Είδα την σκηνή στην πόλη που έχει γίνει "μια απ' τα ίδια" ...
Ένας άνθρωπος που ψάχνει σαν τον πεινασμένο γάτο
Με τα χέρια του χωμένα σ' ένα κάδο με σκουπίδια
Μόνος του, μα όλη η Αθήνα να χτυπάει μαζί του πάτο
Λίγο πριν, είχα δει κάποιον δίπλα στον ανελκυστήρα
Ξαπλωμένο σε χαρτόνι να στολίζει το μετρό
Μ' ένα βλέμμα παγωμένο, ξεχασμένο απ ' τον σωτήρα
Κι η ψυχή του αφανισμένη στο κορμί του το νεκρό
Αν απ' όλους μας μόνο ένας θα πεινάσει, όλοι πεινάμε,
Είπ' ένας σοφός νομίζω, μα δεν μοιάζει σαν αλήθεια -
Μας τρομάζει ο πεινασμένος και την πλάτη του γυρνάμε
Μην τυχόν και καθρεφτίσει κάτι που έγινε συνήθεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου