με χαρακτηριστικά εφιαλτικής γελοιότητας και μίγματος ηλιθιότητας και τρέλας

Φανταστείτε ένα δισεκατομμυριούχο, σε μια πολιτική συγκέντρωση να λέει
«Έχω παρατάξει τα πλουσιότερα και εξυπνότερα άτομα στη χώρα. Αν εκλεγώ πρόεδρος, αυτά θα διαπραγματευτούν για την Αμερική».

Αυτό είπε ο Ντόναλντ Τραμπ,στο MANCHESTER, Ν.Η. όπου την Τρίτη κέρδισε την ψηφοφορία Ρεπουμπλικανών οπαδών για επιλογή υποψηφίου Προέδρου των ΗΠΑ! Θυμίζει κάτι σαν εγκώμιο αριστοκρατίας, που στερείται έντεχνης ρητορικής ή, αλίμονο, απέχει απο την κομψότητα ενός πλατωνικού λόγου; Αν άριστοι είναι οι κατέχοντες χρήμα, τότε ναι.

Θα μου πεις: Δηλαδή τώρα ποιοί διαπραγματεύονται για την Αμερική; Οι πολλοί μικροαστοί μαλάκες που ψηφίζουν republican, μέρος του πλήθους , γύρω στις 3000 που χτες επευφημούσαν άγρια. Ή οι φτωχοί Αμερικανοί που αυξάνονται και πληθύνονται, αρκετοί από τους οποίους (εξωφρενικά παραδόξως!) ψηφίζουν republican; Όχι. Αυτό που μας λέει ο Ντόναλντ είναι πως η ελίτ των δισεκατομμυριούχων θα κυβερνά άμεσα! Όχι έμμεσα, ως συνήθως, χρηματοδοτώντας τα πολιτικά της ανδρείκελα που λειτουργούν σαν νοικιασμένοι κώλοι.

Αντιφατικός κι αλλοπρόσαλλος, ο Τραμπ έχει κριτικάρει έντονα τους πολιτικούς που δουλεύουν σαν υπηρέτες, φευ, των δισεκατομμυριούχων χορηγών τους και οι οποίοι αρνούνται να προβούν  σε οποιαδήποτε ενέργεια βλάψει τους χορηγούς αυτούς (και, το πιο σημαντικό, τις χορηγίες τους), χαρακτηρίζοντάς τους  «ανίκανους» και «αδύναμους».

Τί το επαναστατικό προτείνει σαν λύση, λοιπόν; Να σχηματίσει κυβέρνηση με μερικούς δισεκατομμυριούχους από τη παρέα του... Όπως το έθεσε, μερικοί από τους φίλους του «είναι καλοί άνθρωποι, κάποιοι όχι και τόσο καλοί, και κάποιοι είναι τέτοιοι που δεν θα ήθελες να πιεις καφέ μαζί τους...».

Ναι αλλά «.... θα κάνουν την Αμερική και πάλι μεγάλη!»

Ο Τραμπ και οι οικονομικά πανίσχυροι υποστηριχτές του, κρύβουν την πραγματική πολιτική τους ατζέντα, μέρος της οποίας είναι η μετεξέλιξη του ισχυρότερου κράτους που γνώρισε ο πλανήτης εγγύτερα προς τον φασισμό.
Θυμίζοντας λίγο Χίτλερ και λίγο Μουσολίνι, ο Τραμπ δήλωσε ότι ο αμερικανικός λαός έχει ξεκινήσει ένα κίνημα του οποίου η μοναδική προσωποποίηση είναι αυτός!

Κάθε φορά που, σε παρατεταμένη οικονομική και πολιτική κρίση, το μεγάλο κεφάλαιο, και δη το χρηματιστικό, αναδεικνύει ως πολιτικό του  εκπρόσωπο ένα κλοουν με χαρακτηριστικά εφιαλτικής γελοιότητας και μίγματος ηλιθιότητας και τρέλας, η ανθρωπότητα πρέπει να νιώθει λίγο εντονότερο φόβο... 

***
Η φωτο απο την people's world

πλούσιοι - πλουσιότεροι - πλουσιότατοι!

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα με νούμερα

Εκθεση για τον παγκόσμιο πλούτο που παράγουν οι πολλοί και καρπώνονται λίγοι καπιταλιστές

Οι ουρές των ανέργων αυξάνονται στην Ισπανία

Ερευνα της «Credit Suisse», που δημοσιεύτηκε προχτές καταγράφει τι σημαίνει καπιταλιστική βαρβαρότητα και όξυνση της ταξικής ανισότητας.

Η προέλευση της περιβαλλοντικής κρίσης βρίσκεται στη διαδικασία της συσσώρευσης κεφαλαίου

Ο καπιταλισμός σήμερα είναι παγιδευμένος σε μια κατά τα φαινόμενα ατελείωτη κρίση, με οικονομική στασιμότητα και χάος να κυκλώνει τον πλανήτη. Αλλά ενώ ο κόσμος έχει εστιάσει έμμονα στο οικονομικό πρόβλημα, οι παγκόσμιες περιβαλλοντικές συνθήκες υφίστανται ραγδαία επιδείνωση, κι η ανθρωπότητα βρίσκεται ενώπιον της απόλυτης κρίσης της: που αφορά την μακροπρόθεσμη επιβίωση της. Η κοινή προέλευση των δύο αυτών κρίσεων βρίσκεται στη διαδικασία της συσσώρευσης κεφαλαίου. Ομοίως, η κοινή λύση πρέπει να αναζητηθεί σε ένα "επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας στο σύνολό της", που βαίνει πέρα απ' το καθεστώς του κεφαλαίου.

Είναι ακόμα δυνατό για την ανθρωπότητα να αποτρέψει αυτό που ο οικονομολόγος Robert Heilbroner αποκάλεσε κάποτε «οικολογική συντέλεια του κόσμου»;  Τα μέσα για τη δημιουργία ενός δίκαιου και βιώσιμου κόσμου υπάρχουν σήμερα, και μπορεί να βρεθούν κρυμμένα στο αυξανόμενο χάσμα μεταξύ του τι θα μπορούσε να επιτευχθεί με τους πόρους που έχουμε στη διάθεσή μας, και τι η επικρατούσα κοινωνική τάξη πραγμάτων μας επιτρέπει να επιτύχουμε. Αυτό είναι το λανθάνον δυναμικό για έναν εντελώς διαφορετικό μεταβολισμό του ανθρώπου με τη φύση που προσφέρει το αντικλείδι για μια επεξεργάσιμη οικολογική στρατηγική εξόδου.

 εισαγωγή στο άρθρο The Planetary Emergency των John Bellamy Foster and Brett Clark - monthly review

ολοένα και πιο πηχτό σκοτάδι μιας νύχτας γεμάτης εφιάλτες

«Όταν η συσσώρευση του πλούτου δεν κατέχει ύψιστη κοινωνική σημασία, θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές στον κώδικα της ηθικής. Θα πρέπει να είμαστε σε θέση να απαλλαγούμε από πολλές από τις ψευτο-ηθικές αρχές που μας δαιμονίζουν για διακόσια χρόνια, με βάση τις οποίες έχουμε εξυψώσει μερικά από τα πιο αντιπαθητικά των ανθρώπινων ελαττωμάτων στη θέση των υψηλότερων αρετών. Θα καταστούμε ικανοί να τολμήσουμε να αξιολογήσουμε τo χρηματικό κίνητρο με την πραγματική του αξία. Η αγάπη του χρήματος ως κατοχή - σε διάκριση από την αγάπη του χρήματος ως μέσο για τις απολαύσεις και τις πραγματικότητες της ζωής – θα πρέπει να αναγνωριστεί για αυτό που είναι, μια κάπως αηδιαστική νοσηρότητα, μια από αυτές τις ημι-εγκληματικές, ημι-παθολογικές τάσεις τις οποίες παραδίδουμε με ρίγος στους ειδικούς για τις ψυχικές παθήσεις ...»

Αυτές οι σκέψεις δεν ανήκουν σε κάποιον ιερωμένο που βλέπει κριτικά την φύση του καπιταλισμού. Ούτε βέβαια στον Μαρξ (του οποίου  η πένα ήταν κατά πολύ κομψότερη και η σκέψη καθόλου απλοϊκή όπως αυτή παραπάνω). Σωστά λέει ότι η φιλαργυρία είναι «αηδιαστική νοσηρότητα». Ακόμα πιο καλά θ’ ακουγόταν αν έλεγε ότι το φυτώριο καλλιέργειας των πιο αντιπαθητικών ανθρώπινων ελαττωμάτων και η ανύψωση τους σε ανώτατες αρετές είναι ο καπιταλισμός.  Αλλά δεν το λέει αυτό. Πιο κάτω μας συμπληρώνει:  

«Όλα τα είδη των κοινωνικών εθίμων και οικονομικών πρακτικών που επηρεάζουν την κατανομή του πλούτου και των οικονομικών ανταμοιβών και κυρώσεων, τα οποία τώρα διατηρούμε με κάθε κόστος, όσο απεχθή και άδικα κι αν είναι από μόνα τους, επειδή είναι τρομερά χρήσιμα για την προώθηση της συσσώρευσης του κεφαλαίου, στη συνέχεια θα είμαστε ελεύθεροι, επιτέλους, να τα απορρίψουμε». [....]

Μήπως δηλαδή εννοεί εδώ περίπου το ίδιο μ΄ αυτό που είπαν και οι Μαρξ και Ενγκελς; Ότι δηλαδή όταν ο καπιταλισμός αναπτυχθεί στο ανώτατο στάδιο ωρίμανσης του θα είναι δυνατή η υπέρβαση του και, συνακόλουθα, θα είναι δυνατό και το πέρασμα από την αναγκαιότητα  στην ελευθερία; Όχι ακριβώς. Στην συνέχεια μας «γλιστράει» λίγο σε παραδοσιακή ηθικολογία και ανοησία: 

«Μας βλέπω ελεύθερους, λοιπόν, να επιστρέψουμε σε μερικές από τις πιο σίγουρες και σταθερές αρχές της θρησκείας και της παραδοσιακής αρετής – πως η πλεονεξία είναι αμαρτία, πως η πληρωμή της τόκων είναι πλημμέλημα, και η αγάπη του χρήματος είναι απεχθής, ότι εκείνοι που βαδίζουν πιο αληθινά στα μονοπάτια της αρετής και λογικής σοφίας σκέφτονται λιγότερο το αύριο. [… ]

Προσοχή όμως! Δεν είναι καιρός για όλα αυτά ακόμα. Για τουλάχιστον εκατό χρόνια ακόμη θα πρέπει να υποκρινόμαστε στους εαυτούς μας και σε όλους ότι το δίκαιο είναι φαύλο και το φαύλο είναι δίκαιο. Διότι το φαύλο είναι χρήσιμο ενώ το δίκαιο δεν είναι. Η φιλαργυρία και η τοκογλυφία και η ασφάλιση πρέπει να παραμείνουν οι θεοί μας για λίγο ακόμα. Γιατί είναι το μόνο που μπορεί να μας οδηγήσει έξω από το τούνελ της οικονομικής αναγκαιότητας στο φως της ημέρας».

Από τότε (1930) που ο John Maynard Keynes έγραφε τις Οικονομικές Πιθανότητες για τα Εγγόνια μας (Economic Possibilities for our Grandchildren), απ’ όπου παραθέσαμε τα παραπάνω, κοντεύουν να περάσουν εκατό χρόνια. Αυτοι που μας κυβερνάνε δεν "υποκρίνονται στους εαυτούς τους και σε όλους ότι το δίκαιο είναι φαύλο και το φαύλο είναι δίκαιο". Το επιβάλλουν με την πλέον απροκάλυπτη ωμότητα. Και μ’ όλη την φιλαργυρία, την τοκογλυφία, την απληστία, την επιθετικότητα, μ’ όλη την καταστροφικότητα και την σαπίλα που έχει διαβρώσει τον ιστό της κοινωνίας και, εντέλει, μ’ όλη την συσσώρευση κεφαλαίου που έχει προωθηθεί από αυτά τα κτηνώδη ένστικτα που κυριαρχούν στις πρακτικές (οικονομικές και όχι μόνο) του καπιταλισμού,  η «οικονομική αναγκαιότητα» δεν υποχωρεί. Αντιθέτως, υποχωρεί η ελευθερία, και αντί για «φως της ημέρας» έχουμε το ολοένα και πιο πηχτό σκοτάδι μιας νύχτας γεμάτης εφιάλτες.

M

Δε χωράει παρανόηση

Από την πρώτη στιγμή των μνημονίων, πριν από τις εκλογές, μετά τις εκλογές, τώρα με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, αρκετοί μιλούν για «ειδικές συνθήκες» τις οποίες διέρχεται η Ελλάδα.
Λόγω αυτών των «ειδικών συνθηκών», λένε, πρέπει να καθοριστεί και να επανακαθοριστεί η στάση των κομμάτων τόσο απέναντι στα πράγματα, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε σε μεγάλο βαθμό από το ΣΥΡΙΖΑ, που προεκλογικά (και όχι μόνο) καταδημαγώγησε με τα περί «συνεργασίας με το ΚΚΕ», για να καταλήξει μετεκλογικά να οικοδομεί «κοινό τόπο» με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, τον Ομπάμα και τους καπιταλιστές - «επενδυτές» (πλην «Πειρατών»...).
Αλλά ας δούμε ποιες είναι αυτές οι «ειδικές συνθήκες» και τι πραγματικά επιβεβαιώνουν:

*

Διαπίστωση πρώτη: Η βαρβαρότητα που με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια εξαπλώνεται στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης.

Αλλά αυτή η κρίση έχει όνομα, έχει αιτία και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη
καπιταλιστική κρίση.
Η πρώτη και κύρια, λοιπόν, «ειδική συνθήκη» που επικρατεί και στην Ελλάδα είναι αυτή ακριβώς: Η κρίση του καπιταλισμού.
Το συμπέρασμα, επομένως, που προκύπτει από τούτη την κομβική διαπίστωση δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:
Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της - ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης -
είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη»
που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο - ότι
η βαρβαρότητα, η αγριότητα, ο μισανθρωπισμός, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία και κάθε λογής έκφρασή τους, όπως τη βιώνουμε και στην Ελλάδα, δεν αποτελούν παρά τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος - του καπιταλιστικού συστήματος - που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος)
προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή. Μέσα από τον κοινωνικό αφανισμό. Βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κλπ.).

*

Διαπίστωση δεύτερη: Επειδή ακριβώς όσα βιώνει ο ελληνικός λαός δεν είναι παρά οι συνέπειες της ομηρίας του στα δεσμά της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, εκείνο που προκύπτει, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος όπου εξουσιάζουν τα μονοπώλια, είναι ότι:

Χωρίς την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος,
καμία «βελτίωση»,
καμία «καλυτέρευση» και, πολύ περισσότερο,
καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει.
Να λοιπόν που μέσα σε αυτές τις συνθήκες
- και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» -
τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι
«σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά»,
ισχύουν χίλιες φορές.

*

Διαπίστωση τρίτη: Ο «φιλολαϊκός», ο «φιλεργατικός», ο «προοδευτικός», ο «αριστερός» λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, κρίνεται με βάση την εξής λυδία λίθο:

Τα όσα λέει, τα όσα ισχυρίζεται, τα όσα επαγγέλλεται, τα όσα υπόσχεται, τα όσα διακηρύσσει, και κυρίως τα όσα εννοεί, προσδιορίζονται, αποκαλύπτονται, από ένα πράγμα:
Από το «πού» λέει ότι θα γίνουν αυτά και εκείνα που υπόσχεται.
Θα γίνουν εντός ή εκτός του καπιταλισμού των κρίσεων, της αντιλαϊκής «ανάπτυξης» και της βαρβαρότητας; Θα γίνουν με ρήξη ή με... «διαπραγμάτευση» με το σύστημα της βαρβαρότητας; Θα γίνουν εντός ή εκτός των μηχανισμών της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ); Θα γίνουν εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κλπ.);

***

Αυτά είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία προκύπτει
- και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο -
το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός»
ή το πόσο δημαγωγικός, οπορτουνιστικός και απατηλός
είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα.
Μέσα, δηλαδή, σε εκείνο ακριβώς το σύστημα, μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!

***

Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ζυγιστούν όσοι εμφανίζονται σαν «σωτήρες» (και ενίοτε σαν «αριστεροί σωτήρες», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ).
Ετσι πρέπει να κριθούν αυτοί που καταγγέλλουν τάχα την Κόλαση, όμως όχι για να καταργήσουν την Κόλαση, αλλά για να υποσχεθούν ότι άμα «διαπραγματευτούν» αυτοί με τους «διαβόλους», τότε ο λαός θα έχει να... ελπίζει, σε τι; Σε μια «καλύτερη θέση» - (πού;) - μέσα στο καζάνι της Κόλασης!
Ομως το ζήτημα δεν είναι η «διαχείριση» της Κόλασης. Δεν είναι μια «καλύτερη» θέση στην Κόλαση. Εδώ δε χωράει καμία παρανόηση: Τέτοια «καλή» θέση δεν υπάρχει. Το ζήτημα, που τίθεται επιτακτικά, το υπερώριμο αίτημα του καιρού μας, είναι η κατάργηση της Κόλασης!
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινείται ο αγώνας του λαού, που για να είναι νικηφόρος απαιτείται η συμμαχία των «κολασμένων» απέναντι στους εκμεταλλευτές τους. Η συμμαχία του λαού. Η κοινωνική συμμαχία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, η κοινωνική συμμαχία από τα κάτω.

Μια συμμαχία που όχι μόνο αρνείται, όχι μόνο αποκαλύπτει, αλλά και ακυρώνει τις πολιτικές συμμαχίες από τα πάνω, τα κομπρεμί, τη δημαγωγία, όσων θέλουν, ξεκάθαρα, να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ' αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου, για να γίνουν αυτοί «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη».

Αυτή η συμμαχία, η κοινωνική συμμαχία, η λαϊκή συμμαχία, είναι μονόδρομος, ειδικά σήμερα.
Σήμερα που - και λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού - τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού. Υπέρ της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπέρ του σοσιαλισμού.

Του Νίκου ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟY

Ποιος βγαίνει κερδισμένος από την κρίση;

           Από τη συνάντηση εκπροσώπων 11 πολυεθνικών με τον Α. Σαμαρά 

Βγαίνουν κάποιοι κερδισμένοι από την οικονομική καπιταλιστική κρίση; Και βέβαια βγαίνουν. Η πρόσφατη «ανατριχιαστική» αξίωση των 11 κερδοφόρων πολυεθνικών για εργαζόμενους δούλους, με μισθούς 300 ευρώ, προκειμένου, όπως ισχυρίζονται, να επενδύσουν είναι ένα απλό δείγμα. Και η απόδειξη για το πόσο κερδισμένες θα βγουν έρχεται από τη Μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, εκεί όπου ξεκίνησε η κρίση. Όπως αναφέρει δημοσίευμα της ηλεκτρονικής σελίδας enet.gr, αναλυτές μεγάλων χρηματοοικονομικών οίκων ανακαλύπτουν ότι την τελευταία 4ετία τα εταιρικά κέρδη έχουν εκτοξευτεί, αλλά οι επιχειρήσεις δεν προσλαμβάνουν και μειώνουν τους μισθούς.

Το πόσο έχουν εκτοξευτεί τα εταιρικά κέρδη σε επίπεδα ρεκόρ όταν τα εργατικά εισοδήματα υποχωρούν συνεχώς είναι ενδεικτικό από τα στοιχεία που παραθέτουν οι αναλυτές και αναφέρουν ότι: «Τα εταιρικά κέρδη στις ΗΠΑ ως ποσοστό του συνολικού εθνικού εισοδήματος ανήλθαν στο 14,2% το γ' τρίμηνο του 2012, το υψηλότερο μερίδιο που έχει καταγραφεί ποτέ από το 1950. Τα εταιρικά κέρδη έχουν αυξηθεί κατά 20,1% σε ετήσια βάση από το τέλος του 2008, αλλά το διαθέσιμο ενισχύθηκε μόλις 1,45% σε ετήσια βάση κατά την ίδια περίοδο (προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό). Την ίδια ώρα το ποσοστό του εισοδήματος που πήγε στους εργαζόμενους υποχωρεί στο 61,7%, κοντά στα χαμηλότερα επίπεδα από το 1966».

Άλλος αναλυτής αποκαλύπτει, την ίδια στιγμή, ότι «παρά την αναιμική ανάπτυξη τα εταιρικά κέρδη εκτοξεύτηκαν, κυρίως λόγω της δραματικής μείωσης θέσεων εργασίας και τις μειώσεις μισθών που σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση της εργασίας κράτησαν ψηλά την παραγωγικότητα και τα εταιρικά κέρδη ως ποσοστό του παραγόμενου προϊόντος» και συμπληρώνει: «Δεν έχει υπάρξει τέτοια περίοδος από τη δεκαετία του '50 που αυτή η τάση ήταν τόσο έντονη».

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο αναλυτής δηλώνει ότι την ώρα που ο Αμερικανός εργαζόμενος βιώνει σκληρά στο πετσί του την κρίση οι εταιρείες κάνουν πάρτι. Αυτή είναι η ανάπτυξη για την οποία η τρικομματική συγκυβέρνηση ευαγγελίζεται ότι παλεύει να πετύχει. Ανάπτυξη με ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων για το ποια θα πετύχει να έχει την πιο φτηνή εργατική δύναμη για να αυξήσει την κερδοφορία της. Ανάπτυξη από την οποία το μόνο που έχουν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι είναι ένα ξεροκόμματο, για το οποίο μάλιστα θα παρακαλάνε.

902.gr

Εβδομήντα δύο φτωχοί, «κάνουν» έναν πλούσιο!

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΚΑΙ ΤΟ 2012 ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ συνέχισαν να γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί συνέχισαν να γίνονται φτωχότεροι. Σύμφωνα με τα στοιχεία του αμερικάνικου περιοδικού «Forbes» οι 1.426 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη συσσώρευσαν πλούτο 5,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ το 2011 είχαν συσσωρεύσει 4,6 τρισεκατομμύρια.Σ' αυτή τη λίστα των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου οι ΗΠΑ εκπροσωπούνται με 442 δισεκατομμυριούχους και ακολουθούν η Ασία με 386, η Ευρώπη με 366, η Λατινική Αμερική με 129 και η Μέση Ανατολή με την Αφρική με 103. Ο μέσος όρος της περιουσίας τους αυξήθηκε πέρυσι κατά 3,8 δισ. δολάρια έναντι των 3,7 δισ. δολαρίων του 2011. Αν και το 2011 όσες περιουσίες αυξήθηκαν άλλες τόσες μειώθηκαν, το 2012 οι κερδισμένοι υπερσκέλισαν σε αναλογία 4/1 τους χαμένους.
ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ «FORBES» και τρεις Ελληνες, οι οποίοι είναι ο Σπύρος Λάτσης (3,3 δισ. δολάρια), ο Αριστοτέλης Μυστακίδης (2,7 δισ. δολάρια) και ο Φίλιππος Νιάρχος (2,6 δισ. δολάρια).
Μια αξιοσημείωτη επισήμανση στο δημοσίευμα του περιοδικού αναφέρει ότι μεταξύ των συνολικά 1.426 πλουσιότερων του κόσμου οι 961, δηλαδή οι περισσότεροι, είναι «αυτοδημιούργητοι», οι 184 κληρονόμησαν τα πλούτη τους, ενώ οι 281 κληρονόμησαν μέρος της περιουσίας τους και κατόρθωσαν να την αυξήσουν.
ΒΕΒΑΙΩΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ, δεν είναι φυσικά φαινόμενο. Η συσσώρευσή του είναι το αποτέλεσμα εκμετάλλευσης, είναι το αποτέλεσμα μιας απίστευτης καταστροφής δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες απόλυτης ένδειας. Η εξέλιξη της αναλογίας μεταξύ των φτωχότερων και των πλουσιότερων είναι χαρακτηριστική. Το 1820 στους 3 φτωχότερους αντιστοιχούσε 1 πλούσιος, το 1913 η αναλογία έγινε 11 προς 1, το 1950 έγινε 35 προς 1, το 1973 έγινε 44 προς 1, ενώ το 1992 ήταν 72 προς 1!
Στη σκοτεινή πλευρά του πλανήτη των πλουσίων, το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή πάνω από 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με εισόδημα μικρότερο από 2,5 δολάρια την ημέρα...
Σ' ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΜΥΘΗΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ και του προκλητικού πλούτου, όπου το 20% των πλουσιότερων συγκεντρώνει το 75% του συνολικού πλούτου, πάνω από 22.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα!
ΑΠΕΝΑΝΤΙ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΧΛΙΔΗΣ, όπου ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ημερήσιο εισόδημα 10,4 εκατομμύρια δολάρια (!), υπάρχει ο κόσμος όπου πάνω από ένα δισεκατομμύριο παιδιά ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, όπου το ένα στα πέντε παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, όπου το ένα στα επτά παιδιά δεν έχει καμιά ιατροφαρμακευτική φροντίδα. Είναι ο κόσμος του καπιταλισμού.

rizospastis.gr

«... από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά... »

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας και με βάση το κριτήριο ότι φτωχός στον κόσμο θεωρείται όποιος ζει με 1,25 δολάρια τη μέρα, το 2011 οι φτωχοί του πλανήτη ξεπερνούσαν τα 1,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Αν το κριτήριο αυξηθεί στα 2 δολάρια τη μέρα, τότε η φτώχεια έχει ρουφήξει στη δίνη της πάνω από το μισό πληθυσμό της Γης...
Ενδεικτικό των ρυθμών φτωχοποίησης του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ότι μόνο μέσα σε ένα εξάμηνο, την περίοδο Ιούνης - Δεκέμβρης 2010, στους ανθρώπους που βρέθηκαν κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας προστέθηκαν άλλα 44 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
Τι σημαίνει φτώχεια καταγράφεται στις διεθνείς μελέτες:
Ηδη προ κρίσης και σύμφωνα με τα δεδομένα του 2004, κάθε χρόνο 18 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή 50.000 άνθρωποι τη μέρα, πεθαίνουν από αιτίες σχετιζόμενες με τη φτώχεια («Φτώχεια: Mια Παγκόσμια Μάστιγα http://thesecretrealtruth.blogspot.com»).
Ειδικά στην ΕΕ, όπως αναφέρει η προ μηνός έκθεση της Eurostat, το ένα τέταρτο του πληθυσμού των κρατών - μελών της, δηλαδή 120 εκατομμύρια άνθρωποι, τελούσε το 2011 υπό την απειλή της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Ειδικότερα στην Ελλάδα το φάσμα της φτώχειας αντιμετωπίζει το 31% του πληθυσμού που ζει με 491 ευρώ το μήνα. Αν κάποιος στη χώρα μας, όμως, ζει με 492 ευρώ το μήνα, δεν θεωρείται φτωχός...

*

Πάμε τώρα να δούμε τι παράγει η φτώχεια.

Πολύ φυσικά θα σκεφτεί κανείς ότι η φτώχεια τι άλλο μπορεί να παράγει εκτός από δυστυχία, εξαθλίωση, μιζέρια και θάνατο. Σωστά. Αλλά αυτή είναι η μια πλευρά. Γιατί στον κόσμο των μονοπωλίων, στον κόσμο των τραπεζιτών, στον κόσμο του Ομπάμα, της Μέρκελ και (γιατί όχι;) των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη,
η φτώχεια παράγει κάτι ακόμα:
Παράγει πλούτο. Ασύλληπτο πλούτο! Η φτώχεια παράγει... υπερδισεκατομμυριούχους!

*

Χτες, δόθηκε από το «Forbes» η φετινή «λίστα των δισεκατομμυριούχων». Εχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της σχετικής λίστας από την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και μετά. Θα διαπιστώσει ότι:

• Το 2008, προ κρίσης δηλαδή, οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη, κατά τη «λίστα Forbes», αριθμούσαν τους 793 και η συνολική περιουσία τους ανερχόταν στα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2010 ο αριθμός τους έφτασε τους 1.011.
• Το 2011 οι δισεκατομμυριούχοι ανήλθαν στους 1.216.
• Και σήμερα, όπως ανακοίνωσε χτες το «Forbes», οι υπερδισεκατομμυριούχοι του πλανήτη ανέρχονται πια στους 1.426, με τη συνολική τους περιουσία να έχει εκτιναχτεί στα 5,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.

*

Αυτό που προκύπτει από τα προηγούμενα είναι ότι στον κόσμο τους, στον κόσμο των κεφαλαιοκρατών, από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, συμβαίνουν τα εξής:

α) Την ίδια περίοδο κατά την οποία έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των δισεκατομμυρίων φτωχών, έχει παράλληλα διπλασιαστεί και ο αριθμός μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων Κροίσων, που από 793 ανήλθαν στους 1.426...
β) Την ίδια περίοδο που το μέγεθος και η «ποιότητα» της φτώχειας που ταλανίζει δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη πήραν απροσδιόριστες διαστάσεις, το μέγεθος της περιουσίας των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη... υπερδιπλασιάστηκε και από 2,4 τρισ. δολάρια ανήλθε στα 5,4 τρισ. δολάρια...
γ) Στις ΗΠΑ, όπου ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με συσσίτια ανήλθε στα 50 εκατομμύρια και που οι φάκελοι κατασχέσεων και οι πλειστηριασμοί κατοικιών μόνο μέχρι το 2010 ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια, οι δισεκατομμυριούχοι από 359 που ήταν το 2008 ανήλθαν στους 442...
δ) Στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι άνεργοι ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια, δηλαδή έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια από το 2008, την ίδια περίοδο οι δισεκατομμυριούχοι από 196 το 2008 τώρα μετρήθηκαν στους 366...
ε) Στον κόσμο της καπιταλιστικής θηριωδίας και μέσα στα χρόνια της κρίσης, στα χέρια αυτών των 1.426 «Κροίσων» του διεθνούς επιχειρηματικού «τζετ σετ» και της «φιλανθρωπίας» συγκεντρώθηκαν τόσα πλούτη που ισούνται σχεδόν με το ΑΕΠ της Κίνας των 1,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, που ισούνται με το ΑΕΠ της Ιαπωνίας, που ισούνται με τα ΑΕΠ της Γερμανίας και της Γαλλίας μαζί, που ισούνται με τα ΑΕΠ της Βραζιλίας, της Ρωσίας και της Ινδίας μαζί, που ξεπερνούν δύο και τρεις φορές το ΑΕΠ της Αυστραλίας, του Καναδά, της Ισπανίας και το ΑΕΠ όλων μαζί των χωρών της Αφρικής...

*

Ε, λοιπόν, αυτός ο κόσμος των δισεκατομμυρίων φτωχών από τη μια, και των 1.426 δισεκατομμυριούχων κεφαλαιοκρατών με τα 5,4 τρισ. δολάρια «κομπόδεμα» από την άλλη, δεν «διορθώνεται», δεν «βελτιώνεται», δεν «διαχειρίζεται», δεν «θεραπεύεται».

Αυτός ο κόσμος, ο κόσμος όπου
«το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους» (Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α', σελίδα 785),
η μόνη «θεραπεία» που μπορεί να πάρει είναι η ανατροπή και η συντριβή του καπιταλισμού.

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο πλούτος των καπιταλιστών

Ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου Κάρλος Σλιμ, μεξικανός μεγιστάνας των τηλεπικοινωνιών

Της Κικής Αλεξάνδρου

Τρεις Έλληνες βρίσκονται στη λίστα Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Πρόκειται για τους Σπ. Λάτση, Αρ. Μυστακίδη και Φ. Νιάρχο με περιουσία που ανέρχεται σε 3,3 δις, 2,7 δις και 2,6 δις δολάρια αντίστοιχα. Μάλιστα το ρεπορτάζ μας πληροφορεί ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης η περιουσία του Σπ. Λάτση αυξήθηκε κατά 700 εκατομμύρια δολάρια.

Τρεις άνθρωποι έχουν περιουσία 8,6 δισεκατομμύρια δολάρια. Και για να καταδείξουμε το μέγεθος θυμίζουμε ότι όλες οι περικοπές μισθών και συντάξεων στο διάστημα 2013 – 2016 σύμφωνα με το τρίτο μνημόνιο είναι περίπου 7 δισεκατομμύρια ευρώ. Λίγο παραπάνω απ’ ό,τι αυξήθηκε η περιουσία του Σπ. Λάτση σε ένα χρόνο είναι οι περικοπές στον ΕΟΠΠΥ, που ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας.

Αυτά για όλους όσους λένε ότι αυτή η βαρβαρότητα που βιώνει ο λαός σήμερα είναι ο μόνος δρόμος. Δεν είναι ο μόνος δρόμος, είναι ο καπιταλιστικός δρόμος, με τη βασική του αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, ο οποίος διευρύνεται, και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της από τον καπιταλιστή. Οι εργάτες παράγουν τον πλούτο, οι καπιταλιστές τον ιδιοποιούνται. Και οι πραγματικοί παραγωγοί του μετράνε σήμερα και τη μπουκιά που θα δώσουν στο παιδί τους, πεθαίνουν από τα μαγκάλια και τις ξυλόσομπες, ψάχνουν ανά την Ελλάδα μπας και εξασφαλίσουν κανένα φάρμακο απαραίτητο για την υγεία τους. Έτσι, ενώ υπάρχουν, με την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής όλες οι δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού, εκείνος οδηγείται δεκαετίες πίσω.

Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Απάνθρωπος, σάπιος και ξεπερασμένος. Δεν αλλάζει, δεν εξανθρωπίζεται. Μόνο ανατρέπεται. Γι’ αυτό μονόδρομος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι να ριζώσουν γερά τη συμμαχία τους, να βαδίσουν τον δικό τους δρόμο για την δική τους εξουσία, όπου ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγεται θα είναι οι παραγωγοί του. Όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσουν αυτό τόσο λιγότερα δεινά θα υποστούν.

902