Πάω κι εγώ στις συγκεντρώσεις

Ο ένας, ποιητική αδεία, λέει περήφανα: "μπορώ να καλέσω πνεύματα από τ' απέραντα βάθη"  

Κι άλλος, πιο πεζά... του απαντάει: "Α, καλά, το ίδιο μπορώ κι εγώ, όπως κι οποιοσδήποτε... Αλλά θα έρθουν όταν τα καλέσεις;"   

[GLENDOWER I can call spirits from the vasty deep.  

HOTSPUR Why, so can I, or so can any man; But will they come when you do call for them?   

Απο το έργο Henry IV (part one, Act 3, Scene 1), του William Shakespear]

Ενα πρόβλημα που αφορά την θεωρητική σύλληψη μιας λαϊκής συμμαχίας, από οποιονδήποτε πολιτικό οργανισμό, που βάζει σαν τελικό στόχο του την ανατροπή του καπιταλισμού σε μία χώρα, είναι αν οι κοινωνικές δυνάμεις που ο οργανισμός αυτός καλεί να συμμαχήσουν μαζι του πρακτικά δείχνουν την διάθεση να το κάνουν. Τα αίτια για τα οποία δείχνουν ή δεν δείχνουν τέτοια διάθεση να το κάνουν, σε οποιοδήποτε βαθμό ή έκταση,  μπορεί να είναι υποκειμενικά η αντικειμενικά - ή μία μίξη και των δύο (το πλέον σύνηθες).

Πάω κι εγώ στις συγκεντρώσεις. Και χαίρομαι που βλέπω γνωστούς και φίλους εκεί. Και συχνά να βλέπω ανθρώπους που συνομιλούν μεταξύ τους, αγνοώντας τον ομιλητή... Τον έχουν ξανακούσει να καλεί σε αντεπίθεση τον λαό... 

... ενώ ένας οδοστρωτήρας περνά ανεπηρέαστος αφήνοντας στο δρόμο πίσω του τις φιγούρες μας επίπεδα πατημένες κάτω, σαν χρωματιστό κολάζ - από ανάμικτα μέσα, με στέρεα υλικά όπως κόκκαλα και σάρκες ανακατεμένα με ρούχα, πετσιά και διάχυτα τα σωματικά μας υγρά...  

Κάπου εκεί, σαν περιρρέουσα αύρα, είναι και το ασίγαστο πνεύμα μας. Πάνω από μια άγρια σύνθεση ματαίωσης, πατημένη επίπεδα στο δρόμο... και θα ήταν σύνθεση απελπισίας, αν στην συγκέντρωση δεν χαιρόμασταν που ειδωθήκαμε πάλι, κι ανανεώσαμε τον βουβό όρκο μας που περιέχει, όχι απλά σαν σχήμα λόγου,  την πίστη μας σ' ένα καλύτερο αύριο... 

Ας είναι, ...