Oφέλη της μεσογειακής διατροφής; Για ποιους;

 Μια πρόσφατη μελέτη[1] για την θετική επίδραση της μεσογειακής διατροφής στην υγεία έδειξε σαν αποτέλεσμα ότι  μόνο οι τάξεις με υψηλά εισοδήματα ωφελούνται απ' αυτήν. 
Στο πλαίσιο της μελέτης Moli-sani, ερευνητών του ιταλικού I.R.C.C.S. Neuromed, υπό την καθοδήγηση του Giovanni de Gaetano, εξετάστηκαν 18.000 άτομα. Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 2 Αυγ 201, στο Διεθνές Περιοδικό Επιδημιολογίας, επιβεβαιώνει μεν το από καιρό γνωστό ότι  η μεσογειακή διατροφή μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων, αλλά κι αποκαλύπτει πως αυτό ισχύει «μόνο εάν είστε πλούσιοι ή μορφωμένοι».

Εκπληκτικό θεωρήθηκε το εύρημα ότι τα οφέλη αυτά επηρεάζονται έντονα από την κοινωνικοοικονομική θέση των ανθρώπων κι ότι δεν παρατηρήθηκαν πραγματικά οφέλη για τις λιγότερο ευνοημένες ομάδες.

Η Μαριλαούρα Μπονάτσιο, ερευνήτρια στο Τμήμα Επιδημιολογίας και Πρόληψης και πρώτος συγγραφέας της μελέτης παρατήρησε ότι «ενα άτομο από χαμηλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση που αγωνίζεται να ακολουθήσει ένα μεσογειακό μοντέλο είναι απίθανο να έχει τα ίδια πλεονεκτήματα ενός ατόμου με υψηλότερο εισόδημα, παρά το γεγονός ότι και οι δύο τηρούν την ίδια υγιεινή διατροφή».
Οι ερευνητές της Neuromed προχώρησαν περισσότερο και προσπάθησαν να ξεπεράσουν τους πιθανούς μηχανισμούς στους οποίους βασίζονται αυτές οι ανισότητες.

«Δεδομένης της συγκρίσιμης τήρησης της μεσογειακής δίαιτας, οι πιο ευνοημένες ομάδες είχαν περισσότερες πιθανότητες να αναφέρουν έναν μεγαλύτερο αριθμό δεικτών υψηλής διατροφής σε σύγκριση με άτομα με χαμηλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση», εξηγεί η Licia Iacoviello, επικεφαλής του Εργαστηρίου Διατροφικής και Μοριακής Επιδημίας. «Για παράδειγμα, σε όσους αναφέρουν μια βέλτιστη προσκόλληση στη μεσογειακή διατροφή (όπως μετράται με μια βαθμολογία που περιλαμβάνει φρούτα και ξηρούς καρπούς, λαχανικά, όσπρια, δημητριακά, ψάρι, λίπη, κρέας, γαλακτοκομικά προϊόντα και πρόσληψη αλκοόλ) αυτοί με το υψηλότερο εκπαιδευτικό επίπεδο κατανάλωναν προϊόντα πλουσιότερα σε αντιοξειδωτικά και πολυφαινόλες και είχαν μεγαλύτερη ποικιλία στην επιλογή φρούτων και λαχανικών. Έχουμε επίσης βρει μια κοινωνικοοικονομική κλίση στην κατανάλωση των προϊόντων ολικής αλέσεως και στις προτιμώμενες μεθόδους μαγειρέματος. Αυτές οι σημαντικές διαφορές στην κατανάλωση προϊόντων που ανήκουν στη μεσογειακή διατροφή μας οδηγούν στο να σκεφτόμαστε ότι η ποιότητα των τροφίμων μπορεί να είναι εξίσου σημαντική για την υγεία όσο η ποσότητα και η συχνότητα της πρόσληψης».

«Τα αποτελέσματά μας πρέπει να προωθήσουν μια σοβαρή εξέταση του κοινωνικοοικονομικού σεναρίου της υγείας (σχολιάζει ο Giovanni de Gaetano, διευθυντής του Τμήματος). Οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες στην υγεία αυξάνονται επίσης στην πρόσβαση σε υγιεινή διατροφή. Τα τελευταία χρόνια τεκμηριώσαμε μια γρήγορη μετατόπιση από την Μεσογειακή διατροφή σε ολόκληρο τον πληθυσμό, αλλά ίσως και οι πιο αδύναμοι πολίτες τείνουν να αγοράζουν «μεσογειακά» τρόφιμα με χαμηλότερη διατροφική αξία. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η μεσογειακή διατροφή είναι καλή για την υγεία, αν δεν είμαστε σε θέση που εγγυάται την ίση πρόσβαση σε αυτήν».

Σημειωσεις
1. Η μελέτη Moli-sani, Giovanni de Gaetano et al., International Journal of Epidemiology, doi: 10.1093 / ije / dyx145 1η Αυγούστου 2017.
2. Το κείμενο συνιστά σχόλια και μετάφραση εδαφίων του άρθρου  "Health benefits of the Mediterranean diet are confirmed, but just for the upper class", στο Medical News Today, [http://www.medicalnewstoday.com/releases/318745.php?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=weekly] από Red Rock Views

Oι ληστές θα βοηθήσουν τα πεινασμένα θύματά τους!

Oι ληστές θα βοηθήσουν οικονομικά τα θύματά τους! 

Ρε πλάκα μας κάνουν; Διαβάστε τους:

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάζει να δαπανήσει 3,5 δισ. ευρώ τα επόμενα επτά χρόνια (500 εκ το χρόνο δηλ.!) για «να κάνει τον υποσιτισμό ιστορία» σε ορισμένες από τις πιο φτωχές χώρες του πλανήτη, ανακοίνωσε ο ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για θέματα Ανάπτυξης Άντρις Πίμπαλγκς.

«Βρίσκω αδιανόητο σε μια εποχή τεχνολογικής επανάστασης, κάπου 870 εκατομμύρια άνθρωποι να συνεχίζουν να πεινούν», σημείωσε ο Πίμπαλγκς.

Πάνω από 3 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω του υποσιτισμού, σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ενώ περίπου 165 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών παρουσιάζουν υστέρηση στην ανάπτυξή τους λόγω της έλλειψης επαρκούς τροφής…» κλπ, κλπ συνεχίζει το ρεπορτάζ των κροκοδείλιων δακρύων.

Σίγουρα πλάκα κάνουν. Θα διαθέτουν 0,57 ευρώ για τις 365 μέρες το χρόνο για κάθε έναν από τους φτωχούς, δηλαδή σε 7 χρόνια θα διαθέσουν 3,99 ευρώ για τον κάθε φτωχό και έτσι η ΕΕ θα… «κάνει τον υποσιτισμό ιστορία»!

Πρόκληση στην κοινή λογική; Πρόκληση και στους φτωχούς; Πρόκληση στα θύματα της καπιταλιστικής ληστείας;

Το ότι κάθε χρόνο κλέβουν από αυτούς τους λαούς όχι εκατομμύρια αλλά τρισεκατομμύρια καταληστεύοντας τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές ούτε που το αναφέρουν πουθενά. Παριστάνουν και τους πονόψυχους με 0,57 ευρώ!

Για να μη πούμε ότι και τις υποτιθέμενες «αναπτυξιακές βοήθειες», κάτι σαν δάνεια με θηλιά, προς τον τρίτο κόσμο τις παίρνουν πίσω με αναθέσεις στις δικές τους εταιρείες ώστε στο τέλος οι φτωχοί και να χρωστάνε και να μη παίρνουν τίποτα!

Τώρα κατάλαβε ο κ Πίμπαλγκς ότι η τεχνολογία επαρκεί για να θρέψει τον κόσμο; Τόσα χρόνια που το λένε οι κομμουνιστές αυτός πού είναι; Πώς να το ξέρεις όμως όταν είσαι Λετονός κρυπτοφασίστας που ψηφίζεις συντάξεις στους Βάφφεν SS, απαγορεύεις τα ΚΚ και στέλνεις φυλακή τους κομμουνιστές που πολέμησαν τους Γερμανούς; Θυμάται στην σοσιαλιστική Λετονία - με όποιες αδυναμίες και αν  φορτώσουμε στον πρώτο σοσιαλισμό - να πεθαίνει κανένας από πείνα και κρύο; Τώρα τα βλέπει μπροστά του και ενδιαφέρεται για τους πεινασμένους της… Αφρικής! 

απο αριστερά και πολιτική

god's table spread too high for us

by emily dickinson

Hunger

 by Robert Laurence Binyon

I come among the peoples like a shadow.
I sit down by each man's side.
None sees me, but they look on one another,
And know that I am there.
My silence is like the silence of the tide
That buries the playground of children;
Like the deepening of frost in the slow night,
When birds are dead in the morning.
Armies trample, invade, destroy,
With guns roaring from earth and air.
I am more terrible than armies,
I am more feared than the cannon.
Kings and chancellors give commands;
I give no command to any;
But I am listened to more than kings
And more than passionate orators.
I unswear words, and undo deeds.
Naked things know me.
I am first and last to be felt of the living.
I am Hunger

κάποιοι πεινάνε είπατε;

Αδύνατον! Ειναι καθαρά ψυχολογικό - απλως ειναι διατροφικά ανασφαλείς...

 

image source

Έκρηξη της πείνας

Red Rock Views: Είχα αναφερθεί στο θέμα αυτό σε παλιότερη ανάρτηση. Παρακάτω μεταφράζω την σούμα από μια πρόσφατη έκθεση της  Oxfam η οποία (ανεξάρτητα από το πώς κρίνεται ο ρόλος της οποιασδήποτε Oxfam) είναι ενδεικτική για την κατάσταση στην Βρετανία σήμερα. 

Από το κείμενο φαίνεται ότι η κυβέρνηση βασίζεται 'πέραν του δέοντος' σε μη κερδοσκοπικές και φιλανθρωπικές οργανώσεις, δηλαδή σ’ αυτό που στην Βρετανία ονομάζουν Voluntary Sector (εθελοντικός τομέας), για να μπαλώσει κάπως την χασματώδη τρύπα που αφήνει η πολιτική της στο έδαφος της πρόνοιας. Οι φωνές που ακούγονται από αυτό τον τομέα είναι «δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Δεν είναι αυτός ο ρόλος μας»…

*****

Η έκρηξη της  επισιτιστικής φτώχειας και η χρήση των τραπεζών τροφίμων είναι μια εθνική ντροπή, και υπονομεύει τη δέσμευση του Ηνωμένου Βασιλείου να εξασφαλίσει ότι όλοι οι πολίτες του έχουν πρόσβαση σε τρόφιμα - το βασικότερο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εκτιμούμε ότι πάνω από 500.000 άνθρωποι πλέον εξαρτώνται από την επισιτιστική βοήθεια, τη χρήση των τραπεζών τροφίμων και την παραλαβή δεμάτων με τρόφιμα, και ο αριθμός αυτός είναι πιθανό να κλιμακωθεί περαιτέρω κατά τους επόμενους μήνες. [..].

Η  αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που χρησιμοποιούν τράπεζες τροφίμων προκαλείται εν μέρει από την ανεργία, την αύξηση των επιπέδων της υποαπασχόλησης, το χαμηλό και μειωνόμενο εισόδημα, και την αύξηση τιμών των τροφίμων και των καυσίμων. [..]

Πιο ανησυχητικά, μέχρι το ήμισυ του συνόλου των ανθρώπων που στρέφονται προς τις τράπεζες τροφίμων το κάνουν ως άμεσο αποτέλεσμα των καθυστερήσεων, μειώσεων, ή και της πλήρους απόσυρσης των επιδομάτων τους. [...] 

Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι το καθεστώς των κυρώσεων [σ.σ. στα επιδόματα - κάτι που έχει ενταθεί με πρόσφατη νομοθεσία της κυβέρνησης] υπερβαίνει τα όρια, και οδηγεί σε ένδεια, κακουχίες και πείνα σε μεγάλη κλίμακα.

Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος οι περικοπές των παροχών και η εισαγωγή του Universal Credit [σ.σ. οικουμενικο επιδωμα], η οποία θα απαιτήσει πρόσβαση στο διαδίκτυο και θα κάνει τις πληρωμές λιγότερο συχνές, θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερους αριθμούς ανθρώπων, αναγκαστικά, να στραφούν σε τράπεζες τροφίμων. Οι τράπεζες τροφίμων μπορεί να μην έχουν την ικανότητα να αντιμετωπίσουν το αυξημένο επίπεδο της ζήτησης.

Η αύξηση της επισιτιστικής βοήθειας αποδεικνύει ότι το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας αποτυγχάνει στο βασικό καθήκον του να εξασφαλίσει πρόσβαση των οικογενειών σε επαρκές εισόδημα για να τραφούν επαρκώς. Η επιταχυνόμενη αύξηση στη δημιουργία των τραπεζών τροφίμων αντικατοπτρίζει ένα διογκούμενο πρόβλημα και αποτελεί  μόνο μια μετρίαση του. Οι τράπεζες τροφίμων παρέχουν μια ζωτικής σημασίας υπηρεσία έκτακτης ανάγκης για τα άτομα που υποστηρίζουν, αλλά δεν αντιμετωπίζουν τα διαρθρωτικά αίτια για την αύξηση της επισιτιστικής φτώχειας. Οι τράπεζες τροφίμων δεν πρέπει να αντικαταστήσουν την «κανονικό» δίχτυ ασφαλείας που παρέχεται από το κράτος, με τη μορφή του κράτους προνοίας.

Η διεθνής πρακτική δείχνει πλέον την προτίμησή για πληρωμές σε μετρητά αντί για τις ελεημοσύνες των τροφίμων, κυρίως διότι στρεβλώνουν τις τοπικές αγορές και δεν αποτελούν μέρος μιας μακροπρόθεσμης ανάπτυξης και της στρατηγικής για την καταπολέμηση της φτώχειας.

Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι χιλιάδες αναγκάζονται να στραφούν σε τράπεζες τροφίμων και εκατομμύρια δεν είναι σε θέση να καλύψουν το αυξανόμενο κόστος ζωής, ως αποτέλεσμα του προγράμματος λιτότητας της κυβέρνησης, ενώ οι πλούσιοι, ιδιώτες και επιχειρήσεις, συνεχίζουν να αποφεύγουν την υποχρέωσή τους να πληρώσουν το δικό τους μερίδιο των φόρων.

Μ

Tο κρυφό κόστος της λιτότητας

 

Η λιτότητα δεν είναι απλώς ένα πείραμα με τον πλούτο των εθνών. Είναι επίσης ένα πείραμα με την υγεία τους.

Ακολουθεί απόδοση ενός άρθρου από το περιοδικό new scientist 

το οποίο εμφανίστηκε σε έντυπη μορφή, υπό τον τίτλο "The true cost of cuts"

(Το πραγματικό κόστος των περικοπών).

****

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ λιτότητα φαίνεται πως ήρθε για να μείνει - τουλάχιστον για το ορατό μέλλον. Κάθε ελπίδα ότι μια απότομη δόση σφιξίματος του ζωναριού θα ανοίξει γρήγορα το δρόμο προς αναζωπύρωση της ευημερίας έχει διαλυθεί. 

Κι όπως μια αγενής μουσαφίρισσα που δεν φεύγει πριν γίνει βάρος, οι απαιτήσεις της γίνονται όλο και πιο μεγάλες όσο περνάει ο καιρός.

Όσο περισσότερο διαρκεί η λιτότητα – και μόλις έχει αρχίσει να επηρεάζει για τα καλά μερικές χώρες, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αντίκτυπος της στους πιο ευάλωτους των πολιτών μας. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι επηρεάζεται η υγεία τους.

Οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν ήδη προσφέρει αντικειμενικά μαθήματα ως προς το πόσο σοβαρά είναι τα αποτελέσματα της λιτότητας: η συχνότητα εμφάνισης της ψυχικής ασθένειας έχει ανέβει αλματωδώς, επιστρέφουν προ πολλού ηττημένες μολυσματικές ασθένειες - οι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί σε πρωτόγνωρες δυσκολίες στην λήψη βασικών ιατρικών παροχών από συστήματα υγειονομικής περίθαλψης που χειροτερεύουν (New Scientist, 26 Μάιος 2012, σ. 6).

Ακόμη και στις συγκρατημένα αισιόδοξες ΗΠΑ, οι ερευνητές από το Κέντρο για τον Προϋπολογισμό και τις Προτεραιότητες Πολιτικής στην Ουάσιγκτον (Center on Budget and Policy Priorities in Washington DC) έχουν προειδοποιήσει ότι οι περικοπές στον προϋπολογισμό σημαίνουν ότι έως 750.000 άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες φτώχειας θα μπορούσαν να χάσουν την πρόσβαση σε ένα ζωτικό συμπληρωματικό πρόγραμμα διατροφής.

 Και όπως έχουμε αναφέρει στο "Κόστος των περικοπών: Η τοξική γενετική κληρονομιά της λιτότητας", οι άμεσες επιπτώσεις της λιτότητας μπορεί να δώσουν τη θέση τους σε πιο διαρκείς και ύπουλες συνέπειες για την υγεία. Είναι εύλογο ότι η παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία θα οδηγήσει σε αύξηση των καρδιακών προσβολών, των εγκεφαλικών επεισοδίων και της κατάθλιψης. Οι ορμόνες του στρες είναι γνωστό ότι προκαλούν ή επιδεινώνουν τις περιπτώσεις αυτές, και είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι όσοι ανησυχούν για την ασφάλεια των θέσεων εργασίας, τα σπίτια τους, τις οικογένειες και τα οικονομικά τους δεν βιώνουν υψηλά επίπεδα στρες.

Οι μελέτες του στρες που έχουν διεξαχθεί μέχρι στιγμής αφορούν κυρίως άτομα που πάσχουν από μοναξιά και κοινωνικό αποκλεισμό. Δείχνουν ότι προκαλεί γενικό επαναπρογραμματισμό των γονιδίων στα λευκά αιμοκύτταρα, ο οποίος με τη σειρά του οδηγεί σε χρόνιες φλεγμονώδεις καταστάσεις. Γνωρίζουμε επίσης ότι μεγαλώνοντας σε υποβαθμισμένες συνθήκες αναμορφώνει τα γονίδια  εφόρου ζωής, και υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι στρεσογόνα γεγονότα νωρίς - ίσως ακόμη και πριν τη γέννηση - μπορεί να καταστούν "βιολογικά ενσωματωμένα" μέσω αλλοιωμένης γονιδιακής δραστηριότητας.

Αν μπορούσαμε να βρούμε ψυχολογικούς (συμπεριφορικους) ή φαρμακολογικούς τρόπους για να «αποσοβήσουμε» τον αρνητικό γονιδιακό προγραμματισμό, θα  ήμασταν σε θέση να μετριάσουμε τη ζημιά. Αλλά η έρευνα είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο, καθώς ορισμένα από τα βασικά μέχρι στιγμής ευρήματα σχετίζονται με τα ζώα και όχι με τους ανθρώπους.

Επίσης, δεν ξέρουμε αν τα ευρήματα ισχύουν για τα είδη των στρεσογόνων καταστάσεων που υποφέρουμε. Είναι κατανοητό ότι οι επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες επηρεάζουν την ανταπόκριση των ανθρώπων: το άγχος του πολέμου ενάντια σε έναν κοινό εχθρό μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό από αυτό μιας κοινωνικά διχαστικής οικονομικής κρίσης, για παράδειγμα.

Πολύ μελάνι έχει χυθεί σε αντιλογίες για τα φορολογικά πλεονεκτήματα της λιτότητας. Οι επιδράσεις της στην υγεία, από την άλλη πλευρά, έχουν περάσει σχεδόν ασυζήτητες, και η εικασία είναι ότι θα εξαφανιστούν όπως και η λιτότητα.

Αλλά αν οι γενετικές επιπτώσεις του στρες είναι μακροπρόθεσμες, και ίσως να διαρκούν για πολλές γενιές, οι πολιτικοί πρέπει να επανεξετάσουν τις λύσεις σε αυτό που βλέπουν ως μια καθαρά οικονομική κρίση. Επειδή η λιτότητα δεν είναι απλώς ένα πείραμα με τον πλούτο των εθνών. Είναι επίσης ένα πείραμα με την υγεία τους..

image borrowed from here 

M

Αλματώδης Άνοδος του «Τζίρου» των Φιλανθρωπικών Τραπεζών Τροφίμων στην Βρετανία

 Έχοντας ζήσει τα μισά χρόνια της ζωής μου στην Αγγλία, συχνά συμβαίνει να με ρωτήσει κάποιος «πως είναι εκεί τα πράγματα», συνήθως σε σύγκριση με την κατάσταση στην Ελλάδα. Αρκετά πριν το ξεδίπλωμα αυτής της κρίσης, θα απαντούσα ότι η διαφορά μεταξύ βρετανικού και ελληνικού καπιταλισμού είναι ότι ο δεύτερος είναι αισθητά αγριότερος. Πιθανόν να έλεγα επίσης ότι το σύστημα πρόνοιας της Βρετανίας λειτουργούσε σαν δίκτυο ασφαλείας, εμπόδιζε τους ανθρώπους να «χτυπήσουν πάτο» όταν ατυχούσαν κι έχαναν την δουλειά τους ή την υγεία τους, ή να πέσουν αισθητά κάτω από το όριο της αθλιότητας. Μπορεί να συμπλήρωνα ότι το σύστημα πρόνοιας της Βρετανίας ήταν το κατεξοχήν υπόβαθρο του καπιταλισμού, με την έννοια ότι λειτουργούσε σαν βαλβίδα ασφάλειας, κρατώντας τον πολίτη, τον εργαζόμενο, τον εργάτη, σ΄ ένα επίπεδο αξιοπρέπειας, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα την συγκατάβαση του για το σύστημα. Συνάμα ήταν και το ατού του «πολιτισμού» που μπορούσε να επιδείξει ο αναπτυγμένος καπιταλισμός. 

Οι εικόνες της αθλιότητας ερχόντουσαν από αλλού, από μακριά, και ήταν τόσο σύνηθες, στην θέα τους, να ακούς Βρετανούς - εγγλέζους κυρίως - να λένε ‘we’re so lucky! We really are!’(είμαστε τόσο τυχεροί! Πραγματικά!). Τέτοια πολυτέλεια ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη  για την Ελλάδα μας, για το «λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού»...

**********

Το ΚΚΕ δεν περιπαίζει. Λέει ότι η κρίση είναι καπιταλιστική, κι ότι απόδειξη γι αυτό είναι ότι η ίδια πολιτική εφαρμόζεται κι αλλού στην ΕΕ, κι εκεί που δεν έχουν επιβληθεί μνημόνια (ακόμα). Το παρακάτω κείμενο «έρχεται στα λόγια» του ΚΚΕ. Πρόκειται για ελεύθερη απόδοση ενός άρθρου από τους Financial Times (την τυπική εφημερίδα των Βρετανών χρηματιστών). Δεν μπορούν να μην αναφερθούν στο πασιφανές. Η αθλιότητα διογκώνεται…

********

Ο αριθμός των ανθρώπων στη Βρετανία που καταλήγουν σε τράπεζες τροφίμων έκτακτης ανάγκης για να επιβιώσουν υπερδιπλασιάστηκε, με βάση στοιχεία που εκτέθηκαν την Τετάρτη, καθώς ο πληθωρισμός μειώνει τα εισοδήματα και οι περικοπές των κρατικών δαπανών ωθούν  εκατοντάδες χιλιάδες σε κρίση.

Το Τράσσελ Τραστ (Trussell Trust), μια φιλανθρωπική οργάνωση η οποία διαχειρίζεται το μεγαλύτερο δίκτυο των τραπεζών τροφίμων στο Ηνωμένο Βασίλειο, διαπίστωσε ότι ο αριθμός των ατόμων που παραπέμπονται στα κέντρα του αυξήθηκε αλματωδώς, σχεδόν στις 350.000 στο έτος μέχρι τον Απρίλιο του 2013, σε σύγκριση με τις 130.000 την προηγούμενη χρονιά. Η οργάνωση αυτή εκτιμά ότι περίπου τα μισά νοικοκυριά που βοήθησε είχαν τουλάχιστον ένα μέλος που εργαζόταν, και το ένα τρίτο είχαν παιδιά. Η αύξηση της ζήτησης κατά 170 % για τρόφιμα έκτακτης ανάγκης είναι άμεσο αποτέλεσμα  της λιτότητας της κυβέρνησης πάνω στα φτωχότερα νοικοκυριά, εν μέσω ανησυχιών για την επίδραση στη ζήτηση, καθώς οι καταναλωτές περικόβουν τις καθημερινές δαπάνες.

Το Trussell  δεν δέχεται στις τράπεζες τροφίμων του ανθρώπους που μπαίνουν και ζητούν βοήθεια, χωρίς να έρχονται συστημένοι από αναγνωρισμένες υπηρεσίες πρώτης γραμμής, όπως οι γενικοί παθολόγοι (general practitioners – GPs) των τοπικών ιατρείων τους,  το Κέντρο Εργασίας, ένας κοινωνικός λειτουργός, ή η αστυνομία. Για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, το υψηλότερο ποσοστό των τροφίμων έκτακτης ανάγκης προορίζεται για εργαζόμενα νοικοκυριά, πράγμα που απεικονίζει την ευρύτερη τάση στην αγορά εργασίας μετά την ύφεση, όπου πολλές νέες θέσεις εργασίας αφορούν μερική απασχόληση, προσωρινή και χαμηλά αμειβόμενη - που σημαίνει ότι ακόμη και εκείνοι που εργάζονται μερικές φορές παλεύουν να βάλουν φαγητό στο τραπέζι τους.

Ο Simon Wright (που εργάζεται σε μια εκκλησία της φιλανθρωπικής οργάνωσης ‘Salvation Army’ στο ανατολικό Λονδίνο, στην οποία στεγάζεται η τράπεζα τροφίμων Tower Hamlets) δήλωσε ότι «Πολλοί άνθρωποι που βλέπουμε στη δουλειά είναι εργαζόμενοι. Αυτό ήταν πραγματικό σοκ […] Γνωρίζουμε ότι πολλοί άνθρωποι κάνουν ο, τι μπορούν. Ότι απασχολούνται σε μια δουλειά, ότι δεν μπορούν να βρουν μια άλλη δουλειά που να πληρώνει περισσότερα, ότι πληρώνουν ενοίκιο, νερό, δημοτικούς φόρους, ηλεκτρικό, και ειλικρινά παλεύουν να αγοράσουν τρόφιμα για τις οικογένειες τους. "

Σημειωτέο ότι τα στοιχεία αυτά του Τράσσελ Τραστ είναι προγενέστερα της 1^ης  Απριλίου. Έκτοτε, μια σειρά από βασικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας άρχισαν να ισχύουν. Ο Chris Mould, εκτελεστικός πρόεδρος της φιλανθρωπικής οργάνωσης, είπε ότι η ζήτηση θα συνεχίσει να αυξάνεται. "Έχουμε ήδη δει μια σημαντική αύξηση τις τελευταίες εβδομάδες στον αριθμό των ανθρώπων που μας έχουν παραπέμψει, λόγω των περικοπών στα επιδόματα στέγασης, τις μειώσεις στα όρια επιδομάτων που μπορεί να πάρει κάποιος, και της αποκέντρωση του κοινωνικού ταμείου (social fund) προς τις τοπικές αρχές," Αυτό βάζει επιπρόσθετη πίεση στα τοπικά υποκαταστήματα, διότι το 90 % των προμηθειών βασίζονται σε δωρεές τροφίμων από το κοινό, και το προσωπικό τους αποτελείται κυρίως από εθελοντές.

Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον εξήρε τα φιλανθρωπικά ιδρύματα με τράπεζες τροφίμων ως παράδειγμα του ‘the “Big Society” in action’ («Μεγάλη Κοινωνία» σε δράση), ενώ ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τα τρόφιμα, Olivier de Schutter, έχει προειδοποιήσει ότι αυτό δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως «υποκατάστατο» για ένα σύστημα πρόνοιας . Η Ντενίζ Bentley, η οποία ίδρυσε την Τράπεζα Τροφίμων Tower Hamlets δυόμισι χρόνια πριν, δηλωσε ότι  "η περίοδος των τελευταίων εβδομάδων ήταν πραγματικά δύσκολη, όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τους άλλους διαχειριστές στην τράπεζα τροφίμων. Μας πιέζουν έτσι που να καλύψουμε το κενό που τώρα δημιουργείται από τις μεταρρυθμίσεις κοινωνικής πρόνοιας - και δεν είμαστε γι αυτό. Είμαστε κατάλληλοι  μόνο για βραχυπρόθεσμη βοήθεια. "

Ένας εκπρόσωπος του Υπουργείου Εργασίας και Συντάξεων, δήλωσε: «οι αλλαγές στην πρόνοια θα βελτιώσουν τις ζωές ορισμένων από τις φτωχότερες οικογένειες στις κοινότητές μας, με το Universal Credit (οικουμενική Πίστωση) απλουστεύεται η σύνθετη πληθώρα των παροχών, βελτιώνοντας την θέση τριών εκατομμυρίων ανθρώπων."

*****

Σε μια από τις πλουσιότερες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου, εκατομμύρια κάτω από το επίπεδο αθλιότητας.Οικογένειες, όπου οι γονείς να μην μπορούν να προσφέρουν φαγητό στα παιδιά τους. Άνθρωποι να δουλεύουν και να μην τους φτάνει το μεροκάματο για τα πλέον απαραίτητα.. Υποσιτισμένα παιδιά 

Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα αίσχος και συνάμα για ένα δράμα. Δεν θα ήταν ατυχές να πούμε ότι οι Βρετανοί  έχουν κανονικά εισέλθει στην περίοδο των «περασμένων μεγαλείων». Μόνο που τα περασμένα μεγαλεία αφορούν τον λαό που (στην πλειονότητα του)  νόμιζε ότι είχε μερίδιο στην πίτα της αυτοκρατορίας. Όχι τους ταγούς του.

Μ

Ο καπιταλισμός τρώει τα γεννημένα και τα αγέννητα παιδιά μας

Από την Κάλι Καρά /902

Η αναγνώριση της μητρότητας είναι ασυμβίβαστη με τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης, διότι έρχεται σε αντίθεση με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα, κοστίζει. Τα όποια θετικά μέτρα πάρθηκαν στις καπιταλιστικές χώρες ήταν αποτέλεσμα της ύπαρξης των σοσιαλιστικών χωρών στις οποίες η μητρότητα είχε πρωτεύουσα θέση και τα παιδιά ήταν οι «βασιλιάδες» της κοινωνίας.
Η καπιταλιστική οικονομική κρίση δίνει το τελικό χτύπημα στη μάνα και στο παιδί, με αποτέλεσμα και τη σοβαρή μείωση των γεννήσεων. Στην Ελλάδα ο δείκτης γονιμότητας (αριθμός παιδιών που γεννά μία γυναίκα κατά τη διάρκεια της ζωής της) κυμαίνεται περίπου στο 1,39 για το γενικό πληθυσμό (μαζί με τις μετανάστριες που ζουν στη χώρα μας), όταν για την ομαλή αναπαραγωγή του είδους ο δείκτης γονιμότητας θα πρέπει να είναι πάνω από 2,1. Αυξάνονται κατά τους επιστήμονες οι παλίνδρομες κυήσεις, εγκυμοσύνες δηλαδή κατά τις οποίες η ανάπτυξη του εμβρύου διακόπτεται το πρώτο τρίμηνο, χωρίς προφανή παθολογικά αίτια. Το φαινόμενο συνδέεται από τους ειδικούς με το άγχος, με τη δεινή οικονομική κατάσταση που βιώνουν οι έγκυες γυναίκες.
Η ανεργία που μαστίζει τις γυναίκες, τις νέες γυναίκες, η επιβολή δέσμευσης από την υποψήφια νέα να προσληφθεί στη δουλειά ότι δεν θα τεκνοποιήσει, η απόλυση εγκύων, η ανυπαρξία κανόνων υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, η φτώχεια και η ανασφάλεια, η εμπορευματοποίηση της Υγείας που έχει χαρίσει στην ιδιωτική πρωτοβουλία (οι ιδιωτικές μαιευτικές επιχειρήσεις είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο) το φιλέτο της αναπαραγωγής (γέννα, άμβλωση, εξωσωματική κ.ά.) απομακρύνουν τις νέες γυναίκες από το δικαίωμά τους να αποκτήσουν οικογένεια, να γεννήσουν παιδιά.
Μέσα σε όλα αυτά τα καπιταλιστικά, το υπουργείο της τρικομματικής κυβέρνησης, που συγκροτήθηκε για να σώσει τη χώρα, κουρεύει και το πενιχρό επίδομα τοκετού των 900 ευρώ για όσες γυναίκες γεννούν στα μαιευτήρια. Το επίδομα θα το παίρνουν μόνο αυτές που θα γεννούν στο σπίτι, στο χωράφι, όπως παλιά πριν από 50 χρόνια. Ανενδοίαστα είπε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας κ. Σαλμάς πως «δεν έχει νόημα να πληρώνουμε δύο φορές τις μητέρες για το ίδιο παιδί» αφού έτσι θα «εξοικονομηθούν» 15 δισεκατομμύρια ευρώ.
Όπως δεν δίστασαν οι κυβερνώντες να κλείσουν το Παιδοκαρδιοχειρουργικό τμήμα στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία», στέλνοντας παιδιά στο θάνατο, δεν διστάζουν να παίζουν με τη ζωή μητέρων και παιδιών, ξέροντας ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν οι υποδομές για το εγχείρημα του «τοκετού στο σπίτι», όταν πρόσφατες ξένες επιστημονικές έρευνες (Αυστραλών και Αμερικανών κ.ά.) αποδεικνύουν ότι στην περίπτωση τοκετού στο σπίτι ελλοχεύουν σοβαρότατοι κίνδυνοι για τη ζωή των νεογνών και της μητέρας.
Οι μάνες που στέλνουν τα παιδιά τους υποσιτισμένα να λιποθυμούν στα σχολεία και διαβάζουν από τον αρθρογράφο της εφημερίδας «Καθημερινή» κ. Πάσχο Μανδραβέλη ότι το πρόβλημα είναι η παχυσαρκία στα παιδιά της χώρας μας και όχι ο υποσιτισμός που είναι κλισέ της αριστεράς, οι νέες που πασχίζουν, αλλά δεν τους επιτρέπει το σάπιο σύστημα από τη φτώχεια, να φέρουν στη ζωή παιδιά, δεν έχουν άλλη επιλογή από αυτήν της ρήξης και της ανατροπής με το σύστημα που τρώει τα γεννημένα και τα αγέννητα παιδιά μας.

«Τιμωρούν» τη μητρότητα αντί να την προστατεύουν

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΓΕΙΑΣ 
Στο όνομα της «ισότητας», με πρόσχημα την προστασία των γυναικών και ιδιαίτερα της μητρότητας, η κυβέρνηση παίρνει τα πιο αντιδραστικά μέτρα, ανασύρει αναχρονιστικές απόψεις και επιτίθεται στα δικαιώματα των γυναικών της λαϊκής οικογένειας. Αυτό απέδειξε, ακόμα μια φορά, η ομιλία της υφυπουργού Υγείας, Φ. Σκοπούλη, εκ μέρους της κυβέρνησης, στη συνεδρίαση της Βουλής για την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Το στέλεχος της ΔΗΜΑΡ έθεσε τις γυναίκες στο στόχαστρο της διαθεσιμότητας, προτείνοντας να δίνεται «άδεια» στις εργαζόμενες που γίνονται μητέρες, που να ξεκινά αμέσως μετά τον τοκετό και να διαρκεί τρία χρόνια. Συνέδεσε την «άδεια» αυτή με την «οικονομική δυσπραγία» που υπάρχει και την «ανάγκη να μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι» και πρότεινε «οι νεαρές γυναίκες που είναι στο Δημόσιο και θέλουν να τεκνοποιήσουν να μείνουν για μεγαλύτερο διάστημα στο σπίτι τους». Η συγκυβέρνηση δεν αρκείται να σπρώξει τις εργαζόμενες στη διαθεσιμότητα και την απόλυση, αλλά προβάλλει ως αποκλειστικά ατομική τους ευθύνη τη φροντίδα των παιδιών μέχρι να συμπληρώσουν τα τρία τους χρόνια, με στόχο να απαλλαχθεί το κράτος από την υποχρέωση να εξασφαλίζει μέτρα προστασίας της μητρότητας και βρεφονηπιακούς σταθμούς.

«Αδεια» - προθάλαμος για την ανεργία

Η κυβέρνηση επιδιώκει να μετατρέψει τις γυναίκες σε μοχλό για να προωθήσει το μέτρο της εφεδρείας και να αμβλύνει τις αντιδράσεις των εργαζομένων, παρουσιάζοντας τη διαθεσιμότητα λίγο - πολύ ως «παροχή» για τη μητρότητα. Συμβολή στον αποπροσανατολισμό είχαν και αρκετά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ασκησαν κριτική ότι η πρόταση αφορά μόνο τις εργαζόμενες στο Δημόσιο και αγνοεί τις γυναίκες που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, με στόχο να καλλιεργήσουν την αντιπαράθεση ανάμεσα στις εργαζόμενες και να αποπροσανατολίσουν από τον πραγματικό στόχο της πρότασης, που δεν είναι η προστασία της μητρότητας αλλά η διευκόλυνση των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων.
Η υφυπουργός, προκειμένου να «χρυσώσει» στις εργαζόμενες το χάπι, πρόσθεσε πως «πιθανόν να παίρνουν μισό μισθό, αλλά να έχουν τη δυνατότητα να έχουν πρόσβαση στα ελληνικά προϊόντα διατροφής σε μισή τιμή για τρία χρόνια από τότε που γεννούν με ένα voucher, με μία κάρτα». Η συμβολή της «κυβερνώσας αριστεράς» δεν περιορίζεται μόνο στον εξωραϊσμό των απολύσεων, αλλά αποδεικνύεται σημαντική στη διάδοση αντιδραστικών απόψεων, όπως φαίνεται από το σκεπτικό στο οποίο στηρίζεται η πρόταση.
Στον πυρήνα της επιχειρηματολογίας της η Φ. Σκοπούλη έθεσε τη «βιολογία»: «Η βιολογία της γυναίκας μάνας είναι μοναδική. Δεν μπορεί να αντικατασταθεί», ανέφερε. Δε βρήκε όμως ούτε μια κουβέντα να πει για την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, για τις προληπτικές εξετάσεις που στερούνται οι γυναίκες, για το κόστος του προγεννητικού ελέγχου, της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Δεν μπήκε στον κόπο να σχολιάσει κατά πόσο σέβονται τις ιδιαίτερες ανάγκες του γυναικείου οργανισμού οι εργοδότες που δεν τηρούν κανένα μέτρο για την προστασία του στους χώρους δουλειάς, αλλά και το κράτος, που χορηγεί επίδομα τοκετού μόνο στις γυναίκες που γεννούν στο σπίτι, επιβάλλει διπλάσια νοσήλια στα δημόσια μαιευτήρια για τις μετανάστριες χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, κλείνει την πόρτα των νοσοκομείων σε χιλιάδες ανασφάλιστες γυναίκες. Αντί γι' αυτά, διέγνωσε πως το πρόβλημα είναι ότι «δεν ασχολείται η μάνα με το παιδί και έτσι παραβιάζεται η φύση μας».

Φορτώνουν βάρη και ενοχές τις γυναίκες

Από την τοποθέτηση της υφυπουργού δεν έλειψαν οι αναλύσεις για τα πλεονεκτήματα του θηλασμού αλλά και οι επιπλήξεις στις μητέρες: «Το ποσοστό των Ελληνίδων που θηλάζουν για έξι μήνες τουλάχιστον είναι κάτω από 6%. Θα πει κανείς, "εντάξει, πρέπει να δουλεύω και δεν μπορώ να θηλάζω, θα χάσω την καριέρα μου"», είπε ανάμεσα σε άλλα και κατέληξε στο συμπέρασμα πως «ο θηλασμός είναι δική μας ιστορία. Δεν επιβάλλεται ούτε απ' το κράτος ούτε από κανένα». Οι συμβουλές αυτές μπορεί να έχουν αποδέκτες τις γυναίκες της αστικής τάξης, σίγουρα όμως δεν μπορούν να απευθύνονται στις εργαζόμενες. Στις γυναίκες, δηλαδή, που βρίσκονται στο στόχαστρο της απόλυσης, στις εργαζόμενες που η αγωνία τους δεν αφορά στην «καριέρα» τους αλλά στο μεροκάματο με το οποίο παλεύουν να ζήσουν τα παιδιά τους, στις άνεργες που αν και έχουν όλο το χρόνο και τη διάθεση να θηλάσουν το παιδί τους, οι ελλείψεις στη δική τους διατροφή δεν τους το επιτρέπουν. Η Φ. Σκοπούλη δε δίστασε να ρίξει την ευθύνη στις μητέρες για τη διατροφή των παιδιών, ισχυριζόμενη ότι «η Ελληνίδα μάνα δεν ασχολείται με το παιδί και δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για το τι θα φάει το παιδί». Κι αυτό σε μια περίοδο που τα κρούσματα υποσιτισμού στα σχολεία έχουν γίνει καθημερινότητα και η κυβέρνηση δεν έχει πάρει την παραμικρή πρωτοβουλία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Απάντηση στα επιχειρήματα και στις προτάσεις που εκφράζει η κυβέρνηση, μέσω της Φ. Σκοπούλη, δίνει η πείρα από τις κατακτήσεις που γνώρισαν οι εργαζόμενες στο σοσιαλισμό. Το σοσιαλιστικό κράτος εξασφάλισε στις γυναίκες συνθήκες που τους επέτρεπαν να συνδυάσουν την παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα με τη μητρότητα και την ανατροφή των παιδιών. Για παράδειγμα, ειδική νομοθεσία προέβλεπε την προστασία της εργασίας των γυναικών, ιδιαίτερα την περίοδο της εγκυμοσύνης. Χορηγούνταν πληρωμένη άδεια εγκυμοσύνης και τοκετού. Οι νέοι γονείς δέχονταν βοήθεια για τη φροντίδα του παιδιού τους, ακόμα και με επισκέψεις εξειδικευμένου προσωπικού στο σπίτι τους. Οι μητέρες δικαιούνταν ένα διάλειμμα 30 λεπτών κάθε 3 ώρες εργασίας, χωρίς καμία μείωση των αποδοχών τους, προκειμένου να θηλάσουν το παιδί τους που βρισκόταν σε παιδικό σταθμό κοντά στην εργασία τους. Τα εστιατόρια στους χώρους δουλειάς ετοίμαζαν για τις εγκύους φαγητό κατάλληλο ώστε να καλύπτει τις ιδιαίτερες διατροφικές τους ανάγκες, ενώ το ίδιο έκαναν οι παιδικοί σταθμοί και τα σχολεία για τα παιδιά.
Οι αντιφάσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στη μητρότητα και την εργασία δεν έχουν αιτία τη βιολογία των γυναικών αλλά την κοινωνία και τις σχέσεις παραγωγής πάνω στις οποίες βασίζεται. Η «φύση» και η «βιολογία» της γυναίκας και της μάνας δεν έχουν τίποτα ασυμβίβαστο με την εργασία. Στις συνθήκες όμως της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης η γυναικεία ανεργία επενδύεται ιδεολογικά με αντιδραστικές απόψεις, που οριοθετούν το πεδίο ευθύνης της γυναίκας στην ανατροφή των παιδιών, στην οικογένεια και το νοικοκυριό, αντιλήψεις που αναβιώνουν και αναπαράγονται και σήμερα. Ο συνδυασμός του δικαιώματος στη μητρότητα και την ουσιαστική προστασία της και στη σταθερή δουλειά με δικαιώματα απαιτεί η παραγωγή να οργανωθεί με βάση την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους και όχι το κέρδος και την «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων. Προϋποθέτει η ανατροφή των παιδιών να πάψει να θεωρείται ευθύνη της οικογένειας και κυρίως της γυναίκας, να γίνει υπόθεση της κοινωνίας, να στηριχθεί με υποδομές και υπηρεσίες, με συνδυασμένα κοινωνικά και εργασιακά μέτρα.
Η πάλη για ουσιαστική προστασία της μητρότητας, μέσα από τα σωματεία, τους Συλλόγους και τις Ομάδες της ΟΓΕ, τις Λαϊκές Επιτροπές, χρειάζεται να ενταθεί με μια σειρά αιτήματα: Αδεια μητρότητας, δύο μήνες πριν και έξι μετά τον τοκετό, με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για όλες τις εργαζόμενες στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Επίδομα τοκετού ύψους 1.000 ευρώ για κάθε παιδί, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Δωρεάν τοκετός για όλες τις γυναίκες, για τις ανασφάλιστες και τις μετανάστριες. Δημόσιοι, δωρεάν και ασφαλείς βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί που θα καλύπτουν τις ανάγκες όλων των παιδιών των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων.

Ευτυχία ΧΑΪΝΤΟΥΤΗ

στον ΡΙΖΟ

Εικονα: Mother and Child by Henry Moore

Τα πεινασμένα παιδιά της υπερδύναμης

Την ίδια ώρα που Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί «σφάζονται» για το νέο μίγμα λιτότητας και για το ποιος θα πληρώσει τη «λυπητερή» στο χείλος του πολυσυζητημένου «δημοσιονομικού γκρεμού» χρηματοδότησης, η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς για εκατομμύρια πολίτες των ΗΠΑ, απόκληρους του αμερικανικού ονείρου που έγινε εφιάλτης.

Ετσι, νέα μεγάλη αύξηση των πεινασμένων και των άστεγων καταγράφει η ανατριχιαστική ετήσια έκθεση των Αμερικανών δημάρχων (United States Conference of Mayors), που βασίζεται σε στοιχεία από 25 μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ – ανάμεσα τους η Βοστόνη, το Σικάγο, το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο και η Ουάσιγκτον.

Οπως προκύπτει από την έκθεση, ο αριθμός των ανθρώπων που κατέφυγαν σε ειδικά κέντρα προς αναζήτηση τροφής αυξήθηκε το 2012 κατά 22%, ενώ συνολικά ένας στους επτά Αμερικανούς βρίσκεται σε επισφαλή θέση όσον αφορά τη διατροφή του. Υπενθυμίζεται ότι με βάση τα επίσημα στοιχεία του 2011, τουλάχιστον 47 εκατομμύρια πολίτες επι-ζουν χάρη στα κουπόνια σίτισης.

Πώς αντιμετωπίζει η υπερδύναμη αυτή τη στρατιά των πεινασμένων; Με χαρακτηριστική τσιγκουνιά: «Στο 95% των πόλεων, τα ομαδικά συσσίτια έκτακτης ανάγκης μείωσαν τις μερίδες που προσφέρουν, λόγω της αυξημένης ζήτησης.

Στο 89% των πόλεων, οι υπεύθυνοι των συσσιτίων αναγκάστηκαν να διώξουν ανθρώπους που ζητούσαν φαγητό, λόγω έλλειψης πόρων… Στο 81% των πόλεων, επίσης, μειώθηκαν οι μέρες που κάθε άτομο ή οικογένεια σε ανάγκη μπορούσε να λαμβάνει τροφή κάθε μήνα από δημοτικές κουζίνες ή παντοπωλεία με κουπόνια», αναφέρει η έκθεση – κραυγή αγωνίας των Αμερικανών δημάρχων.

Στην περίπτωση της πρωτεύουσας, Ουάσιγκτον, παρά την αύξηση των αιτούντων, ο αριθμός των μερίδων που μοιράστηκαν φέτος μειώθηκε κατά 38%!

Η πείνα φυσικά δεν έρχεται μόνη της, αλλά ως αποτέλεσμα της ανεργίας (και των πολύ χαμηλών μεροκάματων της μερικής απασχόλησης), του κύματος κατασχέσεων πρώτων κατοικιών λόγω χρεών, αλλά και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι μεγάλοι δήμοι, πολλοί από τους οποίους είναι καταχρεωμένοι και έχουν προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις προσωπικού, λόγω του ψαλιδιού στα ομοσπονδιακά κονδύλια.

Εχει ενδιαφέρον ότι το 37% των ανθρώπων που καταφεύγουν στις συλλογικές κουζίνες εργάζεται, αλλά με τόσο χαμηλό μεροκάματο, ώστε και πάλι πεινάει…

Πάμε τώρα στους αστέγους. Το 60% των μεγάλων αμερικανικών δήμων αναφέρουν αύξηση στους ανθρώπους που κοιμούνται στον δρόμο που αγγίζει κατά μέσον όρο το 7% σε ετήσια βάση. Μεγάλο ποσοστό των νεο-άστεγων είναι μέλη οικογενειών που έχασαν τα σπίτια τους, ενώ πολλοί είναι κι αυτοί που αν και εργάζονται, δεν έχουν αρκετά χρήματα για να νοικιάσουν σπίτι και ζουν σε τροχόσπιτα ή αυτοκίνητα.

Ενα σε κάθε 45 παιδιά είναι άστεγο, με το ποσοστό τους να αυξάνεται κατά 37% την τελευταία τριετία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ειδικό κονδύλι στέγασης του δήμου της Ουάσιγκτον, μέσω του οποίου επιδοτούνται τα νοίκια μη προνομιούχων οικογενειών, «ψαλιδίστηκε» πέρσι στα 60 εκατ. δολάρια, από 120 εκατ. δολάρια το 2004.

Να σημειωθεί εδώ πως από τη μελέτη λείπουν φέτος εξαιρετικά πυκνοκατοικημένες πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, το δίκτυο κοινωνικής προστασίας της οποίας κυριολεκτικά διαλύθηκε από τον τυφώνα Σάντι, αλλά και το Ντιτρόιτ – η «φτωχομάνα» των ΗΠΑ, λόγω της ραγδαίας αποβιομηχάνισης των τελευταίων δεκαετιών.

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση ειδικά για τις συνθήκες ζωής των παιδιών στο Ντιτρόιτ, περισσότερα από τα τρία τέταρτα των ανηλίκων κατοίκων του ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.

Πηγή: efsyn.gr/ via astrosaralio.gr

Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ (κρίση τροφίμων)

Συζητώντας πέρσι το καλοκαίρι με Κουβανούς συντρόφους για τον χαρακτήρα και την πιθανή εξέλιξη της οικονομικής κρίσης, εκτιμούσαν ότι η λεγόμενη κρίση χρέους θα εξελιχθεί σε επισιτιστική κρίση (κρίση τροφίμων), όπως ακριβώς εκδηλώθηκε σε κάποιες χώρες (Αϊτή κ.α) όταν ακρίβυναν απότομα τα τρόφιμα στην παγκόσμια αγορά. 

Γι' αυτό οι Κουβανοί θεωρούν "κορυφαία μάχη" την προσπάθεια που καταβάλουν στο νησί για αύξηση της παραγωγικότητας στη γεωργία και σε αυτήν την κατεύθυνση προχώρησαν -μεταξύ άλλων- στις τελευταίες μεταρρυθμίσεις και στην γεωργία, παραχωρώντας κομμάτια κρατικής γης για καλλιέργεια σε μεμονωμένους αγρότες παράλληλα με την εισαγωγή νέων καλλιεργειών (πατάτα κ.α). 

Δεδομένου ότι η Κούβα, εξάγει μεν κάποια τρόφιμα (π.χ αστακούς) , δεν έχει καμμιά εξάρτηση από την παγκόσμια αγορά σε επίπεδο σπόρων, λιπασμάτων κλπ  για τις δικές της καλλιέργειες ,αλλά εισάγει το 80% των τροφίμων που καταναλώνει. Η μάχη για την επάρκεια   και την σχετική αυτάρκεια τροφίμων  λοιπόν, είναι πράγματι "κορυφαία". 

Από την άλλη, για το σύνολο της Λατινικής Αμερικής, η επισιτιστική κρίση είναι ήδη υπαρκτή εξ αιτίας της ακραίας φτώχειας της πλειοψηφίας του πληθυσμού σε πολλές χώρες. Δεν είναι τυχαίο, πως το ζήτημα απασχόλησε έντονα την τελευταία Σύνοδο Κορυφής της "Κοινότητας Λατινικής Αμερικής και Καραιβικής" (CELAC),που φέτος είναι προεδρεύουσα χώρα η Κούβα.   

πηγή - http://cubaniagriega.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δείτε την ταινία του Γιώργου Αυγερόπουλου "ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΦΘΟΝΙΑ" (2008-2009)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Θεατροϊκα...

Ο - «θα πεινάσουμε» - κύριος Στουρνάρας!

Στην Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες» και οι επικεφαλής της εκάστοτε τρόικας, στις οποίες οι «Στουρνάρες» κατέχουν θέση υπουργού Οικονομικών, ισχύουν τα εξής:

*

Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ», είναι 500.000 τα παιδιά που πεινάνε...
Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν (Ιούνης 2012), είναι το 68% των Ελλήνων που ζουν με εισόδημα που κινείται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία των ελληνικών υπηρεσιών, το 25% των Ελλήνων είναι άνεργοι. Ειδικά, μάλιστα, στους νέους η ανεργία ξεπερνάει το 50%. Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, που αφορούν μόνο στο μήνα Σεπτέμβρη 2012, είναι πάνω 2.800 οι άνθρωποι που απολύονται, καθημερινά! Δηλαδή πεινάνε...

*

Αυτά κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Δηλαδή, στην Ελλάδα των Μνημονίων, που σημαίνει την Ελλάδα
των ληγμένων τροφίμων,
των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία,
των ενεχυροδανειστηρίων,
των γερόντων που η σύνταξη δε φτάνει ούτε για ψωμί ούτε για φάρμακα,
των δεκάδων χιλιάδων αστέγων,
των απόρων που προσέρχονται στις ουρές κατά χιλιάδες για το συσσίτιο της ημέρας.

*

Σ' αυτήν, λοιπόν, την Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες», βγήκε προχτές ο Στουρνάρας για να απειλήσει το λαό της ότι, αν δε σκύψει το κεφάλι, αν δεν αποδεχτεί το νέο σφαγείο των μέτρων εξόντωσης που του ετοιμάζουν, τότε... «θα πεινάσουμε»!

Αλήθεια, ποια μεζούρα θράσους θα μπορούσε να μετρήσει το ουρανομήκες θράσος αυτών που φέρανε το «λιμό» και που τώρα μας απειλούν κι από πάνω ότι, αν δεν κάτσουμε ήσυχα - ήσυχα ενώ θα φέρνουν και τον καταποντισμό, τότε... «θα πεινάσουμε»!

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Σοσιαλισμός ή Αγριότητα

«Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών(FAO), τόνισε πως ο πλανήτης θα αντιμετωπίσει μια νέα επισιτιστική κρίση σαν αυτή του 2007-8, αν οι χώρες προβούν σε απαγορεύσεις των εξαγωγών.

Οι τιμές των τροφίμων παγκοσμίως αυξήθηκαν κατά 6% τον Ιούλιο σε σχέση με τον Ιούνιο. Οι κακές συνθήκες σε περιοχές του πλανήτη έφεραν τις τιμές σε υψηλότερα επίπεδα σύμφωνα με τον FAO.
 Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, η ξηρασία προκάλεσε σοβαρές ζημιές στις καλλιέργειες καλαμποκιού, υποθηκεύοντας τις προσεχείς σοδειές και αυξάνοντας τις τιμές κατά 23% τον Ιούλιο. Επίσης η τιμή του σιταριού αυξήθηκε κατά 19%, ενώ η ζήτηση αναμένεται μεγαλύτερη λόγω των περιορισμένων αποθεμάτων καλαμποκιού.
Οι υψηλές τιμές του πετρελαίου, η κακοκαιρία, η πολιτική που επέβαλε περιορισμούς στις εξαγωγές, η αύξηση της τιμής του σιταριού και άλλοι πολλοί παράγοντες προκάλεσαν μεγάλη άνοδο στις τιμές των τροφίμων το 2007-8, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ταραχές σε πολλές χώρες».

 "Οι πολλοί δεν έχουν να φάνε, κι αυτοί που κρατάνε τα κλειδιά της αποθήκης με τα τρόφιμα κολυμπάνε στο χρυσάφι. Αυτή είναι η εικόνα που διαμορφώνεται με αφορμή αυτό που χαρακτηρίζουν «διατροφική κρίση». Δε σημαίνει έλλειψη τροφίμων, αλλά υψηλές τιμές που κάνουν απαγορευτικά τα τρόφιμα για μεγάλες μάζες πληθυσμού. Είναι μία από τις στιγμές που ο καπιταλισμός και η βαρβαρότητα είναι συνώνυμα". (Θ. Λεκάτης).

Πριν το στάδιο της βαρβαρότητας  ο Engel’s (καταγωγή της οικογένειας, ιδιοκτησίας και κράτους) διέκρινε το στάδιο της αγριότητας στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού.

Όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν απο πείνα και τα τρόφιμα σαπίζουν στις αποθήκες του καπιταλισμού, όταν ο καπιταλισμός στον αυξανόμενο πληθυσμό πεινασμένων που δημιουργεί στον πλανήτη το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι περισσότερη πείνα, αθλιότητα, καταπίεση και πόλεμο, δηλαδή αργό η γρήγορο θάνατο, έχουμε πια φύγει απο το στάδιο της βαρβαρότητας και οδεύουμε στο στάδιο της αγριότητας.

Η επιλογή μας πλέον είναι Σοσιαλισμός ή Αγριότητα