εν παρόδω... καπνίζοντας

Βρίσκομαι 'εν παρόδω, στο ενδιάμεσο διάστημα απο ενα μικρο νησί προς ένα άλλο, μεγαλύτερο. Η πτήση μου είναι αργά το απόγευμα, έχω σηκωθεί νωρίς και διαβάζω (online). Σταματάω σε κάποιο σημείο ενος άρθρου του Μπογιόπουλου για τον Βάρναλη όπου τον παραθέτει στο εδάφιο:

«…όλες οι τέχνες «πολιτεύονται», είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι.Κι η επαναστατική τέχνη «πολιτεύεται» – έλεγε ο Βάρναλης – με τη διαφορά, πως το ξέρει. Γιατί αν είναι κανείς συντηρητικός από κοινωνική Συνήθεια, γίνεται επαναστάτης μονάχα από γνώση της πραγματικότητας κι από αντίδραση στη Συνήθεια».

Δεν θα μιλήσω, στο θέμα, για την τέχνη. Είναι νωρίς το πρωί, κι αυτη ειναι συνήθως βραδυνή κουβέντα. Στέκομαι στην ρήση του Βάρναλη γιατί υπονοεί μια συστατική, καταστατική θα έλεγα, αντίθεση προς το κομφορμισμό του ατόμου που «γίνεται επαναστάτης [...] κι από αντίδραση στη Συνήθεια».

Την ώρα που κάνω αυτές τις σκέψεις, πίνω καφέ, καπνίζω... και λέω (στον εαυτό μου, υποθέτω, με μια δόση αφέλειας): Πως μπορεί να συνάδει μια αντίληψη του εαυτού σου ως αντικομφορμιστή, ως κάποιου που εμπνέεται απο επαναστατικές ιδέες, ακόμα κι αν δεν τολμάς να αυτοχαρακτηριστείς ως "επαναστάτης", με το γεγονός ότι δεν μπορείς να αποτινάξεις αυτή την  συνήθεια, ή δεν δείχνεις προθυμία να το κάνεις άμεσα; ...

Περιττό να σου πω οτι μέχρι να γράψω την λέξη που μόλις διάβασες, έχω βάλει κι άλλο καφέ κι έχω ανάψει δεύτερο τσιγάρο, λέγοντας στον εαυτό μου "εντάξει, θα το κόψεις στη  Γηραιά Αλβιώνα - εκεί πέρα συνοφρυώνονται συχνότερα με αυτό το απαίσιο συνήθειο των μιασμένων καπνιστών. Εκτός από λογικά απαράδεκτο έχει καταστεί και κοινωνικά ανυπόφορο..."

Σοβαρολογώντας -
επανειλημμένα έρευνες που εστιάζουν στην σχέση καπνίσματος και κοινωνικής τάξης αποκαλύπτουν το αναμφισβήτητο γεγονός οτι η εργατική τάξη καπνίζει περισσότερο απο την αστική. Για να το θέσουμε ακόμα πιο σχηματικά, αυτοί που κατέχουν μέσα παραγωγής και, κερδοσκοπώντας, παράγουν για να  διαθέτουν στην αγορά τσιγάρα, τα καπνίζουν πολύ λιγότερο απο αυτούς που δεν έχουν μέσα παραγωγής και τα καταναλώνουν καταστρέφοντας την υγεία τους.

Έρευνες δείχνουν επίσης οτι οι καπιταλιστές που παράγουν τσιγάρα, στοχοποιούν την εργατική τάξη με συστηματικό μάρκετινγκ.

Η έρευνα, σαν παράδειγμα, των  Philip Morris et al,
[http://m.tobaccocontrol.bmj.com/content/13/2/115.full] διαπιστωνει οτι

Το κάπνισμα τσιγάρων ακολουθεί μια κοινωνικά ταξικη διαβάθμηση στις ΗΠΑ και στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες. Αρχίζοντας στη νεολαία, η έναρξη του καπνίσματος συσχετίζεται θετικά με χαμηλό οικογενειακό εισόδημα και χαμηλή απόδοση στο σχολιό. [...] Μεταξύ των ενηλίκων, ο επιπολασμός του καπνίσματος σχετίζεται με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, με επαγγέλματα της εργατικής τάξης,  και χαμηλότερο επιπεδο εισόδηματος. Έτσι, το κάπνισμα συνδέεται σαφώς με την κοινωνικά μειονεκτικη θεση, όπως αυτη ορίζεται από το μορφωτικό επίπεδο, το εισόδημα, και την επαγγελματική κατηγορία. Το κάπνισμα είναι η συμπεριφορά που μοναδικα έχει τις μεγαλύτερες επιπτώσεις στην ανισότητα που αφορα την υγεία.

✳✳✳

Τέλος, μια λογική συμβουλή (στον εαυτό μου πρωτα):

Εκτός της φυσιολογικής ζημιάς στην υγεία, προκαλεί και ψυχολογικη ζημιά - όταν καπνίζει το άτομο, τείνει να "μιλά με τον εαυτό του συχνότερα του δέοντος". Δεν κάνει κακό μόνο στην βάση, αλλά και "στον πάνω όροφο..."

Ειναι ψύχωση. Πριν λοιπόν αρχήσεις ν' ακούς και φωνές,  Κοψ' το το γαμημένο! 

Δώσε λίγα τουλάχιστον απο τα λεφτά που θα εξοικονομήσεις στο κόμμα, οικονομική ενίσχυση. Αυτό θα είναι, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, μια επαναστατική πράξη.

Do it! Before too late...

Εικοσιπέντε χρόνια μετά

Εικοσιπέντε χρόνια μετά, οι σάλπιγγες ηχούν ακόμα, θυμίζοντας μας την πτώση του τείχους της Ιεριχώ. Όπως στην βιβλική ιστορία, οι καπιταλιστές  "φώναξαν  εκκωφαντικά" και το τείχος σωριάστηκε σε συντρίμμια για να εισβάλουν στην πόλη και να την κάνουν Γης Μαδιάμ.

Δίπλα στην πρώην φιλήσυχη ανατολικογερμανίδα Μέρκελ, ο τελευταίος ΓΓ του ΚΚΣΕ, ο πρώην σοβιετικός Γκορμπατσώφ. Αυτός που επέτρεψε στο όνειρο της να πραγματοποιηθεί, μεταμορφώνοντας την από ποντικομαμή σε μαμή της νεότερης "νέας τάξης". Κι οι δύο τους γέννημα-θρέμμα της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

για να καταπολεμήσεις τη διαφθορά

σκίτσο: κώστας κουφογιώργος

για να καταπολεμήσεις τη διαφθορά:

• πρώτο, θα πρέπει να διακρίνεις και να ξεχωρίζεις την διεφθαρμένη από το αγνή πρόθεση στην πολιτική, και αυτό είναι δύσκολο όταν αυτοί που έχουν ακόμα αγνές προθέσεις είναι μια μειονόμενη  μειοψηφία 

• δεύτερο, πρέπει να θέλεις να το κάνεις, κι αυτό είναι πολύ δύσκολο εάν αρνείσαι να δεις και να αντιμετωπίσεις τη διαφθορά σαν συστημικό γνώρισμα της κεφαλαιοκρατίας   

• τρίτο, πρέπει να μπορείς να το κάνεις αποτελεσματικά, κι αυτό είναι απίθανο αν δεν αναθέσεις  το καθήκον στα θύματα της διαφθοράς. Σε αυτούς που συμβαίνει να είναι οι φτωχότεροι της κοινωνίας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και διεφθαρμένοι φτωχοί), που συμβαίνει συχνότερα να πέφτουν θύματα διαφθοράς, που συμβαίνει να έχουν τη μικρότερη πιθανότητα να επωφεληθούν σ' ένα φαύλο κράτος διαφθοράς - δηλαδή το καθήκον πρέπει να ανατεθεί στους εργάτες.    

• Τέλος, ακόμα και σε συνθήκες ιδανικότερες από αυτές στο εδώ και τώρα μας, πρέπει να μην παραβλέψεις και το γεγονός ότι δεν έχουμε όλοι το ίδιο d.n.a και το ανθρώπινο είδος πάντα (ή για μεγάλο διάστημα στα βάθη του μέλλοντος) θα αναπαράγει δείγματα ατόμων που θα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το οποιοδήποτε σύστημα θυσιάζοντας το κοινό καλό για ιδιοτελή οφέλη.

**********

σκέψη με αφορμή την παρακάτω είδηση

 Έναν ακόμα θεσμό απέκτησε το αστικό κράτος, αυτόν του «Εθνικού Συντονιστή για την καταπολέμηση 

της Διαφθοράς» και την περασμένη Πέμπτη η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας Μέσων Ενημέρωσης διοργάνωσε εκδήλωση για να τον συστήσει στα μέσα ενημέρωσης και «να ξεκινήσει η προσπάθεια για ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση των πολιτών κατά της διαφθοράς».Από τις συστάσεις γίνεται φανερό ότι στόχος του νεότευκτου θεσμού είναι να συνδράμει τη γενικότερη προσπάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος να καλλιεργήσει αυταπάτες ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα σάπιο φαινόμενο που παράγεται και αναπαράγεται από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος, άρα τον πλουτισμό, με κάθε μέσο, αυτή είναι η υπέρτατη αξία του. Ταυτόχρονα, επιδιώκει να φορτώσει στη «διαφθορά» τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής που διαχρονικά εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις, αλλά και το γεγονός ότι αυτό το σάπιο σύστημα μπορεί να καθαρίσει τη σαπίλα του και αν την καθαρίσει θα είναι σε όφελος του λαού. Στάχτη στα μάτια του λαού και αποπροσανατολισμός από το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η εκμετάλλευση, δηλαδή η νόμιμη κλοπή του πλούτου που παράγουν η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, από τους μεγαλοεπιχειρηματίες. 'Η από το γεγονός ότι η κρίση είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό και δεν οφείλεται «στα λαμόγια και στους κλέφτες πολιτικούς». Ριζοσπάστης

υγ

Για το πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπιστεί η διαφθορά σε τούτο το φαύλο κράτος, η παρακάτω είδηση είναι ένα παράδειγμα. 

«Ενα απόλυτα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα είναι επόμενο να στελεχώνεται από ανάλογης ποιότητας άτομα», τιτλοφορούσαμε την ανάρτησή μας στην οποία σχολιάζαμε ότι ο υφυπουργός Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Νότης Μηταράκης, αρμόδιος μεταξύ άλλων και για τις επενδύσεις χρυσού στη χώρα, υπήρξε στο πρόσφατο παρελθόν και για μεγάλο χρονικό διάστημα υψηλόβαθμο στέλεχος της αμερικανικής κοινοπραξίας Fidelity, της εταιρείας που πρόσφατα εξασφάλισε -μέσω της συμμετοχής της στον επιχειρηματικό όμιλο «Eldorado Gold»- άδειες για την εκμετάλλευση των χρυσωρυχείων στη Χαλκιδική και στον Έβρο.

Τώρα που δόθηκαν στην δημοσιότητα τα πόθεν έσχες των πολιτικών ο Μηταράκης εμφανίζεται να αγόρασε στο Λονδίνο ακίνητο αξίας 1.319.023,92 ευρώ.  Να σημειώσουμε επίσης ότι ο Μηταράκης δηλώνει ότι να κατέχει τίτλους αξίας άνω των 155.000 λιρών Αγγλίας, της εταιρείας Fil UK Pension Plan, θυγατρική του ομίλου Fidelity. 

Γενικότερα αν και το πόθεν έσχες δεν είναι παρά ένα αίσχος, οπότε δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε τι δηλώνουν οι πολιτικοί, στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Μηταράκης δεν είχε περιθώριο να μην δηλώσει αυτές τις «επενδύσεις» που επέλεξε να κάνει και αυτό μας δίνει μια «εικόνα» για το πόσο «προσοδοφόρα», είναι τα κυβερνητικά πόστα.  

Βαθύ Κόκκινο

***
το σκίτσο το δανείστηκα από εδώ 

Ο Ριζοσπάστης απάντησε

Ο Ριζοσπάστης απάντησε για αλλαγές που γίνονται σε εμφάνιση, περιεχόμενο, καταμερισμό κ.τ.λ., χωρίς φυσικά να κατονομάσει οποιοδήποτε πρόσωπο, το οποίο μπορεί τα ΜΜΕ ενίοτε να επιλέγουν για να δημιουργήσουν μείζονα ή ελάσσονα θέμα σε αναφορά με το κόμμα. Και πολύ καλά έκανε!

Alain Badiou, ‘Η Σύγχρονη Ανικανότητα μας’

Θεωρώ πολύ σημαντική αυτήν την παρέμβαση του Alain Badiou στον προβληματισμό για την κρίση, την κατάσταση του κινήματος στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Έχω υπόψη μου ότι αποσπάσματα του σχετικού κειμένου ‘Our contemporary impotence’ έχουν μεταφραστή με τίτλο Η Σύγχρονη Αδυναμία μας. Θεώρησα όμως ότι θα ήταν χρήσιμο να μεταφραστει το ίδιο κείμενο στο σύνολο του στην ελληνική. Αυτό ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο το μετέφρασα από τα Αγγλικά (και πολύ λιγότερο οι κάποιες περιπτώσεις στις οποίες η ερμηνευτική προσέγγιση μου στο κείμενο διέφερε από αυτή των αποσπασμάτων του που προανέφερα – κάτι που είναι φυσικό να προκύψει σε δυο διαφορετικές μεταφράσεις του ίδιου κειμένου). Red Rock Views

Συχνά παρατηρώ

Συχνά παρατηρώ

Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει έναν θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή, ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν ωφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξει τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος.

Μήπως μας ταιριάζει η ειρωνεία «είμαστε όλοι ίσοι αλλά κάποιοι πιο ίσοι από τους άλλους»;

Με δοσμένο ότι οι περισσότεροι σχολιαστές στη κόκκινη μπλογκογειτονιά δείχνουν ότι διάβασαν με έκπληξη και με κριτικό μάτι το πολλαπλώς συζητούμενο άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στον προσυνεδριακο, φοβάμαι ότι θα ακουστώ παράφωνα λέγοντας ότι συμφωνώ με τα περισσότερα από αυτά που λέει, παρότι σε κάποια σημεία θα μπορούσαν οι υποστηριχτές των θέσεων άνετα να τον αντικρούσουν. Δηλαδή, δεν θεωρώ αυτό το κείμενο από τα πιο δυνατά που έχει γράψει, και μου φαίνεται σαν το έγραψε με «βαριά καρδιά».

Ωστόσο θέλω να πάρω αυτήν την ευκαιρία να θίξω ένα ζήτημα εδώ. Πιστεύω ότι αν ο Μπογιόπουλος είχε τα περιθώρια να γράψει ένα κείμενο χωρίς τους περιορισμούς μεγέθους που μπαίνουν στον προσυνεδριακό διάλογο, το άρθρο του θα ήταν πολύ πιο εμπεριστατωμένο. Παρεμπιπτόντως, αυτά τα περιθώρια (χωρίς τους δοσμένους περιορισμούς) φαίνεται να τα έχουν αυτοί που αρθρογραφούν στον Ριζο  υπέρ των θέσεων. Μα εδώ έχουμε ένα προβλημα. Βεβαίως ο ριζοσπάστης είναι όργανο της ΚΕ. Πως όμως συνεπάγεται από αυτό ότι πρέπει να θεωρείται νορμάλ να γίνεται κατά κόρον υποστήριξη των θέσεων από μέλη Του ΠΓ και της ΚΕ και από δημοσιογράφους του που γράφουν υπέρ των θέσεων εκτός διάλογου, ενώ όλοι όσοι εκφράσανε ενστάσεις ή κριτικάρισαν τις θέσεις το έκαναν αποκλειστικά μέσα στο πλαίσιο της στήλης του προσυνεδριακού διάλογου; Κι αυτά χωρίς αναφερθούμε καν στον χώρο που καταλαμβάνουν στον ΡΙΖΟ οι παρουσιάσεις των θέσεων απο στελέχη (συνήθως μέλη του ΠΓ και της ΚΕ) που δεν παίρνουν ουδέτερο ρόλο, αλλά τις στηρίζουν με κάθε τρόπο.

Είναι προφανές ότι η «ψυχολογία» που καλλιεργείται είναι ότι το νορμάλ είναι να είσαι «υπέρ». Αν είσαι «κατά» καθίσταται «ολίγον τι αιρετικό».

Και ρωτώ: είναι σωστό αυτό; Δεν νομίζω. Αν θέλουμε να πληροφορηθεί ο αναγνώστης και τα μέλη του κόμματος αντικειμενικά, θα πρέπει οι περιορισμοί στον προσυνεδριακό να αφορούν το κάθε μέλος. Να μην ταιριάζει η ειρωνεία ότι στο κόμμα  «είμαστε όλοι ίσοι αλλά κάποιοι πιο ίσοι από τους άλλους». Το να είσαι μέλος της ΚΕ δεν είναι προνόμιο που να σου δίνει περισσότερα δικαιώματα απο άλλα μέλη. Άλλωστε, αν δεν κάνω λάθος, αυτό δεν συνάδει με το καταστατικό.


Αρθρο 6.
Ολα τα μέλη του Κόμματος έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ο κομμουνιστής δεν μπορεί να έχει ο ίδιος ούτε να ανέχεται να υπάρχουν προνόμια από τη συμμετοχή του στο Κόμμα.

M

Η "Ιερή" Σχέση του Πάπα με τη Χούντα της Αργεντινής

Ακτιβιστές πολιτικών δικαιωμάτων στην Αργεντινή έκαναν παγκόσμια γνωστό το  σκοτεινό παρελθόν του νέου Πάπα Francis με την πρώην δικτατορία της χώρας.

Έχει αρνηθεί να καταθέσει σε δημόσια δίκη δύο φορές, σε περιπτώσεις βασανιστηρίων, δολοφονιών και κλοπής βρεφών κρατούμενων από το καθεστώς. "Aυτή την εποχή γίνονται διάφορες δίκες, αλλά ο Bergoglio αρνείται συστηματικά να τις στηρίξει", δήλωσε η Estela de la Cuadra, της οποίας η μητέρα συν-ίδρυσε την ομάδα ακτιβιστών «Γιαγιάδες της Plaza de Mayo» την περίοδο της δικτατορίας για να αναζητήσουν αγνοούμενα μέλη των οικογενειών τους. "Υπάρχει υποκρισία εδώ, όταν πρόκειται για τη συμπεριφορά της εκκλησίας, και για τον Bergoglio ειδικότερα."

Mε βάση τις δηλώσεις της δικηγόρου ανθρώπινων δικαιωμάτων Myriam Bregman, όταν τελικά ο Bergoglio κατέθεσε το 2010, οι απαντήσεις του ήταν διφορούμενες. Από την κατάθεση του στο δικαστήριο αποδείχθηκε ότι  από πολύ νωρίς ήταν γνωστό σε αξιωματούχους της εκκλησίας ότι η χούντα βασάνιζε και δολοφονούσε πολίτες, ακόμη κι όταν  η εκκλησία αποδεχόταν δημοσίως τους δικτάτορες.

Η πιο βαριά κατηγορία κατά του νέου Πάπα είναι ότι, ως αρχηγός των Ιησουϊτών της Αργεντινής, απέσυρε την υποστήριξή προς δύο ιερείς των οποίων οι συνεργάτες  από το κίνημα της απελευθερωτικής θεολογίας εξαφανίζονταν. O Orlando Yorio και ο Francisco Jalics απήχθηκαν και βασανίστηκαν. Ο Yorio κατηγόρησε αργότερα τον Bergoglio ότι πρακτικά τους παρέδωσε στα τάγματα θανάτου.

Ο νέος πάπας επίσης κατηγορήθηκε ότι γύρισε την πλάτη του στην οικογένεια De la Cuadra, που έχασε πέντε συγγενείς από την κρατική τρομοκρατία, συμπεριλαμβανομένης της Elena, αδελφής της Estela de la Cuadra,  που ήταν πέντε μηνών έγκυος όταν απήχθη και δολοφονήθηκε το 1977.

Η οικογένεια προσέφυγε στους Ιησουΐτες τη Ρώμης, ο οποίοι κάλεσαν τον κ. Bergoglio να βοηθήσει.

Ο Bergoglio έστειλε έναν Ρωμαιοκαθολικό Ιερέα να μιλήσει με την αστυνομία, στον οποίο είπαν ότι η γυναίκα (η Elena) ήταν κομουνίστρια και ως εκ τούτου καταδικασμένη, αλλά ότι είχε γεννήσει σε κράτηση ένα κορίτσι . Το μωρό είχε δοθεί σε μια  οικογένεια "πολύ σημαντική" για να αντιστραφεί η έγκριση υιοθέτησης. Παρά το γεγονός αυτό, ο Bergoglio κατέθεσε το 2010 ότι είχε άγνοια για κλεμμένα μωρά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και για αρκετό διάστημα μετά την πτώση της. Ο "Bergoglio έδειξε μια πολύ δειλή στάση για κάτι τόσο τρομερό όπως η κλοπή των βρεφών", δήλωσε η κ. Cuadra. "Αλλά δεν μπορεί να αποφύγει να φτάσουν στο κοινό οι ισχυρισμοί αυτοί. Οι  άνθρωποι ξέρουν τι είναι."

Η σχέση του Bergoglio με τη σημερινή κυβέρνηση της Αργεντινής δεν μπορεί να περιγραφτεί ως θερμή. Η πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντες σταμάτησε να παρακολουθεί τον ετήσιο «αμβρόσιον ύμνον» ("Te Deum") του και έχει παρομοιάσει τον τόνο του με μεσαιωνική ιερά εξέταση. 

Από αρθρο στον morning star 

(απόδοση: red rock views)

Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους...

« Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους , που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους , που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σε ολόκληρη την ζωή τους , επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό , πάντοτε το ήξεραν. Για τους άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δεν μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου , δεν την βρήκα ούτε από τον πατέρα μου ούτε από την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου. Ότι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά , ότι ξέρω το έχω με δικές μου δαπάνες . Δεν έχω ούτε και μία έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας , του άγχους , του ιδρώτα , της οδυνηρής εμπειρίας. Έτσι νοιώθω σεβασμό γι αυτούς που δεν ξέρουν , γι αυτούς που ψάχνουν , που ψηλαφούν , που σκοντάφτουν. Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη , αυθόρμητη , αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό , αλλά ομολογώ , πολύ λίγο ενδιαφέρον». Λουί Αραγκόν

Δεν ήμουνα ποτέ παιδί σαν τ' άλλα

Δεν ήμουνα ποτέ παιδί σαν τ' άλλα

ποτέ δεν είχα δεί με το δικό τους βλέμμα.

Τα πάθη μου - ένα υπόγειο ρέμα

κι οι θλίψεις μου απο πηγές μονάχες.

Τραγούδησα χαρές που μόνος είχα ζήσει

κι αγάπησα ό,τι δεν είχαν αγαπήσει.

Παιδί ακόμα - στην αυγή της θύελλας -

είχε φανεί απ' του καλού και του κακού τα βάθη 

το μυστικό μου, που κανείς δεν είχε μάθει...

και η αντάρα, που στα μάτια τα δικά μου

πάνω στον καταγάλανο ουρανό υψώθηκε

σαν δαίμονας μπροστά μου.

(Edgar Allan Poe)

“business as usual”

Μέρα ανθηρή για το διευθυντικό προσωπικό που επιστρέφει από την συνδιαβούλευση (το λέμε ‘conference’ τώρα). Τρύπια λόγια, ακατάσχετη φλυαρία γύρω από το νέο επιχειρησιακό πλάνο, φουσκωμένα διαπιστευτήρια σαν σωσίβιες βάρκες και πταίσματα συμπεριφοράς.

Ένας αιώνας πέρασε απ’ τον  θάνατο του ιδρυτή της επιχείρησης. Η εικόνα του στον τοίχο πίσω από την καρέκλα του σημερινού προέδρου που ορκίζεται στ’ όνομά του αλλά σχέση δεν έχει μαζί του.

Στον ίδιο τόπο ανίας και ματαιοπονίας, εμείς οι ίδιοι κι οι ίδιοι. Τους ακούω να βαυκαλίζονται και να κολακεύουν το προεδρείο και κάθε φορά που μου ’ρχετε να πω «αϊ στο διάολο», κοιτώ έξω από το παράθυρο και παίρνω μια βαθιά εισπνοή. Βλέπω τους γλάρους να συνεχίζουν κι αυτοί τη δουλειά τους σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε και αναρωτιέμαι πως το αφύσικο μπορεί να αποκτήσει τέτοια «φυσικότητα».

Χαρτιά, μολύβια,  φλιτζάνια καφέ, πιατάκια με μπισκότα και σταγονίδια σάλιου πάνω στην ωοειδή τράπεζα. Το κλωσήσαμε το αυγό αλλά κότα δεν θα βγει απ’ αυτό και το ξέρουμε, κι ας προσποιούμαστε υπέρμετρη αισιοδοξία.

Μετά το φιάσκο που προκάλεσε την επίσπευση της συνάντησης μας, η στάση του προέδρου ήταν: «ας τον κόσμο να λέει. Προχωράμε ακάθεκτα», σαν να μην συνέβη τίποτε. Μάλιστα στον τοίχο ήταν γραμμένο το κυρίαρχο σύνθημα αγγλιστί: “business as usual”.

Τέλος πάντων. Αφού τέθηκαν οι βάσεις της συνεχόμενης επιχειρηματικής δράσης μας, οι οποίες αναθεωρήθηκαν μόνο για να αποτρέψουν κριτική του ισόβιου προέδρου από κάποιους μέτοχους που αρνούνται να μείνουν αμέτοχοι, δώσαμε θερμές χειραψίες πριν αποχωρήσουμε για τα πόστα μας. Την στιγμή που έβγαινε ο υπουργός και πρώην επιτελικό στέλεχος της επιχείρησης, και επίτιμος προσκεκλημένος μας, δρασκελίζοντας με βιασύνη και αυτοπεποίθηση πάνω στο κόκκινο χαλί που στρώσαμε στο προαύλιο για την άφιξη του, ένας γλάρος έστελνε από ψηλά ένα «πακέτο» που έπεσε και τον χτύπησε από δεξιά στο χέρι του, στον χαρτοφύλακα που κρατούσε, στο μπατζάκι και το παπούτσι. Κοίταξε γύρω νευρικά κι εμείς κάναμε πως δεν το προσέξαμε, πνίγοντας γέλια και γκριμάτσες, όπως όταν πνίξαμε και τα σχόλια για το πεντάχρονο πλάνο και τους στόχους μας.

Και σκέφτηκα: συνήθως μας χτυπούν εμάς από τα πάνω προς τα κάτω με χαλάζι από κόπρανα. Ας πάρει και αυτός ο μαλάκας μια γεύση, έστω και στο τέλος της μέρας. Βέβαια όπου και να τον χτυπούσε η «βολή» του γλάρου, λίγο θ άλλαζε…

Πάλι θα συνεχίζαμε “business as usual”…

M

Διευκρίνηση για φίλους

 Έχω λάβει σχόλια για το άρθρο Σενάριο Ενός Νέου Καθολικισμού μερικά απο τα οποία προσπαθούν να το ερμηνεύσουν σαν απάντηση ή σαν αιχμή συγκεκριμένα προς κάποιον η κάποιους. Δεν δημοσίευσα, κι ούτε πρόκειται να δημοσιεύσω σχόλιο που επιχειρεί να ερμηνεύσει το κείμενο κάνοντας ονομαστική αναφορά σε άλλον ή άλλους. Ούτε θα δημοσιεύσω ανώνυμο σχόλιο κάτω απο το προαναφερθέν άρθρο ή το παρόν σημείωμα.

Διαπιστώνω πόσο προσεκτικά κάποιοι μας «διαβάζουν» ώστε να «πιάνουν» και να ν’ αναδεικνύουν άσήμαντες για τον καλοπροαίρετο αναγνώστη λεπτομέρειες. Απο τα πρώτα δυο σχόλια κατάλαβα ότι κάποιοι θέλουν να δουν «συμπλοκή στη μπλογκογειτονιά». Δεν θα τους κάνω τη χάρη να φανώ αντιμέτωπος με φίλους μου.   

Αν όμως κάποιοι καλοπροαίρετα θέλουν ερμηνεία των συμβόλων που χρησιμοποίησα θα δηλώσω πως δεν θεωρώ κανέναν απο τους φίλους μου (συμπεριλαμβανόμενων και διαχειριστών σε ιστολογια που παρακολουθώ) να ταιριάζει με τον χαρακτήρα του «αρχιερέα» στο σενάριο. Μακάρι κάποιος απο τους φίλους μου να είχε τέτοια δύναμη ανάμεσα μας. Δεν βλέπω κανέναν να την έχει.  

Κάπου-κάπου συμβαίνει, φίλοι να χρησιμοποιούν «εκφράσεις μου» σε παράφραση, και κάνω κι εγώ το ίδιο. Όταν γράφεις, συμβαίνει συχνά να έχεις έναν αναγνώστη στην φαντασία σου. Μπορεί και να ξεκίνησες κάτι έχοντας εμπνευστεί απο κάτι άλλο που διάβασες – πιθανόν και σε κείμενο φίλου. Συμβαίνει. Εάν έχω χρησιμοποιήσει εκφράσεις φίλων μου είναι γιατί τους θεωρώ φίλους μου και τους σκέφτομαι σαν φίλους. Όχι για κάποιον άλλο λόγο. 

Να είμαι ακόμα πιο ξεκάθαρος: το άρθρο χρησιμοποιεί σύμβολα, αφηρημένα, γενικά πρότυπα χαρακτήρα και όχι, κατηγορηματικά όχι, αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα.  Το άρθρο έχει στο στόχαστρο του μια νοοτροπία. Στρέφεται εναντίον του Κομφορμισμού. Είναι μια νοοτροπία που δεν καταπολεμώ μονάχα στους άλλους μα και στον εαυτό μου. Το άρθρο λεει ότι ο κομφορμισμός κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τον οπορτουνισμό, τον οποίο οπορτουνισμό βλέπω σαν επίδραση του αστού στην επαναστατημένη συνείδηση. Βέβαια θα ήταν παλαβό να ισχυριστώ ότι όλοι οι οπορτουνιστές είναι κατάσκοποι (κάτι στο οποίο το «σενάριο» φαίνεται να δίνει μιαν έμφαση). Και βέβαια δεν παραγνωρίζω ότι πολλοί είναι οι παράγοντες ανόδου του οπορτουνισμού.

Το ξέρω ότι δεν άρεσε σε πολλούς φίλους και συντρόφους. Το ήξερα ότι δεν θα άρεσε. Και ήξερα ότι κάποιοι θα αναρωτιόνταν: «ρε μήπως αναφέρεται σε μένα». Ή «φάγαμε ψωμί κι αλάτι μαζί», ή «τον ξέρω και με ξέρει απο τότε παίζαμε με σφεντόνες... Λες;» Κάποιοι το βρήκαν αποκρουστικό, ίσως γιατί αναφέρεται σε μιαν αποκρουστική κατάσταση, γιατί εκφράζει μια καχυποψία. Καλό θα ήταν να μην υπήρχε λόγος για καχυποψία και για επαγρύπνηση. Θα ήταν ευχής έργο. Υπάρχει όμως. Και αυτο για το οποίο δεν είμαι σίγουρος, και το ομολογώ, είναι αν βοηθάει να το υπενθυμίζουμε όπως έκανα.

Ομως, είναι πεποίθηση μου ότι σε περιόδους ανόδου μιας θρησκοληψίας που ωθεί τους απελπισμένους γύρω μας να ψάχνουν για μεσσίες, ο κομφορμισμός εμφανίζεται ν’  απλώνεται σαν πανούκλα. Αν διαπιστώνω (λαθεμένα ή όχι, δεν έχει σημασία) ότι αυτή η νοοτροπία μπορεί να διαβρώσει και δικά μας μυαλά, τι κάνω; Κι αν συμπεράνω (λαθεμένα ή όχι, δεν έχει σημασία) ότι δεν υπάρχει εμβόλιο που να μου δώσει ανοσία εκτός απο μια προσπάθεια να είμαι δύσπιστος χωρίς να πέφτω σε παρανοϊκή καχυποψία, να μην το πω; Μπορεί να μην θέλει κανένας μας να το πει, κι όχι μόνο επειδή μπορεί να είναι ταμπού;

Μα αν δεν το έλεγα φωναχτά θα υπέκυπτα στον κομφορμισμό...