Για "το συμφέρον του έθνους";

Η παρακάτω είδηση, με βάση κάποια οικονομικά στοιχεία της ΕΚΤ,  αναδεικνύει μια πτυχή της σχέσης ανισοτιμίας μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Ξεκινώντας απ' αυτήν, θα έκθεσω, μεταξύ άλλων, μια σκέψη σχετικά με "το συμφέρον του έθνους" μια φράση που πολύ συχνά στο στόμα αυτών που θα έπρεπε να το κλείσουν και να κρυφτούν,  γίνεται 'καραμελα'...

"η  ατομική περιουσία στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία έπεσε με ποσοστά ρεκόρ στην Ευρωζώνη κατά τη διάρκεια της κρίσης. Κατά την ίδια περίοδο, ο κατά κεφαλήν πλούτος στη Γερμανία και την Ολλανδία είδε σοβαρή ανάπτυξη [...]

Σύμφωνα με το Reuters,  κατά την περίοδο 2009-2013, οι πολίτες της Ιρλανδίας έχασαν €18.000 ανά άτομο, Έλληνες έχασαν σχεδόν €17.000, ενώ οι Ισπανοί έχασαν περίπου €13.000. Ο κύριος λόγος για αυτές τις απώλειες είναι η τεράστια πτώση της αγοράς ακινήτων.

Καθίκια

Καθήκιον, το ως φυσί ευρισκόμενον εν χρήσει και εν τοις πράγμασι ημών...

Αυτό το σημείωμα θα έπρεπε να το γράψω την 28η Οκτωβρίου. Μα "οι καιροί ου μενετοί".

Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για εθνική υπερηφάνεια.

Αλλά, ας το αναβάλουμε για αργότερα κι ας αρχίσουμε με τον ορισμό της λέξης "καθίκι" που, κατά το SLANG.gr, είναι:

Αν είσουν ως τα κόκκαλα ραγιάς...

Αν είσουν ως τα κόκκαλα ραγιάς και σάπιος,  

δεν θά σουν τώρα σκοτωμένος, αλλά «κάποιος».  

Κι ο τελευταίος δε θά σουν «άγνωστος» μπατίρης,  

μα πρώτος και γνωστός, ακόμα και βεζίρης! 

                                                                                   Κώστας Βάρναλης

Σύσσωμα τα πολιτικά  προσωπεία, νέο και παλιό, μαζί με τα ΜΜΕ προσπαθούν να εμπεδώσουν την ιδέα ότι είναι "φυσιολογικό" το κράτος μιας χώρας, μέσω του ύπατου εκπροσώπου του που κάθεται σε στρογγυλή τράπεζα με αυτούς που το εμποδίζουν να ασκήσει την πολιτική για την οποία αποφάσισε ο λαός με την ψήφο του, να παζαρεύει με αυτούς ποιες από τις προσταγές τους θα υλοποιήσει και με τι συγκεκριμένα μέτρα. Πρέπει να θεωρείται τώρα φυσιολογικό ότι,

ο ΣΥΡΙΖΑ σε Σημείο Καμπής;

Υπάρχει ένα σημαντικό δυναμικό στην αριστερή πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο επικρίνει την ολοένα-και-δεξιότερα μετατόπιση του στις πολιτικές διατεταγμένες μας,  ή προσπαθεί να αποτρέψει το περαιτέρω γλίστρημα του με την πλάτη πάνω στη γλοιώδη επιφάνεια του σοσιαλδημοκρατικού κέντρου.

Αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουν οι κομμουνιστές.

Ωστόσο...

... μερικά παραδείγματα πρώτα: 

Κώστας Βάρναλης: Η βουβή επέτειος

Χρονογραφημα του Κ.Βάρναλη στο “Ρίζο της Δευτέρας” στις 28/10/1947 για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου πιο επίκαιρο από ποτέ.

Η βουβή επέτειος.

Γιορτή και λαός.

H 28 του Οχτώβρη είναι μια μεγάλη μέρα για τον ελληνικό λαό – και μέρα ντροπής για τους προδότες του. Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το “αλβανικό έπος”. Και πάλι χωρίς το λαό. Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα -για να τους φυλάνε όταν πηγαίνουν στην τελετή – να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού.

για την 28η Οκτωβρίου - Video KNE

Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;

Αρθρογράφος: 

Νίκος Μπογιόπουλος

«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν' ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν' αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».

ΤΟ ΕΘΝΟΣ

THE NATION

What is a nation?
A nation is primarily a community, a definite community of people.
This community is not racial, nor is it tribal. The modern Italian nation was formed from Romans, Teutons, Etruscans, Greeks, Arabs, and so forth. The French nation was formed from Gauls, Romans, Britons, Teutons, and so on. The same must be said of the British, the Germans and others, who were formed into nations from people of diverse races and tribes.
Thus, a nation is not a racial or tribal, but a historically constituted community of people.
On the other hand, it is unquestionable that the great empires of Cyrus and Alexander could not be called nations, although they came to be constituted historically and were formed out of different tribes and races. They were not nations, but casual and loosely-connected conglomerations of groups, which fell apart or joined together according to the victories or defeats of this or that conqueror.
Thus, a nation is not a casual or ephemeral conglomeration, but a stable community of people.

J. V. Stalin, Marxism and the National Question

Τι είναι το έθνος;
Το έθνος είναι κατά κύριο λόγο μια κοινότητα, μια καθορισμένη κοινότητα ανθρώπων.
Αυτή η κοινότητα δεν είναι γενεαλογική, ούτε είναι φυλετική. Το σύγχρονο ιταλικό έθνος σχηματίστηκε από Ρωμαίους, Τεύτονες, Ετρούσκους, Έλληνες, Άραβες, και ούτω καθεξής. Το γαλλικό έθνος σχηματίστηκε από Γαλάτες, Ρωμαίους, οι Βρετανούς, Τεύτονες, και ούτω καθεξής. Το ίδιο πρέπει να λεχθεί και για τους Βρετανούς, τους Γερμανούς και άλλους, οι οποίοι διαμορφώθηκαν σε έθνη από ανθρώπους διαφορετικής ράτσας και φυλών.
Έτσι, ένα έθνος δεν είναι μια ράτσα ή φυλή. Αποτελούσε ανέκαθεν κοινότητα ανθρώπων.
Από την άλλη πλευρά, είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι μεγάλες αυτοκρατορίες του  Κύρου και του Αλέξανδρου δεν θα μπορούσαν να ονομαστούν έθνη, αν και προήρθαν ιστορικά και διαμορφώθηκαν από διαφορετικές ράτσες και φυλές. Δεν ήταν έθνη, αλλά περιστασιακά και χαλαρά συνδεδεμένο πυκνοκατοικημένα κέντρα των ομάδων, τα οποία διαλύθηκαν ή ενώθηκαν μεταξύ τους ανάλογα με τις νίκες ή ήττες του ενός ή του άλλου κατακτητή.
Έτσι, ένα έθνος δεν είναι ένα περιστασιακό ή εφήμερο συνονθύλευμα, αλλά μια σταθερή κοινότητα ανθρώπων. [σ.σ. μεταφράζω απ' την Αγγλικη στην οποία η λέξη "people" μεταφράζεται ως "ανθρωποι" και ως "λαος"]

 ****

Στο παραπάνω έργο του Στάλιν, το οποίο λέγεται ότι το έγραψε παίρνοντας υπόψη  γνώμες που εξέφρασε ο Λένιν στην διάρκεια της γραφής του, απαντούνται ερωτήματα σε σχέση με το εθνικό ζήτημα. Μεταξύ αυτών είναι και η στάση των κομμουνιστών απέναντι στα εθνικό-απελευθερωτικά κινήματα και το συχνά επίμαχο: πότε (αν κάποτε) μπορούν να συμμαχήσουν και με αστούς οι κομμουνιστές.

Ξεκαθαριζω την θεση μου: Μια πρόταση για συμμαχία προλεταριάτου με αστική τάξη στις σημερινές συνθήκες, ακόμα και σε περίοδο πολέμου, θα ήταν προδοσία.. 

Απ’ την άλλη, είναι τρομερό λάθος, με δικαιολογία ή πρόφαση μια (υποτιθέμενη) ανάλυση με (υποτιθέμενα) αυστηρά ταξικά κριτήρια, να αφήνεται στο απυρόβλητο η αστική τάξη σήμερα και η κραυγαλέα ξενόδουλη και μειοδοτική στάση της σε σχέση με το εθνικό ζήτημα...

Η αστική τάξη, πρέπει να το λέμε, όπως εκφράζεται πολιτικά σήμερα, είναι αντεθνική. Πρέπει να το λέμε  γιατί αυτό είναι η αλήθεια, και γιατί αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο τον πόλεμο εναντίον της σε ταξική βάση (που είναι φυσικά και το κυρίαρχο) και γιατί, εν τέλει, συμφέρει τους εργάτες να το λέμε.

Είναι αδύνατον να είναι εθνικά συμφέρον κάτι που είναι αντιλαϊκό. Και είναι αδύνατον να είναι αντιλαϊκό κάτι που ταυτόχρονα δεν είναι αντεργατικό.

Μπορούμε, και η γνώμη μου είναι ότι πρέπει, να ισχυριζόμαστε ότι το προλεταριάτο είναι ο καλύτερος υπερασπιστής όχι μόνο των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων αλλά και των εθνικών όταν συνάμα δεν αφήνουμε περιθώρια στους αστούς να χωρίζουν σχιζοφρενικά την έννοια «έθνος» από την έννοια «λαός», όταν με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζουμε ότι το προλεταριάτο δεν θα συρθεί στον βούρκο του σωβινισμού, ο οποίος σωβινισμός είναι πάντα αστικής σύλληψης και αυτό που χωρίς εξαίρεση εγκυμονεί και γεννά είναι πάντα καταστροφή για το προλεταριάτο. Τον σωβινισμό πάντα τον πληρώνει το προλεταριάτο, και τον πληρώνει τουλάχιστον με το αίμα του.

Μ

Είναι δοσίλογοι! Αυτό γιατί να μην λέγεται; Είναι ψέμα;

Στο κείμενο της ερώτησης βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προς τον Υπουργό Οικονομικών σχετικά με την ιδιωτικοποίηση της ΟΠΑΠ ΑΕ διαβαζουμε τα εξής:

«Η πλήρης ιδιωτικοποίηση της ΟΠΑΠ ΑΕ μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, που βρίσκεται υπό εξέλιξη, αποτελεί ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η ΟΠΑΠ ΑΕ είναι διαχρονικά μια από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, συμβάλλοντας σημαντικά στα κρατικά έσοδα. Η πώληση του μεριδίου του Δημοσίου στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί παρά να αποδειχθεί ζημιογόνα, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη οι προοπτικές κερδοφορίας του οργανισμού. Σύμφωνα με το επιχειρησιακό σχέδιο της ΟΠΑΠ ΑΕ, τα επόμενα 10 χρόνια τα καθαρά κέρδη του οργανισμού αναμένεται να πολλαπλασιαστούν και να ξεπεράσουν τα 3 δις €. Εκτιμάται, έτσι, ότι τα κέρδη του Δημοσίου, πέραν της φορολογίας, μπορεί και να ξεπεράσουν το 1 δις €, ποσό πολύ υψηλότερο από το διαφαινόμενο τίμημα πώλησης».

Πολύ σωστά τα επισημαίνουν αυτά. Όμως η εν λόγω ερώτηση προκαλεί άλλη μιαν ερώτηση για τους ίδιους και το κόμμα τους: τι θα κάνετε εσείς, κύριοι, όταν θα πάρετε την διακυβέρνηση αυτής της πολύπαθης χώρας, πράγμα που θεωρείτε βέβαιο; Μήπως δεσμευόσαστε να πάρετε πίσω τον κλεμμένο πλούτο της. Όχι βέβαια. Τι μας λέτε λοιπόν; Έτσι απλά,

«εμείς θα βάλουμε τάξη, κι ότι κλέψανε, ας πάει στο διάολο…»

Αλλά γιατί, κύριοι, θα πρέπει να δεχτούμε σαν πεπρωμένο ότι πρέπει να διαγράψουμε αυτά που μας κλέψανε και μας χρωστάνε και να δεχτούμε σαν ιερή υποχρέωση να τους αποπληρώνουμε εφόρου ζωής αυτά που οι ίδιοι αποφάσισαν ότι τους χρωστάμε. Επειδή αυτό είναι το "εφικτό";

Ο Ριζοσπάστης, αναφέρεται στο αίσχος της αποκρατικοποίησης του ΟΠΑΠ δίνοντας τον τίτλο  «Στους ιδιώτες με «αντίτιμο» 652 εκατ. ευρώ!» Γράφει:

Στους ιδιώτες και το επιχειρηματικό σχήμα Εmma Delta (συμφερόντων Μελισσανίδη και άλλων «επενδυτών) πέρασε το 33% του κρατικού μετοχικού πακέτου στον ΟΠΑΠ, η πλήρης ιδιωτικοποίηση του οποίου ολοκληρώθηκε χτες από το «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Δημοσίου» (ΤΑΙΠΕΔ).

Η συγκυβέρνηση με δήλωση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα έσπευσε να διαφημίσει την «επιτυχία», κάνοντας λόγο για την «πρώτη μεγάλη αποκρατικοποίηση» που, σύμφωνα με τους ίδιους, αποδεικνύει την «εμπιστοσύνη των επενδυτικών κεφαλαίων στην ελληνική οικονομία». Με κράχτη τη διάλυση μισθών και εργατικών δικαιωμάτων στέλνουν το σινιάλο στα μονοπώλια και άλλους καραδοκούντες «επενδυτές» για την «αποφασιστικότητα» της συγκυβέρνησης να κλιμακώσει τις ιδιωτικοποιήσεις, προκειμένου, όπως ισχυρίζονται, να «επισπευστεί η έξοδος της χώρας από την κρίση με τους ταχύτερους δυνατούς χρόνους και επωφελέστερους όρους για την εθνική οικονομία». Το σύνολο των «εισπράξεων», μέχρι και την τελευταία δεκάρα, από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα πάει αποκλειστικά στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους, διασφαλίζοντας τα κράτη και τις κυβερνήσεις της ΕΕ και το ΔΝΤ, στους οποίους, κατά κύριο λόγο, έχει περιέλθει η εμφανιζόμενη «οφειλή». Το ΤΑΙΠΕΔ, μέσα σε προθεσμία 10 ημερών, αποδίδει το αντίτιμο κάθε ιδιωτικοποίησης σε «ειδικό ταμείο», προκειμένου στη συνέχεια να το περάσουν στους μεγαλοπιστωτές τους.

Το αντίτιμο για την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ διαμορφώθηκε στα 652 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με τους ισολογισμούς των τελευταίων ετών τα καθαρά κέρδη του Οργανισμού (μετά από φόρους) εμφανίζονται ως εξής: 2012: 508,5 εκατ. ευρώ, 2011: 524,6 εκατ,. 2010: 572,4 εκατ., 2009: 598,7 εκατ., 2008: 728,5 εκατ., 2007: 571,5 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, στην εξαετία 2007 με 2012 ξεπέρασαν τα 3,5 δισ. ευρώ και μάλιστα αποδείχνονται απόλυτα ανθεκτικά ακόμη σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης.

Η «Emma Delta», που ήταν και η μόνη που πέρασε στην τελική φάση του διαγωνισμού, αποτελεί σύμπραξη του μεγαλοεπιχειρηματία Γ. Μελισσανίδη με την τσεχικών συμφερόντων «PPF Group», ενώ με μικρότερα ποσοστά συμμετέχουν η ιταλική «Lottomatica» και ο όμιλος Κοπελούζου.

****    
Η  πρώτη αποκρατικοποίηση, μαζί με τις άλλες που έχουν σειρά, συνιστά μια σκανδαλώδη πράξη ανυπολόγιστων διαστάσεων. Και το γεγονός ότι η δεξιά, άκρα μεσαία και αριστερίζουσα, βασανίζοντας την γλώσσα των ελλήνων, πιπιλίζει εθνικιστικές καραμέλες δεν πρέπει να αποτρέπει τους κομμουνιστές να χαρακτηρίζουν την διαδικασία αυτή και με όρους που οι σχεδιαστές και εκτελεστές της χρησιμοποιούν: εκτός από τον πεντακάθαρο χαρακτήρα ταξικής σκοπιμότητας που έχει (καταλήστευση της εργατική τάξης και του υπόλοιπου λαού από μια χούφτα πιτσικόμηδες) είναι και πεντακάθαρη ληστεία του εθνικού πλούτου και, σαν τέτοια, η διαδικασία αυτή συνιστά εθνική προδοσία. Γιατί;

• Διότι, αυτή η κερδοφόρα κρατική επιχείρηση που πουλιέται, είναι μέρος ενός συνόλου που πουλιέται σε τιμές εξευτελιστικά χαμηλότερες από την αξία του, και το σύνολο αυτό είναι ο δημόσιος πλούτος της χώρας
• και διοτι  όπως σωστά γράφει ο Ριζοσπάστης «το σύνολο των «εισπράξεων», μέχρι και την τελευταία δεκάρα, από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα πάει αποκλειστικά στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους»
• Και διότι το κρατικό χρέος είναι μεν δημιούργημα την αστικής τάξης «φιλοτεχνημένο» σε συνεργασία με τους ξένους εταίρους, πάτρωνες, νταβατζήδες, επιβήτορες της (ότι βρισιά θέλεις βάλτην εδώ, ταιριάζει), αλλά αυτοί που καλούνται να πληρώσουν είναι οι εργαζόμενοι έλληνες πολίτες, δηλαδή η ψυχή του έθνους, η ζωντανή υλική του υπόσταση.  

Αυτή η κλίκα που κυβερνάει τον τόπο, με ψυχοπαθολογικού είδους ανοχή της πλειονότητας του κόσμου που τους υποφέρει, εκτός από όρνεα στην σχέση τους με «εμάς» είναι και δουλικά, αντεθνικά σκυλιά που γλύφουν τα πόδια των ξένων κυρίων τους. Κι εφόσον από κοινού λεηλατούν και πιλατεύουν τη χώρα, το έθνος (να το πούμε με την γλώσσα τους), αρπάζοντας ότι πλούτο έχει και δεν έχει, όντως είναι δοσίλογοι.

Αυτά γιατί να μην λέγονται. Είναι ψέματα;

Μ

Οι γραικύλοι κι οι νταβατζήδες τους (Γερμανικές αποζημιώσεις)

 Οι γραικύλοι

A) Γερμανικές αποζημιώσεις: Νομικά προσχήματα προβάλλει η κυβέρνηση

Δημοσίευση: 902, Πέμ, 11/04/2013

Το νομικό σκέλος στη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων αναδεικνύει ως κυρίαρχο η κυβέρνηση, καλλιεργώντας κλίμα παραπομπής του θέματος στις ελληνικές καλένδες.

«Εφόσον είναι να προχωρήσουμε, θα πρέπει να έχουμε ισχυρή νομική βάση, διότι μια τέτοια κίνηση θα είναι περισσότερο νομική και λιγότερο πολιτική», δήλωσε χαρακτηριστικά ο υπουργός Εξωτερικών Δ. Αβραμόπουλος στη συνάντηση που είχε την Τετάρτη με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εξηγώντας την απόφαση της κυβέρνησης να στείλει στο Νομικό Συμβούλιο την απόρρητη (!) έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Όπως είπε ο ίδιος, «η κυβέρνηση προώθησε - ως όφειλε - αυτό το θέμα και, βέβαια, περιμένουμε και τη γνωμοδότηση από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, η οποία νομίζω ότι δε θα αργήσει, για να προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα». Η έκθεση που διαβιβάστηκε συντάχθηκε από Ομάδα Εργασίας του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, ύστερα από έρευνα των αρχείων που αναφέρονται στον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών χαρακτήρισε «λήξαν» το θέμα, είπε ότι η κυβέρνηση δεν έχει γνώση της ελληνικής έκθεσης και ότι «στο πλαίσιο διαφόρων συμφωνιών, η Γερμανία έχει καταβάλει σε υψηλό βαθμό επανορθώσεις και αποζημιώσεις».

Σύμφωνα με έγγραφο του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα, που διαβιβάστηκε πρόσφατα στη Βουλή, το έργο της ελληνικής ομάδας εμπειρογνωμόνων ολοκληρώθηκε στις αρχές Μάρτη και περιελάμβανε «τη συλλογή, κωδικοποίηση, καταγραφή, ταξινόμηση και προστασία του μεγάλου παλαιού και ιστορικού αρχειακού υλικού». Έγινε επίσης ταξινόμηση φακέλων του αρχείου κατά κατηγορία, ηλεκτρονική συνοπτική απεικόνιση του καταγεγραμμένου αρχειακού υλικού και καταγραφή 761 τόμων αρχειακού υλικού.

«Επιτέλους συλλέχθηκαν τα στοιχεία της τραγωδίας του ελληνικού λαού από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Περιμένουμε πλέον από την κυβέρνηση να πράξει το καθήκον της απέναντι στον ελληνικό λαό και την ιστορία του: Να διεκδικήσει, δηλαδή, τις οφειλές της Γερμανίας προς το ελληνικό δημόσιο και τους Έλληνες πολίτες», απαιτεί με ανακοίνωσή της (την Τετάρτη) η Συντονιστική Επιτροπή του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Β. Σόιμπλε: «Καμία ελπίδα»
«Σε ό,τι αφορά τις αξιώσεις για καταβολή αποζημιώσεων, δεν βλέπω καμιά ελπίδα, καθώς το ζήτημα αυτό έχει ξεκαθαριστεί από καιρό», δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Σε συνέντευξή του στην «Osnabruecker Zeitung», ο Γερμανός υπουργός, ανέφερε επίσης ότι «Πολύ πιο σημαντικό από το να οδηγούνται οι άνθρωποι στην Ελλάδα σε εσφαλμένη κατεύθυνση, θα ήταν να τους εξηγήσει και να τους διαφωτίσει κανείς σχετικώς με τον δρόμο προς τις μεταρρυθμίσεις και να τους συνοδεύσει σε αυτή την πορεία».
Δίνοντας έυσημα στην συγκυβέρνηση για την πορεία της αντιλαϊκής πολιτικής, σημείωσε πως «η Ελλάδα έχει επιτύχει πολλά μέχρι τώρα», αλλά «έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει και από αυτόν τον δρόμο δεν πρέπει να αποπροσανατολίζεται».
Σχολιάζοντας τις δηλώσεις Σόιμπλε, ο Δ. Αβραμόπουλος, διαβεβαίωσε για την προώθηση των αντλαϊκών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα και ανέφερε ότι το θέμα των αποζημιώσεων άπτεται του διεθνούς δικαίου.
Όπως δήλωσε, «Κανένας συσχετισμός δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις που γίνονται στην Ελλάδα και στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. Άλλωστε, οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι θέμα που έχει αναδειχθεί εδώ και πολλά χρόνια από την Ελληνική Πολιτεία.
Το εάν έχει λήξει ή όχι η υπόθεση αυτή το καθορίζει η διεθνής δικαιοσύνη, καθώς από τη φύση του, το θέμα αυτό άπτεται του διεθνούς δικαίου και των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων.
Η Ελλάδα δεν «αποπροσανατολίζεται» από την πολιτική των μεταρρυθμίσεων, παρά τις μεγάλες θυσίες που βαρύνουν στους ώμους του ελληνικού λαού.»
 *********

 

κι οι νταβατζήδες τους

B) σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ:

Δημοσίευση: 902 Παρ, 12/04/2013

«Το ζήτημα της διεκδίκησης του λεγόμενου Κατοχικού Δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία είναι πρωτίστως ηθικό και πολιτικό για το λαό, ωστόσο όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις απέφυγαν ουσιαστικά να το διεκδικήσουν και το ανέσυραν κατά καιρούς με κύριο στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαού. Η τοποθέτηση Σόιμπλε είναι απαράδεκτη και προκλητική.

Ο λαός έχει το δικαίωμα και οφείλει να διεκδικήσει τις πολεμικές αποζημιώσεις από την κυβέρνηση της Γερμανίας, κλιμακώνοντας ταυτόχρονα την πάλη του για την απόκρουση της πολιτικής των βάρβαρων αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων και των μνημονίων που μαζί του επιβάλλουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ».
*****

σχολιο:ρε τα τσουτσέκια ... γαμώ τον αντίχριστό τους...

 

Τι να περιμένεις απ’ την πόρνη, τη μαστροπό και τους τσάτσους της... (Πολεμικά χρέη προς Ελλάδα)

Σχετικά με την προηγούμενη ανάρτηση που αφορά την έκθεση για τα πολεμικά χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα, και την στάση των κυβερνητών μας.

Το περιοδικό Spiegel λέει ότι την εν λόγω έκθεση παράγγειλε το υπουργείο οικονομικών, ότι είναι «άκρως μυστική», και ήδη έχει περάσει απο το υπουργείο στα χέρια  Αβραμόπουλου και Σαμαρά.. 

Και γεννάται το ερώτημα: τί την θέλει την έκθεση η κυβέρνηση τώρα αφού, όπως είπε ανώτατος κυβερνητικός εκπρόσωπος, «δεν είναι τώρα  η κατάλληλη στιγμή να αρχίσει μια διαμάχη με το Βερολίνο»; Έτσι, απλά για να διαρρέει το «μυστικό» και να γίνεται κουβέντα; Δεν κατάλαβα...

Επειδή η απάντηση δεν είναι αυτονόητη, χρειάζεται να κάνουμε πιο λιανά το λόγο για τον οποίο, όπως γράφει ο Ρίζος, είναι «αποπροσανατολιστική η συζήτηση ότι η επιτυχής διεκδίκησή τους από την Ελλάδα θα μπορούσε να συμβάλλει στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους». Διότι ναι μεν η κάθε συζήτηση, με τον τρόπο που την κάνουν οι αστοί, δημόσια, για οποιοδήποτε θέμα που αφορά χρωστούμενα στον λαό, απο οποιοδήποτε (ξένο ή ντόπιο), είναι πάντα αποπροσανατολιστική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνεται. Και μια και γίνεται, ας πούμε και κάποιες αλήθειες που δεν πολυακούγονται...

Όντως, αν το χρέος της Γερμανίας στην Ελλάδα πληρωνόταν, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να πληρώσει το κύριο μέρος του «δικού της» χρέους. Και αν είχαμε και πιο «μάγκες» διαχειριστές, που να μπορούν να κάνουν πιο «ξύπνια» δημοσιονομική δουλειά, πιθανόν να το εξοφλούσαμε κιόλας…. δηλαδή «αν είχε κι η γιαγιά μας…» , τότε θα ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Όμως… (υπάρχουν πολλά «όμως»).

• Όμως, αν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις δεν λειτουργούσαν σαν πιόνια στα χέρια των «δανειστών», πρώτα απ’ όλα δεν θα είχαμε «προβλημα χρέους» - πράγμα που σημαίνει κυριολεκτικά ληστεία και βιασμό αυτού του σαστισμένου λαού.
• Όμως, για το χρέος είναι υπεύθυνη η ντόπια αστική τάξη που, σε διαπλοκή με τους ξένους εταίρους της, κατέγδαρε την χώρα και δημιούργησε τις συνθήκες για την μετατροπή της σε λεία του χρηματιστικού κεφαλαίου που δεσπόζει στην υφήλιο, και το έκανε γιατί παίρνει μέρος στο πλιάτσικο κι η ίδια..
• Όμως, αυτά που χρωστάει η Γερμανία, τα χρωστάει στον ελληνικό λαό κι όχι στους τραπεζίτες.
• Όμως, ακόμα κι αν μπορούσαν να πληρωθούν οι πολεμικές αποζημιώσεις και συνακόλουθα η Ελλάδα να εξοφλούσε το κύριο μέρος του χρέους της, η ίδια τάξη στην εξουσία θα ξαναδημιουργούσε χρέος, οι τσέπες των αστών θα γέμιζαν πάλι εις βάρος του λαού.

 και το κυριότερο

• Όμως, όταν γραικύλοι κυβερνούν αυτή τη χώρα δεν θα έρθει ποτέ η «κατάλληλη στιγμή» για να αρχίσει μια μάχη διεκδίκησης των χρωστούμενων στο λαό με οποιοδήποτε  Βερολίνο.

Πρέπει συναιπώς να λέγεται και πολύ φωναχτά μάλιστα: αυτή η τάξη που κυβερνούσε, κυβερνάει (και θα κυβερνάει, όσο ο λαός βρίσκεται πεσμένος με χαμένες τις αισθήσεις του σαν πυγμάχος που γρονθοκοπήθηκε ανελέητα) είναι μεν ξεφτιλισμένη, αλλά όχι πουλημένη - πουλημένος φτηνά είναι αυτός ο λαός, ξεπουλημένο είναι ότι έχει και δεν έχει. Αυτή η τάξη είναι μεν δουλοπρεπής στους εταίρους και προστάτες της, αλλά κάνει και τον δουλέμπορο με ζωντανό εμπόρευμα τον λαό.

Δεν είναι μόνο πόρνη η τάξη αυτή, αλλα έχει δώσει προαγωγή στον εαυτό της – είναι και μαστροπός του λαού - με τσάτσες τα ανθρωποειδή που χρησιμοποιεί ως πολιτικούς.  

Μ

Δημοσίευμα για τις γερμανικές αποζημιώσεις στο «Spiegel»

Θέμα γερμανικών αποζημιώσεων προς την Ελλάδα ανοίγει το περιοδικό «Spiegel», σιγοντάροντας την αποπροσανατολιστική συζήτηση ότι η επιτυχής διεκδίκησή τους από την Ελλάδα θα μπορούσε να συμβάλλει στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Αναπαράγοντας δημοσιεύματα στον ελληνικό Τύπο, το γερμανικό περιοδικό κάνει εκτενή αναφορά στο πόρισμα επιτροπής στην Ελλάδα, που εξετάζει κατ' εντολή του υπουργείου Οικονομικών πιθανή αξίωση καταβολής αποζημιώσεων από τη Γερμανία. Η έκθεση 80 σελίδων, γράφει το περιοδικό, είναι «άκρως μυστική» και βασίζεται σε 761 τόμους από αρχειακό υλικό, μεταξύ αυτών συμφωνίες, νομοθετικά κείμενα και δικαστικές αποφάσεις, συνολικού μεγέθους 190.000 σελίδων. Το «Spiegel» υπολογίζει ότι η Γερμανία χρωστά στην Ελλάδα 108 δισ. ευρώ για την ανοικοδόμηση κατεστραμμένων υποδομών και 54 δισ. για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο. Το συνολικό ποσό των 162 δισ. ευρώ αντιστοιχεί στο 80% του σημερινού ΑΕΠ, γράφει το περιοδικό, και σε περίπτωση που θα καταβαλλόταν θα κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους της χώρας. Η γερμανική κυβέρνηση, καταλήγει το δημοσίευμα, θεωρεί ότι δεν τίθεται πλέον θέμα αποζημιώσεων και η ελληνική «πατάει φρένο», επειδή θεωρεί το θέμα εξαιρετικά ευαίσθητο και φοβάται ότι θα μπορούσε να βλάψει τις σχέσεις της με τον πιο σημαντικό δανειστή της Ευρώπης.

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=9/4/2013&id=14537&pageNo=12&direction=-1

***************
προσθηκη: 
A top-secret report compiled at the behest of the Finance Ministry in Athens has come to the conclusion that Germany owes Greece billions in World War II reparations. The total could be enough to solve the country's debt problems, but the Greek government is wary of picking a fight with its paymaster. [...]  
Athens too is wary of moving ahead with the demands. The government sees the report as being particularly sensitive due to the fear that it could damage their relations with Europe's most important supplier of euro-crisis aid.[...]
The report is no longer in the hands of Finance Ministry officials. It was delivered in early March to Foreign Minister Dimitris Avramopoulous and Prime Minister Antonis Samaras. "It will be a top level, political decision regarding how to use it, and Mr. Samaras will be the one to decide," a senior government official told SPIEGEL ONLINE. "This is no time to pick a fight with Berlin."

.. σε βάρος των λαών Ελλάδας και Κύπρου

.

...Πίσω από διάφορες εθνικοπατριωτικές κορόνες, στο επικαιροποιημένο πρόγραμμά τους ήδη από τα τέλη Δεκέμβρη αποκάλυπταν αυτό ακριβώς, ότι τον ορυκτό πλούτο της χώρας για ξένα μονοπώλια τον προορίζουν, να τον εξορύξουν με το αζημίωτο: «Προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για την ανάθεση του τεράστιου έργου της έρευνας και εξόρυξης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που περικλείει η ελληνική ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης. Σύναψη αμυντικής συμφωνίας και έναρξη στρατιωτικής συνεργασίας με τα κράτη εκείνα (...) των οποίων οι κοινοπραξίες θα πλειοδοτήσουν στο διαγωνισμό για την έρευνα και εκμετάλλευση των ενεργειακών μας κοιτασμάτων».
Σε άλλη ανακοίνωσή τους επιχαίρουν για τέτοιες κινήσεις της καπιταλιστικής Ρωσίας στην περιοχή, για σχετική συμφωνία που υπέγραψε με το Ισραήλ: «Πάτησαν πόδι στο Ισραήλ οι Ρώσοι, μόνο στην Ελλάδα τρώνε "πόρτα". Συμφωνία για την εμπορία LNG, υγροποιημένου φυσικού αέριου από το project του πεδίου Tamar στο Ισραήλ ανακοίνωσε ότι έχει υπογράψει η ρωσική Gazprom (...) Η Ρωσία παραμένει ακόμα ένας σοβαρός παίχτης στην ενεργειακή σκακιέρα της Μεσογείου». Σαν άλλα κόμματα και μορφώματα του συστήματος, έτσι και οι εν Ελλάδι νεοναζί ψάχνουν ιμπεριαλιστή (Αμερικανό, Ρώσο, οποιονδήποτε) να στοιχίσουν το λαό πίσω του, να πατήσει πόδι στον τόπο του και το λαιμό του. Δεν αμφισβητούν τον κυρίαρχο ρόλο των μονοπωλίων, δε θέλουν το λαό αφέντη στον τόπο του, ιδιοκτήτη του πλούτου του. Μόνο μια κάποια συμφωνία επιδιώκουν με τον έναν ιμπεριαλιστή ή τον άλλο, όχι προς όφελος δύο λαών, αλλά προκειμένου τα μονοπώλια της μιας και της άλλης πλευράς να εξασφαλίσουν σε καιρούς κρίσης τους την παραπέρα κερδοφορία τους.

 http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7349687&publDate=21/3/2013

εχουμε «παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων», ή οχι;

 Παραθέτω  το άρθρο ‘Γιατί μιλάνε για «παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων»;’ Από τον ριζο και ένα σχόλιο μου.

_______________

-- Με αφορμή την τροποποίηση της δανειακής σύμβασης, σηκώθηκε ξανά κουρνιαχτός για την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων από την κυβέρνηση. Τι σκοπό υπηρετεί;

Στα κεραμίδια βγήκαν οι αυτοαποκαλούμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις και μερίδα των αστικών ΜΜΕ, φωνάζοντας ξανά για «απώλεια της εθνικής κυριαρχίας». Αφορμή αυτή τη φορά ήταν η ψήφιση από τους εταίρους της συγκυβέρνησης του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο μεταξύ άλλων συμπεριλήφθηκε και η επικύρωση της δανειακής σύμβασης μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών για το 3ο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για «ρήτρα αποικίας», που διέπεται από το «αγγλικό δίκαιο» και κατήγγειλε την κυβέρνηση για «παράδοση του δικαιώματος της χώρας να επικαλεστεί την εθνική κυριαρχία στην περίπτωση κατάσχεσης σε βάρος περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου». Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων ανέφερε ότι «παραχωρείται αμετάκλητα και άνευ όρων η εθνική κυριαρχία της χώρας». Κοροϊδεύουν ασύστολα το λαό, παρουσιάζοντας τη συγκεκριμένη ρύθμιση σαν κάτι το καινούριο. Ξέρουν καλά ότι η ίδια ακριβώς ρήτρα που τώρα επικύρωσε η Βουλή, είναι ήδη ενσωματωμένη στο πρώτο μνημόνιο που ψηφίστηκε το Μάη του 2010. Λέξη τη λέξη, παράγραφο την παράγραφο. Βρίσκεται δηλαδή σε ισχύ από το 2010. Την προηγούμενη Δευτέρα, με την ψήφο των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ επικυρώθηκε και από τη Βουλή, με τον τίτλο «Σύμβαση τροποποίησης κύριας σύμβασης χρηματοδοτικής διευκόλυνσης μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δικαιούχου κράτους - μέλους, του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και της Τράπεζας της Ελλάδος».

Στις σελίδες 86 και 87 του πρώτου μνημονίου (στο οποίο περιέχεται και η δανειακή σύμβαση) υπό τον τίτλο «Εφαρμοστέο Δίκαιο και Αρμόδια Δικαστήρια» αναφέρεται: «(1) Η παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο. (2) Τα Μέρη υποχρεούνται να υπάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου. (3) Ο Ορος 13 (2) εφαρμόζεται προς όφελος ΕΤΧΣ. Κατά συνέπεια, τίποτε από όσα αναφέρονται στον όρο 13 (2) δεν εμποδίζει το ΕΤΧΣ από το να εκκινήσει διαδικασίες αντιδικίας (οι "Διαδικασίες") στα δικαστήρια του Δικαιούχου Κράτους - Μέλους ή του εφαρμοστέου δικαίου της παρούσας Σύμβασης και το Δικαιούχο Κράτος - Μέλος αποδέχεται αμετάκλητα την υπαγωγή στην αρμοδιότητα των ανωτέρω δικαστηρίων. Στο μέτρο που το επιτρέπει ο νόμος, το ΕΤΧΣ θα μπορεί να εκκινήσει παράλληλες Διαδικασίες, σε περισσότερες από μία από τις ανωτέρω δικαιοδοσίες. (4) Το Δικαιούχο Κράτος - Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο».

Οι όροι, λοιπόν, είχαν συμπεριληφθεί από την πρώτη κιόλας δανειακή συμφωνία και ακριβώς οι ίδιοι ψηφίστηκαν πρόσφατα στη Βουλή. Ο ντόρος που σηκώθηκε όψιμα περί «παράδοσης εθνικής κυριαρχίας» είναι δημαγωγικός και στόχο έχει να αποπροσανατολίσει το λαό. Θέλουν να συσκοτίσουν τον ενεργό ρόλο της αστικής τάξης της Ελλάδας και των κομμάτων της στην επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων του λαού, εμφανίζοντας την εφαρμοζόμενη πολιτική ως αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων, που υπαγορεύονται τάχα από τους πιστωτές. Παρουσιάζουν σαν καινούριο τάχα φαινόμενο την εθελοντική εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων απ' την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, η οποία, μέσα από τα μνημόνια, επιδιώκει να φορτώσει την κρίση στο λαό και να σωθεί η ίδια, κερδίζοντας από τις συμπράξεις με τα ξένα μονοπώλια. Επιδιώκει ταυτόχρονα να διασφαλίσει την παραμονή της στην ΕΕ και μ' αυτόν τον τρόπο να ισχυροποιήσει την εξουσία της. Οι πολιτικές δυνάμεις που σήμερα σηκώνουν τη σημαία του «αντικατοχικού αγώνα» και ανακαλύπτουν την εκχώρηση «κυριαρχικών δικαιωμάτων», τάχτηκαν υπέρ των ευρωενωσιακών συνθηκών και της νομισματικής ενοποίησης της ΕΕ, που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες για την εθελοντική παραχώρηση από τις αστικές κυβερνήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, για λογαριασμό των μονοπωλίων. Στόχος τους είναι να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Να σπείρουν αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα περί μιας δήθεν άλλης αστικής διαχείρισης και διακυβέρνησης, που θα προασπίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου.

_________

red rock views:

 Σωστό είναι να λέμε ότι

• οι αστοί και τα φερέφωνα τους «Θέλουν να συσκοτίσουν τον ενεργό ρόλο της αστικής τάξης της Ελλάδας και των κομμάτων της στην επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων του λαού, εμφανίζοντας την εφαρμοζόμενη πολιτική ως αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων, που υπαγορεύονται τάχα από τους πιστωτές».
• το φαινόμενο της εθελοντικής εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων απ' την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, δεν είναι καινούριο.
•  «Θέλουν να συσκοτίσουν τον ενεργό ρόλο της αστικής τάξης της Ελλάδας και των κομμάτων της στην επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων του λαού, εμφανίζοντας την εφαρμοζόμενη πολιτική ως αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων, που υπαγορεύονται τάχα από τους πιστωτές».
• Σωστές είναι όλες οι παρατηρήσεις, και συμφωνώ.                                    Άρα;…   

Θέλω να δώσω έμφαση και να επεκταθώ σε μια πτυχή του περιεχομένου του παραπάνω άρθρου, ξεκινώντας με το ερώτημα αν έπαψε η Ελλάδα να είναι εξαρτημένη μετά την αναρρίχηση της κάποια σκαλοπάτια πιο ψηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ή, να το πω αλλιώς, αν έπαψε να είναι δεμένη  χειροπόδαρα. Η απάντηση είναι όχι. Τα μνημόνια αποτελούν «σφίξιμο» του δεσίματος της. Το ότι « η ίδια ακριβώς ρήτρα που τώρα επικύρωσε η Βουλή, είναι ήδη ενσωματωμένη στο πρώτο μνημόνιο που ψηφίστηκε το Μάη του 2010» δεν σημαίνει βέβαια ότι η ρήτρα κι όλο το μνημονιακό πλαίσιο της δεν αποτελούν «απώλεια της εθνικής κυριαρχίας» αλλά ότι αυτή ήταν γεγονός  απο το πρώτο μνημόνιο.

Δεν νομίζω ότι είναι εύκολα αμφισβητήσιμο ότι τα μνημόνια συνιστούν ένταση της πρόσδεσης  της χώρας με όρους υποταγής (μην την λες «εξάρτηση» αν ο όρος δεν είναι πλέον δόκιμος) στον παγκοσμιοποιημένο ιμπεριαλιστικό ιστό. Και τα κοάσματα βατράχων περί «απώλειας εθνικής κυριαρχίας», δεν αλλάζουν  την φύση των  εξελίξεων αυτών. Πρόκειται όντως για έξαρση της προ πολλού μεθοδευμένης απώλειας της εθνικής κυριαρχίας. Και σίγουρα, στο βαθμό που οι "αντι-μνημονιακοί συγκαλύπτουν την ταξική πλευρά του φαινομένου, μας περιπαίζουν. Αυτό που έκανε ανέκαθεν η αστική τάξη το κάνει και τώρα:   υποδούλωνε και υποδουλώνει την χώρα στους ιμπεριαλιστικούς πάτρωνες της, την έδενε κι εξακολουθεί να την δένει χειροπόδαρα. Κι τούτο όχι γιατί οι αστοί είναι κατ’ ανάγκη και «φύσει» ξενόδουλοι (μπορεί και να είναι…) αλλά διότι δεν διστάζουν να προδώσουν, να ξεπουλήσουν, να εκποιήσουν τα συμφέροντα της χώρας αυτής προκειμένου να προασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα τα οποία βρίσκονται σε αυξανόμενη διαπλοκή μ΄ αυτά των παραδοσιακών συμμάχων - πατρώνων τους.

Η διαπλοκή του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου και των συμφερόντων τους και η αλληλεξάρτηση τους δεν σβήνει την  ιθαγένεια των ελλήνων αστών που κυβερνούν αυτήν την χώρα και μεθοδεύουν τον εξανδραποδισμό του λαού της, τα συμφέροντα του οποίου είναι πάντα οι πλέον ακατάλληλοι ή απρόθυμοι να υπερασπιστούν, όσο «εθνικόφρονες» κι αν παρουσιάζονται.  Η τάξη αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει    βαθιά αντιπατριωτική,  διότι πάντοτε έβαζε τα δικά της ταξικά συμφέροντα πάνω απ’ όλα. Έτσι, γιατί να μην το λέμε, η ανάδειξη και αυτής της αλήθειας απο το ΚΚΕ είναι πράξη πατριωτική.

Μ

Κατοχή ή "κατοχή"

Σαν αποτέλεσμα της επιβολής των μνημονίων στην Ελλάδα, τα μονοπώλια της Γερμανίας εχουν ήδη τσεπώσει ασύλληπτα κέρδη όχι γενικά κι αόριστα απο «την πατρίδα μας την Ελλάδα», ή γενικά κι αόριστα απο όλους «εμάς του Έλληνες», αλλά, με αμείλικτα συγκεκριμένο τρόπο, απο τα πλέον φτωχά έως τα μεσαία στρώματα του Ελληνικού πληθυσμού. Τα δεκάδες δισεκατομμύρια που έχουν ρουφήξει τα μονοπώλια της Γερμανίας, και όχι μόνο, είναι αίμα, ιδρώτας και δάκρυα των ολοένα και περισσότερων εξαθλιωμένων Ελλήνων. Αυτο είναι μια αλήθεια που βγάζει μάτι. Όπως αλήθεια επίσης είναι ότι στην μετά δακρύων αφαίμαξη κι αφυδάτωση των «κακόμοιρων» Ελλήνων πήραν, παίρνουν και θα παίρνουν μέρος όχι μόνο γερμανοί, αλλά, μεταξύ άλλων εθνοτήτων, και καθόλου «κακόμοιροι» έλληνες. 

Είναι αντεθνικός, αρνησίπατρις, γραικύλος αυτός που τρωγοπίνει στο ίδιο συμπόσιο, που παίζει στο ίδιο αισχρό παιγνίδι; Εάν το να είναι αστός σημαίνει ότι έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε ναι, είναι.

Σαν φερέφωνο της Γερμανικής πλουτοκρατίας, η Μέρκελ πρόσφατα ορμήνευσε τους πολιτικούς «μας» να είναι συνεπείς με αυτά στα οποία εχουν δεσμευτεί. Δηλαδή απαίτησε απ’ αυτούς να είναι συνεπείς πρώτιστα με την εξυπηρέτηση του χρέους της χώρας τους.  Ιδωμένη απο καθαρά καπιταλιστική σκοπιά, η εξυπηρέτηση του χρέους δεν αφήνει περιθώρια ενίσχυσης επενδύσεων, περιθώρια για τέτοια «διέγερση» του κεφαλαίου που θα μπορούσε να εκκινήσει την «πολυπόθητη» ανάπτυξη.

Μια ακόμα αλήθεια που βγάζει μάτι είναι ότι τα όρνεα της ΕΕ  κι οι ντόπιοι σύμμαχοι τους εδώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα μνημόνια που επιβάλλουν στην Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια καταστρέφουν την δυνατότητα καπιταλιστικής  οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Ο παροπλισμένος παραγωγικός ιστός της χώρας την καθιστά μόνιμο εισαγωγέα γερμανικών (μεταξύ άλλων) προϊόντων.   Είναι γεγονός αυτο που η κυρία Λαγκάρντ είχε πει, ότι δηλαδή «τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας...».

Με δεδομένα τα παραπάνω, άραγε έχουν δίκιο όλοι αυτοί, στο πλάι μας ή απέναντι μας, που καταγγέλλουν την Γερμανική κατοχή, ή και καλούν σε πάλη ενάντια της;

Δεν είναι πλάνη το να βλέπει κανείς ότι κάποιες χώρες κερδίζουν και κάποιες χάνουν σ’ αυτο το ακήρυχτο μακελειό που λαβαίνει χώρα μέσα στην ΕΕ. Αν όμως, κρίνοντας το εφιαλτικό καθεστώς που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, που κάποιοι θέλουν να το αποκαλούν «κατοχή»,  δεν αναδειχτεί η ταξικότητα του, τότε έχουμε πρόβλημα. Ή αν, σε τούτη την συγκεκριμένη κατάσταση που αποκαλούν «κατοχή», συγκαλυφθεί ότι ο εφιάλτης αυτός αφορά τη ζωή μιας μερίδας του πληθυσμού, της εργατικής τάξης πρώτιστα, των μικροεπαγγελματιών, μικροεμπόρων, βιοτεχνών, των φτωχών αγροτών, τότε δεν έχει νόημα η χρήση του όρου «κατοχή» άλλο απο το να προκαλέσει σύγχυση σ’ αυτούς που υποφέρουν περισσότερο απο όλους τους άλλους, σύγχυση στην πλειοψηφία.

Είναι ποτέ δυνατόν ο «λαός ενωμένος» να απελευθερωθεί απο αυτο το επαχθές «κατοχικό καθεστώς» αλλάζοντας τους μοντέρνους «Τσολάκογλου» με πατριώτες που, φευ(!), ορκίζονται πίστη στο απαραβίαστο της θέσης της «πατρίδας μας»  μέσα στην ΕΕ; Εάν η «πατρίδα μας» είναι υπό «κατοχή», τότε ποια χώρα την κατέχει, ποιος διακρατικός οργανισμός; Συχνά πυκνά γνωστοί θιασώτες του ιδεολογήματος περί κατοχής, επικαλούνται το ΕΑΜ σαν παράδειγμα προς μίμηση, καλώντας σε πανεθνική οργάνωση κατά του μοντέρνου κατακτητή και των ντόπιων τσανάκων τους. Φαντασθείτε όμως το ΕΑΜ, να είχε ορίσει ως θεμελιώδη στόχο του την απαλλαγή της Ελλάδας απο τους Τσολάκογλου διακηρύσσοντας συνάμα την «παραμονή μας» μέσα στην μεγάλη Γερμανία του τρίτου Ράιχ... Δεν είναι γελοίο;

Η έννοια της «οικονομικής κατοχής» της Περιεκτικής Δημοκρατίας είναι πολύ πειστικότερη απο τις χοντροκομμένες ανοησίες του πολιτικού τσίρκου δεξιά του ΚΚΕ. Παραθέτω εκτεταμένο εδάφιο απο ντοκουμέντο της ΠΔ: 

«Οι ιστορικοί συνειρμοί με τις αντίστοιχες επισκέψεις των κατοχικών δυνάμεων στις δωσίλογες κυβερνήσεις των Τσολάκογλου κ.λπ. δημιουργούνται αβίαστα στη λαϊκή κοινωνική συνείδηση με βάση την έννοια της «κατοχής» που ισχύει, σε άλλες συνθήκες, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Γι’ αυτό  είναι καθοριστικό ο λαός να αντιληφθεί ότι η διαφορά με την τότε στρατιωτική κατοχή που ήταν εξωτερική κατοχή με τα όπλα, είναι ότι σήμερα έχει δώσει τη θέση της στην οικονομική κατοχή η οποία είναι εσωτερική κατοχή. Είναι εσωτερική κατοχή αφού οι συμβάσεις με την Τρόικα ορίζουν θεσμικά την άσκηση οικονομικής – και κατ’ επέκταση πολιτικής – εξουσίας από τις ισχυρότερες οικονομίες, κάτι το οποίο συνεπάγεται την κατάργηση του δικαιώματος της εθνικής κυριαρχίας στις οικονομικές/πολιτικές αποφάσεις ακόμα και με βάση το αστικό σύνταγμα. Ακριβώς γι αυτό το καθεστώς οικονομικής κατοχής που βρίσκεται για πρώτη φορά η χώρα στην μεταπολεμική της ιστορία, είναι πολύ χειρότερο από τα στρατιωτικά καθεστώτα που έχει περάσει ο τόπος και τα οποία δε τόλμησαν να περάσουν τέτοια μέτρα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των παραγωγικών πόρων. Και φυσικά η εσωτερική οικονομική κατοχή είναι πολύ χειρότερη απο την εξωτερική γιατί την υποστηρίζουν και όλα τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Γι’ αυτό και ο αγώνας σήμερα δεν μπορεί να είναι απλά αγώνας εθνικής απελευθέρωσης, αλλά αγώνας πρωταρχικά κοινωνικής απελευθέρωσης, δηλαδή αγώνας τόσο ενάντια στις ξένες ελίτ όσο και στις ντόπιες, χωρίς την υποστήριξη των οποίων δεν θα ήταν δυνατή η σημερινή καταστροφή».

Μια ένσταση με την παραπάνω συμπαθητική, σε γενικές γραμμές, θέση είναι ότι δεν καθορίζει ποια τάξη απο τα μη «προνομιούχα στρώματα» υποφέρει περισσότερο απο όλα τα υπόλοιπα στρώματα, κι έχει σημασία αυτο, δηλαδή δεν είναι επαρκώς ταξική. Στο παραπάνω εδάφιο δεν φαίνεται να εκτιμάται ότι  η εργατική τάξη βρίσκεται στην δυσμενέστερη θέση  και, κατά λογική συνέπεια, θα πρέπει να είναι η βάση, ο κύριος κορμός του αγώνα κατά της λεγόμενη εσωτερικής κατοχής, που εγώ θα χαρακτήριζα κάλλιστα ως «οικονομικό φασισμό».   

Επίσης, η έννοια «εσωτερικής κατοχής» περιγράφει το παρόν μνημονιακό  καθεστώς επειδή αυτο, πιο χαρακτηριστικά απο προηγούμενα καθεστώτα του, έχει μεθοδεύσει και υλοποιεί την αποποίηση και εκποίηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας προς τους γραφειοκράτες της ΕΕ. Όμως η εκποίηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας απο την αστική τάξη προς ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι διαχρονική και δεν αφορά μόνο την οικονομική διάσταση του φαινομένου, υπήρξε πριν τα μνημόνια και θα συνεχισθεί μετά. Η εκποίηση πραγματοποιείται για χάρη συμφερόντων της ίδιας τάξης που έχει αναλάβει την εργολαβία της υλοποίησης της και θα συνεχισθεί αν η ίδια δεν αντιμετωπιστεί σαν τάξη.

Η ουσία οποιασδήποτε «κατοχής» εμφανίζεται μόνο όταν θέσουμε το ερώτημα ποιος ζημιώνεται και ποιος επωφελείται απ΄ αυτήν. Πιο συγκεκριμένα, ποιος ζημιώνεται και ποιος επωφελείται απο τα μνημόνια; Είναι αδύνατο να παραβλέψουμε ότι αυτοί που ζημιώνονται με την μέγιστη ένταση είναι η εργατική τάξη και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Ναι μεν μια μερίδα απο το φάσμα των μεσαίων στρωμάτων βλέπει  τα μεσαίας κλίμακας μέσα παραγωγής που κατέχει να απαξιώνονται ή να καταστρέφονται, αλλά γενικότερα τα μεσαία στρώματα συμπιέζονται προς τα κάτω, χωρίς όμως συνολικά να πέφτουν στα επίπεδα εξαθλίωσης που οδηγείται η εργατική τάξη. Αντικειμενικά δεν παύουν τα  μεσαία στρώματα βέβαια να συνθλίβονται και, με βάση την απώλεια κεκτημένων, να βρίσκονται στο «στρατόπεδο» των ζημιωμένων απο το σημερινό καθεστώς. Δυνητικά λοιπόν ένα αυξανόμενο ποσοστό τους είναι σύμμαχο με την εργατική τάξη.  

Τώρα να αναρωτηθούμε: Μήπως η μεγαλοαστική τάξη δεν έχει πληγεί απο το μνημόνιο; Είναι σίγουρο ότι η επιδείνωση της  καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδας, σαν αποτέλεσμα της επιβολής των μνημονίων, έχει πλήξει ολόκληρο τον παραγωγικό ιστό της χώρας, χωρίς να μπορεί να εξαιρεί πάντα τα μεγαλοαστικά συμφέροντα. Πιο ειδικά όμως βλέπουμε ότι ένα τμήμα της, λ.χ. αυτο που κατέχει τραπεζικό κεφάλαιο, έχει δεχτεί μια εξωφρενική οικονομική ενίσχυση. Όση ζημιά έχει γίνει στα συμφέροντα της αστικής τάξης έχει προκληθεί απο την διεθνή καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Τα μνημόνια όμως, να μην μας διαφεύγει αυτο, έγιναν προς όφελος της κεφαλαιοκρατικής τάξης της χώρας «μας» και όχι μόνο. Να μην μας διαφεύγει ότι  την ώρα που η εργατική τάξη στην κυριολεξία «ξεσκίζεται», για τον ίδιο λόγο, η αστική τάξη προικίζεται με θεσμοθέτηση εργασιακών σχέσεων οι οποίες ανοίγουν την πύλη στη στυγνότερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης που έχουμε γνωρίσει για ένα περίπου αιώνα, προικίζεται για το παρόν και το προβλεπόμενο μέλλον της. Επίσης είναι σαφές ότι η μεγαλοαστική τάξη επωφελείται ειδικά απο το μνημόνιο, με δοσμένο ότι οι απεχθέστατη φοροληστεία, οι περικοπές μισθών, συντάξεων, περικοπές σε υγεία, πρόνοια κτλ, εν ολίγοις, το γδάρσιμο κυρίως των εργαζομένων μετατρέπεται σε πληρωμές σε τοκογλύφους (ξένους και ντόπιους), σε ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, επιδοτήσεις και κίνητρα επένδυσης για το κεφάλαιο και άλλα.  

Βεβαίως δεν μπορεί ούτε και πρέπει να παραγνωρίζει κανείς ότι το μνημονιακό καθεστώς αποτελεί θεσμοθετημένη δέσμευση, αποτελεί μια δομή της οικονομικής εξάρτησης μια νομική κατοχύρωση της υποτέλειας σε σχέση κυρίως με την ΕΕ. Το καθεστώς αυτο, το οποίο όντως έχει χαρακτηριστικά κατοχής, που δεν παραβλέπονται και πρέπει να αναδεικνύονται σαν τέτοια, δεν αποτελεί «κατοχή» αλλά ενδυνάμωση της εκμεταλλευτικής σχέσης της αστικής τάξης με τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Αλλά τι αλλάζει για την εργατική τάξη και το φτωχότερο τμήμα του πληθυσμού, αν αρνηθεί να δει το καθεστώς μέσα απο τα ιδεολογικά φίλτρα των «αντι-κατοχικών», «πατριωτών», και «εθνικιστών». Αλλάζει το γεγονός ότι απέναντι της βλέπει ξεκάθαρη την αστική τάξη.

Αντί να βλέπουμε την κατάσταση με όρους «καθεστώτος κατοχής», λοιπόν, προτιμότερο θα ήταν να την βλέπουμε με όρους ενός αρχέτυπου καθεστώτος αγριότητας, όπου ο ισχυρότερος κατασπαράζει τον ασθενέστερο.