Όταν ο αέρας σωπαίνει

Ο αέρας "σάωσε"
Ούτε οι εικοσιδυό αυλοί -
Χάσματα στα  παράθυρα του πύργου μου -
Να μου σφυρίζουν σε μια διαταραγμένη συστυχία
Που σβήνει με ηχοχρώματα την πολυλυφωνική ανησυχία μας,
Ούτε το δασος στην Λιτάνη ν' ανασαίνει με υπονοούμενα...

(Για την χτεσινοβραδυνή συνάντησή μας)

Ο ύμνος τέλειωσε
Κι ήτανε τόσο έντονη η σιγή -
Ώστε, σαν ξύπνησ' άγουρα, είπα πως πέθανα
Μα ενώ στο  κέλυφος του σώματος μου απλώθηκε το κρύο αγιάζι
Άκουσα το αίμα μου να ρέει μ' ένα θρόισμα βαθύ κι απόμακρο
Από μια πολιτεία στον πυρήνα του εσωτερικού μου κόσμου,
Κι  οι μηχανές της να τροφοδοτούν αχνά το φως μου

 (Το φως που λέω θα δώσει χρώμα στην σημερινή συνάντησή μας)

Επίπονα, εντούτοις,
Αυτός ο βόμβος μου θυμίζει
"Εκείνο τον τροχό που ασταμάτητα γυρίζει
Κάποιες φορές αδιάφορα και εξουθενωτικά αργά
Άλλες φορές να περιστρέφεται με τέτοια άφρακτη ορμή
Που εξαφανίζει τις ακτίνες στο κενό που σχηματίζεται στον κύκλο του
Και μοιάζει σαν μη γυρίζει πια καθόλου. Έτσι, το όχημα μετακινείται..."

 (Προς την επόμενη συνάντησή μας και πιο πέρα, ούτως ή άλλως)

***

Image digitally modified (original borrowed from here)