Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Για την πίστη σου;




Ζωντανό ακόμα, κι άθελά του, το ξύλο απορρόφησε το αίμα
Μα δεν ένιωσε  τις πρόκες που κάρφωσαν
Του μαρτυρίου τη σάρκα

Και άλλο απ' την πίστη του να ομολογήσει ο εσταυρωμένος
Τι του ζήτησαν οι αρχιερείς;

Στο ξύλο του πάγκου πάλι, απλώθηκαν  και οι κηλίδες
Απ'  τα αίματα, και μούσκεψαν και τα σχοινιά
Πάνω στην κλίνη του βασανισμού

Και τί ζητούσαν οι ιεροεξεταστές να αποκηρύξει
Ο αλλόθρησκος άλλο απ' την πίστη του;




"Εις τάφον εν ζωή" κρατούν της γης τους φτωχούς κολασμένους
Οι οπλισμένοι φύλακες και πίσω τους
Οι αρχιερείς, ιεροεξεταστές

Κι αυτοί που πάντα  λένε "νίπτω τας χείρας μου"
Ενώ ψάλλουν τα μεγαλυνάρια εις τον πλούτον σου

"Ευλογημενε" αυτοκράτορα... Μα ξέρω:
Είναι σίγουρα αμαρτία να εξανίσταμαι κι εγώ
Σε "λίμπο" ακόμα κι ανάμεσα σε κακούργους και θύματα

Σιωπηρά, αν και ποτέ εκ του ασφαλούς,
Μόνο να βλαστημώ την πίστη σου...


****


Εικόνα, η "Σταύρωση" (χωρίς χρώμα) του Πικάσσο





Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

«Οι εταίροι μας θα συνδράμουν»



Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ετοιμαζόταν να βάλει τη χώρα στο πρώτο μνημόνιο, βάζοντας υπογραφή και στάμπα επικύρωσης σε μία συμφωνία που θα μετατρεπόταν σε φρικωδια για τους περισσότερους έλληνες, θεώρησε αναγκαίο να εκφράσει τη "βαθιά πίστη" του, ως προς το ποιά θα ήταν η συμπεριφορά των αυτών που χαράζουν την πολιτική στη ΕΕ:  «Οι εταίροι μας θα συνδράμουν άμεσα και αποφασιστικά ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά. Αλλά και να στείλουν κι ένα ισχυρό μήνυμα στις αγορές ότι η ΕΕ δεν παίζει και προστατεύει το κοινό μας συμφέρον και το κοινό μας νόμισμα».

Έξι χρόνια μεθοδευμένης, συστηματικής λεηλασίας της χώρας και εγκληματικής εξαθλίωσης της πλειονότητας των Ελλήνων, κανείς πια δεν μπορεί να δείξει τέτοια "πίστη" κι αφοσίωση στους εταίρους, όπως αυτή που έδειξε ο Γιώργος Παπανδρέου, το Μάη του 2010. Τώρα, μα κι από καιρό,  μας λένε "εμείς δεν θέλουμε... Οι εταίροι μας αναγκάζουν να μετατρέψουμε τη χώρα σε σφαγείο του λαού της". Και το "μένουμε Ευρώπη..." δεν υπονοεί πια το "... επειδή είμαστε τόσο ηλίθιοι", τώρα αναγκαστικά παρουσιάζεται σαν αναγκαίο, ή μικρότερο κακό... 

Στο πώς θα αξιολογηθεί η συνεισφορά της "αριστεράς"  στην συνεχόμενη διεργασία σφαγείου προσπάθησε να καλλιεργήσει ελπίδες (τρομάρα μας...) ο πιο θλιβερός αρχολίπαρος που πήρε ποτέ χρίσμα πρωθυπουργού στη ταλαίπωρη χώρα μας - εκεί πόνταρε αυτός και το λεφούσι των ομοιωμάτων ανθρώπου που απαρτίζει την δήθεν κυβέρνησή του. Τέτοιο χάλι!

Έκανε προσπάθεια. Παρ' όλα αυτά, πάλι οι  «οι εταίροι μας θα συνδράμουν άμεσα και αποφασιστικά ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα» επιπρόσθετη φρικωδία... Αρνούνται να του κάνουν τη χάρη παίζοντας το παιχνίδι της αξιολόγησης, για επικοινωνιακή κατανάλωση. Όσα και του δώσεις του θηρίου, αυτό θα ζητήσει κι άλλο, γιατί θεωρεί σίγουρο πως κι άλλο μπορεί να πάρει από τέτοια ανδρείκελα, που πάντα (με το αζημίωτο βέβαια...) θα κάνουν ο,τι μπορούν για να ικανοποιήσουν τη νοσηρή γαστριμαργία του. 

Το αν κι αυτός ο αρχολίπαρος, στο "άνθος της πολιτικής του ζωής", καταλήξει σαν στημένη λεμονόκουπα στα πολιτικά σκουπίδια, μαζί με τις προηγούμενες, δεν ενδιαφέρει καν το κεφάλαιο πίσω από τους "εταίρους". Δόξα τω θεώ, μπορεί να τον αντικαταστήσει, αγοράζοντας άλλο πολιτικό... υποκείμενο. 

Το χρήμα κελαηδεί... 
Αλί σε μας...


Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Σχόλιο της νύχτας




Σκεφτόμενος φωναχτά
Υποθέτω πως οι περισσότεροι αναγνώστες του ιστολογίου έχουν ήδη διαβάσει το σύντομο "Σχόλιο της Ημέρας" στον Ημεροδρόμο, το οποίο παρατίθεται παρακάτω. Αφορά ένα από τα σημαντικότερα τρέχοντα θέματα, αν όχι το σημαντικότερο... Πράγματι, το νομοσχέδιο που,  "επί της ουσίας,  καταργεί την κοινωνική ασφάλιση στη χώρα μας", θα έπρεπε να εκληφθεί ως casus belli - λόγος για  κήρυξη πολέμου - από την εργατική τάξη. 
Το ερώτημα είναι: πώς απαντά η εργατική τάξη; Το να περνά η ενίοτε κυβέρνηση ανδρεικέλων του κεφαλαίου ένα ακόμα νομοσχέδιο, την ωμή αγριότητα του οποίου έχουμε αναλύσει κατά κόρον, και το οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης να απαντά με 24ωρη ή και 48ωρη απεργία δεν σημαίνει πως τελειώσαμε... Αλλά, μέχρι να αποκτήσει η πλειονότητα των εργαζομένων μιαν ώριμη, επαναστατική, πολιτική συνείδηση η επανάληψη του ίδιου σεναρίου κινδυνεύει να καταντήσει εθιμοτυπική.
Η δράση κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Ναι ή όχι; Αφορά μία πρακτική που επί 6-7 χρόνια όχι μόνο δεν έχει αναχαιτίσει τη λαίλαπα που χτυπά κατακέφαλα τα πιο ευάλωτα τμήματα του λαού μας, μα ούτε έχει επιβάλει έστω κι έναν όρο της, ούτε μιαν απόσυρση έστω ενός από τα αμέτρητα ανθρωποφάγα μέτρα που επιβάλουν με αποδέκτη την πλειονότητα του λαού και με την εργατική τάξη να κατέχει την χείριστη θέση. Είτε με δεξιό είτε με αριστερό πρόσημο ο οδοστρωτήρας των κανιβάλων συνεχίζει την πορεία του. Και η κάθε-φορά απεργία εντείνει την απελπισία ή τον κυνισμό αυτών που έμαθαν πια να επαναλαμβάνουν το απεγνωσμένο "τίποτε δεν γίνεται", δίνοντάς τους και τεκμήριο..  Μα δεν επαναλαμβάνονται μόνο αυτοί ανιαρά, αλλά κι αυτό το οποίο παρατηρούν. Και η επανάληψη μπορεί μεν να είναι "η μήτηρ πάσης μαθήσεως", αλλά μπορεί να είναι και η "μήτηρ" της ανίας ή και της κακής συνήθειας.
Μιλούσα μ' ένα σύντροφο που μου είπε πως "η τάξη που κουμαντάρει το σύστημα είναι πανίσχυρη...αλλά άμα δεν θέλει να ξυπνήσει κι αυτός ο κόσμος, τί άλλο να κάνουμε?"
Λέω πως εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα: δεν πιστεύουμε πως κάτι άλλο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε. 
H απάντηση συνήθως είναι η ερώτηση: "Τι προτείνεις, εσύ;"
Δεν πιστεύω ότι η απάντηση σ' αυτό θα δοθεί από ένα άτομο. Πρέπει να δοθεί συλλογική απάντηση στο "τι άλλο να κάνουμε". 
Δεν νομίζω πως είναι παράλογο το να πει κάποιος στον σύντροφο ότι, εφόσον η πεπατημένη μέχρι στιγμής δεν έχει αποτέλεσμα, τουλάχιστον παραδέξου το κι άρχισε να καλλιεργείς τον προβληματισμό, γνήσια, ως προς το τι άλλο πρέπει να κάνουμε. Το να επισημαίνεις ότι "δεν πάει άλλο", αλλά να λες πως "ο ταξικός εχθρός είναι πανίσχυρος", ή ότι "το κίνημα είναι σε κατατονία" δεν είναι επαρκές... 
Ξεκίνα μίαν ανοιχτή, γνήσια συζήτηση για το τι άλλο μπορεί να γίνει. Δεν έχεις να χάσεις και τίποτε. Έτσι κι αλλιώς, εφόσον αυτή η φρίκη διαιωνίζεται, κι εσύ θα φορτώνεσαι μια χαμένη υπόθεση ....
 κατέθεσε την Παρασκευή το νομοσχέδιο που,  επί της ουσίας,  καταργεί την κοινωνική ασφάλιση στη χώρα μας.Δεν είναι σχήμα λόγου. Με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το καθημαγμένο από τις προηγούμενες «μεταρρυθμίσεις» ασφαλιστικό σύστημα, δέχεται τη «χαριστική βολή».Η ψήφιση και η εφαρμογή του,  συνιστούν τη μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση στην κοινωνική εξέλιξη, γιατί δεν είναι μόνο οι συγκεκριμένες διατάξεις, αλλά το σύνολο των μέτρων της τελευταίας εξαετίας που καθιστούν αυτό το νομοσχέδιο «casus belli».Οι εργαζόμενοι, δεν έχουν επιλογές. Είτε θα αναδεχθούν την πρόκληση και θα κατέβουν στο δρόμο για να καταστρέψουν ότι καταστρέφει τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, είτε θα αποδεχθούν την πιο ταπεινωτική ήττα.Γιατί δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή γι αυτή τη γενιά, από το ότι δέχτηκε να παραδώσει στα παιδιά της μια ζωή χειρότερη απ΄ αυτή που έζησε η ίδια. Θα είναι η πρώτη, αφού ακόμη και μέσα από πολεμικές καταστροφές, η εργατική τάξη κατάφερνε (με σκληρό αγώνα και όχι αναίμακτα) να κληροδοτεί στους επιγόνους της μια καλύτερη ζωή και ένα παράδειγμα για την μεγαλύτερη καλυτέρευση της." 

[http://www.imerodromos.gr/casus-belli/]


✴✴✴✴
Image, still from the film Casus Belli by Yorgos Zois

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

R.I.P. Prince


R.I.P. Prince
Τεράστιο το κερί σου 
Κι η φωτιά που το έκαιγε
Κι απ' τις δύο άκρες...



Γεμίζει η πλατεία. Η ελπίδα επιστρέφει...



"Ο ουρανός ανοίγει. Διαλύονται τα νέφη 

Γεμίζει η πλατεία. Η ελπίδα επιστρέφει"

Έτσι του λέει πάλι. Μ' αυτός γιατί αμφιβάλλει;


Ίσως φταίει που ακόμα δεν του περνά η ζάλη 

Που βγήκε στην πλατεία και χόρευε με κέφι 

Αυτός σαν την αρκούδα, κι ο άλλος να παίζει ντέφι




Διαβάζω [1] πως “Η Γαλλία έπαψε να πλήττει”... τέλος στο λεγάμενο La France s' ennuie. Για το deja vu με "τον θρυλικό Μάη του '68". Για το "υπό διαμόρφωση κίνημα Nuit Debout (Ολονυκτία) που αναστατώνει τη δεύτερη ισχυρότερη χώρα της ευρωζώνης". Για "ατμόσφαιρα αντικαπιταλιστικού καρναβαλιού" στις πλατείες πάλι... Για τους "ριζοσπάστες ακτιβιστές" και τις “Γενικές Συνελεύσεις” τους, για για ένα νέο “'αέρα' Αγανακτισμένων, Ταξίμ και Ταχρίρ"... Και ότι, χωρίς "καμία αμφιβολία, αυτό θα συμβεί σύντομα και στην Ελλάδα, τη χώρα που χρειάζεται όσο καμία άλλη την αναζωογονητική πνοή των πλατειών και των δρόμων τούτη την κρίσιμη στιγμή, όπου κυβέρνηση και τρόικα ετοιμάζονται να επιβάλουν μέτρα κοινωνικής εξόντωσης και εθνικής ταπείνωσης τεράστιας σημασίας".  

Και λέω: "αχ, τι ωραία!" Μακάρι να ξεκινήσει έτσι μία αντικαπιταλιστική επανάσταση με ολοκαίνουργιο χαρακτήρα.

Όμως,  γιατί αμφιβάλλω; Μήπως αυτοί που τόσο ελπίζουν στην ικανότητα της πλατείας να κάνει αυθόρμητα θαύματα ξέχασαν τι απέγιναν τα "Ταχρίρια," και τα "Ταξίμια"; Και για αυτό αμφιβάλλω. Με την εργατική τάξη να χορεύει στην πλατεία χωρίς τα ρούχα της δουλειάς (άσε πια την ξεπερασμένη και παλιομοδίτικη οργάνωσή της) έχουμε ελπίδα.... Ή μας δουλεύουν πάλι;

✴✴✴✴✴

1] άρθρο του Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΞΑΝΑΓΕΜΙΖΟΥΝ, Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ!]
-----
Image on top borrowed from here

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Αυτό που πηγάζει από σένα





"Αυτό που πηγάζει από σένα και μου κατακτά την ψυχή" 
Της λέει, "δεν είναι αποκύημα μονο του ζειν ηδέως
Δεν έχω θεό, όπως λες, μα ομολογώ αυτή  την ενοχή:
Νιώθω όπως  κάποιος που βλέπει το  θείο με δέος...

Αν αυτό είναι αγάπη, τότε, είναι πέρα απ' τη γραμμή 
Του ορίου της ψευτο-εκκοσμίκευσης, σαν νέα θρησκεία -
Θα το πω - κι ας με αφορίσουν οι όποιοι ιταμοί
Υποκριτές που ως θείο  εννοούν μόνο τάξη καθεστηκυία...

Αυτό λεει στο σύννεφο ακούραστα να μεταλλάσσει
Τη μορφή τ' ουρανού, και ζωντάνια να δίνει στήν πλάση
Κι είν' αυτό που ο σοφός είδε όταν είπε 'τα πάντα ρει'

Μα κι αυτό που επιτρέπει να πεις  'όποιος θέλει μπορεί'
Και μοιάζει, μα δεν είναι εφήμερο ή Φευγαλέο -
Συνεχής επανάσταση είναι - έτσι λέω"

*****




Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Ο βασανιστής με το μικρούτσικο... πέος



Ευρέως γνωστές στα μέσα ενημέρωσης έγιναν οι δηλώσεις του  Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Ζαΐντ Ράαντ αλ-Χουσεΐν, ο οποίος, καταδίκασε τις απόψεις του Ντόναλντ Τραμπ που αφορούν μια νοσηρά ενθουσιώδη υποστήριξή του για βασανιστήρια, χαρακτηρίζοντάς τες ως  έκφραση μισαλλοδοξίας.

Φαβορί για το χρίσμα της υποψηφιότητας των Ρεπουμπλικάνων, ο Τραμπ, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του έχει πει ότι "τα βασανιστήρια λειτουργούν" απειλώντας να φέρει πίσω και άλλες τεχνικές βασανισμού, "πολύ χειρότερες από το διαβόητο βασανιστήριο του εικονικού πνιγμού". Μέθοδοι βασανισμού σε ανακρίσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από τις δυνάμεις των ΗΠΑ για υπόπτους τρομοκρατίας, κι οι οποίες έχουν απαγορευτεί από την κυβέρνηση Ομπάμα, μπαίνουν στην ατζέντα του Ντόναλντ Τραμπ.

Για το κατά πόσο θα πάρει σοβαρά τις δηλώσεις Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ (και τελικά την λεγόμενη διεθνή νομιμότητα, αν εκλεγεί) ο δισεκατομμυριούχος, ένδειξη είναι η άποψη που εκφράζει για τον ΟΗΕ. Μιλώντας σε ισραηλινούς  ακτιβιστές τον Μάρτη είχε πει για τον ΟΗΕ πως "δεν είναι φίλος της δημοκρατίας. Δεν είναι φίλος και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, όπου, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχει την έδρα του. Και σίγουρα δεν είναι φίλος του Ισραήλ".

Ο πρόεδρος του Μεξικού Ενρίκε Πένια, όπως κι ο Πάπας,  έχουν πάρει θέση κατά του σχεδίου του Τραμπ για ένα διασυνοριακό τοίχο ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Μεξικό. Ο συντηρητικός Πρωθυπουργός της Βρετανίας   αποκάλεσε το σχέδιο του Τραμπ για την απαγόρευση των Μουσουλμάνων που ταξιδεύουν προς τις ΗΠΑ "διχαστικό, ηλίθιο και λάθος". Αρκετοί πολιτικοί στη διεθνή σκηνή φαίνονται να δυσανασχετούν με την ηλιθιότητα του Τραμπ που απειλεί να πάρει εφιαλτική διάσταση, αν αφεθεί να την κάνει επίσημη  πολιτική των ΗΠΑ.

(Τα παραπάνω, ελεύθερη απόδοση από ρεπορτάζ στο bbc)


***

Οι δηλώσεις του Τραμπ είναι τόσο ακραίες που προκαλούν συστολή σε μερίδα  εκπροσώπων του κεφαλαίου. Τι συμβαίνει; Κάποιοι έγιναν πιο δημοκρατικοί από άλλους; Όχι βέβαια. Απλά, η υποκριτική και προσχηματική υπεράσπιση των "δημοκρατικών" αρχών, και της διεθνούς "νομιμότητας" που περιλαμβάνει και "ανθρώπινα δικαιώματα" θεωρείται το "ατού" των ιμπεριαλιστών όταν εξαπολύουν τις επιδρομές τους κατά καθεστώτων που οι ίδιοι κρίνουν πως παραβιάζουν αυτές τις "αρχές". Κάποια προσχήματα δημοκρατικότητας θεωρούνται απαραίτητο να διατηρούνται  ακόμα, από μία μερίδα εκπροσώπων του κεφαλαίου.  Το πρόταγμα Τραμπ, είναι ακρεφνής φασιστικοποίηση του ισχυρότερου κράτους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πίσω του είναι το πιο επιθετικό τμήμα του κεφαλαίου των ΗΠΑ και, όπως συνέβη με την άνοδο του Ναζισμού, πρωτεύοντα ρόλο σ' αυτό παίζει το χρηματιστικό κεφάλαιο.

✳✳✳✳✳


Images borrowed from NY Daily News. 


Η εικόνα με τον Τραμπ γυμνό είναι αυτή για την οποία η νομική ομάδα του ζάμπλουτου επιχειρηματία απειλεί να ασκήσει δικαστική αγωγή κατά της δημιουργού του , Illma Gore. Το πρόβλημα τους είναι κυρίως το εντυπωσιακά μικρό μέγεθος του πέους του Τραμπ στην απεικόνησή του... 
Είναι δύσκολο να πουν σ' αυτόν που υπόσχεται να κάνει την Αμερική μεγάλη πάλι πώς "size doesn't matter" (το μέγεθος δεν πειράζει...)






Προετοιμάσου! Γιατί τώρα θα σου αποκαλύψω κάτι πολύ, μα πολύ μεγάλο!

Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Πλούτος και μακροζωία



Μια ζωη για να λέει αυτός "ευτυχώς" εσύ λες "δυστυχώς"
Μια ζωη για να καλοπερνά αυτός εσύ υποφέρεις
Μια ζωη πλούσιος θά 'ναι αυτός, εσύ φτωχός 
Στο τέλος θα πεθάνεις και πιο νέος, το ξέρεις;

*****


Το βασικό συμπέρασμα από μιαν εκτεταμένη νεα έρευνα, που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα στο Journal of the American Medical Association, [περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου], είναι ότι, από το 2001 έως το 2014, διευρύνθηκε το χάσμα μεταξύ των προσδόκιμων ζωης των πλουσίων και των φτωχών αντίστοιχα. Αυτοί που ανήκουν στην κορυφή της εισοδηματικής κλίμακας,  ήτοι στο 1% των αμερικανικών ανδρών, ζουν κατά 15 χρόνια περισσότερο από ό, τι το  φτωχότερο 1 % του ανδρικού πληθυσμού.  Για τις γυναίκες, η διαφορά είναι 10 χρόνια. Αυτοί οι πλούσιοι Αμερικανοί έχουν κερδίσει τρία χρόνια μακροζωίας στα 14 πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα. Ζουν περισσότερα χρόνια, ανεξάρτητα από το πού ζουν. Οι φτωχοί Αμερικανοί είχαν πολύ μικρή αύξηση στο σύνολό τους, με μεγάλες διαφορές μεταξύ των διαφορετικών τοποθεσιών. Για τους φτωχούς Αμερικανούς, ο τόπος κατοικίας τους μπορεί να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Σε ορισμένες περιοχές της χώρας, οι ενήλικες με τα χαμηλότερα εισοδήματα πεθαίνουν κατά μέσο όρο σε ηλικία ίδια με αυτή των ανθρώπων απο πολύ φτωχότερες χώρες όπως η Ρουάντα, καθώς το προσδόκιμο ζωής τους γίνεται όλο και μικρότερο.

Αυτές οι διαφορές στο προσδόκιμο ζωής, τεκμηριώνονται στην σαρωτική έρευνα, απ' την οποία δεν απουσιάζει κι ένα αισιόδοξο μήνυμα: Ο σωστός συνδυασμός μέτρων για τη βελτίωση ατομικών συνηθειών και δημόσιας υγείας θα μπορούσε να βοηθήσει τους ανθρώπους να ζουν περισσότερο, ανεξάρτητα από το πόσο χρήμα διαθέτουν. Η έρευνα δείχνει ότι, ή θέσπιση μικρής κλίμακας, τοπικών πολιτικών μπορεί να βοηθήσει τους φτωχούς να διατηρήσουν υγιέστερες συνήθειες και να επιτύχουν την παράταση της ζωής τους, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει με τις τάσεις της εισοδηματικής ανισότητας.

Έργο σχεδόν τρίων χρόνων, η μελέτη βασίζεται σε μια τεράστια ποικιλία δεδομένων  σχετικά με τις αποδοχές και τους θανάτους, και είναι η πιο λεπτομερής ανάλυση στο θέμα μεχρι σήμερα όσον αφορά τη διαπίστωση που εντοπίστηκε για πρώτη φορά τουλάχιστον δυο αιώνες πριν - ότι δηλαδη περισσότερο χρήμα μεταφράζεται σε πιο μακρόχρονη ζωη.

Θα μπορούσε να είναι τόσο απλό όσο αυτό: ο πλούτος αγοράζει υψηλότερης ποιότητας ιατρική περίθαλψη, η οποία επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν εως μια μεγάλη ηλικία. Αλλά μια μακρά σειρά στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών  της εν λόγω εργασίας, δείχνει ότι η σχέση των δύο μεταβλητών είναι λιγότερο προφανής από ό, τι μπορεί να φαίνεται. Η εύποροι φαίνεται να ζουν με πιο υγιείς τρόπους. Μπορούν να γυμνάζονται περισσότερο, καπνίζουν λιγότερο, αισθάνονται λιγότερο άγχος και είναι λιγότερο πιθανό να είναι παχύσαρκοι.

Η έρευνα υπονοεί πως ή σχέση αιτίας αποτελέσματος μπορεί να είναι και αμφίδρομη. Οι άνθρωποι που είναι υγιείς είναι σε καλύτερη θέση να διατηρήσουν μιαν απαιτητική δουλειά, και έτσι έχουν υψηλότερα εισοδήματα.

Επιβεβαιώνει τη γνωστή από προηγούμενες εργασίες διαπίστωση ότι οι παρεμβάσεις της υγειονομικής περίθαλψης έχουν μικρότερη επίδραση στο μάκρος ζωής απ' όσο εχουν οι συμπεριφορικοί παράγοντες όπως το κάπνισμα και η άσκηση. Δεν υποτιμάται το γεγονος, όμως, ότι  η υγειονομική περίθαλψη βοηθά τους ανθρώπους που είναι ήδη άρρωστοι να οδηγηθούν σε υγιέστερη ζωή. Και ότι μπορεί να παρέχει οικονομική ασφάλεια και ψυχική ηρεμία και να  βελτιώνει τις ζωές των φτωχών με άλλους τρόπους.

Τα νέα ευρήματα συμβαδίζουν με την πολυσυζητημένη εργασία των Anne Case και Angus  Deaton που δημοσιεύθηκε πέρυσι. Η έρευνα εκείνη έδειξε αύξηση των ποσοστών θανάτου των μέσης ηλικίας λευκών φτωχων Αμερικανών, ιδιαίτερα εκείνων με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Έδειξε επίσης μιαν απότομη αύξηση των ναρκωτικών και των δηλητηριάσεων αλκοολικής φύσης, αυτοκτονίων και ατυχημάτων σ' αυτή την κοινωνική μερίδα κατά τα πρώτα χρόνια αυτού του αιώνα. Η έρευνα από το Brookings Institution, που δημοσιεύθηκε φέτος τον Φεβρουάριο, βρήκε επίσης ένα αυξανόμενο χασμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών που αφορά τη μακροζωία .

******
Πηγή: “The Association Between Income and Life Expectancy in the United States, 2001-2014”, The Journal of the American Medical Association.healthinequality.org
To παρον κείμενο αποτελεί εκτεταμένη σύνοψη από ρεπορταζ στην  New York Times,

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Τέρμα η πληρωμή για σεξ (ζήτω η πορνεία)




Στην Γαλλία, πληροφορούμαι, πρόσφατα ψηφίστηκε  νόμος που καθιστά παράνομη  την πληρωμή για σεξ και επιβάλει πρόστιμα ύψους μέχρι € 3.750 για όσους αγοράζουν σεξουαλική επαφή. Αυτοί  δε, που θα καταδικάζονται θα υποχρεώνονται να κάνουν μαθήματα ώστε να διδαχτούν για τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι πόρνες. Περισσότερα από δύο χρόνια διαφωνιών στα δύο σώματα του κοινοβουλίου χρειάστηκαν για να περάσει η αμφιλεγόμενη νομοθεσία.

Όταν το θέμα μπήκε σε ψηφοφορία, καμιά εξηνταριά "Ελεύθεροι Επαγγελματίες" απο τον χώρο παροχής σεξουαλικών υπηρεσιών  άσκησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα  να διαμαρτυρηθούν, έξω από το κοινοβούλιο στο Παρίσι. Ήρεμα και πολιτισμένα. Δεν έγινε "της πουτάνας", που λένε.  Κρατούσαν πανό και πλακάτ που καλούσαν τις πόρνες να σταθούν σαν μία γροθιά απέναντι στο νόμο που τιμωρεί τους πελάτες τους. Ένα πανό  έγραφε "Μην με ελευθερώσετε,  θα το φροντίσω εγώ  για τον εαυτό μου".

Πολλοί είναι αυτοί που με σοβαρότητα διατείνονται ότι  ο νόμος θα επηρεάσει δυσμενώς  εργαζόμενους σ' αυτό τον κλάδο παροχής υπηρεσιών στην Γαλλία, όπου  υπολογίζεται ότι απασχολούνται  30.000 έως 40.000 άτομα. Προειδοποιούν πως το μοντέλο κάνει την εργασία του σεξ πιο επικίνδυνη. Η ποινικοποίηση θα αναγκάσει τους παρόχους σεξουαλικών υπηρεσιών να δέχονται πελάτες που αποκρύβουν την ταυτότητά τους, πράγμα που ωφελεί αυτούς που θέλουν να διαπράττουν βία.

Αντίθετα, άλλοι υποστηρίζουν πως ο νόμος θα ενισχύσει τους εργαζόμενους δίνοντάς τους περισσότερη ευχέρεια να ζητήσουν βοήθεια από την αστυνομία όταν χρειάζεται. Επίσης υποστηρίζουν πως ο νόμος θα καταπολεμήσει το λεγόμενο ”τράφικινγκ”, δηλαδή τα  δίκτυα εμπορίας ανθρώπων στημένα για μεταφορά κυρίως γυναικών,  από χώρα σε χώρα σε συνθήκες σκλαβοπάζαρου, με σκοπό τον βίαιο εξαναγκασμό τους να δουλεύουν σαν πόρνες.  Θα περιορίσει, λένε, την εκμετάλλευση αλλοδαπών παγιδευμένων σε εξαναγκαστική πορνεία.
Η Σουηδία, το 1999,  ήταν η πρώτη χώρα όπου ποινικοποιήθηκε η πληρωμή για σεξ και ακολούθησαν το "Νορδικό μοντέλο" της κι  άλλες χώρες - Νορβηγία το 2008, Ισλανδία, το 2009, και Βόρεια Ιρλανδία το 2014 . Νωρίτερα φέτος, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ένα ψήφισμα για παρόμοιο νόμο που θα εφαρμοστεί σ' όλες τις χώρες της Ε Ε.
*****

Δύο σχόλια επ' αυτού


Το πρώτο  σε μορφή μάλλον ρητορικής ερώτησης: αν είναι δοσμένο ότι η πορνεία συνιστά σαρκική, ψυχολογική, και πνευματική κατάχρηση ανθρώπου από άνθρωπο,  τότε γιατί δεν εξαλείφεται στον (ανεπτυγμένο η μή) καπιταλισμό, ή άλλως, γιατί δεν καταργείται το εμπόριο του σεξ? 


Η δική μου απάντηση είναι ότι είναι αδύνατον να καταργηθεί η πορνεία σ' ένα καθεστώς όπου κυριαρχούν οι εμπορευματικές σχέσεις και το χρήμα. Υποθέτω πως η πορνεία είναι συνομήλικη του χρήματος, ίσως και γηραιότερη, ως συνομήλικη του εμπορίου. Για τούτο και θεωρείται το "αρχαιότερο επάγγελμα". Για τον καπιταλιστικό νου είναι αδιανόητη η κοινωνική συνθήκη όπου ένα άτομο θα αδυνατεί να αγοράσει ηδονή σε μία "δικαιωματική" ανταλλαγή της με το χρήμα που κατέχει. Για τον καπιταλιστικό νου, που έχει επίγνωση για το πώς δουλεύει το σύστημα, τα πάντα (πράγματα και ενέργεια... σώματα και πνεύματα) είναι αντικείμενα ενός είδους πορνείας εφόσον τα πάντα ανταλλάσσονται με χρήμα. 


Το δεύτερο σχόλιο είναι πρόσκληση στον αναγνώστη να φανταστεί κάτι αντίστοιχο με αυτό το νόμο που ποινικοποιεί την πελατεία της πορνείας. Φαντάσου ένα νόμο που ποινικοποιεί το άτομο που προβαίνει σε αγορά ή πώληση πολιτικής υπηρεσίας,  ή και επωφελείται από αυτή  άμεσα ή έμμεσα. Κι εδώ δεν εννοώ μόνο το ρουσφέτι ή την παράνομη διαπλοκή και οικονομική διαφθορά... Βέβαια αυτό προϋποθέτει να φανταστείς ένα εντελώς ουτοπικό καθεστώς. Αν υποθέσουμε, για χάρη της συζήτησης, πως μία τέτοια νομοθεσία θα μπορούσε να εφαρμοστεί, τότε θα είχαμε ένα καθεστώς χωρίς καπιταλιστές τουλάχιστον. 


Αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε το τμήμα της κοινωνίας που απασχολείται με παροχή πολιτικών υπηρεσιών (κάτι ανάλογο μ' αυτό των εργαζομένων στη "βιομηχανία" πορνείας) , δηλαδή ανθρώπους που πουλούν και την ψυχή τους στο διάβολο, θα είχαμε μιαν υπολογίσιμη σε αριθμό κοινωνική ομάδα: μια κάστα πολιτικών, στρατιωτικών, διανοουμένων και βάλε...  Κι αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε την "πελατεία" τους, θα είχαμε πάλι μία μειονότητα ανθρώπων με υψηλό δείκτη (όχι νοημοσύνης κατ' ανάγκην) εισοδήματος. Μία κοινότητα ανθρώπων ταξικά αναγνωρίσιμη. 


Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, εφόσον δεν είναι δυνατόν να ποινικοποιηθεί η παροχή και αγορά πολιτικών υπηρεσιών, ή άλλως, εφόσον δεν μπορεί να περιοριστεί με νόμο η χειρότερη απ' όλες τις μορφές πορνείας την οποία ασκούν οι πάροχοι πολιτικών υπηρεσιών (δηλαδή η κάστα που συνίσταται από το χειρότερο είδος πόρνης -  της πόρνης στην ψυχή και στο πνεύμα), μία νομοθεσία για τους πελάτες των ιερόδουλων είναι πάντα, σαν πρόθεση και σαν πράξη, υποκριτική. 


Θα μου πεις, τι μπορεί να γίνει στον καπιταλισμό με διακηρυγμένο σκοπό την υπεράσπιση  δικαιωμάτων που να μην είναι υποκριτικό;

Image borrowed from bbc

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Δεν κοιμάται




Δεν κοιμάται
Συλλογίζεται και θυμάται

Που απ' την λεωφόρο άκουγε κραυγές
Κάποιον που φώναζε: "βγες έξω, ήρθ' η ώρα λέω, βγες"

Μετά, σε λιθαργο βυθίζεται
Και στροβιλίζεται

Στο κρεβάτι -
Της λείπει κάτι...

Τα μάτια κλείνει και τα χείλη ανοίγει
Θελει να βγάλει ένα στεναγμό βαθύ, όμως την πνίγει

Το πανοσέντονο που  έχει τυλίξει το γυμνο κορμί της
(Μονοτική ταινία στο καλώδιο) κι ειν' άκρατη η ορμή της

Μα ξέρει άραγε πως της επιθυμίας την αγχόνη
Ο δήμιος στήνει ενώ αυτή κρατιέται κλειδωμένη, μόνη;

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Τα σταφύλια του Ζεύξιδος και το Νεκροζώντανο [2]


[Προηγούμενο, μερος 1.  Συνέχεια: μέρος 3μέρος 4μέρος 5]

***


Δεν θέλω του πατέρα σου το θρόνο
Το θησαυρό, το σκήπτρο, την κορώνα 
Εσένα αγαπώ, της λέει, εσένα μόνο -
Σε θέλω δίχως μέτρο, όριο και κανόνα.

Αδύνατον να μ' έχεις έτσι, λέει εκείνη
Έχω ξαπλώσει και το σκέπασμα μου είν' η γη
Μόνο τη νύχτα αργά κι όταν η όρασή σου σβήνει 
Μ' ένα φιλί θα πιω απ' τη ματωμένη σου πληγή [1]

Σε μια ερμηνεία του φαινομένου του νεκροζώντανου είναι θαρρώ σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι το ζόμπι δεν αντικαθιστά τον βρυκόλακα, αλλά τον συμπληρώνει σε μία περίοδο εφιαλτικής παρακμής της σύγχρονης κοινωνίας όπου η απειλή κι ο φόβος του θανάτου όχι απλά ελλοχεύουν παντού αλλά και υπερισχύουν εις βάρος μιας υπόσχεσης ή ελπίδας για επιβίωση.  Συνάμα, ένας βαμπιρισμός μπορεί να χαρακτηρίσει κάθε πτυχή ή εκδοχή των ανθρώπινων σχέσεων. Από μια παρασιτική και καταχρηστική επιβίωση του ενός εις βάρος του άλλου σε διαπροσωπικές σχέσεις (σχέσεις γάμου, έρωτα ή φιλίας, ενδοοικογενειακές σχέσεις κτλ) έως την βίαια "πόση αίματος ή και ιδρώτα" στον κανιβαλισμό μιας ομάδας ανθρώπων από άλλη στις σύγχρονές μας κοινωνικές σχέσεις. Και "φυσικά" καταχρηστική καθίσταται και η σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον που φτιάχνει και με την φύση εν γένει.   

Ένας γενικός συσχετισμός του βαμπιρισμού με τον καπιταλισμό είναι προφανής. Μα δεν επαρκεί σαν απάντηση στο ερώτημα "πού οφείλεται, καταρχήν, η επίμονη παρουσία του βρυκόλακα στην σύγχρονη κουλτούρα". Πρόκειται για ένα είδος εμμονής. Μια προσπάθεια κατανόησης αυτής της εμμονής, αρχικά είναι σχεδόν σίγουρο πως θα διασταυρωθεί με την  ψυχολογική ερμηνεία του φαινομένου, και με την έννοια ότι ακόμα και σε μια μία πρόχειρη έρευνα ερμηνευτικών προσεγγίσεων του 'νεκροζώντανου' είναι αδύνατο να παραβλεφθεί η ψυχολογική ερμηνεία με όρους ψυχανάλυσης.

Καταρχήν,  είναι χρήσιμη η επισήμανση του Richard  M.  Gottlieb, ότι "όλοι οι θρύλοι για τους βρυκόλακες και νεκραναστημένους, ανεξάρτητα απ' το πόσο διαφέρουν ο ένας απ' τον άλλον σε λεπτομέρειες, είναι επικεντρωμένοι σε ψυχικές αντιδράσεις απώλειας αντικειμένου. Χωρίς θάνατο δεν θα υπάρχει βρυκόλακας".[2]

Η έννοια της απώλειας είναι βασική και θεμελιώδης σε μιαν ερμηνευτική προσέγγιση του μοντέρνου θρύλου του  βρυκόλακα. Και παρότι η ψυχαναλυτική προσέγγιση είναι συνήθως αγκυροβολημένη στην θέση του  Freud ότι ο αρρωστημένος φόβος πάντοτε σημαίνει απωθημένες σεξουαλικές επιθυμίες με καταγωγή στο βρεφικό, προ-γλωσσικό στάδιο εξέλιξης του ατόμου όπου η έκφραση της γενετήσιας επιθυμίας, εκτός από "πολυμορφικά διεστραμμενο" χαρακτήρα, παίρνει αιμομικτικό και πατροκτονικό/ μητροκτονικό χαρακτήρα, εντούτοις το βασικό, κατά την κρίση μου, στοιχείο της είναι ότι βλέπει την γέννεση ή και την εξέλιξη αυτού του νεκροζώντανου τύπου σαν αποτέλεσμα απώλειας. Με βάση την ψυχανάλυση, αυτή η απώλεια βιώνεται σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο και αφορά γενικά την αποχώρηση ενός "σημαντικού άλλου" για ένα τόπο εντελώς απρόσβατο στο άτομο που μένει πίσω, και που νιώθει σαν να εγκαταλείπεται και να θρηνεί: αφορά την αποχώρηση για τον τόπο των πεθαμένων. Μα για να λειτουργήσει ο μύθος του βρυκόλακα πρέπει το άτομο να πάσχει από την κοινή ψύχωση που εκφράζεται σαν πεποίθηση ότι υπάρχει ζωή εν τάφω. Η πίστη στη μετά θάνατον ζωή επ' ουδενί συνεπάγεται και εξάλειψη της φρίκης που προκαλεί στο ίδιο άτομο ο αναπόφευκτος θάνατός του. Έτσι, διατηρεί έναν αντιφατικό χαρακτήρα. Αφενός καθιστά δυνατή την ιδέα της επανένωσης του πενθούντος ατόμου με το χαμένο αγαπημένο του πρόσωπο, αλλά, αφετέρου, αυτό καθίσταται "δυνατόν"  μόνο με υπέρβαση ενός φυσικού ορίου - που είναι το όριο μεταξύ του νεκρού και του ζωντανού. Ήτοι, μια τέτοια συνάντηση παραμένει παρα φύσει σαν ενδεχόμενο και διατηρεί κατ' ανάγκη τη φρίκη από την επίγνωση ότι η επαφή με τον νεκρό είναι άμεση επαφή με το επακόλουθο του θανάτου. 

Στην ψυχανάλυση οφείλουμε την έννοια της προβολής, ως μηχανισμό ψυχολογικής άμυνας,  όταν το άτομο αρνείται να δει ένα πρόβλημα σαν δικό του και το αποδίδει ή το "βλέπει" σαν πρόβλημα άλλου και, απαλλάσσοντας τον εαυτό του από την υποχρέωση να το λύσει, αμύνεται. Εν προκειμένω, κατά μία διαδεδομένη ψυχαναλυτική ερμηνεία, η επιθυμία επανασυνεύρεσης με το απολεσθέν αντικείμενο πόθου προβάλλεται στον βρυκόλακα. Αυτός επιδιώκει την συνεύρεση με το αντικείμενο πόθου του που συνάμα είναι και θύμα του, διότι μέρος της ιεροτελεστίας είναι ο βρυκόλακας να στερήσει τη ζωτικότητα του αντικειμένου πόθου του, πίνοντας το αίμα του, μετατρέποντας το σε νεκροζώντανο. 

Στο κλασσικό δοκίμιό του, On the Nightmare [Για τον Εφιάλτη], ο  Ernest Jones μιλάει για στενή σύνδεση της λιβιδώ με τον νοσηρό φόβο, πράγμα που στη κλινική ψυχοπαθολογία εμφανίζεται σε μία κλίμακα μεταξύ ερωτικού ονείρου κι εφιάλτη. Το σαδιστικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τον βρυκόλακα ερμηνεύεται με ψυχαναλυτικούς όρους:
"γνωρίζουμε από την ψυχο-ανάλυση ότι η αντικατάσταση της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας από το φόβο είναι μια διαδικασία που συμβαίνει λόγω μιας επίμονης ύπαρξης  στο ασυνείδητο άλυτων αιμομικτικών συγκρούσεων της βρεφικής ηλικίας. Αυτό εξηγεί και τη σύνδεση του σαδισμού με τον φόβο σε αυτές τις πεποιθήσεις, τα όνειρα, κλπ, διότι η βρεφική  αντίληψη της σεξουαλικότητας είναι πάντα σαδιστική στη φύση της. Τρεις αλλαγές, λοιπόν, λαμβάνουν χώρα  στην αρχική επιθυμία: (1) η αγάπη μετατρέπεται σε σαδισμό, (2) το συμβάν προκαλεί τρόμο αντί επιθυμία και (3) το άτομο το οποίο η επιθυμία αφορά, αντικαθίσταται από ένα άγνωστο ον. Ακόμη και η ιδέα του ίδιου του θανάτου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αντιπροσωπεύσει αυτό το άγνωστο ον: ο θάνατος απεικονίζεται συχνά ως μια επίθεση από το αιμομικτικό κόμπλεξ". [3]

Στην ψυχαναλυτική ερμηνεία, o κανιβαλισμός και η σεξουαλικά  καταχρηστική, ύπουλη δραστηριότητα του βρυκόλακα σαν έννοια συγγενεύει με τη μυθική φιγούρα του Incubus[4], που απαντάται σε θρύλους και φολκλόρ σε Ευρωπαϊκές χώρες. Μία έντονα πονηρή οντότητα που επισκέπτεται τη νύχτα αμέριμνα, παρθένα συνήθως, κορίτσια, για να προβεί σε ασέλγεια με αντικείμενο πόθου το σώμα τους την ώρα που κοιμούνται. 

****
Σημειώσεις

1. Ελεύθερη απόδοση δύο στροφών από το ποίημα του Heinrich Heine, Buch der Lieder, το οποίο παρατίθεται στο κεφάλαιο 'TheVampire', στο έργο  On The Nightmare, του Ernest Jones.

2. The  European  Vampire: Applied  Psychoanalysis  and  Applied  Legend Richard  M.  Gottlieb,  M.D. New  York  Psychoanalytic  Institute
https://scholarworks.iu.edu/dspace/handle/2022/2145

3. On The Nightmare, by Ernest Jones, Published 1930, Publisher Leonard And Virginia wolf, Osmania University
Πλήρες κείμενο online: https://archive.org/stream/onthenightmare032020mbp/onthenightmare032020mbp_djvu.txt

4. Δες Wikipedia: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Incubus


-----_-----

Στο επόμενο: μία μαρξιστική προσέγγιση του νεκροζώντανου;