Τα «οχυρά» χτίζονται για να πολυορκούνται πριν την άλωσή τους

Διαβάζοντας το Σχόλιο της Ημέρας στον Ημεροδρόμο, το οποίο πολύ περιεκτικά μας λέει τι γίνεται τώρα εδώ πέρα και γιατί, η απόκρισή μου ήταν: συμφωνώ!

Μα να προσθέσω: Τα «οχυρά», τα κάστρα, οι ακροπόλεις, χτίζονται για να πολυορκούνται πριν την άλωσή τους· και με την λέξη "άλωση" δεν εννοώ το χρόνο, τον υπέρτατο νικητή, που μετατρέπει κάποτε (;...) και το ισχυρότερο κάστρο σε ερείπιο...

Στο "τώρα" του χρόνου και στο "εδώ" του τόπου τι γίνεται; Ή πτώση του οχυρού των εργατών σημαίνει ισχυροποίηση του κάστρου των αστών...

"Οι αστοί τρομάξανε
Και κάστρα φτιάξανε..."

Το θέμα είναι τι κάνουν αυτοί που τραυματισμένοι, ξυπόλυτοι και ρακένδυτοι βολοδέρνουν έξω από το τείχος και δέχονται τα πυρά από τις πολεμίστρες του...

Την πρώτη ήτα πρέπει να υποστεί ο φόβος των καταπιεσμένων. Όλα τα κάστρα είναι χτισμένα στην άμμο του φόβου που μετατρέπεται σε αδράνεια...  και τίποτε δεν τα σώζει, όταν αυτοί που είναι απ' έξω πάψουν να φοβούνται... Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβουν οι "εκτός των τειχών" είναι πως οι αστοί φοβούνται περισσότερο· γιατί είναι λίγοι και μπορούν να κρύβονται μόνο πίσω από τη μάζα της αδράνειας.

Τα οχυρά τους δεν τους σώζουν...

Το «οχυρό» -  (ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016) 
Οι απαιτήσεις των δανειστών για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και την (ουσιαστική) κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος δεν είναι καθόλου καινούργιες. Είναι από τις πιο παλιές συνταγές του καπιταλιστικού συστήματος, για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή του. Περιέχονται εξάλλου στα μνημόνια, που υπογράφτηκαν από τις προηγούμενες και την παρούσα κυβέρνηση
Πίσω από οποιαδήποτε επιχειρηματολογία υπέρ αυτών των μέτρων, κρύβεται η μόνιμη και σταθερή επιδίωξη της αύξησης του επιχειρηματικού κέρδους, ή του περιορισμού της ζημιάς για το κεφάλαιο, σε περίοδο κρίσης.
Στις μέρες μας, όπου η ανταγωνιστικότητα ανακηρύσσεται σε ύψιστη προτεραιότητα, η μείωση του «κόστους εργασίας» γίνεται η αιχμή του δόρατος στην επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργασίας.
Εν προκειμένω, η απελευθέρωση των απολύσεων σε συνδυασμό με την κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος, είναι η τελική επίθεση εναντίον του τελευταίου «οχυρού» της εργατικής τάξης, που αφού δέχθηκε την άνευ προηγουμένου επίθεση στο βιοτικό της επίπεδο, απειλείται και με την αφαίρεση του δικαιώματος της να διαμαρτυρηθεί…

φτωχές μέσα στην αύξηση του πλούτου

Οι εργαζόμενες τάξεις παραμένουν φτωχές μέσα στην αύξηση του πλούτου, μίζερες μέσα στην αύξηση της πολυτέλειας. Οι υλική ανέχεια μειώνει την ηθική τους όπως και τη φυσική τους υπόσταση. Δεν μπορούν να βασιστούν σε άλλους για γιατρειά. Έτσι, έχει καταστεί μια υπέρτατη αναγκαιότητα να πάρουν την δική τους υπόθεσή τους στα χέρια τους. Οι εργάτες πρέπει να αναγεννήσουν τις σχέσεις ανάμεσα σ’ αυτούς και τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μετασχηματίσουν την κοινωνία.

Αυτά είπε ο Μαρξ το 1871 (όπως τα λεγόμενα του αποδόθηκαν από τον   Ρ. Λάντορ που του πηρε συνεντευξη για  την New York World και δημοσιεύθηκε στις 18 Ιουλίου 1871).

Τέρμα η Σχιζοφρένεια...

[Σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά το συμβάν αναρτώ αυτό το σχόλιο πάλι, χωρίς να θυμάμαι για ποιό λόγο το είχα αποσύρει στα "προσχέδια"...
Μιλά για μια σχιζοφρένεια.

Εύχομαι αυτή η σχιζοφρένεια να γιατρευτεί. Αλλά καλύτερα να κάνουμε κάτι πιότερο από το να ευχόμαστε.
Θέλω η απεργία να τους ταράξει όσο καμία άλλη πριν. Ελπίζω να συμβάλει στην πρόοδο της ανασύστασης της αξιοπρέπειας του εργάτη, με την μαζική ανασύνταξη του κινήματός του.

Εχει παραγίνει το θράσος του βιαστή του.  Επιτέλους (!), κάποια στιγμή πρέπει ο εργάτης να του κόψει τ' αρχίδια αν δεν του "γαμήσει και τη μάνα", που λένε!]
❇❇❇❇❇

σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας;

Παρατηρώ αυτήν την φωτογραφία (την οποία δανείσθηκα απο τον Κόκκινο Τύπο).

Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η πλοκή - η συμπλοκή μεταξύ της αγανακτισμένης εργάτριας και του αστυνομικού, οι οποίοι είναι και οι πρωταγωνιστές του δράματος.

Συμφωνώ, παρεμπιπτόντως, με την λεζάντα.

Όντως, κυβερνήσεις μπορεί να πέσουν από την δράση ενός εργατικού κινήματος σε ανάταση και όχι μόνο. Kράτη μπορεί να διαλυθούν, συστήματα ν’ αλλάξουν.

Παρατηρώντας τους κομπάρσους του δράματος, τους οποίους το πλάνο της φωτογραφίας απεικονίζει ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται σε απόσταση από αυτούς, η πλοκή που υπονοεί η φωτογραφία αποκτά πρόσθετo ενδιαφέρον.

Από δεξιά, κάποιος σχεδόν κρύβεται πίσω από την κολώνα του κτηρίου.

Φοβάται;

Δίπλα από αυτόν, κάποια (ή κάποιος) βρίσκει αρκετό ενδιαφέρον στα δρώμενα της σκηνής για να τα φωτογραφίσει.

Το άλλο άτομο δίπλα της (του), απλά έχει σταθεί στο πεζοδρόμιο και παρακολουθεί.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα τρία άτομα δείχνουν να είναι ουδέτεροι θεατές. Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας έχει παράγει υπέρβαρα πολλούς ουδέτερους θεατές. Να ρωτήσω: αυτοί θα πάρουν λέτε μέρος σε μια συμπλοκή εργαζόμενων με το κράτος;

Ο πλέον ενδιαφέρον «παίχτης» είναι αυτός με το κόκκινο (χρώμα που διάλεξε ο τύπος!) μπλουζάκι, που στέκεται σχεδόν δίπλα από τους συμπλεκόμενους. Σηκώνει ένα μεγάλο χαρτοφύλακα, ή μια δημοσιογραφική κάμερα στη θήκη της, ή …,  τέλος πάντων, δώστε την δική σας ερμηνεία ως προς το τι σηκώνει... Το ενδιαφέρον είναι ότι γελάει. Μου θυμίζει κάπως έναν κόπανο που γελούσε βλέποντας σε βίντεο τον αρχι-ναζί να κτυπάει την Κανέλλη...

Όμως, για να πούμε και του «στραβού το δίκιο», ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι μπορεί να γελάει και με την έκφραση του προσώπου του μπάτσου. Είναι για γέλια, δεν το συζητάω...

Το προβλημα είναι ότι η φωτογραφία εκφράζει και μια σχιζοφρενική σύγχυση μεταξύ τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας στον κακό μας καιρό. Και συνεχίζεται.

Επανάσταση;

Νικος Μπογιοπουλος

 Οι καθαρίστριες είναι παράνομες. Το δικαίωμά τους στη δουλειά είναι παράνομο. Έτσι απεφάνθη ο Άρειος Πάγος. Έτσι αποφάσισε η Δικαιοσύνη. Που είναι ανεξάρτητη. Αλλά οι νόμοι βάσει των οποίων δικάζει η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητοι. Κουβαλούν επάνω τους όλη την εξάρτηση – και όλη την εξάρτυση – εκείνων που τους φτιάχνουν.  Είναι οι νόμοι του αστικού κράτους. Είναι οι νόμοι των αστικών κυβερνήσεων. Είναι οι νόμοι του αστικού καθεστώτος. Και οι δικαστές την δικαιοσύνη αυτού του καθεστώτος, του αστικού, απονέμουν.
Οι καθαρίστριες είναι παράνομες. Αλλά ο κ.Λάτσης είναι νόμιμος. Το μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης, το Mall του κ.Λάτση είναι νόμιμο. Έτσι αποφάσισε η κυβέρνηση. Έτσι ερμήνευσε το νόμο η κυβέρνηση. Το δικό της νόμο. Το νόμο του αστικού κράτους. Σύμφωνα με το νόμο του αστικού κράτους το αυθαίρετο του κ.Λάτση δεν είναι παρανομία. Είναι επένδυση. Σύμφωνα με το νόμο του αστικού κράτους στο αυθαίρετο του κ.Λάτση δεν θα επιβληθούν πρόστιμα. Αντίθετα. Θα δοθούν ενισχύσεις και αναπτυξιακά κίνητρα…
   Οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας απολύθηκαν. Ομαδικά. Έτσι αποφάσισε η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση έκρινε ως νόμιμη την απειλή του βιομήχανου Μάνεση ότι ή θα απολυθούν (ομαδικά) οι εργαζόμενοι ή θα κλείσει το εργοστάσιο. Δυο χρόνια πριν, η πρώτη πράξη της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη ήταν να στείλει τα ΜΑΤ ενάντια στους απεργούς της Χαλυβουργίας. Στείλαμε τα ΜΑΤ γιατί οι εργάτες είναι παράνομοι. Είναι παράνομο να κρατούν οι εργαζόμενοι κλειστό το εργοστάσιο, είπε τότε ο Δένδιας. Σύμφωνα με τους νόμους του αστικού κράτους είναι παράνομο να απεργούν οι εργάτες. Ειδικά μάλιστα όταν απεργούν γιατί θέλουν τα εργοστάσια να είναι ανοιχτά για να δουλεύουν και όχι για να  τους απολύουν.
Λίγες βδομάδες αργότερα από την επιδρομή των ΜΑΤ, που ο Δένδιας τα είχε στείλει για να ανοίξουν το εργοστάσιο από τους απεργούς – που το κρατούσαν δήθεν «κλειστό» – εκείνος που έκλεισε το εργοστάσιο ήταν ο Μάνεσης. Και δυο χρόνια αργότερα εκείνος που απείλησε ότι θα ξανακλείσει το εργοστάσιο ήταν πάλι ο Μάνεσης. Αλλά η κυβέρνηση δεν έστειλε τα ΜΑΤ εναντίον του. Η κυβέρνηση δεν έστειλε εισαγγελείς εναντίον του για να κρατήσει ανοιχτό το εργοστάσιο. Βλέπετε, σύμφωνα με τους νόμους του αστικού κράτους, τα εργοστάσια είναι νόμιμο να τα κλείνουν οι βιομήχανοι. Σύμφωνα με τους νόμους του αστικού κράτους οι βιομήχανοι είναι νόμιμοι  και όταν απολύουν εργαζόμενους με πρόσχημα «να μην κλείσει το εργοστάσιο» και όταν απειλούν να κλείνουν το εργοστάσιο για να απολύσουν εργαζόμενους…
   Αλλά αν αυτή είναι η δικαιοσύνη του αστικού κράτους, κι αν αυτή η δικαιοσύνη απορρέει  από νόμους που είναι τέτοιοι επειδή ακριβώς το κράτος είναι αστικό, τότε δεν αρκεί να θέλουμε να αλλάξουμε τους νόμους. Πρέπει να γίνει σωστά.  Δεν μπορεί να έχεις άλλους νόμους σε ένα ίδιο κράτος.
   Και τότε τι να κάνουμε, να αλλάξουμε, μήπως, το κράτος; Ε, προφανώς. Πώς αλλιώς; Αν θες άλλη δικαιοσύνη, τότε μόνο σε ένα άλλο κράτος θα παράγονται άλλοι νόμοι που θα απονέμουν άλλη δικαιοσύνη.
   Και πως να το κάνουμε, δηλαδή, το κράτος; Τι πάει να πει «από αστικό να το κάνουμε εργατικό»; Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι κράτος του Λάτση και του Μάνεση, ε, τότε πως θα το μετατρέψουμε σε κράτος των καθαριστριών και των χαλυβουργών;. Τουτέστιν, να καταργηθεί ό,τι υπάρχει, να συντριβεί ό,τι ξέραμε και στη θέση του να οικοδομηθεί  τί; Ένα κράτος που την εξουσία να φτιάχνουν νόμους και να εφαρμόζουν νόμους αντί για τους ανθρώπους του Λάτση και του Μάνεση, θα την έχουν οι άνθρωποι των χαλυβουργών και των καθαριστριών; Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Και πώς θα γίνουν;

   Υστερόγραφο 1: Στο πρώτο ερώτημα, αν «γίνονται αυτά τα πράγματα;», υπάρχει ασφαλής απάντηση (αλλά από την ανάποδη). Ιδού η απάντηση: Να περιμένει κανείς ότι το δίκιο τους οι καθαρίστριες και οι χαλυβουργοί θα το βρουν στο κράτος που κάνουν κουμάντο ο Λάτσης και ο Μάνεσης, ε, μα  ετούτο είναι από εκείνα τα πράγματα που – σίγουρα – δε γίνονται. Για όλα τα άλλα, σαν αυτά που κουβεντιάζουμε, υπάρχει και μια ελπίδα να γίνουν.
   Υστερόγραφο 2:Στο δεύτερο ερώτημα, δηλαδή στο ερώτημα και «πως θα γίνουν;» αυτά, «πώς» θα αλλάξει τα κράτος, η απάντηση, ομολογουμένως, είναι κάπως πιο δύσκολη. Δεν λείπουν, όμως, οι καλές ιδέες. Να μια, για παράδειγμα. Την είχε διατυπώσει ο λόρδος Μπάιρον: «Η επανάσταση – έλεγε - σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει/ μα είναι ο μόνος σίγουρος και δίκαιος τρόπος/ να καθαρίσεις απ’ το ρίπος τους ανθρώπους». 
   Υστερόγραφο 3: Οι ισχυρισμοί των υστερόγραφων 1 και 2 ισχύουν υπό μια προϋπόθεση: Ότι μόνο σαν ο λαός το θελήσει, τότε – και μόνο τότε – το πεπρωμένο θα προσκυνήσει.

imerodromos.gr

«ψωμί από το σεβάσμιο χέρι του αφεντικού».

Αναφερόμενος σε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που εργάστηκε ως διευθυντής πριν μπει στην βουλή, σε άρθρο ο Ριζοσπάστης θέτει το παρακάτω ερώτημα:

«Μπορεί, για παράδειγμα, ένα διευθυντικό στέλεχος μιας τράπεζας που η δουλειά του είναι η υπεράσπιση και το αβγάτισμα του κεφαλαίου να έχει τα ίδια συμφέροντα με τους απλούς εργαζόμενους; Μπορεί να είναι στο ίδιο συνδικάτο με τους απλούς εργαζόμενους και οι διευθυντές; Πολύ περισσότερο, μπορούν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων άνθρωποι που δουλεύουν για τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Δηλαδή,   που από τη σκοπιά των συμφερόντων τους είναι με την αστική τάξη»; 

Και το ερώτημα απαντάται  έτσι:

Παραμένουν συγκεντρωμένοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ – Μαζική παρουσία των ταξικών δυνάμεων

Δείτε εδώ βίντεο από την κινητοποίηση στην ΕΡΤ

'Εξω από το Ραδιομέγαρο παραμένουν συγκεντρωμένοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ περιφρουρώντας την κινητοποίησή τους κι έχοντας στο πλευρό τους πλήθος κόσμου που καταδικάζει την απόφαση της συγκυβέρνησης για λουκέτο της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης και συμπαραστέκεται στον αγώνα των εργαζομένων. Παρά τον βροχερό καιρό, οι εργαζόμενοι παραμένουν κι ενώ είναι σε εξέλιξη για δεύτερη νύχτα συναυλία αλληλεγγύης με γνωστούς καλλιτέχνες.
Ιδιαίτερα μαζική η παρουσία των ταξικών δυνάμεων στη συγκέντρωση με σημαίες και με κυρίαρχα συνθήματα: «Εργατιά μπροστά, τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά» και «Εδώ, εδώ αγώνα ταξικό, γιατί εμείς δεν ζούμε με 400 ευρώ» και «τέρμα πια οι αυταπάτες».
Το πρωΐ στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ μετέβη ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας εκφράζοντας την αμέριστη συμπαράσταση του Κόμματος στους εργαζόμενους και την καταδίκη του ΚΚΕ στην επαίσχυντη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.
Το μεσημέρι αντιπροσωπεία της ΚΝΕ παραβρέθηκε στο χώρο εκφράζοντας τη συμπαράστασή της στον αγώνα των εργαζομένων.
Στη Θεσσαλονίκη πορεία στο κτίριο όπου στεγάζεται η ΕΤ-3 στη Λεωφόρο Στρατού, πραγματοποίησε το ΠΑΜΕ.  Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία Δημαρχείου σε ένδειξη αλληλεγγύης  στον αγώνα των εργαζομένων ενώ στη συνέχεια πέρασε μέσα από κεντρικούς δρόμους της πόλης. Από το πρωΐ οι εργαζόμενοι παραμένουν συγκεντρωμένοι στις εγκαταστάσεις της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης ενώ οι δυνάμεις των ΜΑΤ «έριξαν» το σήμα από το Χορτιάτη.
Συγκεντρώσεις γίνονται σε μια σειρά περιοχές της χώρας: Στην Πάτρα, στην Τρίπολη, στη Σάμο,  το Ηράκλειο, τα Χανιά, στη Λάρισα, στη Ζάκυνθο, στη Χίο,  τη Ρόδο, στα Γιάννενα, στην Καλαμάτα, στο Βόλο, στην Καβάλα, στην Κέρκυρα, στην Κομοτηνή,  το Ναύπλιο, τη Μυτιλήνη, το Ρέθυμνο και αλλού.
Διαβάστε εδώ τι έγινε την Τρίτη.

902

Όλα τα σχέδια στην Τουρκία έχουν διαταραχθεί

O αρχισυντάκτης της soL Daily και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας Κεμάλ Οκουγιάν απαντά σε ερωτήσεις του Solidnet σχετικά με τον αγώνα στο πάρκο Gezi. Παρακάτω, η απάντησή του στην πρώτη ερώτηση:

Ήταν αναμενόμενο ένα κοινωνικό κίνημα αυτής της κλίμακας;

Ιστορικά, τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα γενικά είναι φαινόμενα που δεν μπορούν να προβλεφθούν. Εάν τα όρια κάποιου  μπορούσαν να προβλεφθούν, οι παίχτες που σχετίζονται με αυτό θα προετοιμάζονταν αναλόγως. Με αρνητικές ή θετικές παρεμβάσεις, θα προσπαθούσαν να ελέγξουν τα αποτελέσματα. Όταν συμβαίνει αυτό, κάτι πλασματικό  ρίχνει μια σκιά πάνω στο κίνημα. Η πρόοδος που μπορεί να αλλάξει τη δεδομένη ισορροπία δυνάμεων δεν μπορεί να πραγματωθεί, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα δεν δημιουργείται.

Κανείς δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει τις διαστάσεις αυτού που βιώνουμε αυτήν τη στιγμή. Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε. Η αντιπολίτευση γενικά δεν θα μπορούσε, η αριστερά δεν θα μπορούσε επίσης. Υπήρξαν κάποιες προβλέψεις, κάποιοι ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσουν ότι τα γεγονότα θα φτάσουν σε ένα κρίσιμο σημείο, αλλά κανείς δεν ήταν σε θέση να προβλέψει αυτό που συμβαίνει τώρα.

Αυτό είναι σημαντικό. Το πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα της Τουρκίας είναι πλέον διαφορετικό από ότι ήταν 4-5 ημέρες πριν. Όχι εντελώς διαφορετικό, αλλά σε μια κλίμακα που δεν μπορεί να υποτιμηθεί.

******

ολόκληρη η συνέντευξη (στα αγγλικά) στο solidnet

image borrowed from here

Μα "Βγαίνει Πείρα" τελικά; (Σκεφτόμενος φωναχτά)

Η χτεσινή πρώτη σελίδα του Ριζοσπάστη, έχει ένα σύντομο άρθρο με τίτλο «Βγαίνει Πείρα». Γράφει:

«Η δικαιολογία της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για απεργία, δηλαδή άρνηση σύγκρουσης με την κυβέρνηση στο ζήτημα της επιστράτευσης, μετά από την τυχοδιωκτική της πρόταση για 5ήμερη απεργία στις εξετάσεις, δείχνει ηγεσία ανεύθυνη». 

Σωστό.

Και αν η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ δεν είχε μέχρι πρότινος την πολιτική βούληση να παλέψει για «ψωμί, παιδεία», ενάντια  σε μια κυβέρνηση που μεθοδεύει την υποβάθμιση του σχολείου και των εργαζόμενων σ’ αυτό, αν δεν έδειξε διάθεση για αγώνα, είναι λίγο δύσκολο να την βρει ξαφνικά τώρα.  Αυτονόητο πρέπει να είναι ότι  «Ο αγώνας απαιτεί οργάνωση με ηγεσίες αφοσιωμένες και ικανές να τον φτάσουν μέχρι τέλους», όπως γράφει ο Ριζοσπάστης.

Ωστόσο, μια τέτοια ηγεσία δεν μπορεί να πιστεύει στην προετοιμασία του κλάδου «για τους επόμενους, ακόμη πιο σκληρούς αγώνες» διότι δεν έχει συνείδηση ότι η κυβέρνηση και η τάξη που εξυπηρετεί είναι ο ταξικός αντίπαλος της, που επιτίθεται χωρίς έλεος σ΄ αυτούς τους οποίους σαν ηγεσία πρέπει να εκπροσωπεί. Και δεν θα την έχει όσο δεν την έχει και το σώμα που την ανέδειξε ως ηγεσία.

Η ήττα των εκπαιδευτικών (γιατί για ήττα πρόκειται, και μάλιστα πριν δοθεί η μάχη) οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση, και πίσω της το κεφάλαιο, έπαιξε, παίζει, και θα παίξει ακόμα για αρκετό καιρό, ουσιαστικά μ’ έναν ακέφαλο αντίπαλο.

Είναι αλήθεια ότι ο οπορτουνισμός και ο ρεφορμισμός δεν θα εκλείψουν όσο υπάρχουν  άνθρωποι που πουλιούνται για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών. Και τέτοιοι θα υπάρχουν όσο υπάρχει κεφάλαιο. Ο ρόλος τους είναι να δημιουργούν συνθήκες υποταγής των εργαζόμενων και, αν υπάρχει αντίσταση, να δημιουργούν συνθήκες «εσωτερικής διαμάχης» που απωθεί ή εξαντλεί το κύριο σώμα των εργαζόμενων. Οι πρόσφατες εξελίξεις που κατέληξαν στην «αποβολή» (όχι απλά αναστολή) της απεργίας των εκπαιδευτικών είναι παραδειγματικές για το πως μια ξεπουλημένη ηγεσία καθιστά το σώμα του κλάδου στον οποίο ηγείται παραλυμένο.  Η ύπαρξη ενός εργατικού κινήματος,  ενωμένου σε ταξικό κι ανατρεπτικό προσανατολισμό, θα εμπόδιζε αυτήν την εξέλιξη. Η απουσία του είναι ευχής έργο για την κυβέρνηση και τ’ αφεντικά.

Αυτό που πρέπει να προβληματίζει τους κομμουνιστές είναι ότι η προσπάθεια του ΠΑΜΕ, η πάλη των συνεπών δυνάμεων με τον καιροσκοπισμό, δεν φαίνεται να επιφέρει αποτελεσματικά ρήγματα σ’ αυτήν την παραλυτική ισορροπία δυνάμεων.

Τι φταίει; Μήπως, πρώτ’ απ’ όλα, φταίνε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι; Μέχρι σήμερα, στην ηγεσία του κλάδου των εκπαιδευτικών έχουν εκλεγμένα τα ανδρείκελα του δικομματισμού, σαν λείψανα ενός καθεστώτος που έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα στον πολιτικό χώρο. Θα τους  πετάξουν στα σκουπίδια τώρα που φάνηκε ο ρόλος τους; Δεν νομίζω. Μπορεί οι φάτσες των εργατοπατέρων ν’ αλλάξουν, αλλά οι εργαζόμενοι θα κάνουν πάλι αυτό που έμαθαν να κάνουν. Θα επιλέξουν (ως επί το πλείστον)  ανθρώπους που προέρχονται από τα κόμματα που ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές, ή θα ανεχτούν την αναρρίχηση τους  στην ηγεσία τους.

Η επίγνωση ότι ο κλάδος αυτός καθοδηγείται από πουλημένους δεν θα οδηγήσει σε μαζική παλίρροια προς το ΠΑΜΕ, διότι ένα τμήμα των εργαζόμενων επιμένει να εκπροσωπείται από σκουπίδια, και διότι  ένα τμήμα θα είναι πάντα έτοιμο να  αντιταχτεί στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ. Αυτό συμβαίνει στους εκπαιδευτικούς, αλλά και σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους. Βέβαια, όλοι οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να κερδιθούν ποτέ. Το προβλημα λοιπόν είναι πώς, με τι τρόπο αυτό το αντιδραστικό τμήμα μετατρέπεται σε μειονότητα, πώς αυτοί που τείνουν ν’ αλλάξουν ριζικά θέση και διατίθενται ν’ αγωνιστούν μετατρέπονται σε πλειονότητα. Από μια άποψη αυτό είναι και το προβλημα του πώς υλοποιείται η ενότητα της εργατικής τάξης. Προς το παρόν φοβάμαι ότι αυτή η πολυπόθητη ενότητα της εργατικής τάξης δεν περνάει μέσα από την απόδειξη ότι το ΠΑΜΕ έχει την σωστή γραμμή.

Υπάρχει μια καθετοποίηση της εκπροσώπησης στον συνδικαλισμό, κι εδώ εννοώ τον τρόπο με τον οποίο οι παρατάξεις, που εκφράζουν και συνδέοντα με τα κόμματα, χωρίζουν τους εργαζόμενους σε «αυλόγυρους» με μηδενική πιθανότητα να επηρεάσει ο ένας τον άλλο όταν η συνεννόηση μεταξύ κομμάτων σε θέματα που αφορούν τον συνδικαλιστικό χώρο είναι μηδενική. Ενώ αντίθετα, όταν κάποια πολιτικά κόμματα συνεννοούνται μεταξύ τους, έστω και κρυφά, έστω και χωρίς διακηρύξεις, τότε και οι συνδικαλιστές τους βρίσκουν τον τρόπο συνεννόησης.  

Για να ξεπεραστεί αυτό το αδιέξοδο δεν φτάνει η έκκληση στους εργαζόμενους να δημιουργήσουν την ενότητα τους στην βάση, απορρίπτοντας το κυβερνητικό και τον οπορτουνιστικό συνδικαλισμό. Η πραγμάτωση της «ενότητα στην βάση» δεν πιστεύω ότι περνά μέσω της συμπαράταξης με το ΠΑΜΕ –  για τον εξής λόγο: Όχι γιατί το ΠΑΜΕ πάει λάθος, κι όχι γιατί στα επιμέρους προβλήματα δεν προβάλει τις σωστότερες θέσεις (πράγμα που μόνο διανοητικά ανάπηροι δεν κατανοούν), αλλά γιατί, όσο σωστά και να πηγαίνει, αυτοί στους οποίους απευθύνεται δεν θέλουν να το ακολουθήσουν. Διότι το ΠΑΜΕ δουλεύει μέσα σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο που εμπνέεται από το ΚΚΕ. Οι εργαζόμενοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κάνουν «το ταξίδι» με το «μεταφορικό μέσο» που το κόμμα τους προτείνει. Απ’ την άλλη, χωρίς το ΚΚΕ δεν πάνε πουθενά, ή μάλλον πάνε «κατά διαόλου»...

Να γιατί, για κάθε ερώτημα που είναι κρίσιμο σε σχέση με την κατάσταση της εργατικής τάξης σήμερα, τα βλέμματα στρέφονται προς το ΚΚΕ. Έχω επίγνωση ότι μπορεί, με αυτό που θα πω, ίσως να ακουστώ σαν κάποιους που για κάθε γλίστρα στο κίνημα γυρίζουν και λένε «μα τι κάνει το ΚΚΕ;» και δεν εννοώ αυτούς που το κατηγορούν κακόβουλα. Εννοώ πολλούς που καλοπροαίρετα αναρωτιούνται γιατί δεν κάνει κάτι ακόμα το ΚΚΕ για να σπάσει το αδιέξοδο. Κι αν τους πεις ότι το ΚΚΕ κάνει ότι μπορεί. Θα σου πουν «να κάνει κάτι άλλο».

Φαίνεται ότι για να ξεμπλοκαριστούν τα πράγματα υπάρχουν δυο πιθανότητες: ή ν’ αλλάξει κάτι στην φυσιογνωμία του ΚΚΕ, πράγμα που το ΚΚΕ αποκλείει κατηγορηματικά, ή ν’ αλλάξει τρόπους η εργατική τάξη. Θα ρωτούσε κάποιος εδώ, και δικαιολογημένα: «μήπως προσπαθείς να μας πεις τώρα ότι το ΚΚΕ ευθύνεται για το χάλι στην οργάνωσης της εργατικής τάξης». Όχι βέβαια! Και οι αστοί δουλεύουν εδώ πέρα, κι αν δεν δουλεύουν αυτοί άμεσα, δουλεύει το χρήμα τους πυρετωδώς. Δουλεύει ένα ολόκληρο σύστημα. Και μήπως μας λες ότι η «αλλαγή της φυσιογνωμίας του ΚΚΕ» θα είναι πανάκια για τους εργάτες; Ουτε. Με «αλλαγή φυσιογνωμίας» εννοώ αυτό που μπορούν αν δουν οι εργάτες. Όχι απλά αυτό που είναι, αλλά αυτό που μπορεί να δείχνει και που φαίνεται ότι είναι το ΚΚΕ.  Πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν χωρίς αλλαγή της στρατηγικής. Το τι ακριβώς δεν μπορεί να είναι υπόθεση δική μου αλλά όλων αυτών που θέλουν να ξεπεραστεί το αδιεξοδο.

Εν πάση περιπτώσει, για «να αλλάξει τρόπους η εργατική τάξη» φαίνεται ότι κατά πολύ εξαρτάται από το να αλλάξει τρόπους το ΚΚΕ, ακόμα κι αν δεν αλλάξει φυσιογνωμία. Διότι, το ΚΚΕ θέλει να είναι η πρωτοπορία της και παρά την προσπάθεια του, με τους συγκεκριμένους τρόπους του, η εργατική τάξη δεν φαίνεται να βιάζεται ν’ αλλάξει.

Μέχρι ν’ αλλάξει, οι αστοί θα γελούν με το χάλι της - που δεν μπορεί παρα να είναι και δικό μας χάλι

ΠΑΜΕ - Σύντομο χρονικό της Γενικής Συνέλευσης των Προέδρων των ΕΛΜΕ (Τετάρτη 15 Μάη 2013)

1. Χωρίς απόφαση για απεργία έληξε  το βράδυ της Τετάρτης η Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ. Η ώρα της ψηφοφορίας για την τελική απόφαση σήμανε και τα αποκαλυπτήρια της πλειοψηφίας που διαμόρφωσε την εισήγηση (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, «Συνεργασία», «Παρεμβάσεις»), που αφού οδήγησαν τον κλάδο σε αδιέξοδο με την πρότασή τους για απεργία διαρκείας μέσα στις πανελλαδικές, έφτασαν λίγο πριν τις 11 το βράδυ να προτείνουν αναστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων επειδή δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις, και αυτό τελικά ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση των προέδρων.

2. Από την αρχή και σε όλη τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης έγινε φανερό ότι το διακύβευμα ήταν αν τελικά θα γίνει η απεργία με ανυπακοή στην επιστράτευση της κυβέρνησης ή όχι. Η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ και συγκεκριμένα, ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΣΚ, κατέβασαν πρόταση να υπερψηφιστεί από τους προέδρους των ΕΛΜΕ το διεκδικητικό πλαίσιο αλλά να ανασταλούν οι κινητοποιήσεις, καθώς δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή τους.

Μετά την ΠΑΣΚ, τη ΔΑΚΕ και τη Συνεργασία που κατέβασαν πρόταση για αναστολή της απεργίας, η εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ Αγγελική Φατούρου, έκανε την εξής -αποκαλυπτική για το ρόλο των Παρεμβάσεων - δήλωση κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης των προέδρων των ΕΛΜΕ:

«Στις γενικές συνελεύσεις συμμετείχαν 20.000 εκπαιδευτικοί. Οι 13.000 περίπου υπερψήφισαν την πρόταση της  ΟΛΜΕ. Απ'αυτούς οι 10.000 για το γαμώτο και 3.000 αποφασισμένοι να κάνουν απεργία που είναι μουτζαχεντίν. Συνεπώς δεν υπάρχουν όροι να πάμε σε απεργία. Επειδή όμως δεν μπορεί να μην γίνει και τίποτα, προτείνω την Παρασκευή να απεργήσουν 500 συνδικαλιστές. Οι επιτηρητές να πάνε κανονικά στα εξεταστικά κέντρα και οι υπόλοιποι που δεν εμπλέκονται στη διαδικασία των πανελλαδικών να πραγματοποιήσουν συλλαλητήρια έξω από τα εξεταστικά κέντρα χωρίς να υπάρχουν απεργιακές φρουρές έξω από τα εξεταστικά κέντρα».

Δηλαδή οι Παρεμβάσεις έκαναν καθαρό ότι σε τίποτα δεν διαφέρουν από την ΠΑΣΚ, την ΔΑΚΕ και την Συνεργασία. Έκαναν ξανά καθαρό ότι εξαρχής πίστευαν ότι δεν υπήρχαν προϋποθέσεις για να γίνει η απεργία. Η τελική τοποθέτησή τους κάνει καθαρό ότι έχουν τεράστιες ευθύνες γιατί επιδίωξαν να σύρουν τον κλάδο σε μια απεργία που οι ίδιοι δεν είχαν καν διάθεση να την υπερασπίσουν

3. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, την ώρα της ψηφοφορίας, απευθύνθηκαν στη Γενική Συνέλευση προέδρων των ΕΛΜΕ με την εξής δήλωση: «Υπάρχει ανάγκη να αποτυπωθεί με σαφήνεια και καθαρότητα η θέση και η θέληση των 20.000 συναδέλφων που συμμετείχαν σε Γενικές Συνελεύσεις. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να την παρερμηνεύσει. Εμείς πήραμε καθαρή θέση και πήραμε και την ευθύνη της πρότασής μας. Η πρόταση μας μειοψήφησε στις γενικές συνελεύσεις και υπερψηφίστηκε η πρόταση της πλειοψηφικής ηγεσίας της ΟΛΜΕ. Είναι αυτονόητο πως η ευθύνη βρίσκεται στις δυνάμεις που πρότειναν και διαχειρίζονται αυτή την εισήγηση και τη συγκεκριμένη πρόταση».

4. Σε δήλωση τους οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ Ηλίας Πατίδης και Βασίλης Λυκούρας μετά τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας σημείωσαν:

«Η συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ έχει ευθύνες. Οδήγησε έναν ολόκληρο κλάδο σε αδιέξοδο. Είχαμε προειδοποιήσει γι' αυτή την εξέλιξη έγκαιρα. Κάναμε καθαρό από την αρχή ότι σήμερα το κίνημα μπορεί να δώσει απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική και στον αυταρχισμό της κυβέρνησης μόνο με ενωτικούς ταξικούς αγώνες μαζί με τους άλλους κλάδους εργαζομένων και σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα. Μπορεί να δώσει απάντηση μόνο με αγώνες που έχουν σχέδιο οργάνωσης, σύγκρουσης και προοπτικής. Τίποτα από όλα αυτά δεν έκανε η ηγεσία της ΟΛΜΕ. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ ακύρωσε τις όποιες αγωνιστικές διαθέσεις υπήρχαν στον κλάδο οι οποίες εκφράστηκαν με τη συμμετοχή 20.000 συναδέλφων στις γενικές συνελεύσεις».

16/5/2013

Ποιοι είναι Ηλίθιοι και ποιοι ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ;

Α)

Ηλίθιοι ή ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ;

ΔΗΛΩΣΗ των ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑ, ΛΑΜΠΡΟΥ ΝΙΚΟΛΑΡΑ,  ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΦΑΤΟΥΡΟΥ

Εκπροσώπων των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στα ΔΣ της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΗΡΥΞΗ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 14/5 ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/5 ΟΠΩΣ ΖΗΤΗΣΕ Η ΟΛΜΕ

 Σε μια πρωτοφανή διασπαστική και εν τέλει υπονομευτική για την απεργία των καθηγητών [από 17/5] απόφαση κατέληξε η ΑΔΕΔΥ, μετά από πρόταση του ΠΑΜΕ, η οποία υπερψηφίστηκε από ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, για κήρυξη δημοσιοϋπαλληλικής απεργίας αύριο Τρίτη, ημέρα που δεν έχει καν αρχίσει η επιστράτευση των καθηγητών [αρχίζει από το μεσημέρι της Τετάρτης]!!!

Την ημέρα και τις ώρες που όλοι οι συνδικαλιστές των ΕΛΜΕ πρέπει να περιοδεύουν σε όλα τα σχολεία της χώρας, να συζητούν και να καλούν 85.000 εκπαιδευτικούς σε μαζική  συμμετοχή  στις 89 Γενικές Συνελεύσεις που πραγματοποιούνται αύριο, προκειμένου ο κλάδος να υπερψηφίσει την πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ για απεργία από 17/5-24/5 και νέες ΓΣ για κλιμάκωση, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ [με προφανή χθεσινή απόφαση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ] αρνείται να δεχτεί την πρόταση της ΟΛΜΕ, του κλάδου που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, για ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/5 και προβαίνει σε αυτήν την αθλιότητα.

Εμείς συνεχίζουμε! Αποφασίζουμε καθολικά υπέρ της εισήγησης του ΔΣ της ΟΛΜΕ, οικοδομώντας ταυτόχρονα τους πανεργατικούς, παλλαϊκούς και κοινωνικούς όρους για την ανατροπή της επιστράτευσης.

-    Οι άθλιες μεθοδεύσεις των κυβερνητικών φερεφώνων μας δυναμώνουν!

-    Καλούμε όλες τις Ομοσπονδίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα να κηρύξουν απεργία για τις 17 Μάη

ΑΘΗΝΑ, 13/5/2013

Σημ: Η φωτο της ανάρτησης, παρέμβαση στο Βαθυ Κοκκινο

__________________________

Β)

Σχόλιο του ΠΑΜΕ σχετικά με τη δήλωση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ

 Σχετικά με τη δήλωση των εκπροσώπων των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, μελών των Διοικητικών Συμβουλίων της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ, με τίτλο «Ηλίθιοι ή προβοκάτορες;» επισημαίνουμε τα παρακάτω:

1.     Η πρόταση του ΠΑΜΕ σήμερα, 13/5 στην ΑΔΕΔΥ και τη ΔΟΕ, ήταν 24ωρη απεργία αύριο 14/5, ως άμεση απάντηση στην επιστράτευση και 48ωρη απεργία στις 16 και 17/5.

2.     Οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ είναι αυτοί που στην ΟΛΜΕ βγαίνουν στα κεραμίδα με την πρόταση για απεργία διαρκείας, σε συμμαχία με ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στη ΔΟΕ, παρά την πρόταση του ΠΑΜΕ από 2/5, σκέφτηκαν να απαντήσουν στις 10/5.

Είναι οι ίδιοι που, μπροστά στην επιστράτευση, μέρες τώρα στην ΟΛΜΕ και σήμερα σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, κήρυξαν αναμονή ως τις 17/5! Βοηθούν έτσι την κυβέρνηση να παίζει μονότερμα στο γήπεδό της, να σκορπά το φόβο, για να περάσει η επιστράτευση, να τσακιστεί το κίνημα ώστε να μπορέσει να περάσει ανενόχλητα όλα τα αντιλαϊκά, αντιεκπαιδευτικά μέτρα το επόμενο διάστημα («νέο» σχολείο, αξιολόγηση, τσάκισμα εργασιακών και μορφωτικών δικαιωμάτων...)

Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βγάλουν τα

συμπεράσματά τους από τη στάση τους.

__________________

Αδιέξοδα των ρεφορμιστών ή η επίτευξη του στόχου τους;

Και τώρα τι θα κάνουν οι υπερεπανατάτες της ΟΛΜΕ, και όχι μόνο, που λοιδορούσαν το ΠΑΜΕ για τη στάση του στην απεργία των εκπαιδευτικών; Θα σηκώσουν επί τέλους τη σημαία της … επανάστασης για μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση για την επιστράτευση που είναι η πλέον κατάπτυστη πράξη εναντίον των δικαιωμάτων τους ή θα κάνουν τις κότες;

Θα συμμετάσχουν στα συλλαλητήρια, θα αποδεχτούν τη πρόταση του ΠΑΜΕ για άμεση απεργία – απάντηση στην επιστράτευση ή θα το παίξουν νομοταγείς ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΟΒΛΕΠΕ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ; 

Τι έλεγε το σενάριο; Εξαγγέλλουμε «υπερεπαναστατική (!) απεργία πολλών ημερών μέσα στις εξετάσεις, παριστάνουμε τους ανυποχώρητους, καταγγέλλουμε το ΠΑΜΕ για συμβιβασμό με την… τρικομματική κυβέρνηση από την οποία προέρχεται η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ που πήρε την «επαναστατική» απόφαση, και κάνουμε πάσα στη κυβέρνηση να κάνει επιστράτευση παραβιάζοντας κάθε εργασιακό και συνταγματικό δικαίωμα των εργαζομένων στο όνομα του λαού και έτσι πάνε μετά σπίτι τους, συγνώμη στο κοτέτσι τους και κακαρίζουν χαρούμενα γιατί και «επανάσταση» εξάγγειλαν, και το ΠΑΜΕ κατάγγειλαν, και απεργία δεν θα κάνουν και την κυβέρνηση στήριξαν και άνοιξαν το δρόμο για νέου τύπου επιστρατεύσεις με βάση την «υπόθεση» ότι ένας κλάδος πιθανόν (!) θα αποφασίσει απεργία!

Προεόρτια φασιστικοποιησης και ας μη το πιστεύετε.
Αναρωτιέται κανείς, 
απέτυχαν ή πέτυχαν το σκοπό τους οι συνδικαλιστές της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ; Είναι φανερό: ΠΕΤΥΧΑΝ ΑΠΟΛΥΤΑ! 

Το παρακάτω κείμενο, άκρως προφητικό, δημοσιεύτηκε στο Φ/Β στις πριν εξαγγελθεί η απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ και φυσικά πριν από την δημοσιοποίηση της επιστράτευσης. Αν και κατακρίθηκε ως σενάριο φαντασίας και συνομωσίας ε, δεν είναι μυστικό ότι ο καπιταλισμός εξυφαίνει διαρκώς σενάρια συνομωσίας κατά των εργαζομένων. Οι κομμουνιστές απλά τα περιγράφουν για να δεχτούν επιθέσεις περί φανταστικών, δογματικών και ανεφάρμοστων σεναρίων.

Δεν ξέρω αν τον τελευταίο καιρό που επιβεβαιώθηκαν όλα σχεδόν τα «σενάρια» που το ΚΚΕ δημοσιοποίησε προεκλογικά για όλα τα κόμματα του φιλο-ΕΕ τόξου το τι περιμένει το λαό, κάποιοι από αυτούς που το τιμώρησαν για φανταστικά – δογματικά σενάρια και το πήγαν με πανηγυρισμούς στο 4,5% κατάλαβαν επί τέλους τι χειρότερα ακόμη σενάρια έρχονται για αυτούς ή εξακολουθούν να βρίζουν το ΚΚΕ και να ψηφίζουν αυτά που θα υποστούν. Άντε να μη θυμηθώ τώρα τι έλεγε το ΚΚΕ για την ΕΟΚ, για το Μάαστριχτ, για τον ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ κλπ για τα οποία και πάλι «τιμωρήθηκε» εκλογικά γιατί έλεγε τη σκληρή αλήθεια που ήρθε και κάθισε στο σβέρκο όσων τα αρνούνταν…

Το κείμενο λοιπόν είχε ως εξής:

ΕΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΣΕΝΑΡΙΑ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ 

«Όλες οι ειδήσεις παίζουν για την απεργία των εκπαιδευτικών. Η «πολύ σκληρή» ΟΛΜΕ που θα κάνει απεργία ανατίναξης των πανελλαδικών και η πολύ σκληρή κυβέρνηση που δεν υποχωρεί με τίποτα. Η υποψία που υποβόσκει σαν σενάριο συνομωσίας είναι ότι συμφώνησαν απόλυτα να μη κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω καμία από τις δυο. Ο ένας πρέπει να στηρίξει τον άλλον με τη σκληρή στάση του για να τους βλέπει η κοινωνία. Ανυποχώρητοι στην υπεράσπιση των εκπαιδευτικών οι μεν ανυποχώρητοι στην υπεράσπιση των μαθητών οι δε! 

Το αδιέξοδο πλήρες και η κοινωνία στην απόλυτη αγωνία με τα κανάλια να οργιάζουν ποντάροντας στο φόβο και στο ξέσκισμα των απεργιών. Όλων των απεργιών, όχι απλά των καθηγητών.

Από το αδιέξοδο θα βγουν και οι δύο ως δια μαγείας νικητές! Μια επιστράτευση θα καταργήσει την απεργία στη στιγμή (θυμάστε το όμοιο στις συγκοινωνίες;) με την ΟΛΜΕ να σκίζει τα ρούχα της ότι… αν, αν λέμε, δεν γινόταν επιστράτευση μέχρι και… επανάσταση θα έκανε και την κυβέρνηση να έχει σώσει για μια ακόμη τη χώρα από την αναρχία των απεργιών προς γνώση και συμμόρφωση και των εκπαιδευτικών για μελλοντική απεργία την οποία τώρα «καίνε» και των υποψήφιων απεργών άλλων κλάδων. Στο μεταξύ η κυβέρνηση θα δώσει κάτι ψίχουλα από το νομοσχέδιο για να έχουν και μια μικρή χειροπιαστή ηθική «νίκη» μέσα στην ήττα οι καθηγητές. 

Όλα καλά δηλαδή σαν να μην έγινε, και προπαντός να μη γίνει, τίποτα.

Το αποτέλεσμα θα είναι να δεχτεί ένα ακόμη έντεχνο κτύπημα η εργατική τάξη όταν οι αγώνες συντεχνιάζουν, δεν οργανώνονται σε βάθος και με συμμαχίες και προπαντός με απόφαση να φτάσουν μέχρι τέλους ακόμη και αν στο τέλος νικηθούν. Αυτά μόνο οι δογματικοί τύπου Ελ. Χαλυβουργίας τα κάνουν επί 9 μήνες, όχι οι μορφωμένοι της ΟΛΜΕ! 

Μη ταράζεστε, εικασίες, φανταστικά σενάρια και θεωρίες συνομωσίες είναι…» 

Και όμως δεν ήταν!!!

απόΑριστερά & Πολιτική/ Redfly 

Οι τούρκοι εργάτες αψήφισαν την απαγόρευση της πρωτομαγιάτικης διαδήλωσης

Ταξική Πρωτομαγιά

 

Ταξική Πρωτομαγιά: 

Όλοι σήμερα με το ΠΑΜΕ 

στις 10.30 π.μ.

 

Αθήνα στο Σύνταγμα - 

Θεσσαλονίκη στο Άγαλμα Βενιζέλου - 

Πειραιάς στην πλατεία Καραϊσκάκη

ΠΙΣΩ ΦΑΣΙΣΤΕΣ! ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ!

Σκίτσο του Ριζοσπάστη για το Μάη του '36, που δείχνει το
ρόλο του Μεταξά, του πρωθυπουργού που διέταξε τη σφαγή
των εργατών στη Θεσσαλονίκη.
Τον Μεταξά υμνεί το σκυλολόι της Χρυσής Αυγής!

"Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων,

εμείς καθόμασταν τα βράδια 

και ζωγραφίζαμε σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου.

Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας"

   Τ. Λειβαδίτης

Έβγαλαν ανακοίνωση τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής για την Πρωτομαγιά.

Τι τιμάς ρε;

Τους εκτελεστές της Καισαριανής;

Τους χωροφύλακες που σκοτώναν εργάτες το Μάη του 36;

Τους μπάτσους και τους προβοκάτορες που χτυπήσαν την απεργία του Σικάγο και τους δικαστές του Σπάϊς;

Τους μπάτσους που σκοτώσανε εργάτες το 1924 στην Αθήνα;

Τους ναζί που τέτοιες μέρες με τα πόδια στο κεφάλι, το 1945, έφταναν στο Βερόλινο τρέχοντας, και βλέπαν το Κόκκινο Στρατό να υψώνει την Κόκκινη Σημαία στο Ράϊχστανγκ;

Η πρωτομαγιά φασίστες ένα πράγμα γέννησε και το ξέρετε: το πως και εσείς και το σύστημα που σας γέννησε θα περάσετε στην ιστορία!

Η 1η Μάη είναι κόκκινη από το αίμα εργατών σε όλο τον κόσμο! 

Έτσι πήρε το κόκκινο η εργατιά και το Κόμμα της. Από το αίμα εκατομμυρίων εργατών που σκοτώθηκαν προκειμένου να πάψει η ταξική εκμετάλλευση!

 red attack/

redflyplanet

1η Μάη 1944: Στον τοίχο της Καισαριανής

Tο φιρμάνι των Γερμανών δημοσιεύτηκε στις 30 του Απρίλη:

«...Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του (...) Ως αντίποινα θα εκτελεστούν: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2) Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην...».
Στη γλώσσα των κατακτητών (και των συνεργατών τους) «ανανδρία» ήταν ο ηρωικός αγώνας ενάντια στην Κατοχή.
Στη γλώσσα των ναζί (και των ντόπιων ομοϊδεατών και επιγόνων τους) «δολοφονία» ήταν η ένοπλη αναμέτρηση του λαού με τις ορδές του Χίτλερ.
*

Την επομένη, μέρα Δευτέρα, ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Πρωτομαγιά του '44. Το προσκλητήριο του θανάτου είχε ήδη γίνει από τα χαράματα, στο Χαϊδάρι. Κι από κει στο Σκοπευτήριο. Στην Καισαριανή.

Στη διαδρομή από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή, οι μελλοθάνατοι αποτυπώνουν μερικές τελευταίες λέξεις στο χαρτί. Πετούν στο δρόμο τα στερνά τους σημειώματα. Οσα απ' αυτά διασώθηκαν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το '45 στην επιθεώρηση «Σήμερα».

*

Ανάμεσά τους ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των μελλοθάνατων. Που αρνήθηκε να πάρει τη δική του θέση άλλος συγκρατούμενός του. Στο δρόμο προς το εκτελεστικό απόσπασμα, γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου».

Ο Νίκος Μαριακάκης στο δικό του σημείωμα έγραψε: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».
Ο Σάββας Σαββόπουλος: «... Καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει...».
Ο νεολαίος, ο Δημήτρης Σόφης: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».
Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «...Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ...».

*

Οι 200 της Καισαριανής έδωσαν τη ζωή τους για εκείνα τα ανώτερα ιδανικά που δίνουν περιεχόμενο στην έννοια «άνθρωπος». Και δεν πέθαναν ποτέ.

Εκείνη την Πρωτομαγιά, την Πρωτομαγιά του '44, την έγραψαν με το αίμα τους σε ένα κεφάλαιο της Ιστορίας που δε θα σβήσει ποτέ.
Οι 200 αντιφασίστες πατριώτες κομμουνιστές έγιναν θρύλος. Οι κομμουνιστές δεσμώτες, που η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση του Τσουδερού και το καθεστώς του Μεταξά κρατούσαν έγκλειστους στην Ακροναυπλία και την Ανάφη, οι κομμουνιστές που με την είσοδο των χιτλερικών στην Ελλάδα το καθεστώς του Μεταξά και οι δωσίλογοι τους παρέδωσαν στους ναζί, μετέτρεψαν με το αίμα τους το Σκοπευτήριο σε θυσιαστήριο της λευτεριάς.
Την Πρωτομαγιά του '44, οι 200 της Καισαριανής σήκωσαν την Ελλάδα ένα μπόι ψηλότερα, με εκείνο τον τρόπο που ξέρουν να το κάνουν οι κομμουνιστές. Τον τρόπο που περιέγραψε λίγα χρόνια αργότερα ο Μπελογιάννης: «Με την καρδιά μας και με το αίμα μας».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μια επιπρόσθετη θηριωδία πρέπει να θεωρείται βέβαια στον επόμενο γύρο

 

 Jackson Pollock, Naked Man with Knife c.1938-40

Αν μια διανοητική προσήλωση προς ένα ιδανικό δεν συμπληρώνεται από μιαν αισθανόμενη συμπόνια, κατανόηση και σεβασμό προς τους ανθρώπους των οποίων την ζωή αυτό το ιδανικό οραματίζεται να καλυτερέψει, τότε αυτή η προσήλωση δεν είναι παρά επικίνδυνη ιδεοπληξία. Όταν οι άνθρωποι, των οποίων την μοίρα θέλεις ν’ αλλάξεις, δεν δείχνουν να θέλουν να ζήσουν στο ύψος του ιδανικού σου, κι αυτό σου προκαλεί οργή ή περιφρόνηση, τέτοιες που δεν αφήνουν χώρο για συναίσθημα αλληλεγγύης για αυτούς, το οποίο καλλιεργείται από βιωματική προσέγγιση των συνθηκών ζωής τους, και κατανόηση των αιτιών που τους καθιστούν «κουφούς» στις εκκλήσεις σου να επαναστατήσουν, τότε η ιδεολογία γίνεται επιρρεπής σ’ ένα  κακοήθη ιδεαλισμό.

Οι κομμουνιστές δεν γλιστρούν εύκολα σε κακοήθη ιδεαλισμό, αν είναι πράγματι κομμουνιστές. Η έκφραση «πράγματι κομμουνιστές» τους ορίζει σαν κατηγορία, εφόσον πάντα θα υπάρχουν μερικοί (ευτυχώς λίγοι) που θεωρούν τον εαυτό τους κομμουνιστή επειδή κατανάλωσαν (αμάσητα συνήθως) μέρος της ιδεολογίας του κομμουνισμού, την αφομοίωσαν με μια δόση ενθουσιασμού, ίσως και φανατισμού, ενώ ουσιαστικά πάσχουν από έλλειψη ευαισθησίας για το βιωνόμενο δράμα αυτών των οποίων τη ζωή θέλουν ν’ αλλάξουν. Αισθάνονται ξεχωριστή τη θέση τους, και τον εαυτό τους ψηλότερα, ή σε αρκετή απόσταση μπροστά από την «μάζα». Αυτές όμως είναι, και πρέπει να είναι, οι εξαιρέσεις. Ο κανόνας είναι ότι οι κομμουνιστές, σε κρίσιμα ιστορικές στιγμές, κατ’ επανάληψη έχουν δείξει μια καταπληκτική έλλειψη του «επιθετικού ιδεαλισμού» αυτού του είδους, έχουν αφήσει την ανθρωπιά τους να μετατραπεί σε γενναιοδωρία, έχουν δείξει επιείκεια κι έχουν συγχωρήσει τους εχθρούς τους.

Καθόλου παράδοξα όμως, το προβλημα είναι ότι οι εχθροί τους, που δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν μόνοι τους αλλά μόνο μέσω ενός προσωπείου ανδρείκελων ή αυτοματοποιημένων υπανθρώπων, εμφυσούν σ’ αυτό το προσωπείο τους  ιδεοπληξίες (και όχι μόνο). Έτσι, και σε κάθε περίπτωση όπου συγκρούστηκαν με κομμουνιστές και νικήσαν, έδειξαν λυσσαλέα μισαλλοδοξία κι εκδικητικότητα. Κι αυτό είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι οι κέρβεροι του καπιταλισμού θα συμπεριφερθούν με επιπρόσθετη θηριωδία σε μια νέα κρίσιμη αναμέτρηση. Ένας άλλος λόγος είναι ότι νομίζουν πως μπορούν να διαβάζουν την σκέψη και τις διαθέσεις των κομμουνιστών και να καταλαβαίνουν εξίσου καλά ότι απ΄ την μια θα είναι αμείλικτοι εκφραστές της οργής για το κακό που έχει υποστεί ο λαός (εξαιτίας των αστών), με την εργατική τάξη στο μάτι του κυκλώνα, και απ’ την άλλη η πείρα των κομμουνιστών τους καθιστά προοδευτικά λιγότερο πιθανό επιδείξουν την ίδια αφέλεια όπως στο παρελθόν.

Επιπρόσθετα, και κυρίως, η θηριωδία των κέρβερων του καπιταλισμού εντείνεται με πρακτική και επανάληψη, όχι μόνο  διότι εκτίθεται το πεπερασμένο των ορίων του συστήματος ακριβώς την εποχή που φαντάζει πανταχού κυρίαρχο, αλλά και γιατί όσο πιο θηριώδης γίνεται τόσο εθίζεται στην θηριωδία του, όπως αυτός ο χασάπης που όσο πιο πολύ σφάζει τόσο λιγότερο επηρεάζεται από την αγριάδα της πράξης του...

Που σημαίνει ότι, αν πιστεύουμε πως η επόμενη αναμέτρηση είναι επικείμενη, θα πρέπει να αποφύγουμε την αφελή υποτίμηση των διαθέσεων του ταξικού αντίπαλου  που δείξαμε στο παρελθόν και συνάμα να απαλλαχτούμε από ένα φανατισμό που θα εμπόδιζε την νηφαλιότητα της κρίσης.  Αυτά δεν θα είναι σοφοί οδηγοί δράσης. Και μια και χρησιμοποιούμε το σύνθημα «πόλεμο στον πόλεμο» και καλούμε σε αντεπίθεση, θα πρέπει τα βήματα προς τον τόπο και χρόνο της σύγκρουσης να είναι προσεκτικά και να διέπονται από κανόνες πόλεμου. Ο πόλεμος εκτός απο στρατηγική απαιτεί ευέλικτη τακτική, απαιτεί το κτίσιμο πραγματικών (όχι μόνο επιφατικών και εικονικών στην πράξη) συμμαχιών, αποφυγή βιασύνης αλλά και καθυστερήσεων, απαιτεί να επιτίθεσαι την κατάλληλη στιγμή όταν ο αντίπαλος σου δεν είναι ισχυρότερος από σένα, αλλά και να αποφεύγεις την σύγκρουση όταν είσαι πιο αδύναμος, απαιτεί πολλά ακόμα που δεν είναι ψιλά γράμματα.

Εν ολίγοις, δεν φτάνει να διαθέτεις τις ίδιες πολεμικές μεθόδους και τα ίδια όπλα και για να αντιμετωπίσεις ένα φαινομενικά, και για την ώρα, ισχυρότερο αντίπαλο, χρειάζεται να εφεύρεις κι άλλα καλύτερα 

Το κάνεις αυτό;

Αν όχι, γιατί δεν το κάνεις;

Αν δεν το κάνεις επειδή δεν μπορείς, τότε να είμαι επιεικής μαζί σου.

Αν δεν το κάνεις γιατί δεν θέλεις,  πως το δικαιολογείς;

Με υπερεπαναστατικές σοφιστείες; 

Θα μου πεις, αν θελημένα δεν σ’ ενδιαφέρει να ανανεώσεις το «οπλοστάσιό» σου, πώς να το εκλογικεύσεις; Να ομολογήσεις ότι είσαι οπορτουνιστής δεν γίνεται. 

Η Αμερική των αστέγων... η Αμερική που «δεν είδε» ο Τσίπρας

               Άστεγοι στην Αμερική του Ομπάμα (φωτό:ΑΡ)

Έρευνα που διεξήγαγε η WilderResearch τον Οκτώβρη του 2012 στην πολιτεία της Μινεσότα κατέγραψε πάνω από 10.200 αστέγους (ενήλικες, νέοι, παιδιά), αριθμός αυξημένος κατά 6% από την τελευταία μέτρηση του 2009.

Παιδιά και νέοι ως 21 χρονών αποτελούν περίπου το μισό του άστεγου πληθυσμού της Μινεσότα. Από αυτούς τους 10.200, οι 3.546 ήταν παιδιά με τους γονείς τους και το 46% ήταν νέοι 21 χρονών και κάτω.

Η έρευνα κατέγραψε μια αύξηση του 4% στο αριθμό των οικογενειών που μένουν άστεγες στο σύνολό τους και αύξηση 22% στον αριθμό των άστεγων οικογενειών με δύο γονείς. Επίσης, καταγράφεται άλμα στον αριθμό των ενήλικων άνω των 55 που μένουν άστεγοι.

Η αύξηση των άστεγων μεταξύ 2009-2012 έρχεται να προστεθεί στην ακόμα μεγαλύτερη αύξησή τους μεταξύ του 2006 και 2009, που ήταν 25%, ενώ ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι αυξάνεται ο αριθμός των άστεγων οικογενειών με δύο γονείς.
Να σημειωθεί ότι η Μινεσότα είχε το 2008 ακαθάριστο εγχώριο προϊόν 262 δισ. δολάρια με κατά κεφαλήν εισόδημα τα 42,772 δολάρια, το δέκατο υψηλότερο στις ΗΠΑ.

Η εταιρεία θα δώσει στη δημοσιότητα λεπτομερή στοιχεία για το υπόβαθρο και τα χαρακτηριστικά των αστέγων στα μέσα Απρίλη.

Αυτή είναι η «αθέατη» πλευρά της Αμερικής, αυτή που βιώνει η πλειοψηφία του αμερικανικού και όχι μόνο λαού. Όχι μόνο στη Μινεσότα, αλλά σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου 46.200.000 Αμερικανοί ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, αριθμός που αντιστοιχεί στο 15,1% του πληθυσμού. Αυτό είναι το μείγμα διαχείρισης του Ομπάμα, το πρότυπο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε να δηλώσει στο πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ ότι «ένα πράγμα που ως Έλληνας παρατηρώ περπατώντας στους δρόμους σας, είναι ότι η Αμερική δε βρίσκεται στην κατάσταση κατάθλιψης την οποία δυστυχώς βιώνει η χώρα μου σήμερα»...

Καθημερινά αποδεικνύεται ότι κανένα μείγμα διαχείρισης, όπως κι αν ονομαστεί, σοσιαλδημοκρατικό, αριστερό, πράσινο, εναλλακτικό δεν θα φέρει ανακούφιση στα λαϊκά προβλήματα. Γίνεται ξεκάθαρο ότι μόνος δρόμος για τους εργαζομένους είναι η πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

902

Η κηδεμονία αποκοιμίζει

[...]

Δυστυχώς μπορούμε ακόμα για πολλούς συντρόφους μας να πούμε: «ξύστε τον κομμουνιστή, και θα βρείτε το φιλισταίο». Εννοείται πως πρέπει να ξύσεις το ευαίσθητο σημείο, τις ψυχικές του αντιδράσεις απέναντι στη γυναίκα. Υπάρχει μήπως γι' αυτό πιο παραστατική απόδειξη από το πώς οι άντρες βλέπουν ατάραχοι, πώς φθείρονται οι γυναίκες με τις μικροδουλειές, σε ένα έργο μονότονο, εξαντλητικό και που καταβροχθίζει χρόνο και δυνάμεις που είναι το νοικοκυριό, για το πώς στενεύει έτσι ο ορίζοντάς τους, ξεκουτιαίνει το μυαλό, γίνεται βαρύς ο χτύπος της καρδιάς και εξασθενίζει η Θέληση; Δε μιλάω, φυσικά, για τα αστικά σπίτια, που ρίχνουν όλες τις δουλειές του σπιτιού, μαζί και την περιποίηση των παιδιών, πάνω σε μισθωτούς ανθρώπους. Ο,τι λέω αφορά την τεράστια πλειονότητα των γυναικών, μαζί και τις γυναίκες των εργατών, και τότε ακόμα που περνούν ολόκληρη τη μέρα τους στο εργοστάσιο και βγάζουν το ψωμί τους μόνες τους.

Πολύ λίγοι άντρες, ακόμα και από τους προλετάριους, σκέφτονται πόσο πολύ μπορούν να αλαφρώσουν απ' τα βάρη και τις φροντίδες τη γυναίκα τους, ή και να την απαλλάξουν εντελώς, αν ήθελαν να βοηθήσουν στη «γυναικεία δουλειά». Αλλά όχι, γιατί αυτό αντίκειται «στα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του ανδρός». Αυτός έχει απαιτήσεις για την ανάπαυση και τις βολές του. Ζωή της γυναίκας στο σπίτι θα πει να είναι το καθημερινό θύμα σε χιλιάδες τιποτένια μικροπράγματα. Το παλιό δικαίωμα κυριαρχίας του άντρα εξακολουθεί να υπάρχει υπό κεκαλυμμένη μορφή. Η δούλη του, αντικειμενικά, τον εκδικείται γι' αυτό, επίσης με κεκαλυμμένη μορφή: Η καθυστέρηση της γυναίκας, η μη κατανόηση απ' αυτήν των επαναστατικών ιδανικών του ανδρός της, μαραίνει τη ζωτικότητά του και την αποφασιστικότητά του για αγώνα. Αυτό μοιάζει με τα μικρούτσικα σκουλικάκια, που αδιόρατα, αργά, μα σίγουρα, ροκανίζουν και υποσκάπτουν. Γνωρίζω τη ζωή των εργατών, και όχι μόνο απ' τα βιβλία. Η κομμουνιστική μας δουλειά στις γυναικείες μάζες, η πολιτική μας δουλειά, περιλαμβάνει σημαντικό μέρος διαπαιδαγωγικής δουλειάς στους άντρες. Οφείλουμε να ξεριζώσουμε τις παλιές δουλοκτητικές απόψεις ως τις τελευταίες, τις παραμικρότερες ρίζες τους. Και στο κόμμα και στις μάζες. Αυτό αφορά τα πολιτικά μας καθήκοντα ακριβώς σαν ενός επιτακτικά αναγκαίου σχηματισμού επιτελείου από συντρόφους, άντρες και γυναίκες, που έχουν γερή θεωρητική και πραχτική κατάρτιση, για να διεξάγουν και να προωθούν την κομματική δουλειά μέσα στις εργαζόμενες γυναίκες.

[...]

Κλάρα Τσέτκιν, Συνομιλία με τον Λένιν για το "Γυναικείο Ζήτημα" - 1920

 πηγή: (Ριζοσπάστης, 6/3/2011)/disdaimona   
Image borrowed from Fight Against Women Exploitation

κανονικά και με το νόμο: προς ευνουχισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος

 

Ο εκθειασμός του Σαμαρά ως «αξιοθαύμαστα» Θατσερικού από τον Σταύρο Ψυχάρη εις Το Βήμα, στον οποίο αναφέρθηκα εδώ στο προηγούμενο άρθρο, λειτουργεί βαρομετρικά. Δείχνει την παρότρυνση του από τους αστούς, όχι απλά να σπάει τις απεργίες των εργατών με Θατσερικό τρόπο, αλλά και να νομοθετήσει κατά των συνδικαλιστικών οργανώσεων τους προς όφελος των αφεντικών, όπως έκανε η lady Thatcher.  

Ο σχεδιάζόμενος νόμος που αφορά την λειτουργία των συνδικάτων στοχευει στην αχρηστευση του δικαιώματος  των εργαζομένων στην απεργία και στον ευνουχισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Μ

*******

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Σε σχόλιό του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει για το σχέδιο της κυβέρνησης κατά της απεργίας και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων:

«Ο υπουργός Βρούτσης επιβεβαιώνει τα δημοσιεύματα και τις δηλώσεις βουλευτών της ΝΔ ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει νόμο που απαγορεύει, στην ουσία, το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία, επαναφέροντας ακόμη και κατάπτυστους νόμους, ακόμα και από τον περιβόητο 330 που προβλέπει το λοκ άουτ για τους εργοδότες. Επίσης, παρεμβαίνει στη δομή και στη λειτουργία των συνδικάτων, επιδιώκοντας να αποκλείσει εξ ολοκλήρου το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Πρόκειται για αντιδραστικό σχέδιο, που στοχεύει να φορέσει πιο βαριές αλυσίδες στην εργατική τάξη. Αποδεικνύεται ότι ο έξαλλος αυταρχισμός της κυβέρνησης με το δόγμα νόμος και τάξη, τις επιστρατεύσεις απεργών, τη χρησιμοποίηση των ΜΑΤ, τις προβοκάτσιες και τις επιθέσεις κατά των ταξικών συνδικάτων και του ΠΑΜΕ δεν είναι τυχαίος.
Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να ξεσηκωθούν, να γίνουν μια γροθιά για να αποκρούσουν τη νέα βάναυση επίθεση σε βάρος των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους. Το πώς θα απεργούν, το πώς θα λειτουργούν τα σωματεία, είναι αποκλειστικό δικαίωμα να το καθορίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τη θέση και τη δράση τους. Να ταχθούν ενάντια, να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης, της ΕΕ και των μεγαλοεπιχειρηματιών».

   

Κεφάλαιο και Αστική Δημοκρατία (Ματιές στο Ισχύον Πρόγραμμα του ΚΚΕ )

Συνέβη κάτι και σίγησαν για λίγο οι κραυγές και οι ψίθυροι που ακούγονταν συχνά-πυκνά για την στάση ανυπακοής των κομμουνιστών και για το κάλεσμα της εργατικής τάξης να αντισταθεί και να αντεπιτεθεί σε μια ληστρική και αναίσχυντα ανήθικη επέλαση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο εναντίον της και εναντίον του λαού; Σίγησαν οι νουθεσίες να «κάτσουμε φρόνημα» από κείνους που εφαρμόζουν τις προσταγές του κεφαλαίου να φορτωθεί στην εργασία το κόστος της κρίσης που το ίδιο δημιούργησε; Σοβαρολογούν όταν «επαινούν» την σοβαρότητα των κομμουνιστών αυτοί που χρησιμοποιούν  την οικονομική κατάθλιψη της χώρας σαν δικαιολογητικό για το στραγγαλισμό εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων;  Έπαψε η δράση τους να ερμηνεύεται σαν κίνηση στα όρια νομιμότητας από τους υπεύθυνους για άνομα σκάνδαλα ξεπλύματος δημόσιου πλούτου, ή νόμιμα σκάνδαλα ξεπουλήματος του, από αυτούς  που ευθύνονται για το φιάσκο ελλειμμάτων τα οποία υποτίθεται αναγκάζονται να καλύψουν μ’ ένα ανίερο αλισβερίσι με τους ίδιους τοκογλύφους που ήδη χρύσωσαν με δημόσιο χρήμα, ανταμείβοντας τους για την συνεισφορά τους στην κατάρρευση του χρηματο-πιστωτικού συστήματος; Έπαψαν να θεωρούν την στάση των κομμουνιστών «παιχνίδι με την φωτιά» αυτοί που επιδίδονται σε εθνικά μειοδοτικούς εναγκαλισμούς με τα αφεντικά της ΕΕ, ή κρυφές εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στο ΝΑΤΟ, αυτοί που είναι πρόθυμοι να στείλουν τον ανθό του λαού στη φωτιά του πολέμου;

Όχι βέβαια! Κάποια στιγμή είδαν το εκλογικό του αποτέλεσμα να μειώνεται και, κρίνοντας με τα δικά τους αστικά κριτήρια, θεώρησαν ότι οι ξεκάθαρες θέσεις του δεν αρέσουν ούτε και σε μέρος των παραδοσιακών οπαδών του, και κατέληξαν ότι το ΚΚΕ «καλά πάει, κι εφόσον δεν μας απειλεί για την ώρα, μπορούμε και να αναγνωρίσουμε την σοβαρότητα του». Οι (κάπου-κάπου) κάποιες αβρότητες αστών, δεν αποσοβούν το πάγιο αντικομουνιστικό μένος τους. Όταν μιλούν σοβαρά, ξερνούν περισσή αντικομουνιστική χολή (π.χ. η ομιλία Σαμαρά για το Πολυνομοσχέδιο το Νοέμβρη στη Βουλή). Τα πρόσφατα γεγονότα (γκαζάκια, πυροβολισμοί) ξανάδωσαν τροφή για να μιλήσουν για τη «βία των άκρων», για να ξαναορίζουν την συνταγματική τάξη λίγο ως πολύ ως ευνουχισμό του λαού και κυρίως της εργατικής τάξης. Θυμούνται τώρα την στάση του ΚΚΕ προς την αστική πολιτική νομιμότητα, προς το σύνταγμα. Ποιοι; αυτοί που το παρερμηνεύουν, το αγνοούν, το παραβιάζουν κατά το δοκούν.

Είναι τέτοια η αλαζονεία της ελίτ που μας κυβερνά που θεωρεί τον «λαουτζίκο» άβουλο πολιτικό έρμαιο. Κι όσο καταφέρνει να τον χειραγωγεί, με ψεύδη, εκβιασμούς και ωμή βία, τόσο θρασύτερη γίνεται στην αντιμετώπιση του. Συγχέουν τον φόβο που προκαλούν με συναίνεση, την σιωπή με ανοχή. Κάποιοι όμως δεν δείχνουν να φοβούνται, δεν σιωπούν, δεν λουφάζουν, βγαίνουν στους δρόμους. Αυτό ενοχλεί την ελίτ. Παράλληλα με την καταιγισμό μέτρων που δημιουργούν ατμόσφαιρα κατοχής, με την προπαγάνδα της σε παροξυσμό, η ελίτ θεωρεί  πως αυτοί που παίζουν τον ρόλο του καθηλωμένου θεατή θα έχουν στραβωθεί. Κάποιοι αρνούνται αυτό τον ρόλο. Επιμένουν να βλέπουν, να καταγγέλλουν και να ξεσκίζουν τα επικοινωνιακά πέπλα δείχνοντας όλη την διαστροφή της ελίτ. Αυτό την εξοργίζει.

Κάτι σοβαρό πραγματικά προβληματίζει το κεφάλαιο και τα φερέφωνα του που με αλαλαγμούς ή νουθεσίες μας παροτρύνουν να λουφάξουμε στις φωλιές μας και να υπομένουμε καρτερικά σαν τα ζώα την καταιγίδα που ακόμα μαίνεται. Το πρόβλημα τους είναι, όχι αν η αστική δημοκρατία τους έχει την αντοχή να περάσει αλώβητη ανάμεσα απο τις φριχτές συμπληγάδες που το κεφάλαιο επιφύλαξε γι’ αυτήν, αλλά εάν είναι το κατάλληλο εργαλείο για την πραγμάτωση των στόχων του.

Καλά θα ήταν να δεχόμαστε όλοι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική απο μια πολιτική που με πρωτόγνωρο κυνισμό ικανοποιεί μια αρρωστημένη  απληστία του κεφαλαίου, διεθνούς και ντόπιου,  να πιστέψουμε ότι η αηδιαστική στάση εθνικής μειοδοσίας των κυβερνώντων αποτελεί μάχη υπεράσπισης εθνικών συμφερόντων. Δεν γίνεται! Γι’ αυτό και πίσω απ’ την κακοφωνία απο ομοιώματα ανθρώπων στην πολιτική σκηνή, αφουγκραζόμαστε μια υπόκωφη  βοή γνώριμη απο παλιά. Το κεφάλαιο, σε τριβή με τον εαυτό του, πάλι δεν νιώθει άνετα με τα παλιά δημοκρατικά παπούτσια που φοράει – δελεάζεται να τα ξεφορτωθεί εντελώς. Έτσι, τις μέρες που οι αργυρώνητοι υπηρέτες (γλείφτες) του επιβάλουν οικονομικό φασισμό στο λαό, αν δεν σκούζουν, υπονοούν συνάμα πως οι κομμουνιστές υποδαυλίζουν κοινωνική αναταραχή για να υπονομεύσουν όχι μόνο την οικονομία αλλά και το πολιτικό καθεστώς. Κι αυτό γιατί είναι αμετανόητοι, κι ακόμα ονειρεύονται δήθεν να επιτεθούν στα «χειμερινά ανάκτορα» ώστε, ο μη γένοιτο, να μας επιβάλλουν «την δικτατορία του προλεταριάτου».

Το μήνυμα που παίρνουμε είναι ότι το κεφάλαιο δεν θα περιμένει να εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου για να επιτεθεί. Ο οικονομικός βιασμός του δεν επιβάλλεται χωρίς πολιτικό βιασμό. Το ξέρουμε ήδη. Είναι νομοτελειακό ότι το κεφάλαιο χτυπάει με βίαιο τρόπο ιδιαίτερα στο  σημείο που αρχίζει να χάνει τον πολιτικό έλεγχο των εξελίξεων, συχνά πολύ πριν αρχίσει να χάνει τον οικονομικό έλεγχο. Στο κάθε ιστορικό δράμα με πλοκή την υπονόμευση έως και τη διάλυση της αστικής δημοκρατίας, πρωταγωνιστής ήταν πάντα η αστική τάξη. Η περιστρεφόμενη πόρτα που μας έχει σύρει απο δημοκρατία σε δικτατορία, απο δικτατορία σε δημοκρατία και παει λέγοντας δεν ήταν ποτέ έμπνευση του ΚΚΕ.

Ο βαθμός κατά τον οποίο το κεφάλαιο είναι ικανό να ξεπεράσει την περιοδική κρίση του επηρεάζει την στάση του προς τη δημοκρατία του, καθορίζει πόση δημοκρατία μπορεί να ανεχθεί . Δεν είναι λοιπόν οι κομμουνιστές αυτοί που απειλούν την δημοκρατία, ούτε βέβαια αυτοί που απειλούνται απο αυτήν. Η δημοκρατία, πρέπει να το λεμε, απειλείται μόνο απο το κεφάλαιο όταν το κεφάλαιο θεωρεί ότι η κυριαρχία του απειλείται απ' αυτήν.

Όσο  για τους κομμουνιστές, πριν πάρουν μαθήματα δημοκρατικότητας απο το κεφάλαιο και τους θεράποντες του  πρέπει να υποστούν μαζική λοβοτομή ώστε να ξεχάσουν, αν μη τι άλλο, την ιστορία μας. Σε όλες τις τραγωδίες του ιστορικού παρελθόντος ήταν οι κάτοχοι του κεφαλαίου, οι αστοί και οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες τους που επέβαλαν αυταρχικά καθεστώτα, ενώ οι κομμουνιστές ήταν αυτοί που καταδιώχτηκαν, βασανίσθηκαν εξορίστηκαν, εκτελέσθηκαν. Δεν υπόφεραν μόνο τις θηριωδίες του κεφαλαίου και πρόσφεραν εκατόμβες, αλλά και ήταν πάντα πρώτοι στον αγώνα για την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Υπερασπίστηκαν και αυτή την κολοβή δημοκρατία των αστών πιο σθεναρά απο κείνους. Όμως, το ότι θεωρούν την αστική δημοκρατία προτιμότερη απο τον ναζισμό δεν σημαίνει ότι πρέπει να την εξιδανικεύουν κιόλας.  

Το όραμα του ΚΚΕ είναι σοσιαλισμός με μια δημοκρατία ασύγκριτα καλύτερη απο οποιαδήποτε μορφή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Όσον απαίσια κι αν ηχεί ο όρος  Δικτατορία του Προλεταριάτου στ’ αυτιά όλων εκείνων που βλέπουν τους κομμουνιστές με φόβο ή και δυσπιστία, αυτό ακριβώς εκφράζει: «μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, (όπως λεει το πρόγραμμα του ΚΚΕ  που ακόμα ισχύει) με βασικό χαρακτηριστικό της την ενεργητική συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού, στην επίλυση των βασικών προβλημάτων οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας και στον έλεγχο της εξουσίας και των οργάνων της».

Είναι κακόβουλη διαστρέβλωση ή, στην καλύτερη περίπτωση,  χοντροκομμένη παρανόηση η αντίληψη ότι οι κομμουνιστές, εφ’ όσον το κόμμα τους έχει στο πρόγραμμα του την δικτατορία του προλεταριάτου, οραματίζονται, με κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την εξάλειψη όλης της δημοκρατικής παράδοσης. Οι κομμουνιστές, καλύτερα απο τους κριτές ή τους διώκτες τους, κατανοούν ότι το καινούριο κτίζεται και με υλικά απο το παλιό – η δημιουργική δόμηση του νέου, η επαναστατική αναμόρφωση του μηχανισμού έκφρασης της λαϊκής θέλησης πραγματοποιείται με διαλεκτική διατήρηση αυτών των στοιχείων απο το παλιό που θα φανούν χρήσιμα στο καινούριο. Με αυτήν την έννοια οι κομμουνιστές δεν μπορεί να είναι «φανατικοί ερχθροί» του κοινοβουλίου, αλλά ούτε και να πάσχουν απο φετιχισμό γι’ αυτό.  Το κοινοβούλιο, στην σημερινή μορφή και  τρόπο λειτουργίας του θεωρείται ένας μηχανισμός νομιμοποίησης της εκμετάλλευσης της εργασίας απο το κεφάλαιο. Αλλά το κεφάλαιο δεν ασκεί εξουσία μόνο μέσω του κοινοβουλίου. Πέρα απο το χώρο της πολιτικής, το φάσμα της εξουσίας του κεφαλαίου, καλύπτει την οικονομία και όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Η εξουσία του κεφαλαίου δεν εξαρτάται απο την ύπαρξη ενός κοινοβουλίου, και φυσικά ούτε να αμφισβητηθεί σοβαρά απο αυτό είναι δυνατόν.

Το κοινοβούλιο είναι αδύνατον να λειτουργήσει ως μηχανισμός έκφρασης της λαϊκής θέλησης, διότι η έκφραση αυτή χειραγωγείται και νοθεύεται με μύριους τρόπους απο το κεφάλαιο.  Αλλά και λαϊκή κυριαρχία είναι αδύνατον να ασκηθεί μέσω του αστικού κοινοβουλίου, όχι μόνο επειδή η λαϊκή θέληση νοθεύεται σ’ αυτό αλλά, κυρίως, διότι ο λαός δεν έχει τρόπο να ελέγξει τους μηχανισμούς μέσω των οποίων παράγεται η πολιτική. Οι μηχανισμοί αυτοί βρίσκονται έξω απο το κοινοβούλιο. Τα τεκταινόμενα στο κοινοβούλιο αφορούν μόνο αποφάσεις υλοποίησης πολιτικών οι οποίες ζυμώνονται και μορφοποιούνται έξω απο αυτό.   Αυτό που το κοινοβούλιο είναι ικανό να δείξει είναι κατά πόσο το κεφάλαιο ελέγχει την συνείδηση του λαού και της εργατικής τάξης. Με την έννοια αυτή, είναι ικανό να εκφράσει ακόμα και αμφισβήτηση της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι το κεφάλαιο στρέφεται εναντίον του κοινοβουλίου όταν απειλείται.

Το ισχύον πρόγραμμα του ΚΚΕ  λεει:   

 «Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο (η υπογράμμιση δική μου) χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα».

Έχει ενδιαφέρον το ερώτημα  τι μπορεί να γίνει εάν «προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο», αν και μια απάντηση σε αυτό σήμερα θα ήταν προφητεία. Μπορούμε όμως να απαντήσουμε εάν το κοινοβούλιο είναι αναγκαία ή επαρκής συνθήκη για την επίτευξη των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών στόχων της πλειοψηφίας του λαού. Απο την πείρα που ήδη έχουμε, είναι σίγουρα προβλέψιμο ότι, εφόσον αυτός ο θεσμός δεν έχει ήδη διαλυθεί απο τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, ο στόχος τους  θα είναι να το υπονομεύσουν όπως και όσο μπορούν. Προβλέψιμο επίσης, είναι ότι μόνο με το κοινοβούλιο, χωρίς παράλληλα μια άμεση και μαζική παρέμβαση με ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα με την εργατική ως κορμό του, τέτοιοι στόχοι είναι αδύνατον να επιτευχθούν. Θα ήταν απάτη οι κομμουνιστές να πουν ή να δεχτούν κάτι άλλο. Το κοινοβούλιο σίγουρα δεν είναι επαρκης ή ικανή συνθήκη για την πραγματοποίηση  αντιιμπεριαλιστικών και αντιμονοπωλιακών στόχων. Είναι όμως αναγκαία συνθήκη;

Ουδέποτε το κοινοβούλιο ήταν απαραβίαστο ταμπού για το κεφάλαιο. Το ελέγχει, το παρακάμπτει, το αγνοεί, το παραβιάζει (εν ολίγοις, το ξεφτιλίζει) και, στο «φινάλε» αν απειλείται απο αυτό, το διαλύει. Γιατί να είναι ιερό για την εργασία; γιατί εκείνη να μην έχει στόχο να δημιουργήσει κάτι ανώτερο και καλύτερο απο δαύτο; Κι αν, σε κάποια ιστορική συγκυρία ραγδαίων ανακατατάξεων, αποφασίσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της, σαν πλειοψηφία του λαού, ότι οι συνθήκες εργασίας και ζωής πρέπει επιτέλους ν’ αλλάξουν ριζικά και  ν’ αλλάξουν άμεσα, θα πρέπει να έχουν απαραίτητα την στάμπα έγκρισης μιας οποιασδήποτε βουλής;  Η Βουλή σχηματίζεται κάθε τέσσερα περίπου χρόνια, ενώ οι συσχετισμοί των δυνάμεων μπορούν ν’ αλλάξουν απο μέρα σε μέρα. Φαντασθείτε ηγέτες μιας επαναστατημένης εργατικής τάξης να απαιτούν αναστολή της επαναστατικής διαδικασίας μέχρις ότου οι βουλευτές (που εκλέχθηκαν σε παρελθούσα συγκυρία που τώρα δεν ισχύει και που οι περισσότεροι  τους μπορεί να παίζουν ακόμα το πολιτικό θέατρο τους με υποβολέα το κεφάλαιο) να παραχωρήσουν στους οι εργάτες άδεια πριν  συνεχίσουν το επαναστατικό έργο τους... Η επανάσταση δεν είναι κακόγουστο ανέκδοτο. Γι αυτό είναι σοβαρό και απόλυτα τίμιο που το κόμμα στο πρόγραμμα του δηλώνει:

 «Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες».

Απ’ αυτό δεν δικαιολογείται απόρροια συμπεράσματος όμως ότι η παράκαμψη του κοινοβουλίου στο δρόμο προς  με τη λαϊκή εξουσία, όπως προγραμματίζει το ΚΚΕ,  σημαίνει και παράκαμψη της λαϊκής κυριαρχίας. Ακριβώς το αντίθετο! Αυτό για το οποίο παλεύουν, και πρέπει να παλεύουν, οι κομμουνιστές είναι να φέρουν τέρμα στην χειραγώγηση της εργατικής τάξης απο το κεφάλαιο, στη νοθεία έκφρασης της λαϊκής θέλησης, και όχι στο δικαίωμα του λαού να εκφράζεται. Οι κομμουνιστές παλεύουν για ουσιαστική άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας – είναι πολέμιοι της υποκρισίας, της δημαγωγίας, φιλαρχίας, απάτης, γενικά είναι οι χειρότεροι εχθροί του πολιτικού αμοραλισμού που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς υπηρέτες του κεφαλαίου μέσα στο κοινοβούλιο αλλά κι έξω απ’ αυτό. Δεν είναι ενάντια στην λαϊκή κυριαρχία αλλά ενάντια στην φαλκίδευση της μέσα στο αστικό κοινοβουλευτικό σχήμα.

Περαιτέρω, πουθενά στο ισχύον πρόγραμμα του ΚΚΕ  δεν υπονοείται ότι ο σοσιαλισμός είναι ασυμβίβαστος με θεσμούς και δομές μέσω των οποίων ο λαός, με δικαίωμα ψηφοφορίας, θα εκλέγει αντιπρόσωπους σε ένα σώμα με νομοθετικές εξουσίες, όπως μια βουλή λαϊκών αντιπρόσωπων.

Το ΚΚΕ στο πρόγραμμα του λεει ότι  «Η μορφή που θα πάρει το επαναστατικό εργατικό κράτος στην Ελλάδα θα λυθεί μέσα στην επαναστατική πάλη». Είναι λογικό να μην προγραμματίζει πλήρως την μορφή του σοσιαλιστικού κράτους το ΚΚΕ, με την έννοια ότι ούτε πιστεύει ούτε πρεσβεύει κανείς ότι την επανάσταση θα την κάνουν μόνοι τους οι κομμουνιστές. Επί πλέον, στο πρόγραμμα μπαίνει ξεκάθαρα: «Η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι υπόθεση μιας επαναστατικής πρωτοπορίας». Το ισχύον πρόγραμμα ορίζει ότι το όχημα μετάβασης απο τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό θα είναι ένα αντιιμπεριαλιστικο, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο πάλης, μια συμμαχία της εργατικής τάξης με άλλα κοινωνικά στρώματα  – δηλαδή το κόμμα αντάμα με σύμμαχες δυνάμεις.

Το ΚΚΕ όντως διεκδικεί για το εαυτό του το ρόλο του εμπνευστή και καθοδηγητή της τάξης που το γέννησε, της εργατικής τάξης.  Άλλωστε αυτός ο ρόλος για οποιοδήποτε κόμμα, αν είναι ικανό να τον παίξει,  είναι δικαιωματικός σε σχέση με την τάξη που υπηρετεί. Όμως, το ΚΚΕ δεν παλεύει να πάρει το ίδιο την εξουσία, διαθέτει την σοφία να μπορεί να κατανοεί ότι ένα κόμμα δεν κατέχει και δεν μπορεί να κατέχει την εξουσία. Και στον καπιταλισμό το κόμμα κυβερνά μεν, αλλά η εξουσία ασκείται πάντα απο την καπιταλιστική τάξη, και μάλιστα απο μια ελίτ των πολιτικά δραστήριων μελών της. Ο στόχος του ΚΚΕ με λόγια και πράξεις είναι η ανάδειξη της ίδιας της εργατικής τάξης και των σύμμαχων της σε φορέα εξουσίας. Διαθέτει την σοφία να μπορεί να κατανοεί επίσης ότι, όσο κι αν παλεύει για το σκοπό αυτό κι όσο κι αν τον επιθυμεί,  η δημιουργία τέτοιων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτισμικών συνθηκών που να καθιστά δυνατό τον παραπάνω στόχο δεν μπορεί να είναι δημιούργημα μιας πολιτικής οργάνωσης, ενός κόμματος. Λογικά, ούτε και  μονοπώλιο κυβέρνησης  διεκδικεί για τον εαυτό του το κόμμα όταν στο ισχύον πρόγραμμα του ξεκαθαρίζει ότι: «Η σοσιαλιστική δημοκρατία θα κατοχυρώσει την ύπαρξη των κομμάτων που δρουν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος».

Μπορεί να μην ξέρουμε όλες τις μορφές διακυβέρνησης θα δημιουργήσει η εργατική τάξη όταν καταλάβει την εξουσία, αλλά απο αυτό δεν  απορρέει συμπέρασμα ότι όλα είναι  θεμιτά φτάνει να προκύψουν απο επαναστατική πάλη.  Είναι ξεκάθαρο και δεδομένο σαν αρχή ότι το κόμμα θεωρεί την επαναστατική μετατροπή της κοινωνίας να εκφράζει απαραβίαστα και αδιάκοπα την πλειοψηφία του λαού. Κάτι αντίθετο μ’ αυτό θα έκρυβε μια αλαζονική, ελιτιστική στάση απέναντι στα δημοκρατικά πιστεύω του λαού που δεν χαρακτηρίζει το ΚΚΕ. Θα δικαιολογούσε φόβους μέσα στην εργατική τάξη εκτρέφοντας μια διεστραμμένη απο την αστική προπαγάνδα καρικατούρα του ΚΚΕ σαν μια οργάνωση εξωπραγματικών σεκταριστών που αυθικανοποιείται με οράματα αυταρχικών λύσεων σε προβλήματα  διακυβέρνησης και που αν γίνει κυβέρνηση, άμποτε (...), θα επιβάλει δικτατορία του κόμματος πάνω στον υπόλοιπο λαό. Υπέρτατα αναγκαίο για μια κυβέρνηση-όργανο λαϊκής εξουσίας είναι, όπως αναφέρεται στο παραπάνω εδάφιο απο το πρόγραμμα του ΚΚΕ, να «έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού». Εννοείται, ο αγωνιζόμενος λαός πρέπει να πλειοψηφεί και η έγκριση και η συγκατάθεση του να είναι γνήσια και έγκυρα εκφρασμένη.

Επειδή στον σοσιαλισμό η εξουσία έχει τις ρίζες της στην βάση και η πολιτική αντιπροσώπευση ξεκινά απο την βάση, η οποία βάση απαραβίαστα και άμεσα ελέγχει τους αντιπρόσωπους της, το σχήμα εξουσίας στον σοσιαλισμό δεν μπορεί ποτέ να χωρέσει σε οποιοδήποτε γνωστό μοντέλο αστικής δημοκρατίας, όπου ο λαός εκλέγει αλλά δεν ελέγχει την κυβέρνηση, όπου στην καλύτερη περίπτωση, μια επιφατική λαϊκή κυριαρχία ουδέποτε αγγίζει τον οικονομικό ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου. Βασική ειδοποιός διαφορά του σοσιαλισμού είναι ότι, καταργώντας την δικτατορία του κεφαλαίου, δημιουργεί την δημοκρατία στον χώρο της παραγωγής.  Είναι συνέπεια της επιβολής δημοκρατίας στον χώρο της παραγωγής το ότι η εξουσία ασκείται απο την εργατική τάξη κι όχι πλέον απο την αστική τάξη. Αυτό ακριβώς, η δημοκρατία στον χώρο της παραγωγής, η οποία βασίζεται στη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, είναι η πεμπτουσία της Δικτατορίας του Προλεταριάτου κι όχι η βία η οποία προκαλείται απο την βία της  ευγενικής ελίτ, της αστικής τάξης, που γίνεται άγριο θηρίο όταν χάνει τον παράδεισο της.

Η ίδια ελίτ, που είναι πάντα πρόθυμη να αιματοκυλάει τους λαούς ακόμα κι όταν η εξουσία της φαίνεται απροσπέλαστη, που είναι  ήδη μαθημένη σε προβοκάτσιες, δολιοφθορές, πόλεμους, ακόμα και γενοκτονίες προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα της, πως θ’ αλλάξει φύση όταν η εξουσία της κλονίζεται; Όταν χάνει, η αστική τάξη δεν φοράει βελούδινα ρούχα. Ας μη ζητά λοιπόν να τα φορέσει η εργατική τάξη.

Μ (Ικαρία, Γενάρης 2013)