Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Χαμένος, Όχι Μόνο για την Υπόθεση μας, Αλλά και για τον Εαυτό σου.


























Στους αγώνες του σήμερα απαιτούνται θυσίες. Στο δρόμο προς την επανάσταση, μεγάλες θυσίες. Σίγουρα όμως, όχι τόσο μεγάλες όσο οι θυσίες που απαιτεί από το λαό ο καπιταλισμός για τη διαιώνισή του.


Την αδράνεια και αμέτοχη στάση σου θα την πληρώνεις όλο και ποιο ακριβά όσο περνά ο χρόνος, και πρέπει να το θεωρείς σίγουρο ότι με το πέρασμα του χρόνου τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Ίσως, όταν αποφασίσεις να πάρεις θέση, να σηκωθείς και να ισιώσεις την σπονδυλική σου στήλη για να μετρηθεί το σώμα και το κεφάλι σου δίπλα σε άλλα και να αναμετρηθείς μ’ αυτούς που θα σ’ εμποδίζουν να επιβιώσεις, ίσως τότε να μην μπορείς πια να το κάνεις. Και τότε σίγουρα θα είσαι χαμένος, όχι μόνο για την υπόθεση μας, αλλά και για τον εαυτό σου.

Ο καλύτερος τρόπος να προστατεύσεις τον εαυτό σου είναι να πάψεις να φροντίζεις μόνο τον εαυτό σου.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Κι Εμείς Που θα Πιούμε Καφέ, Βρε... (Συζήτηση στο Καφενείο 4)



Την τρίτη, πέρασε ένας Κνιτης απ’ το καφενείο και μοίρασε ανακοινώσεις για την απεργία.

Ο ίδιος τύπος (όχι το ίδιο πρόσωπο) που σε άλλη περίπτωση είχε πρόβλημα με το ΠΑΜΕ και τις απεργίες των ναυτεργατών μόλις φεύγει ο νεαρός ξεσπαθώνει:

«Πάλι απεργία ρε;
Ρε πότε θα το καταλάβουν οι μαλάκες ότι δεν γίνεται τίποτε. Κάθε φορά απεργία και κάθε φορά τους γράφουνε... Και τώρα βάζουν και τους πιτσιρικάδες να τρέχουν...»

Του λεει ο καφετζής:
«Δεν ξέρω τι λες εσύ. Εγώ πάντως αύριο θα κλείσω»

Ο κάφρος αντιδρά:
«Θα κλείσεις; Κι εμείς που θα πιούμε καφέ, βρε μαλάκα;»

«Να κάτσεις σπίτι σου να πιεις καφέ» του λεει ο καφετζής.

Κάποιος άλλος πετιέται να πει «Δεν έχει τάβλι στο σπίτι του ρε»

«Ε, και θα του γίνω εγώ απεργοσπάστης για να μη χάσει το τάβλι του;»

Ο κάφρος επανέρχεται: «δεν γουστάρω να κάτσω στο σπίτι μου ρε»

«Ε πήγαινε στην συγκέντρωση, βρε Μαλάκα, μας τα ζάλισες επί τέλους...»


Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Μια γεύση απο το διεθνή τύπο για τις επερχόμενες εκλογές στην Βενεζουέλα


Μια γεύση απο το διεθνή τύπο που είναι σε «αναμένα κάρβουνα» για τις επερχόμενες εκλογές στην Βενεζουέλα στις 7 του Οκτώβρη





Οι Financial Times, στις 17 Σεπτ 2012, αναφέρονται στο «ζουμί», την PDVSA, το κρατικό μονοπώλιο της Βενεζουέλας:

«την τέταρτη μεγαλύτερη εταιρεία πετρελαίου στον κόσμο, σύμφωνα με την Petroleum Intelligence Weekly κατάταξη. Από το 1999, έχει συσσωρεύσει έσοδα άνω των $ 1 τρις, τα οποία ο λαϊκιστής κ. Τσάβες έχει γενναιόδωρα αξιοποιήσει για τη χρηματοδότηση των δονκιχωτικών ονείρων του.
Στη χώρα του, ο κ. Τσάβες έχει χρησιμοποιήσει την PDVSA ως παντός σκοπού υπηρεσία ανάπτυξης για τη χρηματοδότηση του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα». Πέρυσι, η PDVSA συνεισέφερε $ 17.7 δις απο φόρους, δικαιώματα και μερίσματα, ενώ 30 δισ. δολάρια πήγαν στα κοινωνικά προγράμματα και σε σκοτεινά εκτός προϋπολογισμού ταμεία της κυβέρνησης.
Ο πλούτος της PDVSA έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για αντίκρισμα δάνειων πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων από την Κίνα και για την αγορά όπλων από τη Ρωσία. Τροφοδοτεί επίσης, σχεδόν αποκλειστικά, την αγορά συναλλάγματος της Βενεζουέλας. Είναι επίσης μια πηγή των πελατειακών σχέσεων: ο αριθμός των εργαζομένων, οι οποίοι προσλαμβάνονται με βάση την πίστη τους στην «Μπολιβαριανή Επανάσταση», έχει τριπλασιαστεί από το 2003 σε πάνω από 121.000. Ο Ραφαέλ Ραμίρεζ, πρόεδρος της PDVSA, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι όλοι "κόκκινοι, πολύ κόκκινοι"».

Ακολουθεί λίστα απο «καταστροφές» λόγω της κακοδιαχείρισης του πλούτου της χώρας απο το καθεστώς. Και εννοείται το συμπέρασμα: την PDVSA θα την διαχειριστούν πολύ καλύτερα οι φίλοι του αντίπαλου του Τσάβες, τα αρπαχτικά που καραδοκούν... τα δε έσοδα της, αν τη βάλλουν στο χέρι, ξέρουν τι είδος μασούρι θα τα κάνουν...





το Reuters στις 24 Σεπτ. 2012 είναι σε διάθεση ευθυμίας:

«Μιλώντας το Σάββατο σε ένα συλλαλητήριο στη νότια πολιτεία Μπολιβάρ, Ο Capriles κραδαίνοντας ένα φυλλάδιο με τις προτάσεις για την καμπάνια του Τσάβες με το σύνθημα «Ο Υποψήφιος της Πατρίδας».
"Σας καλώ όλους να διαβάσετε αυτό. Γ’ αυτό ενδιαφέρεται η κυβέρνηση για την: ... «εγγύηση της παγκόσμιας ειρήνης, τη διατήρηση της ζωής του πλανήτη και να τη διάσωση του ανθρώπινου είδους," είπε με γέλια και γιουχαΐσματα από το πλήθος».

Αστείος λοιπόν ο Τσαβες, ενώ το άκρον άωτον της γελοιότητας αλλά και δουλικότητας στο διεθνές κεφάλαιο ο Capriles είναι σοβαρότερος...





Η Ουάσινγκτον Ποστ μας πληροφορεί

«Στους δρόμους του Καράκας, τεράστιες παραγκουπόλεις σκεπάζουν τις πλαγιές, ενώ οι καταληψίες κρεμούν την μπουγάδα στα παράθυρα των εγκαταλελειμμένων κτιρίων. Τα σκουπίδια σκορπισμένα στα σοκάκια με τις λακκούβες και τα σπασμένα φώτα των δρόμων. Ο ποταμός Guaire, η κύρια υδάτινη οδός της πόλης, είναι γνωστός περισσότερο για τα λύματα του παρά για τους λουόμενους.

Ενώ το πετρέλαιο έχει χυθεί σε θεαματικά κατασκευαστικά έργα στις λαμπρές πόλεις της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου και του ψηλότερου κτιρίου του κόσμου στο Ντουμπάι, και γίνονται σχέδια στο Αμπού Ντάμπι για τα υποκαταστήματα των μουσείων του Λούβρου και του Guggenheim, αυτό [το πετρέλαιο] έφερε σχετικά πενιχρές αλλαγές στη Βενεζουέλα, η οποία κατέχει το μεγαλύτερο αποδεδειγμένα απόθεμα πετρελαίου στον κόσμο.
Σχεδόν 14 χρόνια αφού ο Πρόεδρος Ουγκο Τσάβες ανέλαβε τα καθήκοντά του, και παρά τη μεγαλύτερη φλέβα πετρελαίου στην ιστορία της Βενεζουέλας, υπάρχουν λίγα σημάδια προς τα έξω απο το σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο πετροδολάρια που έχουν εισρεύσει στη χώρα».

Θα προτιμούσε Ουάσινγκτον Ποστ αντί για τον Τσαβες και όλο τον πληθυσμό της Βενεζουέλας να είχαν μια ολιγάριθμη φυλή Βεδουίνων, που θα ζούσαν ήσυχα κάτω απο ένα προμεσαιωνικού τύπου αυτοκρατικο καθεστώς ενός βασιλιά και μερικών σεΐχηδων, των οποίων τα παλάτια ή τις σκηνές θα γέμιζαν με χρήμα. Και μιας και δεν θα ήξεραν τι να το κάνουν, θα πήγαιναν τα αφεντικά της εφημερίδας και οι όμοιοι τους με χάντρες και καθρεφτακια να τους δείξουν πως και που να τα επενδύσουν. Ε, και για δείγμα του εκπολιτισμού τους, γιατί όχι(;), δεν ειρωνευόμαστε, θα τους φτιάχναμε και παραρτήματα των μουσείων μας.


Παρακάτω η εφημερίδα παραδέχεται απρόθυμα:

«Η Βενεζουέλα έχει αναμφίβολα αλλάξει κατά τη διάρκεια της θητείας του Τσάβες. Ο λαϊκιστής πρόεδρος έχει χρησιμοποιήσει τον πλούτο του πετρελαίου για να οχυρώσει την υποστήριξή του μέσω διανομής μετρητών, κρατικών παντοπωλείων και μιας γκάμας από άλλα κοινωνικά προγράμματα. Με περισσότερα χρήματα στην οικονομία, τα εισοδήματα είναι υψηλότερα και ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες φτώχειας έχει μειωθεί. Η ανεργία μειώθηκε από περισσότερο από 13 τοις εκατό το 1999 σε περίπου 8 τοις εκατό. Η χώρα έχει επίσης επιτύχει την ταχεία βελτίωση του Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης του ΟΗΕ, ο οποίος μετρά μια σειρά δεικτών, από βιοτικού επιπέδου έως προσδόκιμου ζωής.

"Εφαρμόζουμε ένα επιτυχημένο πρόγραμμα - επιτυχές πολιτικά, επιτυχές κοινωνικά, επιτυχές οικονομικά," είπε ο Τσάβες σε συνέντευξη Τύπου.
"Με ατέλειες, φυσικά, αλλά είναι επιτυχές. Θέτουμε τα θεμέλια ενός ιστορικού
έργου που θα χρειαστεί όλη τη διάρκεια της ζωής μας. "
Όλα αυτά τον καθιστούν σκληρό κατεστημένο φορέα για να ηττηθεί στις επερχόμενες εκλογές στις 7 του Οκτώβρη.
Ωστόσο, κάποιοι ειδικοί λένε ότι ο Τσάβες θα μπορούσε να κάνει πολύ περισσότερα για τη βελτίωση των υποδομών της χώρας, την ενίσχυση της οικονομίας και να επενδύσει στην ίδια βιομηχανία πετρελαίου της Βενεζουέλας που την κρατά στη ζωή».



Σ΄ αυτό, ότι «θα μπορούσε να κάνει πολύ περισσότερα», μπορεί και να έχει δίκιο η Ουάσινγκτον Ποστ . Η Βενεζουέλα θα μπορούσε να ήταν σε καλύτερη θέση και να μην κινδύνευε η «Μπολιβαριανή επανάσταση» της αν το κίνημα και η κυβέρνηση ήταν πιο έτοιμοι κι αποφασισμένοι να χτυπήσουν τα μονοπώλια στην χώρα τους που βρίσκονται σε πόλεμο μαζί τους.

Αλλά αυτό θα το αναλύσουμε στο επόμενο σημείωμα για την Βενεζουέλα.

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Διαλογισμοί μιας στρουθοκαμήλου

























(Η αλήθεια είναι ότι αυτό που θέλω) + (Ο πόνος είναι αυτό που δεν θέλω) =
Δύο συν δύο ισούται με ...


Το βρήκε!
Θα κάνει
Επιλογές


Καλώς ήρθατε στην αλήθεια που δεν είναι ένας πόνος στο κρανίο
Χmmm ..


Αφού άρχισε να αισθάνεται άνετα με το κεφάλι του θαμμένο στην άμμο
Ξαφνικά .....
Γιατί στο διάβολο νιώθει αυτό τον οξύ πόνο στα οπίσθια;

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Το Κογκρέσο Νοτιοαφρικανικών Συνδικάτων μπαίνει στην ΠΣΟ

Το Κογκρέσο Νοτιοαφρικανικών Συνδικάτων μπαίνει στην ΠΣΟ

ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ.--
Το Κογκρέσο Νοτιοαφρικανικών Συνδικάτων (COSATU) είναι από χτες μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ, WFTU), κάνοντας το βήμα να ενταχθεί στην ταξική αγωνιστική διεθνή οργάνωση. Αυτή ήταν η απόφαση των αντιπροσώπων που συμμετείχαν στο 11ο Συνέδριο του COSATU που έγινε αυτές τις μέρες στη Νότια Αφρική. Το Κογκρέσο ως τώρα είναι και μέλος της συμβιβασμένης Διεθνούς Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας.
Το σημαντικό βήμα των εργατών να ενταχθούν στη δύναμη της αγωνιστικής ομοσπονδίας, χαιρετίζει με ανακοίνωσή της η Γραμματεία της ΠΣΟ. Σε αυτή αναφέρει:
«Στο 11ο Εθνικό Συνέδριο του COSATU που έγινε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής από τις 17 ως 20 Σεπτέμβρη, στη διάρκεια μίας ζωηρής δημόσιας συζήτησης για την ΠΣΟ (WFTU) και τη Διεθνή Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ITUC), η εργατική τάξη και το διεθνές, ταξικά προσανατολισμένο, συνδικαλιστικό κίνημα, πέτυχε μία σημαντική νίκη προκαλώντας αναταράξεις στο χώρο του διεθνούς συνδικαλισμού.
Οι σύνεδροι αποφάσισαν ότι το COSATU θα πρέπει να ενταχθεί στην ΠΣΟ. Η συζήτηση ήταν ζωηρή και ουσιαστική με ιδεολογικά και συνδικαλιστικά επιχειρήματα. Πριν την απόφαση, οι σύνεδροι άκουσαν τις ομιλίες του συντρόφου Γενικού Γραμματέα της ΠΣΟ, Γιώργου Μαυρίκου, και της ΓΓ της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας κ. Σάρας Μπάροου.
Σημαντικοί, μαχητικοί Νοτιοαφρικανοί συνδικαλιστές και στελέχη του ηρωικού Νοτιοαφρικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος υποστήριξαν αποφασιστικά την ανάγκη να γίνει το COSATU μέλος της ΠΣΟ και να ενωθεί με τα ταξικά προσανατολισμένα αδέλφια τους σε όλο τον κόσμο.
Η ΠΣΟ χαιρετίζει αυτή την απόφαση, ευχαριστεί τους συνέδρους και όλους τους μαχητικούς συνδικαλιστές που πάλεψαν τα τελευταία επτά χρόνια για να έρθει η ώρα αυτής της σημαντικής απόφασης.
Με αυτή την απόφαση, που είναι ένα πρώτο θετικό βήμα, το COSATU επιστρέφει στην οικογένειά του, στη μεγάλη φαμίλια που παλεύει κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Από σήμερα οι αγώνες μας, οι αγώνες του διεθνούς ταξικά προσανατολισμένου κινήματος θα είναι δυνατότεροι».

πηγή (http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=7049155&publDate=21/9/2012)
Δειτε επίσης lenin reloaded

Τζέικομπ Ζούμα



Παπαγεωργίου Βασίλης
Επικίνδυνους ελιγμούς κάνει το τελευταίο διάστημα ο 70χρονος Νοτιοαφρικανός Πρόεδρος, Τζέικομπ Ζούμα, προσπαθώντας να έχει και την «πίτα ολόκληρη» (να εκτονώσει τις πιέσεις των μεταλλεργατών που διεκδικούν αξιοπρεπείς μισθούς) και το «σκύλο χορτάτο» (τις πολυεθνικές χρυσού και πλατίνας που επιδιώκουν μεγιστοποίηση του κέρδους σε βάρος των εργατών).Ωστόσο, το εγχείρημα κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Η εκτόνωση της έντασης στο ορυχείο πλατίνας Μαρικάνα μπορεί να επιτεύχθηκε στις αρχές της βδομάδας, οπότε η πολυεθνική «Λονμίν» αναγκάστηκε να δώσει αυξήσεις 22% στους μισθούς των εργατών του συγκεκριμένου ορυχείου - μετά από έξι βδομάδες απεργίας - όμως, ο απεργιακός αγώνας εξαπλώνεται σε άλλα ορυχεία πλατίνας και χρυσού. Οι εργάτες των ορυχείων, όπως και όλη η εργατική τάξη της χώρας, διεκδικούν αξιοπρεπή διαβίωση, κάτι που προϋποθέτει ρήξη με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, μία 20ετία από την πτώση του ρατσιστικού καθεστώτος απαρτχάιντ.
Ετσι, η απόφαση του Προέδρου να εξουσιοδοτήσει προ ημερών το στρατό (!) να συνδράμει την αστυνομία στην επιβολή της «έννομης τάξης» στους χώρους δουλειάς άλλων απεργών μεταλλωρύχων δεν μπορεί παρά να ρίξει μεσοπρόθεσμα λάδι στη φωτιά της λαϊκής οργής. Αλλωστε, η Νότια Αφρική, όπως και κάθε χώρα, μπορεί να ζήσει χωρίς κεφαλαιοκράτες. Οι μόνοι παραγωγοί του πλούτου, οι εργαζόμενοι, παίρνοντας τα κλειδιά της οικονομίας, με τη δική τους εξουσία, μπορούν να εξασφαλίσουν την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους.

Δ. ΟΡΦ.
απο http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=23/9/2012&id=14203&pageNo=6&direction=1

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Ένα Είδος «Εξαγωγής» απο την «υπαρκτή» Κούβα Χωρίς Άλλο Όμοιο του



Πρόσφατα αναφέρθηκα σ’ ένα δείγμα θλιβερής δημοσιογραφικής κατάντιας που μ’ ένα υποβολιμαίο  λεκτικό συνειρμό επιχειρεί τον υπαινιγμό ότι ο πανάθλιος «υπαρκτός» καπιταλισμός που βιώνουμε έχει σχέση με τον υπαρκτό (σοσιαλισμό). Είναι βέβαια σύμπτωμα οξείας παράκρουσης το να εξομοιώνει κάποιος τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, με όσα κουσούρια κι αν είχε, με την παντελή αθλιότητα που φέρνει αυτή η πρωτόγνωρη επίθεση της ντόπιας αστικής τάξης, σε συμμαχία με τους διεθνείς πάτρωνες της, κατά του υπόλοιπου πληθυσμού, αλλά με ιδιαίτερη μανία εναντίον των εργαζόμενων. Και για να προασπίσει τι; Τα συμφέροντα της. Τα συμφέροντα μιας τάξης βυθισμένης στον συσσωρευμένο πλούτο που έχει αποκτήσει χύνοντας και πίνοντας αίμα. 


Να συγκρίνουμε πως αντιμετωπιζόταν η δημόσια υγεία στον υπαρκτό με τι; Με το σημερινό αίσχος αυτής της χώρας (που δεν θεωρείται ακόμα τριτοκοσμική) όπου οι άνθρωποι που δεν εχουν πλούτο πεθαίνουν γιατί δεν εχουν να αγοράσουν τα στοιχειώδη, μεταξύ των οποίων και φάρμακα; Ας  τ' αφήσουμε... Ένα μόνο θέμα θα μας απασχολήσει εδώ. Όταν εμείς αναφερόμαστε στον «υπαρκτό σοσιαλισμό», φυσικά, δεν έχουμε κατά νου κάτι που έχει εκλείψει. Ο σοσιαλισμός υπάρχει ακόμα, όχι μόνο στην συνείδηση των εκμεταλλευομένων απο την οποία δεν θα ξεριζωθεί όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο. Υπάρχει και σαν σύγχρονο μοντέλο κοινωνίας. Είναι η Κούβα.  

Και άραγε με ποιά χώρα να συγκριθεί στο θέμα της υγείας η σημερινή, «απειροελάχιστη» Κούβα που εξακολουθεί ν' αντιστέκεται, ακριβώς μέσα στο ανοιχτό στόμα του θεόρατου τέρατος;

Τον ίδιο καιρό που ο ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση σημαίνει αρρώστιες, πείνα και θάνατο για την πλειοψηφία της ανθρωπότητας , ο διεθνισμός της Κούβας σημαίνει μια μοναδική και καταπληκτική προσπάθεια μια μικρής χώρας να βοηθήσει εκεί που μπορεί καλύτερα απ’ όλους. Στον τομέα της υγείας. 
Στο άρθρο 'Κούβα: Η Νέα Παγκόσμια Ιατρική'[1] του Don Fitz (μέρος της αφήγησης του οποίου παρουσιάζεται περιληπτικά  παρακάτω) γίνεται εκτενής αναφορά στην προσπάθεια της Κούβας να «εξάγει»... υγεία σε χώρες που εχουν σοβαρότατα προβλήματα στον τομέα αυτό, και όχι μόνο, και να το κάνει χωρίς όρους εκμετάλλευσης. Αυτή η «απειροελάχιστη» Κούβα, με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» της, χωρίς υπερβολή, σήμερα αναδομεί την έννοια της ιατρικής στη Λατινική Αμερική, την Καραϊβική, την Αφρική, την Ασία και τα νησιά του Ειρηνικού, όπου αναπτύσσει διμερείς συμφωνίες με χώρες για να επανεξετάσουν, να επανασχεδιάσουν, και αναδημιουργήσουν το σύστημα ιατρικής περίθαλψης.
 Για μια απλή περιγραφή των περιπτώσεων στις οποίες η Κούβα έχει παράσχει βοήθεια σε άλλες χώρες χρειάζονται, κι εχουν γραφεί, βιβλία και τόμοι. Μερικά μόνο παραδείγματα φέρνουμε εδώ.

Το ήθος της κοινωνίας τους φαίνεται απο την αφιλόκερδη και ανιδιοτελή δέσμευση των γιατρών της να μετατρέψουν το λειτούργημα τους  σε αγώνα  και τον αγώνα σε λειτούργημα.

 ***

Από το 1961, πάνω από 124.000 επαγγελματίες της υγείας έχουν εργαστεί σε πάνω από 154 χώρες. Το 2009, 24 τοις εκατό των 70.000 γιατρών της Κούβας συμμετείχαν σε «μπριγάδες» υγείας σε διεθνείς "αποστολές".

Οι Κουβανοί επαναστάτες γιατροί έχουν παράσχει επίσης ανακούφιση στην Ουκρανία μετά την κατάρρευση
Τσερνομπίλ το 1986 , τη Σρι Λάνκα μετά το τσουνάμι του 2004, και το Πακιστάν μετά το  σεισμό του 2005. Η Κούβα έχει συνάψει συμφωνίες με το Λάος, το Κιριμπάτι, τις Νήσους Σολομωντος, την Παπούα Νέα Γουινέα, Βανουάτου, και αλλού. Μέχρι το 2008, εκτός από τα 11 εκατομμύρια στην ίδια τους τη χώρα, κουβανοί γιατροί παρείχαν ιατρική περίθαλψη για πάνω από 70 εκατομμύρια ανθρώπους. Σχεδόν 2 εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, πολλοί από τους οποίους κατά πάσα πιθανότητα ήταν παιδιά όταν έλαβαν βοήθεια, οφείλουν τη ζωή τους στην  διαθεσιμότητα και παροχή των ιατρικών υπηρεσιών της Κούβας .

Η Βενεζουέλα έχει αναπτύξει στενότερους δεσμούς με την Κούβα από ότι  οποιαδήποτε άλλη χώρα και έχει λάβει τη μεγαλύτερη βοήθεια από αυτήν. Πάνω από 14.000 κουβανοί γιατροί πήγαν στη Βενεζουέλα το 2009 λ.χ., για να προσφέρουν
  ιατρικό λειτούργημα αλλά και ιδιαίτερα βαθιές γνώσεις σχετικά με τις κοινωνικές σχέσεις που κρύβονται κάτω από την ιατρική. Μέχρι σήμερα, η Βενεζουέλα είναι η μόνη χώρα που προσπάθησε να επαναλάβει το κουβανικό μοντέλο σε εθνική κλίμακα.

Στο  σεισμό που έπληξε το Περού, το 2007, πάνω από 500 Περουβιανοί έχασαν τη ζωή τους, και 1.042 τραυματίστηκαν και πάνω από 100.000 έμειναν άστεγοι. Η πρώτη διεθνής βοήθεια που έφτασε εκεί ήταν η Μπριγάδα από την Κούβα, με φάρμακα, ιατρικό εξοπλισμό και σκηνές για εξετάσεις και χειρουργικές επεμβάσεις. Οι σκηνές και το νοσοκομείο έκτακτης ανάγκης των Κουβανών γιατρών στέγασαν 1.980 εγχειρήσεις, έκαναν 30.734 διαγνωστικές εξετάσεις, και εκτέλεσαν 151.454 θεραπευτικές αγωγές. Η βοήθεια από την περουβιανή κυβέρνηση έφτασε μόνο όταν κατέφθασαν κι οι κάμερες τύπου στην περιοχή - αρκετά αργότερα...


Είναι φυσικό ότι η Κούβα δεν μπορεί να «εξάγει» πλήρως το δικό της μοντέλο Ιατρικής περίθαλψης - απο τα πλέον προηγμένα στον πλανήτη. Η υγεία στην Κούβα, είναι μια πραγματικότητα που δείχνει επίσης πως και γιατί η Κουβανέζικη Επανάσταση είδε την ισότητα στην απασχόληση, το εισόδημα, την εκπαίδευση, την ιατρική περίθαλψη, σαν αναπόσπαστα μέρη ενός συνόλου. Το  θεμέλιο των ιατρικών επιτευγμάτων της Κούβας είναι ένα σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας, που δίνει προτεραιότητα στην πρόληψη και έλεγχο της επιστημονικής έρευνας των αναγκών υγείας του πληθυσμού. Έτσι, η εξαφάνιση του αναλφαβητισμού ήταν ζωτικής σημασίας και βασική προϋπόθεση για τα κουβανικό  ιατρικά επιτεύγματα. Το μοντέλο της Κούβας είναι δύσκολο να «εξαχθεί» σε μια χώρα όπου πολλοί δεν μπορούν να διαβάζουν και να γράφουν.

Όταν οι Κουβανοί γιατροί προετοιμάζονται να ενταχθούν σε μια Μπριγάδα υγείας σε άλλη χώρα, διδάσκονται σεβασμό του πολιτισμού της, αντί της νοοτροπίας επιβολής των δικών τους κοινωνικών αξιών.

Θα μπορούσε άλλη χώρα να προσφέρει κάτι ανάλογο με τον τεράστιο όγκο της Κουβανικής  διεθνούς βοήθειας, αν υπολογιστεί με βάση τον αριθμό των ομάδων έκτακτης ανάγκης που αποστέλλονται, των γιατρών που εργάζονται στο εξωτερικό, των ιατρικών θεραπειών που  παρέχονται, ή τον αριθμό απο ζωές που εχουν σωθεί; Φαινομενικά, ναι, εάν μια χώρα θα μπορούσε να επαναλάβει τις προσπάθειές της Κούβας και να αφιερώσει τους απαιτούμενους πόρους για να το κάνει. Στο ερώτημα αυτό, η θέση του άρθρου του
Don Fitz είναι ότι ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν  σε θέση να παρέχουν το ίδιο επίπεδο βοήθειας, ακόμη και αν το ήθελαν. Η ποσότητα της βοήθειας που παρέχει η Κούβα προϋποθέτει τις κοινωνικές σχέσεις της ιατρικής που ενσωματώνονται στο μοντέλο ιατρικής της. Η κατανόηση της διεθνούς επιτυχίας της Κουβανικής Ιατρικής απαιτεί την αντίληψη της, όχι τόσο ως μιας  ποσότητας υλικών πραγμάτων, αλλά ως μια δυναμική διαδικασία με γνώμονα την ανθρώπινη ανάπτυξη. Βασίζεται στη συνειδητοποίηση ότι η υγειονομική περίθαλψη είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα και ταυτόχρονα κάτι που οι ίδιοι οι άνθρωποι ορίζουν και οικοδομούν προσαρμόζοντας τεχνικές και γνώσεις σ ένα πολιτισμό που είναι δικό τους δημιούργημα.


Cuba: The New Global Medicine του Don Fitz (στο Monthly Review, 2012,


Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Η έννοια της αριστεράς σήμερα

Σήμερα η κε του μπλοκ [Σφυροδρέπανο] δημοσιεύει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του σπύρου χαλβατζή "η συνέχεια, το κκε στη σύγχρονη εποχή", γραμμένο το 1992, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για το κόμμα. Το θέμα του κεφαλαίου είναι η σύγχρονη έννοια της αριστεράς και παραμένει επίκαιρο ως τις μέρες μας.  Κι ίσως αν λέγαμε προεκλογικά μερικά πράγματα με τον ίδιο τρόπο, να είχαμε γλιτώσει μια ανόητη συζήτηση  και τη σύγχυση που προκαλούσε σε έναν κόσμο. 

**************

Η έννοια της αριστεράς σήμερα είναι συνολικά συγκεχυμένη. Υπάρχουν σοβαρές αιτίες, από τις οποίες πολλές είναι αντικειμενικές, που οδήγησαν στη σύγχυση. Διάφορες μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν συστηματικά να συσκοτίσουν αυτή την έννοια, η οποία στο παρελθόν είχε εντελώς σαφή και συγκεκριμένα όρια. Οι σοσιαλδημοκράτες και οι αστοί, εκμεταλλευόμενοι τη ανατροπή που σημειώθηκε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, προσπαθούν να εντείνουν τη ασάφεια και να «επεκτείνουν» τα όρια της αριστεράς, ταυτίζοντάς την με σοσιαλδημοκρατικές κυρίως απόψεις. Η λαθροχειρία είναι ανάγκη να αποκαλυφθεί. Είναι ασφαλώς πολύ δύσκολη αυτή η προσπάθεια. Όχι όμως αδύνατη.


Στην ελληνική κοινωνία οι αντιλήψεις, τα ιδανικά και τα οράματα της αριστεράς, η δράση της, οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες της δεν είναι ευκαιριακοί. Ό,τι πέτυχε με τους αγώνες του το αριστερό και προοδευτικό κίνημα στη ελλάδα, το πέτυχε με την πρωτοπόρα συμβολή και δράση των κομμουνιστών. Αυτό λειτουργούσε στη συνείδηση του λαού, στο να θεωρεί ότι το κουκουέ εκπροσωπεί την αριστερά. Από την άλλη η πολύχρονη παρανομία του κουκουέ οδήγησε πλατιές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, να ταυτίζουν τελικά σε μεγάλο βαθμό την έννοια της αριστεράς με το κκε. Στα χρόνια της δεκαετίας του 50’ και του 60’, συχνά τα όρια ανάμεσα στους αγωνιστές της προδικτατορικής εδα και των κομμουνιστών δεν ήταν πολύ ευδιάκριτα.

Σήμερα η λαθροχειρία που επιχειρείται είναι να προσδιοριστούν τα όρια και οι αντιλήψεις, όχι προς τα αριστερά, αλλά προς το κέντρο, προς τη σοσιαλδημοκρατία σε αντιπαράθεση με το κουκουέ. Ασφαλώς άλλο είναι αριστερός κι άλλο κομμουνιστής. Όμως οι μαχητές της αριστεράς αντικειμενικά κλίνουν προς το κουκουέ και δε μπορεί να αντιμετωπίζονται αντιπαραθετικά προς τους κομμουνιστές. Ο αριστερός διακρίνεται από ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά. Έχει σταθερή αντιιμπεριαλιστική συνείδηση. Αντιπαλεύει με συνέπεια, όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά και με την πρακτική συμμετοχή στους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες, τις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού σε όλα τα επίπεδα. Δε μπορεί να ανεχτεί να επιβάλει ο ιμπεριαλισμός τη «νέα τάξη πραγμάτων». Να καταδυναστεύει μικρούς κι αδύναμους λαούς και χώρες. Να εκμεταλλεύεται ληστρικά και καταστροφικά τους φυσικούς χώρους του πλανήτη σε κάθε γωνιά της γης. Να ακολουθεί την πολιτική των κανονιοφόρων, για να υποτάσσει τις αγωνιστικές δυνάμεις που εναντιώνονται στην πολιτική αυτή.

Σήμερα, που στην οικονομία κυριαρχούν τα μονοπώλια κι οι πολυεθνικές, δε νοείται αριστερός που να μην έχει σα βασική πολιτική του κατεύθυνση την αντιμονοπωλιακή πάλη με τη μια ή την άλλη μορφή. Ο αριστερός αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, όχι μόνο για τη βελτίωση των συνθηκών και του επιπέδου ζωής του –που είναι το πρώτο, το καθημερινό. Ο αγώνας του στρέφεται ενάντια στη συνολική λογική που περνά σήμερα το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Ο αριστερός, λοιπόν, είναι ταυτισμένος με τους οικονομικούς αγώνες των εργαζομένων.

Δε λογίζεται αριστερός αυτός που δεν αμφισβητεί την πολιτική, την ιδεολογική, την οικονομική κυριαρχία της άρχουσας τάξης. Η αμφισβήτηση, η αντίθεση, η οργάνωση, η πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα συνολικά είναι γνωρίσματα του αριστερού. Ο αγώνας για την ανατροπή αυτού του συστήματος και για τη σοσιαλιστική αλλαγή της κοινωνίας, είναι η λογική κατάληξη της στάσης ζωής των αριστερών στην πατρίδα μας. Ο αριστερός διαμορφώνει σταθερά μια αγωνιστική συνείδηση, μια συνείδηση που ζητά να ανατρέψει το σύστημα. Το σύνθημα με το οποίο το πασόκ συσπείρωσε και αριστερές δυνάμεις από τη μεταπολίτευση και ύστερα ήταν το σύνθημα της αλλαγής. Οι αριστεροί μάχονταν για την αλλαγή. Η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί μετά τη διάσπαση του 68’ οδήγησε απογοητευμένους αριστερούς σε αυτό το σύνθημα που το πασόκ, μαζί με άλλα, το κούρσεψε από τους κομμουνιστές. Αμφισβήτηση, αναζήτηση, οργάνωση, πάλη είναι στοιχεία του αριστερού αγωνιστή.

Η θέση του αριστερού αντικειμενικά, είναι να συμμετέχει δραστήρια στην πάλη του μαζικού λαϊκού κινήματος και πριν απ’ όλα στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης. Κι όχι μόνο να δραστηριοποιείται, αλλά να είναι πρωτοπόρος με ιδέες, με προτάσεις και κυρίως με ενωτικές πρωτοβουλίες για δράση. Είναι ανυποχώρητος ενάντια στη λαίλαπα του κεφαλαίου και της εξάρτησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι και στα πιο δύσκολα χρόνια, οι αριστεροί συγκέντρωναν την εμπιστοσύνη των εργατών, των άλλων εργαζομένων και των επαγγελματοβιοτεχνών στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων και των συλλόγων. Ειδικά στην τοπική αυτοδιοίκηση αυτή η εμπιστοσύνη προς τους αριστερούς εκφραζόταν σε πολύ υψηλά ποσοστά. Αυτό το γεγονός έδειχνε και δείχνει και σήμερα την εκτίμηση των εργαζομένων και του λαού απέναντι στους αριστερούς.

Η γνώση, η μόρφωση, η μελέτη, η αναζήτηση είναι από τα γνωρίσματα και τα προτερήματα του αριστερού αγωνιστή. Πρωτοπόροι στη δράση για την προστασία του περιβάλλοντος ήταν και παραμένουν οι άνθρωποι της αριστεράς. Ανέπτυσαν κι αναπτύσσουν αυξημένη αλληλεγγύη στο εργοστάσιο, στο σχολείο, στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας, σε κάθε μορφή κοινωνικής δραστηριότητας. Ήταν πάντα αυξημένο το ενδιαφέρον τους και η συμμετοχή τους στην πάλη για την ειρήνη, για την ύφεση και τον αφοπλισμό. Στα συνθήματά τους, η διεθνιστική αλληλεγγύη κρατούσε και κρατά ένα μεγάλο μέρος, ποσοτικά και ποιοτικά.

Όταν, λοιπόν, αυτά τα χαρακτηριστικά προσιδιάζουν στους αριστερούς, η αριστερά δε μπορεί παρά να εκφράζει αυτά τα οράματα, αυτές τις αντιλήψεις και την ανάλογη πολιτική πρακτική δραστηριότητα.
Σε καμία περίπτωση τα στοιχεία αυτά δε μπορούν να συνυπάρξουν με απόψεις για μια ευρωπαϊκή αριστερά, η οποία θα προσεγγίζει τη σοσιαλδημοκρατία ή θα ακολουθεί ανάλογες πολιτικές επιλογές. Πρώην κομμουνιστικές δυνάμεις, που ακολουθούν τις αντιλήψεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών ή της σοσιαλιστικής διεθνούς συχνά υποτάσσονται σε αυτές και στρεβλώνουν την έννοια της αριστεράς. Επιδιώκουν να σύρουν τις αριστερές δυνάμεις και την πολιτική τους σε μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική πρακτική.

Δε μπορεί όμως ο κόσμος της αριστεράς στην ελλάδα να ταυτίζεται με αντιλήψεις αντίθετες κι εχθρικές προς το σοσιαλισμό και τη σοσιαλιστική προοπτική. Αριστερά και πάλη για το σοσιαλισμό είναι για την ελληνική κοινωνία έννοιες σχεδόν ταυτόσημες. Αριστερός και αντικομμουνιστής δε νοείται.

Τη μεγαλύτερη σύγχυση στις γραμμές της αριστεράς φέρνουν πρώην κομμουνιστές, που επιχειρούν να μιλήσουν «αριστερά», αναμασώντας απόψεις, αντιλήψεις, προτάσεις που εκφράζουν ακόμα και ιδεολογικοί απολογητές της αστικής τάξης. ‘Εχουν τεράστια ευθύνη για τη διαστρέβλωση, για τη συκοφάντηση της έννοιας αριστερά.

Συναντάμε στην αρθρογραφία στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, στα ερτζιανά και τα τηλεοπτικά κανάλια απόψεις κι από πρώην στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος για την ανάγκη «ταξικής συνεργασίας», για «κοινωνική ειρήνη», για πάλη ενάντια στο σοσιαλιστικό δογματισμό, για την «ξύλινη γλώσσα» που χρησιμοποιούν οι κομμουνιστές. Ειδικά η αναφορά στην «ξύλινη γλώσσα» δεν έχει να κάνει με τη μορφή. Αφορά την ουσία των λέξεων, το περιεχόμενό τους, τις έννοιες. Αν δηλ αντικατασταθούν οι λέξεις «αστική τάξη» και «ολιγαρχία» με τη λέξη «συμφέροντα», δεν είναι «ξύλινη» η γλώσσα. Αν εξαφανιστούν οι λέξεις «εργάτης», «εργατική τάξη» τότε η γλώσσα θα είναι εύπλαστη. Αν η ιμπεριαλιστική πολιτική των ηπα, της γερμανίας, κτλ δεν αναφέρεται, τότε η γλώσσα θα είναι χαρούμενη.

Η αλήθεια όμως είναι ότι κάθε λέξη ανταποκρίνεται σε μια συγκεκριμένη έννοια. Αν μια έννοια δε μας βολεύει ή είναι καταδικασμένη στη συνείδηση του κόσμου, όποια λέξη και να χρησιμοποιήσουμε για την έννοια αυτή, τίποτα δεν αλλάζει. Απλώς κακοποιούνται οι έννοιες και η γλώσσα. Τότε είναι που γίνεται «ξύλινη» η γλώσσα.

Αλλάζοντας τη γλώσσα δεν αλλάζει η πραγματικότητα. Είναι αλήθεια ότι έχει στρεβλωθεί η ελληνική γλώσσα τα τελευταία χρόνια και ειδικά στην οκταετία διακυβέρνησης της χώρας από το πασόκ. Κι εμείς ως κόμμα έχουμε σοβαρές αδυναμίες στην καλύτερη αξιοποίηση της τόσο πλούσιας ελληνικής γλώσσας. Ωστόσο το κύριο δεν είναι αυτό, όσο κι αν είναι σοβαρό πρόβλημα. Είναι οι έννοιες που δίνει καθένας στις λέξεις που χρησιμοποιεί.

Τα προβλήματα συνεπώς που αντιμετωπίζει το εργατικό επαναστατικό κίνημα και το κουκουέ και σε αυτόν τον τομέα δεν είναι ούτε λίγα ούτε εύκολα. Η αποκατάσταση των εννοιών, και πριν απ’ όλα της έννοιας της αριστεράς και του αριστερού, πέφτει στους ώμους των ίδιων των αριστερών και των κομμουνιστών. Μέσα στη ζωή, μέσα στην πολιτική δραστηριότητα θα καταφέρνουν οι δυνάμεις αυτές να συμβάλουν στην εναρμόνιση των λέξεων με την πραγματικότητα.


ΑΠΟ Sfyrodrepano / Ηφαιστος

Πολιτικές Διαστάσεις του Προβλήματος στην Νότια Αφρική (Συνέχεια απο το Αίμα στην Αγορά Πλατίνας)




Εισαγωγική νότα

Δονήσεις απο το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Νότια Αφρική, ιδιαίτερα μετά την σφαγή του Μαρικάνα, γίνονται αισθητές σε παγκόσμια κλίμακα. Ειδικό ενδιαφέρον έχει για την μαρξιστική αριστερά, με δοσμένο ότι στην κυβέρνηση της χώρας παίρνει μέρος και το Νότιο-Αφρικάνικο ΚΚ. Η κατάσταση αποτελεί πρόβλημα και πρόκληση για το διεθνές εργατικό κίνημα, και αγγίζει όχι μόνο το ερώτημα του πως άμεσα ανταποκρίνονται διεθνιστικά οι κομμουνιστές στο εργατικό κίνημα εκεί, αλλά και στο πως χειρίζονται πολιτικά, ιδεολογικά και θεωρητικά ζητήματα που η κατάσταση εκεί θέτει επι τάπητος. Στο άρθρο αυτό προσπαθώ να μειώσω όσο είναι δυνατόν τα δικά μου σχόλια και να αποφύγω «ηθικολογίες» (όπως συμβαίνει στο διαδίκτυο)  οι οποίες με απόλυτη σιγουριά της «δικής μας πολιτικής ορθότητας» κάπως παίρνουν ένα αυτόκλητο ρόλο ταξικού δικαστή της εκεί κατάστασης, η οποία διαπιστώνω ότι  εμφανίζεται πιο σύνθετη, ψάχνοντας την, απο ότι σε πρώτη η σύντομη ματιά. Το ποθητό είναι ότι ο αναγνώστης να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα απο παράθεση μιας εικόνας η οποία, όσο φιλότιμη προσπάθεια και να κάνουμε απο απόσταση, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ποτέ πλήρης.   
Για διευκόλυνση ανάγνωσης,  λόγω του μεγέθους του κειμένου, έχω χωρίσει το κείμενο σε σχετικά αυτοτελή κεφάλαια τα οποία ο αναγνώστης, αν επιλέξει, μπορεί να διαβάσει ξεχωριστά.  Μ. Γαλαντόμος, (Ικαρία, Σεπτέμβρης 2012). 
***************************************

 Πολιτικές Διαστάσεις  του Προβλήματος στην Νότια Αφρική 


 "Ποιοι είναι αυτοί οι ανόητοι που δεν φάνηκαν πουθενά κατά τη διάρκεια των σκοτεινών ημερών του αγώνα εναντίον του αποικιοκρατικού απαρτχάιντ; Ποιοι είναι αυτοί οι υποκριτές που προσποιούνται τώρα πως μας δίνουν ένα μάθημα κουράγιου;" 

Αυτά δήλωσε πρόσφατα ο Blade Nzimande, ΓΓ του Nοτιο-Αφρικάνικου Κομμουνιστικού Κόμματος (SACP) επιβεβαιώνοντας την συνέχεια της προσήλωσης του κόμματος στην τριμερή συμμαχία του με το Αφρικάνικο Εθνικό Κονγκρέσο (ANC) και το Κονγκρέσο Νοτιο-Αφρικάνικων Συνδικάτων (COSATU).  Κριτική επίσης άσκησε στους «σύγχρονους επικριτές που απο τη ζώνη άνεσης των ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από ξένους και των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων επικρίνουν την συμμαχία αρχών του  SACP με το ANC»[1].
  
Είναι προφανής η άρνηση αναθεώρησης της στάσης του SACP σε σχέση με την εν λόγω συμμαχία, με δεδομένη την πρόσφατη σφαγή μεταλλωρύχων στο Μαρικάνα. Ένας διαχωρισμός της θέσης του κόμματος απο το ANC θα απαιτούσε μια πολυδιάστατη πράξη που προϋποθέτει ιδεολογικές, θεωρητικές, πολιτικές, οργανωτικές, πολιτιστικές, ακόμα και διαπροσωπικές αναπροσαρμογές. Αντικειμενικά δεν φαίνεται μια τόσο εύκολη και άμεση κίνηση. Μια πρώτη ουσία που τα συνδέει είναι, αναμφισβήτητα, ένα ιστορικό  κληροδότημα κοινών, συναγωνιστικών αγώνων  διάρκειας σχεδόν ενός αιώνα, απο την δεκαετία του 1920, εναντίον αποικιοκρατικών καταβολών, εναντίον του απαρτχάιντ, για την αποφυλετικοποιηση και τον εκδημοκρατισμό της ζωής στην χώρα τους. Ένα κληροδότημα που βρίσκεται σε αυξανόμενα έντονη αντίθεση με την σημερινή πραγματικότητα που θέτει σε αμφισβήτηση την ορθότητα και εν τέλει την σκοπιμότητα της συνέχειας της συνεργασίας του  SACP με το ANC. 

 Αφετηρία κατανόησης της σχέσης του SACP με το ANC, η οποία δικαίως χαρακτηρίζεται ως ιστορική, μπορεί να αποτελέσει μια αναφορά στην ιστορία του κόμματος.
 
Σύντομο Χρονικό της Ιστορικής διαδρομής του SACP (και η σχέση του με το ANC)[2] 
  
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής (CPSA) ιδρύθηκε το 1921 από Λευκούς ριζοσπάστες και σοσιαλιστές που εμπνεύστηκαν από την επανάσταση των Μπολσεβίκων και την ίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους στη Ρωσία το 1917.  Ο σχηματισμός του CPSA σηματοδότησε μια αποφασιστική καμπή στην εξέλιξη του εργατικού κινήματος στη Νότια Αφρική. Στην δεκαετία του 1920 το CPSA επικεντρώθηκε στην συνδικαλιστική οργάνωση όλων των εργαζομένων της Αφρικής θέτοντας και αιτήματα κοινωνικών δικαιωμάτων και εθνικής απελευθέρωσης Από το 1925 την πλειοψηφία στο κόμμα συνιστούσαν Μαύρα  μέλη. Το 1928, το CPSA διακήρυξε το πρώτο αίτημα για κυριαρχία των Μαύρων της NΑ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το ANC και το CPSΑ ξεκίνησαν μια στενή σχέση συνεργασίας, μολονότι υπήρχε μεγάλη αντιγνωμία σε μεθόδους δουλιάς και θέσεις.  Από τη δεκαετία του 1930 μέχρι τη δεκαετία του 1950 το CPSA οργανώνει  μαζικούς αγώνες σε όλη τη χώρα και δημοσιεύει σε διάφορες εφημερίδες του όπως Umsebenzi, και ο Guardian και παράλληλα συνεχίζεται η συνεργασία με το ANC.

Το 1946 το CPSΑ και η Αφρικανική Ένωση Εργαζομένων Μεταλλείων οργάνωσαν τη μεγαλύτερη απεργία κατά τη διάρκεια του καθεστώτος Smuts. Η απεργία κράτησε τέσσερις ημέρες και στη συνέχεια πάνω από 500 άτομα κατηγορήθηκαν για συνωμοσία και παράβαση της νομοθεσίας που απαγόρευε τις απεργίες Μαύρων. Το 1950 η κυβέρνηση του απαρτχάιντ εισήγαγε το νομοσχέδιο για  καταστολή του κομμουνισμού. Τον Μάρτιο του 1950, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής, το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (Transvaal), το Ινδικό Κογκρέσο και η Οργάνωση Αφρικάνικου Λαού οργάνωσαν την Συνδιάσκεψη Ελευθερίας Λόγου (Freedom of Speech Convention) στο Γιοχάνεσμπουργκ κατά του νομοσχεδίου καταστολής του κομμουνισμού,  την οποία παρακολούθησαν 500 αντιπρόσωποι και στην συνέχεια 10.000 άτομα πήραν μέρος σε συλλαλητήριο. Στην συνδιάσκεψη αποφασίστηκε μια σειρά από πορείες διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις σε ολόκληρη τη χώρα με αποκορύφωμα την έκκληση για "παραμονή στο σπίτι" (Stay at Home), την 1η Μαΐου.  Σε απάντηση , η κυβέρνηση απαγόρευσε όλες τις κινητοποιήσεις,  ενισχύοντας την καταστολή στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ωστόσο, η διαμαρτυρία συνεχίστηκε και την 1η Μαΐου, η αστυνομία επιτέθηκε σε συγκεντρώσεις των διαδηλωτών. Για πρώτη φορά μετά την σφαγή του Bulhoek το 1921, η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά των διαδηλωτών σκοτώνοντας 18 και τραυματίζοντας 30 άτομα.

Στις 20 Ιουνίου 1950 το CPSΑ , εν όψει του επερχόμενου νόμου απαγόρευσης του, και για να διασφαλίσει τα περιουσιακά στοιχεία του, πριν το πέρασμα του στην παρανομία, τυπικά αυτοδιαλύθηκε. Με περαιτέρω τροποποιήσεις της νομοθεσίας, τον Μάιο του1952  εκδιώχθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων ο Kahn (το μέλος του CPSΑ), ενώ η εφημερίδα του κόμματος The Guardian είχε ήδη απαγορευτεί. Η εφημερίδα επανεμφανίστηκε αργότερα με άλλα ονόματα, και επανειλημμένα απαγορεύτηκε. Στις αρχές του 1953 το κόμμα υιοθέτησε το όνομα Νοτιο-Αφρικάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα (SACP) και λειτούργησε στην παρανομία και στην εξορία σ’ όλη τη δεκαετία του 1950. Οι ισχυρότεροι δεσμοί του CPSΑ με το ANC δημιουργήθηκαν τότε,  στην εξορία μετά το 1950. Το κόμμα συμμετείχε στο συνέδριο των Δημοκρατών  (Congress of Democrats) και στην κατάρτιση του Χάρτη Ελευθερίας (Freedom Charter) το 1955. Στη διαβόητη δίκη για προδοσία που ακολούθησε, 156 άτομα, μεταξύ των οποίων μέλη των SACP και ANC,  κατηγορήθηκαν για «υποκίνηση άλλων προς ανατροπή της κυβέρνησης με βίαια μέσα».
 
Το 1960 το ANC και το Pan Africanist Congress (Παν-Αφρικανικό Κογκρέσο) τέθηκαν εκτός νόμου. Τον Νοέμβριο του 1961, ορισμένα μέλη των SACP και ANC συναντήθηκαν   μυστικά στην  περιοχή της Kwazulu Natal, και αποφάσισαν να στραφούν σε ένοπλο αγώνα, οπότε ξεκίνησε το Umkhonto we Sizwe (ΜΚ – Δόρυ του Έθνους).  Είχε προηγηθεί η σφαγή του Σαρπεβιλ (sharpeville massacre) στις 21 Μαρτίου 1960, όπου η κυβέρνηση αιματοκύλησε μια ειρηνική αντιρατσιστική διαδήλωση, σκοτώνοντας 69 Μαύρους, γεγονός που λειτούργησε σαν καταλύτης στην απόφαση για στροφή σε ένοπλο αγώνα.  Το «Δόρυ του Έθνους» ξεκίνησε με μια εκστρατεία βομβιστικών ενεργειών με οικονομικούς στόχους κι όχι πρόσωπα.

Η σχέση μεταξύ του ANC και το SACP στη δεκαετία του 1960 δεν ήταν πάντα στενή. Μετά το 1962, λόγου χάρη, ο Νέλσον Μαντέλα άρχισε να απαξιώνει την σχέση του ANC με το SACP. Απο το 1969 και μετά οι δυο οργανώσεις συνεργάστηκαν στενά.  Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών υπήρξαν ελάχιστες σημαντικές διαφορές μεταξύ του ANC και SACP, και πολλοί ηγέτες ήταν μέλη και των δύο οργανώσεων. Ο κομμουνιστής Τζο Σλόβο ήταν Αρχηγός του Επιτελείου του Umkhonto. Ωστόσο, μια μερίδα του ANC, το οποίο διατήρησε σε γενικές γραμμές την σοσιαλδημοκρατική φυσιογνωμία του, έκφρασε πάντα σκεπτικισμό για την σχέση αυτή.
Παρά το αρχικό ξερίζωμα της ηγεσίας του Δορατος απο το καθεστώς του Απαρτχάιντ, η επιρροή του SACP μεγάλωσε καθώς και το  ANC ξανάχτισε αργά την οργάνωση του μέσα στη Νότια Αφρική και ήταν η συνδυασμένοι δράση των δυο  που έκανε δυνατή την εξέγερση του Σοβέτο του 1976.  
Το SACP και το ANC παρέμειναν στην παρανομία μέχρι το 1990, οπότε αρχίζει μια  περίοδος διαπραγματεύσεων, άρσης της απαγόρευσης της δράσης των, και απόφασης να εγκαταλείψουν τον ένοπλο αγώνα.  Ο Κρις Χάνι, Γενικός Γραμματέας του SACP και ηγέτης του MK, μέχρι που δολοφονήθηκε το 1993, έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις που επικεντρώθηκαν περισσότερο σε μια δημοκρατική μεταπολίτευση, η οποία υλοποιήθηκε με τον συμβιβασμό του 1994.
Το παραπάνω χρονικό είναι μια σύνοψη που βασίζεται σε ντοκουμέντα[3]   του κόμματος  που, μάλλον περιγραφικά, παρουσιάζουν την ιστορική πορεία του απο την οποία φαίνεται η μακρά συνεργασία του με το ANC.

Εθνική Δημοκρατική Επανάσταση» (National Democratic Revolution – NDR)

Όπως προαναφέρθηκε, η συμμαχία αυτή δεν έπαψε ποτέ να είναι προβληματική, κι ο λόγος είναι ότι το ANC ουδέποτε συμμερίστηκε το σοσιαλιστικό όραμα του ΚΚ. Παρ’ όλα αυτά, η διαχρονική συνέχεια της σχέσης αυτής κατανοείται στο φως της προγραμματικής θέσης του κόμματος η οποία καθιστά δυνατή και αναγκαία την συνεχόμενη συμμαχία του με το ANC. Κομβικής σημασίας είναι το κείμενο του κόμματος «Ο δρόμος προς την εξουσία στην Εθνική Δημοκρατική Επανάσταση» στο οποίο βρίσκουμε την παρακάτω ρητή δήλωση:
 
«Η Νίκη της Εθνικής Δημοκρατικής Επανάστασης (National Democratic Revolution – NDR) είναι,  για την εργατική τάξη μας, η πιο άμεση διαδρομή προς το σοσιαλισμό και τελικά τον κομμουνισμό. Η ύπαρξη στη Νότια Αφρική των υλικών συνθηκών για το σοσιαλισμό - το σχετικά προχωρημένο τεχνικό επίπεδο και μια ισχυρή εργατική τάξη - και η επίτευξη της εθνικής δημοκρατικής επανάστασης, δεν πρόκειται να εγγυηθούν απο μόνες τους μια πρόοδο προς το σοσιαλισμό. Προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια τέτοια πρόοδο, η εργατική τάξη θα πρέπει να διασφαλίσει ότι τα εθνικά δημοκρατικά καθήκοντα εκτελούνται με συνέπεια». [4] 
  
Η υιοθέτηση ενός σταδίου που υποχρεώνει το ΚΚ  να αναλάβει την εργολαβία αποπεράτωσης εθνικο-δημοκρατικών στόχων σημαίνει διαχείριση του καπιταλισμού και έλεγχο της εξέλιξης του, θεωρητικά, με τρόπο που να προετοιμάζει την μετάβαση στον σοσιαλισμό. Όμως η πρακτική πείρα απο την συμμετοχή του ΚΚ στην διαδικασία που ονομάζει NDR, μέχρι στιγμής, δικαιολογεί την αμφισβήτηση της θέσης ότι αυτό το στάδιο θα δημιουργήσει ποτέ τις συνθήκες για μετάβαση στο σοσιαλισμό, ακόμα κι αν το ΚΚ καταφέρει να ανταποκριθεί στο καθήκον που μπαίνει απο το ίδιο κείμενο σαν προϋπόθεση της μετάβασης στον σοσιαλισμό – κάτι που προφανώς δεν έχει καταφέρει να κάνει το κόμμα:
 
«Η εργατική τάξη πρέπει να κερδίσει για την ίδια κυρίαρχο ρόλο στη νέα κυβέρνηση, και να μεριμνήσει ώστε ο χαρακτήρας του εθνικού δημοκρατικού κράτους να συνάδει με τα πραγματικά συμφέροντα του λαού Το πρόγραμμα εξάλειψης του μονοπωλιακού έλεγχου πάνω στην οικονομία θα πρέπει να εξασφαλίζει σχολαστικά το σχεδιασμό  των οικονομικών πολιτικών σύμφωνα με για τις ανάγκες του λαού». [5]
   
Μέρος του προβλήματος που οδήγησε στον συμβιβασμό αφορά και την εκτίμηση του κόμματος, με την οποία συμφωνούσαν κι οι σύμμαχοι του, κατά την οποία ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν τέτοιος που δεν επέτρεπε την νίκη του «Δόρατος του Λαού» και την βιαία ανατροπή του καθεστώτος του Απαρτχάιντ. Η άποψη ότι  η πλέον πραγματιστική λύση ήταν αυτή της αλλαγής μέσω διαπραγματεύσεων έγινε προοδευτικά κυρίαρχη. Ένας παράγοντας που ενίσχυσε αυτή την άποψη ήταν και η δραματική αλλαγή σε διεθνή γεωπολιτική κλίμακα με την ανατροπή των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και το σπάσιμο του ομφάλιου λώρου που τροφοδοτούσε τα εθνικοαπελευθερωτικά, αντιαποικιοκρατικά κινήματα της Αφρικής.

Στο ίδιο ντοκουμέντο (Οι Προοπτικές Μετάβασης Στην Εξουσία Με Διαπραγμάτευση, μέρος 6), το SACP εκλογικεύει την στάση του ως εξής:

«Δεν υπάρχει καμία αντίφαση μεταξύ αυτής της εξεγερσιακής προοπτικής και της δυνατότητας διαπραγμάτευσης για μετaβίβαση της εξουσίας. Δεν πρέπει να υπάρχει σύγχυση από τη στρατηγική που απαιτείται για να συμβάλει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη κέρδισμα της εξουσίας με την ακριβή μορφή της τελικής επανάστασης. Ο ένοπλος αγώνας δεν μπορεί να αντιπαρατίθεται στην διαπραγμάτευση και τον δικαιολογήσιμο  συμβιβασμό, σαν να ήταν αμοιβαία αποκλειόμενες κατηγορίες. Οι απελευθερωτικοί αγώνες έχουν σπάνια καταλήξει στην άνευ όρων παράδοση των στρατιωτικών δυνάμεων του εχθρού. Κάθε τέτοια προσπάθεια στην ήπειρό μας είχε στο αποκορύφωμά της το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, συμπεριλαμβάνοντας περιστασιακούς συμβιβασμούς που κρίνονται ότι είναι προς το συμφέρον της επαναστατικής προόδου. Αλλά είτε υπάρχει μια ένοπλη κατάληψη της εξουσίας είτε διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων, αυτό που είναι αναντικατάστατο κι αναμφισβήτητο και στις δυο περιπτώσεις είναι η ανάπτυξη των πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων της επανάστασης». [6]
 
Μετά το Απαρτχάιντ

Το SACP συνέχισε να παίζει σημαντικό ρόλο στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σε συνεργασία με το ANC, με σκοπό την αντικατάσταση του καθεστώτος Απαρτχάιντ με κοινοβουλευτική δημοκρατία και προς το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας.
Στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές το 1994, η μεγάλη πλειοψηφία των Νοτιοαφρικανών Μαύρων, αλλά και μεγάλη μερίδα Λευκών, δέχτηκαν με υπέρμετρο  ενθουσιασμό κι ελπίδες την αλλαγή που σημαδεύτηκε απο σαρωτική νίκη του ANC. Σε μια πιο διαπεραστική θεώρηση των εξελίξεων ήταν ήδη αναμενόμενο ότι οι ελπίδες του Νοτιοαφρικανικού λαού θα προδίδονταν – πράγμα που άρχισε να φαίνεται απο την περίοδο της διακυβέρνησης Μαντέλα. Η εισαγωγή του ψευδεπίγραφου προγράμματος GEAR (Growth, Employment and Redistribution – Ανάπτυξη Απασχόληση και Ανακατανομή) σήμανε την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Οι  ευρεία προσδοκία για το άνοιγμα της σοσιαλιστικής προοπτικής εξανεμίστηκε. Το κυβερνητικό σχήμα της τριμερούς συμμαχίας ANC, COSATU, SACP, σήμανε ένα είδος «ιστορικού συμβιβασμού» με Αφρικάνικα χρώματα, ο οποίος έδωσε έμφαση στην αμφίβολη ιδέα του «χτισίματος του έθνους», που στην πράξη δεν ήταν παρά ένας ευφημισμός για την απρόσκοπτη δράση των μονοπωλίων και το τέλμα διαιώνισης της αθλιότητας του πληθυσμού που επιβάλουν. 
  
Στο κατά πόσο η συμμετοχή του SACP και της αριστεράς επηρέασε «το σχεδιασμό  των οικονομικών πολιτικών σύμφωνα με για τις ανάγκες του λαού» δίνει μια απάντηση ο  Dale T. McKinley:
 
«Θα μπορούσε επίσης να υποστηριχθεί (και όντως συνέβη) , ότι η «μεταβατική» παρουσία του  COSATU και του SACP, τόσο ως μέρη της επίσημης συμμαχίας με το κυβερνόν ANC κόμμα, όσο και της  «ευρείας αριστεράς» στη Νότια Αφρική, θα μεταφραζόταν σε μια ζωντανή συμπαράταξη των αντι-καπιταλιστικών δυνάμεων ικανών και διατεθειμένων να αμφισβητήσουν ριζικά  τις πολιτικές και τη συνολική αναπτυξιακή ατζέντα τόσο του κεφαλαίου όσο και του κράτους. Ωστόσο, η μεταβατική πραγματικότητα ήταν η αποδοχή μιας άνισης και ουσιαστικά υποταγμένης πολιτικής σχέσης μέσα σε μια συμμαχία κυριαρχούμενη απο το ANC». [7]
   
Παράλληλα, παρατηρεί ο Dale T. McKinley, με δέσμευση της αριστεράς στο κυβερνητικό σχήμα, μια σειρά απο πολιτειακές και κοινοτικές οργανώσεις που, μαζί με τα συνδικάτα, συνιστούσαν το σώμα της πάλης ενάντια στο απαρτχάιντ, απορροφήθηκαν στο κυβερνητικό σχήμα SANCO (South African National Civics Organisation = Νοτιοαφρικανικη Εθνική Οργάνωση Πολιτών).
 
Συσσωρευτικά, οι εξελίξεις σήμαναν ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που στο παρελθόν αποτελούσαν μια ζωντανή και κυρίως ανεξάρτητη νοτιοαφρικανική ευρεία αριστερά, ριζωμένη στους πολιτικούς αγώνες της εργατικής τάξης που διατηρούσαν την  ελπίδα εκατομμυρίων για αντι-καπιταλιστικό μετασχηματισμό της νοτιοαφρικανικής κοινωνίας, είχε πρακτικά ευνουχιστεί». [8] 
  
Η διαδοχή του Νέλσον Μαντέλα απο τον Μπέκι αποτέλεσε συνέχεια και εντατικοποίηση μιας νεοφιλελεύθερης γραμμής απο το Εθνικό Αφρικάνικο Κογκρέσο, που συνέχισε πειθήνια την οικονομική και κοινωνική πολιτική του ύστερου απαρτχάιντ - με μια διαφορά: το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων άλλαξε χρώμα. Όχι μόνο δεν άγγιξαν τις σχέσεις αφαίμαξης της χώρας αλλά ενίσχυσαν την εντατικοποίηση στην εκμετάλλευση του πλουτοπαραγωγικού πλούτου και του εργατικού δυναμικού της, με περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις πηγών του δημόσιου, με διευκόλυνση διακίνησης και εξόδου κεφαλαίων απο την χώρα. [9]
   
Εστιάζοντας στην απαράδεκτη οικονομική πολιτική  του ANC, δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες σημαντικές αλλαγές που έγιναν στις οποίες πρωτοστάτησε το ΚΚ. Η αποφυλετικοποιηση του κράτους ήταν άλμα για τον Μαύρο πληθυσμό της Ν. Αφρικής, όπως και η μεταπολίτευση απο μια στυγνή ρατσιστική δικτατορία στον κοινοβουλευτισμό. Το βίωμα του θεσμοποιημένου ρατσισμού δεν πρέπει να υποτιμάται, ήταν φρικτά επαχθές για τον Μαύρο πληθυσμό της χώρας. Σημαντικό ήταν επίσης το ξεπέρασμα φραγμών στην παιδεία και την υγεία, κι η αναγνώριση δικαιωμάτων με συνταγματική κατοχύρωση. Γεγονός είναι επίσης ότι εξασφαλίζοντας πολιτική ισοτιμία, η αριστερά κατάφερε να δημιουργήσει συνθήκες στις οποίες άνοιξε μια δυνητική προοπτική για σημαντικές αλλαγές προς την βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών όρων ζωής του λαού, άσχετα αν αυτές μπλοκαρίστηκαν απο το ANC.

Κάποιοι στο ANC εχουν λόγους να αισθάνονται ικανοποιημένοι με την εξέλιξη της κατάστασης. Έχοντας βάλει πλάτες στην ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, στην πρωτοκαθεδρία του οποίου βρίσκεται το διεθνές χρηματιστικό κεφαλαίο, εχουν καταφέρει να δώσουν στους υποστηριχτές τους τον πολιτικό μοχλό για την πραγματοποίηση του στόχου της ανερχόμενης μαύρης μπουρζουαζίας. Η πολική αναδιανομής και μαύρης ενδυνάμωσης σήμανε άνοιγμα του ορίζοντα και ενίσχυση της ανάπτυξης δραστηριοτήτων Μαύρων επιχειρηματιών. Όπως συμβαίνει συνήθως, αυτοί που δεν εχουν κανένα πολιτικό ηθικό φραγμό (μια ορδή απο  καριερίστες, αριβίστες, φίλαρχους, απατεώνες και δημαγωγούς), πολύ συχνά μετατρέπουν τον κυνισμό τους σε ένα κυνήγι για άμεσο προσωπικό πλουτισμό με κάθε μέσο.
 
εναντίον της διαφθοράς [10]
 
Ο Κρόνιν στο άρθρο του The Roots οf South Africa's Corruption Crisis (οι ρίζες της κρίσης διαφθοράς της Ν.Α)  φωτίζει την ουσιαστική , δομική πλευρά της κρίσης, σκιαγραφώντας παράλληλα και σημαντικές πλευρές του κοινωνικού γίγνεσθαι στην Ν. Αφρική. Γράφει:

«Η μάστιγα της διαφθοράς στη Νότια Αφρική έχει σφίξει τον κλοιό γύρω από την κοινωνία μας κατά την τελευταία δεκαετία, απειλώντας τις δημοκρατικές κατακτήσεις μας, διαβρώνοντας την ικανότητα του κράτους να προωθήσει σοβαρούς κοινωνικο-οικονομικούς μετασχηματισμούς, και συχνά υπονομεύοντας την κουλτούρα αλληλεγγύης του ευρείου κινήματος μας».

Σημειωτέον ότι το SACP ήταν μεταξύ των πρώτων σχηματισμών που έκαναν μαζική εκστρατεία ενεργά κατά της διαφθοράς και είχαν και μάρτυρες σ’ αυτόν τον αγώνα - όπως οι Ntshangase και Phakoe που δολοφονήθηκαν για την στάση κατά της διαφθοράς. Ο Κρόνιν Αναφέρεται σε διάφορες εξηγήσεις που  επικεντρώνονται σε κακή ατομική συμπεριφορά, στα  λεγόμενα "σάπια μήλα", και συμπληρώνει.

«Η ιδέα ότι οι πολιτικοί και το κράτος, λίγο ως πολύ, είναι εξ ορισμού διεφθαρμένοι ενδέχεται να υπονομεύσει την αποφασιστικότητά μας να χρησιμοποιηθεί η κρατική εξουσία (μαζί με το κοινωνικό ακτιβισμό) ώστε να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τη διαφθορά. Βοηθά επίσης να συσκοτίσει το γεγονός ότι, εκεί που η διαφθορά εμφανίζεται στον δημόσιο τομέα, υπάρχει ανεξαιρέτως και ένας διαφθορέας απο τον ιδιωτικό τομέα».

Κατά την εξήγηση του  Ndebele, ένα αίτιο της κρίσης διαφθοράς έγκειται στο γεγονός ότι η ‘νέα ελίτ’ που αναδείχτηκε μετά το 1994, βρίσκεται σε μια διελκυστίνδα μεταξύ ανταγωνιστικών τάσεων – η ατομική αποκατάσταση σε βάρος μιας ουσιαστικής κοινωνικής ανάπτυξης,  η αναδιανομή σε βάρος ενός συστημικού  μετασχηματισμού. Ο Κρόνιν λεει:

  «"Ο  μετασχηματισμός", για παράδειγμα, έφτασε να σημαίνει όχι τον ριζικό μετασχηματισμό των συστημικών χαρακτηριστικών του αποικιοκρατικού απαρτχάιντ, αλλά μια δόση φυλετικής αντιπροσωπευτικότητας μέσα στις ίδιες ουσιαστικά αμετάβλητες πραγματικότητες - τις ίδιες αίθουσες διευθυντικών διαβουλεύσεων (boardrooms), τα ίδια πλούσια προάστια, τα ίδια ελιτίστικα γκολφ κλαμπς».

Ο  Joel Netshitenzhe εξηγεί τη διαφθορά επικαλούμενος την «αυξανόμενη κοινωνική απόσταση» μεταξύ της νέας πολιτικής ελίτ και της μαζικής βάσης. Σ’ αυτό το χάσμα κινείται μια «αναδυόμενη μεσαία τάξη» που επιθυμεί ένα στυλ ζωής χωρίς να έχει το ιστορικό οικονομικό υπόβαθρο και προσπαθεί να το αποκτήσει με δόλο και απάτη...

Όλα αυτά, εξηγεί ο Κρόνιν,  παραμένουν μονόπλευρες περιγραφές του προβλήματος, και δεν συνιστούν θεωρητικό βοήθημα για την καταπολέμηση της διαφθοράς.  Ειδικότερα, αδυνατούν να αναγνωρίσουν ότι η καθιερωμένη λευκή αστική τάξη δεν στέκεται αδιάφορη απέναντι στο πρόσωπο της νέας  (μετά το1994) πολιτικής πραγματικότητας. Επιδιώκει την συγκρότηση των μαύρων μεσαίων στρωμάτων σε σχετικά ρυθμιστικό παράγοντα των εξελίξεων.  Την περίοδο των διαπραγματεύσεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο στόχος του μεγάλου κεφαλαίου ήταν να διασφαλίσει στους μετριοπαθείς του ANC ισχύ και ηγεμονική θέση, αποστασιοποιώντας τους απο μια πιο ριζοσπαστική βάση τους.

Ο  Κρόνιν επισημαίνει τη τακτική εγχώριων και διεθνών κύκλων του μεγάλου κεφαλαίου να αναδείξουν στελέχη, σ’ όλη την περίοδο προ-και-μετά το 1994. Στελέχη σε θέσεις κλειδιά του ANC, στα μουλωχτά προσλήφθηκαν για πρακτική  εκπαίδευση απο εταιρίες στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως η Goldman Sachs για παράδειγμα, και γύρισαν για να επανδρώσουν κομβικές θέσεις στην κυβέρνηση, για την χάραξη οικονομικών πολιτικών. 

 Απο τα μέσα της δεκαετίας του 1990, μια βασική στρατηγική για την δόμηση της λεγόμενης «κοινωνικής απόστασης» ήταν η εδραίωση ενός ρυθμιστικού μαύρου στρώματος, μιας ελίτ, μέσω της πολιτικής της "μαύρης οικονομικής ενδυνάμωσης". Αυτή κατέστη ένα κοινωνικό συμφωνητικό μεταξύ των στοιχείων της νέας μαύρης πολιτικής και οικονομικής  ελίτ και του ήδη εγκαθιδρυμένου μεγάλου λευκού κεφαλαίου. Για το μεγάλο κεφάλαιο εξασφαλίσθηκε μια «αναπαράσταση» του τρόπου με τον οποίο είχε στο παρελθόν επιβληθεί ο τρόπος λειτουργίας κυρίως της εξόρυξης και του τραπεζικού κεφαλαίου.  Η νέα ελίτ, (‘the new BEE’, όπως αποκαλείται) που αποτελεί το οικονομικό υπόβαθρο του ANC, επωάσθηκε σαν σύμμαχος του μεγάλου κεφαλαίου και σαν αντίβαρο στην επιρροή του SACP και COSATU και της βάσης του ANC στις πόλεις και την  ύπαιθρο. Λειτούργησε σαν «μαξιλάρι» απορρόφησης δονήσεων που προξενούσε η  ανάγκη για μια ισότιμη κοινωνία μέσω ενός γνήσια ριζοσπαστικού μετασχηματισμού. Το μεγάλο κεφάλαιο δημιούργησε μια ενδιάμεση ζώνη που απ’ την μια άμβλυνε την αντίθεση μέρους του πληθυσμού διευκολύνοντας τον πλουτισμό του, επιφέροντας συνάμα την ταξική αφομοίωση του, απο την άλλη έκανε χρήση αυτού του μέρους του πληθυσμού σαν αποδέκτη των δονήσεων που προέρχονταν απο το άλλο μέρος. Σαν προφυλακτήρα ή «προστατευτικό μαξιλάρι». 
  
Ιδεολογικό εργαλείο αποτέλεσαν βασικά ντοκουμέντα του ANC, που προωθούσαν έναν εκχυδαϊσμό της έννοιας «επαναστατικές κινητήριες δυνάμεις» - στις οποίες συμπεριέλαβε την ανερχόμενη ελίτ, και η ιδέα ότι «η εγωιστική επιδίωξη της ατομικής ικανοποίησης οδηγεί αναπόφευκτα στο ευρύτερο καλό όλων» μέσω της ελεύθερης αγοράς με το "αόρατο χέρι".

Φτάνοντας στο Μαρικάνα 

Με δοσμένη την παραπάνω ανάλυση, η οποία ως επί το πλείστον βασίζεται σε κείμενα του κόμματος και του Τζέρεμυ Κρονιν – του σημαντικότερου θεωρητικού του – εικάζω πως  η εξέλιξη στο Μαρικανα δεν φαίνεται κεραυνός εν αιθρία. Με δοσμένη επίσης την θέση του κόμματος στην συμμαχία που κυβερνά την χώρα, η αντίδραση του σ’ αυτήν την τραγωδία δεν φαίνετε παράδοξη. Με τα ίδια τα λόγια του Κρονιν:
 
«Η αντίδραση του SACP στην τραγωδία Marikana υπήρξε σκόπιμα προσεκτική - όχι γιατί δεν έχουμε αισθανθεί απόλυτη οργή και αγανάκτηση. Οι αντιδράσεις μας ήταν μελετημένες, όχι επειδή πιστεύουμε ότι μια ριζοσπαστική απάντηση είναι ακατάλληλη - το αντίθετο μάλιστα. Ωστόσο, ποτέ δεν έχουμε μπερδέψει την δημαγωγική αναζωπύρωση της λαϊκής οργής για προσωπικούς βραχυπρόθεσμους στόχους με ένα γνήσιο μετασχηματιστικό ριζοσπαστισμό. Ακριβώς όπως δεν έχουμε ποτέ συγχύσει κοινοβουλευτικό εκλογικό οπορτουνισμό («απολύστε τους υπουργούς", "διώξτε τον επίτροπο της αστυνομίας", "τσακίστε τα συνδικάτα") με μια εναργή συμβολή στην κατανόηση των συλλογικών ευθυνών και τις προκλήσεων που έχουμε ως χώρα».

Ο Κρόνιν στο παραπάνω άρθρο του (Συστημικοί Παράγοντες Πίσω απ’ την Τραγωδία του Μαρικανα),[11] χαρακτηρίζει «τραγική παραφροσύνη» την οργανωμένη προσπάθεια να υπονομευτούν τα παγιωμένα συνδικάτα. Η δράση του AMCU είναι, εξηγεί ο ίδιος, μόνο ένα πρόσφατο παράδειγμα αυτής της διαχρονικής τακτικής των αφεντικών. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, στην ζώνη πλατίνας του Ραστενβεργκ χρηματοδοτήθηκε το λεγόμενο WMPU (Workers Mouth Piece Union, συνδικάτο Φερέφωνο Εργατών) για να διασπάσει και να αποδυναμώσει το NUM, προξενώντας κύμα βίας και αναταραχής. 
 
Ένα αίτιο  της βίας αποδίδεται  στο γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες των ορυχείων αντιτίθενται σε συλλογικές συμβάσεις και προωθούν αποσπασματικές συμφωνίες, συχνά ευνοώντας κάποια τμήματα εργαζόμενων για να δημιουργήσουν ένα κλίμα όπου οι εργάτες να αντιμάχονται εργάτες.  Φέρνει σαν παράδειγμα την εταιρία Implats όπου, στην αρχή της χρονιάς, εξ αιτίας μιας τέτοιας συμφωνίας,  το AMCU εκμεταλλεύτηκε την οργή εργατών που θεώρησαν ότι είχαν αδικηθεί και τους έστρεψε εναντίον του NUM, υποδαυλίζοντας βία εναντίον των στελεχών του.
 
O Κρονιν αναγνωρίζει ότι οι άθλιες κοινωνικές συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι εργαζόμενοι στα ορυχεία είναι «το πλέον απαράδεκτο» σε όλη την ζώνη παραγωγής της πλατίνας, όπου πολλά δισεκατομμύρια ράντς κέρδη έχουν εξασφαλισθεί για το κεφάλαιο, ενώ συνεχίζεται μια φρικτή υποβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών στις οποίες ζουν οι κοινότητες των εργατών. Οι συνθήκες αυτές εχουν καταστεί φυτώριο για την ανάπτυξη του οργανωμένου Εγκλήματος στο οποίο κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι κατά περιοχές πολέμαρχοι και οι φρουρές τους (vigilanteς) των οποίων τα δίκτυα εχουν διεισδύσει στις παραγκουπόλεις των μεταλλωρύχων. Οι συμμορίες αυτές λυμαίνονται τις παραγκουπόλεις, ελέγχοντας την ιεροδουλία, την διακίνηση οινοπνευματωδών και «ντάγκα» (Μαριχουάνα), ενώ μέλη τους εμπλέκονται σαν επ’ αμοιβή δολοφόνοι (hit men) στον συνδικαλιστικό χώρο. O Κρονιν αναφέρεται στην έκθεση του David Bruce η οποία στοιχειοθετεί την διασύνδεση οργανωμένου εγκλήματος και ενδο-συνδικαλιστών δολοφονιών. 
 
«αυτό που είναι επίσης προφανές είναι ότι η σειρά των δολοφονιών αποτέλεσε μέρος μιας εκστρατείας για την εγκαθίδρυση του κύρους της WMPU ως συνδικάτο για τα ορυχεία Amplats, καθώς και για να εδραιώσει την εξουσία του εντός των άτυπων οικισμών. Το WMPU λειτούργησε όχι μόνο μέσα από μια κεντρική εκτελεστική επιτροπή, αλλά και με μια σειρά από άλλες επιτροπές που είχαν σαν βάσεις τους σε μεγάλο βαθμό τους άτυπους οικισμούς. Φαίνεται ξεκάθαρο ότι πολλοί από τους  φόνους δεν διαπράχτηκαν μόνο από "επαγγελματίες δολοφόνους" (hit-men),  αλλά αρχικά είχαν εγκριθεί από μερικές από αυτές τις επιτροπές, ή τουλάχιστον απο κάποια από τα άτομα που συνδέονται με αυτές. [...]  Παρ 'όλα αυτά, φαίνεται ότι εκτός από τους"hit-men" υπήρχε επίσης μια ομάδα ανθρώπων, που σχετίζονται με κάποιες από τις επιτροπές του WMPU, ο οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενορχήστρωση της βίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, επίσης, πρέπει να έχει υπάρξει μια κοινή τομή μεταξύ αυτών των κατηγοριών με αρχισυμμορίτες που ενδεχομένως εμπλέκονται άμεσα στη διεξαγωγή αυτών των φόνων» ( David Bruce). [12] 
 
Δεν λείπει απο τις ερμηνείες του Τζέρεμυ Κρόνιν η διαπίστωση ότι οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατών τους καθιστούν ευάλωτους σε καλλιέργεια εχθρότητας προς τα «παγιωμένα» συνδικάτα. Στην ανάλυση αυτή όμως δύνεται ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι τμήματα των εργατών χειραγωγούνται απο δυνάμεις που στρέφονται εναντίον των παγιωμένων συνδικάτων και, ειδικά στον χώρο των ορυχείων, εναντίον του ΝUΜ. Αυτό φαίνεται σαν μια απολογητική  προσπάθεια για να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι η τριμερής συμμαχία δεν έχει επιχειρήσει να αλλάξει τις κρατικές δομές που εξακολουθούν να συμπεριφέρονται όπως στην περίοδο του απαρτχάιντ. Τελικά, υπεκφεύγει την κραυγαλέα διαπίστωση ότι παρά την  αποφυλετικοποίηση της κρατική μηχανής, με πρόσληψη μαύρου προσωπικού σε εκτελεστικές θέσεις, η μόνη  εξέλιξη του μηχανισμού αυτού είναι επιφανειακή και αφορά το χρώμα, δηλαδή ότι σαν βραχίονας της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης τώρα υπηρετεί και τα συμφέροντα της αναδυόμενης μαύρης νέο-μπουρζουαζίας με μαύρα όργανα της τάξης.
 
Το SACP δεν παραβλέπει επίσης  ότι το ANC, (Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο) είναι κάτω  από έλεγχο της άρχουσας τάξης, όπως μαρτυρούν κι άλλα κείμενα και του ίδιου του Κρονιν. Αυτή η δύσπεπτη αλήθεια όμως αφομοιώνεται με την εκλογίκευση ότι το ANC ήταν πάντα μια πλατφόρμα διαφορετικών και αντικρουόμενων τάσεων και ότι η συναγωνιστική σχέση των δυο κομμάτων αφήνει περιθώρια επιρροής του ΚΚ στις ζυμώσεις που γίνονται στο ANC. Το ερώτημα είναι αν αυτή η επιρροή είναι αποτελεσματική και η απάντηση, απο την μέχρι τώρα πείρα, είναι πολύ περισσότερο «όχι» παρά «ναι».

Ένα πρόβλημα είναι ότι η ενσωμάτωση του στην συμμαχία αυτή το οδηγεί να δίνει ίσως περισσότερο βάρος στις εσωτερικά τεκταινόμενα του ANC και λιγότερο στην ανάπτυξη του αγώνα κοινωνικών δυνάμεων, με κορμό το εργατικό κίνημα, για ώθηση ριζοσπαστικών λύσεων που θα αμφισβητούν δραστικά την εξουσία των μονοπωλίων και δίπλα σ’ αυτά την νέα εκμεταλλεύτρια τάξη της Μαύρης μπουρζουαζίας. Ένα παράδειγμα είναι η εμπλοκή του κόμματος στην στήριξη του Ζούμα κατά του Μπέκι – ο τελευταίος ήταν απροκάλυπτος θιασώτης της νεοφιλελεύθερης πλοκής εξελίξεων στην Ν. Αφρική. Ο Ζούμα όμως, παρά την στήριξη του απο το ΚΚ, δεν έδειξε προθέσεις να «ανταποδώσει» ενισχύοντας την επιρροή του στην συμμαχία, ούτε και να υιοθετήσει μια πιο ριζοσπαστική ατζέντα για την οποία μάχεται το ΚΚ. Αντίθετα αυτό που είναι αξιοπρόσεκτο είναι ότι το ΚΚ παίρνει θέσεις που μπορεί να δείχνουν προσαρμογή των απαιτήσεων του στις διαθέσεις του Ζούμα - όπως στο θέμα των εθνικοποιήσεων του ορυκτού πλούτου της Ν. Αφρικής, όπου ο Ζουμα απέρριψε την απαίτηση της Νεολαίας του ANC για εθνικοποίηση των ορυχείων. Σε πρόσφατη δήλωση του, ο Nzimande, ΓΓ του  Νοτιο-Αφρικάνικου ΚΚ, λίγο ως πολύ χαρακτήρισε το αίτημα ως «λαϊκίστικο» 
 
«το κάλεσμα για την εθνικοποίηση από στοιχεία της Ένωσης Νεολαίας ANC, είναι για την διάσωση στοιχείων της μαύρης οικονομικής ενδυνάμωσης που βρίσκονται σε κρίση, κι όχι για να καλύψει τα συμφέροντα των εργαζομένων και των φτωχών," [...]  Σε δέκα χρόνια από τώρα, θα  ζητούν την ιδιωτικοποίηση, αφού το κράτος κληρονομήσει το χρέος» [13] 
  
Βεβαίως, το παιχνίδι εθνικοποίησης των χρεών και ιδιωτικοποίησης των κερδών παίζεται κι εκεί. Και σίγουρα η αναδυόμενη μαύρη μπουρζουαζία έχει βάλει χέρι σε κάποια απο τα ορυχεία που νοσούν. Παράδειγμα: ο εγγονός του Μαντέλα που  μαζί με τον εγγονό του προέδρου Ζουμα έστησαν την εταιρία Aurora για την εκμετάλλευση παλιών ορυχείων[14] και κατέληξαν σε επιχειρηματικό φιάσκο. «Ιδανικό» για αυτούς και για παρόμοιους τους θα ήταν το ξελάσπωμα τους απο το κράτος με εθνικοποίηση ζημιοφόρων ορυχείων και με αποζημιώσεις που θα τους κάνουν πολύ πλουσιότερους σε χρόνο ρεκόρ. Και καλά κάνει το κόμμα να βλέπει κριτικά τέτοιες εκκλήσεις. Ωστόσο αυτό δεν ακυρώνει ένα ερώτημα που αφορά την αναγκαιότητα να περάσει στα χέρια της κοινωνίας συλλογικά η κυριότητα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, όχι μόνο με αυτά που είναι γραμμένα στα χαρτιά ή σε κομματικά ντοκουμέντα, αλλά στη πράξη, είναι καθοριστική για τι  είδος «όν» είναι το ΚΚ, αλλά και για το προς τα που οδεύει η εργατική τάξη που αυτό πρέπει να εκπροσωπεί και να καθοδηγεί.


Σημειώσεις 

2, 3 Έκθεση με βάση τα ντοκουμέντα του CPSA:
α) Founding and development of the CPSA, 1921-1949
β) A banned organisation, 1950-1959
4, 5, 6 The Path to Power in the National Democratic Revolution. Part 4)
7, 8,  Dale T. McKinley, The Crisis of the Left in Contemporary South Africa
10 Στο κεφάλαιο αυτό παρουσιάζονται οι κύριες θέσεις που αναπτύσσει ο Τζ. Κρόνιν στο άρθρο του ‘The Roots οf South Africa's Corruption Crisis’ http://www.politicsweb.co.za/politicsweb/view/politicsweb/en/page71619?oid=315048&sn=Detail&pid=71619
11 (Jeremy Cronin, Systemic factors behind the Marikana tragedy, August 2012 http://www.sacp.org.za/main.php?ID=3733
12 David Bruce, The Operation of the Criminal Justice System in Dealing with the Violence at Amplats
13 Communists slam calls to nationalise S. Africa mines
14 Nelson Mandela's Grandson Comes Under Fire for Failed Mining Deal
http://online.wsj.com/article/SB10001424052702304821304577436062719953318.html 



Μ. Γαλαντόμος, (Ικαρία, Σεπτέμβρης 2012).

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Ποντικός και Βάτραχος


Προβλήματα στο ANC οδηγούν σε προβλήματα του κράτους






Προβλήματα στο ANC οδηγούν σε προβλήματα του κράτους, τα οποία εμποδίζουν την παροχή υπηρεσιών, δήλωσε ο Zwelinzima Vavi ,γενικός γραμματέας του COSATU την Τρίτη.

"Αν έχεις διχασμούς ή παράλυση στο
ANC, αυτές είναι επίσης και κρίσεις για το κράτος," είπε στο 11ο εθνικό συνέδριο του Κογκρέσου των Νότιο-Αφρικάνικων Συνδικάτων (COSATU) στο Midrand.

Το Κογκρέσο, είπε,  θα πρέπει να αντιμετωπίσει την αναδυόμενη οργανωτική κρίση, ιδιαίτερα εμφανής στο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο.

Το
ANC "όλο και περισσότερο μαστίζεται από φατριασμό, ευνοιοκρατία και διαφθορά".

Ο
Vavi είπε αγώνες γίνονται  όλο και περισσότερο για το ποιος ελεγχει τους ''μοχλούς της συσσώρευσης".

"Εκείνοι που αμφισβητούν αυτές τις καταχρήσεις βρίσκουν τη ζωή τους σε κίνδυνο."

Υπάρχει μια αυξανόμενη απόσταση μεταξύ των ηγετών, συμπεριλαμβανομένων των τοπικών συμβούλων, μελων του Υπουργικού Συμβουλίου, επικεφαλείς των συνδικαλιστικών ενώσεων, και αυτών που οι ίδιοι καθοδηγούν.

Δεδομένου ότι το
ANC ειναι το κυβερνόν κόμμα και ο αρχηγός της συμμαχίας, τα προβλήματα του επηρεαζουν την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα, τους κρατικούς  θεσμούς και το εργατικό κινήμα, είπε ο Vavi.

«Πρόκειται για μια κρίση στο κράτος ... η οποία μεταφράζεται σε θεσμοθετημένη κρίση όσον αφορά την παροχή υπηρεσιών», είπε, παρουσιάζοντας την πολιτική έκθεσή του, την δεύτερη ημέρα του τετραήμερου συνεδρίου.

Πηγή κειμένου και εικόνας: times live
Μετάφραση απο Red Rock Views

Στην Ίδια Βάρκα; (Κάποιοι Κερδοφορούν στην Κρίση)




ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
Κερδοφόρες οι μισές και το 2011!
Στη «δίνη» των αποκρατικοποιήσεων οι 4 από τις 5 πιο ...κερδοφόρες
Εντυπωσιακή αντοχή στις συνέπειες της οικονομικής κρίσης συνέχισαν να επιδεικνύουν και το 2011 πολλές μεγάλες επιχειρήσεις, αφού σχεδόν οι μισές (46,4%) εμφανίστηκαν κερδοφόρες, βάσει των επίσημων ισολογισμών που επεξεργάστηκε η εταιρεία ICAP!
Η εταιρεία εξέτασε και επεξεργάστηκε τους δημοσιευμένους ισολογισμούς 22.573 επιχειρήσεων για το 2011. Οι 4.458 ήταν βιομηχανικές, οι 5.887 εμπορικές, οι 7.143 επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών (πλην τραπεζών - ασφαλειών), οι 2.162 εταιρείες του τεχνικού - κατασκευαστικού τομέα, καθώς και 2.923 επιχειρήσεις του τουριστικού τομέα.
Παρότι η κατάσταση για τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους είναι απείρως χειρότερη, η ICAP κάνει λόγο για «δραματική επιδείνωση» σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνάς της. Ωστόσο, όταν για μια μεγάλη επιχείρηση ακόμη και η καταγραφή ζημιών σε κάποιες χρήσεις δεν είναι ασφαλής δείκτης για την πραγματική θέση της, είναι σαφές ότι χρησιμοποιείται και κάποια υπερβολή, ίσως για να δικαιολογηθούν και τα νέα προκλητικά προνόμια που θεσμοθετούνται υπέρ του κεφαλαίου αυτό το διάστημα.
Η ICAP ενοποιεί τους ισολογισμούς και κάνει σύγκριση με ανάλογα στοιχεία για το 2010. Στη βάση αυτή, είναι δυνατή μια σύγκριση που - όπως αναμενόταν - δείχνει την επιδείνωση ορισμένων δεικτών σε σχέση με το 2010. Ετσι: Στον τομέα των πωλήσεων προκύπτει μικρή υποχώρηση κατά 1,07% καθώς διαμορφώθηκαν σε 164,1 δισ. ευρώ το 2011 έναντι 165,9 δισ. ευρώ το 2010. Εντοπίζεται όμως αύξηση του κόστους των πωλήσεων, με συνέπεια τη μείωση των μεικτών κερδών κατά 8,8%. Γενικότερα, εκτιμήθηκαν ως πολύ μεγαλύτερες και οι λειτουργικές δαπάνες με αποτέλεσμα την εμφάνιση λειτουργικών ζημιών 4,3 δισ. ευρώ από οριακά κέρδη 2,5 εκατ. ευρώ το 2010. Τα καθαρά κέρδη επιβαρύνθηκαν και από έξοδα προηγούμενων χρόνων, με συνέπεια να καταγραφούν ζημιές 7,62 δισ. ευρώ, από ζημιές 3,83 δισ. ευρώ το 2010. Υποχώρηση σημειώθηκε και στα κέρδη EBITDA, από τα οποία δεν έχουν αφαιρεθεί φόροι και αποσβέσεις, τα οποία διαμορφώθηκαν το 2011 σε 7,6 δισ. ευρώ από 10,9 δισ. ευρώ το 2010.
Επίσης, το σύνολο ενεργητικού των 22.573 επιχειρήσεων που εξετάστηκαν υποχώρησε κατά 2,8% το 2011 (σε 284,4 δισ. ευρώ), ενώ εντονότερη ήταν η αρνητική μεταβολή της αξίας των αποθεμάτων κατά 7,2%. Μείωση σημειώθηκε και στα ίδια κεφάλαια κατά 2,1%. Ο συνολικός δανεισμός τους υποχώρησε το 2011 κατά 4,7 δισ. ευρώ, λόγω της συρρίκνωσης του μακροπρόθεσμου δανεισμού κατά 9%. Αντίθετα, οι βραχυπρόθεσμες τραπεζικές υποχρεώσεις αυξήθηκαν κατά 5,7%.
Σε κάθε περίπτωση, οι 10.468 επιχειρήσεις ήταν κερδοφόρες το 2011. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην πρώτη πεντάδα των κερδοφόρων ανήκουν 4 εταιρείες που το Δημόσιο έχει ή είχε μερίδιο μετοχών, το οποίο πούλησε ή θέλει να πουλήσει! Είναι οι: ΟΠΑΠ με κέρδη 702 εκατ. ευρώ. REGENCY ENTERTAINMENT ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΗ & ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΕ με κέρδη 435,6 εκατ. ευρώ. COSMOTE με κέρδη 388,8 εκατ. ευρώ. ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ (ΕΛΛΑΣ) με κέρδη 177,1 εκατ. ευρώ. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΑΕ με κέρδη 156,8 εκατ. ευρώ. Προσοχή και σε μια ακόμη λεπτομέρεια.  Οι 5 αυτές εταιρείες όχι μόνο είναι κερδοφόρες, αλλά το 2011 αύξησαν τα κέρδη τους κατά 51,6%, καθώς κατέγραψαν από κοινού κέρδη προ φόρου ύψους 1,86 δισ. ευρώ, έναντι κερδών ύψους 1,23 δισ. ευρώ το 2010!

Πηγή -  http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=7044007&publDate=19/9/2012