Με «άλαλα τα χείλη των ασεβών»...

Ρίξε στο δρόμο μια ματιά

Σαν σαύρες φορτηγά, καμιόνια

Το βούτυρο σου εργατιά

Το καταβρόχθισαν κανόνια -

Πάει το ψωμί, πάει κι ο λαπάς

Δουλειά δεν βρίσκεις και με σφαίρες!

Και τώρα που πεινάς θα φας

Κινδύνων εθνικών φοβέρες...

Πλεόνασμα σε αναμονή

Είσαι σε μόνιμη αργία

Θα πας λοιπόν πρώτη γραμμή

Μόλις αρχίσει η αιμορραγία

___________________

[...] "Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι, στην ευρύτερη περιοχή, για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και άμεση εμπλοκή της Ελλάδας". (θέση 8 για το19ο συνέδριο του ΚΚΕ). 

Οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλστικές αντιθέσεις και η ενδοαστική διαπάλη στο εσωτερικό κάθε αστικού κράτους (Θέση 2 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ). 
Οι ταξικές ανισότητες σε παγκόσμια κλίμακα διευρύνονται διαρκώς. Η ανισοκατανομή του παγκόσμιου πλούτου διευρύνθηκε περαιτέρω μετά τη διεθνή συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση. Σύμφωνα με την ετήσια έρευνα για τον παγκόσμιο πλούτο (από την Credit Suisse), το 90% του πληθυσμού κατέχει περίπου το 10% του πλούτου, με το φτωχότερο 75% να κατέχει λιγότερο από 3% του πλούτου. Μάλιστα, από το 10% του πληθυσμού που κατέχει το 90% του πλούτου, μόνο το 1% κατέχει σχεδόν το 50% του πλούτου. Την ίδια στιγμή, το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερα από τα αντίστοιχα των 8 ευρώ ημερησίως. (Θέση 7 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ).  

Οι οξύτατοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι μεγάλες αντιθέσεις ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και συμφερόντων οδηγούν σήμερα σε συνεχείς ανακατατάξεις συμμαχιών, σε συνεχόμενα φαινόμενα δημιουργίας αξόνων και αντιαξόνων διεθνώς.(Θέση 8 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ).   

Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας.(Θέση 8 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ). 

Το ζήτημα του πολέμου στην εποχή του ιμπεριαλισμού και η διαπάλη ώστε το κομμουνιστικό κίνημα να μη συρθεί στο πλευρό της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, να υπερασπιστεί με συνέπεια τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης σε σύγκρουση με την αστική τάξη, να μην επιλέξει «ξένη σημαία» κάτω από την πίεση μικροαστικών δυνάμεων αλλά κι εθνικιστικών πιέσεων στις εργατικές δυνάμεις.(Θέση 78 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ) 

✳✳✳

Red rock views: 

Να σκεφτώ «φωναχτά»; 

Η θέση 8 έπρεπε να προηγείται της θέσης 7 και η φρικωδία των κοινωνικών ανισοτήτων έπρεπε να  ερμηνεύται όχι μόνο σαν εκμετάλλευση διεθνώς της εργασίας από το κεφάλαιο  - πράγμα που αληθεύει μεν, αλλά είναι λειψή αλήθεια αν δεν πεις επίσης πως οι «οξύτατοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί» γίνονται τελικά για την καταλήστευση της περιφέρειας από το ιμπεριαλιστικό κέντρο. Κάποιες χώρες ληστεύονται από το «διεθνές» κεφάλαιο μεν  (που διατηρεί «εθνοκρατική συγκρότηση», όπως παρατηρείται στη θέση 2), και πάντα βέβαια με συνέργεια της ντόπιας αστικής τάξης που επωφελείται..., αλλά με κραυγαλέα εμφανές αποτέλεσμα οι χώρες αυτές να υφίστανται εντονότερη εκμετάλλευση... Αλλιώς ο μακαρίτης ο Λένιν... δεν ήξερε τι έλεγε... για τον ιμπεριαλισμό... Βέβαια, για να μην παρεξηγηθούμε εντελώς, εκτός από το σκυλοφάγωμα μεταξύ ιμπεριαλιστών αναγνωρίζουμε και την ύπαρξη «ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού», ήτοι κάποιες χώρες μένουν πίσω... Αλλά αντικαθιστούμε τον όρο «εξάρτηση» με τον πιο «ψαγμένο» ευφημισμό... «αλληλοεξάρτηση». Φυσικά κι ο θύτης εξαρτάται από το θύμα του για να επιβιώσει, ή ανάλογα (φευ)  ο ιμπεριαλιστής εξαρτάται από την χώρα που καταληστεύει για τη λεία του... 

Η Ελλάδα σαν χώρα είναι εξαρτημένη; 

Ναι ή όχι; 

Αν όχι, τότε γιατί και η τελευταία απόφαση για την οικονομία της, για τη συγκρότηση του κράτους της, για την άμυνά της, για οτιδήποτε συνιστά κυβερνητική πολιτική εξαρτάται από την έγκριση των νταβατζήδων πρώτιστα του χρηματιστικού κεφαλαίου; Το να είναι η κυβέρνηση ένα άθλιο ανδρείκελο   γενικά του μεγάλου  κεφαλαίου δεν αναιρεί το δέσιμό της χώρας χειροπόδαρα σε θέση εξάρτησης! Γιατί να το παραβλέπουμε αυτό; Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει χωρίς να μου πει μαλακίες;  

Αναρωτιέμαι μήπως, επειδή πολύ σωστά δεν θέλουμε να γίνουμε νεροκουβαλητές μιας μερίδας αστών με δήθεν πρόταγμα «εθνικής ανεξαρτησίας» (το έχουμε πληρώσει πανάκριβα αυτό και με πολύ αίμα...), φοβόμαστε να πούμε πως όντως η χώρα αυτή είναι έρμαιο ιμπεριαλιστικής καταλήστευσης και με αρωγό την ντόπια αστική τάξη.. και καταλήγουμε να μην μπορούμε να διανοηθούμε αντιιμπεριαλιστικό αγώνα σε τακτική συμμαχία και με δυνάμεις που δεν ασπάζονται μεν αυτούσιο το πρόταγμα του ΚΚΕ, αλλά που θα δέχονταν ένα πρόγραμμα από το οποίο εκ προοιμίου θα αποκλείεται αστική επίδραση,  και με την προϋπόθεση ότι θα μας έφερνε κοντύτερα στον στόχο μας, ανοίγοντας την προοπτική για σοσιαλισμό;  

Η υποτίμηση αντιθέσεων μεταξύ Ιμπεριαλιστικού κέντρου και περιφέρειας, μεταθέτει με δυσανάλογη έμφαση την ουσία της αντίθεσης μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο, και με μαθηματική ακρίβεια αδυνατίζει την θέση ότι η επανάσταση σε μία χώρα είναι εφικτή (κάτι θυμίζει Τρότσκι εδώ;..)

Μετά, τόσος λόγος για πόλεμο, που εκτιμάται ότι είναι επικείμενος, και νουθεσίες ότι πρέπει να μετατραπεί σε αγώνα ανατροπής του συστήματος. Σωστά, αλλά πώς; Με δοσμένο ότι σε τέτοιες συνθήκες ειρήνης όπου διεξάγεται ένας τόσο αδυσώπητος οικονομικός πόλεμος κατά της πλειονότητας του λαού, εμείς, αν δεν οπισθοχωρούμε, βαδίζουμε σημειωτόν, πώς θα το κάνουμε σε κατάσταση θερμού πολέμου; Δεν λέω πως αποκλείεται. Αλλά με τι δεξιότητες τακτικής;  Διακηρύττοντας πως δεν πρέπει να «συρθούμε» πίσω από κανέναν ιμπεριαλισμό; Σωστό κι αυτό! Να μην καταλήξουμε «πρόσκοποι» του ιμπεριαλισμού (σαν τους σημερινούς «αριστερούς  Κάουτσκι») , αλλά πώς στην πράξη υλοποιείται η «εκμετάλλευση ενδοαστικών, ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων»; Μήπως με επανάσταση σε όλες τις χώρες του καπιταλισμού ταυτόχρονα; Πιο συγκεκριμένα, όταν λες «θα γίνει πόλεμος», εντείνοντας το φόβο που καθηλώνει το «πόπολο» ότι «θα μας επιτεθούν οι Τουρκοι», ρωτάω:  τακτική συμμαχία θα κάνεις και μ' έναν ιμπεριαλιστή για να αμυνθείς από τον άλλον αν χρειαστεί;.. Αν όχι... κι επ' ουδενί, τότε ο Στάλιν που συμμάχησε με τρεις ιμπεριαλιστές στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (και συμμάχησε με τους ίδιους οι οποίοι ήταν ενωμένοι, 25 περίπου χρόνια πριν, σε επίθεση με σκοπό την κατάπνιξη της Οχτωβριανής Επανάστασης) τι ήταν; Οπορτουνιστής; Μα κι ο Στάλιν;  

Μήπως τελικά γίναμε Τροτσκιστές και δεν το καταλάβαμε... ή δεν το ομολογούμε; 

Αν ειν' έτσι, αν δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα, και μακάρι να κάνω λάθος, τότε το όλο εγχείρημα επαναστατικών διακηρύξεων δεν σώζει το πετσί μας και μοιάζει σαν μεγαλυνάριο με «άλαλα τα χείλη των ασεβών»...

''ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ...ΑΡΙΣΤΕΡΑ'' !

Απόσπασμα από τον πρόλογο στο νέο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου ''ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ...ΑΡΙΣΤΕΡΑ'' !

Πολύ πριν τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 2015 στην Ελλάδα, με τα γνωστά τους αποτελέσματα, ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», έγραφε:

«...η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ" ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα »,

Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρόσωπα που υποδύονται τους «ήρωες », εννοούσε όλους τους «Λουδοβίκους», όλων των εποχών, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πολιτικά πλάτη, μηδέ των «αριστερών» εξαιρουμένων...

Όσο για τον Λένιν, θα παραμένει πάντα σαφής για όσους θέλουν να καταλάβουν και πάντα «ενοχλητικός» για όσους αντιπαραθέτουν μάταια τις διάτρητες βεβαιότητές τους στην πανταχού παρούσα «αλογόμυγα» της διαλεκτικής του:

«Θα ήταν λάθος – έγραφε – να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ''βολικά'' για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».

Ήδη στην πατρίδα μας τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά.

Φανερές, όμως, είναι και οι δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον άλλο δρόμο».

Μια πολύ χρήσιμη υπενθύμιση

Μια σημαντικότατη υπενθύμιση [απο το Lenin Reloaded, την οποία αντιγράφω]

Το δώρο του Λένιν: Ένας καθρέφτης για να κοιτάξουμε τα μούτρα μας

Ο Χόμπσον κάνει την παρακάτω οικονομική εκτίμηση σχετικά με την προοπτική του μοιράσματος της Κίνας: "Το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης θα μπορούσε τότε να πάρει την όψη και τον χαρακτήρα που έχουν σήμερα ορισμένα μέρη αυτών των χωρών: η Νότια Αγγλία, η Ριβιέρα, τα μέρη της Ιταλίας και της Ελβετίας που τα επισκέπτονται περισσότερο οι περιηγητές και που κατοικούνται από πλούσιους, και συγκεκριμένα: από μια μικρή χούφτα πλούσιους αριστοκράτες που εισπράττουν μερίσματα και εισοδήματα από την Άπω Ανατολή, μαζί με μια κάπως πιο σημαντική ομάδα από εξ επαγγέλματος υπαλλήλους και εμπόρους και μ' ένα μεγαλύτερο αριθμό από υπηρέτες και εργάτες της βιομηχανίας που ασχολείται με την τελική κατεργασία βιομηχανικών προϊόντων.

Ουκρανία: Η αποκατάσταση του ναζισμού, η ΕΕ και το άγαλμα του Λένιν

Γραφει ο
Νικόλαος Μόττας

Οι εικόνες «διαδηλωτών» να γκρεμίζουν το άγαλμα του Λένιν σε κεντρική πλατεία του Κιέβου έκαναν το γύρο του κόσμου. Άλλο που δεν ήθελαν τα δυτικά ΜΜΕ (μαζί μ'αυτά και τα ελληνικά) ώστε να «σερβίρουν» – έτοιμο και συνάμα εντυπωσιακό - στους τηλεθεατές τους το μήνυμα: Οι ουκρανοί «κόβουν» τον ομφάλιο λώρο που τους συνέδεε με το σοβιετικό παρελθόν και στρέφονται προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Λένιν για την δουλειά στον κομματικό τύπο

Σε τι συνίσταται αυτή η αρχή της κομματικής φιλολογίας; Οχι μονάχα στο ότι η φιλολογική δουλειά δεν μπορεί να είναι για το σοσιαλιστικό προλεταριάτο μέσο πλουτισμού ατόμων είτε ομάδων. Γενικά δεν μπορεί να είναι ατομική υπόθεση, ανεξάρτητη από την κοινή προλεταριακή υπόθεση.

Κάτι λείπει από το "κάδρο"

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Παρατήρηση πρώτη: To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί - μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, οι εργατικές εξεγέρσεις ήταν μια σπάνια εξαίρεση

«Υπήρξε μια εποχή, και όχι πολύ καιρό πριν, όταν οι εργατικές εξεγέρσεις ήταν μια σπάνια εξαίρεση, που ξέσπαγαν μόνο σε ορισμένες ειδικές περιστάσεις. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πριν από μερικά χρόνια η βιομηχανία ήταν ανθηρή, το εμπόριο ήταν έντονο, και η ζήτηση για εργαζομένους ήταν μεγάλη. Παρ' όλα αυτά, οι εργαζόμενοι διοργάνωσαν μια σειρά από απεργίες για να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας τους. Συνειδητοποίησαν ότι δεν πρέπει να αφήσουν τη ευκαιρία να γλιστρήσει, ότι θα πρέπει να επωφεληθούν από τη στιγμή που οι εργοδότες αποκόμιζαν ιδιαίτερα υψηλά κέρδη, τότε που ήταν ευκολότερο να κερδίσουν παραχωρήσεις από αυτούς. Η ανάπτυξη, ωστόσο, έχει δώσει τη θέση της σε μια κρίση. Οι κατασκευαστές δεν μπορούν να πουλήσουν τα προϊόντα τους, τα κέρδη έχουν μειωθεί, οι πτωχεύσεις έχουν αυξηθεί, τα εργοστάσια μειώνουν την παραγωγή, και οι εργαζόμενοι απολύονται και καταλήγουν στους δρόμους μαζικά, χωρίς ούτε ένα ξεροκόμματο ψωμιού. Οι εργαζόμενοι πρέπει τώρα να πολεμήσουν απεγνωσμένα, όχι να βελτιώσουν τις συνθήκες τους, αλλά και να διατηρήσουν τα παλιά επίπεδα και να μειώσουν τις απώλειες που οι εργοδότες τους επιβάλλουν. Και έτσι το κίνημα της εργατικής τάξης αναπτύσσεται σε βάθος και έκταση: στην αρχή, με αγώνες σε εξαιρετικές και μεμονωμένες περιπτώσεις. Στη συνέχεια, αδιάλειπτες  και πεισματικές μάχες στην διάρκεια της βιομηχανικής ευημερίας και της άνθησης του εμπορίου. Τέλος, παρόμοια συνεχής και επίμονη πάλη κατά την περίοδο της κρίσης. Μπορούμε τώρα να πούμε ότι το κίνημα της εργατικής τάξης έχει γίνει ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της ζωής μας και ότι θα αυξηθεί. Όποιες και αν είναι οι συνθήκες.

»Η αλλαγή από την ανάπτυξη στην κρίση όχι μόνο θα διδάξει τους εργαζομένους μας ότι η ενωμένος αγώνας είναι μια μόνιμη ανάγκη, αλλά θα καταστρέψει επίσης τις επιβλαβείς αυταπάτες που άρχισε να διαμορφώνει κατά το χρόνο της βιομηχανικής ευημερίας. Με τη βοήθεια των απεργιών, οι εργαζόμενοι είχαν τη δυνατότητα σε ορισμένα μέρη να αναγκάσουν παραχωρήσεις από τους εργοδότες με σχετική ευκολία, και αυτός ο "οικονομικός" αγώνας απέκτησε μιαν υπερβολική σημασία. Ξεχάσανε ότι τα συνδικάτα και οι απεργίες μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο να κερδίσουν ελαφρώς καλύτερους όρους για την πώληση της εργατικής δύναμης, ως εμπόρευμα.  Τα συνδικάτα και οι απεργίες δεν μπορούν να βοηθήσουν σε περιόδους κρίσης, όταν δεν υπάρχει ζήτηση γι 'αυτό το "εμπόρευμα", δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τους όρους που μετατρέπουν την εργατική δύναμη σε εμπόρευμα, οι οποίοι καταδικάζουν τις μάζες των εργαζομένων σε απόλυτη ανέχεια και ανεργία. Για να αλλάξουν  αυτές τις συνθήκες, μια επαναστατική πάλη ενάντια σε ολόκληρο το υπάρχον κοινωνικό και πολιτικό σύστημα είναι απαραίτητη. Η βιομηχανική κρίση θα πείσει πάρα πολλούς εργάτες για την  ορθότητα αυτής της δήλωσης».

Λενιν, Άλλη μια Σφαγή

(μεταφραση από το ‘Another Massacre’)

Σε μια κρίση, είπε ο Λένιν, οι εργαζόμενοι πρέπει «να πολεμήσουν απεγνωσμένα, όχι για να βελτιώσουν τις συνθήκες τους, αλλά για να διατηρήσουν τo παλιό επίπεδο τους και να μειώσουν τις απώλειες που οι εργοδότες τους επιβάλλουν».

Σε τούτη την κρίση που βιώνουμε, παρότι οι εργαζόμενοι έχουν έρθει σε απόγνωση, εδώ δεν πολεμούν απεγνωσμένα για να «μειώσουν τις απώλειες που οι εργοδότες τους επιβάλλουν». Θα έλεγα πως δεν «ξεχάσανε ότι τα συνδικάτα και οι απεργίες μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο να κερδίσουν ελαφρώς καλύτερους όρους για την πώληση της εργατικής δύναμης, ως εμπόρευμα», γιατί μάλλον δεν το ήξεραν. Ξεχάσανε πώς να αντιδρούνε, συνολικά σαν τάξη. Οι όποιες «αντεπιθέσεις» τους δεν συνιστούν καν ύβρη και απειλή κατά των εκμεταλλευτών και καταπιεστών τους.   

Αυτό που λέει ο Λένιν είναι ότι ο οικονομικός αγώνας, σε συνθήκες κρίσης δεν οδηγεί σε βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων. Λογικά, λοιπόν, σε μια τέτοια κρισιακη φάση, όπως η παρούσα, πρέπει να κατανοείται βιωματικά η αλήθεια ότι στον καπιταλισμό, ακριβώς επειδή η ενέργεια που πουλούν οι εργάτες είναι εμπόρευμα, δεν θα πάψει να σπαταλιέται και να καταστρέφεται, δηλαδή (απλά ειπωμένα) δεν θα πάψει να καταστρέφεται η ζωή των εργαζόμενων κάθε φορά που οι κεφαλαιοκράτες δεν χρειάζονται αυτήν την ενέργεια και ότι για να εκλείψει αυτή η ανωμαλία πρέπει ο αγώνας των εργατών να  βάλει στο στόχαστρο του «ολόκληρο το υπάρχον κοινωνικό και πολιτικό σύστημα». Ο αγώνας των εργατών σε συνθήκες κρίσης, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικός, ανατρεπτικός, επαναστατικός. Όμως σε τούτο τον τόπο και χρόνο, ceteris paribus, δεν φαίνεται πως η αντίδραση των εργατών μπορεί να προβιβαστεί σε επαναστατικό αγώνα, είτε είναι κατανοητή η παραπάνω λογική, είτε όχι.

Προφανώς, όσο πιο αναγκαίο είναι να πολιτικοποιηθεί ο αγώνας, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να είναι ενωμένος. Κι εδώ έγκειται το κυριότερο προβλημα, κατά την γνώμη μου: η κρίση αυτή,  για να χρησιμοποιήσω τις λέξεις του Λένιν πάλι, δεν έχει «διδάξει τους εργαζομένους μας ότι ο ενωμένος αγώνας είναι μια μόνιμη ανάγκη». Υπογραμμίζω το «ενωμένος», διότι το μόνο πράγμα που φοβάται η αστική τάξη, είναι η ενότητα της εργατικής τάξης. Αν δεν είναι ενωμένος ο αγώνας, ούτε μαζικός ούτε αποτελεσματικός μπορεί να είναι. Για την ανάδειξη ταξικής συνείδησης σε συνδυασμό με ανάπτυξη ανατρεπτικής δράσης και τελικά για την πραγματοποίηση της επανάστασης, η ενότητα μπορεί να μην είναι επαρκής συνθήκη. Σίγουρα όμως είναι αναγκαία. Άραγε λοιπόν, είναι ασφαλές το συμπέρασμα ότι η ενότητα προηγείται της πολιτικοποίησης του αγώνα; Αν είναι έτσι, τότε το μάθημα της ενότητας πρέπει να το πάρουν πάλι, ή να το διδαχτούν για πρώτη φορά οι εργαζόμενοι, με τους κομμουνιστές μπροστά, ξεκινώντας από το βασικότερο, το χαμηλότερο σημείο στο οποίο έχουν αποτύχει: από τη μάχη για να αποτρέψουν τις απώλειες τους.

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει σ΄ αυτήν την κατεύθυνση είναι οι κομμουνιστές να γίνουν αρωγοί και ουραγοί ενός μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος που καταλήγει να διασφαλίζει, κι ακόμα, να θωρακίζει το σύστημα αντί να το προσβάλει. Απ’ την άλλη, αν οι κομμουνιστές δεν δραστηριοποιηθούν σ’ αυτή την κατεύθυνση, ίσως να είναι μεγαλύτερος ο κίνδυνος να εμφανιστούν σαν αυστηροί ηθικοί δικαστές της εργατικής τάξης που κρίνουν ότι θα συνεχίσει να τιμωρείται, και ίσως της αξίζει αυτό,  μέχρις ότου ο κύριος όγκος της καταλάβει επιτέλους ότι πρέπει να εναντιωθεί στον καπιταλισμό, ή ώσπου να ενστερνιστεί το είδος της σοσιαλιστικής διεξόδου που οι ίδιοι προγραμματίζουν για λογαριασμό της; Αυτή η μερίδα της εργατικής τάξης, όμως, δεν δίνει δεκάρα για το πόσο «ξεκάθαροι» επαναστάτες δηλώνουν πως είναι οι κομμουνιστές. Και μάλιστα, αν έχει αγοράσει και την «αριστεροφανή» προπαγάνδα κατά την οποία οι κομμουνιστές δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάζουν την υποτιθέμενη καθαρότητα τους για χάρη μιας υποτιθέμενης ενότητας, τότε αποκτά και «θεωρητική» δικαιολογία για να τους απορρίπτει. Αυτό σημαίνει ότι στον συνδικαλιστικό χώρο ο ίδιος όγκος θα συνεχίσει να αναδεικνύει ηγεσίες με βάση την πολιτική προκατάληψη του, οπότε και να είχε την διάθεση να εξεγερθεί (που πιστεύω ότι λόγω ταξικών ανακλαστικών την έχει), αυτή δεν θα εκφραστεί ποτέ.

Το προβλημα είναι ότι, όσο θλιβερά τυφλωμένο κι αν φαίνεται ένα τμήμα της εργατικής τάξης, όσο εξοργιστικά πεισματάρικο και κολλημένο στον άθλιο συντηρητισμό του κι αν παραμένει, είναι μέρος της εργατικής τάξης. Είναι το αναπόσπαστο τμήμα της, που αν δεν αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο, και τους κομμουνιστές, ανατροπή δεν γίνεται. Είναι φυσικό να «μπαφιάζουν» οι κομμουνιστές μ’ αυτή την μίζερη και ραγιάδικη πλευρά της εργατικής τάξης. Αλλά, ούτως ή άλλως, αυτή είναι η «πρώτη ύλη» της επανάστασης και αν παραμείνει ακατέργαστο μπάζο, μετατρέπεται σε οχύρωμα των αστών. Αυτό το «υλικό» δεν θ΄ αλλάξει από μόνο στον αιώνα τον άπαντα. Θ’ αλλάξει μόνο μέσα στην σχέση του με τους κομμουνιστές. Και για να γίνει αυτό, αν η παρούσα σχέση δεν λειτουργεί, πρέπει ν’ αλλάξει αυτή η σχέση. Αλλιώς δεν γίνεται. Αυτό το νόημα θα είχε η στροφή των κομμουνιστών προς μια αμυντική τακτική. Πρέπει ν’ αλλάξει μορφή και περιεχόμενο η τακτική, για να αλλάξει η σχέση της πρωτοπορίας με το μέρος τους σώματος που αρνείται να την ακολουθήσει. Βέβαια, εξυπακούεται, μια τέτοια αμυντική τακτική η οποία δικαιολογείται όταν ο εχθρός είναι και φαίνεται πολύ ισχυρότερος, και σ΄ ένα δυσμενή συσχετισμό όπως ο τωρινός,  πρέπει να υιοθετηθεί μόνο με την προϋπόθεση ότι οι κομμουνιστές, σαν εργατική πρωτοπορία, δεν θα απολέσουν ούτε στιγμή τον στόχο της ανατροπής αυτού του συστήματος. 

Το ερώτημα τώρα που τιθεται είναι αν θα πραξουν σωστά και φρόνιμα οι κομμουνιστές να συνεργαστούν τακτικά και με μια "αριστερά" που φιλοδοξεί να δώσει "το φιλί της ζωής" στον καπιταλισμό. Μπορούν και πρέπει να πρωτοστατούν σε κοινή πάλη  και με αυτούς που χαρακτηρίζουν ως οπορτουνιστές; Θα απαντούσα με κατάφαση σε οτι αφορά τρέχοντα προβλήματα στα οποία έχουν μια κοινή τομή θέσεων, σ΄ αυτά που συμφωνούν. Μπορούν να συμπαραταχτούν τακτικά σε μια γνήσια προσπάθεια να αναχαιτίσουν την επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.

Ας σκεφτούμε σοβαρά τι μπορεί να χαθεί και τι να κερδισθεί από ένα τέτοιο συμβιβασμό, πριν απαντήσομε. Το πρώτο, και το προφανέστερο, είναι ότι εφόσον δεν μπορείς να αντεπιτεθείς σε τούτη τη φάση, και αντιμετωπίζοντας μιαν ανελέητη επίθεση εναντίον σου που συνεχίζεται, αναγκαστικά θα υποχωρείς με τη βία και θα χάνεις. Όταν λοιπόν δεν μπορείς, εκ των πραγμάτων, να κάνεις αντεπίθεση, τουλάχιστον βελτίωσε την άμυνα σου.

Τι θα έχαναν οι κομμουνιστές απο ένα τέτοιο εγχείρημα, αν κρίνεται ότι μ’ αυτό τον τρόπο η εργατική τάξη μπορεί ν’ αρχίσει να κερδίζει κάποιες μάχες, επιτέλους – ακόμα κι  αν αυτές δεν στρέφονται άμεσα κατά του συστήματος; Τίποτε. Αντίθετα, πολλά θα κερδίσει η σχέση τους με το τμήμα των εργαζόμενων που τους βλέπει δύσπιστα ή προκατειλημμένα, αν συμβάλλουν και πρωτοστατήσουν στον αγώνα για να μην χειροτερεύει ακόμα η θέση των. 

Ένα άλλο, σοβαροτερο ερώτημα εδώ είναι αν θα προωθηθεί η υπόθεση της επανάστασης μ’ αυτό τον τρόπο. Κι είναι ένα ερώτημα που πιθανόν να κρύβει κι έναν αδήλωτο φόβο ότι, αν κερδισθούν μάχες, που βελτιώνουν την οικονομική θέση των εργατών, αυτό θα αμβλύνει τις αντιθέσεις βοηθώντας στην επιβίωση του συστήματος.  Μα ο αμυντικός αγώνας με στόχο να μην πληρώσουν οι εργάτες το κόστος της κρίσης είναι πολιτικός, ακριβώς επειδή είναι αδύνατον οι κεφαλαιοκράτες να υποχωρήσουν από το σχέδιο επιβολής των όρων τους στην αγορά εργασίας. Αυτό είναι ακρογωνιαίο στοιχείο της διεθνούς στρατηγικής του κεφαλαίου. Οι εργάτες δεν υποφέρουν μόνο από αυτό που είναι αναπόφευκτο στον καπιταλισμό – από τον παροπλισμό, την σπατάλη και καταστροφή σημαντικού μέρους αυτού του «εμπορεύματος» που λέγεται εργατική δύναμη (που σημαίνει ανεργία, φτώχια, αρρώστια και πιθανόν πόλεμος). Όροι των κεφαλαιοκρατών είναι επίσης και η μείωση της τιμής αυτού του «εμπορεύματος», και η επιβολή συνθηκών εργασίας οι οποίες, για να είναι ολοένα και περισσότερο επωφελείς για τους ίδιους, γίνονται προοδευτικά επαχθέστερες για τους εργαζόμενους. Έτσι, ο αγώνας για αποτροπή των απωλειών της εργατικής τάξης σήμερα δεν θα μπορούσε να παραμείνει ένας ακραιφνώς «οικονομικός», ρεφορμιστικός αγώνας. Αναγκαστικά στην πορεία θα εκθέσει τις διαθέσεις και  τα όρια του συστήματος.    

Οι κομμουνιστές πρέπει να πρωτοστατήσουν σε ενωτικές πρωτοβουλίες που στοχεύουν στην άμυνα των εργαζόμενων, στην αναχαίτιση των απωλειών τους, όχι βέβαια «άνευ όρων», αλλά με μεγάλη προσοχή όταν θέτουν πολιτικούς όρους (στους εαυτούς τους πρώτα, πριν τους θέσουν σε άλλους) σαν προϋπόθεση μιας τακτικής συνεργασίας. Παραδόξως, η πιθανότητα να δεχτεί η εργατική τάξη ν’ ακούσει για την ανατροπή του συστήματος μειώνεται όταν γίνει αντιληπτό (λαθεμένα ή σωστά) ότι η πάλη γι αυτήν μπαίνει σαν όρος για την συμμετοχή των κομμουνιστών σε ενωτική πάλη για την προστασία των κεκτημένων τους.

Κάποιοι θα μου έλεγαν εδώ ότι «αυτά που λες ότι πρέπει να γίνουν, ήδη γίνονται. Το κόμμα  ήδη παλεύει και για τα τρέχοντα προβλήματα». Αυτό που ισχυρίζομαι είναι το ίδιο, με μια μικρή αλλά πολύ σημαντική διαφορά: Μιλώντας πιο συγκεκριμένα, θα πω κάτι που είναι γνωστό σε όλους, αλλά πολλοί επιμένουν να το αγνοούν: οι  ευρύτερες πλατφόρμες του ΚΚΕ, όπως το ΠΑΜΕ, Λαϊκές Επιτροπές κτλ, στην σημερινή φάση (δεν μιλώ για κάποιο  απρόβλεπτο μέλλον) δεν πρόκειται να γίνουν το αποκλειστικό «όχημα» της Κοινωνικής Συμμαχίας – όσο κι αν αυτό κάποιοι (μεταξύ τους κι εγώ) θα το θεωρούσαν ευχής έργο. Κατά συνέπεια, αν θέλουμε «λαϊκή συμμαχία», και την θέλουμε να αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά τώρα, θα πρέπει να είναι μια κοινωνική συμμαχία μέσα στην οποία, στο ξεκίνημα της τουλάχιστον, ένας απο τους σύμμαχους θα είναι και το ΚΚΕ. Στην σημερινή συγκυρία, το ΚΚΕ, μαζί με τους ευρύτερους φορείς της λαϊκής συμμαχίας που προσπαθει να χτίσει, αδυνατεί να αναχαιτίσει την επίθεση που δέχεται οι εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα. 

Η πικρή αλήθεια είναι ότι η εργατική τάξη δεν αμύνεται, διότι δεν μπορεί να αμυνθεί. Και δεν μπορεί ν΄ αμυνθεί γιατί την έχουν κάνει «κομμάτια».

Συνακόλουθα, αποδοχή του πολιτικού πλαισίου του κόμματος δεν μπορεί να είναι προϋπόθεση για την συγκρότηση μιας πραγματικής λαϊκής συμμαχίας – μπορεί μόνο να την εμπνεύσει σε μια πορεία όπου οι κομμουνιστές κερδίζουν με την στάση και την πειθώ τους, ανάμεσα σε ίσους που ποτέ δεν  είναι, και ουδέποτε θα γίνουν,  όμοιοι.

Και ρωτώ: Να λερώσουν λίγο τα χέρια τους προκειμένου να τραβήξουν το κίνημα έξω απ’ το βάλτο στον οποίο έχει συρθεί, προκειμένου ν’ αλλάξει η ψυχολογία των εργατών μόλις αντιληφτούν την δύναμη που έχουν στην ενότητα τους, και για να αισθανθούν ότι η μοίρα τους μπορεί ν΄ αλλάξει;

Ας το κάνουν. Δεν καθαρίζεις κάτι που έχει βρωμίσει με πεντακάθαρη την φορεσιά σου.  

Δε χωράει παρανόηση

Από την πρώτη στιγμή των μνημονίων, πριν από τις εκλογές, μετά τις εκλογές, τώρα με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, αρκετοί μιλούν για «ειδικές συνθήκες» τις οποίες διέρχεται η Ελλάδα.
Λόγω αυτών των «ειδικών συνθηκών», λένε, πρέπει να καθοριστεί και να επανακαθοριστεί η στάση των κομμάτων τόσο απέναντι στα πράγματα, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε σε μεγάλο βαθμό από το ΣΥΡΙΖΑ, που προεκλογικά (και όχι μόνο) καταδημαγώγησε με τα περί «συνεργασίας με το ΚΚΕ», για να καταλήξει μετεκλογικά να οικοδομεί «κοινό τόπο» με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, τον Ομπάμα και τους καπιταλιστές - «επενδυτές» (πλην «Πειρατών»...).
Αλλά ας δούμε ποιες είναι αυτές οι «ειδικές συνθήκες» και τι πραγματικά επιβεβαιώνουν:

*

Διαπίστωση πρώτη: Η βαρβαρότητα που με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια εξαπλώνεται στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης.

Αλλά αυτή η κρίση έχει όνομα, έχει αιτία και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη
καπιταλιστική κρίση.
Η πρώτη και κύρια, λοιπόν, «ειδική συνθήκη» που επικρατεί και στην Ελλάδα είναι αυτή ακριβώς: Η κρίση του καπιταλισμού.
Το συμπέρασμα, επομένως, που προκύπτει από τούτη την κομβική διαπίστωση δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:
Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της - ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης -
είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη»
που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο - ότι
η βαρβαρότητα, η αγριότητα, ο μισανθρωπισμός, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία και κάθε λογής έκφρασή τους, όπως τη βιώνουμε και στην Ελλάδα, δεν αποτελούν παρά τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος - του καπιταλιστικού συστήματος - που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος)
προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή. Μέσα από τον κοινωνικό αφανισμό. Βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κλπ.).

*

Διαπίστωση δεύτερη: Επειδή ακριβώς όσα βιώνει ο ελληνικός λαός δεν είναι παρά οι συνέπειες της ομηρίας του στα δεσμά της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, εκείνο που προκύπτει, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος όπου εξουσιάζουν τα μονοπώλια, είναι ότι:

Χωρίς την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος,
καμία «βελτίωση»,
καμία «καλυτέρευση» και, πολύ περισσότερο,
καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει.
Να λοιπόν που μέσα σε αυτές τις συνθήκες
- και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» -
τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι
«σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά»,
ισχύουν χίλιες φορές.

*

Διαπίστωση τρίτη: Ο «φιλολαϊκός», ο «φιλεργατικός», ο «προοδευτικός», ο «αριστερός» λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, κρίνεται με βάση την εξής λυδία λίθο:

Τα όσα λέει, τα όσα ισχυρίζεται, τα όσα επαγγέλλεται, τα όσα υπόσχεται, τα όσα διακηρύσσει, και κυρίως τα όσα εννοεί, προσδιορίζονται, αποκαλύπτονται, από ένα πράγμα:
Από το «πού» λέει ότι θα γίνουν αυτά και εκείνα που υπόσχεται.
Θα γίνουν εντός ή εκτός του καπιταλισμού των κρίσεων, της αντιλαϊκής «ανάπτυξης» και της βαρβαρότητας; Θα γίνουν με ρήξη ή με... «διαπραγμάτευση» με το σύστημα της βαρβαρότητας; Θα γίνουν εντός ή εκτός των μηχανισμών της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ); Θα γίνουν εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κλπ.);

***

Αυτά είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία προκύπτει
- και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο -
το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός»
ή το πόσο δημαγωγικός, οπορτουνιστικός και απατηλός
είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα.
Μέσα, δηλαδή, σε εκείνο ακριβώς το σύστημα, μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!

***

Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ζυγιστούν όσοι εμφανίζονται σαν «σωτήρες» (και ενίοτε σαν «αριστεροί σωτήρες», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ).
Ετσι πρέπει να κριθούν αυτοί που καταγγέλλουν τάχα την Κόλαση, όμως όχι για να καταργήσουν την Κόλαση, αλλά για να υποσχεθούν ότι άμα «διαπραγματευτούν» αυτοί με τους «διαβόλους», τότε ο λαός θα έχει να... ελπίζει, σε τι; Σε μια «καλύτερη θέση» - (πού;) - μέσα στο καζάνι της Κόλασης!
Ομως το ζήτημα δεν είναι η «διαχείριση» της Κόλασης. Δεν είναι μια «καλύτερη» θέση στην Κόλαση. Εδώ δε χωράει καμία παρανόηση: Τέτοια «καλή» θέση δεν υπάρχει. Το ζήτημα, που τίθεται επιτακτικά, το υπερώριμο αίτημα του καιρού μας, είναι η κατάργηση της Κόλασης!
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινείται ο αγώνας του λαού, που για να είναι νικηφόρος απαιτείται η συμμαχία των «κολασμένων» απέναντι στους εκμεταλλευτές τους. Η συμμαχία του λαού. Η κοινωνική συμμαχία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, η κοινωνική συμμαχία από τα κάτω.

Μια συμμαχία που όχι μόνο αρνείται, όχι μόνο αποκαλύπτει, αλλά και ακυρώνει τις πολιτικές συμμαχίες από τα πάνω, τα κομπρεμί, τη δημαγωγία, όσων θέλουν, ξεκάθαρα, να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ' αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου, για να γίνουν αυτοί «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη».

Αυτή η συμμαχία, η κοινωνική συμμαχία, η λαϊκή συμμαχία, είναι μονόδρομος, ειδικά σήμερα.
Σήμερα που - και λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού - τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού. Υπέρ της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπέρ του σοσιαλισμού.

Του Νίκου ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟY

πρέπει να συμπληρώσουν την εκπαίδευσή τους

Μαντέψτε ποιος είπε τα παρακάτω

(a clue: εδάφια από το κεφάλαιο ΙΙΙ Οι Κυριότεροι Σταθμοί στην
Ιστορία του Μπολσεβικισμού)

Τα επαναστατικά κόμματα πρέπει να συμπληρώσουν την εκπαίδευσή τους. Έμαθαν να επιτίθενται. Τώρα είναι ανάγκη να καταλάβουν ότι αυτή την επιστήμη πρέπει να την συμπληρώσουν με την επιστήμη του πώς να υποχωρούν πιο κανονικά. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε –και η επαναστατική τάξη με την ίδια την πικρή της πείρα μαθαίνει να το καταλαβαίνει– ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε, αν δεν μάθουμε να επιτιθέμαστε σωστά και να υποχωρούμε σωστά. Απ’ όλα τα νικημένα αντιπολιτευτικά και επαναστατικά κόμματα οι μπολσεβίκοι υποχώρησαν με τη μεγαλύτερη τάξη, με τις λιγότερες απώλειες για το «στρατό» τους, με την καλύτερη διαφύλαξη του πυρήνα του, με τις μικρότερες (ως προς το βάθος και το ανεπανόρθωτό τους) διασπάσεις, με τη μικρότερη αποθάρρυνση, με τη μεγαλύτερη ικανότητα να ξαναρχίσουν τη δουλιά πιο πλατιά, πιο σωστά και πιο δραστήρια. Και οι μπολσεβίκοι το πέτυχαν αυτό μόνο και μόνο γιατί ξεσκέπασαν αμείλικτα και έδιωξαν από τις γραμμές τους επαναστάτες της φράσης, που δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι πρέπει να υποχωρήσουμε, ότι πρέπει να ξέρουμε να υποχωρούμε, ότι πρέπει οπωσδήποτε να μάθουμε να δουλεύουμε νόμιμα στα πιο αντιδραστικά κοινοβούλια, στις πιο αντιδραστικές συνδικαλιστικές, συνεταιριστικές, ασφαλιστικές και άλλες παρόμοιες οργανώσεις.

[…]

Τη νικηφόρα πάλη τους ενάντια στην κοινοβουλευτική (στην πραγματικότητα) αστική δημοκρατία και ενάντια στους μενσεβίκους, οι μπολσεβίκοι την άρχισαν πολύ προσεκτικά και την προετοίμασαν κατά τρόπο κάθε άλλο παρά απλό, αντίθετα από τις γνώμες που τώρα συναντιούνται συχνά στην Ευρώπη και στην Αμερική. Στην αρχή της περιόδου που αναφέρουμε δεν καλούσαμε τις μάζες να ανατρέψουν την κυβέρνηση, αλλά εξηγούσαμε πως είναι αδύνατο να ανατραπεί χωρίς προκαταρκτικές αλλαγές στη σύνθεση και στον προσανατολισμό των Σοβιέτ. Δεν κηρύσσαμε την αποχή από το αστικό κοινοβούλιο, από τη Συντακτική Συνέλευση, αλλά λέγαμε, από τη συνδιάσκεψη του Απρίλη (1917) του Κόμματός μας λέγαμε επίσημα εξ' ονόματος του Κόμματος, ότι μια αστική δημοκρατία με Συντακτική είναι καλύτερη από μια αστική δημοκρατία χωρίς Συντακτική, και η «εργατοαγροτική», η σοβιετική δημοκρατία είναι καλύτερη από κάθε αστικοδημοκρατική, κοινοβουλευτική δημοκρατία. Χωρίς μια τέτια προσεκτική, επισταμένη, καλομελετημένη και μακρόχρονη προετοιμασία δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε τη νίκη τον Οχτώβρη του 1917, ούτε να διατηρήσουμε αυτή τη νίκη.

Όταν ο αυθέντης των παραπάνω σκέψεων παρουσιάστηκε μετά από χρόνια απουσίας και τους ρώτησε μήπως οι σημερινοί «επαναστάτες της φράσης» είναι αυτοί που φωνασκούν «καμία υποχώρηση! Κανένα συμβιβασμό! Ποτέ, πουθενά, με κανένα», του είπαν να ψαχτεί λίγο μην τυχόν και πάσχει από δεξιό οπορτουνισμό.

Όταν τους είπε ότι δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο, κι ότι ο χρόνος για μας δεν είναι απλώς χρήμα, είναι επιβίωση, του είπαν ότι πάσχει από «μικροαστική υπερεπαναστατική βιασύνη».

Όταν τους ρώτησε γιατί επικαλούνται το όνομα του όταν δεν δέχονται σημαντικές πτυχές της σκέψης του, του απάντησαν ότι αυτά τα είπε σε άλλο χρόνο και για άλλο τόπο, και ότι όταν τα είπε και για εκεί που τα είπε, πολύ σωστά τα είπε – όμως, του είπαν,  έλειψε πολύ κι οι συνθήκες πλέον έχουν αλλάξει και ότι, παρόλο που δεν το διατυμπανίζουν, αναπτύσσουν δημιουργικά την σκέψη του.

Όταν τους παρακάλεσε να του εξηγήσουν με τι τρόπο άλλαξαν οι συνθήκες ώστε αυτές οι σημαντικές πτυχές της σκέψης του να μην ισχύουν εδώ και τώρα πλέον, σιώπησαν.

Μερικοί θερμοκέφαλοι (ευτυχώς λίγοι) του είπαν ότι μ' αυτά που λέει φαίνεται να έχει ιδεολογικό προβλημα και δεν μπορεί να έχει θέση στο επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης…

(η μορφοποίηση με έντονα δική μου) Μ.

 

Η κηδεμονία αποκοιμίζει

[...]

Δυστυχώς μπορούμε ακόμα για πολλούς συντρόφους μας να πούμε: «ξύστε τον κομμουνιστή, και θα βρείτε το φιλισταίο». Εννοείται πως πρέπει να ξύσεις το ευαίσθητο σημείο, τις ψυχικές του αντιδράσεις απέναντι στη γυναίκα. Υπάρχει μήπως γι' αυτό πιο παραστατική απόδειξη από το πώς οι άντρες βλέπουν ατάραχοι, πώς φθείρονται οι γυναίκες με τις μικροδουλειές, σε ένα έργο μονότονο, εξαντλητικό και που καταβροχθίζει χρόνο και δυνάμεις που είναι το νοικοκυριό, για το πώς στενεύει έτσι ο ορίζοντάς τους, ξεκουτιαίνει το μυαλό, γίνεται βαρύς ο χτύπος της καρδιάς και εξασθενίζει η Θέληση; Δε μιλάω, φυσικά, για τα αστικά σπίτια, που ρίχνουν όλες τις δουλειές του σπιτιού, μαζί και την περιποίηση των παιδιών, πάνω σε μισθωτούς ανθρώπους. Ο,τι λέω αφορά την τεράστια πλειονότητα των γυναικών, μαζί και τις γυναίκες των εργατών, και τότε ακόμα που περνούν ολόκληρη τη μέρα τους στο εργοστάσιο και βγάζουν το ψωμί τους μόνες τους.

Πολύ λίγοι άντρες, ακόμα και από τους προλετάριους, σκέφτονται πόσο πολύ μπορούν να αλαφρώσουν απ' τα βάρη και τις φροντίδες τη γυναίκα τους, ή και να την απαλλάξουν εντελώς, αν ήθελαν να βοηθήσουν στη «γυναικεία δουλειά». Αλλά όχι, γιατί αυτό αντίκειται «στα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του ανδρός». Αυτός έχει απαιτήσεις για την ανάπαυση και τις βολές του. Ζωή της γυναίκας στο σπίτι θα πει να είναι το καθημερινό θύμα σε χιλιάδες τιποτένια μικροπράγματα. Το παλιό δικαίωμα κυριαρχίας του άντρα εξακολουθεί να υπάρχει υπό κεκαλυμμένη μορφή. Η δούλη του, αντικειμενικά, τον εκδικείται γι' αυτό, επίσης με κεκαλυμμένη μορφή: Η καθυστέρηση της γυναίκας, η μη κατανόηση απ' αυτήν των επαναστατικών ιδανικών του ανδρός της, μαραίνει τη ζωτικότητά του και την αποφασιστικότητά του για αγώνα. Αυτό μοιάζει με τα μικρούτσικα σκουλικάκια, που αδιόρατα, αργά, μα σίγουρα, ροκανίζουν και υποσκάπτουν. Γνωρίζω τη ζωή των εργατών, και όχι μόνο απ' τα βιβλία. Η κομμουνιστική μας δουλειά στις γυναικείες μάζες, η πολιτική μας δουλειά, περιλαμβάνει σημαντικό μέρος διαπαιδαγωγικής δουλειάς στους άντρες. Οφείλουμε να ξεριζώσουμε τις παλιές δουλοκτητικές απόψεις ως τις τελευταίες, τις παραμικρότερες ρίζες τους. Και στο κόμμα και στις μάζες. Αυτό αφορά τα πολιτικά μας καθήκοντα ακριβώς σαν ενός επιτακτικά αναγκαίου σχηματισμού επιτελείου από συντρόφους, άντρες και γυναίκες, που έχουν γερή θεωρητική και πραχτική κατάρτιση, για να διεξάγουν και να προωθούν την κομματική δουλειά μέσα στις εργαζόμενες γυναίκες.

[...]

Κλάρα Τσέτκιν, Συνομιλία με τον Λένιν για το "Γυναικείο Ζήτημα" - 1920

 πηγή: (Ριζοσπάστης, 6/3/2011)/disdaimona   
Image borrowed from Fight Against Women Exploitation

Ξανά για το ζήτημα των συμμαχιών

Η οξύτατη κοινωνική πόλωση και σύγκρουση που διεξάγεται εδώ και τρία χρόνια ως αποτέλεσμα της βίαιης ανακατανομής εισοδήματος και μεταφοράς πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια αλλαγή των ταξικών συσχετισμών, οι οποίες θα καθορίσουν την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού και τον τρόπο ένταξής του στις περιφερειακές ολοκληρώσεις για πολλές δεκαετίες.
Σε κοινωνικό επίπεδο η εργατική τάξη και τα γύρω από αυτήν κοινωνικά στρώματα μέσα από αυτή την ιστορικών διαστάσεων, για τα ελληνικά δεδομένα, σύγκρουση έχει ηττηθεί κατά κράτος. Και έχει ηττηθεί, διότι, παρά την τεράστια κοινωνική αντίσταση που εκδηλώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, δεν κατάφερε να αποτρέψει, στο ελάχιστο, την πλήρη εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, χάνοντας κατακτήσεις ενός αιώνα. Οι αιτίες αυτής της εξέλιξης θα πρέπει να αναζητηθούν στην κατάσταση που βρίσκεται η εργατική τάξη, σήμερα, να αντισταθεί, από την άποψη της ικανότητας, που αυτή διαθέτει, εξαιτίας της πολιτικής διάσπασης των κοινωνικών και πολιτικών της οργανώσεων.
Ποιος είναι, όμως, ο ρόλος ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, πιστού στη μεθοδολογία της μαρξιστικής - λενινιστικής παράδοσης, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση; Πώς πρακτικά θα προσπαθήσει να υλοποιήσει το στόχο της «συγκέντρωσης δυνάμεων» και της κατάκτησης της πλειοψηφίας για τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας; Αν λάβουμε υπόψη μας ότι απουσιάζει η σοσιαλιστική συνείδηση από την εργατική τάξη, πώς θα τεθεί ως στόχος η εξουσία, εφόσον η εργατική τάξη δεν έχει πειστεί από τους κομμουνιστές για έναν τέτοιο στόχο;
Η απάντηση των Θέσεων σε αυτά τα ερωτήματα είναι η λαϊκή συμμαχία με σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό (Θέση 62). Πολύ σωστά. Και πιο κάτω συνεχίζει: «...στις δοσμένες συνθήκες... υπερασπίζεται το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, μισθούς, συντάξεις...» κ.λπ.
Ομως, με ποιες δυνάμεις συγκροτείται η λαϊκή συμμαχία; Σύμφωνα με τις Θέσεις, «η λαϊκή συμμαχία σήμερα έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων». Και συνεχίζει, λέγοντας ότι το ΚΚΕ «...θα επιδιώξει την κοινή δράση με αυτές τις δυνάμεις» (Θέση 66).
Ομως, στο ερώτημα, τι θα γίνει εάν δυνάμεις πολιτικές, εκτός του ΚΚΕ, θελήσουν να συνεργαστούν μαζί του για τη στήριξη της λαϊκής συμμαχίας, στην υπεράσπιση και διεκδίκηση των άμεσων αιτημάτων της, κ.λπ., οι Θέσεις απαντάνε ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει πολιτική συνεργασία με αυτές τις δυνάμεις (Θέση 67).
Η θέση αυτή όμως είναι εντελώς ξένη με τη λενινιστική αντίληψη για τις συμμαχίες. Από το 1905, ακόμη, ο Λένιν υπογράμμιζε πως «...οι εργάτες που συμμερίζονται τις απόψεις των σοσιαλιστών - επαναστατών και παλεύουν στις γραμμές του προλεταριάτου δεν είναι συνεπείς, (...) γιατί... διατηρούν μη προλεταριακές αντιλήψεις. Ενάντια σ' αυτή την ασυνέπεια είμαστε υποχρεωμένοι να διεξάγουμε ιδεολογικό αγώνα με τον πιο αποφασιστικό τρόπο (...). Εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε τις απόψεις των σοσιαλιστών - επαναστατών απόψεις όχι σοσιαλιστικές... Ωστόσο για σκοπούς αγωνιστικούς έχουμε υποχρέωση να βαδίζουμε μαζί διατηρώντας πλήρη κομματική αυτοτέλεια, ενώ το Σοβιέτ είναι ίσα - ίσα μια οργάνωση αγωνιστική και τέτοια πρέπει να είναι (...) Οσο για την ασυνέπειά τους, αυτήν εύκολα θα την παραμερίσουμε, γιατί υπέρ των απόψεών μας συνηγορεί η ίδια η ιστορία, συνηγορεί σε κάθε βήμα η πραγματικότητα (...) Εχουμε την ακράδαντη πεποίθηση πως η πραγματική πάλη, η κοινή δουλειά μέσα από τις ίδιες γραμμές θα πείσει για την αλήθεια του μαρξισμού όλα τα βιώσιμα στοιχεία και θα πετάξει έξω καθετί το μη βιώσιμο. Και για τη δύναμή μας, για τη συντριπτική δύναμη των μαρξιστών μέσα στους κόλπους του Σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος της Ρωσίας, δεν αμφιβάλλουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο» (Λένιν, Απαντα, τ. 12, σ. 65). Αυτά, λοιπόν, έγραφε ο Λένιν για τις συμμαχίες, το Νοέμβρη του 1905, αναπτύσσοντας τις ιδέες του επιστημονικού μαρξισμού στο πρακτικό πεδίο της τακτικής.
Οσο και αν ψάξει κανείς δε θα βρει γραμμένο σε καμιά σελίδα του μαρξισμού ότι την πρόταση συμμαχίας την απευθύνεις μόνο στο τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που έχει «προλεταριακές αντιλήψεις» και έχει αποδεχθεί τους σκοπούς και την πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος (λαϊκή εξουσία). Ολη η ιστορία του κινήματος είναι ιστορία μετωπικών δράσεων των κομμάτων και των οργανώσεων της εργατικής τάξης. Τέτοιο παράδειγμα ήταν η Κομμούνα του Παρισιού: «Η πιο ένδοξη σελίδα στην ιστορία του γαλλικού προλεταριάτου - η Παρισινή Κομμούνα - δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μπλοκ όλων των οργανώσεων και των αποχρώσεων της γαλλικής εργατικής τάξης, ενωμένων ενάντια στην μπουρζουαζία...» (Απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το Γαλλικό ΚΚ, 11/6/1922). Επίσης, ανάλογο παράδειγμα ήταν τα Σοβιέτ στα οποία συμμετείχαν οι πάντες. Τον Φεβρουάριο του 1917, την πλειοψηφία στα Σοβιέτ την είχαν οι μενσεβίκοι. Οι μπολσεβίκοι δεν έφτιαξαν δικά τους Σοβιέτ. Αλλαξαν τους συσχετισμούς από τα μέσα. Καταλάβαιναν ότι το πρόβλημα δεν ήταν οργανωτικής φύσης, αλλά ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας. Εφάρμοσαν ενιαιομετωπική τακτική και κέρδισαν την πλειοψηφία. Αυτός ήταν για τους μαρξιστές ο δρόμος της αλλαγής συσχετισμών μέσα στο κίνημα. Σε αυτό το δρόμο θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να βαδίσει το ΚΚΕ εάν θέλει να κερδίσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και να ηγεμονεύσει στα συνδικάτα.
Το ερώτημα είναι το εξής: Ενα τέτοιο μέτωπο πρέπει να απευθύνεται μόνο στη βάση ή να απευθύνεται και στις ηγεσίες των άλλων αριστερών κομμάτων;
Οι Θέσεις της ΚΕ απαντάνε πως πρέπει να είναι μέτωπο κοινής δράσης από τα κάτω. Να μην συμπεριλαμβάνει άλλες πολιτικές δυνάμεις πέραν του ΚΚΕ που θα στηρίζει, διά της συμμετοχής των μελών του, τη λαϊκή συμμαχία. Η απάντηση σε αυτή την τακτική έρχεται, πάλι, από την Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς με την απόφασή της, στις 6 Μαρτίου 1922: «Εάν μπορούσαμε απλώς να ενώσουμε τις εργατικές μάζες γύρω από τη σημαία μας ή γύρω από τα τρέχοντα πρακτικά συνθήματά μας και να παρακάμψουμε τις ρεφορμιστικές οργανώσεις, είτε αυτές είναι κόμμα είτε συνδικάτο, αυτό φυσικά θα ήταν το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά τότε δεν θα υπήρχε και το ίδιο το ζήτημα του ενιαίου μετώπου στη σημερινή μορφή του».
Επομένως, στο ερώτημα πώς θα επιτευχθεί ο στόχος «συγκέντρωσης δυνάμεων» για την ανατροπή και τη λαϊκή εξουσία, η Κομμουνιστική Διεθνής προτείνει ξεκάθαρα το Ενιαίο Μέτωπο. Και αυτό γιατί η εργατική τάξη σήμερα δεν διαθέτει σοσιαλιστική συνείδηση, αλλά μένει να την αποκτήσει. Δεν είναι συγκροτημένη σε τακτικό στρατό, αλλά διάσπαρτη, και μόνο «αντάρτικο» αγώνα μπορεί να διεξαγάγει. Μπορεί να ενωθεί μόνο όταν οι πολιτικοί της εκπρόσωποι δημιουργήσουν ένα ενιαίο κέντρο αγώνα και δείξουν αποφασισμένοι να διεξαγάγουν μαζί της κοινή πάλη για τα πιο άμεσα ζωτικά της συμφέροντα. Με ποια αιτήματα και με ποιο πρόγραμμα είναι μια συζήτηση που είναι ανοιχτή, αρκεί να υπάρχει θέληση.

Γιώργος Κολλιάς
Κυψέλη

http://www.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=1/3/2013&columnId=7246

δυο λόγια για τις επιλογές μου

Σε διαβάζω συστηματικά. Διαλέγεις αποκλειστικά τα άρθρα που διαφωνούν με την γραμμή του κόμματος. Γιατί;

Το παραπάνω σχόλιο σε άρθρα από τον προσυνεδριακό που ανάρτησα μου δίνει την ευκαιρία να πω δυο λόγια για τις επιλογές μου.

Δεν έχω κρύψει ποτέ την άποψη μου σ' ότι  αφορά το θέμα των συμμαχιών - για το οποίο πιστεύω οτι, ευτυχώς, υπάρχει η παρακαταθήκη του Λένιν, και οτι για να αναθεωρηθεί αυτη, χρειάζονται σοβαρά θεωρητικά κότσια και βαθιές κοινωνικές αλλαγές. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο έχω αντιληφθεί να έχει εμφανισθεί ή να έχει συμβεί αντίστοιχα. Αντίθετα, βλέπω στήριξη και υποστήριξη μιας γραμμής στο θέμα των συμμαχιών, που άπτεται άμεσα θεμάτων στρατηγικής και τακτικής, να βασίζεται σε υπεκφυγή και αποσιώπηση της Λενινιστικής παρακαταθήκης, σε παρερμηνεία ή και σε άγνοια της. Βεβαίως και ο ίδιος ο Λένιν συχνά έχει πει «αυτό δεν ισχύει» για κάποια ζητήματα που παρέλαβε με την κληρονομιά από τους κλασσικούς, αλλά το «δεν ισχύει» το τεκμηρίωνε. Δεν έχω δει πειστική τεκμηρίωση αυτού που (κατά την γνώμη μου πάντα) αποτελεί αδήλωτη άρνηση αυτής της παρακαταθήκης.

Πέραν της παραπάνω ίσως περιοριστικής αντίληψης, «προκατάληψης», «ιδεοληψίας» (ή ότι θέλεις πες την), για την οποία δεν μπορώ να είμαι πιο ξεκάθαρος, και δεν απολογούμαι, επέλεξα άρθρα από τον προσυνεδριακό με υποκειμενικά κριτήρια: τι βρήκα ενδιαφέρον. Αυτά που υπερασπίζουν τις θέσεις επαναλαμβάνοντάς τες, χωρίς να τις αναπτύσσουν, δεν έχουν τίποτε παραπάνω να μου πουν και τα βρίσκω ανιαρά. Αυτά που παίρνουν απολογητικό ύφος και βάλλουν κατά των κριτών των θέσεων μέσα στο κόμμα τα βρίσκω κακόγουστα. Μόνο αυτά που  υπερασπίζονται τις θέσεις απαντώντας πειστικά σε κριτική των θέσεων θα έβρισκα ενδιαφέροντα – αλλά τέτοια άρθρα δεν έχω δει στον προσυνεδριακό (εκτος απο σποραδικές προσπάθειες στη κόκκινη μπλογκο-γειτονιά, και  αρθρα στον Ρίζο που δεν εμπίπτουν στην κατηγορια του διαλογου - καμιά απο τις οποίες προσπάθειες δεν μ΄ εντυπωσίασε).

Δεν συμφωνώ κατ΄ ανάγκη με κάθε σκέψη που εκφράζεται στα κείμενα που αναδημοσιεύω εδώ, αλλά, σε γενικές γραμμές, με τον προβληματισμό που εκφράζουν. Βρίσκω ότι συχνά είναι ευκολότερο να πας κόντρα στο ρεύμα των εχθρών και ταξικών αντίπαλων σου απ’ ότι να πας κόντρα στο ρεύμα των φίλων και συντρόφων σου, και να το κάνεις επειδή μόνο έτσι μπορείς να αισθάνεσαι ειλικρινής μαζί τους και γνήσιος με τον εαυτό σου. Απ’ την άλλη, τίποτε καλό δεν προμηνύει η ετοιμότητα να δεχτείς την ορθότητα με γνώμονα το κύρος που έχει αυτός που την πρεσβεύει. Το κύρος δεν έχει πάντα άδικο, αλλά ούτε και πάντα δίκιο.  Γι αυτό και δεν κρύβω τον  θαυμασμό μου για  το κουράγιο των συντρόφων αυτών που εκφράσουν τη γνώμη τους (σωστή ή λάθος θα δείξει) κόντρα στο συντροφικό ρεύμα. Είναι δύσκολο.

Τέλος, να πω ότι πραγματικά εύχομαι και ελπίζω η εξέλιξη των πραγμάτων να αποδείξει ότι κάνω λάθος. Γιατί φοβάμαι πως αν έχω δίκιο, θα περάσει καιρός, ίσως και δεκαετίες μέχρις ότου οι κομμουνιστές αποκτήσουν τέτοια πρωτοβουλία κινήσεων που να τους καθιστά ικανούς ν’ αλλάξουν σημαντικά το πολιτικό τοπίο και με τρόπο που να καθιστά εφικτή την ανατροπή αυτής της κλίκας ληστών που αναπαράγεται για να λυμαίνεται την χώρα μας. 

Μ

Κρούπσκαγια, (γεν:26/2/1869 ) Αναμνήσεις του Λένιν

 

(Krupskaya's “Reminiscences of Lenin” Life in London 1902-1903)

Φτάσαμε στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1902.
Η απεραντοσύνη του Λονδίνου μας κατέπληξε. Αν και ο καιρός ήταν απαίσιος την ημέρα που φτάσαμε, Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς ενθουσιάστηκε και άρχισε να κοιτάζει γύρω με περιέργεια σε αυτήν την ακρόπολη του καπιταλισμού, ο Πλεχάνοφ και οι συγκρούσεις με την σύνταξη ξεχάστηκαν προς στιγμήν.

Στο σταθμό συναντήσαμε τον Νικολάι Αλέξεγιεφ - ένα πολιτικό μετανάστη στο Λονδίνο, ο οποίος είχε μάθει άριστα την αγγλική γλώσσα. Ενήργησε ως οδηγός μας στην αρχή, καθώς βρεθήκαμε μάλλον αβοήθητοι. Νομίζαμε ότι ξέραμε αγγλικά, έχοντας πράγματι μεταφράσει ένα χοντρό βιβλίο στη Σιβηρία από τα αγγλικά στα ρωσικά (το βιβλίο των Ουέμπ ). Είχα σπουδάσει αγγλική στη φυλακή από μια μέθοδο αυτο-διδαχής, αλλά ποτέ δεν είχα ακούσει ούτε μια λέξη ομιλούμενα αγγλικά. Όταν αρχίσαμε τη μετάφραση των Ουέμπ στο Σουένσκογιε Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς είχε φρικάρει με την προφορά μου. "Η αδελφή μου είχε μια καθηγήτρια Αγγλικών, αλλά ποτέ δεν ακουγόταν έτσι", μου είχε είπε. Εγώ δεν λογόφερα μαζί του κι άρχισα να μελετάω ξανά.

Όταν φτάσαμε στο Λονδίνο διαπιστώσαμε πως δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε  τίποτα, ούτε και μπορούσε κανείς να καταλάβει κι εμάς. Αυτό μας οδήγησε σε κωμικές καταστάσεις από την πρώτη. Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς το διασκέδαζε, αλλά την ίδια στιγμή τον έκανε πιο αποφασισμένο – αντιμετώπισε τα αγγλικά στα σοβαρά. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε  σε διάφορες συγκεντρώσεις, και πιάναμε θέσεις όσο πιο κοντά μπορούσαμε στον ομιλητή ώστε να παρακολουθούμε προσεκτικά το στόμα του. Στις αρχές, πηγαίναμε αρκετά συχνά στο Hyde Park. Οι ομιλητές εκεί αγόρευαν στα πλήθη γύρω από κάθε είδους θέματα. Ένας άνθρωπος - ένας άθεος - προσπάθησε να αποδείξει σε μια ομάδα περίεργων ακροατών ότι δεν υπάρχει Θεός. Μας άρεσε ιδιαίτερα αυτός ο ομιλητής - είχε ιρλανδική προφορά, την οποία ήμασταν σε καλύτερη θέση να διακρίνουμε. Δίπλα του ένας αξιωματικός του Στρατού Σωτηρίας (Salvation Army) φώναζε έξω φωνή τις υστερικές εκκλήσεις του προς τον Παντοδύναμο Θεό, [...]

μετάφραση red rock views

ΜΠΑΝΤΙΟΥ Το κριτήριο που αυτές οι εμπειρίες είχαν ορίσει για τις ίδιες ήταν εντελώς διαφορετικό.

Ωστόσο, ο απολογισμός των κομμουνιστικών καθεστώτων είναι καταστροφικός...

«Ας υπενθυμίσουμε πως αυτά τα καθεστώτα δεν έπεσαν ύστερα από κάποιον λαϊκό ξεσηκωμό, από μια μεγάλη εξέγερση, αλλά με την απόφαση των ανθρώπων που βρίσκονταν στον μηχανισμό αυτών των καθεστώτων, των κυβερνήσεων. Η βούληση των λαών δεν ήταν καθοριστική. Καλύτερα θα ήταν να υπήρχαν λαϊκές εξεγέρσεις: θα προέκυπταν από ιδέες ως μια διεκδίκηση εσωτερικής μεταμόρφωσης του κομμουνιστικού κόμματος. Οσο για τον απολογισμό, αν κρίνετε τις κομμουνιστικές εμπειρίες σύμφωνα με δύο κριτήρια, της οικονομικής αποτελεσματικότητας και των πολιτικών ελευθεριών, τότε έχουν χάσει εξ αρχής, γιατί πρόκειται για κριτήρια αξιολόγησης του δυτικού κόσμου. Το κριτήριο που αυτές οι εμπειρίες είχαν ορίσει για τις ίδιες ήταν εντελώς διαφορετικό. Επιζητούσαν να εφεύρουν και να αναπτύξουν μια συλλογική πραγματικότητα που δεν θα βασιζόταν στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Είναι σαφές πως τα μέσα που μεταχειρίστηκαν ήταν καταστροφικά. Πρέπει όμως να απορρίψουμε το ίδιο το σχέδιο; Αντιθέτως! Θα πρέπει οπωσδήποτε να κρατήσουμε την ιδέα μιας κοινωνίας η μηχανή της οποίας δεν είναι η προσωπική ιδιοκτησία, ο εγωισμός και η απληστία. Σήμερα κάνουμε δήθεν σαν να ανακαλύπτουμε πως οι διοικητές των τραπεζών και οι μεγαλύτεροι πελάτες τους έχουν εμμονή με τα κέρδη. Ωστόσο, το κέρδος ως κινητήρια μηχανή της κοινωνικής ζωής είναι ακριβώς αυτό που το κομμουνιστικό σχέδιο θέλει να εξαφανίσει από την ανθρωπότητα».

Ολες οι προσπάθειες απέτυχαν, στοιχίζοντας τη ζωή πολλών ανθρώπων...

«Περισσότερο από την οικονομική αποτυχία, αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι ο πολιτικός απολογισμός. Μετά την αιματηρή καταστολή των εργατικών εξεγέρσεων, τον 19ο αιώνα, οι επαναστάτες των αρχών του 20ού είχαν την εμμονή της νίκης. Μια επανάσταση μπορεί να θριαμβεύσει τελικά; Ο Λένιν απάντησε μιλώντας για οργάνωση, σιδηρά πειθαρχία, κόμμα. Πράγματι, η Κομμούνα απέτυχε, αλλά η Σοβιετική Ενωση διατηρήθηκε. Μόνο που οι αποτελεσματικές μορφές οργάνωσης για να καταλάβεις την εξουσία φάνηκαν ακατάλληλες για τη διαχείριση μιας χώρας σε καιρό ειρήνης. Δεν μπορούμε να διαχειριζόμαστε τη γεωργία ή τη βιομηχανία με στρατιωτικές μεθόδους. Δεν μπορούμε να αποκαταστήσουμε την ειρήνη σε μια κολεκτιβίστικη κοινωνία με την κρατική βία. Επομένως, αυτό που πρέπει να καταγγείλουμε είναι η επιλογή της οργάνωσης μέσα από το κόμμα».

Απόσπασμα από δημοσίευση στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ μέρους μιας συνέντευξής του ΑΛΕΝ ΜΠΑΝΤΙΟΥ στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν»

Λένιν: Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης

«Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου. Από το 1917 και δω αυτό επιβεβαιώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα» (Από τον πρόλογο στη γαλλική και τη γερμανική έκδοση του έργου του Β. Ι. Λένιν «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», Απαντα, τ. 27, σελ. 314).
 «Αν δεν κατανοηθούν οι οικονομικές ρίζες αυτού του φαινομένου, αν δεν εκτιμηθεί η πολιτική και κοινωνική του σημασία, δεν μπορεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρακτικών » (Απαντα, τ. 27, σελ. 308).
«Ο ορισμός του Κάουτσκι λέει:
"Ο ιμπεριαλισμός είναι προϊόν του πολύ αναπτυγμένου βιομηχανικού καπιταλισμού. Συνίσταται στην τάση κάθε βιομηχανικού καπιταλιστικού έθνους να προσαρτά ή να υποτάσσει όλο και μεγαλύτερες αγροτικές (η υπογράμμιση είναι του Κάουτσκι) περιοχές, άσχετα από το ποια έθνη τις κατοικούν".
Αυτός ο ορισμός δεν αξίζει απολύτως τίποτε, γιατί είναι μονόπλευρος, δηλαδή ξεχωρίζει αυθαίρετα μονάχα το εθνικό ζήτημα (παρόλο που το ζήτημα αυτό είναι εξαιρετικά σπουδαίο, τόσο αυτό καθαυτό, όσο και στη σχέση του με τον ιμπεριαλισμό) και το συνδέει αυθαίρετα και όχι σωστά μόνο με το βιομηχανικό κεφάλαιο των χωρών που προσαρτούν άλλα έθνη, βάζοντας στην πρώτη μοίρα εξίσου αυθαίρετα και όχι σωστά την προσάρτηση αγροτικών περιοχών.
Ο ιμπεριαλισμός είναι η τάση για προσαρτήσεις - να πού καταλήγει το πολιτικό μέρος του ορισμού του Κάουτσκι» (Απαντα, τ. 27, σελ 394 - 395).
«Ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο οδηγεί άμεσα στην πιο ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής... Η παραγωγή γίνεται κοινωνική, η ιδιοποίηση όμως μένει ατομική... Οταν η μεγάλη επιχείρηση γίνεται γιγάντια και οργανώνει σχεδιασμένα, με βάση τον ακριβή υπολογισμό ενός πλούτου στοιχείων, την προμήθεια της αρχικής πρώτης ύλης σε διαστάσεις: 2/3 ή 3/4 της συνολικής ποσότητας που είναι απαραίτητη για δεκάδες εκατομμύρια πληθυσμού. Οταν οργανώνεται συστηματικά η μεταφορά αυτής της πρώτης ύλης στα πιο κατάλληλα για την παραγωγή σημεία, που κάποτε απέχουν το ένα από το άλλο εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα. Οταν από ένα κέντρο διευθύνονται όλα τα στάδια της διαδοχικής κατεργασίας της πρώτης ύλης ως την παραγωγή μιας ολόκληρης σειράς ποικίλων έτοιμων προϊόντων. Οταν η διανομή αυτών των προϊόντων γίνεται με βάση ένα σχέδιο σε δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια καταναλωτές (πώληση του πετρελαίου και στην Αμερική και στη Γερμανία από το αμερικάνικο "Τραστ πετρελαίου"). Τότε γίνεται ολοφάνερο ότι έχουμε μπροστά μας μια κοινωνικοποίηση της παραγωγής» (Απαντα, τ. 27, σελ. 327 και 432).
____

Εδάφια από το άρθρο με τον παραπάνω τίτλο στον σημερινό κυριακάτικο Ριζοσπάστη (ολόκληρο το άρθρο εδώ)