Το θέαμα ως πολιτική

             πηγή εικόνας red notebook 

Η περίπτωση κάποιου πολιτικού εκπροσώπου, πχ σαν τον κ Τατσόπουλο,  που κάνει το γύρο των μέσων ενημέρωσης με τρόπο  που θυμίζει άγρια ​​γάτα προθυμότερη από πρόθυμη να “μαρκάρει” την περιοχή της (ουρώντας όπου μπορεί), είναι απλώς ένα σύμπτωμα.

Ο Νίκος Μπογιόπουλος - SuccEΡΤ story : Στη χώρα μου έχουμε Δημοκρατία

Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Οι εποχές που χτυπούσαν την πόρτα σου στις 5 το πρωί - και δεν ήταν ο γαλατάς - έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα, όταν χτυπάει το τηλέφωνό σου στις 5 το πρωί, είναι για να μάθεις από τους φίλους σου, από τους συναδέλφους σου, ότι τα ΜΑΤ με προτεταμένα τα οπλοπολυβόλα τους εισέβαλαν στην ΕΡΤ. Για να συλλάβουν το κτίριο…

πρόταση δυσπιστίας, ΜΜΕ και ΚΚΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ   κατέθεσε  πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης  

«με αφορμή την […] αυταρχική αστυνομική επέμβαση στην ΕΡΤ, για τις διαρκείς παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας και τη δεινή οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία εξαιτίας της βάρβαρης οικονομικής πολιτικής», και  για  «σταματήσει την πορεία προς την καταστροφή και την αναξιοπρέπεια του λαού».

Όμως αυτοί υποκρίνονται

Ποια είναι η πηγή του συναισθήματος μου που κυμαίνεται από εκνευρισμό ως αηδία απόψε;

ανοικτή επιστολή προς κύριο Χρηστάκο

  

Κύριε Χρηστάκο,

Το παρόν κείμενο αποτελεί ανοικτή επιστολή μου προς εσάς με σκοπό να εκφράσω σαν πολίτης και τηλεθεατής την έντονη διαμαρτυρία μου για το τρόπο με τον οποίο εκφραστήκατε κατα την διάρκεια του πρωινού τηλεοπτικού προγράμματος  ‘Σαββατοκύριακο στην  ΝΕΤ’  που παρουσιάσατε με την κυρία Παρασκευοπούλου το περασμένο Σάββατο.

Παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα απο δηλώσεις του μητροπολίτη Σιατίστης, Παύλου, οι οποίες έκαναν το γύρο του διαδικτύου, και οι οποίες προφανώς  αποτέλεσαν και τον λόγο για τον οποίο τον καλέσατε σε συνέντευξη στο προαναφερθέν πρόγραμμα:
  

«Άφησα τελευταία τη «Χρυσή Αυγή» που στην πραγματικότητα είναι «μαύρη νύκτα». Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό. Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών».

Οι δηλώσεις του μητροπολίτη είναι ένδειξη  αναστήματος και ήθους και άξιες σεβασμού για το γεγονός ότι καταδίκασε την διαγωγή της Χρυσής Αυγής που για μια ακόμα φορά ασχημόνησε με αφορμή την παράσταση Corpus Christi στο θέατρο "Χυτήριο".

Ο ίδιος απαντώντας σε ερωτήσεις που του τέθηκαν στο τηλεοπτικό πρόγραμμα που παρουσιάσατε, μειλίχια και ξεκάθαρα έδειξε πάλι, προς τιμήν του, ένα ήθος το οποίο είναι κραυγαλέα άφαντο απο ανυπόφορα πολλούς κληρικούς.

Το ίδιο ήθος απουσίαζε απο μία δική σας παρέμβαση κατά την διάρκεια της συνέντευξης με τον καλεσμένο σας μητροπολίτη Παύλο. Συγκεκριμένα και ειδικά αναφέρομαι στην παρακάτω ερώτηση που του θέσατε:

« Πάντως Σεβασμιότατε, εγώ πληροφορούμαι και ξέρουμε απ’ τα μέσα ενημέρωσης ότι η Χρυσή Αυγή προχωρά σε πολλές δράσεις, δράσεις που βοηθούν και πολίτες  και στο δικό σας το νομό και στην δική σας δηλαδή περιοχή».

Δεν θα σχολιάσω «τι ξέρετε» απο τα μέσα ενημέρωσης, ούτε θα ρωτήσω απο που «πληροφορείστε» ότι μια φασιστική συμμορία προχωρά «σε πολλές δράσεις», τι είδους «δράσεις» είναι αυτές και σε τι οι νεοναζί «βοηθούν τους πολίτες» οπουδήποτε. Θα σας πω απερίφραστα μόνο ότι είναι ντροπή σας, ότι είναι απαράδεχτο τα τέλη που πληρώνουν οι έλληνες  τηλεθεατές να χρησιμοποιούνται για την αμοιβή ανθρώπων οι οποίοι, κάνοντας κατάχρηση της θέσης τους, προβαίνουν σε προπαγάνδα για λογαριασμό των νεοναζί.

Θ' απαιτούσα την παραίτηση σας αν ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι η απαράδεκτη εκθείαση του ρόλου των νεοναζί απο την ΕΡΤ δεν είναι αδήλωτη πολιτική της.

Εξοργισμένα

Μ. Γαλαντόμος

Ψυχάρια στο Κρανίο (ή άλλως, περί «έντιμου καπιταλισμού»)

Σχεδόν πάντα, σ’ ένα οποιοδήποτε κείμενο στήριξης του αστήρικτου, το πολιτικό ήθος του συγγραφέα ενέχεται  πιότερο σε αυτό που υπονοείται παρά σ΄ αυτό που δηλώνεται κυριολεκτικά στα γραφόμενα. Αυτό το διακρίνεις διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές. Αυτό που υπονοείται δεν γίνεται πάντα συνειδητά, διότι για να το κάνει αυτό ο συγγραφέας πρέπει να είναι ιδιαίτερα ιδιοφυής και να επενδύσει πολύ κόπο – πράγμα που σπανίζει. Αυτό που υπονοείται, επειδή παράγεται ασυνείδητα, ως επί το πλείστον, περνάει ασυνείδητα και στον αναγνώστη που έχει την προδιάθεση να συμφωνήσει με τον συγγραφέα. Ο αναγνώστης αυτός έχει τέτοια επιρρέπεια διότι επιλέγει να διαβάζει τακτικά την φυλλάδα στην οποία πιθανόν γράφει τακτικά ο συγγραφέας, και το κάνει όχι τόσο για να ενημερωθεί, όσο για να εμπεδώσει απόψεις που ήδη έχει.

Θα προσπαθήσω να δώσω παραστατικότερα αυτό που ισχυρίζομαι εδώ, χρησιμοποιώντας ένα τυπικό παράδειγμα: το πρόσφατο άρθρο του Σ. Ψυχάρη εις Το Βήμα, με τίτλο  «ο έντιμος καπιταλισμός». Γράφει λοιπόν ο τύπος:

«Στην Ελλάδα ως γνωστόν υπάρχουν δύο κατηγορίες υπαλλήλων. Οι δημόσιοι, που θεωρούνται τάξη ευνοημένη, και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, που λογίζονται ως υποζύγια της Οικονομίας».

Ανάμεσα στις γραμμές λεει του αναγνώστη του: «Ω γνωστόν...»  δηλαδή αν δεν το ξέρεις, είσαι απληροφόρητος, αδαής...  

Και του περνάει αμέσως το κυριολεκτικό μήνυμα: Για την μιζέρια των «υποζυγίων» φταινε «Οι δημόσιοι υπάλληλοι, η ευνοημένη τάξη» 

Όταν ο Ψυχάρης κατόπιν γράφει «Όλοι γνωρίζομε τις διαφορές ανάμεσα στις δύο κατηγορίες εργαζομένων. Και όλοι κατανοούμε ότι όταν μια χώρα θέλει να ξεφύγει από τη φτώχεια πρέπει και τα έσοδά της να αυξήσει και τα έξοδα να μειώσει».

Υπονοεί ότι μιας και «όλοι» το κατανοούμε, μόνο ένας ανόητος θα διαφωνήσει: ότι...

στην κυριολεξία: το κράτος «πρέπει να κόψει τις δαπάνες – μισθούς, συντάξεις, κ.λπ». Είναι αναγκαίο – «πρέπει».

Μετά: «Αν όμως η μείωση της δαπάνης για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να δικαιολογηθεί, ο απλός πολίτης δεν αντιλαμβάνεται για ποιους λόγους πρέπει να κοπούν οι μισθοί των ιδιωτικών υπαλλήλων».

Μήνυμα στο ασυνείδητο: Με λίγο ελιτίστικο πατρονάρισμα περναμε το «ο απλός πολίτης δεν αντιλαμβάνεται», ενώ εμείς οι πιο περίπλοκοι... Επιπροσθετα, λίγο κέντρισμα του ‘αισθήματος δικαίου’ υπερ του ιδιωτ. υπαλλήλου και επανάληψη (μην τυχόν και δεν καταχωρήθηκε στον εγκέφαλο) 

και σφήνωμαι του μηνυματος στο συνειδητό: Για την μιζέρια των «υποζυγίων» φταιει «η ευνοημένη τάξη, οι δημόσιοι υπάλληλοι και είναι δικαιολογημένο το πετσόκομμα τους»

Ο Ψυχάρης εν συνεχεία λεει «Είναι φανερόν ότι χρειάζονται αλλαγές και εκσυγχρονισμοί στη χώρα. Πρέπει λ.χ. να σταματήσει αυτή η ιστορία με τους συνδικαλιστές που θέλουν να καθορίζουν τις ώρες λειτουργίας των καταστημάτων και να εμποδίζουν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας στις επιχειρήσεις με εποχική δραστηριότητα. Είναι πασιφανές ότι η ελληνική αγορά εργασίας χρειάζεται αλλαγές και περισσότερη ευελιξία ώστε να διευκολύνεται και να μην εμποδίζεται η δραστηριότητα και η επένδυση».

Και ανάμεσα στις γραμμές υπονοεί πως, όντας «φανερό.... και πασιφανές», αν δεν το βλέπεις είσαι στραβός και μοναδικά ανόητος.

Δεν βλέπεις τι  δηλαδή; Ότι, κυριολεκτικά, οι θερμοκέφαλοι συνδικαλιστές φταινε που δεν γίνονται επενδύσεις και δεν ξεπερνάμε την κρίση...η ιστορία αυτή πρέπει να λήξει – στον διάολο και τα εργασιακά δικαιώματα τους...

«Μοιάζει όμως παράλογο να μειώνονται οι μισθοί για να ξαναγίνουν κερδοφόρες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, και οι εργαζόμενοι που πληρώνουν την επιτυχία κερδοφορίας απλώς να είναι πάντοτε οι χαμένοι της ιστορίας!!» μας το τονίζει αυτό με διπλό θαυμαστικό.

Εδώ θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «είναι άδικο», ή «είναι απαράδεκτο» αλλά τις αποφεύγει γιατί θα εμπέδωναν την αλήθεια που βιωματικά γνωρίζει ο εκμεταλλευόμενος. Αντί αυτού χρησιμοποιεί την έκφραση «Μοιάζει όμως παράλογο, οδηγώντας τον εκμεταλλευόμενο απο το υποσυνείδητο βίωμα της αδικίας στην εκλογίκευση του: Εφόσον λέμε ότι «μοιάζει», τοτε δεν ειναι κατ΄ ανάγκη «παράλογο». Απλώς φαίνεται να είναι παράλογο που οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κερδοφορία των καπιταλιστών και πάντοτε «είναι οι χαμένοι της ιστορίας»... 

«Κατά τους νόμους και τους προφήτες του υπαρκτού καπιταλισμού τα κέρδη τα παίρνουν οι ιδιοκτήτες.».

Η επιλογή «Υπαρκτός» (εδώ η αφήγηση καθίσταται εξαιρέτως χυδαία):  οδηγεί σε συνειρμό και ασυνείδητη σύγχυση του σημερινού δράματος με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» την οποία ενδυναμώνει οι έννοια «προφήτες». Και θέτει ως απόρροια «νόμου» ή και Πεπρωμένου το ότι «τα κέρδη τα παίρνουν οι ιδιοκτήτες…»

Μετά γράφει «Θα ήταν προφανώς δίκαιο από τα κέρδη επιχειρήσεων που σώζονται και κερδίζουν αναλώμασι των εργαζομένων να καλύπτεται προηγουμένως το απολεσθέν εισόδημα των εργαζομένων».

Εδώ ανάμεσα στις γραμμές εμφανίζει λάθρα το «προφανώς δίκαιο» της υπόθεσης, ότι δηλαδή «δικαίως» πρέπει κάπου-κάπου να έχουμε παύση της απώλειας του εισοδήματος του εργάτη (χρειάζεται και μια αγοραστική δύναμη για ν’ αγοράζει τα προϊόντα μας),  για να μην πεθάνει κιόλας, βρε αδελφέ. Η κάλυψη του «απολεσθέντος εισοδήματος» υπονοείται δε ότι πρέπει να προκύπτει ως μέρος «απο τα (αναλώμασι των εργαζομένων) κέρδη» των καπιταλιστών, τα οποία είναι απαράβατος νόμος ως «προφανές δίκαιο».  

Γράφει τέλος, «Εκτός του υπαρκτού, υπάρχει και ο έντιμος καπιταλισμός».

Εδώ με την λέξη «υπαρκτός» επαναλαμβάνεται ο ίδιος χυδαίος συνειρμός και, συνάμα, και στο σημείο που υποσυνείδητα αναμένεις να δεις την αντίθεση του «υπαρκτού», δηλαδή την λέξη «ανύπαρκτος», διαβάζεις την λέξη «έντιμος». Αντικαθίσταται δηλαδή η πιθανότητα «ανυπαρξίας» του καπιταλισμού με την πιθανότητα «εντιμότητας» του καπιταλισμού. Έτσι καταλήγουμε σε...

Μήνυμα προς μια μεταλλαγμένη συνείδηση: Υπάρχει ελπίδα: είναι ο έντιμος καπιταλισμός.

****

Ας μου επιτραπεί και ένα σχόλιο σε προσωπικό επίπεδο. Όταν διάβασα το άρθρο του Ψυχάρη η πρώτη μου αντίδραση ήταν: «τι παίρνει ο άνθρωπος»;

Μετά είπα, παίρνει την άξια αμοιβή του.