Κυριακή 19 Μαρτίου 2017

Με «άλαλα τα χείλη των ασεβών»...




Ρίξε στο δρόμο μια ματιά
Σαν σαύρες φορτηγά, καμιόνια
Το βούτυρο σου εργατιά
Το καταβρόχθισαν κανόνια -

Πάει το ψωμί, πάει κι ο λαπάς
Δουλειά δεν βρίσκεις και με σφαίρες!
Και τώρα που πεινάς θα φας
Κινδύνων εθνικών φοβέρες...

Πλεόνασμα σε αναμονή
Είσαι σε μόνιμη αργία
Θα πας λοιπόν πρώτη γραμμή
Μόλις αρχίσει η αιμορραγία

___________________







[...] "Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι, στην ευρύτερη περιοχή, για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και άμεση εμπλοκή της Ελλάδας". (θέση 8 για το19ο συνέδριο του ΚΚΕ). 
Οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλστικές αντιθέσεις και η ενδοαστική διαπάλη στο εσωτερικό κάθε αστικού κράτους (Θέση 2 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ). 
Οι ταξικές ανισότητες σε παγκόσμια κλίμακα διευρύνονται διαρκώς. Η ανισοκατανομή του παγκόσμιου πλούτου διευρύνθηκε περαιτέρω μετά τη διεθνή συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση. Σύμφωνα με την ετήσια έρευνα για τον παγκόσμιο πλούτο (από την Credit Suisse), το 90% του πληθυσμού κατέχει περίπου το 10% του πλούτου, με το φτωχότερο 75% να κατέχει λιγότερο από 3% του πλούτου. Μάλιστα, από το 10% του πληθυσμού που κατέχει το 90% του πλούτου, μόνο το 1% κατέχει σχεδόν το 50% του πλούτου. Την ίδια στιγμή, το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερα από τα αντίστοιχα των 8 ευρώ ημερησίως. (Θέση 7 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ).  
Οι οξύτατοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι μεγάλες αντιθέσεις ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και συμφερόντων οδηγούν σήμερα σε συνεχείς ανακατατάξεις συμμαχιών, σε συνεχόμενα φαινόμενα δημιουργίας αξόνων και αντιαξόνων διεθνώς.(Θέση 8 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ).   
Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας.(Θέση 8 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ). 
Το ζήτημα του πολέμου στην εποχή του ιμπεριαλισμού και η διαπάλη ώστε το κομμουνιστικό κίνημα να μη συρθεί στο πλευρό της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, να υπερασπιστεί με συνέπεια τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης σε σύγκρουση με την αστική τάξη, να μην επιλέξει «ξένη σημαία» κάτω από την πίεση μικροαστικών δυνάμεων αλλά κι εθνικιστικών πιέσεων στις εργατικές δυνάμεις.(Θέση 78 για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ) 

✳✳✳

Red rock views: 



Να σκεφτώ «φωναχτά»; 

Η θέση 8 έπρεπε να προηγείται της θέσης 7 και η φρικωδία των κοινωνικών ανισοτήτων έπρεπε να  ερμηνεύται όχι μόνο σαν εκμετάλλευση διεθνώς της εργασίας από το κεφάλαιο  - πράγμα που αληθεύει μεν, αλλά είναι λειψή αλήθεια αν δεν πεις επίσης πως οι «οξύτατοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί» γίνονται τελικά για την καταλήστευση της περιφέρειας από το ιμπεριαλιστικό κέντρο. Κάποιες χώρες ληστεύονται από το «διεθνές» κεφάλαιο μεν  (που διατηρεί «εθνοκρατική συγκρότηση», όπως παρατηρείται στη θέση 2), και πάντα βέβαια με συνέργεια της ντόπιας αστικής τάξης που επωφελείται..., αλλά με κραυγαλέα εμφανές αποτέλεσμα οι χώρες αυτές να υφίστανται εντονότερη εκμετάλλευση... Αλλιώς ο μακαρίτης ο Λένιν... δεν ήξερε τι έλεγε... για τον ιμπεριαλισμό... Βέβαια, για να μην παρεξηγηθούμε εντελώς, εκτός από το σκυλοφάγωμα μεταξύ ιμπεριαλιστών αναγνωρίζουμε και την ύπαρξη «ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού», ήτοι κάποιες χώρες μένουν πίσω... Αλλά αντικαθιστούμε τον όρο «εξάρτηση» με τον πιο «ψαγμένο» ευφημισμό... «αλληλοεξάρτηση». Φυσικά κι ο θύτης εξαρτάται από το θύμα του για να επιβιώσει, ή ανάλογα (φευ)  ο ιμπεριαλιστής εξαρτάται από την χώρα που καταληστεύει για τη λεία του... 

Η Ελλάδα σαν χώρα είναι εξαρτημένη; 
Ναι ή όχι; 

Αν όχι, τότε γιατί και η τελευταία απόφαση για την οικονομία της, για τη συγκρότηση του κράτους της, για την άμυνά της, για οτιδήποτε συνιστά κυβερνητική πολιτική εξαρτάται από την έγκριση των νταβατζήδων πρώτιστα του χρηματιστικού κεφαλαίου; Το να είναι η κυβέρνηση ένα άθλιο ανδρείκελο   γενικά του μεγάλου  κεφαλαίου δεν αναιρεί το δέσιμό της χώρας χειροπόδαρα σε θέση εξάρτησης! Γιατί να το παραβλέπουμε αυτό; Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει χωρίς να μου πει μαλακίες;  

Αναρωτιέμαι μήπως, επειδή πολύ σωστά δεν θέλουμε να γίνουμε νεροκουβαλητές μιας μερίδας αστών με δήθεν πρόταγμα «εθνικής ανεξαρτησίας» (το έχουμε πληρώσει πανάκριβα αυτό και με πολύ αίμα...), φοβόμαστε να πούμε πως όντως η χώρα αυτή είναι έρμαιο ιμπεριαλιστικής καταλήστευσης και με αρωγό την ντόπια αστική τάξη.. και καταλήγουμε να μην μπορούμε να διανοηθούμε αντιιμπεριαλιστικό αγώνα σε τακτική συμμαχία και με δυνάμεις που δεν ασπάζονται μεν αυτούσιο το πρόταγμα του ΚΚΕ, αλλά που θα δέχονταν ένα πρόγραμμα από το οποίο εκ προοιμίου θα αποκλείεται αστική επίδραση,  και με την προϋπόθεση ότι θα μας έφερνε κοντύτερα στον στόχο μας, ανοίγοντας την προοπτική για σοσιαλισμό;  

Η υποτίμηση αντιθέσεων μεταξύ Ιμπεριαλιστικού κέντρου και περιφέρειας, μεταθέτει με δυσανάλογη έμφαση την ουσία της αντίθεσης μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο, και με μαθηματική ακρίβεια αδυνατίζει την θέση ότι η επανάσταση σε μία χώρα είναι εφικτή (κάτι θυμίζει Τρότσκι εδώ;..)

Μετά, τόσος λόγος για πόλεμο, που εκτιμάται ότι είναι επικείμενος, και νουθεσίες ότι πρέπει να μετατραπεί σε αγώνα ανατροπής του συστήματος. Σωστά, αλλά πώς; Με δοσμένο ότι σε τέτοιες συνθήκες ειρήνης όπου διεξάγεται ένας τόσο αδυσώπητος οικονομικός πόλεμος κατά της πλειονότητας του λαού, εμείς, αν δεν οπισθοχωρούμε, βαδίζουμε σημειωτόν, πώς θα το κάνουμε σε κατάσταση θερμού πολέμου; Δεν λέω πως αποκλείεται. Αλλά με τι δεξιότητες τακτικής;  Διακηρύττοντας πως δεν πρέπει να «συρθούμε» πίσω από κανέναν ιμπεριαλισμό; Σωστό κι αυτό! Να μην καταλήξουμε «πρόσκοποι» του ιμπεριαλισμού (σαν τους σημερινούς «αριστερούς  Κάουτσκι») , αλλά πώς στην πράξη υλοποιείται η «εκμετάλλευση ενδοαστικών, ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων»; Μήπως με επανάσταση σε όλες τις χώρες του καπιταλισμού ταυτόχρονα; Πιο συγκεκριμένα, όταν λες «θα γίνει πόλεμος», εντείνοντας το φόβο που καθηλώνει το «πόπολο» ότι «θα μας επιτεθούν οι Τουρκοι», ρωτάω:  τακτική συμμαχία θα κάνεις και μ' έναν ιμπεριαλιστή για να αμυνθείς από τον άλλον αν χρειαστεί;.. Αν όχι... κι επ' ουδενί, τότε ο Στάλιν που συμμάχησε με τρεις ιμπεριαλιστές στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (και συμμάχησε με τους ίδιους οι οποίοι ήταν ενωμένοι, 25 περίπου χρόνια πριν, σε επίθεση με σκοπό την κατάπνιξη της Οχτωβριανής Επανάστασης) τι ήταν; Οπορτουνιστής; Μα κι ο Στάλιν;  

Μήπως τελικά γίναμε Τροτσκιστές και δεν το καταλάβαμε... ή δεν το ομολογούμε; 

Αν ειν' έτσι, αν δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα, και μακάρι να κάνω λάθος, τότε το όλο εγχείρημα επαναστατικών διακηρύξεων δεν σώζει το πετσί μας και μοιάζει σαν μεγαλυνάριο με «άλαλα τα χείλη των ασεβών»...




26 σχόλια:

  1. στο τευχος 2/2017 της ΚΟΜΕΠ υπαρχει ενα εξαιρετικο αρθρο του Οψιμου που απαντα στα περισσοτερα ερωτηματα σου.
    Το 2017 ποιο ειναι το προγραμμα που δεν περιλαμβανει το στοχο της εργατικης εξουσιας αλλα δεν εχει και αστικη επιδραση ?
    το με ποιον και γιατι συμμαχεις εξαρταται απο το συσχετισμο δυναμης και το διακυβευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποιο μπορεί να ειναι «το προγραμμα που δεν περιλαμβανει το στοχο της εργατικης εξουσιας αλλα δεν εχει και αστικη επιδραση» δεν μπορώ να το ξέρω τώρα, αν και δεν πιστεύω πως είναι αδύνατο να εκπονηθεί με κυρίαρχη δύναμη την εργατική τάξη και στον κορμό της εξουσίας χωρίς αστική συμμετοχή κι επίδραση και σε μία μεταβατική πορεία (όχι στάδιο!, όπου κάποιοι συμβιβασμοί μπορεί να γίνουν για να προσελκύσει τα μεσαία στρώματα. Σ' ένα λαϊκό μέτωπο-συμμαχία (αυτό θα οραματιζόμουν σαν ξεκίνημα λαϊκής συμμαχίας για έξοδο από τον βάλτο...) που δεν αποκλείει τακτική σύγκλιση και σε κορυφές, το κλειδί είναι η εργατική πρωτοπορία να μην γίνει ουρά μικροαστών κι οπορτουνιστών. Η πείρα δείχνει ότι όπου οι κομμουνιστές δέχτηκαν σαν πρωταγωνιστές φευτο-σοσιαλιστες στο κοινοβουλευτικό θέατρο, έχασαν και αποδυναμώθηκαν. Δεν φταίει το μέτωπο, φταίει η πολιτική ουράς που ακολουθήθηκε... Το ζήτημα είναι να μην αποκλείεται ένα τέτοιο, ευρύτερο μέτωπο, εκ προοιμίου... Πράγμα που θαρρώ πως ουσιαστικά ( αν όχι στα λόγια) αποκλείεται τώρα με το σκεπτικό οτι, έχει δοκιμαστεί κι έχει αποτύχει. Ναι, έχει αποτύχει, εκεί που οι κομμουνιστές ενσωματώθηκαν στο προαναφερθέν παίγνιο. Αν μόνοι μας δεν διανύουμε την απαιτούμενη απόσταση, τότε πρέπει το μέτωπο να είναι ενας τακτικός τρόπος να προσεγγίσουμε μεσαία στρώματα, αλλά με νέο τρόπο ...

      Διαγραφή
    2. Αναυδε, σ' ευχαριστώ για την αναφορά στο άρθρο του Βασίλη Όψιμου με το οποίο εν πολλοίς συμφωνώ. Αναφερόμενος στο κεφάλαιο με τίτλο «Η στρατηγική του ΚΚΕ και η πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες» που αναρτήθηκε στο Σφυροδρέπανο, θα παρατηρούσα γενικά ότι ο αρθρογράφος κάνει οξυδερκείς διαπιστώσεις, οι οποίες όμως δεν συνιστούν επαρκείς, κατά τη γνώμη μου, τεκμηριώσεις αυτών που ισχυρίζεται
      Μερικά παραδείγματα:
      Λέει για τις αλλαγές στην στρατηγικής του Κομματος που επεξεργάστηκε κι υιοθέτησε το 19ο Συνέδριο. «Κουβαλούσαμε και κάμποση "αρχαία σκουριά" από στρατηγικές επεξεργασίες προηγούμενων δεκαετιών». Την «αρχαία σκουριά» καλά έκανε να ξεφορτωθεί, αλλά πώς έγινε;
      Παραθέτει από το πρόγραμμα ένα κομβικής σημασίας εδάφιο: « Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα». Αλλά, πέντε χρόνια μετά από από εξελίξεις τριών μνημονίων, θα περίμενα να πει τι νόημα έχουν οι «ισχυρές ανισότιμες εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ» και πως αποδεικνύεται από τα πράγματα η ορθότητα τω διαπιστώσεων του προηγούμενου συνεδρίου ενόψει του επόμενου... Το να εξακολουθούμε να μιλάμε προγραμματικά για περιοριζόμενα «περιθώρια αυτοτελών ελιγμών της αστικής τάξης της Ελλάδας» καθιστά την αστική τάξη ως ικανή για «υτοτελείς ελιγούς» Η αμείλικτη πραγματικότητα (από το 19ο στο 20ο συνέδριο τουλάχιστον) είναι πως η αστική τάξη ούτε μπορεί ούτε και θέλει τελικά να κάνει κάτι τέτοιο... Η τάξη αυτή ,(και τα πολιτικά της προσωπεία) είναι εντελώς παραδομένη και ξεπουλημένη στους ισχυρούς ιμπεριαλιστές λειτουργώντας σαν εργολάβος κι ατζέντης των... Κι εδώ δεν έχουμε σχέσεις «ανισότιμης αλληλεξάρτησης», αλλά μια διαδικασία που θέτει την χώρα σε θέση εξάρτησης τοσο κραυγαλέα εμφανή που σε ραπίζει στο πρόσωπο...
      Έχουμε θέμα εθνικής ανεξαρτησίας... Και τέτοιο που, από την περίοδο της μεταπολίτευσης (για να μην πάμε πιο πίσω) ως τις μέρες μας, σήμερα εμφανίζεται πιο οξύ από ποτέ πρίν...
      Μετά ο Β. Όψιμος ισχυρίζεται (κάπως αυθαίρετα) πως «Δεν υπάρχουν στη σημερινή Ελλάδα υπαρκτές κοινωνικές-ταξικές δυνάμεις που να έχουν ως συνολικό προσανατολισμό (ο οποίος ανταποκρίνεται στα ιδιαίτερα, δικά τους συμφέροντα) μια "δημοκρατική" ή μια "αντιιμπεριαλιστική" στρατηγική»... Εδώ δεν αμφισβητείται ο αντικαπιταλιστικός αντιμονοπωλιακός στρατηγικός προσανατολισμός του κόμματος, ούτε κι η αναγκαιότητα για μία κοινωνική συμμαχία σαν όχημα με αυτόν τον προσανατολισμό. Το ερώτημα είναι αν ο τρόπος που μεθοδεύεται η οργάνωση της κοινωνικής συμμαχίας αποδίδει τα αποτελέσματα κι αν όντως σχηματίζει ένα κοινωνικό μέτωπο έτσι. Αυτό που λέω εδώ είναι ότι, αντί να το «ριχνουμε» σε μιαν απολογητική φλυαρία, πρέπει να κάτσουμε να δούμε γιατί δεν πάει μπροστά αυτή η υπόθεση. Θεωρώ πως η τακτική αναγωγή του Αντιιμπεριλιστικού μετώπου στην «προμετωπίδα» του αγώνα ανταποκρίνεται στο γεγονός ότι από αυτή την φρικαλεότητα που επιβάλλεται στην χώρα υποφέρει η πλειονότητα του λαού... Η ταξική του υπόσταση είναι τόσο κραυγαλέα που μόνο εθελοτυφλώντας την αγνοείς... Και μπορεί να είναι καθοριστικά αυτό που θα έφερνε τα μεσαία στρώματα στο ίδιο μετερίζι με την εργατική τάξη που υποφέρει με τη μέγιστη ένταση... Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να απαλαγούμε από μία τάση εκλογίκευσης αυτού που «θελουμε» να κάνουμε (αλλά δεν φαίνεται να γίνεται) και να δούμε τι άλλο μπορούμε..

      Διαγραφή
    3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
  2. Υπάρχει ο πρόλογος των Θέσεων για χώρισμα τους σε 4 κεφάλαια.

    Αν συγκεκριμένα, θέλεις να βγάλεις νόημα,
    Αξονες επικέντρωσης της ιδεολογικής παρέμβασης του Κόμματος
    Θέσεις 43-49 του 2Οου συνεδρίου, τα οποία αναιρούν τις σκέψεις σου για "αδυνατίζει την θέση ότι η επανάσταση σε μία χώρα είναι εφικτή " και "τροτσκισμό"

    Συντροφικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμε (βάλε ένα "Νικ" για πρακτικούς λόγους),σ' ευχαριστώ για την επισήμανση. Όντως το Κομμα, και στις θέσεις, κι αλλού δεν αρνείται τη θέση ότι "η επανάσταση σε μία χώρα είναι εφικτή"! Αλίμονο. Η τρέχουσα όμως αρθρογραφία στο Ρίζο κι άλλα μέσα, μιλάει ακατάσχετα για «ενδοϊμπεριαλιστικες αντιθέσεις» και σπάνια για την αντίθεση μεταξύ Ιμπεριαλιστικού κέντρου και περιφέρειας... Μιλάει για «αλληλεξάρτηση», παραμελώντας το γεγονός ότι η «εξαρτηση» της χώρας μας ραπίζει στα μούτρα... Ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησια, που μπορεί να πάρει αντιιμπεριλιστικό χαρακτήρα σε μια χώρα, διαλύεται έτσι στον διεθνή «χυλο» τωνεν ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων... Υπονοει, χωρίς βέβαια να το δηλώνει, πολυεθνικό αγώνα εναντίον όλων των ιμπεριαλιστών (ήτοι, «πιασ' το Τρότσκικό αυγό και κουρευ' το»...

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    3. Όταν μιλάω για εξάρτηση (το αντίθετο της ανεξαρτησίας) εννοώ την σχετική αδυναμία μιας χώρας να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική. Η δυνατότητα της χώρας να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική μπορεί να διέπεται από τη σχέση ανισοτιμιας της και με έναν ισχυρότερο από αυτήν ιμπεριαλιστή. Αδυναμία άσκησης ανεξάρτητης πολιτικης μπορεί να ισχύει και για μία ιμπεριαλιστικη χώρα (πχ η σχέση της ιμπεριαλιστικής Ιαπωνίας ή και της Γερμανίας με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αμέσως μετα την ητα τους στον β’ παγκόσμιο πόλεμο). Το να είναι μία χώρα οικονομικά ικανή, γενικά, να ασκήσει ιμπεριαλιστικη πολιτική δεν την καθιστά κατ' ανάγκη Ιμπεριαλιστική (πχ η ΕΣΣΔ δεν ήταν Ιμπεριαλιστική).
      Πιο απλά, όπως και να xαρακτηρισεις την Ελλάδα, σχετικά με το επίπεδο της οικονομικής της ανάπτυξης, η χώρα αυτή βρίσκεται σε πλήρη οικονομικό έλεγχο κι έχει σχεδόν πλήρως απωλέσει την ικανότητά της ν' ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική. Και γι αυτό υπαίτια είναι η αστική τάξη της χώρας αυτής! Με αυτή την εννοια, τίθεται θέμα εθνικής ανεξαρτησίας...
      Ωστόσο, με δοσμένο οτι στο σημερινό στάδιο εξέλιξης του καπιταλισμού, το κεφάλαιο έχει σβήσει σχεδόν εντελώς τα κρατικά όρια που στο παρελθόν το περιόριζαν, η παρουσία του σαν ιμπεριαλιστικός παράγοντας επιβολής πολιτικής έχει χάσει τα ακραιφνώς εθνικά χαρακτηριστικά του. Πχ, είναι δύσκολο να πεις πως το Γερμανικό χρηματιστικο κεφάλαιο κυβερνάει την Ελλάδα, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, δεν υφίσταται πλέον σε αμιγή εθνοκρατική μορφή... Γι αυτό κι η ονομασία αυτού του παράγοντα που μας κυβερνάει είναι ασαφής... Μιλάμε, πχ, για "θεσμούς" που εκφράζουν αυτή την σύγχυση ή υπερεθνική διάχυση του χρηματιστικού κεφαλαίου... Ωστόσο, το υπερεθνικό κεφάλαιο εκφράζεται ακόμα μέσω πολιτικών θεσμών που έχουν ακόμα εθνοκρατικό χαρακτήρα (αν και η ΕΕ είναι μία έκφραση ολοκλήρωσης του κεφάλαιο σε υπερεθνική κλίμακα).
      Το πρόβλημα μας, θεωρητικά, είναι ότι η οικονομική διάσταση του Ιμπεριαλισμού, στον οποίο το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει την πρωτοκαθεδρία, δεν εκφράζεται και δεν αντανακλάται ακριβώς στις ήδη υπάρχουσες κρατικές δομές πλέον, παρότι τις ελέγχει... Πρακτικά ομως, η προφανής ανισοτιμία πχ μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας δεν σημαίνει απλά ότι ένας υπερεθνικός Ιμπεριαλισμός εκφράζεται με πράκτορες ή ατζέντηδες το Γερμανικό κι Ελληνικό κράτος κι επιβάλει ακριβώς την ίδια πολιτική σε Ελλάδα ή Γερμανία. Το ότι επιβάλλει πολιτική και στια δύο είναι γεγονός! Πιο συγκεκριμενα, όμως, οι κάτοχοι του κεφαλαίου έχουν εθνότητα, δλδ τους τίτλους ιδιοκτησίας του κεφαλαίου κατέχουν άνθρωποι με εθνική ταυτότητα και, κυρίως συμφέροντα που σχετίζονται με μία χώρα περισσότερο από ότι με μιαν άλλην... Εν προκειμένω, στην σχέση Ελλάδας Γερμανίας, με δοσμένο οτι το κυριαρχο κεφάλαιο που εδράζει στην Γερμανία το οποίο κατέχουν «γερμανόφωνοι», εκφράζεται κυρίως μέσω του Γερμανικού κράτους (που κουμαντάρει την και την ΕΕ), το πολιτικό προσωπικό του από εκεί επιβάλει αχαλίνωτα και πιο απροκάλυπτα ληστρική, απάνθρωπη πολιτική στη Ελλάδα, επωφελούμενο από αυτή την σχέση. Το γεγονός ότι στην αρπαγή της λείας συμμετέχουν κι ελληνόφωνοι κεφσλαιοκράτες δεν αλλάζει τον ανελέητο τρόπο με τον οποία ληστεύεται η πλειονότητα του ελληνικού λαού. Αυτά δεν κρύβονται, ή δεν πρέπει να αγνούνται, πίσω από, «ενδοϊμπεριαλιστικές διαφορές»... Φαίνονται και μας καίνε...

      Διαγραφή
    4. Το προηγούμενο σχόλιό μου ήταν απάντηση σε σχόλιο του Ανώνυμου (το οποίο έσβησα κατα λάθος... Ζητώ συγγνώμη!)

      Το αντιγράφω εδω:

      Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Με «άλαλα τα χείλη των ασεβών»...":

      Διαφωνώ με την άποψη σου για παρακάτω λόγους
      1) Διαβάζουμε τις Θέσεις σε Ενότητες

      2) «Η τρέχουσα όμως αρθρογραφία στο Ρίζο κι άλλα μέσα, μιλάει ακατάσχετα για «ενδοϊμπεριαλιστικες αντιθέσεις» και σπάνια για την αντίθεση μεταξύ Ιμπεριαλιστικού κέντρου και περιφέρειας»

      Αν κατάλαβα καλά αυτό που γράφεις εννοώντας «ιμπεριαλιστική περιφέρεια»
      Το κρατικομονοπωλειακό στάδιο έχει απόλυτα βήματα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά(Ιμπεριαλισμός -Λένιν). Η σχέση ποιος «ιμπεριαλίζει περισσότερο» δεν αναιρεί το αν μία χώρα Ιμπεριαλίζει ή όχι. Είναι σαν να μου λες πως ένας ιδιοκτήτης στην περιφέρεια με 100 σκλάβους νοιώθει ριγμένος επειδή ο ιδιοκτήτης στο κέντρο έχει 1000 σκλάβους.

      Αν κατάλαβα καλά αυτό που γράφεις εννοώντας «σκέτο περιφέρεια». Σε πολλές χώρες η αστική τους τάξη είναι καπιταλιστική χωρίς να είναι Ιμπεριαλιστική. Π.χ. Βενεζουέλα. Η τροτσκιστικο-καουτσκική ανάλυση ανήκει σε αριστερίστικους χώρους με θεωρίες ΥπερΙμπεριαλισμού «ο καπιταλισμός πέρασε σε νέο στάδιο μετά τον Ιμπεριαλισμό, όλες οι χώρες ιμπεριαλίζουν άρα ίσες αποστάσεις».

      Αυτό δεν υπάρχει στο ΚΚΕ. Στις Καπιταλιστικές χώρες που δέχονται Ιμπεριαλιστική Εισβολή είμαστε μαζί τους. Επίσης αν αυτό που υπονοείς έχει κόκο αλήθειας γιατί ο ΓΓ στην « τρέχουσα όμως αρθρογραφία στο Ρίζο» βλέπει και ξαναβλέπει αντιπροσωπείες από το Ιράν, την Παλαιστίνη κ.α. που δεν είναι ή δεν δηλώνουν κομμουνιστές;


      3) «Ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησια, που μπορεί να πάρει αντιιμπεριλιστικό χαρακτήρα σε μια χώρα, διαλύεται έτσι στον διεθνή «χυλο» των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων»

      Τα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα έχουν λυθεί στην Ελλάδα. Οι περισσότερες χώρες στον κόσμο τα έχουν λύσει εδώ και πολύ καιρό. Δεν γράφω όλες. Αν ξέρεις κάποια άλλη χώρα πέρα της Παλαιστίνης έχει θέμα «εθνικής ανεξαρτησιας» να την γράψεις.
      Ο Ελληνικός Καπιταλισμός βρίσκεται στο Κρατικομονοπωλιακό του Στάδιο(Ιμπεριαλισμός - κριτήρια Λένιν). Η Ελληνική αστική τάξη ιμπεριαλίζει και δεν το κρύβει

      1:52 μ.μ.

      Διαγραφή
    5. Οι ακόλουθοι του Τροτσκισμού δεν είναι Μαρξιστές. Όσοι έχουν διαβάσει την «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα», το καταλαβαίνουν

      Θέση 43
      «Η ιστορία των περιόδων επαναστατικής ανόδου του εργατικού κινήματος και των εργατικών επαναστάσεων αποδεικνύει ότι η βασική δυσκολία που αντιμετώπισαν οι επαναστατικές δυνάμεις ήταν η έλλειψη υποκειμενικών προϋποθέσεων νίκης της επανάστασης κατά το ξέσπασμα της επαναστατικής κατάστασης και όχι ότι στη γύρω περιοχή επικρατούσαν συνθήκες καπιταλιστικής σταθερότητας ικανές να πνίξουν την εξέγερση σε μία χώρα ή σε μία ομάδα χωρών.»


      « Το να είναι μία χώρα οικονομικά ικανή, γενικά, να ασκήσει ιμπεριαλιστικη πολιτική δεν την καθιστά κατ' ανάγκη Ιμπεριαλιστική (πχ η ΕΣΣΔ δεν ήταν Ιμπεριαλιστική)»

      Για να είναι μία χώρα Ιμπεριαλιστική, ή έστω να Ιμπεριαλίζει, πρώτα είναι καπιταλιστική και ακολούθως καπιταλιστική σε κρατικομονοπωλειακό στάδιο. Ήταν καπιταλιστική η ΕΣΣΔ; Όχι.

      Ο Ιμπεριαλισμός του Λένιν ακόμα είναι το κεντρικό σημείο αναφοράς στο ποια και πότε μια χώρα είναι Ιμπεριαλιστική. Αν δεν σου αρέσει η λέξη πότε έχει μπει εδώ και πολύ καιρό στο ΚρατικοΜονοπωλιακό της Στάδιο . Άλλοι-όχι εσύ- παπαγαλίζουν τον ΥπερΙμπεριαλισμό του Κάουτσκι σε νέες μορφές

      Αν η Ελληνική Αστική Τάξη είναι πιο κάτω από τις αντίστοιχες των ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας, δεν σημαίνει πως δεν Ιμπεριαλίζει μέσω ΝΑΤΟ-ΕΕ και άλλων οργανισμών. Ούτε οι περιπολίες των φρεγατών σε Περσικό-Σομαλία είναι στο πλαίσιο περατζάδας
      Ξεκαθάρισε τα απλά και μετά κάνε όσες κριτικές θέλεις.

      Μόνο να τα ξεκαθαρίσεις γρήγορα γιατί χρόνος δεν υπάρχει
      ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

      Από
      http://laikhexousia.blogspot.gr/2017/03/blog-post_18.html

      Αντιγράφω

      « Είναι τυχαίο που προχθές ο Επίτιμος Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Στρατού (Γ.Ε.Σ.), Βασίλειος Τελλίδης και ένας καθηγητής Πανεπιστημίου ο Χριστόδουλος Γιαλουρίδης μιλώντας μπροστά σε 700 άτομα στο Περιστέρι τόνισαν πως αν η Τουρκία ετοιμάζεται για πόλεμο και επίθεση στην Ελλάδα καλό είναι η χώρα μας να επιτεθεί πρώτη ;
      Ναι καλά διαβάσατε ! Αυτό είπαν ! Βολεύει η προληπτική -έτσι την είπαν - επίθεση της χώρας μας στην Τουρκία ! »

      1:52 μ.μ.

      Διαγραφή
    6. Καταρχήν να σ'ευχαριστήσω για τη συμβολή σου σε τούτη τη κουβέντα.
      Εδώ βάζω κάποιους προβληματισμούς μου χωρίς να θεωρώ πως έχω παντα την αλάθητη άποψη, κι είναι σημαντικό να ακούγεται αντίλογος. Δεν διαφωνώ μαζί σου (σε ο,τι γράφεις εδώ) για τη φύση του Ιμπεριαλισμού. Κι ούτε φιλοδοξώ να προτείνω νέα κατανόηση της παρακαταθήκης του Λένιν στο θέμα.
      Θα πω μόνο αυτό: το ζήτημα που αναδεικνύεται εδώ είναι ότι η Ελλάδα είναι, κατά τη γνώμη μου, χώρα εξαρτημένη, ελεγχόμενη και κυριαρχούμενη από τον Αμερικανικό και τον Γερμανικό Ιμπεριαλισμό, πρωτίστως, κι ότι αυτό το γεγονός, αν δεν παραγνωρίζεται η αγνοείται, σίγουρα υποτιμάται με δυσανάλογη έμφαση να δίνεται στις «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις», οι οποίες αντικειμενικά υφίστανται,οποίε μεν, αλλά δεν είναι η μόνη (ή η κύρια) διάσταση του προβλήματος. Αυτό, δηλαδή μία δυσανάλογη εστίαση σε μία διάσταση εις βάρος μιας άλλης, δεν είναι αθώο κι αβλαβές αν επιδρά στην στάση της εργατικής πρωτοπορίας στο πως αντιμετωπίζεται ο ιμπεριαλισμός και αν αυτό συνιστά δικαιολογητική εκλογίκευση μια αποξένωσης του κόμματος από δυνάμεις στη ελληνική κοινωνία που θα μπορούσαν να συμπορευτούν μαζί του σ' ένα αντιιμπεριλιστικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο, το οποίο μπορεί να μην είχε άμεσο προορισμό προς την Λαϊκή Εξουσία - Λαϊκή οικονομια, όπως τη προγραμματίζει το ΚΚΕ, αλλα που τουλάχιστον θα άνοιγε την προοπτική προς τα εκεί, αναχαιτίζοντας και την φρικωδία που υποφέρει η πλειονότητα του λαού...
      Παράλληλα, η θεωρητική αναγωγή της Ελλάδας σε ιμπεριαλισμό, όπως κι οι θεωρία της «αλληλοεξερτησης», αν δεν θέτει τη Ελλάδα στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστές, την εξομοιώνει κάπως αδηλωτα μ' αυτούς. Την βάζει στο παιγνίδι των «ενδοϊμπεριστιστικών αντιθέσεων» σαν «ιμπεριαλισμο» και κείνην. Μα το κριτήριο για μένα είναι ποιος ασκεί έλεγχο σε ποιον, ποιος κυριαρχεί πάνω σε ποιον, ποιος εξαρτάται από ποιον περισσότερο. Κι Ελλάδα θα είναι ο μικρός κι αδύναμος «συμπαικτης» που αν συμμετάσχει σε ιμπεριαλιστικό πολεμικό τυχοδιωκτισμό θα το κάνει σαν μαριονέτα....
      Θα επαναλάβω αυτό που είπα στο προηγούμενο σχόλιό κι είναι σημαντικό να είναι ξεκάθαρο. Στο σημερινό στάδιο εξέλιξης του καπιταλισμού , η οικονομική ανάπτυξη (το αν έχει φτάσει, ή στις μέρες μας υπερβεί, το στάδιο κρατικο-μονοπωλισκου καπιταλισμού) μιας χώρας μπορεί να είναι αναγκαία συνθήκη για να καταστεί Ιμπεριαλιστική αλλα δεν είναι πάντα επαρκής ή ικανή. Ο ρόλος που θα παίξει στη διεθνή αρένα εξαρτάται πολύ περισσότερο από το μέγεθος της οικονομικής της δύναμης από το αν έχει μπεί στο επίπεδο του κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Διότι αν θεωρησουμε ως βασικό γνώρισμα και φύση του Ιμπεριαλισμού επίσης την ληστρική, επεκτατική, εκμεταλλευτική τάση του... τότε χρειάζεται και την σχετική δύναμη για να «ιμπερισλιζει»... Είναι κύριο γνώρισμα του ιμπεριαλισμού να διατηρεί έλεγχο, επικυριαρχία, και να εντείνει τη συνθήκη εξάρτησης στις χώρες που κρατά κάτω από την επιρροή του. Σε ποια χώρα μπορεί η Ελλάδα να το κάνει αυτό; Στα Βαλκάνια μήπως, όπου έχουν εξάγει κεφάλαιο κι έχουν επενδύσει ελληνόφωνες κεφαλαιοκράτες (ας μη γελάσουμε τώρα...). Παντού το κουμάντο το κάνουν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στο «ενδοϊμπεριαστικο» θέατρο, κι η Ελλάδα ούτε για κομπάρσος δεν έχει προσόντα.... Ο τυχοδιωκτισμός του Βενιζέλου που, «ιμπεριαλιζοντας» οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή δεν οφείλετο τόσο στο γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είχε ωριμάσει στο αναγκαίο στάδιο οικονομικής ανάπτυξης, αλλα στο γεγονός ότι και τότε ήταν πιόνι στα χέρια των μεγαλύτερων απ' αυτήν ιμπεριαλιστών «παικτών».

      Διαγραφή
  3. Κυριακή 19 Μάρτη 2017
    Το ενδεχόμενο του πολέμου, οι ευθύνες και τα καθήκοντα του Κόμματος σήμερα
    http://www.rizospastis.gr/story.do?id=9281743

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συμφωνώ απόλυτα. Νομίζω ότι αυτή η νέα ανάγνωση του ιμπεριαλισμού είναι που οδήγησε στην θέση "έξοδος από την ΕΕ (μόνο) με λαϊκή εξουσία" και που ατόνησε λίγο - πολύ την θέση για "έξοδο από το ΝΑΤΟ".
    Είναι άλλο θέμα ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα έχει φθάσει στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, άλλο θέμα η "αλληλεξάρτηση" (που βεβαίως υπάρχει) και άλλο θέμα ο αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας.
    Πρακτικά, για να φέρω ένα παράδειγμα, οδηγηθήκαμε στο σημείο να έχουμε (προσχεδιασμένη για άλλο λόγο) διαδήλωση στην Ομόνοια, να είναι αποκλεισμένοι όλοι οι δρόμοι της Αθήνας λόγω επίσκεψης του Ολάντ (σε μια περίοδο που η Γαλλία βομβάρδιζε την Συρία) και οι ομιλητές να μην κάνουν οποιαδήποτε αναφορά στην επίσκεψη του αρχι- ιμπεριαλιστή.
    Με τα παραπάνω όμως δεν δένει η αναφορά στις "θέσεις" για "εισβολή" της Τουρκίας, σαν να αποκλείεται το αντίθετο. Επίθεση δηλαδή της Ελλάδας, κυρίως με σύμπραξη και άλλων δυνάμεων, σενάριο εξίσου πιθανό αν θέλουμε να κάνουμε τέτοιες υποθέσεις πολέμου. Υποθέσεις πάντως που, κατά την άποψη μου, γίνονται σε υπερβολικό βαθμό και δεν λαμβάνουν υπόψη τους την πιθανότητα να είναι ένα "παιχνίδι" των αστών, εδώ και εκεί, που βολεύει όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το κεφάλαιο σήμερα έχει χάσει σημαντικό μέρος του εθνοκρατικού χαρακτήρα του και η τάση αυτή συνεχώς αυξάνεται. Όλες οι αστικές κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να υπηρετήσουν αυτό το υπερεθνικό πλέον κεφάλαιο επεκτείνοντας την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίων (και εργατικού δυναμικού ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν). Λέω το κεφάλαιο γενικά και όχι το χρηματιστηριακό ειδικά, αφού στην εποχή μας η σύμφυση είναι σχεδόν πλήρης. Όλες οι μεγάλες εταιρείες έχουν μετόχους υπερεθνικά επενδυτικά funds που και αυτά με την σειρά τους έχουν μετόχους από όλον σχεδόν τον πλανήτη (και τις ίδιες της παραγωγικές υπερεθνικές εταιρείες).
    Η νέα αυτή κατάσταση έχει σημαντικές παρενέργειες παντού και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, που σταδιακά μειώνεται η σημασία της τόσο ως προς την παραγωγή αγαθών, όσο και ως προς την κατανάλωση τους. Η πολιτική που εφαρμόζεται στην ΕΕ έχει σαν στόχο να περιορίσει αυτά ακριβώς τα προβλήματα. Μερίδες των αστών, που δεν έχουν πάρει μέρος σε αυτή την επέκταση του κεφαλαίου και βρίσκονται σε σαφώς μειονεκτική θέση, στρέφονται σε «εθνοκεντρικές» λύσεις και έχουμε το φαινόμενο της αύξησης της δύναμης των φασιστικών κομμάτων που στηρίζουν μια τέτοια εθνοκεντρική πολιτική. Όμως, επειδή ακριβώς βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, δεν μπορούν να επιβάλλουν αλλαγή στην πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και ο πολιτικός ρόλος των ακροδεξιών είναι καθαρά η απορρόφηση των κραδασμών του συστήματος από την εργατική τάξη που συνθλίβεται προκειμένου να εφαρμοστούν οι πολιτικές αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Η ακροδεξιά δηλαδή, αδυνατώντας να παίξει τον ρόλο της εκπροσώπησης των εθνοκεντρικών κεφαλαίων, περιορίζεται σε ρόλο κυματοθραύστη της λαϊκής δυσαρέσκειας. Οι πολιτικές αυτές που εκφράζονται από το υπερεθνικό κεφάλαιο, έχουν στην Ευρώπη τον πιο πιστό υπηρέτη τους στην εφαρμογή τους την γερμανική κυβέρνηση.
    Οι «θεσμοί» επιβάλλουν στην Ελλάδα μια πολιτική που έπρεπε να έχει εφαρμόσει από πριν την κρίση με βάση τις συνθήκες που είχε υπογράψει (Μάαστριχτ, Λισαβόνα). Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ που καθιστά την «αναγκαία» πολιτική σκληρότερη από ότι στις άλλες χώρες είναι ότι αφενός καθυστέρησε πολύ να κάνει τις "μεταρρυθμίσεις" και αφετέρου βρέθηκε με ένα τραπεζικό σύστημα υπό πλήρη κατάρρευση.
    Τα παραπάνω δεν θεωρώ ότι καταργούν τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο αντικαπιταλιστικός αγώνας είναι και αντιιμπεριαλιστικός και ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι και αντικαπιταλιστικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Cos, σε χαιρετώ!
      Συμφωνώ εν γένει με το σχόλιό σου. Μόνο αυτό σαν προσθήκη: παρα την σύμφυση μεταξύ χρηματιστικού κεφαλαίου και της λεγόμενης «πράγματικης οικονομίας», το πρώτο λειτουργεί με εμφανή τρόπο πρώτιστα στην αγορά τίτλων και χρήματος ασκώντας τρομακτικό έλεγχο όχι μόνο στην παραγωγή (φαινομενικά στον χώρο της «πραγματικής οικονομιας» μέσω των τίτλων που κατέχει σ' αυτήν και της χρηματοδότησης που παρέχει) αλλά στην οικονομική πολιτική των κρατών ελέγχοντας τα δημοσιο-οικονομικα τους. Το καθεστώς μνημονιακης πρόσθεσης της Ελλάδας συνιστά ακραιφνώς έναν τέτοιο έλεγχο... Η πρόσδεση της Ελλάδας σ' αυτό το καθεστώς δεν ήταν αναγκαία, νομίζω, λόγω καθυστέρησης στην εφαρμογή των συνθηκών που αναφέρεις, και μεθοδεύτηκε από τα ανδρείκελα της ντόπιας αστικής τάξης γιατί το ισχυροτερο τμήμα της επωφελείται παίρνοντας μέρος στο αισχρό πλιάτσικο, ενώ ολόκληρη η αστική τάξη επωφελείται από όσα πάνε πακέτο με τα μνημόνια (πχ, διαλυμένες εργασιακές σχέσεις και μια εργσ ατικη τάξη σε παράλυση από το shock της επίθεσης που δέχεται...)

      Διαγραφή
    2. Σε χαιρετώ και εγώ φίλε μου. Χαίρομαι να σε διαβάζω γιατί με την κριτική σου σκέψη συμβάλλεις σε γόνιμους προβληματισμούς.
      Δεν θα διαφωνήσω με όσα γράφεις και ιδιαίτερα με το ότι "το ισχυρότερο τμήμα της επωφελείται παίρνοντας μέρος στο αισχρό πλιάτσικο, ενώ ολόκληρη η αστική τάξη επωφελείται από όσα πάνε πακέτο με τα μνημόνια (πχ, διαλυμένες εργασιακές σχέσεις και μια εργατική τάξη σε παράλυση από το shock της επίθεσης που δέχεται...)". Όμως νομίζω ότι επειδή ακριβώς είχε τέτοια οφέλη, υπέγραψε τις συνθήκες που προαναφέρω.
      Ούτε με το πρώτο ζήτημα διαφωνώ, μόνο επισημαίνω ότι σήμερα το χρηματιστικό κεφάλαιο αποτελείται και από εκπροσώπους της "πραγματικής οικονομίας" και το ανάποδο. Πλήρης σύμφυση.

      Διαγραφή
  6. http://atexnos.gr/%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1-3/

    Ημιαγριος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ημιάγριε, σε καλωσορίζω ευχαριστώντας σε για το link.
      Πάνω στις εκτιμήσεις που γίνονται στο κείμενο που μας παραπέμπεις,θα είχα να πω περισσότερα απ' όσα χωρούν σε μίαν απάντηση σχολίου εδώ. Θα το κάνω σε ξεχωριστή ανάρτηση.

      Μόνο μία παρατήρηση:αποκυημα της ανάγνωσης του κείμενου (με το οποίο μας συνδέει το λινκ σου) είναι η εντύπωση ότι σε μία μόνο(!) χώρα (όπως η Ελλάδα) και στις σημερινές συνθήκες παντοδυναμίας του ιμπεριαλισμου, αποδέσμευση από ΕΕ-ΝΑΤΟ, και τελικά... Η επανάσταση είναι ανέφικτη...

      Αντιγράφω εδαφιο «Το ζήτημα της συνάντησης ενός ριζοσπαστικού κοινωνικού εγχειρήματος στην Ελλάδα με αντίστοιχα στην Ευρώπη είναι αποφασιστικής σημασίας, δεδομένου ότι μόνο σε μια τέτοια περίπτωση (σε μια περίπτωση γενικευμένου αντι-ΕΕ, αντι-καπιταλιστικού ξεσηκωμού σε ομάδα χωρών, σε ολόκληρη περιφέρεια της ηπείρου) θα μπορούσαμε βάσιμα να ελπίζουμε σε νικηφόρα έκβασή του εντός κάθε χώρας»...

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστω και σου ευχομαι για την ημερα της ποιησης. Ειναι κοινοτοπο, αλλα απαραιτητο να το πω οτι δεν συμφωνω με ολα οσα αναφερονται εκει, αλλα αυτα με τα οποια συμφωνω, δεν θα χωρουσαν σε ενα σχολιο και δεν θα τα ειχα διατυπωσει καλυτερα απο τον συγγραφεα. Οσον αφορα το συγκεκριμενο που εθεσες θα επανελθω με ξεχωριστο σχολιο.

      Διαγραφή
  7. Συμφωνούμε νομίζω απο την ιστορική εμπειρία, αλλά και από την λογική, οτι τα επαναστατικά κύματα, δεν περιορίζονται ποτέ σε μια μόνο χώρα, αλλα σε μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή και ότι όσο πιο μεγάλη είναι η διεθνής δύναμη αυτού του κύματος, τόσο πιο ευνοϊκά είναι τα πράγματα και στην κάθε επιμέρους χώρα.
    Δεν συμφωνώ με την αποκλειστική προσήλωση του συγγραφέα στην Ευρώπη, είμαστε χώρα των Βαλκανίων και της Αν. Μεσογείου και η ομάδα χωρών, για την οποία μιλάμε μπορεί να αποτελείται από χώρες, τόσο εντός, όσο και εκτός Ευρώπης.
    Δεν νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω με αξιοπιστία, στο ερώτημα, αν μπορούμε να νικήσουμε, εφ' όσον δεν υπάρχει η προϋπόθεση της διεθνούς υποστήριξης. Πιστεύω οτι μορούμε, αλλά με πολλές προϋποθέσεις και αρκετή τύχη. Γνωρίζω όμως από την εμπειρία αλλά και από την λογική, ότι οι λαοί δεν ξεκινάνε μόνο πολέμους που μπορούν να νικήσουν, οι ίδιες οι περιστάσεις σε αναγκάζουν να πολεμήσεις, ακόμα και αν οι πιθανότητες νίκης είναι αμελητέες.
    Η επανάσταση σε μια χώρα, ακομα και αποτυχημένη, μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για την γέννηση και την ανάπτυξη του διεθνούς κύματος. Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή, και ίσως αυτός ο κάποιος ενδεχομένως να το πληρώσει με τις μεγαλύτερες θυσίες, όπως τα μυρμήγκια που πνίγονται στο ρυάκι και άλλα μυρμήγκια που ακολουθούν περνάνε απέναντι.
    Σε κάθε περίπτωση την απόφαση για τις θυσίες την παίρνουν αυτοί που θα τις κάνουν και οι ηγέτες που παίρνουν την ευθύνη αυτών των αποφάσεων, είναι δικό τους δημιούργημα και υφίστανται τους ίδιους κινδύνους.

    Ημιαγριος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό που λες εδώ, στο τέλος του σχολίου σου «Η επανάσταση σε μια χώρα, ακομα και αποτυχημένη, μπορεί να αποτελέσει έμπνευση» κτλ, το βρίσκω συγκινητικό. Εκφράζει αλήθειες κι σημαντική ανάμεσά τους είναι ότι ο άνθρωπος, στο επίπεδο ανώτατης ωρίμανσης της συνείδησής του, μπορεί να πάρει μία τέτοια στάση ζωής οπου αυτό που πιστεύει να γίνει παρόρμηση ισχυρότερη από το ένστικτο της αυτοσυντήρησής του. Κι είναι αυτό ακριβώς που πάντα, σ' ενα καθεστως «θεσμοθετημένης» ανθρωποφαγίας όπως το δικό μας, θα υποστηλώνει την ηθική υπεροχή των κομμουνιστών. Η σκέψη τους συνιστά το υψηλότερο επίπεδο ανθρώπινης συνείδησης, ακριβώς γιτι δεν σταματάει εκεί, γίνεται και πράξη που καθορίζει το ποιόν τους, όπου και να τους οδηγήσει αυτή η στάση ζωής (τόσο συχνα, έως και στην καταστροφή τους..).
      Αυτό όμως δεν πρέπει να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσής τους. Γι'αυτό το ποιος αποφασίζει για τη μοίρα τους στο πλαίσιο του αγώνα που κάνουν, έχει μεγάλη σημασία. Ένα βασικό κριτηριο, για μένα, που καθορίζει το να ειναι ο ηγετης «δικό τους δημιούργημα» είναι η ταση και η στάση του ηγέτη. Αν ο «ηγέτης» συστηματικά ελέγχει την σκέψη και την πράξη του «ακολούθου» του, αφαιρώντας του την ελευθερία να σκεφτεί, ενω ο ίδιος δεν ελέγχεται, αν κοιτάει αφ' υψηλού τον «ακόλουθό» του θεωρώντας τον «ανώριμο» να αποφασίσει ο ίδιος για τον προσανατολισμό του, τότε ο ακόλουθος κινδυνεύει να θυσιαστεί προς χάριν μιας πίστης που δεν του ανήκει...

      Η μόνη θυσία που μπορώ να (με πολλή δυσκολία) να δικαιολογήσω είναι η αυτοθυσία που κάνει κάποιος όταν η σκέψη κι η πράξη του δεν ελέγχονται από άλλον... Όποια αλλη θυσία συνιστά ανθρωποθυσία... Γι'αυτό και οι συνθήκες ανάδειξης του ηγέτη είναι ζήτημα ζήτημα «ζωής και θανάτου». Αποδέχεται ο ταγός πως η συλλογική σοφία είναι ανώτερη από την δική του; Προσπαθεί να πείσει τη μάζα δεχόμενος ότι αυτή αποφασίζει για τον προσανατολισμό της, ενώ ο ίδιος παραμένει έκφραση της και όργανό της; Αν ναι, τότε αξίζει της εμπιστοσύνης της...
      Αρκετα είπα για τώρα...αυτά είναι θεμα μιας άλλης κουβέντας


      Διαγραφή
  8. Από το κείμενο του Π.Π. στο Ατέχνως:
    "Οι αριστερές – αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που προτάσσουν την έξοδο από τη ζώνη του ΕΥΡΩ και την ΕΕ (θεωρώ αναπόδραστη στο πλαίσιο μιας τέτοιας στόχευσης και την έξοδο από το ΝΑΤΟ) ως επιλογή του εργαζόμενου λαού, καθώς και την άρνηση πληρωμής του χρέους, θα πρέπει να έχουν σαφή αντίληψη του γεγονότος ότι ένα τέτοιο εγχείρημα συνιστά άμεσα επαναστατική κοινωνική ανατροπή, συναπτόμενη με σφοδρότατη σύγκρουση με τους ευρωατλαντικούς ιμπεριαλιστές και την ελληνική αστική τάξη."
    Ακριβώς. Το αίτημα του κομμουνιστικού κινήματος, σαν αίτημα του εργαζόμενου λαού, για έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ, αναπόφευκτα οδηγεί σε άμεση σύγκρουση με την αστική τάξη.

    Παρακάτω:
    "Η έξοδος από τη ζώνη του ΕΥΡΩ και την ΕΕ με όρους που υπαγορεύονται από τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού θα απαιτήσει άμεση αλλαγή της κρατικής εξουσίας (και όχι απλώς της κυβερνητικής) και των σχέσεων ιδιοκτησίας, θα επιφέρει τη ριζική αλλαγή των συνθηκών λειτουργίας της οικονομίας και ζωής της ελληνικής κοινωνίας, σε μια πορεία αναπόφευκτου επαναπροσδιορισμού των καταναλωτικών δυνατοτήτων, των κοινωνικών αναγκών και παραγωγικών προτεραιοτήτων της."
    Ακριβώς (αν και δεν χρειάζεται το "έξοδος από την ζώνη του ευρώ", αυτό είναι τελείως διαφορετικό θέμα από την έξοδο από την ΕΕ). Το αίτημα για έξοδο από την ΕΕ οδηγεί σε αλλαγή της κρατικής εξουσίας.
    Αν λοιπόν ισχύουν τα παραπάνω από το άρθρο του Ατέχνως, γιατί το αίτημα από το ΚΚ τίθεται σαν "έξοδος από την ΕΕ (μόνο) με λαϊκή εξουσία"; Με ποιόν άλλο τρόπο, πέρα της σύγκρουσης με την αστική τάξη, μπορεί να υλοποιηθεί; Είναι κάτι που δεν μπορώ να αντιληφθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μπορεί να υλοποιηθεί, μπορεί όμως να προπαγανδιστεί (οτι μπορεί να υλοποιηθεί).

      Ημιάγριος

      Διαγραφή
  9. Σχόλια πάνω στο ίδιο θέμα εμφανίζονται στην ανάρτηση
    Επισκόπηση του πολιτικού γίγνεσθαι σήμερα
    http://fromredrock.blogspot.gr/2017/03/blog-post_24.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή