Με «άλαλα τα χείλη των ασεβών»...

Ρίξε στο δρόμο μια ματιά

Σαν σαύρες φορτηγά, καμιόνια

Το βούτυρο σου εργατιά

Το καταβρόχθισαν κανόνια -

Πάει το ψωμί, πάει κι ο λαπάς

Δουλειά δεν βρίσκεις και με σφαίρες!

Και τώρα που πεινάς θα φας

Κινδύνων εθνικών φοβέρες...

Πλεόνασμα σε αναμονή

Είσαι σε μόνιμη αργία

Θα πας λοιπόν πρώτη γραμμή

Μόλις αρχίσει η αιμορραγία

___________________

[...] "Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι, στην ευρύτερη περιοχή, για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και άμεση εμπλοκή της Ελλάδας". (θέση 8 για το19ο συνέδριο του ΚΚΕ). 

Οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλστικές αντιθέσεις και η ενδοαστική διαπάλη στο εσωτερικό κάθε αστικού κράτους (Θέση 2 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ). 
Οι ταξικές ανισότητες σε παγκόσμια κλίμακα διευρύνονται διαρκώς. Η ανισοκατανομή του παγκόσμιου πλούτου διευρύνθηκε περαιτέρω μετά τη διεθνή συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση. Σύμφωνα με την ετήσια έρευνα για τον παγκόσμιο πλούτο (από την Credit Suisse), το 90% του πληθυσμού κατέχει περίπου το 10% του πλούτου, με το φτωχότερο 75% να κατέχει λιγότερο από 3% του πλούτου. Μάλιστα, από το 10% του πληθυσμού που κατέχει το 90% του πλούτου, μόνο το 1% κατέχει σχεδόν το 50% του πλούτου. Την ίδια στιγμή, το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερα από τα αντίστοιχα των 8 ευρώ ημερησίως. (Θέση 7 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ).  

Οι οξύτατοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι μεγάλες αντιθέσεις ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και συμφερόντων οδηγούν σήμερα σε συνεχείς ανακατατάξεις συμμαχιών, σε συνεχόμενα φαινόμενα δημιουργίας αξόνων και αντιαξόνων διεθνώς.(Θέση 8 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ).   

Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας.(Θέση 8 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ). 

Το ζήτημα του πολέμου στην εποχή του ιμπεριαλισμού και η διαπάλη ώστε το κομμουνιστικό κίνημα να μη συρθεί στο πλευρό της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, να υπερασπιστεί με συνέπεια τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης σε σύγκρουση με την αστική τάξη, να μην επιλέξει «ξένη σημαία» κάτω από την πίεση μικροαστικών δυνάμεων αλλά κι εθνικιστικών πιέσεων στις εργατικές δυνάμεις.(Θέση 78 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ) 

✳✳✳

Red rock views: 

Να σκεφτώ «φωναχτά»; 

Η θέση 8 έπρεπε να προηγείται της θέσης 7 και η φρικωδία των κοινωνικών ανισοτήτων έπρεπε να  ερμηνεύται όχι μόνο σαν εκμετάλλευση διεθνώς της εργασίας από το κεφάλαιο  - πράγμα που αληθεύει μεν, αλλά είναι λειψή αλήθεια αν δεν πεις επίσης πως οι «οξύτατοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί» γίνονται τελικά για την καταλήστευση της περιφέρειας από το ιμπεριαλιστικό κέντρο. Κάποιες χώρες ληστεύονται από το «διεθνές» κεφάλαιο μεν  (που διατηρεί «εθνοκρατική συγκρότηση», όπως παρατηρείται στη θέση 2), και πάντα βέβαια με συνέργεια της ντόπιας αστικής τάξης που επωφελείται..., αλλά με κραυγαλέα εμφανές αποτέλεσμα οι χώρες αυτές να υφίστανται εντονότερη εκμετάλλευση... Αλλιώς ο μακαρίτης ο Λένιν... δεν ήξερε τι έλεγε... για τον ιμπεριαλισμό... Βέβαια, για να μην παρεξηγηθούμε εντελώς, εκτός από το σκυλοφάγωμα μεταξύ ιμπεριαλιστών αναγνωρίζουμε και την ύπαρξη «ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού», ήτοι κάποιες χώρες μένουν πίσω... Αλλά αντικαθιστούμε τον όρο «εξάρτηση» με τον πιο «ψαγμένο» ευφημισμό... «αλληλοεξάρτηση». Φυσικά κι ο θύτης εξαρτάται από το θύμα του για να επιβιώσει, ή ανάλογα (φευ)  ο ιμπεριαλιστής εξαρτάται από την χώρα που καταληστεύει για τη λεία του... 

Η Ελλάδα σαν χώρα είναι εξαρτημένη; 

Ναι ή όχι; 

Αν όχι, τότε γιατί και η τελευταία απόφαση για την οικονομία της, για τη συγκρότηση του κράτους της, για την άμυνά της, για οτιδήποτε συνιστά κυβερνητική πολιτική εξαρτάται από την έγκριση των νταβατζήδων πρώτιστα του χρηματιστικού κεφαλαίου; Το να είναι η κυβέρνηση ένα άθλιο ανδρείκελο   γενικά του μεγάλου  κεφαλαίου δεν αναιρεί το δέσιμό της χώρας χειροπόδαρα σε θέση εξάρτησης! Γιατί να το παραβλέπουμε αυτό; Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει χωρίς να μου πει μαλακίες;  

Αναρωτιέμαι μήπως, επειδή πολύ σωστά δεν θέλουμε να γίνουμε νεροκουβαλητές μιας μερίδας αστών με δήθεν πρόταγμα «εθνικής ανεξαρτησίας» (το έχουμε πληρώσει πανάκριβα αυτό και με πολύ αίμα...), φοβόμαστε να πούμε πως όντως η χώρα αυτή είναι έρμαιο ιμπεριαλιστικής καταλήστευσης και με αρωγό την ντόπια αστική τάξη.. και καταλήγουμε να μην μπορούμε να διανοηθούμε αντιιμπεριαλιστικό αγώνα σε τακτική συμμαχία και με δυνάμεις που δεν ασπάζονται μεν αυτούσιο το πρόταγμα του ΚΚΕ, αλλά που θα δέχονταν ένα πρόγραμμα από το οποίο εκ προοιμίου θα αποκλείεται αστική επίδραση,  και με την προϋπόθεση ότι θα μας έφερνε κοντύτερα στον στόχο μας, ανοίγοντας την προοπτική για σοσιαλισμό;  

Η υποτίμηση αντιθέσεων μεταξύ Ιμπεριαλιστικού κέντρου και περιφέρειας, μεταθέτει με δυσανάλογη έμφαση την ουσία της αντίθεσης μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο, και με μαθηματική ακρίβεια αδυνατίζει την θέση ότι η επανάσταση σε μία χώρα είναι εφικτή (κάτι θυμίζει Τρότσκι εδώ;..)

Μετά, τόσος λόγος για πόλεμο, που εκτιμάται ότι είναι επικείμενος, και νουθεσίες ότι πρέπει να μετατραπεί σε αγώνα ανατροπής του συστήματος. Σωστά, αλλά πώς; Με δοσμένο ότι σε τέτοιες συνθήκες ειρήνης όπου διεξάγεται ένας τόσο αδυσώπητος οικονομικός πόλεμος κατά της πλειονότητας του λαού, εμείς, αν δεν οπισθοχωρούμε, βαδίζουμε σημειωτόν, πώς θα το κάνουμε σε κατάσταση θερμού πολέμου; Δεν λέω πως αποκλείεται. Αλλά με τι δεξιότητες τακτικής;  Διακηρύττοντας πως δεν πρέπει να «συρθούμε» πίσω από κανέναν ιμπεριαλισμό; Σωστό κι αυτό! Να μην καταλήξουμε «πρόσκοποι» του ιμπεριαλισμού (σαν τους σημερινούς «αριστερούς  Κάουτσκι») , αλλά πώς στην πράξη υλοποιείται η «εκμετάλλευση ενδοαστικών, ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων»; Μήπως με επανάσταση σε όλες τις χώρες του καπιταλισμού ταυτόχρονα; Πιο συγκεκριμένα, όταν λες «θα γίνει πόλεμος», εντείνοντας το φόβο που καθηλώνει το «πόπολο» ότι «θα μας επιτεθούν οι Τουρκοι», ρωτάω:  τακτική συμμαχία θα κάνεις και μ' έναν ιμπεριαλιστή για να αμυνθείς από τον άλλον αν χρειαστεί;.. Αν όχι... κι επ' ουδενί, τότε ο Στάλιν που συμμάχησε με τρεις ιμπεριαλιστές στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (και συμμάχησε με τους ίδιους οι οποίοι ήταν ενωμένοι, 25 περίπου χρόνια πριν, σε επίθεση με σκοπό την κατάπνιξη της Οχτωβριανής Επανάστασης) τι ήταν; Οπορτουνιστής; Μα κι ο Στάλιν;  

Μήπως τελικά γίναμε Τροτσκιστές και δεν το καταλάβαμε... ή δεν το ομολογούμε; 

Αν ειν' έτσι, αν δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα, και μακάρι να κάνω λάθος, τότε το όλο εγχείρημα επαναστατικών διακηρύξεων δεν σώζει το πετσί μας και μοιάζει σαν μεγαλυνάριο με «άλαλα τα χείλη των ασεβών»...

Πάω κι εγώ στις συγκεντρώσεις

Ο ένας, ποιητική αδεία, λέει περήφανα: "μπορώ να καλέσω πνεύματα από τ' απέραντα βάθη"  

Κι άλλος, πιο πεζά... του απαντάει: "Α, καλά, το ίδιο μπορώ κι εγώ, όπως κι οποιοσδήποτε... Αλλά θα έρθουν όταν τα καλέσεις;"   

[GLENDOWER I can call spirits from the vasty deep.  

HOTSPUR Why, so can I, or so can any man; But will they come when you do call for them?   

Απο το έργο Henry IV (part one, Act 3, Scene 1), του William Shakespear]

Ενα πρόβλημα που αφορά την θεωρητική σύλληψη μιας λαϊκής συμμαχίας, από οποιονδήποτε πολιτικό οργανισμό, που βάζει σαν τελικό στόχο του την ανατροπή του καπιταλισμού σε μία χώρα, είναι αν οι κοινωνικές δυνάμεις που ο οργανισμός αυτός καλεί να συμμαχήσουν μαζι του πρακτικά δείχνουν την διάθεση να το κάνουν. Τα αίτια για τα οποία δείχνουν ή δεν δείχνουν τέτοια διάθεση να το κάνουν, σε οποιοδήποτε βαθμό ή έκταση,  μπορεί να είναι υποκειμενικά η αντικειμενικά - ή μία μίξη και των δύο (το πλέον σύνηθες).

Πάω κι εγώ στις συγκεντρώσεις. Και χαίρομαι που βλέπω γνωστούς και φίλους εκεί. Και συχνά να βλέπω ανθρώπους που συνομιλούν μεταξύ τους, αγνοώντας τον ομιλητή... Τον έχουν ξανακούσει να καλεί σε αντεπίθεση τον λαό... 

... ενώ ένας οδοστρωτήρας περνά ανεπηρέαστος αφήνοντας στο δρόμο πίσω του τις φιγούρες μας επίπεδα πατημένες κάτω, σαν χρωματιστό κολάζ - από ανάμικτα μέσα, με στέρεα υλικά όπως κόκκαλα και σάρκες ανακατεμένα με ρούχα, πετσιά και διάχυτα τα σωματικά μας υγρά...  

Κάπου εκεί, σαν περιρρέουσα αύρα, είναι και το ασίγαστο πνεύμα μας. Πάνω από μια άγρια σύνθεση ματαίωσης, πατημένη επίπεδα στο δρόμο... και θα ήταν σύνθεση απελπισίας, αν στην συγκέντρωση δεν χαιρόμασταν που ειδωθήκαμε πάλι, κι ανανεώσαμε τον βουβό όρκο μας που περιέχει, όχι απλά σαν σχήμα λόγου,  την πίστη μας σ' ένα καλύτερο αύριο... 

Ας είναι, ...

Μπορούμε να βγούμε έξω απ' τον βάλτο της στασιμότητας;

Σκεφτόμενος φωναχτά 

Α) Ο Ριζοσπάστης αποκαλύπτει την απάτη της κυβέρνησης, η οποία ενώ πουλάει επικοινωνιακά τις δήθεν «επιμέρους ελαφρύνσεις που είδαν τα χαμηλομεσαία εισοδήματα» έχει δεσμευτεί να προβεί σε "ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης [...] το αμέσως επόμενο διάστημα, στην προσπάθεια διασφάλισης της κερδοφορίας του κεφαλαίου" πράγμα που φανερώνουν και οι διαβεβαιώσεις κυβερνητικών εκπροσώπων ότι θεωρούν καθήκον τους  "την υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο. [...] Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εργαζόμενοι και ο λαός βιώνουν συνεχώς όλο και μεγαλύτερες απώλειες (παραπέρα μείωση αφορολόγητου ορίου, νέα απογείωση ΦΠΑ και άλλων φόρων στη μαζική λαϊκή κατανάλωση, πετσόκομμα κονδυλίων για την κάλυψη λαϊκών αναγκών κ.ο.κ.), ενώ και τα ψίχουλα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας «εξοικονομούνται» μέσω της τακτικής οι φτωχοί να ενισχύουν τους φτωχότερους..."

 Η κυβέρνηση βγάζει από το στόμα της το σαλιωμένο δάκτυλο που πιπιλάει για να μας δείξει μ' αυτό, και καλά, πού θα πάμε: "σταθεροποίηση" μας λέει με "παραγωγική ανασυγκρότηση" με σκοπό την "ανάκαμψη" και την έξοδο από την κρίση. Αυτός είναι ο προορισμός μας, λέει, και διατείνεται πως ... καλά πάμε...
Αυτό που κρύβει η κυβέρνηση κι αποκαλύπτει ο Ριζοσπάστης είναι οι συμφωνημένες και  "σχεδιαζόμενες νέες ανατροπές στα Εργασιακά, στα ζητήματα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του συνδικαλιστικού νόμου και των ομαδικών απολύσεων, για τις οποίες επικαλέστηκε «το ευρωπαϊκό κεκτημένο», το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου..."

Ο Ριζοσπάστης αναφέρεται επίσης  και στο ζήτημα της "διευθέτησης του κρατικού χρέους", ως απαίτηση από "το ντόπιο κεφάλαιο καθώς ελπίζει σε απελευθέρωση κονδυλίων προς παραπέρα στήριξή του".

Αυτό που κρύβει η κυβέρνηση επίσης (που δεν έλαχε να το διαβάσω στο Ριζοσπάστη τελευταία) είναι πως δεν θα έχουμε ποτέ "ανάκαμψη", ούτε με καπιταλιστικού όρους, ήτοι ανάκαμψη του κεφαλαίου (πάντα εις βάρος της εργασίας)... Θα έχουμε μεν αποδεκατισμό κι εξαφάνιση εργασιακών δικαιωμάτων για ευκολότερη, και χωρίς ουσιαστική αντίσταση, στυγνή υπερεκμετάλλευση της εργασίας, χωρίς η χώρα να μπορεί ποτέ να επιστρέψει στο παραγωγικό επίπεδο που βρισκόταν πριν τη κρίση (δεν θα ξαναγίνει, φευ, "μισο-ιμπεριαλιστική" δύναμη), διότι η θέση στην οποία την προσάρμοσαν είναι θέση επιβεβλημένης εξάρτησης (όχι κρυφο-Τροτσκιστικές  μαλακίες περί "αλληλεξάρτησης")... θέση περιφερειακής χώρας, ελεγχόμενης από το Ιμπεριαλιστικό κέντρο στο οποίο κουμάντο κάνουν τα ανδρείκελα του μεγάλου κεφαλαίου και δη του χρηματιστικού κεφαλαίου. Το κύριο όπλο που χρησιμοποιείται για άσκηση ελέγχου, είναι το δημόσιο χρέος. Ωστόσο, από αυτά δεν προκύπτει ότι έχουμε και κάποιο τμήμα της αστικής τάξης που  θα μπορούσε να στραφεί κατά της εξάρτησης, και άρα, μέχρι ένα στάδιο, θα μπορούσε να θεωρηθεί δυνητικά σύμμαχος της εργατικής τάξης..


Β) Η Ίσκρα, αντιμετωπίζει το θέμα λίγο... διαφορετικά: εκφράζει την ΛαΕ. που διατηρεί μεν το πρόταγμα του Σύριζα (πριν το χυδαία αδιάντροπο, ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα  της πολιτικής διαστροφής του  σαν κυβέρνηση), αλλά σαν "έξτρα" προτείνει έξοδο από την Ευρωζώνη με εθνικό νόμισμα κτλ.

Η κυβέρνηση δεν έχει «κόκκινες γραμμές» απέναντι στις θρασύτατες απαιτήσεις των δανειστών για μια νέα υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων και των μισθών και για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή ούτε έχει, ούτε θέλει να έχει μια εναλλακτική λύση απέναντι στη χρηματοδότηση και τα μνημόνια τους, με έξοδο από την Ευρωζώνη και έκδοση εθνικού νομίσματος, που θα συνοδεύεται από διαγραφή χρέους και αναπτυξιακό φιλολαϊκό πρόγραμμα. Επομένως και πάλι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα υποχωρήσει στους εκβιασμούς των δανειστών, όπως έκανε με τις μειώσεις των συντάξεων, τη φορολεηλασία και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Το μόνο αποτελεσματικό ανάχωμα, που μπορεί να στηθεί απέναντι στη νέα εργασιακή «κατεδάφιση», είναι οι ενωτικοί, μαζικοί και συντονισμένοι αγώνες των εργαζομένων και του λαού για την απόκρουση των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών και για τη μεγάλη αντιμνημονιακή ανατροπή.

Είναι προφανές ότι της φταίνε μόνο οι "κακοί δανειστές", ενώ το πρόταγμα είναι η αντιμνημονιακή "ανατροπή", με "διαγραφή χρέους" (όχι διαγραφή του χρέους)... Τουτέστιν, για μία επιστροφή στο προμνημονιακό καθεστώς ζητά "ενωτικούς αγώνες" στους οποίους η εργατική τάξη καλείται να βάλει πλάτη, πάλι για τα συμφέροντα των αστών (ή μιας μερίδας των).

Καλά κάνει το Κόμμα και τους λέει να κοιτάξουν αλλού για κορόιδα!

*****
Προχτές το βράδυ πήγα στον  Εύδηλο Ικαρίας, σε μία συγκέντρωση όπου μιλούσε ο Βουλευτής του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλος.  Άκουσα τον άψογο και άμεσο λόγο του και  μόνο μετά την κύρια ομιλία του, κι όταν απάντησε σε μια ερώτηση, είχα μία ένσταση: Στην προσπάθειά του να τεκμηριώσει τη θέση ότι μια έξοδος από την Ευρωζώνη δεν θα κάνει διαφορά, κι ίσως είναι και χειρότερα, αναφέρθηκε  στη Βρετανία, η οποία, όπως παρατήρησε, δεν ήταν στην Ευρωζώνη, αλλά, παρ' όλα αυτά o λαός της δέχεται την ίδια επίθεση στα εργασιακά και υποφέρει λιτότητα , όπως κι εμείς εδώ. Η εξομοίωση της Βρετανίας με την Ελλάδα ήταν ανακριβής και γενικευμένη. Θα συμφωνούσα μεν πως η επίθεση λιτότητας που υπαγορεύει το κεφάλαιο έχει πάρει οικουμενικό χαρακτήρα, και ότι σ' ένα "γκρέξιτ", η εργατική τάξη - αν παίξει το ρόλο του "νεροκουβαλητή" για συμφέροντα αστών - πάλι χαμένη θα βγεί. Αλλά η λιτότητα που επιβάλλεται στην πλειονότητα των Ελλήνων  δεν είναι ίδιας έντασης μ' αυτήν που υποφέρουν οι Βρετανοί, στην τρέχουσα κατάσταση, μα και πριν το "Μπρέξιτ". Και παρεμπιπτόντως, η Κασσάνδρα που προφήτευε μεγάλες καταστροφές αν οι Βρετανοί επέλεγαν έξοδο απ' την Ε.Ε. αποδείχτηκε ψεύτρα, κι οι προβλέψεις της κενή τρομοκρατία. Αυτή η κακουχία που βιώνουν οι Έλληνες είναι ασύγκριτα πιο βίαια και ανελέητη.  Και μία μαρξιστική ανάλυση, λοιπόν, δεν παραβλέπει το συγκεκριμένο και ειδικό για να αποφανθεί για το γενικότερο.
Ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα υφίσταται αυτή την ασύγκριτα μεγαλύτερη κακουχία είναι ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν προτεκτοράτο διότι έχει συγκεκριμένη θέση στην αντιθετικη σχέση ιμπεριαλιστικού κέντρου και περιφέρειας - ωσάν εξαρτημένη μεταβλητή, βρίσκεται στην περιφέρεια. Πράγμα που δεν ισχύει για την Βρετανία.

Εκτός από ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, δηλαδή αντιθέσεις μεταξύ ιμπεριαλιστών, υπάρχει πάντα κι η αντίθεση μεταξύ του ιμπεριαλιστικού κέντρου και της περιφέρειας που το κέντρο αυτό ελέγχει. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για ιμπεριαλισμό... Γιατί άραγε τώρα τελευταία να το "ξεχνάμε" ή να το "παραβλέπουμε" αυτό; Για να μην θυμηθούμε ποτέ πως είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου..., ακόμα και σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση..., ακόμα και με πλήρη αποκλεισμό αστικών συμφερόντων;

Στο κύριο θέμα μας τώρα: η ένστασή μου έγκειται στη εκτίμηση ότι η πλειονότητα της εργατικής τάξης στην Βρετανία, που ψήφισε υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε., το έκανε γιατί είχε επίγνωση ότι δεν έχει τίποτε να κερδίσει με παραμονή σ' ένα υπερ-κράτος, ο κύριος σκοπός του οποίου είναι η βίαια προάσπιση συμφερόντων του κεφαλαίου που μετατρέπεται σε ωμή κι απροκάλυπτη επίθεση κατά των εργαζομένων στις χώρες που κρατά ενσωματωμένες και ελέγχει.

Συγκρίνοντας την Βρετανία με την Ελλάδα, είναι δεκτό και δεδομένο: Το δημοψήφισμα του Τσίπρα ήταν μία πρόστυχη απάτη, και ουδεμία σχέση είχε με το ξεκάθαρο δημοψήφισμα στην Βρετανία, όπου ο Βρετανός κλήθηκε να πει ναι ή όχι στην Ε.Ε. Και σωστή ήταν η απόφαση του ΚΚΕ να καλέσει τον λαό να μην του κάνει τη χάρη επιλέγοντας τη μία ή την άλλη εκδοχή παραμονής στην Ευρωζώνη... Ωστόσο, η απροκάλυπτη τρομοκρατία και οι εκβιασμοί του Ευρωπαϊκού Ιερατείου που απειλούσε πως ένα "όχι" θα οδηγούσε την χώρα εκτός Ευρωζώνης και πιθανόν εκτός ΕΕ, σε συμφωνία  με τη λυσσασμένη προσπάθεια σχεδόν ολόκληρης της εγχώριας αστικής τάξης, που με νύχια και δόντια πάλευε να εκμαιεύσει το ναι ραγιά από τον Ελληνικό λαό, σήμανε πως το Όχι του λαού είχε κι ένα χαρακτήρα αντίστασης, με όλη την αντιφατικότητά του! Το νόημα κι η μόνη εντολή του ήταν η χώρα να μην υποκύψει στον εκβιασμό - ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τελικά έκανε η κατάπτυστη κλίκα του Τσίπρα.

Η αγνόηση, έως και παρερμηνεία αυτού του νοήματος, σε συνδιασμό με το να κρατούνται από "ίσες αποστάσεις"  έως και αντίθεση σε μία προοπτική εξόδου από την Ευρωζώνη στις τρέχουσες συγκυρίες, δεν βοηθά το κόμμα να αντλήσει δυνάμεις από τον όγκο όλων αυτών που είπαν "όχι", με σκοπό την ανάπτυξη ενός αντι-ιμπεριαλιστικου ρεύματος, και με στόχο του την τελική αποδέσμευση από την Ε.Ε. και όχι μόνο... Η θέση του ότι το Όχι του λαού (που τελικά δεν ήταν το "όχι" που ο Τσίπρας εμπνεύστηκε δήθεν να του ζητήσει να πει"), ήταν εξουσιοδότηση στον Τσίπρα και την κλίκα του να κάνουν αυτό που έκαναν, είναι σε πλήρη συμφωνία μ' αυτόν, και με τον τρόπο που πρόστυχα ακόμα αυτός ο ίδιος παρερμηνεύει το νόημα του δημοψηφίσματος.

Κατά τη γνώμη μου, το επίμαχο ερώτημα είναι αν είμαστε κατά της αποδόμησης αυτού του υπερκράτους, κι όχι τόσο αν μια εξοδος από την Ευρωζώνη θα ειναι "μια από τα ίδια και χειρότερα", κρινόμενο με αστικούς όρους και μάλιστα σε συμφωνία με τον κύριο όγκο των αστών εδώ πέρα... Η απάντηση για το αν μια έξοδος από την Ευρωζώνη ανοίγει την προοπτική ολικής αποδέσμευσης από την Ε.Ε. και προς το συμφερον των εργαζομένων μπορει μεν να βρίσκεται στη  συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, όπως την οραματίζεται το ΚΚΕ, αλλά με την προϋπόθεση οτι αυτή μπορεί ποτέ να πάρει τον χαρακτήρα ενός παλλαϊκού, οργανωμένου ξεσηκωμού και να υλοποιηθεί.  Αυτό πρέπει να κρίνεται εκ του αποτελέσματος στην πορεία. Προχωράμε προς τα εκεί; Ή βαδίζουμε σημειωτόν...;

Τέλος, ένα ερώτημα είναι αν με τις προγραμματικές κατευθύνσεις του Κομματος, που σωστά ριζώνουν στο σκεπτικό ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να ματώσει για συμφέροντα αστών, απορρίπτεται κι η συγκροτηση ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού μετώπου και με δυνάμεις πέραν από αυτές που ήδη συμπαρατάσσονται με το ΚΚΕ...  κι αν αυτό συμβάλει τακτικά στην έξοδο του εργατικού κινήματος από τον βάλτο της στασιμότητας. 

Σχόλιο της νύχτας

Σκεφτόμενος φωναχτά

Υποθέτω πως οι περισσότεροι αναγνώστες του ιστολογίου έχουν ήδη διαβάσει το σύντομο "Σχόλιο της Ημέρας" στον Ημεροδρόμο, το οποίο παρατίθεται παρακάτω. Αφορά ένα από τα σημαντικότερα τρέχοντα θέματα, αν όχι το σημαντικότερο... Πράγματι, το νομοσχέδιο που,  "επί της ουσίας,  καταργεί την κοινωνική ασφάλιση στη χώρα μας", θα έπρεπε να εκληφθεί ως casus belli - λόγος για  κήρυξη πολέμου - από την εργατική τάξη. 

Το ερώτημα είναι: πώς απαντά η εργατική τάξη; Το να περνά η ενίοτε κυβέρνηση ανδρεικέλων του κεφαλαίου ένα ακόμα νομοσχέδιο, την ωμή αγριότητα του οποίου έχουμε αναλύσει κατά κόρον, και το οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης να απαντά με 24ωρη ή και 48ωρη απεργία δεν σημαίνει πως τελειώσαμε... Αλλά, μέχρι να αποκτήσει η πλειονότητα των εργαζομένων μιαν ώριμη, επαναστατική, πολιτική συνείδηση η επανάληψη του ίδιου σεναρίου κινδυνεύει να καταντήσει εθιμοτυπική.

Η δράση κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Ναι ή όχι; Αφορά μία πρακτική που επί 6-7 χρόνια όχι μόνο δεν έχει αναχαιτίσει τη λαίλαπα που χτυπά κατακέφαλα τα πιο ευάλωτα τμήματα του λαού μας, μα ούτε έχει επιβάλει έστω κι έναν όρο της, ούτε μιαν απόσυρση έστω ενός από τα αμέτρητα ανθρωποφάγα μέτρα που επιβάλουν με αποδέκτη την πλειονότητα του λαού και με την εργατική τάξη να κατέχει την χείριστη θέση. Είτε με δεξιό είτε με αριστερό πρόσημο ο οδοστρωτήρας των κανιβάλων συνεχίζει την πορεία του. Και η κάθε-φορά απεργία εντείνει την απελπισία ή τον κυνισμό αυτών που έμαθαν πια να επαναλαμβάνουν το απεγνωσμένο "τίποτε δεν γίνεται", δίνοντάς τους και τεκμήριο..  Μα δεν επαναλαμβάνονται μόνο αυτοί ανιαρά, αλλά κι αυτό το οποίο παρατηρούν. Και η επανάληψη μπορεί μεν να είναι "η μήτηρ πάσης μαθήσεως", αλλά μπορεί να είναι και η "μήτηρ" της ανίας ή και της κακής συνήθειας.

Μιλούσα μ' ένα σύντροφο που μου είπε πως "η τάξη που κουμαντάρει το σύστημα είναι πανίσχυρη...αλλά άμα δεν θέλει να ξυπνήσει κι αυτός ο κόσμος, τί άλλο να κάνουμε?"

Λέω πως εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα: δεν πιστεύουμε πως κάτι άλλο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε. 

H απάντηση συνήθως είναι η ερώτηση: "Τι προτείνεις, εσύ;"

Δεν πιστεύω ότι η απάντηση σ' αυτό θα δοθεί από ένα άτομο. Πρέπει να δοθεί συλλογική απάντηση στο "τι άλλο να κάνουμε". 

Δεν νομίζω πως είναι παράλογο το να πει κάποιος στον σύντροφο ότι, εφόσον η πεπατημένη μέχρι στιγμής δεν έχει αποτέλεσμα, τουλάχιστον παραδέξου το κι άρχισε να καλλιεργείς τον προβληματισμό, γνήσια, ως προς το τι άλλο πρέπει να κάνουμε. Το να επισημαίνεις ότι "δεν πάει άλλο", αλλά να λες πως "ο ταξικός εχθρός είναι πανίσχυρος", ή ότι "το κίνημα είναι σε κατατονία" δεν είναι επαρκές... 

Ξεκίνα μίαν ανοιχτή, γνήσια συζήτηση για το τι άλλο μπορεί να γίνει. Δεν έχεις να χάσεις και τίποτε. Έτσι κι αλλιώς, εφόσον αυτή η φρίκη διαιωνίζεται, κι εσύ θα φορτώνεσαι μια χαμένη υπόθεση ....

 κατέθεσε την Παρασκευή το νομοσχέδιο που,  επί της ουσίας,  καταργεί την κοινωνική ασφάλιση στη χώρα μας.Δεν είναι σχήμα λόγου. Με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το καθημαγμένο από τις προηγούμενες «μεταρρυθμίσεις» ασφαλιστικό σύστημα, δέχεται τη «χαριστική βολή».Η ψήφιση και η εφαρμογή του,  συνιστούν τη μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση στην κοινωνική εξέλιξη, γιατί δεν είναι μόνο οι συγκεκριμένες διατάξεις, αλλά το σύνολο των μέτρων της τελευταίας εξαετίας που καθιστούν αυτό το νομοσχέδιο «casus belli».Οι εργαζόμενοι, δεν έχουν επιλογές. Είτε θα αναδεχθούν την πρόκληση και θα κατέβουν στο δρόμο για να καταστρέψουν ότι καταστρέφει τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, είτε θα αποδεχθούν την πιο ταπεινωτική ήττα.Γιατί δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή γι αυτή τη γενιά, από το ότι δέχτηκε να παραδώσει στα παιδιά της μια ζωή χειρότερη απ΄ αυτή που έζησε η ίδια. Θα είναι η πρώτη, αφού ακόμη και μέσα από πολεμικές καταστροφές, η εργατική τάξη κατάφερνε (με σκληρό αγώνα και όχι αναίμακτα) να κληροδοτεί στους επιγόνους της μια καλύτερη ζωή και ένα παράδειγμα για την μεγαλύτερη καλυτέρευση της." 

[http://www.imerodromos.gr/casus-belli/]

✴✴✴✴
Image, still from the film Casus Belli by Yorgos Zois

Σημειοτόν στο χαράκωμα; (σκεφτόμενος φωναχτά)

Διανύουμε το νέο κεφάλαιο μιας πλοκής, η οποία ανακυκλώνει τους όρους πρόσδεσης της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά της ΕΕ, εξασφαλίζοντας συνέχεια του εξανδραποδισμού και εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων του λαού.

Πατρονάρισμα και συντήρηση της υποταγής;

[σκεφτόμενος φωναχτά]


Όσο η ακρίβεια δεν σημαίνει πάντα αλήθεια αλλά τόσο και η ανακρίβεια δεν κατοχυρώνει ποτέ την αλήθεια.  Το ψέμα μοιάζει με τον πεθαμένο. Δεν μπορείς να πεις αυτό είναι λίγο «νεκρό», ή λίγο «ψευδές». Ή είναι, ή δεν είναι ψευδές. Κι η αλήθεια πάλι μοιάζει με την έγκυο. Δεν μπορείς να πεις αυτή είναι λίγο «έγκυος», ή λίγο αλήθεια. Ή είναι, ή δεν είναι αλήθεια.    Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η διάγνωση της εγκυμοσύνης ή  του θανάτου είναι λιγότερο περίπλοκη από την διάγνωση της αλήθειας και του ψέματος... 

Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ και ο καπιταλισμός δεν μπορούν να αλλάξουν με διαπραγματεύσεις, εναλλαγή κυβερνήσεων και δημοψηφίσματα [Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις, 25/07/2015]

εγγύτητα σ' ένα ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό ρεύμα;

μια κριτική εγγύτητα σ' ένα ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό ρεύμα είναι θεμιτή και αναγκαία. Ενώ μια ουδετερότητα δεν θα ήταν δυνατή, παρά μόνο με ετεροβαρή εστίαση στις όντως υπαρκτές και μη παραβλέψιμες ενδο-ιμπεριαλιστικές κόντρες και σε μιαν απαξίωση ενός τέτοιου  ρεύματος με την αφοριστική εκτίμηση πως «πρόκειται για ενδο-αστική κόντρα και το να πάρεις θέση είναι ίσον με το να πολεμάς κάτω απ' τη την μια ή την άλλη αστική σημαία». Το ότι δεν πρέπει να γίνουμε πιόνια σε ενδο-ιμπεριαλιστικές κόντρες δεν σημαίνει μη συμμετοχή σε πάλη για εθνική ανεξαρτησία. 

Λίγα ακόμα για... το δημοψήφισμα (σκεφτόμενος φωναχτά)

Το ΟΧΙ, εξαιτίας της δραματικής κλιμάκωσης της επίθεσης κατά του λαού με τρομοκρατία και εκβιασμό, είναι πλέον αναμφισβήτητο ότι εκφράζει αντίσταση και ανυπακοή του λαού (όχι της κυβέρνησης) στην ΕΕ, χωρίς βέβαια να σημαίνει καθαρά κι αποκλειστικά αυτό. Σίγουρα όμως, σήμαινε Όχι στη επιβολή λιτότητας από την ΕΕ,  Όχι στην αδιάλλακτη στάση της ΕΕ και της εμμονής με την οποία αξιώνει να παραταθεί το δράμα που βιώνει ο λαός, και Όχι στην ωμότατη επέμβαση της ΕΕ στα εσωτερικά της χώρας.

*****

Σκεπτόμενος Φωναχτά (περί δημοψηφίσματος)

Τώρα που πέρασε η μπόρα του δημοψηφίσματος (οι άλλες μπόρες έπονται) είναι καιρός να ειπωθεί κάτι που έχει σχέση με την απόφαση του κόμματος να ρίξει άκυρο.

Πολλοί μπορεί να είναι οι τρόποι που αυτό δικαιολογείται, και ένας από αυτούς, ο απόλυτα σωστός για το κόμμα, είναι αυτός του κόμματος.

ψήφο απελπισίας;

Σκεφτόμενος χαμηλόφωνα

Είναι αλήθεια πως η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την θητεία της και η παραίτηση της δεν συνιστά ανατροπή που έρχεται σαν αποτέλεσμα αγώνων και, φυσικά, δεν επιρρεάζει κάν την ηγεμονική θέση της κοινωνικής τάξης που η κυβέρνηση αντιπροσώπευσε. Εντούτοις, θα μπορούσε, έστω και συγκρατημένα, να θεωρηθεί θετικό το γεγονός οτι ανακόπτεται η δυνατότητα των αστών να συνεχίσουν, με την ίδια κι απαράλλακτη πολιτική, με το το ίδιο αχρείο κυβερνητικό προσωπειο, απροκάλυπτα την επίθεση τους εναντίον της εργατικής τάξης και των άλλων, των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που το κομμα ορίζει ως "λαό". Θα μπορούσε να θεωρηθεί ενα βήμα παραπέρα το γεγονός ότι αυτός ο " λαος" ξεκολλά κάπως απο το παρόν πολιτικό τέλμα, και οι αστοί έρχονται πιο κοντά στην αναγκαιότητα να αρχίσουν να καίνε και το επόμενο χαρτί τους. Αν οι ιδιοι κατάφερναν να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στο κυβερνητικό πηδάλιο, αυτο θα ήταν μια ακομα  νίκη τους, με την έννοια ότι η αστική ταξη θα έπαιρνε μιαν ακόμα παράταση, συνεχίζοντας, χωρις ουσιαστική ενοχληση για δυο ακόμα χρόνια, την συγκεκριμενη εφαρμογή του στρατηγικού της προγράμματος.

Το οτι ανοίγει η προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης, με κύριο κορμό τον Σύριζα, σημαίνει οτι είναι πιθανότερο να ξεκινήσει μια ώρα νωρίτερα η αποκάλυψη στα μάτια της εργατικής τάξης, στα ματια "του λαού", αυτού για το οποίο το κόμμα προειδοποιεί: της απάτης της σοσιαλδημοκρατικής εναλλακτικής που προτείνει ο Σύριζα.

Διαβάζοντας τον  Ριζοσπάστη χτες και σήμερα, ομως, σχημάτισα την εντύπωση οτι θα πρέπει να μου είναι μάλλον αδιάφορο το γεγονός οτι έπεσε αυτη η κυβέρνηση,  διότι... αυτό δεν αποτελεί ανατροπή και ούτε οδηγεί σ' αυτήν.  Το κόμμα εστιαζει, και καλά κανει, στο κυριότερο ζητούμενο: στην εκλογική του ενίσχυση.

"Σ' αυτές τις εκλογές, αυτό που χρειάζεται ώστε να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα αγωνιστικής παρουσίας, λαϊκής συμμαχίας, δυναμικής αντιπολίτευσης, ενίσχυσης της πάλης για συνολική ανατροπή είναι ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή"  είπε χτες ο Δημήτρης Κουτσούμπας.

"Σ' αυτές τις συνθήκες έχει πολύ μεγάλη σημασία να είναι δυνατό το ΚΚΕ για να υπάρχει αγωνιστική διεκδίκηση, δυνατή αντιπολίτευση και να ανοίξουμε μια άλλη προοπτική για το λαό", λεει σήμερα ο Γ. Γκιόκας.

Το θέμα ειναι πως αυτό, για ενα μεγάλο τμήμα του "λαού", δεν σημαίνει άμεση λύση κανενός απο τα προβλήματα του. Το να ζητάει απο τον " λαό" να του δώσει δύναμη για να κάνει πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση (!) ακούγεται σαν να πως το κόμμα ζητά απο τον "λαο" να του δώσει ευρύτερο χώρο στο πολιτικό περιθώριο που καταλαμβάνει. Διοτι "ο λαος" θεωρεί τον χωρο που καταλλαμβανει το κομμα 'περιθωριακό', όχι γιατί οι διαστάσεις του χώρου αυτού δεν του επιτρέπουν να παρέμβει στο κοινοβουλευτικό γίγνεσθαι και να επιβάλει αλλαγη στους κανόνες  με τους οποιους το παιχνίδι παίζεται, έστω και σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά, κυρίως, γιατί φαίνεται να αρνείται απο θέση αρχών να το κάνει.

Έχω την εντύπωση οτι το κομμα επαναλαμβάνει αυτο που έκανε το 2012. Κατεβαίνει λέγοντας οτι ο "λαος" δεν έχει τίποτε να περιμένει απο αυτές τις κοινοβουλευτικές εκλογες, ή απο οποιεσδήποτε άλλες. Κατεβαίνει με την γνωστή του άρνηση να προσφέρει πλαστές ελπίδες, χωρίς όμως να μπορεί να προβάλλει ενα δικό του θετικό πρόταγμα. Η έκκληση, "ενίσχυσε το ΚΚΕ για να έχεις καλύτερη αντιπολίτευση στη βουλή", δεν απευθύνεται στον "λαό", ο οποίος φαίνεται να έχει αλλες προτεραιότητες, αλλά μόνο σε παραδοσιακούς αριστερούς, ή πρώην ψηφοφόρους του κόμματος πού, έχοντας ενστάσεις με το κόμμα, αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο να το ψηφίσουν.

Τήν ίδια ώρα, ο αρχηγός της μπλέ φατρίας ορμηνεύει τον "λαό" «να διώξει την αβεβαιότητα και να αποκαταστήσει στη χώρα τη σταθερότητα. Να μείνουμε στη σταθερή πορεία δηλαδή των μεταρρυθμίσεων»,  ενω ο αρχηγός της ροζ φατρίας τον καλεί να απορριψει  «το δρόμο που μας οδήγησε στην κοινωνική τραγωδία και στην εθνική ταπείνωση» και να  επιλέξει «το δρόμο της κοινωνικής δικαιοσύνης».

Εναν απο αυτούς τους δρόμους θα πάρει ο "λαος", για τον οποίον δεν είναι καθόλου "μια απ' τα ίδια" το να τραβήξει αριστερά αντί για δεξιά, το να απορρίψει τον δρόμο που ξέρει και να επιλέξει ένα δρόμο που εκτός απο άγνωστος του φαίνεται και ριψοκίνδυνος. Αν μη τι άλλο, αυτό θα σημάνει οτι έχει αρχίσει να τολμά.

Ετσι, ακομα κι αν ο "λαος" δεν κατανοεί ακόμα οτι, κουτσά-στραβά, επιλέγοντας "άλλο χρώμα” δεν θα επιλέξει ”άλλο δρόμο", όπως του λέει το κόμμα,  το πρόβλημα δεν παύει να είναι οτι όσο το κόμμα δεν δείχνει στον "λαο" οτι θέλει, ή οτι μπορεί, να ξεχωρίζει το "ροζ" από το "γαλάζιο", κι ο "λαος" δεν βλεπει ακόμα αυτά τα χρώματα απλα σαν ασήμαντους συμβολισμούς σε επίπεδο πολιτικής αμφίεσης, η πρόχειρη διάγνωση του "λαού" είναι πως το κόμμα πάσχει απο αχρωματοψία, κι όχι ο ίδιος απο πολιτική ανωριμότητα.

Αν η πολιτική πορεία μιας χώρας δεν χαράζεται απο την εκάστοτε αντιπολίτευση τότε το μόνο που μπορούμε να  ελπίζουμε απο δαύτη είναι οτι  μπορεί να παίξει έναν παρελκυστικό ρόλο...

ή μήπως,  προσφέροντας ισχυρή αντιπολίτευση, κείνο που στην ουσία το κόμμα ζητά απο ενα κομάτι του "λαού" είναι να εκφράσει την απελπισία του με την ψήφο του;

Τα μαχαίρια έξω; [σκεφτόμενος φωναχτά]

Διαβάζοντας σχόλια στο διαδίκτυο προχτές το βράδυ, μου μεταφέρθηκε έντονα μια περιρρέουσα εντύπωση ότι κάτι κυοφορείται με αφορμή την κατάσταση του Νίκου Ρωμανού. Ότι το κράτος έχει «τα μαχαίρια  έξω», ακονισμένα κι έτοιμα. Ότι θα τρέξει κάτι σαν την εξέγερση του 2008, ή ακόμα πιο δραματικά, θα έχουμε επανάληψη του Πολυτεχνείου. Κάποιοι προβλέπουν μια τέτοια επανάληψη να πάρει την μορφή της φάρσας, άλλοι, μιαν επανεπίσκεψη της ιστορίας σαν τραγωδία.

Δηλαδή, υπονοείται ότι μια εξέγερση, αν συμβεί, και με τέτοιο παθητικό στην οργάνωση της εργατικής τάξης, θα εξελιχτεί σε απεγνωσμένο ή άπελπι γιουρούσι και, τελικά, σε μαυρο-κόκκινη μαρμελάδα στο ψωμί αυτών που ζητούν ευκαιρία να δώσουν λύση εκτροπής στο οικονομικό, πολιτειακό, και γενικά, στο πολιτικό αδιέξοδο των αστών, ή των κυβερνητών τους στο πηδάλιο ενός σαπιοκάραβου που έχει "κάτσει" σε ξέρα, ενώ η θύελλα μαίνεται ακόμα.

Δεν γνωρίζω τις εξελίξεις μετά το λιποθυμικό επεισόδιο του Νίκου Ρωμανού, αλλά φαίνεται προφανές ότι, όποια και να είναι η έκβαση του δράματος, ή κυβέρνηση θα συνεχίσει να είναι γαντζωμένη στο πόστο της - θέλει να συνεχίσει να κυβερνά εφόσον δύναται. Και προφανές είναι επίσης ότι σφυγμομετρεί για να εκτιμήσει τα όρια ανοχής της εγκληματικής κι ανάλγητης συμπεριφοράς της. Θα πράξει ανάλογα με την εκτίμηση της. Αν κρίνει ότι μπορεί να αφομοιώσει τους κραδασμούς αντίδρασης, θα αφήσει τον Ρωμανό στην μοιραία τύχη του... . Έτσι, θα μπορεί να πει «δεν ενδίδω, και τον αφήνω στην τύχη του γιατί του αξίζει», επιβεβαιώνοντας την δύναμη της. Το γράφω αυτό με συναίσθηση του δράματος που βιώνει πρώτιστα  ο ίδιος, αλλά και των υπολοίπων, όχι απλά συγγενών, φίλων, υποστηρικτών κ.α., αλλά όλων των Ελλήνων, ως θεατών,  για τους οποίους, όμως, ο ό μη γένοιτο χαμός του απεργού πείνας θα είναι απώλεια σε βαθμό εθνικής τραγωδίας, γιατί θα είναι υβρις και προσβολή, και όχι απλά μια ακόμα, αλλά γιατί, σαν τέτοια, θα εστιάζει βάλλοντας κατά  του πολιτισμού τους.

Αν, απο την άλλη, κρίνει πως η αντίδραση θα είναι προβληματική, τότε θα την μετριάσει, επιβάλλοντας υποχρεωτική σίτιση μέσω παρεντερικής θρέψης, παρά τη δεδηλωμένη αντίθεση του Νίκου Ρωμανού σε τέτοιο ενδεχόμενο, – άλλωστε γι αυτό έχει έτοιμη την εισαγγελική εντολή που δόθηκε απο την 19η μέρα της απεργίας πείνας του Ρωμανού. Έτσι, θα μπορεί να πει «δεν ενδίδω, αλλά δεν τον αφήνω και να πεθάνει», επιβεβαιώνοντας πάλι την δύναμη της. Αν και τα περιθώρια μιας τέτοιας παρέμβασης στενεύουν δραματικά, με δοσμένη την οριακά κρίσιμη κατάσταση υγείας του Ρωμανού .

Τώρα - 

αν διάβασες το Ριζοσπάστη σήμερα και χτες,  θα σχημάτισες τη εντύπωση ότι το ζήτημα Ρωμανού δεν είναι το σημαντικότερο τρέχον. Η εναντίωση κατά της νέας δέσμης μέτρων, με επίκεντρο το ασφαλιστικό, είναι στην κορυφή της τρέχουσας ατζέντας. Και μάλλον έχει δίκιο.

Δεν θα κάνω μαντικές προβλέψεις. Θα χρησιμοποιήσω μερικά ‘αν’ για να επάγω τα αντίστοιχα ‘τότε’.

Στο ιδιο θέμα, έγραψε πρόσφατα ο Ν. Μπογιόπουλος ότι 

«Σε συνθήκες που η δημοκρατία των λίγων υποδύεται των φύλακα–άγγελο των πολλών (που τους ξεζουμίζουν οι λίγοι), σε συνθήκες που αυτή η δημοκρατία απογυμνώνεται πλήρως από την όποια βολταιρική καταγωγή της και αρχίζει σκόπιμα να «μπερδεύει» την τιμωρία με την εκδίκηση, είναι στοιχειώδης δημοκρατική άμυνα η εναντίωση στον δυνατό τη στιγμή που επιδιώκει να οικοδομήσει ένα καθεστώς όπου θα έχει εξουσία «ζωής ή θανάτου» απέναντι στον οποιονδήποτε – φυλακισμένο μάλιστα – αντίπαλό του.

Αν του επιτραπεί αυτή η ευχέρεια τότε, στην ουσία, εκείνο που παρέχεται στον εκάστοτε (οικονομικά, πολιτικά, κατασταλτικά) ισχυρό μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης, είναι να ορίζει όχι μόνο τι είναι «εγκεκριμένο» και τι όχι. Εκείνο που του παρέχεται είναι το «δικαίωμα» να αποφασίζει με όρους «ζωής ή θανάτου» απέναντι σε ό,τι δεν εγκρίνει.

Αλλά από το σημείο αυτό και μετά είναι που ξεκινά ο φασισμός».

Συμφωνώ, και θα έλεγα πώς ο φασισμός έχει ήδη ‘ξεκινήσει’ . Είναι μαζί μας. Η κυβέρνηση, και πίσω της η τάξη που της υπαγορεύει πολιτική, ασκεί ήδη ‘το «δικαίωμα» να αποφασίζει με όρους «ζωής ή θανάτου»’ κι όχι μόνο για ότι δεν εγκρίνει αλλά και για ακριβώς ότι εγκρίνει (αυτή και το ταξικό αφεντικό της) - να αποφασίζει για την κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας την οποία μεταβάλει σε κόλαση. Έχει όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς να το επιβάλει με ωμά φυσική βία, έχει όλους τους λιγότερο ορατούς αλλά ασύγκριτα πιο δηλητηριώδεις τρόπους να το επιβάλει με ψυχολογική βία στην συνείδηση των καθυπότακτων της σαν αναπόφευκτο δράμα.

Χρειάζεται λοιπόν πολιτειακή εκτροπή τώρα;

Αν ναι, τότε πρέπει να δεχτούμε ότι η άρχουσα τάξη έχει εξαντλήσει τα περιθώρια να υλοποιεί την στρατηγική της με κοινοβουλευτικό προπέτασμα. Γιατί όμως; Απο τι θα κινδύνευε τάχα το σύστημα. Από την άνοδο του Σύριζα; 

Μια πολιτειακή εκτροπή (η οποία δεν αποκλείεται με βάση την παρούσα συλλογιστική εδώ. Δεν αποκλείεται η στάση της κυβέρνησης να είναι μέρος σχεδίου για να προκληθεί αναταραχή - προβοκάτσια- πολιτειακή εκτροπή), με φόντο την άνοδο του Σύριζα στα πρόθυρα της διακυβέρνησης της χώρας, θα επέφερε μια παράπλευρη θεωρητική (και πρακτική) συνεπαγωγή για αυτούς που θέλουν επαναστατική ανατροπή και σοσιαλισμό και με βάση αυτό αντιμετωπίζουν τον Σύριζα σαν ένα απο τα  αστικά κόμματα, και μάλιστα το χειρότερο. Θα σήμαινε ότι το σύστημα δεν ανέχεται την επικείμενη νίκη μιας τέτοιας σοσιαλδημοκρατίας όπως του Σύριζα στην διακυβέρνηση, ή στην διαχείριση του καπιταλισμού, αν θέλεις.

Με άλλα λόγια, αν είχαμε εκτροπή τώρα, αυτό θα σήμαινε ότι το σύστημα φοβάται την σημερινή σοσιαλδημοκρατία του Σύριζα. και ότι την φοβάται όχι μόνο περισσότερο απο όσο φοβάται οποιοδήποτε άλλο κόμμα σήμερα, αλλά  και περισσότερο απο ότι θα μπορούσε να φοβηθεί την σοσιαλδημοκρατία σε παρελθούσες εποχές, όπως εκείνη του ΠΑΣΟΚ, πριν μερικές δεκαετίες, παρότι η σημερινή σοσιαλδημοκρατία έχει πολύ ηπιότερα συνθήματα και πρόγραμμα απο εκείνα του προκατόχου της.

Αν όντως φοβούνται τον Σύριζα, τότε αυτό σημαίνει ότι, σε σύγκριση με το ΠΑΣΟΚ που ερχόταν με σοσιαλιστικούς αλαλαγμούς και ιαχές ενώ το σύστημα ήξερε πολύ καλά ότι πάντα κορόιδευε τον κοσμάκη και ουδέποτε τους αστούς, τώρα, στην περίπτωση του Σύριζα, παρά την καμπάνια διαπιστευτηρίων στο κεφάλαιο που έχει εξαπολύσει, οι αστοί φοβούνται ότι θα κάνει περισσότερα, όχι λιγότερα, απο όσα εξαγγέλλει, ή οτι θα δώσει στην εργασία περισσότερα απ’ όσα το κεφάλαιο είναι διατεθειμένο να απολέσει. Υπάρχει βέβαια και ή εκδοχή ότι το «θα κάνει περισσότερα» απλά σημαίνει για τους αστούς ότι θα είναι ανυπόφορα χειρότερος διαχειριστής του κεφαλαίου, ότι ‘θα τα κάνει θάλασσα’. Πράγμα που εκφράζεται ως η κύρια μορφή προπαγανδιστικής εχθρότητας προς τον Σύριζα απο τους πλέον συντηρητικούς θεράποντες του συστήματος. Αυτό είναι και το νόημα της κινδυνολογίας περί επερχόμενου χάους άμα τη ανόδω του στο κυβερνητικό πηδάλιο.

Ένα ερώτημα τώρα είναι: ποιο φόβο των αστών, αντικειμενικά, συμμερίζονται οι συνεπείς δυνάμεις της ανατροπής απορρίπτοντας του Σύριζα με ένταση ανάλογη με αυτήν των αστών και δείχνοντας μεγαλύτερη εχθρότητα προς αυτόν απ΄ αυτην που δείχνουν προς άλλα αστικά κόμματα; Η προφανής απάντηση είναι απλά "ούτε τον ένα, μήτε τον άλλο". Δεν συμμερίζονται μεν τους φόβους ότι θα κάνει περισσότερα απ’ όσα εξαγγέλλει, ή ότι θα κάνει ζημιά στο σύστημα με κακοδιαχείριση, αλλά τον εχθρεύονται έχοντας έναν διαφορετικό φόβο: ότι θα κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο εργατικό κίνημα. 

Εντούτοις, υπάρχει κι ένα άλλο ζήτημα εδώ που αφορά την αντιμετώπιση του Σύριζα: Δεν φαίνεται αναμφίβολο ότι η εχθρότητα (η όποια εχθρότητα) που αντιμετωπίζει ο Σύριζα και το ενδεχόμενο ανόδου του στην διακυβέρνηση της χώρας, όχι μόνο σε εθνικό πλαίσιο αλλά και επέκεινα, είναι "σικέ". Και άρα το σύστημα δεν τον βλέπει ακόμα σαν ένα από τα αστικά κόμματα. Συνάμα, αν φανταστούμε μια πολιτειακή εκτροπή – σε τούτη την φάση, αν γίνει,  δεν θα γίνει επειδή οι αστοί δεν μπορούν να ελέγξουν τους εργάτες, αλλά για να αποτρέψουν μια κυβέρνηση Σύριζα. Εν τοιαύτη περιπτώσει – θα χτυπηθούν μεν οι σοσιαλδημοκράτες αλλά, δοθείσης της ευκαιρίας, το χτύπημα στο εργατικό κίνημα και στην οργάνωση του ΚΚΕ θα είναι ασύγκριτα πιο αμείλικτο. Η προάσπιση των όποιων, έστω και μισερών, δημοκρατικών ελευθεριών του λαού που απομένουν, όταν η εναλλακτική είναι ακόμα χειρότερες συνθήκες δράσης για το εργατικό κίνημα,  δεν είναι απλά ηθικό καθήκον των κομμουνιστών, είναι ταξικό και κομματικό συμφέρον. 

Λοιπόν, στο ζήτημα της στάσης του κόμματος απέναντι στον Σύριζα, αυτή δεν μπορεί να είναι η ίδια με την στάση του απέναντι στα ακραιφνώς συντηρητικά κόμματα που συγκυβερνούν. Πολύ λιγότερο επίσης δύναται να είναι η ίδια, ή να μοιάζει, με την στάση των τελευταίων απέναντι στον Σύριζα. Κάποιες αναλογίες, που πηγάζουν από την αντίληψη ειδοποιών διαφορών, πρέπει να τηρούνται και να φαίνονται ότι τηρούνται

Τον Σύριζα, και γενικότερα την σοσιαλδημοκρατία,  πρέπει να παραμερίσουν τα λαϊκά στρώματα και  το εργατικό κίνημα, διαπιστώνοντας πως δεν έχει λύση για αυτούς. Όπως έγινε με τον δικομματισμό. Κι αυτό, στην παρούσα φάση, μόνο με λειτουργία του κοινοβουλευτισμού μπορούν να το διαπιστώσουν, όχι με το παραμέρισμα του από το αστικό κράτος, μέσω απροκάλυπτης δικτατορίας. Διότι με αυτό τον τρόπο, συν τοις άλλοις, το χαρτί του Σύριζα δεν θα "καεί", ως ένα ακόμα, πολύ πιθανόν και ο τελευταίο, χαρτί του συστήματος.

   

λογικη ακινησίας ή κάτι άλλο; (σκεφτόμενος φωναχτά)

Αυτό που λες πως είναι η λογική ακινησίας

Αυτός λέει πως μάλλον είναι σχέση του 'εγώ κι εσύ'

Του λες κάνε το πιο λιανά

Και εξηγεί επαναλαμβάνοντας την κουβέντα σας:

μέχρι να δείξει (αν δείξει),

Χτες το βράδυ μιλούσα με έναν τέως Κνιτη και νυν Συριζαίο.

- Είναι η πρώτη φορά στην μετεμφυλιακή εποχή που ή αριστερά παίρνει τέτοια ποσοστά, η δεξιά που μια ζωή μας καταδίωκε, μας εξόριζε, μας βασάνιζε, μας εκτελούσε, τώρα αποδυναμώνεται και φθίνει, κι εσείς δείχνετε όλο το μένος σας εναντίον του Σύριζα, μου λέει.

Σκεπτόμενος Φωναχτά (περί αδράνειας και ανίας)

Διάβαζα στον χτεσινό Ριζοσπάστη για το πολιτικό θέατρο που παίζεται χωρίς φαντασία απο "κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ" ανακυκλώνοντας την προηγούμενη ψευτο-αντιπαράθεση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ:

"Ο λαός χρειάζεται να παρέμβει αποφασιστικά στις εξελίξεις, με ισχυρό κίνημα και λαϊκή συμμαχία, με δυνατό ΚΚΕ για να πάρουμε ανάσες, για να ανατρέψουμε τη σημερινή βαρβαρότητα και όσους την υπηρετούν".

Σύμφωνοι.
Έτσι πρέπει να γίνει.
Ο λαός πρέπει να βγει απ' αυτήν την άθλια χειμέρια νάρκη και να δυναμώσει έμπρακτα η επαναστατική προοπτική. Το λέει με τον τρόπο του και το ξαναλέει το κόμμα. Αλλά σε ποιόν; Κάποιων, των πολλών, 'το αυτί δεν ιδρώνει'.

Άλλοι, που ακούνε, λένε : 'Αυτό το έχουμε ακούσει και τό 'χουμε ξανακούσει'.

Ομολογώ, σαν να πρόκειται για αμαρτία, πως κι εγώ, όταν διαβάζω 'τι χρειάζεται να κάνει ο λαός', (αυτός ο σακατεμένος λαός), σκέφτομαι, μήπως η πολλοστή επανάληψη του ίδιου  μηνύματος μου προκαλεί ανία... Γιατί, εν όψη της ανυποχώρητης αγριότητας του κεφαλαίου, φοβάμαι πως το μήνυμα έχει καταστεί στείρο αν όχι κενό... Αλλά και τι άλλο να ειπωθεί;

Την ώρα που γράφω πρόχειρα τα παραπάνω, μπαίνει στο σπίτι ένας φίλος.
 
   'Τι κάνεις;' ρωτά.
 
   'Να εδώ. Δοκιμάζω να γράψω κάτι για το μπλόγκ.'

   'Και τι γράφεις πάλι;'

Του διαβάζω τα παραπάνω και χαμογελά με μιαν αμυδρή έκφραση πικρίας. Με ρωτά:

   'Δηλαδή να μην τα λέει αυτά το κόμμα, επειδή εσύ τα βρίσκεις πληκτικά;'

   'Δεν νομίζω πως είναι προσωπικό το ζήτημα...'

   'Οκέι. Έχεις κάτι άλλο να προτείνεις;'

   'Όχι. Αλλά τι να κάνω; Έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια.'

     Μου λέει: 'Αν δεν έχεις λύση για το πρόβλημα, το σχόλιο σου δεν είναι επικοδομητικό. Γίνεσαι αιρετικός. Θυμάμαι μια σοφή παρατήρηση που μου είχε κάνει ένας προϊστάμενος μου, μια από τις ελάχιστες παρατηρήσεις του που θεώρησα διδακτικές: Μην έρχεσαι σε μένα με παράπονα, να έρχεσαι με προτάσεις.'

      'Δεν έχω προτάσεις. Δεν πιστεύω οτι κάποιος έχει την πανάκεια στην τσέπη του. Απλά, λέω αυτό που αισθάνομαι.'

      'Βρε δικαίωμά σου είναι να αισθάνεσαι και να λες ό,τι θέλεις. Αλλά σκέψου και γιατί δεν γίνεται  αυτό που θα ήθελες να γίνει. Νομίζεις πως το κόμμα δεν κάνει ότι μπορεί; Νομίζεις πως το κόμμα έχει σήμερα το δυναμικό να προβεί σε καινοτόμες πρακτικές που θα κανουν τη διαφορά που επιθυμείς. Μακάρι να το είχε. Δεν το έχει όμως. Προσπαθεί.  Δες το και στην πράξη. Βλέπεις τα μέλη το κόμματος να είναι αραχτοί;'

       'Όχι. Αλλά με εξουθενώνει το γεγονός οτι ο λόγος του δεν γίνεται έναυσμα δράσης, γι' αυτούς που θα έπρεπε να τον θεωρούν δικό τους λόγο...'

       'Πάλι περί ξύλινου λόγου το ανάγνωσμα! Αυτό κι αν έχει καταντήσει ανιαρό...'

       'Δεν είναι εκεί το ζήτημα. Ο λόγος αυτών που το κατηγορούνε γι αυτό είναι πιο "ξύλινος". Όταν όμως επαναλαμβάνεις κάτι σ' αυτόν που δεν θέλει να το καταλάβει, χάνεις το χρόνο σου, "φωνή βοώντος εν τη ερήμω" που λένε. Όταν το επαναλαμβάνεις σ' αυτόν που το ξέρει, τον κουράζεις και είναι αμβίβολο αν τον κινητοποιείς.'

      'Απο παχιά και ωραία λόγια που ξέρουν να λένε οι διάφοροι σωτήρες, έχουμε μπουχτήσει. Αλλά απο κινητοποιησεις; Πράξεις; Ποιούς βλέπεις να κάνουν περισσότερα από τους κομμουνιστές για να δει μια άσπρη μέρα ο κόσμος; Βλέπεις  πολλούς, φίλε;'

      '... Ποιούς να δω;'

      'Κι αυτοί που τρέχουν, μόνο πλήξη δεν αισθάνονται. Γι αυτό σου λέω: κάνε κάτι. Όταν αρχίζεις να υποφέρεις απο ανία κάνε κάτι'.

      'Ιδού το πρόβλημα. Όπως και πολλοί άλλοι, νομίζω, δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν ξέρω τι να κάνω, στην πολιτική εννοώ, με τρόπο που να αισθάνομαι πως έχει αποτέλεσμα.'

      Όμως αυτό είναι δικό σου πρόβλημα, φίλε, δεν είναι του κόμματος πρόβλημα.'

     'Είναι και του κόμματος', επιμένω.

     'Μόνο αν, όπως και πολλοί άλλοι, παραμένεις  αδρανής. Αν αυτοί οι πολλοί, αν όλοι αυτοί που θέλουν περισσότερα από το κόμμα έκαναν περισσότερο απ' ότι κάνουν, όχι κατ' ανάγκη για το κομμα αλλά για το συμφέροντης τάξης τους, τότε σίγουρα θα έβρισκαν λιγότερα ψεγάδια στο κόμμα...'

✴✴✴

Image borrowed from here

Σκεφτόμενος Χαμηλόφωνα (Περί Ανανέωσης στο Σκηνικό του Πολιτικού Θεάτρου)

 

 ... βλέπω επίσης ότι η διατήρηση της ίδιας σχέσης ενός κομμουνιστικού κόμματος με το κάθε φορά ανανεωμένο πολιτικό σκηνικό, όταν η σχέση αυτή, αντικειμενικά, δεν αποτελεί αυξανόμενη απειλή για το σκηνικό και για το κεφάλαιο πίσω από το παραβάν, ενέχει τον κίνδυνο να το μετατρέψει σε συστατικό της συντήρησης του συστήματος, όσο γνήσια αντικαπιταλιστικό κι αν παραμένει το λεξιλόγιο του

Ο Ριζοσπάστης απάντησε

Ο Ριζοσπάστης απάντησε για αλλαγές που γίνονται σε εμφάνιση, περιεχόμενο, καταμερισμό κ.τ.λ., χωρίς φυσικά να κατονομάσει οποιοδήποτε πρόσωπο, το οποίο μπορεί τα ΜΜΕ ενίοτε να επιλέγουν για να δημιουργήσουν μείζονα ή ελάσσονα θέμα σε αναφορά με το κόμμα. Και πολύ καλά έκανε!

πολιτικά προσωπεία - [Σκεπτόμενος "χαμηλόφωνα"...]

[...] Ακόμα κι αν ήθελε να ψεύδεται ο εργάτης, που δεν έχει συμφέρον να θέλει, δεν μπορεί όταν έχει μόνο ένα προσωπείο. Διότι αυτό αναγνωρίζεται σαν χαρακτηριστικό του και σχεδόν ταυτίζεται με το πρόσωπο του

Μα "Βγαίνει Πείρα" τελικά; (Σκεφτόμενος φωναχτά)

Η χτεσινή πρώτη σελίδα του Ριζοσπάστη, έχει ένα σύντομο άρθρο με τίτλο «Βγαίνει Πείρα». Γράφει:

«Η δικαιολογία της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για απεργία, δηλαδή άρνηση σύγκρουσης με την κυβέρνηση στο ζήτημα της επιστράτευσης, μετά από την τυχοδιωκτική της πρόταση για 5ήμερη απεργία στις εξετάσεις, δείχνει ηγεσία ανεύθυνη». 

Σωστό.

Και αν η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ δεν είχε μέχρι πρότινος την πολιτική βούληση να παλέψει για «ψωμί, παιδεία», ενάντια  σε μια κυβέρνηση που μεθοδεύει την υποβάθμιση του σχολείου και των εργαζόμενων σ’ αυτό, αν δεν έδειξε διάθεση για αγώνα, είναι λίγο δύσκολο να την βρει ξαφνικά τώρα.  Αυτονόητο πρέπει να είναι ότι  «Ο αγώνας απαιτεί οργάνωση με ηγεσίες αφοσιωμένες και ικανές να τον φτάσουν μέχρι τέλους», όπως γράφει ο Ριζοσπάστης.

Ωστόσο, μια τέτοια ηγεσία δεν μπορεί να πιστεύει στην προετοιμασία του κλάδου «για τους επόμενους, ακόμη πιο σκληρούς αγώνες» διότι δεν έχει συνείδηση ότι η κυβέρνηση και η τάξη που εξυπηρετεί είναι ο ταξικός αντίπαλος της, που επιτίθεται χωρίς έλεος σ΄ αυτούς τους οποίους σαν ηγεσία πρέπει να εκπροσωπεί. Και δεν θα την έχει όσο δεν την έχει και το σώμα που την ανέδειξε ως ηγεσία.

Η ήττα των εκπαιδευτικών (γιατί για ήττα πρόκειται, και μάλιστα πριν δοθεί η μάχη) οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση, και πίσω της το κεφάλαιο, έπαιξε, παίζει, και θα παίξει ακόμα για αρκετό καιρό, ουσιαστικά μ’ έναν ακέφαλο αντίπαλο.

Είναι αλήθεια ότι ο οπορτουνισμός και ο ρεφορμισμός δεν θα εκλείψουν όσο υπάρχουν  άνθρωποι που πουλιούνται για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών. Και τέτοιοι θα υπάρχουν όσο υπάρχει κεφάλαιο. Ο ρόλος τους είναι να δημιουργούν συνθήκες υποταγής των εργαζόμενων και, αν υπάρχει αντίσταση, να δημιουργούν συνθήκες «εσωτερικής διαμάχης» που απωθεί ή εξαντλεί το κύριο σώμα των εργαζόμενων. Οι πρόσφατες εξελίξεις που κατέληξαν στην «αποβολή» (όχι απλά αναστολή) της απεργίας των εκπαιδευτικών είναι παραδειγματικές για το πως μια ξεπουλημένη ηγεσία καθιστά το σώμα του κλάδου στον οποίο ηγείται παραλυμένο.  Η ύπαρξη ενός εργατικού κινήματος,  ενωμένου σε ταξικό κι ανατρεπτικό προσανατολισμό, θα εμπόδιζε αυτήν την εξέλιξη. Η απουσία του είναι ευχής έργο για την κυβέρνηση και τ’ αφεντικά.

Αυτό που πρέπει να προβληματίζει τους κομμουνιστές είναι ότι η προσπάθεια του ΠΑΜΕ, η πάλη των συνεπών δυνάμεων με τον καιροσκοπισμό, δεν φαίνεται να επιφέρει αποτελεσματικά ρήγματα σ’ αυτήν την παραλυτική ισορροπία δυνάμεων.

Τι φταίει; Μήπως, πρώτ’ απ’ όλα, φταίνε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι; Μέχρι σήμερα, στην ηγεσία του κλάδου των εκπαιδευτικών έχουν εκλεγμένα τα ανδρείκελα του δικομματισμού, σαν λείψανα ενός καθεστώτος που έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα στον πολιτικό χώρο. Θα τους  πετάξουν στα σκουπίδια τώρα που φάνηκε ο ρόλος τους; Δεν νομίζω. Μπορεί οι φάτσες των εργατοπατέρων ν’ αλλάξουν, αλλά οι εργαζόμενοι θα κάνουν πάλι αυτό που έμαθαν να κάνουν. Θα επιλέξουν (ως επί το πλείστον)  ανθρώπους που προέρχονται από τα κόμματα που ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές, ή θα ανεχτούν την αναρρίχηση τους  στην ηγεσία τους.

Η επίγνωση ότι ο κλάδος αυτός καθοδηγείται από πουλημένους δεν θα οδηγήσει σε μαζική παλίρροια προς το ΠΑΜΕ, διότι ένα τμήμα των εργαζόμενων επιμένει να εκπροσωπείται από σκουπίδια, και διότι  ένα τμήμα θα είναι πάντα έτοιμο να  αντιταχτεί στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ. Αυτό συμβαίνει στους εκπαιδευτικούς, αλλά και σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους. Βέβαια, όλοι οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να κερδιθούν ποτέ. Το προβλημα λοιπόν είναι πώς, με τι τρόπο αυτό το αντιδραστικό τμήμα μετατρέπεται σε μειονότητα, πώς αυτοί που τείνουν ν’ αλλάξουν ριζικά θέση και διατίθενται ν’ αγωνιστούν μετατρέπονται σε πλειονότητα. Από μια άποψη αυτό είναι και το προβλημα του πώς υλοποιείται η ενότητα της εργατικής τάξης. Προς το παρόν φοβάμαι ότι αυτή η πολυπόθητη ενότητα της εργατικής τάξης δεν περνάει μέσα από την απόδειξη ότι το ΠΑΜΕ έχει την σωστή γραμμή.

Υπάρχει μια καθετοποίηση της εκπροσώπησης στον συνδικαλισμό, κι εδώ εννοώ τον τρόπο με τον οποίο οι παρατάξεις, που εκφράζουν και συνδέοντα με τα κόμματα, χωρίζουν τους εργαζόμενους σε «αυλόγυρους» με μηδενική πιθανότητα να επηρεάσει ο ένας τον άλλο όταν η συνεννόηση μεταξύ κομμάτων σε θέματα που αφορούν τον συνδικαλιστικό χώρο είναι μηδενική. Ενώ αντίθετα, όταν κάποια πολιτικά κόμματα συνεννοούνται μεταξύ τους, έστω και κρυφά, έστω και χωρίς διακηρύξεις, τότε και οι συνδικαλιστές τους βρίσκουν τον τρόπο συνεννόησης.  

Για να ξεπεραστεί αυτό το αδιέξοδο δεν φτάνει η έκκληση στους εργαζόμενους να δημιουργήσουν την ενότητα τους στην βάση, απορρίπτοντας το κυβερνητικό και τον οπορτουνιστικό συνδικαλισμό. Η πραγμάτωση της «ενότητα στην βάση» δεν πιστεύω ότι περνά μέσω της συμπαράταξης με το ΠΑΜΕ –  για τον εξής λόγο: Όχι γιατί το ΠΑΜΕ πάει λάθος, κι όχι γιατί στα επιμέρους προβλήματα δεν προβάλει τις σωστότερες θέσεις (πράγμα που μόνο διανοητικά ανάπηροι δεν κατανοούν), αλλά γιατί, όσο σωστά και να πηγαίνει, αυτοί στους οποίους απευθύνεται δεν θέλουν να το ακολουθήσουν. Διότι το ΠΑΜΕ δουλεύει μέσα σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο που εμπνέεται από το ΚΚΕ. Οι εργαζόμενοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κάνουν «το ταξίδι» με το «μεταφορικό μέσο» που το κόμμα τους προτείνει. Απ’ την άλλη, χωρίς το ΚΚΕ δεν πάνε πουθενά, ή μάλλον πάνε «κατά διαόλου»...

Να γιατί, για κάθε ερώτημα που είναι κρίσιμο σε σχέση με την κατάσταση της εργατικής τάξης σήμερα, τα βλέμματα στρέφονται προς το ΚΚΕ. Έχω επίγνωση ότι μπορεί, με αυτό που θα πω, ίσως να ακουστώ σαν κάποιους που για κάθε γλίστρα στο κίνημα γυρίζουν και λένε «μα τι κάνει το ΚΚΕ;» και δεν εννοώ αυτούς που το κατηγορούν κακόβουλα. Εννοώ πολλούς που καλοπροαίρετα αναρωτιούνται γιατί δεν κάνει κάτι ακόμα το ΚΚΕ για να σπάσει το αδιέξοδο. Κι αν τους πεις ότι το ΚΚΕ κάνει ότι μπορεί. Θα σου πουν «να κάνει κάτι άλλο».

Φαίνεται ότι για να ξεμπλοκαριστούν τα πράγματα υπάρχουν δυο πιθανότητες: ή ν’ αλλάξει κάτι στην φυσιογνωμία του ΚΚΕ, πράγμα που το ΚΚΕ αποκλείει κατηγορηματικά, ή ν’ αλλάξει τρόπους η εργατική τάξη. Θα ρωτούσε κάποιος εδώ, και δικαιολογημένα: «μήπως προσπαθείς να μας πεις τώρα ότι το ΚΚΕ ευθύνεται για το χάλι στην οργάνωσης της εργατικής τάξης». Όχι βέβαια! Και οι αστοί δουλεύουν εδώ πέρα, κι αν δεν δουλεύουν αυτοί άμεσα, δουλεύει το χρήμα τους πυρετωδώς. Δουλεύει ένα ολόκληρο σύστημα. Και μήπως μας λες ότι η «αλλαγή της φυσιογνωμίας του ΚΚΕ» θα είναι πανάκια για τους εργάτες; Ουτε. Με «αλλαγή φυσιογνωμίας» εννοώ αυτό που μπορούν αν δουν οι εργάτες. Όχι απλά αυτό που είναι, αλλά αυτό που μπορεί να δείχνει και που φαίνεται ότι είναι το ΚΚΕ.  Πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν χωρίς αλλαγή της στρατηγικής. Το τι ακριβώς δεν μπορεί να είναι υπόθεση δική μου αλλά όλων αυτών που θέλουν να ξεπεραστεί το αδιεξοδο.

Εν πάση περιπτώσει, για «να αλλάξει τρόπους η εργατική τάξη» φαίνεται ότι κατά πολύ εξαρτάται από το να αλλάξει τρόπους το ΚΚΕ, ακόμα κι αν δεν αλλάξει φυσιογνωμία. Διότι, το ΚΚΕ θέλει να είναι η πρωτοπορία της και παρά την προσπάθεια του, με τους συγκεκριμένους τρόπους του, η εργατική τάξη δεν φαίνεται να βιάζεται ν’ αλλάξει.

Μέχρι ν’ αλλάξει, οι αστοί θα γελούν με το χάλι της - που δεν μπορεί παρα να είναι και δικό μας χάλι

Να το πω;

Τυχόν σ. που ακολουθούν με προσωπικά κριτήρια την αντίπαλη αυτή γραμμή είναι καιρός να το ξανασκεφτούν. Με αυτή τη στάση δεν υπάρχει χώρος γι' αυτούς στο Κόμμα μας. (από άρθρο στον προσυνεδριακό διάλογο)

Να το πω; Ίσως ν΄ ακουστεί παράξενα η φωνή μου: είναι προφανής η αλήθεια πως κάποιοι δυσκολεύονται να δεχτούν ότι (επιτρέψτε μου την παράφραση) «αυτό το κόμμα είναι δικό τους και δικό μας», και μου λένε μόνο ότι «δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει;».

Ναι. Συμβαίνει, χωρίς πιθανόν αυτό να είναι η κύρια τάση.

Όπως και να ’ναι, δεν είναι σωστό, παρότι είναι κατανοήσιμο.

Γιατί;

Πες πως το κράτησες μόνο για εκείνους που συμφωνούν απόλυτα μαζί σου, που είναι το ίδιο με το να θέλεις να το κρατήσεις για τον εαυτό σου. Να το κάνεις τι; Η υποτιθέμενη ακραιφνής ομοφωνία σας άραγε θα είναι  εγγύηση καθαυτή ότι το κόμμα θα λειτουργήσει καλύτερα και πιο αποτελεσματικά; Θα είναι  αυτό εγγύηση ότι δεν θα κάνετε λάθος; Κι αν απλά αποκλείσετε την δυνατότητα διαφωνίας μαζί σας, ακόμα κι  από συντροφική θέση, ποιος θα επισημάνει το λάθος σας αν λαθέψετε και δεν το αντιληφτείτε; 

Το θέμα είναι να αφήνεις στον εγκέφαλο λίγο χώρο να σκεφτεί ότι υπάρχει πιθανότητα να λαθέψεις κι εσύ. Και αν η έγνοια σου είναι να βρεθεί το σωστό, τότε έχεις την δυνατότητα και πιθανότητα να διορθώσεις το δικό σου λάθος, αλλά και να επικοινωνήσεις με τρόπο που βοηθά και τον άλλο να δει την ορθότητα σου.  Αν το κάνεις αυτό, μπορείς και να δεχτείς ότι αυτός που νομίζεις ότι κάνει λάθος, πολύ πιθανόν να είναι καλοπροαίρετος και ότι η διαφωνία μπορεί να είναι τόσο φυσική όσο και η συμφωνία.

Αν κάνεις εχθρούς όλους όσους διαφωνούν μαζί σου δεν θα πάψεις να έχεις εχθρούς, απλά θα χάσεις πολλούς φίλους.

Το να οχυρώσεις αυτό που θεωρείς ακραιφνώς σωστό, το να φτιάξεις ένα κάστρο ακραιφνώς απόρθητο, πιθανόν να οδηγεί και στην δική σου πολιορκία και απομόνωση.

Μόνο οι πεθαμένοι δεν κάνουν λάθη, και δυστυχώς (να το πω κι αυτό) μόνο τα λάθη που δεν θέλεις να διορθώσεις παραμένουν λάθη – κι αν δεν θέλεις είναι ή γιατί το μυαλό σου μάλλον δεν είναι ζωντανό, ή γιατί αρνείται να δεχτεί το σωστό επειδή εξυπηρετείς κάποιο συμφέρον που δεν βοηθά την υπόθεση μας, και το ξέρεις…

Έχοντας πει τα παραπάνω, ήρθε κι σειρά μου να αναρωτηθώ: είμαι σίγουρος πως είναι σωστά αυτά που αράδιασα παραπάνω σαν δάσκαλος;

Όχι απόλυτα…

Μ

-------

(Εικόνα από εφήμερο γλυπτό στο Μηλιοπό Ικαρίας, του Μ. Γαλαντόμου)

Μια σκέψη για τα επαγγελματικά στελέχη

Μια πραγματικότητα που θελημένα ή μη παραγνωρίζουν οι κριτές του κόμματος που αγόγγυστα χαρακτηρίζουν και  στιγματίζουν σαν γραφειοκράτες την ηγεσία του που απαρτίζεται απο επαγγελματικά στελέχη είναι ότι πρόκειται για ιδιαίτερους ανθρώπους.  Αν δεν είσαι ένας από εκείνους, ακόμα και αν δεν βλέπεις με θετικό μάτι την υπόθεση τους, δεν μπορείς παρά να στέκεσαι με σεβασμό και θαυμασμό σε αυτούς τους ανθρώπους που, χωρίς κανένα προσωπικό, υλικό όφελος αφιερώνουν συχνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στον αγώνα και στην υπόθεση του κομμουνισμού. Πολλοί από τους κριτές τους δεν θα ήταν άξιοι ούτε καν να φανταστούν τον εαυτό τους να γίνεται θυσία για το πιστεύω τους. Τα επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ το κάνουν. Πολλοί θυσιάζουν την επαγγελματική τους καριέρα, αποδοχές, βάζουνε σε δοκιμασία διαπροσωπικές, ακόμα και οικογενειακές σχέσεις τους, σαν αποτέλεσμα της δράσης τους. Και φυσικά κανείς δεν «πλουτίζει» με το μισθό του επαγγελματικού στελέχους, που συχνά μπορεί να σημάνει και οικονομική στέρηση. Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να αναγνωρίσει κάποιος που καλοπροαίρετα βλέπει την αναγκαιότητα του ρόλου που παίζουν τα επαγγελματικά στελέχη για το κόμμα, και της ιδιαιτερότητας της ζωής που αυτός ο ρόλος απαιτεί, είναι η πίστη και η αυτοθυσία τους.

Όμως, η κατάσταση στην οποία αναφέρομαι δεν έχει μόνο την προσωπική, ηθική και υπαρξιακή, αν θέλεις, διάσταση. Υπάρχει και μία πολιτική διάσταση που αφορά την διάρκεια θητείας των επαγγελματικών στελεχών που εμφανίζεται και σαν αντίφαση στο πλαίσιο της εικόνας της λαϊκής εξουσίας που σχεδιάζει το κόμμα. Και έγκειται στο εξής ερώτημα: Πως μπορεί να πρεσβεύει το κόμμα ότι είναι αναγκαίο στους κυβερνητικούς θεσμούς του νέου σοσιαλιστικού κράτους, αυτοί που εκλέγονται σε θέσεις εξουσίας να είναι αιρετοί και ανακλητοί και να μην αποσπούνται απο την παραγωγή, όταν τα μέλη που εκλέγονται στην καθοδηγητική ιεραρχία του κόμματος δεν έχουν καθορισμένης διάρκειας θητεία και, σαν αποτέλεσμα του παραπάνω, ιδιαίτερα τα επαγγελματικά στελέχη, αποσπούνται απο την παραγωγή για μεγάλα χρονικά διαστήματα;

Αποτελεί προβλημα το γεγονός ότι, για πολλά επαγγελματικά στελέχη καθίσταται αδύνατη η επιστροφή σε έναν επαγγελματικό χώρο μετά από μακρόχρονη παύση στην άσκηση του επαγγέλματος τους. Το κυριότερο όμως είναι ότι ο λόγος για τον οποίο το κόμμα μιλά για μη απόσπαση απο την παραγωγή (πράγμα που επιβάλει μια καθορισμένης διάρκειας θητεία για τους αιρετούς στον σοσιαλισμό) είναι ότι γνωρίζει οτι και τα επαγγελματικά στελέχη, όσο θετικά στοιχεία και αν έχουν, με μακρόχρονη θητεία έξω από την παραγωγή, εκτίθενται στον κίνδυνο να εμφανίσουν μια δημοσιοϋπαλληλική,  διοικητική, αν όχι γραφειοκρατική, νοοτροπία και πρακτική.

Για να εκλείψει αυτή η αντίφαση και η πηγή δημιουργίας μιας τέτοιας νοοτροπίας και πρακτικής των καθοδηγητών του κόμματος μια λύση θα ήταν όλα τα στελέχη του κόμματος σε κατώτερες της ΚΕ βαθμίδες, να μην δουλεύουν στο πόστο τους παρά μόνο για καθορισμένη διάρκεια (8 ετών το πολύ, θα έλεγα) και τα επαγγελματικά στελέχη να μην παραμένουν μισθωτοί για περισσότερο από 8 χρόνια και μόνο για μια φορά στην κομματική ζωή τους.

Το ερώτημα τώρα είναι τι κάνεις με την εμπειρία που συσσωρεύεται σε εκείνους που καθοδηγούν για ένα μακρύ χρονικό διάστημα. Μια λύση θα ήταν να συγκροτηθούν επικουρικές πολιτικές επιτροπές από πρώην στελέχη σε όλες τις καθοδηγητικές βαθμίδες του κόμματος, οι οποίες θα αποτελούν συμβουλευτικά όργανα. Δηλαδή να λειτουργούν σαν εσωκομματικές δεξαμενές σκέψης και αντιπρόσωποι τους εκλεγμένοι απ’ τις ίδιες, ή και όλα τα μέλη τους, αν πρακτικές συνθήκες το επιτρέπουν, να συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες των οργάνων, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Είναι δυνατόν να παίζουν και πιο αποφασιστικό ρόλο. Μια σκέψη: Σε περίπτωση που έχουν λόγο να κρίνουν συλλογικά ότι το όργανο με το οποίο συνδέονται δεν λειτουργεί με βάση τους κανόνες και τις αρχές του κόμματος, να έχουν δικαίωμα να απευθύνονται στο ανώτερο όργανο και να προτείνουν σύγκλιση συνδιάσκεψης στην οποία να έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν χωρίς ψήφο. Μια κεντρική επικουρική επιτροπή, η οποία να αποτελείται από πρώην στελέχη που διετέλεσαν μέλη της ΚΕ, και του ΠΓ  να δουλεύει συμβουλευτικά (χωρίς δικαίωμα ψήφου) με, και για την εκάστοτε ΚΕ. Αυτή η επιτροπή, εάν συλλογικά κρίνει ότι η ΚΕ δεν ανταποκρίνεται στα στρατηγικά και τακτικά καθήκοντα που έθεσε το συνέδριο που την εξέλεξε, ή αν η πολιτική της δεν αντανακλά το πρόγραμμα, η αν προβαίνει σε καταστατικές παραβιάσεις, να έχει την δικαιοδοσία να προτείνει την σύγκληση συνδιάσκεψης στην οποία να εισηγείται χωρίς το δικαίωμα ψήφου. Η ίδια επιτροπή να έχει δικαίωμα να εκδίδει ανακοινώσεις στον κομματικό τύπο.   

Μ