Αποκρούστηκε το φασιστικό πραξικόπημα στην Βενεζουέλα

Πηγές: Juventud Rebelde , Prensa Rebelde , Aporrea/

via cuba de corazon

Σχεδία απαγωγής και δολοφονίας Κουβανών γιατρών 
 περιελάμβανε το σχέδο πραξικοπήματος στην Βενεζουέλα

 H δεξιά στην Βενεζουέλα  έχοντας τον φασισμό στο πολιτικό DNA της, όπως όλη η δεξιά στην Λατινική Αμερική, ενθαρρυμένη από το εκλογικό ποσοστό που συγκέντρωσε ο υποψήφιός της, εκλεκτός της Ουάσινγκτον  Capriles , επιχείρησε μετεκλογικό πραξικόπημα με δολοφονίες μελών του κυβερνώντος κόμματος, σαμποτάζ και επιθέσεις σε κρατικά κτίρια και οργανισμούς, μεταξύ των οποίων και εγκαταστάσεις Υγείας.

Το μένος τους επιχείρησαν να ξεσπάσουν , και όχι τυχαία, στους Κουβανούς γιατρούς που εργάζονται στην Βενεζουέλα στα πλαίσια διακρατικής συμφωνίας που επέτρεψε στην Βενεζουέλα να αποκτήσει για πρώτη φορά στην ιστορία της «Εθνικό Σύστημα Υγείας» που εξασφάλισε πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας στα φτωχά λαϊκά στρώματα,  που μέχρι τότε έπρεπε να πληρώσουν γι αυτό.

Ο Capriles που προεκλογικά άλλαξε τις υποσχέσεις του για απέλαση των Κουβανών γιατρών και δήλωνε ότι όχι μόνο δεν θα τους απελάσει αλλά θα τους δώσει και την Βενεζολάνικη υπηκοότητα, ξαναβρήκε τον εαυτό του. Εξ άλλου,  ήταν από τους πρωτεργάτες του αποτυχημένου πραξικοπήματος που επιχείρησε να ανατρέψει τον Τσάβες το 2002, και  οι τότε φωτογραφίες τον εμφανίζουν να προσπαθεί να εισβάλει στην Κουβανική Πρεσβεία.

Όπως αποκάλυψε ο πρόεδρος Ν. Μαδούρο, σχεδίαζαν να απαγάγουν και να δολοφονήσουν Κουβανούς γιατρούς. Οι δηλώσεις αυτές έγιναν  συμβολικά την επομένη των γεγονότων στα εγκαίνια  ενός Ολοκληρωμένου Διαγνωστικού Κέντρου (IDC) στην περιοχή Brisas de Turumo της επαρχίας Μiranda όπου κυβερνήτης είναι ο Capriles, που εκλέχτηκε με μόλις 45.000 ψήφους διαφορά από τον αντίπαλό του, χωρίς κανένας να αμφισβητήσει εκεί το εκλογικό αποτέλεσμα.

Το κέντρο (ένα από τα πάνω από 500 σε όλη τη χώρα)   θα λειτουργήσει με την συνεργασία Κουβανών, επιβεβαιώνοντας την συνέχιση της 10ετούς συνεργασίας με την Κούβα.

Το πραξικόπημα, που αποκρούστηκε αρχικά, βρίσκεται σε εξέλιξη καθώς η δεξιά αμφισβητεί το εκλογικό αποτέλεσμα απαιτώντας την επανακαταμέτρηση των ψηφοδελτίων. 

Ήδη σε κυβερνητικό site των ΗΠΑ συγκεντρώνονται «ηλεκτρονικές υπογραφές» που ζητούν από τον Ομπάμα να μην αναγνωρίσει την νέα κυβέρνηση, έκκληση που έχει  ήδη πραγματοποιηθεί πριν καν γίνει.

Το νέο  αμερικάνικο δόγμα επέμβασης στην Λατινική Αμερική αδυνατώντας να αποβάλλει το στοιχείο της επέμβασης μέσω πραξικοπήματος μεταλλάσσεται για λόγους αποτελεσματικότητας.

 

Η αποπομπή του εκλεγμένου προέδρου της Ονδούρα από τον στρατό με την παραδοσιακό τρόπο πριν λίγα χρόνια, αφού πέρασε από τις απόπειρες ανατροπής του προέδρου του Εκουαδόρ και της Βολιβίας μέσω απεργίας … της αστυνομίας, έφθασε στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της Παραγουάης μέσω της  αντισυνταγματικής καθαίρεσης από το κοινοβούλιο του προέδρου της χώρας.

 Οι πάνω από 250 χιλ. ψήφοι διαφορά  λοιπόν μεταξύ Μαδούρο και Καπρίλες είναι λεπτομέρειες, καθώς εφαρμόζεται νέα έκδοση πραξικοπήματος μέσω της αμφισβήτησης και μη αναγνώρισης  του εκλογικού αποτελέσματος .

Η κληρονομία του Τσάβες ωστόσο κάνει τα πράγματα για τους Αμερικάνους , ντόπιους και ξένους, λίγο  πιο σύνθετα.  

Η πρώτη προσπάθεια ανατροπής του Τσάβες έγινε αμέσως μετά την εκλογή του με την πολύμηνη απεργία της ελίτ της πετρελαϊκής βιομηχανίας της χώρας.  Σήμερα στην  κρατική αυτή στρατηγική βιομηχανία της Βενεζουέλας εργάζονται πάνω από 100 χιλ. άνθρωποι και αυτό από μόνο του δημιουργεί άλλες συνθήκες.

Το στρατιωτικό πραξικόπημα που αντιμετώπισε ο Τσάβες το 2002 με άμεση ανάμιξη της βορειοαμερικάνικης πρεσβείας, του Συνδέσμου Βιομηχάνων της χώρας αλλά και του σημερινού αντιπάλου του Μαδούρο , απέτυχε γιατί εκτός από την μαζική κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων βρέθηκαν  και δυνάμεις μέσα στον στρατό που τάχθηκαν με τον Τσάβες. Επίλεκτες δυνάμεις «απήγαγαν» τον πρόεδρο με ελικόπτερα από το πολιορκημένο από τους πραξικοπηματίες προεδρικό μέγαρο και τoν οδήγησαν σε ασφαλές στρατόπεδο. Την ήττα του πραξικοπήματος ακολούθησε εκκαθάριση  των ενόπλων δυνάμεων, τουλάχιστον στα ανώτερα κλιμάκια, καθώς στα κατώτερα υπήρχαν ιστορικά δημοκρατικές παραδόσεις.

  

Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα είχε την παραμικρή τύχη αν τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Βενεζουέλας και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι, δεν ήταν οργανωμένοι και δεν έβγαιναν στον δρόμο να υπερασπίσουν  την νόμιμη κυβέρνηση.

Ετσι κι αλλιώς, η Βολιβαριανή Επανάσταση  βρίσκεται μπροστά σε αναμενόμενο σταυροδρόμι στην μετά Τσάβες εποχή της. Η επιθετικότητα και ο ρεβανσισμός της φασιστικής δεξιάς με την ανοικτή υποστήριξη ΗΠΑ και Ευρώπης επιταχύνουν τις εξελίξεις και σε τελική ανάλυση οδηγούν σε όξυνση την ταξική πάλη στην Βενεζουέλα.

Ο λαός είναι και στους δρόμους και οργανωμένος, και αυτό είναι η βασική προϋπόθεση για να προχωρήσει και να βαθύνει η Μπολιβαριανή Επανάσταση , είναι το φυσικό περιβάλλον για να αναπτυχθούν και να επιδράσουν τα  πιο ριζοσπαστικά της ρεύματα και στοιχεία.

Το αν αυτή η επιθετικότητα θα οδηγήσει τις επαναστατικές δυνάμεις σε συμβιβασμό ή παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση θα κρίνει και το μέλλον της. Από την άλλη, ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα αν το σύνθημα «Ούτε βήμα πίσω,  ακόμα και για να πάρουμε φόρα» είναι το «σύνθημα της στιγμής» στην Βενεζουέλα.  

Βοστόνη, άγνωστοι οι δράστες και τα κίνητρα τους.

Μέχρι στιγμής, απ' ότι γνωρίζω, τα όντα που βρίσκονται πίσω από την τρομοκρατική επίθεση εναντίον μιας κατ΄ εξοχήν ειρηνικής εκδήλωσης στην Βοστόνη, παραμένουν άγνωστα, όπως και τα κίνητρα τους.

Έρευνα σε διεθνή έκταση ξεκινά το FBI και θα πάνε, μας υπόσχονται, μεχρι «την άκρη του κόσμου για να βρούνε τους υπεύθυνους για αυτήν την αποτρόπαια πράξη». Τους εύχομαι επιτυχία. Πολύ καλά θα κάνουν να βρουν τους διεστραμμένους που εκτέλεσαν αυτή τη νέα θηριωδία. Αν τύχει όμως, και οι πράκτορες του FBI κάνουν βόλτα ανά τον κόσμο,  ας προσέξουν ότι την ίδια ώρα σκοτώνονται από τρομοκρατικές ενέργειες και στο Ιρακ και στην Βενεζουέλα, για παράδειγμα. Και για αυτές τις ενέργειες είναι υπεύθυνη και η κυβέρνηση τους – ο μεγαλύτερος κρατικός-τρομοκράτης του κόσμου.

Το δράμα βέβαια είναι ότι θύματα πέφτουν πάντα  αθώοι άνθρωποι, εκ των οποίων και αμερικανοί πολίτες, ενώ κάποιοι απ’ αυτούς σίγουρα δεν ευθύνονται ούτε καν και σαν ηθικοί αυτουργοί  για την εκτεταμένη διαστροφή στην χώρα τους που καταλήγει σε τρομοκρατική πράξη, δεν ευθύνονται για τις ενέργειες της κυβέρνησης τους – τα παιδιά.

 

Μ.

 (φωτο δανεισμένη απο abc)

Μαδούρο: νικητής των εκλογών και νέος πρόεδρος της Βενεζουέλας

Ο Νίκολας Μαδούρο συγκέντρωσε το 50,76% των ψήφων, ανακοίνωσε η εκλογική αρχή, λιγότερο από αυτό που αναμενόταν. O δρόμος παραμένει ανοιχτός για την συνέχεια της Μπολιβαριανής Επανάστασης και πιθανόν την εξέλιξη της προς τον σοσιαλισμό.

Απο την αντιπολίτευση, όπως αναμενόταν, σιγονταρισμένοι από τον διεθνή τύπο στον οποίο αρχίζει τώρα η καμπάνια, αμφισβητούν την εγκυρότητα της εκλογικής διαδικασίας. Ο Μαδούρο πήρε  300,000 ψήφους παραπάνω. Δεν είναι αρκετοί για να τους κλείσει το στόμα. Νίκησε στην κάλπη, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να νικήσει και στα υπόλοιπα μέτωπα, εκεί που ασκείται η πραγματική εξουσία. 

Νίκησε μεν, αλλά  η μείωση του ποσοστού του δείχνει ότι με την «πεπατημένη», η αντιπολίτευση θα πάρει τελικά την διακυβέρνηση της Βενεζουέλας, και όπως έχει δείξει το ήθος και ύφος τους, δεν θα είναι τόσο ευγενικοί με τους αντίπαλους τους όσο οι Τσαβίστας μ’ αυτούς. Κι όπως έχουν δείξει, δεν είναι τόσο θρησκοληπτικά προσηλωμένοι στην (αστική) δημοκρατία, όσο οι Μπολιβαριανοί... και φυσικά, ότι θετικό έχει γίνει στην χώρα θα καταστραφεί. 

Υπαρχει ελπιδα, ακόμα, υπαρχει τροπος. Ευτυχως (ή δυστυχώς) πολλά θα εξερτηθουν απο τον Νίκολας Μαδούρο. 

Θα δουμε...   

Μ

Ο Μαραντόνα απέτισε φόρο τιμής στον ηγέτη Ούγκο Τσάβες στην Έδρα του Βουνού

Ο Μαραντόνα από το βράδυ της Τετάρτης βρίσκεται στην Βενεζουέλα για να εκφράσει την πλήρη υποστήριξη του στην υποψηφιότητα του Nicolas Maduro στις αυριανές εκλογές και τη συνέχιση της κληρονομιάς της Μπολιβαριανής Επανάστασης, που είχε αρχικό επικεφαλή τον διοικητή Ούγκο Τσάβες. Επιπλέον, το αστέρι της Αργεντινής, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, επισκέφθηκε τη σωρό του Κομαντάντε που βρίσκεται στην Έδρα του Βουνού (δυτικά της πρωτεύουσας), και συνοδευόμενος από τον Πρόεδρο Nicolas Maduro και την οικογένεια του διοικητή Ούγκο Τσάβες, απέτισε φόρο τιμής

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έχει δηλώσει επανειλημμένως τον σεβασμό και τον θαυμασμό του για τον Μπολιβαριανό ηγέτη, Τσάβες. Κατά καιρούς και οι δύο είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν, τόσο στη Βενεζουέλα όσο και σε άλλες χώρες της περιοχής, για να συζητήσουν διάφορα θέματα. Επιπλέον, ο πρώην ποδοσφαιριστής είχε επισκεφθεί τον Τσάβες τον Ιούλιο του 2011 στην Αβάνα, όταν ο ηγέτης λάμβανε τον πρώτο κύκλο της χημειοθεραπείας.

Κάποτε ο Μαραντόνα είχε μιλήσει στις ειδήσεις για την μεγάλη του αγάπη στον ηγέτη της Βενεζουέλας, "τον αγαπώ και προσεύχονται γι 'αυτόν κάθε μέρα". Επίσης, εκείνη την εποχή, είχε δηλώσει και την επιθυμία του να κάνει τατουάζ το πρόσωπο του κομαντάντε, ως ένδειξη θαυμασμού.

Ο Αργεντινός ήταν επίσης παρών την Πέμπτη στην εκδήλωση για το κλείσιμο της προεκλογικής εκστρατείας του Maduro, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Avenida Bolivar (στο κέντρο του Καράκας), όπου μια κόκκινη παλίρροια συνόδευε τον επίσημο υποψήφιο, ο οποίος εγγυάται τη συνέχιση της Μπολιβαριανής Επανάστασης και την εφαρμογή του Σχεδίου και το Πρόγραμμα της Πατρίδας 2013-2014, γραμμένο χειρόγραφα από τον Διοικητή Hugo Chavez.

απο το sierra maestra

δεν εξορκίζουν τον δαίμονα του κεφαλαίου - ουτε στον 21ο αιωνα, ουτε στον αιώνα τον άπαντα....

 

(μερική αναδημοσοσίευση με μια προτροπή να δώσεις την δική σου απάντηση στο ερώτημα:

για ποιο λόγο οι ιμπεριαλιστές εχθρεύονται την  Μπολιβαριανή Επανάσταση, η οποία δεν είναι σοσιαλιστική και παλεύουν (όχι απλά ελπίζουν) για την ανατροπή της, πιο έντονα τώρα που ο Τσάβεζ έφυγε; Η δική μου απάντηση είναι δοσμένη παρακάτω. 

*****

Η παραπάνω φωτογραφία - απο το Associated Press - (με πληθωρα αναδημοσιεύσεων, μεταξύ άλλων, στον Αγγλόφωνο τύπο), συνοδεύεται με μια σύντομη επεξήγηση που υποδηλώνει μια ψευτοκριτική στάση σε σχέση με την "ιεροποίηση" του Τσαβεζ;

In this March 8, 2013 file photo released by Miraflores Press Office, Venezuela's acting President Nicolas Maduro stands in front of a portrait of Venezuela's late President Hugo Chavez after a symbolic swearing in ceremony in the presence of the flag-draped coffin of Chavez at the military academy where the funeral ceremony was held earlier in Caracas, Venezuela. For his loyal followers, Chavez was already a living legend on par with independence era hero Simon Bolivar even before his March 5 death from cancer. In a mere three weeks, however, Chavez has ascended to divine status, at least according to political rhetoric, as the government and his die-hard loyalists build a religious mythology around him ahead of April 14 elections scheduled to pick a new leader. (AP Photo/Miraflores Press Office, File)

{Σε αυτή τη φωτογραφία, 8 Μαρ, 2013, αρχείο που εκδόθηκε από το Miraflores Γραφείο Τύπου, ο προσωρινός Πρόεδρος της Βενεζουέλας Nicolas Maduro στέκεται μπροστά από ένα πορτρέτο του πρώην προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες μετά από μια συμβολική τελετή ορκωμοσία μπροστά στο  σκεπασμένο με σημαία φέρετρο του Τσάβες στην στρατιωτική ακαδημία, όπου πραγματοποιήθηκε πρόσφατα η τελετή της κηδείας στο Καράκας, Βενεζουέλα. Για τους πιστούς οπαδούς του, ο Τσάβες ήταν ήδη ένας ζωντανός θρύλος στο ίδιο επίπεδο με τον ήρωα της εποχή της απελευθέρωσης Σιμών Μπολιβάρ, ακόμη και πριν από τις 5 Μάρτιου που τον βρήκε ο θάνατος από καρκίνο. Σε μόλις τρεις εβδομάδες, ωστόσο, ο Τσάβες έχει ανέβει σε θείο βάθρο, τουλάχιστον σύμφωνα με την πολιτική ρητορική, καθώς η κυβέρνηση και οι σκληροπυρηνικοί νομιμόφρονές της οικοδομούν μια θρησκευτική μυθολογία γύρω από αυτόν πριν από τις εκλογές προγραμματισμένες για τις 14 του Απρίλη, στις οποίες θα εκλεχτεί ένα νέος ηγέτης}.

 [μεταφραση απο τα Αγγλικα: red rock]

παρόμοια σχόλια συνοδεύουν και τις παρακάτω φωτογραφίες

 

*****

Δεν τους αρέσει το "καθεστώς" του Τσάβες γιατί είναι αρκετά βήματα πιο κοντά στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό απο μια στρατιωτικο-φασιστική δικτατορία (του τύπου που θα προτιμούσαν οι απο δεξια κριτές του) και μερικα σημαντικα βήματα πιο κοντά απο μιαν αμιγώς-αστική δημοκρατία (χωρις αυτες τις σοσιαλιστικές "αραβέσκες" που δυσαρεστούν τους ιμπεριαλιστές). 

Εν ολίγοις, δεν αρέσει στους ιμπεριαλιστές ούτε ο πολιτικός ρεφορμισμός.   

Το πρόβλημα είναι ότι η Μπολιβαριανή επανάσταση δεν είναι σοσιαλισμός, τουλάχιστον δεν είναι ακόμα, όσο καλοπροαίρετα και να την βλέπει κάποιος. Και όσο δεν γίνονται ουσιαστικά βήματα για την ανατροπή της αστικής τάξης εκεί και της εξουσίας που ασκεί σε βάση και εποικοδόμημα, οι Μπολιβαριανές διακηρύξεις, και η ιεροποίηση του Τσάβεζ δεν εξορκίζουν τον δαίμονα του κεφαλαίου - ουτε στον 21ο αιωνα, ουτε στον αιώνα τον άπαντα....  

Μ

Συνάντηση Διανοούμενων στην Βενεζουέλα εστιάζει στη σκέψη του Τσάβες

Σε αυτό το άρθρο: Nicolas Maduro, Βενεζουέλα

Καράκας, Μαρ 26 (Prensa Latina).

 Η 10η Διεθνής Συνάντηση διανοούμενων, καλλιτεχνών και Κοινωνικών Ακτιβιστών υπέρ της Ανθρωπότητας θα ολοκληρωθεί  σήμερα σε αυτήν την πρωτεύουσα, όπου η κληρονομιά του πρώην προέδρου Ούγκο Τσάβες αποτέλεσε το αντικείμενο φόρου τιμής και εκτεταμένης μελέτης.

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, η παρουσίαση ενός εγγράφου έχει προγραμματιστεί για σήμερα, μετά την πρώτη συνεδρίαση της συνάντησης, όπου περισσότεροι από 200 εθνικούς και ξένους παράγοντες εξέτασαν τις επαναστατικές ιδέες του επικεφαλής του κράτους της Βενεζουέλας.

Με στόχο την επιβεβαίωση της εγκυρότητας των σοσιαλιστικών και Μπολιβαριανών ιδεών του Τσάβες, καθώς και της σημασίας του για τους λαούς του κόσμου, η εκδήλωση εστιάζει στην συζήτηση του σχεδίου de la Patria (Σχέδιο της Πατρίδας) 2013-2019, ως μέρος της σκέψης και των έργων του επικεφαλής του κράτους τη Βενεζουέλας, ο οποίος πέθανε στις 5 Μαρτίου.

Το πρόγραμμα της κυβέρνησης στηρίζεται σε πέντε κεντρικά σημεία της ανάπτυξης του σοσιαλιστικού κράτους στη Βενεζουέλα: εγγυημένη εθνική ανεξαρτησία, την οικοδόμηση του Μπολιβαριανού σοσιαλισμού του 21ου αιώνα και τη μετατροπής της χώρας σε οικονομική, πολιτική και κοινωνική δύναμη προς το συμφέρον της περιφερειακής ειρήνης και της ισορροπίας.

Οι άλλοι δύο στόχοι του Σχεδίου είναι: η διαμόρφωση ενός πολυκεντρικού και πολυ-πολικού κόσμου, διατηρώντας παράλληλα τη ζωή στον πλανήτη και το ανθρώπινο είδος.

Ο προσωρινός Πρόεδρος της  Βενεζουέλας Nicolas Maduro προήδρευσε χθες κατά τη διάρκεια της συνάντησης των διανοούμενων από Βολιβία, Ισημερινό, Αργεντινή, Παραγουάη, Ουρουγουάη, Περού, Δομινικανή Δημοκρατία, Βραζιλία, Κολομβία, Μεξικό, Νικαράγουα, Ελ Σαλβαδόρ, Παναμά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά, Χιλή, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και άλλες χώρες.

απο το cuba debate

Η παραπάνω φωτογραφία - απο το Associated Press - (με πληθωρα αναδημοσιεύσεων, μεταξύ άλλων, στον Αγγλόφωνο τύπο), συνοδεύεται με μια σύντομη επεξήγηση που υποδηλώνει μια ψευτοκριτική στάση σε σχέση με την "ιεροποίηση" του Τσαβεζ;

In this March 8, 2013 file photo released by Miraflores Press Office, Venezuela's acting President Nicolas Maduro stands in front of a portrait of Venezuela's late President Hugo Chavez after a symbolic swearing in ceremony in the presence of the flag-draped coffin of Chavez at the military academy where the funeral ceremony was held earlier in Caracas, Venezuela. For his loyal followers, Chavez was already a living legend on par with independence era hero Simon Bolivar even before his March 5 death from cancer. In a mere three weeks, however, Chavez has ascended to divine status, at least according to political rhetoric, as the government and his die-hard loyalists build a religious mythology around him ahead of April 14 elections scheduled to pick a new leader. (AP Photo/Miraflores Press Office, File)

{Σε αυτή τη φωτογραφία, 8 Μαρ, 2013, αρχείο που εκδόθηκε από το Miraflores Γραφείο Τύπου, ο προσωρινός Πρόεδρος της Βενεζουέλας Nicolas Maduro στέκεται μπροστά από ένα πορτρέτο του πρώην προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες μετά από μια συμβολική τελετή ορκωμοσία μπροστά στο  σκεπασμένο με σημαία φέρετρο του Τσάβες στην στρατιωτική ακαδημία, όπου πραγματοποιήθηκε πρόσφατα η τελετή της κηδείας στο Καράκας, Βενεζουέλα. Για τους πιστούς οπαδούς του, ο Τσάβες ήταν ήδη ένας ζωντανός θρύλος στο ίδιο επίπεδο με τον ήρωα της εποχή της απελευθέρωσης Σιμών Μπολιβάρ, ακόμη και πριν από τις 5 Μάρτιου που τον βρήκε ο θάνατος από καρκίνο. Σε μόλις τρεις εβδομάδες, ωστόσο, ο Τσάβες έχει ανέβει σε θείο βάθρο, τουλάχιστον σύμφωνα με την πολιτική ρητορική, καθώς η κυβέρνηση και οι σκληροπυρηνικοί νομιμόφρονές της οικοδομούν μια θρησκευτική μυθολογία γύρω από αυτόν πριν από τις εκλογές προγραμματισμένες για τις 14 του Απρίλη, στις οποίες θα εκλεχτεί ένα νέος ηγέτης}.

 μεταφραση απο τα Αγγλικα: red rock

παρόμοια σχόλια συνοδεύουν και τις παρακάτω φωτογραφίες

 

*****

Δεν τους αρέσει το "καθεστώς" του Τσάβες γιατί είναι αρκετά βήματα πιο κοντά στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό απο μια στρατιωτικο-φασιστική δικτατορία (του τύπου που θα προτιμούσαν οι απο δεξια κριτές του) και μερικα σημαντικα βήματα πιο κοντά απο μιαν αμιγώς-αστική δημοκρατία (χωρις αυτες τις σοσιαλιστικές "αραβέσκες" που δυσαρεστούν τους ιμπεριαλιστές). 

Το πρόβλημα είναι ότι η Μπολιβαριανή επανάσταση δεν είναι σοσιαλισμός, τουλάχιστον δεν είναι ακόμα, όσο καλοπροαίρετα και να την βλέπει κάποιος. Και όσο δεν γίνονται ουσιαστικά βήματα για την ανατροπή της αστικής τάξης εκεί και της εξουσίας που ασκεί σε βάση και εποικοδόμημα, οι Μπολιβαριανές διακηρύξεις, και η ιεροποίηση του Τσάβεζ δεν εξορκίζουν τον δαίμονα του κεφαλαίου - ουτε στον 21ο αιωνα, ουτε στον αιώνα τον άπαντα....  

Μ

50 αλήθειες για τον Ούγκο Τσάβες και την Μπολιβαριανή Επανάσταση

Red rock views - Δεν συμμερίζομαι ιδέες περί «δημοκρατικής νομιμοποίησης», ούτε και εντυπωσιάζομαι αν ο Τζέιμς Κάρτερ, ή οποιασδήποτε άλλος θεωρεί ότι το εκλογικό σύστημα της Βενεζουέλας «είναι το καλύτερο του κόσμου». Ωστόσο αναδημοσιεύω απο το ενδιαφέρον ιστολόγιο Cuba De Corazon το παρον άρθρο γιατί αναφέρεται στα λίγα ή πολλά που έγιναν στην Βενεζουέλα επί Τσαβεζ, τα οποία δεν ανάγονται σε σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά (μέχρι στιγμής) σε γνήσια σοσιαλδημοκρατική μεταρρύθμιση, και εξηγούν την δημοτικότητα του περισσότερο από το χάρισμα του.

************

50 αλήθειες για τον Ούγκο Τσάβες και την Μπολιβαριανή Επανάσταση

Του Salim Lamrani            

.

 Ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες πέθανε  στις 5 Μάρτη 2013 σε ηλικία 58 ετών από καρκίνο, έχοντας σημαδεψει για πάντα την ιστορία της Βενεζουέλας και της Λατινικής Αμερικής.

1. Ποτέ στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής ένας πολιτικός ηγέτης δεν έφτασε σε τέτοια επίπεδα αναμφισβήτητης δημοκρατικής νομιμοποίησης. Από το 1999 που κέρδισε την εξουσία ο Ούγκο Τσάβες,  πραγματοποιήθηκαν στην Βενεζουέλα 16 εκλογικές αναμετρήσεις, η τελευταία στις 7 Οκτώβρη 2012, από τις οποίες κέρδισε τις 15 [1], και πάντα με διαφορά 10-20 μονάδες από τους αντιπάλους του.

2. Όλοι οι διεθνείς παρατηρητές σε αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών μέχρι την  Ένωση Εθνών της Νότιας Αμερικής και το Ίδρυμα Κάρτερ, αναγνώρισαν το αδιάβλητο της εκλογικής διαδικασίας.

3. Ακόμα και ο Τζέιμς Κάρτερ, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, δήλωσε ότι το εκλογικό σύστημα της Βενεζουέλας «είναι το καλύτερο του κόσμου».

4. Το 1998 καθιερώνεται η καθολική πρόσβαση στην εκπαίδευση και 1,5 εκατ. Βενεζολάνοι μαθαίνουν ανάγνωση και γραφή στα πλαίσια της εκστρατείας κατά του αναλφαβητισμού που ονομάστηκε «Misión Robinson».

5.  Τον Δεκέμβριο του 2005 η UNESCO διακηρύττει την εξάλειψη του αναλφαβητισμού στην Βενεζουέλα.

6.   Ο αριθμός των παιδιών που πάνε σχολείο αυξήθηκε από 6 εκατομμύρια το 1998 σε 13 εκατομμύρια το 2011, ανεβάζοντας το ποσοστό εγγραφής στα σχολεία σε 93,2%.

7.  Ξεκινά η «Misión Robinson II» με στόχο να τελειώσει το σύνολο του πληθυσμού την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το ποσοστό εγγραφής μαθητών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση αυξάνεται από 53,6% το 2010 σε 73,3% το 2011.

8.  Οι  Αποστολές (Μisión)  Ribas και Sucre  επιτρέπουν σε χιλιάδες νέους και ενήλικες να ξεκινήσουν πανεπιστημιακές σπουδές. Δημιουργούνται νέα πανεπιστήμια, και ο αριθμός των φοιτητών από  895.000 το 2010 αυξάνεται σε 2.300.000 το 2011.

9.  Δημιουργείται το  Εθνικό Σύστημα Δημόσιας Υγείας  για να εξασφαλίσει ελεύθερη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη σε όλους τους πολίτες της Βενεζουέλας.  Από το 2005 έως το 2012 δημιουργούνται 7.873 Κέντρα Υγείας.

10.  Αυξάνεται ο αριθμός γιατρών από 20 σε 80 ανά 100.000 κατοίκους.

11. Από το 2003 έως το 2011 θα σωθούν 1,7 εκατομμύρια ζωές, χάρη στην Αποστολή Barrio Adentro που πραγματοποιεί 534 εκατομμύρια ιατρικές εξετάσεις καλύπτοντας 17 εκατομμύρια ανθρώπους από 3 εκατομμύρια που είχαν πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες το 1998.

12.  Μειώνεται το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας από 19,1 τοις χιλίοις το 1998 σε 10 τοις χιλίοις το 2012 (-49%).

13.  Το προσδόκιμο όριο ζωής από 72,2 χρόνια το 1999 φτάνει τα 74,3 χρόνια το 2011.

14.  Χάρη στο πρόγραμμα Milagro που ξεκίνησε το 2004 [συνεργασία Κούβας – Βενεζουέλας] 1,5 εκατομμύρια ασθενείς με καταρράκτη και άλλες παθήσεις των ματιών αποκαθιστούν την όρασή τους.

15.  Από το 1999 έως το 2011 το ποσοστό της φτώχειας μειώθηκε από 42,8% σε 26,5% και της ακραίας φτώχειας από 16,6% σε 7%.

16. Στον  Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (HDI) του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (UNDP) η Βενεζουέλα σκαρφάλωσε από την θέση 83 (0,565) το 2000 στην θέση 73 (0,735) το 2011 και εισήλθε στην κατηγορία των χωρών με υψηλό HDI.

17.  Ο δείκτης GINI με τον οποίο υπολογίζεται η ανισότητα σε μια χώρα. από 0,46 το 1999 έπεσε στο 0,30 το 2011.

18. Σύμφωνα με τον  UNDP  η Βενεζουέλα έχει τον χαμηλότερο συντελεστή  GINI  στην Λατινική Αμερική και έχει την μικρότερη ανισότητα από τις χώρες της περιοχής.

19.  Το ποσοστό παιδικού υποσιτισμού μειώθηκε κατά 40% από το 1999.

20.  Το ποσοστό του πληθυσμού με πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό ήταν το 1999 82%. Τώρα φθάνει στο 95%.

21.  Επί προεδρίας Τσάβες οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 60,6%.

22.  Πριν το 1999 υπήρχαν στην Βενεζουέλα μόνο 387.000 συνταξιούχοι, σήμερα ο αριθμός τους ξεπερνάει  τα 2,1 εκατομμύρια.

23.  Από το 1999 μέχρι σήμερα χτίστηκαν 700.000 κατοικίες.

24. Περισσότερο από 1 εκατομμύριο εκτάρια γης, παραχωρήθηκαν το ίδιο διάστημα σε ιθαγενείς πληθυσμούς της χώρας.

25. Η αγροτική μεταρρύθμιση επέτρεψε σε δεκάδες χιλιάδες αγρότες να αποκτήσουν την δική τους γη,  καθώς διανεμήθηκαν πάνω από 3 εκατομμύρια εκτάρια γης.

26. Το 1999 η Βενεζουέλα παρήγαγε το  51% των τροφίμων που κατανάλωνε. Το 2012, ενώ η κατανάλωση τροφίμων αυξήθηκε κατά 81% η  εθνική παραγωγή καλύπτει το 71%. Αν η κατανάλωση τροφίμων ήταν εφάμιλη με του 1999, η εθνική παραγωγή θα κάλυπτε το 140% της κατανάλωσης σε εθνικό επίπεδο.

27.  Αυξήθηκε η κατανάλωση κρέατος κατά 75% και κατά 50% η κατανάλωση θερμίδων από τους Βενεζολάνους, χάρη στο πρόγραμμα Misión Mercal  που δημιούργησε 22.000 καταστήματα τροφίμων (MERCAL , Casas de Alimentación , PDVAL ) όπου τα προϊόντα επιδοτούνται γύρω στο 30%.

28.  Στα πλαίσια του προγράμματος Alimentación Escolar, 5 εκατομμύρια παιδιά σιτίζονται δωρεάν στα σχολεία, έναντι 250 χιλιάδων το 1999.

29.  Το ποσοστό υποσιτισμού έπεσε στο 3% το 2012 από 21% το 1998.

30.  Σύμφωνα με τον οργανισμό του ΟΗΕ για τα τρόφιμα και την γεωργία FAO η Βενεζουέλα είναι η πιο προωθημένη χώρα της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής στο μέτωπο της εξάλειψης της πείνας.

31. Η εθνικοποίηση το 2003 της πετρελαϊκής εταιρείας PDVSA επέτρεψε στην Βενεζουέλα να ανακτήσει την κυριαρχία της στον τομέα της ενέργειας.

32. Η εθνικοποίηση του ηλεκτρικού και των τηλεπικοινωνιών  (CANTV και Electricidad de Caracas) τερμάτισε την κυριαρχία των μονοπωλίων και επέτρεψε την καθολική πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες.

33.  Πάνω από 50.000 συνεταιρισμοί δημιουργήθηκαν  σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

34.  Δημιουργήθηκαν περισσότερες από 4 .000.000 θέσεις εργασίας ρίχνοντας το ποσοστό ανεργίας από  15,2% το 1998 σε 6,4% το 2012.

35. Ο κατώτερος μισθός από 100 bolívares (16 δολλάρια ΗΠΑ) το 1998 έφτασε τα 2048 Bv (σχεδόν 330 $) το 2010 [3]. Πρόκειται για τον υψηλότερο βασικό μισθό στην Λατινική Αμερική.

36. Το 1999 το 65% του εργατικού δυναμικού αμείβονταν με τον κατώτερο μισθό. Το 2012 μόνο το 21,1% των εργαζόμενων είχε αυτό το επίπεδο αμοιβής.

37. Οι ενήλικες πάνω από μια ορισμένη ηλικία που δεν εργάστηκαν ποτέ, λαμβάνουν σήμερα  προνοιακό επίδομα ίσο με το 60% του βασικού μισθού.

38. Οι απροστάτευτες γυναίκες και τα άτομα με αναπηρία λαμβάνουν επίδομα ίσο με το 80% του κατώτερου μισθού.

39.  Οι ώρες εργασίας μειώθηκαν σε 6 ώρες την ημέρα / 36 ώρες την εβδομάδα χωρίς μείωση των αποδοχών.

40.  Το δημόσιο χρέος από 45% του ΑΕΠ το 1998 έπεσε στο 20% το 2011 και η Βενεζουέλα αποσύρθηκε από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα αποπληρώνοντας στο ακέραιο όλα τα χρέη της.

41.  Το 2012 η Βενεζουέλα είχε ανάπτυξη 5,5%, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στον κόσμο.

42.  Το κατά κεφαλή ΑΕΠ αυξήθηκε από 4.100$ το 1999 σε 10.810$ το 2012.

43.  Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση  «World Happiness» του 2012, η Βενεζουέλα είναι η δεύτερη πιο ευτυχισμένη χώρα της Λατινικής Αμερικής, πίσω από την Κόστα Ρίκα, στην 19^η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, πάνω από την Γερμανία και την Ισπανία.

44.  Η Βενεζουέλα προσφέρει άμεση βοήθεια στις χώρες της Αμερικής, πολύ πιο σημαντική από αυτήν που προσφέρουν οι ΗΠΑ. Το 2007 η κυβέρνηση Τσάβες χορήγησε πάνω από  8,8 δισ. δολάρια σε δωρεές, χρηματοδοτήσεις και ενεργειακή βοήθεια, αντίθετα από την κυβέρνηση Μπους που χορήγησε μόνο 3 δισ.

45.  Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Βενεζουέλα έχει τους δικούς της δορυφόρους  (Bolívar και Miranda) και είναι πλέον κυρίαρχη στον τομέα της διαστημικής τεχνολογίας. Εχει επίσης τηλεπικοινωνιακή και διαδικτυακή κάλυψη σε όλο της το έδαφος.

46. Η δημιουργία της PETROCARIBE to 2005 επέτρεψε σε 18 χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής με 90 εκατομμύρια κατοίκους να αποκτήσουν επιδοτούμενο κατά 40-60% πετρέλαιο  και να εξασφαλίσουν τον ενεργειακό ανεφοδιασμό τους.

47.  Η Βενεζουέλα βοηθά επίσης μη προνομιούχες κοινότητες στις ΗΠΑ, παρέχοντάς τους καύσιμα σε επιδοτούμενες τιμές.

48. Η δημιουργία της Μπολιβαριανής Συμμαχίας για τους Λαούς της Αμερικής μας (ALBA) το 2004 από την Κούβα και την Βενεζουέλα έθεσε τις βάσεις μιας ουσιαστικής συμμαχίας στη βάση της αμοιβαιότητας που βάζει τον άνθρωπο στο κέντρο της κοινωνικής διαδικασίας και συμμετέχουν σε αυτήν σήμερα 8 χώρες. Στόχος της είναι η καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

49.  Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ο πρωτεργάτης της δημιουργίας  το 2011 της Κοινότητας Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC) στην οποία ενώθηκαν για πρώτη φορά τα 33 έθνη της περιοχής έτσι ώστε να χειραφετηθούν από την κηδεμονία των ΗΠΑ και του Καναδά.

50. O Oύγκο Τσάβες έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ειρηνευτική διαδικασία στην Κολομβία. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος της Κολομβίας Juan Manuel Santos «αν κινούμαστε σήμερα στο έδαφος ενός σταθερού ειρηνευτικού σχεδίου, αν έχουμε συγκεκριμένα αποτελέσματα και πρόοδο, πράγμα που δεν είχαμε επιτύχει ποτέ μέχρι σήμερα με τις FARC, αυτό οφείλεται και στην αφοσίωση και την δέσμευση του Τσάβες και της κυβέρνησης της Βενεζουέλας».

 [1] Έχασε μόνο το δημοψήφισμα του 2007 για την επέκταση της προεδρικής θητείας και άλλες συνταγματικές τροποποιήσεις. Το κέρδισε όταν επαναλήφθηκε το 2009.

[2] Τελευταία αύξηση του βασικού μισθού έγινε το 2012 κατά 32%.

 Πηγή:  Cubadebate /cubaniagriega.blogspot.gr

 δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο Opera Mundi και στα ελληνικά στο  Prensa Rebelde.

Βενεζουέλα: Πέθανε ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες

ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ

Ευκαιρία για παρέμβαση βλέπουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις

Δείτε το διάγγελμα του Νικολάς Μαδούρο για τον θάνατο του Τσάβες

Σε κατάσταση εθνικού πένθους βρίσκεται σήμερα η Βενεζουέλα και ο λαός της μετά το θάνατο του προέδρου της χώρας Ούγκο Τσάβες Φρίας, χτες Τρίτη, σε ηλικία 58 ετών, έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
Η είδηση του θανάτου του Βενεζουελάνου ηγέτη ανακοινώθηκε με σπασμένη φωνή από τον αντιπρόεδρο της χώρας Νικολάς Μαδούρο, με έκτακτο τηλεοπτικό διάγγελμα στο οποίο ανέφερε: «Πήραμε την πληροφορία για το πιο τραγικό γεγονός που έχουμε ανακοινώσει στο λαό μας. Στις 16.25 (τοπική ώρα) σήμερα, 5 Μαρτίου, απεβίωσε ο κομαντάτε πρόεδρος Ούγκο Τσάβες».
Λίγη ώρα μετά ο Μαδούρο δήλωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο «TELESUR» (δείτε το ΒΙΝΤΕΟ) πως το μέλλον του βενεζολάνικου έθνους «εξαρτάται από την επαναστατική ενότητα» του λαού γιατί, όπως πρόσθεσε, «μόνο μαζί» μπορούμε «να εγγυηθούμε το μέλλον της πατρίδας».
Συλλυπητήριο μήνυμα της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα
Συλληπητήριο μήνυμα για το θάνατο του Ούγκο Τσάβες απέστειλε στην οικογένειά του, στην κυβέρνηση, το κόμμα του και το λαό της Βενεζουέλας η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.
Στο μήνυμα αναφέρεται: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια για το θάνατο του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας που έδωσε σκληρή μάχη με την ανίατη ασθένεια.
Ο Ούγκο Τσάβες εξέφρασε τη θέληση του λαού της Βενεζουέλας και εξελέγη πρόεδρος της χώρας του κερδίζοντας τέσσερις δύσκολες εκλογικές αναμετρήσεις το 1998, το 2001, το 2006 και το 2012.
Πρωταγωνίστησε στην προώθηση πολιτικού σχεδίου για την αντιμετώπιση της φτώχειας, την επίλυση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων, την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ενάντια στην επιθετικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και την ντόπια αντίδραση. Στάθηκε στο πλευρό της Κούβας και των λαών της Λατινικής Αμερικής. Με τη λαϊκή παρέμβαση και τη διεθνιστική αλληλεγγύη επανήλθε στη θέση του προέδρου μετά το πραξικόπημα των αντιδραστικών δυνάμεων που έλαβε χώρα τον Απρίλη του 2002.
Το ΚΚΕ εξέφρασε την αλληλεγγύη του και τη στήριξή του σε κάθε δύσκολη στιγμή του λαού της Βενεζουέλας και στην ίδια κατεύθυνση κινείται και σήμερα ενάντια σε κάθε προσπάθεια καταπάτησης της λαϊκής θέλησης.
Εκφράζουμε και πάλι τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του Ούγκο Τσάβες, στην κυβέρνηση, το κόμμα του και το λαό της Βενεζουέλας».
Λαϊκό προσκήνυμα ως την Παρασκευή
Η σορός του Ούγκο Τσάβες θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα από σήμερα το πρωί στο παρεκκλήσι της Στρατιωτικής Ακαδημίας στο Καράκας ως την Παρασκευή, οπότε θα γίνει και η ταφή, παρουσία δεκάδων ηγετών, υψηλόβαθμων αξιωματούχων και πλήθος κόσμου. Σύμφωνα με τις πρώτες ανακοινώσεις, στη Βενεζουέλα θα πραγματοποιηθούν από σήμερα και για επτά ημέρες εκδηλώσεις μνήμης και αποχαιρετισμού του 58χρονου ηγέτη. Δείτε εδώ ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού TELESUR, με τις πρώτες αντιδράσεις του λαού της Βενεζουέλας.
Εκλογές σε ένα μήνα
Οι πολίτες της Βενεζουέλας θα κληθούν στις κάλπες εντός 30 ημερών για να εκλέξουν το νέο πρόεδρο της χώρας, μετά το θάνατο του Ούγκο Τσάβες. Όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Εξωτερικών Ελίας Χούα, προσωρινά καθήκοντα προέδρου αναλαμβάνει ο αντιπρόεδρος Νικολάς Μαδούρο, σύμφωνα και με τις τελευταίες εντολές που έδωσε ο Τσάβες.
Υποψήφιος πρόεδρος της Βενεζουέλας από την πλευρά του «Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος» (PSUV) θα είναι ο Νικολάς Μαδούρο.
Διεθνείς αντιδράσεις
Η είδηση της απώλειας του Ούγκο Τσάβες προκάλεσε συναισθήματα θλίψης στις περισσότερες χώρες της Νότιας Αμερικής, ιδιαίτερα στους στενούς συμμάχους της Βενεζουέλας, όπως το Εκουαδόρ, η Βολιβία και η Νικαράγουα, που τον περιέγραψαν ως «εξαιρετικό άνθρωπο» του οποίου η απώλεια «είναι ανεπανόρθωτη».
Οι αρχές στην Κούβα εξέφρασαν συλλυπητήρια αλλά και συναισθήματα για υποστήριξη, ενθάρρυνση και πίστη στη Μπολιβαριανή Διαδικασία, σημειώνοντας: «Η Μπολιβαριανή Επανάσταση έχει την ισχυρή υποστήριξή μας χωρίς περιορισμούς σε αυτές τις δύσκολες ημέρες… Ο Τσάβες είναι Κουβανός! Ένιωσε στο σώμα του τις δυσκολίες και τα προβλήματά μας και έκανε ό,τι μπορούσε, με ακραία γενναιοδωρία (...) Συνόδευσε τον Φιντέλ σαν αληθινός γιος και η φιλία του με τον Ραούλ ήταν βαθιά»….
Ο πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, με δάκρυα στα μάτια από το προεδρικό μέγαρο στη Λα Παζ, είπε ότι «χτυπήθηκε από το θάνατο του αδελφού του Ούγκο Τσάβες».
Η κυβέρνηση του προέδρου του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, εξέφρασε τη «βαθιά λύπη» της, χαρακτηρίζοντας τον Τσάβες «ηγέτη μιας ιστορικής κίνησης» και «έναν αξέχαστο επαναστάτη».
Η κυβέρνηση της Νικαράγουας, μέλος των χωρών της Μπολιβαριανής Συμμαχίας, την οποία εμπνεύστηκε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, ανέφερε ότι «ποτέ δεν πεθαίνουν οι εξαιρετικοί και μεγάλοι άνδρες, όπως ο Ούγκο Τσάβες».
Η πρόεδρος της Βραζιλίας, Ντίλμα Ρούσεφ, ανέφερε ότι αν και δεν συμφωνούσε πάντα με τον Τσάβες, ο θάνατός του είναι μια ανεπανόρθωτη απώλεια. «Ήταν φίλος της Βραζιλίας και του λαού της…» Ο προκάτοχός της Λουίς Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα σημείωσε: «Έχω εμπιστοσύνη στο γεγονός ότι η αγάπη του για τη χώρα και η δέσμευσή του να εκλείψει η αιτία της φτώχειας συνεχίζουν να φωτίζουν το μέλλον της Βενεζουέλας».
Στην Κολομβία, ο πρόεδρος Χουάν Μανουέλ Σάντος εξέφρασε τη «βαθιά λύπη» του για το θάνατο του Ούγκο Τσάβες, υπενθυμίζοντας ότι είχε παράσχει σημαντική υποστήριξη στην ειρηνευτική διαδικασία με τις FARC.
Στη Χιλή, ο πρόεδρος Σεμπάστιαν Πινέρα τόνισε το ρόλο που διαδραμάτισε ο Τσάβες στη δημιουργία της CELAC (Κοινότητα της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής), προσθέτοντας: «Είχαμε τις διαφορές μας, αλλά εκτιμούσα πάντα τη δύναμη, τη δέσμευση με την οποία ο Τσάβες αγωνίστηκε για τις ιδέες του».
Νέα ευκαιρία για παρέμβαση βλέπουν οι ιμπεριαλιστικές χώρες
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα έσπευσε να εκφράσει το ενδιαφέρον της κυβέρνησής του για μία «νέα, εποικοδομητική σχέση με τη Βενεζουέλα», διακρίνοντας πως ξεκινά «ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της» και διαβεβαιώνοντας ότι η Ουάσιγκτον τάχα «δεσμεύεται για πολιτικές που προωθούν τις δημοκρατικές αρχές, το κράτος δικαίου και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι-μουν απέτισε φόρο τιμής στον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, υπογραμμίζοντας πως κατάφερε να «ανταποκριθεί στις προσδοκίες και τις προκλήσεις» της πατρίδας του, σημειώνοντας ότι «έδωσε μια σημαντική ώθηση στην ανάπτυξη, δημιουργώντας ένα λατινο-αμερικανικό όραμα, δείχνοντας την αλληλεγγύη του προς όλα τα άλλα έθνη του ημισφαιρίου».
Στον Καναδά, ο πρωθυπουργός Στίβεν Χάρπερ δήλωσε ότι ο θάνατος του προέδρου Τσάβες οδηγεί σε μια μεταβατική περίοδο που πρέπει να επιτρέψει την πρόσβαση της Βενεζουέλας σε ένα «καλύτερο και φωτεινότερο μέλλον».
Στην Ευρώπη, ένας από τους πρώτους ηγέτες που έσπευσε να αναφερθεί στο θάνατο του Τσάβες ήταν ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ που παρατήρησε ότι ο Ούγκο Τσάβες «σημάδεψε βαθιά την ιστορία της χώρας του».

902

Βενεζουέλα: στο δρόμο προς τα πού;

Είναι αναμφισβήτητο ότι οι προεδρικές εκλογές της 7ης του Οκτώβρη 2012 στην Βενεζουέλα έφεραν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για την πορεία και το μέλλον της Μπολιβαριανής επανάστασης, που θα έχει αντίκτυπο στις εξελίξεις στην Λατινική Αμερική και διεθνώς.

Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τον Τσάβες να προηγείται, αλλά και τον κύριο αντίπαλο του, Henrique Capriles Radonski, να μειώνει την διαφορά. Η νίκη του Τσάβες δυσκολεύει την προσπάθεια των ΗΠΑ να βάλουν φρένο σε εξελίξεις τις οποίες δεν ελέγχουν στη Λατινική Αμερική και ιδιαίτερα στις εξελίξεις στην Βενεζουέλα. Αν κατάφερναν να νικήσουν οι εχθροί της Μπολιβαριανής Επανάστασης, πράγμα για το οποίο πάλευαν και θα παλεύουν οι ΗΠΑ και τα ανδρείκελα τους μέσα στην Βενεζουέλα, θα είχε αναμφισβήτητα αρνητική επίδραση στις δυνάμεις που τολμούν να σταθούν απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Εθεωρείτο σίγουρο ότι μια εκλογική ήττα του Τσάβες θα σήμαινε την κατάργηση των μεταρρυθμίσεων στην Βενεζουέλα και το τέλος της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Ένα απο τα πρώτα θύματα μια τέτοιας εκδοχής εξελίξεων επίσης θα ήταν και η αμοιβαία επωφελής σχέση μεταξύ Βενεζουέλας και Κούβας σε μια εποχή που το χτίσιμο του σοσιαλισμού στην Κούβα είναι σημείο αναφοράς για όλη την ανθρωπότητα.

Ο Ούγκο Τσάβες εξελέγη για πρώτη φορά πρόεδρος το Δεκέμβρη του 1998, μ’ ένα φιλολαϊκό πρόταγμα που στην πορεία έγινε γνωστό ως Μπολιβαριανή Επανάσταση, το οποίο ο ίδιος και οι δυνάμεις που τον στηρίζουν μετέτρεψαν σε έκφραση της επιθυμίας των λαϊκών στρωμάτων, εργατών κι αγροτών της Βενεζουέλας για μια δικαιότερη κοινωνική οργάνωση και μια τάση προς τον σοσιαλισμό. Προς ένα σοσιαλισμό του 21ου αιώνα που, όπως λέγεται, θα διαφέρει απο τους άλλους.

Πρόκειται για ένα εγχείρημα με συγκεχυμένες θεωρητικές και ιδεολογικές παραμέτρους οι οποίες εκφράζουν και αντικρουόμενες τάσεις μέσα στο Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSUV) που κυβερνάει, τάσεις προς λιγότερο ή περισσότερο ή και καθόλου σοσιαλισμό.

Επιγραμματικά, το σημαντικότερο που έχει γίνει μέχρι στιγμής είναι η δημιουργία συνθηκών παρεμπόδισης της απροσχημάτιστα ασύδοτης δράσης των μονοπωλίων στην χώρα με σκοπό την ανακούφιση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, συνθηκών που προοπτικά συνιστούν μεν απειλή ανατροπής των σχέσεων παραγωγής αλλά το πως μπορεί να γίνει αυτό δεν φαίνεται καθόλου σίγουρο. Ωστόσο, η διατήρηση αυτής της απειλής, στον βαθμό κατά τον οποίο πλαισιώνεται απο κοινωνικά προγράμματα που, αργά μεν αλλά προοδευτικά, στρέφονται κατά των κραυγαλέων προνομίων του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου στην χώρα, ανάγεται σε κάτι πολύ περισσότερο απο μια αφομοιώσιμη «όχληση» για τα μονοπώλια, τα οποία και δραστηριοποιούνται έντονα, απ’ την μια σαμποτάροντας την διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομίας, κι απο την άλλη κεφαλαιοποιώντας τις δυσκολίες διαχείρισης που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, ώστε να στρέψουν ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα των μεσαίων στρωμάτων εναντίον της.

Παρ’ ότι το ρεύμα πίσω απο τον Τσαβες εξακολουθεί να αγκαλιάζει την πλειοψηφία του λαού, η αναμέτρηση της 7ης Οκτώβρη είχε ενδείξεις ότι η υποστήριξη του δεν είναι δεδομένη και άνευ όρων κι ότι μπορεί να μειωθεί. Αρκετά εχουν γίνει, πολύ περισσότερα θα έπρεπε ή πιθανόν θα μπορούσαν να εχουν γίνει. Οι δυσκολίες της διακυβέρνησης Τσάβες να μετατρέψει την παραγωγή του πλούτου της χώρας σε μηχανισμό επίλυσης των προβλημάτων που η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της εξακολουθεί να αντιμετωπίζει, δεν μπορούν να συνεχιστούν εσαεί. Παρά τις διακηρύξεις και τις προθέσεις του Τσάβες ή αυτών που συνιστούν το σώμα της Μπολιβαριανης Επανάστασης ότι θα προωθήσουν τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας, η πρόοδος που έχει γίνει συνιστά μια βελτίωση των συνθηκών ζωής της πλειοψηφίας, πράγμα που ακόμα απέχει απο τον σοσιαλισμό, εάν με το όρο σοσιαλισμό εννοούμε κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο.

Εντούτοις, η πρόοδος δεν είναι αμελητέα. Σημαντικά βήματα μπροστά έχουν γίνει στην παιδεία. Ένας δείκτης είναι ότι ο αναλφαβητισμός έχει εξαλειφθεί για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας. Σοβαρή πρόοδος και στον τομέα της υγείας, όπου πάλι για πρώτη φορά παρέχεται δωρεάν υγειονομική περίθαλψη για τους φτωχούς, ενώ παράλληλα μπαίνουν βάσεις για ένα σύστημα υγείας εμπνευσμένο απο το μοντέλο της Κούβας η οποία διαθέτει, αν όχι το πλέον, ένα απο τα πλέον προηγμένα συστήματα υγείας στον πλανήτη. Στην Βενεζουέλα μειώθηκε το ποσοστό φτώχειας στην περίοδο 1999 - 2010. Βήματα θετικά έχουν γίνει προς την βελτίωση του στεγαστικού προβλήματος. Την περίοδο που στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού το απαραβίαστο οικονομικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού οδηγεί μεταξύ άλλων στην καταστροφή της κοινωνικής πρόνοιας των λαών, η Βενεζουέλα κινείται σε κόντρα κατεύθυνση, εισάγοντας, εκτός απο τα προαναφερθέντα, προγράμματα πρόνοιας για τον πληθυσμό της.

Αυτό που καθιστά δυνατή μια αναμφισβήτητη φιλολαϊκή πολιτική είναι ο διευρυνόμενος κρατικός τομέας παραγωγής. Στην διάρκεια σχεδόν 13 χρόνων διακυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες, ως μέρος της σοσιαλιστικής ατζέντας του κινήματος στο οποίο ηγείται, έχουν γίνει εθνικοποιήσεις εκατοντάδων επιχειρήσεων διάφορων μεγεθών και η διαδικασία αυτή συνεχίζεται.

Εκτός απο έλεγχο της παραγωγής πετρελαίου, εκτεταμένες εθνικοποιήσεις εχουν πραγματοποιηθεί στον τραπεζικό - χρηματοπιστωτικό τομέα και σε άλλους τομείς όπως: βαριά βιομηχανία, εξόρυξη χρυσού, παραγωγή χάλυβα, τηλεπικοινωνίες, παραγωγή ενέργειας, μεταφορές, τουρισμός και επισιτιστικός τομέας.

Ριζοσπαστικές ήταν επίσης οι μεταρρυθμίσεις στον τομέα γεωργικής παραγωγής, με απαλλοτριώσεις μη παραγωγικών γεωργικών εκμεταλλεύσεων, κατασχέσεις γης χωρίς κατάλληλους ιδιοκτησιακούς τίτλους. Έχουν αναδιανεμηθεί εκατομμύρια στρέμματα γης σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η παραγωγή τροφίμων και για μείωση, προοπτικά για εξάλειψη, της φτώχιας στις αγροτικές περιοχές.

Να σημειωθεί ότι οι εθνικοποιήσεις συχνά αφορούν εξαγορά απο τους κεφαλαιοκράτες ποσοστού της ιδιοκτησίας, γίνονται με βάση τη νομοθεσία του αστικού κράτους και συνοδεύονται απο αποζημιώσεις προς τους ιδιοκτήτες, οι οποίες αθροίζονται σε δισεκατομμύρια δολάρια. Ένα μέρος απο το εισόδημα που αποκομίζει το κράτος κυρίως απο την πετρελαιοπαραγωγή μετατρέπεται σε αποζημιώσεις των καπιταλιστών, οι οποίοι συχνά εμπλέκουν το κράτος και σε μιαν ατέρμονη διαδικασία ενστάσεων και διαιτησιών. Αυτό που ουσιαστικά συμβαίνει είναι μια προσπάθεια να εξαγοραστεί σταδιακά το ιδιωτικό κεφάλαιο, χρησιμοποιώντας το εισόδημα απο τον δημόσιο τομέα, συνεχίζοντας στα πλαίσια μιας αγοραίας οικονομίας. Ίσως αυτό είναι έκφραση μιας διαδεδομένης αντίληψης της αγοράς ως «φυσική συνθήκη» η οποία και προκαλεί φόβο ή αμφιβολία στην σκέψη ότι μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς καταστροφή της οικονομίας. Αυτή η αντίληψη όμως δεν είναι παρά μια παραίσθηση που παραβλέπει την πραγματικότητα – ότι δηλαδή η αγορά δεν έχει λόγο ύπαρξης παρά μόνο όταν λειτουργεί με φόντο την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Κάποια στιγμή η αναγκαιότητα του σχεδιασμού της οικονομίας θα επιβληθεί απο την οικονομία, εάν συνεχιστεί η διεύρυνση του δημόσιου τομέα, και μάλιστα με εργατικό έλεγχο. Το θέμα είναι η εισαγωγή του σχεδιασμού να συμβεί πριν η αγορά γίνει προβληματική.

Αναντίρρητα, οι εθνικοποιήσεις κινούνται κόντρα στο ρεύμα των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων σε όλη την καπιταλιστική υφήλιο, ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες επιβλήθηκαν και στην Βενεζουέλα κατά τις δεκαετίες του ’80 και του '90 – δηλαδή πριν την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων ανδρείκελων του ιμπεριαλισμού στην χώρα. Παρότι η οικονομία παραμένει ακόμα καπιταλιστική, θα ήταν λάθος να ειδωθεί αυτή η διαδικασία ως «καπιταλιστική κρατικοποίηση», διότι αυτό θα αποτελούσε παράβλεψη του γεγονότος ότι ο προσανατολισμός που επιβάλλουν οι αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκεί τείνει προς την υπέρβαση κι όχι την διαιώνιση του καπιταλισμού.

Και κάτι ακόμα: Σε μια εποχή που εργασιακά δικαιώματα αντιμετωπίζουν ανελέητη επίθεση στην Ευρώπη και αλλού, στην Βενεζουέλα προωθείται, και κατοχυρώνεται βελτίωση των συνθηκών της απασχόλησης των εργαζομένων. Ο νέος νόμος Εργασίας λ.χ. , ανταποκρινόμενος σε αιτήματα των συνδικάτων, μείωσε πρόσφατα τις ώρες της εργάσιμης εβδομάδας, αύξησε την άδεια μητρότητας και τα ποσά αποζημίωσης εργαζομένων μετά απο απόλυση.

Επιπρόσθετα, το πλέον σημαντικό είναι ότι αυτή η διαδικασία διεύρυνσης του κρατικού τομέα συμπληρώνεται και απο νομοθεσία που εκπονείται μετά απο συζητήσεις και ζυμώσεις με εργάτες και εργατικούς φορείς, και η οποία καθιστά κομβική πολιτική ένα νέο τύπο οργάνωσης των εργαζομένων παράλληλα με τα συνδικάτα, με θεσμοθετημένες πρακτικές εργατικού ελέγχου. Όπως είπε ο Carolus Wimmer, Διεθνής Γραμματέας του ΚΚ Βενεζουέλας σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα του ΚΚ Αυστραλίας, The Guardian:

«Αυτό το εργατικό δίκαιο καθιστά δυνατή τη δημιουργία Σοσιαλιστικών Συμβουλίων Εργαζομένων. [...] Ως Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο αυτή τη στιγμή, μετά από 13 χρόνια της Μπολιβαριανής Επανάστασης, να κάνουμε ένα βήμα εμπρός προς την κατεύθυνση που η εργατική τάξη αφενός να ελέγξει την παραγωγή και αφετέρου να αναλάβει τον πολιτικό έλεγχο της Μπολιβαριανής Επανάστασης.» [1]

Το Κομμουνιστικό Κόμμα βλέπει στην πορεία της Μπολιβαριανής Επανάστασης να κυριαρχεί μια γνήσια αντιιμπεριαλιστική πάλη και θεωρεί τον Τσάβες και το PSUV «αδελφικούς» συμμάχους του. Θεωρεί επίσης απαραίτητο να υπάρχει ένα ταξικό, μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα και εκτιμά ότι στο πλαίσιο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης δυναμώνει ο αντικαπιταλιστικός και φιλοσοσιαλιστικός προσανατολισμός. Είναι άξιο προσοχής ότι στην πάλη αυτή εχθρός του κινήματος δεν θεωρείται μόνο ο ιμπεριαλισμός αλλά και η ντόπια αστική τάξη.

Η δημιουργία προοδευτικά ενός νέου μοντέλου σοσιαλισμού, όπως αρχίζει να σκιαγραφείται με βάση την πρακτική μεταρρυθμίσεων αλλά και τις εκφρασμένες προθέσεις της ηγεσίας της Μπολιβαριανής Επανάστασης, διαμορφώνεται ως ο απώτατος στόχος της. Μέχρι στιγμής όμως δεν βλέπουμε παρά κυρίως ποσοτικές αλλαγές που χαράζουν την αφετηρία αυτού του δρόμου προς τον σοσιαλισμό που πασχίζει να πραγματωθεί ξεκινώντας μέσα απο τα πολιτικά όρια μιας αστικής δημοκρατίας, εκφράζοντας την επιθυμία των εκμεταλλευομένων να απαλλαγούν απο την εκμετάλλευση τους χωρίς αιματηρή βία. Και σ’ αυτήν την εκδοχή δρόμου προς τον σοσιαλισμό όμως, το τέρμα της ειρηνικής πορείας προς το σοσιαλισμό μέσω «μεταρρυθμίσεων» δεν μπορεί παρά να είναι το σημείο στο οποίο οι αστοί καταφεύγουν στην βία. Αυτό που φαίνεται ότι έχει γίνει αντιληπτό στην Βενεζουέλα κι απο τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές είναι ότι η αστική τάξη παύει να αντιδρά με αιματηρά βίαιο τρόπο μόνο όταν αδυνατεί να το κάνει.

Είναι γεγονός ότι η στήριξη του Μπολιβαριανού εγχειρήματος απο την πλειοψηφία του λαού της Βενεζουέλας βρίσκει την αντανάκλαση της στις διαθέσεις των οπλιτών στις ένοπλες δυνάμεις. Ίσως μετράει και το γεγονός ότι ο Τσάβες προέρχεται απο τον στρατό, σαν πρώην αξιωματικός του. Η αντίθεση των οπλιτών βέβαια είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη για αποτροπή μιας κατάπνιξης της Μπολιβαριανής Επανάστασης απο τους αστούς με χρησιμοποίηση του στρατού. Δεν θα ήταν άλλωστε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σ’ αυτήν την ήπειρο. Και φυσικά απο μόνη της οποιαδήποτε πλειοψηφία δεν αμφισβητεί την άσκηση ενός μονοπωλίου βίας απο το αστικό κράτος. Μια σημαντική ειδοποιός διάφορα σε σύγκριση λ.χ. με τη διακυβέρνηση Αλιέντε είναι ότι η διακυβέρνηση Τσάβες, με δραστηριοποίηση και του κινήματος που τον στηρίζει, έχει προσπαθήσει να «ουδετεροποιήσει» την λειτουργία του κράτους ως οργάνου της αστικής εξουσίας. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος του 2002 φάνηκε ότι η αστική τάξη έχει απολέσει, προς το παρόν, τον έλεγχο των ένοπλων δυνάμεων της χώρας. Αν μπορούσαν θα είχαν ήδη επιβάλει στρατιωτική δικτατορία.

Η δημιουργία της λαϊκής πολιτοφυλακής, και η επέκταση της ισχύος των κοινοτικών συμβουλίων είναι μέτρα που τείνουν προς μια σταδιακή ουδετεροποίηση του αστικού κράτους. Στην επιτροπή που συνέταξε το νόμο περί Κοινοτικών Συμβουλίων πρόεδρος ήταν ο David Velásquez (απο το Κ.Κ. Βενεζουέλας) «ο οποίος βλέπει τα συμβούλια ως βάση για τον επαναστατικό μετασχηματισμό του κράτους, υποστηρίζοντας ότι: "αυτό που ζητείται είναι να μεταβιβασθεί η εξουσία και η δημοκρατία προς τις οργανωμένες κοινότητες σε τέτοιο βαθμό, οπου ο κρατικός μηχανισμός θα μπορούσε ενδεχομένως να μειωθεί σε τέτοια επίπεδα ώστε να καταστεί περιττός» . [2]

Η δημιουργία κοινοτικών συμβουλίων ως αντίβαρου της κεντρικής κρατικής εξουσίας ακούγεται σαν αντίλαλος της Λενινιστικής έννοιας της «δυαδικής εξουσίας». [3] Ωστόσο διαφέρει ριζικά ως προς το εξής. Ο Λένιν είχε υπ’ όψη του την αντιστάθμιση της εξουσίας του κράτους, κατά την διακυβέρνηση Κερενσκι, απο τα σοβιέτ - δηλαδή, την άνοδο μιας εναλλακτικής δομής εξουσίας, ικανής να αμφισβητήσει την υπάρχουσα κρατική δομή, πράγμα που θεωρούσε προσωρινό και, όπως έδειξε η ιστορία, όταν η εργατική τάξη μπορούσε να διαλύσει το αστικό κράτος, με την καθοδήγηση των μπολσεβίκων, το έκανε χωρίς καθυστέρηση. Αυτό που γίνεται στην Βενεζουέλα είναι προσπάθεια δημιουργίας μιας διαχρονικής ιδιότυπης ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ περιφερειακών αποκεντρωτικών δομών εξουσίας και ενός κεντρικού κράτους. Κάτι που δυνητικά θα αποτρέπει την μονοπώληση κρατικής βίας απο τους αστούς.

Πίσω απο αυτό βρίσκεται μια επίδοξη στρατηγική χρησιμοποίησης του αστικού κοινοβουλίου σε μια πορεία μεταρρυθμίσεων που αντικειμενικά έρχεται σε ρήξη με την ντόπια αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές απο τους οποίους μονίμως απειλείται. Το ποθητό είναι αυτή η «δυαδική εξουσία» να αναχθεί σε αποτελεσματική προστασία του κοινοβουλίου μέσω του οποίου προωθούνται οι στόχοι αυτής της «μεταρρυθμιστικής επανάστασης». Η αλήθεια είναι όμως ότι μόνο συγκυριακά η αστική τάξη αδυνατεί να χρησιμοποιήσει το κράτος ως αποκλειστικό βραχίονα της. Η ουδετεροποίηση του κράτους δεν μπορεί να είναι μόνιμη συνθήκη εφόσον η πάλη των τάξεων μαίνεται. Η μόνη πιθανή άμεση εγγύηση για την δημοκρατία είναι η επέκταση του οπλισμού της λαϊκής πολιτοφυλακής και η αναδιοργάνωση του στρατού με τρόπο που να αποτρέπει την χρησιμοποίηση του εναντίον των πολιτικών θεσμών και άμεσα εναντίον του λαού. Θα γίνει κάτι τέτοιο; Ο χρόνος θα δείξει. Προς το παρόν τα κοινοτικά συμβούλια στην Βενεζουέλα παραμένουν ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση ανάπτυξης και εμπλουτισμού της δημοκρατίας. [4]


Έτσι, με δοσμένο ότι το παιγνίδι δεν παίζεται με βίαιες κινήσεις απο τους αστούς διότι δεν φαίνονται σε θέση να τις κάνουν άμεσα, και με δοσμένη την στρατηγική των Τσαβίστας, καταλήγουμε να δεχτούμε ότι, παραδόξως, η επιβίωση της Μπολιβαριανης Επανάστασης εξαρτάται σε πρώτη φάση απο τον αποτελεσματικό χειρισμό της καπιταλιστικής οικονομίας. Εξαρτάται επίσης απο την ικανότητα της να πείσει τα μεσαία στρώματα ότι θα χειριστεί την οικονομία με τρόπο καλύτερο απο αυτόν που υπόσχονται οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων εκεί. Το πως η Μπολιβαριανή Επανάσταση μπορεί να διαχειρισθεί την καπιταλιστική οικονομία, με τους καπιταλίστες εναντίον της, και συνάμα να προχωρήσει με τα σταδιακά της βήματα προς τον ιδιότυπο σοσιαλισμό της είναι ένα ερώτημα.

Επιπρόσθετα, οι δυσκολίες των Τσαβίστας, δεν αφορούν μόνο την αντιμετώπιση των εχθρών της επανάστασης αλλά και των «φίλων» της. Ήδη έχει εμφανιστεί μια Μπολιβαριανού τύπου γραφειοκρατία που κάνει «φιλότιμη» προσπάθεια να σαμποτάρει απ' τα μέσα και να αποδυναμώσει τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό του κινήματος. Επίσης, το φαινόμενο της ταύτισης της επανάστασης με το πρόσωπο του Τσαβες, όσο ικανός, ειλικρινής, και συνεπής κι αν είναι, δεν είναι υγιές. Η ανάδειξη ενός οποιοδήποτε ηγέτη σε θέση τέτοιας δύναμης που να μπορεί ο ίδιος να επηρεάσει τις εξελίξεις στην χώρα του, αν δεν είναι έκφραση ενός σημαντικού ελλείμματος δημοκρατίας σίγουρα αποτελεί καλλιέργεια του. Η προσωποπαγείωση του Τσάβες, αν δεν ξεπεραστεί σύντομα με ανάδειξη συλλογικής ηγεσίας με τρόπο που να εκφράζει την βάση του κινήματος και να ελέγχεται απο αυτήν, υπονομεύει την συνέχεια της επανάστασης.

Οι δυσκολίες της Μπολιβαριανής Επανάστασης, θα εντείνονται σ’ αυτόν τον ιδιότυπο δρόμο προς τον σοσιαλισμό που είναι ήδη ναρκοθετημένος απο τους αστούς, όσον δεν φαίνεται η εργατική τάξη να πηγαίνει μπροστά, στις πρώτες γραμμές. Η ύπαρξη των αστών ως εκμεταλλευτική τάξη και η συμμόρφωση της Μπολιβαριανης Επανάστασης με αστικές προκαταλήψεις που δημιουργούν ένα θρησκόληπτο «σεβασμό» στους δικούς τους θεσμούς, τους οποίους οι ίδιοι οι αστοί κάνουν κλοτσοσκούφι όταν πάψουν να τους εξυπηρετούν, και μια ιερό-προσήλωση ως προς το τι συνιστά νομιμότητα, δυσκολεύουν την πρόοδο προς το σοσιαλισμό με «ειρηνικά μέσα» και αποτελούν συνεχή απειλή ανακοπής αυτής της πορείας, ακόμα και με βίαια μέσα.

Είναι οξύμωρο, αν οι εκμεταλλευόμενοι σκοπεύουν να εξαλείψουν την εκμετάλλευση, να επιμένουν ή να προσπαθούν να διαχειριστούν την οικονομία των εκμεταλλευτών τους σεβόμενοι τους πολιτικούς όρους εκμετάλλευσής των. Παρ’ όλα αυτά, μια «ύβρις» κατά της δημοκρατίας των αστών πρέπει να σημαίνει ένα όραμα μιας πολύ ανώτερης δημοκρατίας. Ελλείψει αυτού του οράματος λοιπόν, πορευόμαστε χωρίς εικόνα απ’ τον τόπο του προορισμού μας...

Μ. Γαλαντόμος (Ικαρία Σεπτ. 2012)
-----------------


1, 2, 3 George Ciccariello-Maher Dual Power in the Venezuelan Revolution
(http://monthlyreview.org/2007/09/01/dual-power-in-the-venezuelan-revolution)

4 Η συνέντευξη του Carolus Wimmer, (cpa) The Guardian: (issue 29/08/2012).