Βιοπολιτική: «Ο Ακρογωνιαίος Λίθος του Μέλλοντος?» (β)

 

Το σημείωμα αυτό αποτελεί συνέχεια συλλογισμών με αφετηρία το προηγούμενο άρθρο με τον ίδιο τίτλο.

Αναφερόμενος στο ίδιο θέμα, ο Ριζοσπάστης πολύ σωστά χαρακτήρισε ως καιάδα την αντιμετώπιση των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, ιδιαίτερα των παιδιών με ειδικές ανάγκες, απο την κυβέρνηση.

Προσπαθώ να βρω το θεωρητικό-ιδεολογικό φόντο αυτής της πολιτικής και, πέραν της φλυαρίας απο κυβερνητικά στελέχη που αφορά οικονομικές (δήθεν) αναγκαιότητες που την οδηγούν στην επιβολή μέτρων κανιβαλισμού με θύματα τους μη προνομιούχους της μαραζωμένης κοινωνίας μας, δεν έχω βρει κάποιο αμιγές σχήμα που να την στηρίζει ιδεολογικά... εκτός απο το παρακάτω. Πρόκειται για μια συγγένεια μεταξύ πολιτικής πράξης και «θεωρίας» και, τοιουτοτρόπως, για μια αδήλωτη «εκλεκτική συγγένεια» αστών φιλελευθέρων και ναζιστών.   

Προβλέπω ότι κάποιοι θα θεωρήσουν τον συνειρμό «τραβηγμένο». Δεν είναι καθόλου, κατά την γνώμη μου. Αυτό που βιώνουμε είναι φασισμός στην πιο «ατόφια» εκδοχή του: παρά φύσει απανθρωπιά, αταβιστικός ανορθολογισμός, ανελέητη βία, και κυνικός αμοραλισμός - όλα μέσα σε ένα επιφατικά δημοκρατικό παίγνιο. Μια τραγική φάρσα απο την οποία λείπει μόνο αυτό που Βαλτερ Μπενιαμιν όρισε ως αισθητοποίηση της πολιτικής - οι ναζιστικού τύπου ιεροτελεστίες των αστών με πλήθη κομπάρσων απο την μικροαστική τάξη. 

Το ιδεολογικό σχήμα που πληροφορει την κυβερνητικη είναι αυτό που προπαγανδίζει και το έκτρωμα που βγήκε απο την μήτρα στην οποία χρωστά την γέννηση της και η κυβέρνηση - ονομαστικά η Χρυσή Αυγή. Το ιδεολογικό φόντο της εν λόγω πολιτικής βρίσκεται σε ένα άρθρο σε ιστότοπο της φασιστοσυμμορίας με τίτλο ‘H Δημοκρατία καταδικάζει αθώα πλάσματα σε ισόβιο βασανισμό’, κάποιου «δόκτορα» Jacqes Bauge-Prevost, το οποίο, μας βεβαιώνουν, «θίγει προβλήματα του ανθρώπινου εκφυλισμού και προτείνει συγκεκριμένα μέτρα Βιοπολιτικής».

Ορίστε μερικά εδάφια (ή άλλως, διανοητικά περιττώματα) και ζητώ συγγνώμη για την δυσοσμία... 

 «Κάθε ημέρα σε κάθε γωνία της γης, σε κάθε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, έρχονται στη ζωή, όντα απροσάρμοστα και ανίκανα για τον αγώνα της επιβιώσεως, προορισμένα να υποφέρουν χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας. Το αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού είναι να εμφανίζονται άτομα υποχρεωμένα εκ των πραγμάτων σε μία αρνητική διαβίωση, τα οποία αποτελούν συγχρόνως ένα βαρύτατο συναισθηματικό και οικονομικό φορτίο για την οικογένειά τους και την κοινωνία. Τα περισσότερα είναι προϊόντα κληρονομικών παθήσεων. Κάθε χρόνο τα θύματα αυτά της επιπολαιότητας γονέων και κοινωνίας πληθαίνουν, χάρις στην επίσημη ιατρική επιστήμη, η οποία λόγω της ποδηγετήσεώς της από μία ομάδα μανιακών υποχονδρίων, προστατεύει κάθε ελαττωματικό πλάσμα, που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η φύσις θα το είχε καταδικάσει σε θάνατο.

»Η λευκή φυλή όφειλε το προβάδισμά της στην υπεροχή της και την ανωτερότητα της ευφυΐας της. […]

Αυτή η ιεράρχησις των φυλών, η οποία δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνει αίτιο αλλαζονείας του λευκού ανθρώπου, αποτελεί αντιθέτως ένα βαρύτατο φορτίο και μία σωρεία σοβαροτάτων ευθυνών, που προέρχονται από τα καθήκοντα που επιβάλλει πάντοτε η ανωτερότης. Καμμία ανθρωπιστική μεταβολή δεν γνωρίζει τον τρόπο αντιμετωπίσεως των προϊόντων του εκφυλισμού, που απαιτούν εντόνους και συνεχείς αγώνες. […]

»Σ' αυτό ακριβώς το πεδίο διεξάγεται ένας συνεχής αγών, που η λήξις του θα σημάνει την σωτηρία ή τον θάνατο της φυλής μας, […]

»Τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι, θα πρέπει να υποβάλλωνται σε στείρωση.[…]

»Η φυσική επιλογή, η στείρωσις και η ευθανασία είναι ορθές εφ' όσον συνδυάζουν σοβαρές νομικές εγγυήσεις, υπεύθυνο ιατρικό έλεγχο και βιολογικώς ηθική βάση.[…]

»Είναι αναγκαίο να εξαγνίσουμε την λευκή φυλή από την ρυπαρότητα του συγχρόνου ψευδοπολιτισμού και να επιχειρήσουμε την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας βάσει των νόμων της Ψυχοσωματικής Φυσικής Υγιεινής ή Ευβιοτικής.Αυτά τα μέτρα θα πρέπει να προωθηθούν με επιδεξιότητα από την Πολιτεία. Η Βιοπολιτική αποτελεί ίσως τον ακρογωνιαίο λίθο του μέλλοντος».

Βιοπολιτική: «Ο Ακρογωνιαίος Λίθος του Μέλλοντος?» (α)

\

Πριν λίγο καιρό ανακοινώθηκε στον τύπο ότι λόγω έλλειψης κρατικής χρηματοδότησης το Σικιαρίδειο Ίδρυμα (αλίμονο στον πολιτισμό μας) θα έπαυε να λειτουργεί απο τον τρέχοντα Σεπτέμβρη. 

Όπως μας πληροφορεί η ιστοσελίδα του,

 «Το Σικιαρίδειο Ίδρυμα είναι Κέντρο Ανοιχτής Φροντίδας για την κατάρτιση παιδιών και νέων ηλικίας από 5 μέχρι 21 ετών με νοητική υστέρηση και μαθησιακές δυσκολίες.
Ιδρύθηκε το 1939 από την οικογένεια του Βασίλειου Σικιαρίδη και ενώ αρχικά λειτουργούσε ως ορφανοτροφείο και πρεβεντόριο, απέκτησε την τωρινή του μορφή το 1971.
Είναι Μη Κερδοσκοπικό Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου και εποπτεύεται και επιδοτείται από το Υπουργείο Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης, από τα ασφαλιστικά ταμεία των παιδιών και από δωρεές».

Αν το Σικιαρίδειο Ίδρυμα κλείσει αυτό το μήνα, θα αφήσει εκατοντάδες παιδιά με νοητική στέρηση χωρίς Ειδική Αγωγή και φροντίδα, που ούτως ή άλλως έπρεπε να είναι πρώτιστο καθήκον μιας πολιτείας με πολιτισμό.   

Ήδη «200.000 παιδιά με Ειδικές Ανάγκες μένουν κάθε χρόνο εκτός οποιασδήποτε εκπαιδευτικής διαδικασίας. «Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα παιδιά με Ειδικές Ανάγκες από τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα μένουν κλειδωμένα σπίτια τους, η βελτίωση της υγείας τους θα κάνει βήματα προς τα πίσω, οι γονείς τους δε θα μπορούν να πάνε ούτε για δουλειά προκειμένου να τα προσέχουν» (Ριζοσπάστης)

Δεν έχω υπόψη νεότερα γύρω απο απ’ αυτό το θέμα. Ωστόσο, ανεξάρτητα απο εξελίξεις που αφορούν την τύχη του ιδρύματος καθαυτού, στον τομέα της φροντίδας ατόμων με ειδικές ανάγκες, γενικά και η διαχρονικά, η λειτουργία της πολιτείας βρωμά και ζέχνει. Σκέψου μόνο που πανε τα τεράστια κεφάλαια απο την εκμετάλλευση του εργαζόμενου, απο την σφαγή και αφαίμαξη του λαού… Ειδικά η πολιτική αυτού  του επαίσχυντου προσωπείου που αναγνωρίζουμε ως κυβέρνηση μας είναι ένα ακόμα δείγμα της εφαρμογής μιας γενικότερης Βιοπολιτικής που εφαρμόζει για λογαριασμό του εργοδότη της, για λογαριασμό της σύγχρονης μας αστικής τάξης της οποίας η απληστία, η αναλγησία, και η επιθετικότητα έχει διαρρήξει τα όρια ψυχοπάθειας που πάντα την χαρακτήριζαν..  

κόλαση φωτιάς

 

Την ώρα που γράφω, αμέτρητες εκτάσεις είναι καλυμμένες απο  χόβολη και στάχτη στο Κολοράντο που ακόμα καίγεται. Ψάχνοντας για νέα, έπεσα πάνω στο USA Today (http://www.usatoday.com/) όπου κάθε βίντεο με θέμα την κόλαση φωτιάς αρχίζει με μια αηδιαστική (ultra-consumerist) διαφήμιση, απο την οποία διαρρέει σαν ευκοίλια η φιλοσοφία της απληστίας. Δεν μέτρησα πόσες φορές ο αντιπαθέστατος τύπος (μπορεί και να μη φταιει αυτός  – αν είναι ηθοποιός, τον ρόλο του παίζει ο άνθρωπος... ) προφέρει την λέξη more and more and more and more³ (=περισσότερο, κι άλλο, κι άλλο ... κι ακόμα)... πριν αρχίσει η είδηση για σπίτια που καίγονται, για χιλιάδες ζώα που αποτεφρώθηκαν, για μια κόλαση και απόγνωση που επεκτείνεται...  

Σκέφτηκα για τον ακούσιο, παράπλευρο συμβολισμό της διαφήμισης, κι ότι αυτή η τόσο βαθιά ενσωματωμένη στο σύστημα απληστία έχει μετατραπεί στην φωτιά που τους καιει. Κόλαση κι απόγνωση, κι όμως αυτοί που διαπράττουν τις μεγαλύτερες αμαρτίες κατά της «μητέρας φύσης» δεν πληρώνουν γι αυτές, πληρώνει ακριβά η φύση δυστυχώς, και εχει  αρχισει να μας τιμωρεί όλους, ένοχους κι αθώους.

Η Αμερική δεν είναι μακριά. Οι πρόσφατες πυρκαγιές σε Αττική και Κορινθία ανακάτεψαν κι εδώ λίγο το ίζημα απο μνήμες της λαίλαπας του 2007. Αλλά έφεραν άραγε στην επιφάνεια, σ’ ότι αφορά την προστασία των δασών και γενικότερα το ζήτημα του περιβάλλοντος, την διαπίστωση ότι το φαύλο κράτος μας εξακολουθεί να διαγράφει τους φαύλους κύκλους του;

Η κρίση και η εστίαση στον άμεσο εφιάλτη που βιώνουμε έχει ζουλήξει στα πολιτικά απωθημένα την προβληματική για ένα όχι και τόσο μελλοντικό εφιάλτη – τον περιβαλλοντικό.

Θα επακολουθήσουν δυο άρθρα, σαν αρχή, στο θέμα