΕ. Θα του απαντούσα προκαταβολικά ότι αν θεωρεί ότι η γλώσσα, η εμφάνιση, η εικονογραφία , και όλα αυτά που συνιστούν το προφίλ του δεν έχουν σχέση με την ουσία του, τότε εγώ πρέπει να ξαναμελετήσω την διαλεκτική. 

Μ

Το πρόβλημα είναι αυτό, φιλε

Μπογιόπουλος: Τοποθέτηση για τον Αντιρατσιστικό στην εκπομπή enikos 

 

1η Μάη 1944: Στον τοίχο της Καισαριανής

Tο φιρμάνι των Γερμανών δημοσιεύτηκε στις 30 του Απρίλη:

«...Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του (...) Ως αντίποινα θα εκτελεστούν: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2) Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην...».
Στη γλώσσα των κατακτητών (και των συνεργατών τους) «ανανδρία» ήταν ο ηρωικός αγώνας ενάντια στην Κατοχή.
Στη γλώσσα των ναζί (και των ντόπιων ομοϊδεατών και επιγόνων τους) «δολοφονία» ήταν η ένοπλη αναμέτρηση του λαού με τις ορδές του Χίτλερ.
*

Την επομένη, μέρα Δευτέρα, ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Πρωτομαγιά του '44. Το προσκλητήριο του θανάτου είχε ήδη γίνει από τα χαράματα, στο Χαϊδάρι. Κι από κει στο Σκοπευτήριο. Στην Καισαριανή.

Στη διαδρομή από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή, οι μελλοθάνατοι αποτυπώνουν μερικές τελευταίες λέξεις στο χαρτί. Πετούν στο δρόμο τα στερνά τους σημειώματα. Οσα απ' αυτά διασώθηκαν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το '45 στην επιθεώρηση «Σήμερα».

*

Ανάμεσά τους ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των μελλοθάνατων. Που αρνήθηκε να πάρει τη δική του θέση άλλος συγκρατούμενός του. Στο δρόμο προς το εκτελεστικό απόσπασμα, γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου».

Ο Νίκος Μαριακάκης στο δικό του σημείωμα έγραψε: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».
Ο Σάββας Σαββόπουλος: «... Καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει...».
Ο νεολαίος, ο Δημήτρης Σόφης: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».
Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «...Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ...».

*

Οι 200 της Καισαριανής έδωσαν τη ζωή τους για εκείνα τα ανώτερα ιδανικά που δίνουν περιεχόμενο στην έννοια «άνθρωπος». Και δεν πέθαναν ποτέ.

Εκείνη την Πρωτομαγιά, την Πρωτομαγιά του '44, την έγραψαν με το αίμα τους σε ένα κεφάλαιο της Ιστορίας που δε θα σβήσει ποτέ.
Οι 200 αντιφασίστες πατριώτες κομμουνιστές έγιναν θρύλος. Οι κομμουνιστές δεσμώτες, που η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση του Τσουδερού και το καθεστώς του Μεταξά κρατούσαν έγκλειστους στην Ακροναυπλία και την Ανάφη, οι κομμουνιστές που με την είσοδο των χιτλερικών στην Ελλάδα το καθεστώς του Μεταξά και οι δωσίλογοι τους παρέδωσαν στους ναζί, μετέτρεψαν με το αίμα τους το Σκοπευτήριο σε θυσιαστήριο της λευτεριάς.
Την Πρωτομαγιά του '44, οι 200 της Καισαριανής σήκωσαν την Ελλάδα ένα μπόι ψηλότερα, με εκείνο τον τρόπο που ξέρουν να το κάνουν οι κομμουνιστές. Τον τρόπο που περιέγραψε λίγα χρόνια αργότερα ο Μπελογιάννης: «Με την καρδιά μας και με το αίμα μας».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ: Ακούστε, κύριοι [19ο Συνέδριο και μίντια]

Κατανοούμε την «έκπληξη» για το βάθος, για την ποιότητα και για το ουσιαστικό περιεχόμενο του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκ μέρους όσων έχουν συνηθίσει να ζουν και να σκέφτονται με τους κανόνες της ίντριγκας, του μιντιακού παρασιτισμού, της υποκρισίας, του καιροσκοπισμού, της καμαρίλας, της κομματικής ψευτοδημοκρατίας.
Κατανοούμε τον «πόνο» τους να «διορθώσουν» τους κομμουνιστές όσον αφορά τη στρατηγική και την τακτική που θα φέρει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, μιας και άλλωστε είναι πασίγνωστος ο «καημός» τους και για το σοσιαλισμό και για τον κομμουνισμό.
Κατανοούμε και την εμετική συμπεριφορά τους που άλλοτε μεταμφιέζεται σε «έπαινο», σε συκοφαντικές επιθέσεις «φιλίας» που είναι αηδιαστικότερες και από τον πιο αήθη λίβελο, κι άλλοτε υψώνει την «εισαγγελική» ρομφαία για τις Θέσεις του ΚΚΕ και τις απόψεις που αναπτύσσονται στο διάλογο.
Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν αυτοί, είτε με τη χυδαιότητα, είτε με την «αντικειμενικότητά τους», να καθορίσουν τη σχέση του ΚΚΕ με τα μέλη του και τη σχέση των μελών του ΚΚΕ με το Κόμμα τους.
Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν να παρέμβουν στα εσωτερικά του ΚΚΕ από την «πίσω πόρτα».
Αυταπατώνται ότι έτσι θα καταφέρουν να πλήξουν το φρόνημα, τις συντροφικές σχέσεις και την τιμή των ελεύθερων, σκεπτόμενων και συνειδητά πειθαρχημένων στα ιδανικά τους ανθρώπων που συγκροτούν το ΚΚΕ.

*

Ο Χαρίλαος μας έχει αφήσει παρακαταθήκη εκείνη τη φράση: «Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς». Ματαιοπονούν, μα στο τέλος θα καταλάβουν όπως τόσοι άλλοι αυτά τα 95 χρόνια, ότι:
Ούτε τους πεθαμένους, ούτε τους ζωντανούς του ΚΚΕ τούς επιτρέπουμε να μας πιάνουν στο στόμα τους. Κι όταν καταχρηστικά το διαπράττουν, ματαιοπονούν, αν νομίζουν ότι μπορούν να μας λερώσουν.

*

ΥΓ: (για κ. Λάκη Λαζόπουλο):
«Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν. Οι μεν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν» (Αντισθένης).

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 

Μήπως μας ταιριάζει η ειρωνεία «είμαστε όλοι ίσοι αλλά κάποιοι πιο ίσοι από τους άλλους»;

Με δοσμένο ότι οι περισσότεροι σχολιαστές στη κόκκινη μπλογκογειτονιά δείχνουν ότι διάβασαν με έκπληξη και με κριτικό μάτι το πολλαπλώς συζητούμενο άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στον προσυνεδριακο, φοβάμαι ότι θα ακουστώ παράφωνα λέγοντας ότι συμφωνώ με τα περισσότερα από αυτά που λέει, παρότι σε κάποια σημεία θα μπορούσαν οι υποστηριχτές των θέσεων άνετα να τον αντικρούσουν. Δηλαδή, δεν θεωρώ αυτό το κείμενο από τα πιο δυνατά που έχει γράψει, και μου φαίνεται σαν το έγραψε με «βαριά καρδιά».

Ωστόσο θέλω να πάρω αυτήν την ευκαιρία να θίξω ένα ζήτημα εδώ. Πιστεύω ότι αν ο Μπογιόπουλος είχε τα περιθώρια να γράψει ένα κείμενο χωρίς τους περιορισμούς μεγέθους που μπαίνουν στον προσυνεδριακό διάλογο, το άρθρο του θα ήταν πολύ πιο εμπεριστατωμένο. Παρεμπιπτόντως, αυτά τα περιθώρια (χωρίς τους δοσμένους περιορισμούς) φαίνεται να τα έχουν αυτοί που αρθρογραφούν στον Ριζο  υπέρ των θέσεων. Μα εδώ έχουμε ένα προβλημα. Βεβαίως ο ριζοσπάστης είναι όργανο της ΚΕ. Πως όμως συνεπάγεται από αυτό ότι πρέπει να θεωρείται νορμάλ να γίνεται κατά κόρον υποστήριξη των θέσεων από μέλη Του ΠΓ και της ΚΕ και από δημοσιογράφους του που γράφουν υπέρ των θέσεων εκτός διάλογου, ενώ όλοι όσοι εκφράσανε ενστάσεις ή κριτικάρισαν τις θέσεις το έκαναν αποκλειστικά μέσα στο πλαίσιο της στήλης του προσυνεδριακού διάλογου; Κι αυτά χωρίς αναφερθούμε καν στον χώρο που καταλαμβάνουν στον ΡΙΖΟ οι παρουσιάσεις των θέσεων απο στελέχη (συνήθως μέλη του ΠΓ και της ΚΕ) που δεν παίρνουν ουδέτερο ρόλο, αλλά τις στηρίζουν με κάθε τρόπο.

Είναι προφανές ότι η «ψυχολογία» που καλλιεργείται είναι ότι το νορμάλ είναι να είσαι «υπέρ». Αν είσαι «κατά» καθίσταται «ολίγον τι αιρετικό».

Και ρωτώ: είναι σωστό αυτό; Δεν νομίζω. Αν θέλουμε να πληροφορηθεί ο αναγνώστης και τα μέλη του κόμματος αντικειμενικά, θα πρέπει οι περιορισμοί στον προσυνεδριακό να αφορούν το κάθε μέλος. Να μην ταιριάζει η ειρωνεία ότι στο κόμμα  «είμαστε όλοι ίσοι αλλά κάποιοι πιο ίσοι από τους άλλους». Το να είσαι μέλος της ΚΕ δεν είναι προνόμιο που να σου δίνει περισσότερα δικαιώματα απο άλλα μέλη. Άλλωστε, αν δεν κάνω λάθος, αυτό δεν συνάδει με το καταστατικό.


Αρθρο 6.
Ολα τα μέλη του Κόμματος έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ο κομμουνιστής δεν μπορεί να έχει ο ίδιος ούτε να ανέχεται να υπάρχουν προνόμια από τη συμμετοχή του στο Κόμμα.

M

Νίκος Μπογιόπουλος: Λάθος πορεία

 

1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):
«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.
2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.
3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».
4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.
5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».
6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».
ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:
Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).
Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

Νίκος Μπογιόπουλος
μέλος ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

Μένω με την απορία…

Την περασμένη Παρασκευή εμφανίστηκε στη στήλη «δια του Τύπου» το παρακάτω σχόλιο:

Πώς έγινε και η Γερμανία από παράδειγμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης - πρότυπο για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού - να παρουσιάζεται, τελικά, σαν το μαύρο πρόβατο μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών, τόσο που να χρειάζεται ξανά μια «ιερή συμμαχία» για την αντιμετώπισή της, την τρίτη κατά σειρά, όπως γράφουν;
Για να απαντήσεις δεν αρκεί να μιμηθείς τον Κλίντον που ψάχνοντας ατάκα για τα μέσα ενημέρωσης είπε το γνωστό «είναι η οικονομία ηλίθιε» (ούτε βέβαια να μιμηθείς καρικατούρες της φράσης του Κλίντον).
Κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος που να μην καταλαβαίνει ότι είναι η οικονομία το θέμα. Χρειάζεται, όμως, και κάτι ακόμα.

Λίγο αργότερα το Ποντίκι και το "Bαθύτατο" Kόκκινο (μπορεί και άλλες ιστοσελίδες που δεν έχω υπ’ όψη μου) άδραξαν την ευκαιρία να το σχολιάσουν:  

Πρωτοφανώς απαξιωτικό σχόλιο στον «Ριζοσπάστη» της περασμένης Παρασκευής (στη στήλη της σελίδας 2) ως αποδέκτη του τον επί εικοσαετία δημοσιογράφο του κομματικού εντύπου και δημοφιλή σε ευρύ μη κομματικό ακροατήριο Νίκο Μπογιόπουλο.

Ο συντάκτης του σχολίου, κάνοντας αναφορά σε «καρικατούρα» της φράσης του Κλίντον «Είναι η οικονομία, ηλίθιε» (που, όπως λέει, δεν αρκεί να τη μιμηθείς για να δώσεις απαντήσεις για την κρίση), παραπέμπει ευθέως στο βιβλίο του δημοσιογράφου και από εκεί στον ίδιο, προδίδοντας, αν μη τι άλλο, άκρως εχθρικό κλίμα του εντύπου (και άρα της διεύθυνσης) απέναντι στον συντάκτη του, που είναι και κομματικό μέλος. Η ενέργεια αυτή, μέσα στο δεδομένο κλίμα, δείχνει να στοχοποιεί το συγκεκριμένο πρόσωπο ως "διαφωνούντα" γεννώντας ερωτήματα για το αν αποτελεί κάποιου είδους... προαναγγελία.

 Ο ριζοσπάστης απάντησε στο ποντίκι χαρακτηρίζοντας το παραπάνω εξόφθαλμη σπέκουλα. Ωστόσο, θεωρώ ότι ο αρθρογράφος της στήλης «από μέρα σε μέρα» θα έπρεπε να αρνηθεί οτι η αναφορά στην ατάκα του Κλίντον και στις «καρικατούρες της φράσης του» ήταν κριτική αιχμή ειδικά στον Μπογιόπουλο. Αλλά πως θα μπορούσε να το αρνηθεί; Είναι αδύνατον ο εν λόγω αρθρογράφος να μην είχε επίγνωση ότι αυτό που έγραψε  θα δημιουργούσε ερωτηματικά και θα  προκαλούσε σπέκουλα, διαστρέβλωση και, εν τέλει, θα έβαζε πάλι τον Μπογιοπουλο στο στόχαστρο.

Ομολογώ, με όση καλή προαίρεση διαθέτω, το παραπανω μου προκαλει την ερωτηση: τι είναι αυτό το «κάτι ακόμα που χρειάζεται» κάποιος (σαν τον Μπογιόπουλο;), μιας και δεν αρκεί να μιμηθείς τον Κλίντον με καρικατούρες της ατάκας του;

Μένω με την απορία…  

M

για ποιο λόγο ο Νίκος Μπογιόπουλος;

Προβοκατόρικη ανάρτηση σε ιστολόγιο

Δημοσίευμα με τίτλο «Πολιτικάντικες τακτικές σε βάρος του ΕΔΟΕΑΠ», αναρτήθηκε χτες στο ιστολόγιο fimotro.blogspot.com, με την υπογραφή και τη φωτογραφία του Νίκου Μπογιόπουλου, δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη», παρά το ότι δεν ήταν δικό του. Το κείμενο ήταν αναδημοσίευση ανάρτησης σε άλλα ιστολόγια μιας εκλογικής διακήρυξης άλλου δημοσιογράφου με το ίδιο επώνυμο (Γ. Μπογιόπουλος), υποψήφιου στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ για τον ΕΔΟΕΑΠ (ταμείο των δημοσιογράφων και του προσωπικού των ΜΜΕ), που άρχισαν χτες και ολοκληρώνονται σήμερα.
Ο Γ. Μπογιόπουλος δεν είναι μεταξύ των υποψηφίων που έχει ανακοινώσει ότι υποστηρίζει το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ και το δημοσίευμα εμφανώς επιδίωκε να δημιουργήσει συγχύσεις. Προφανώς πρόκειται για προβοκάτσια του συγκεκριμένου ιστολογίου. Που όταν έγινε αντιληπτή, οι δύο συνεπώνυμοι δημοσιογράφοι διαμαρτυρήθηκαν προς τον διαχειριστή του ιστολογίου, με αποτέλεσμα μερικές ώρες αργότερα το δημοσίευμα να «κατέβει». Οπως φαίνεται, η βρώμικη πολεμική ενάντια στο «Ριζοσπάστη» και στο ΚΚΕ, που βρίσκεται σε κορύφωση τους τελευταίους μήνες, δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιεί ακόμα και τα πιο φτηνά κόλπα.

rizospastis.gr

***

red rock views: Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο οι κάθε λογής προβοκάτορες, με απώτατο σκοπό πάντα να χτυπήσουν το κόμμα, βάζουν στο στόχαστρο ονομαστικά το Νίκο Μπογιόπουλο.

Ο λόγος δεν είναι βέβαια ότι ελπίζουν  πως η σιχαμερή λάσπη και παραπληροφόρηση θα κολλήσει μόνιμα. Και σίγουρα όχι γιατί τον βλέπουν σαν αδύναμο κρίκο. Τον ξεχωρίζουν, νομίζω, διότι ο ίδιος έχει κάτι ξεχωριστό και έντονα διακριτό. Εκτός από το γεγονός ότι είναι από τους καλύτερους δημοσιογράφους που γράφουν σήμερα, οπουδήποτε, είναι επίσης πολύ πειστικός και χαρισματικά επικοινωνιακός (το επικοινωνιακός χωρίς «εισαγωγικά»).  

Πίσω από την ψυχωτική εμμονή με το πρόσωπο του, υπάρχει το γεγονός ότι δεν μπορούν να ανεχτούν ότι η εικόνα ενός Μπογιόπουλου είναι συνυφασμένη με τον Ριζοσπάστη – δηλαδή ότι μπορεί κι η εργατική τάξη να γεννά δημοσιογράφους και γενικά διανοούμενους του αναστήματος ενός Μπογιόπουλου, που μπορούν να βρίσκουν την αλήθεια, να την λένε, και να τη λένε με μαστοριά, κουράγιο, να την λένε με τρόπο που να πιάνει τόπο, με ύφος που να εντυπωσιάζει φίλους και εχθρούς, να την λένε  και με τέτοια δύναμη  που στην κυριολεξία να ξεγυμνώνει τους αστούς και τα πληρωμένα τσανάκια τους. Εντέλει, δεν μπορούν να ανεχτούν ότι η εργατική τάξη μπορεί να γεννά ανθρώπους  που δεν εξαγοράζονται απο το κεφάλαιο. 

Βάλουν λοιπόν τα γλοιώδη ανθρωποειδή με μια αμυδρή ελπίδα ότι οι βολές κάτι θα φθείρουν, αν όχι και τον ίδιο.  

Μ