Τι ενοχλεί περισσότερο από το προφίλ Β;

[www.youtube.com/watch?v=u3yjIT9_-gw]

"Πολύς ντόρος –και ανούσιος κατά την άποψη μου – έγινε γιατί ο υπουργός Οικονομικών επέλεξε να φωτογραφηθεί μαζί με την γυναίκα του και να δώσει συνέντευξη στο γαλλικό περιοδικό Paris Match.

διαπροσωπική επικοινωνία στα δίκτυα (β' μέρος)

[διαβάστε το Α' μέρος εδώ] 

To κεντρικό εύρημα της έρευνας έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Μεταφράζω από την εισαγωγική σύνοψη της δημοσίευσης της.

Συναισθηματικές καταστάσεις δύναται να  μεταφερθούν σε άλλους μέσω συναισθηματικής μίανσης [σ.σ. ή μόλυνση], που οδηγεί τους ανθρώπους να βιώσουν τα ίδια συναισθήματα,  εν αγνεία τους. Η συναισθηματική μίανση είναι καλά εδραιωμένη σε εργαστηριακά πειράματα όπου οι άνθρωποι  μεταδίδουν θετικά και αρνητικά συναισθήματα προς άλλους. Δεδομένα από ένα ευρύ κοινωνικό δίκτυο πραγματικών ανθρώπων, συλλεγμένα κατά τη διάρκεια μιας εικοσαετούς  περιόδου δείχνουν ότι οι πιο μακροχρόνιες ψυχικές διαθέσεις (όπως η κατάθλιψη, η ευτυχία), μπορούν να μεταδοθούν μέσω δικτύων [Fowler JH, Christakis NA (2008) BMJ 337: a2338], αν και τα αποτελέσματα είναι αμφιλεγόμενα. Σε ένα πείραμα με τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν το Facebook, δοκιμάζουμε αν η συναισθηματική μετάδοση λαμβάνει χώρα εκτός της διαπροσωπικής  αλληλεπίδρασης μεταξύ ατόμων, μειώνοντας την ποσότητα του συναισθηματικού περιεχόμενου στο News Feed. Όταν μειώθηκαν οι θετικές εκφράσεις, οι άνθρωποι παρήγαγαν λιγότερα θετικές θέσεις και πιο αρνητικές θέσεις. Όταν μειώθηκαν οι αρνητικές εκφράσεις, το αντίθετο μοτίβο συνέβη. Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τα συναισθήματα που εκφράζονται από άλλους στο Facebook επηρεάζουν τα συναισθήματά μας, που αποτελούν πειραματικές αποδείξεις για μαζικής κλίμακας μίανσης μέσω των κοινωνικών δικτύων. Η εργασία αυτή δείχνει επίσης ότι, σε αντίθεση με τις επικρατούσες παραδοχές, πρόσωπο-με-πρόσωπο αλληλεπίδραση και οι μη λεκτικές εντυπώσεις δεν είναι απολύτως απαραίτητες για τη συναισθηματική μίανση, και ότι η παρατήρηση των θετικών εμπειριών των άλλων αποτελεί μια θετική εμπειρία για τους ανθρώπους.

Κάποτε, χρειαζόταν φαρμακευτική αγωγή, και μόνο κάτω από ψυχιατρικό έλεγχο ήταν δυνατόν να επηρεαστεί τεχνητά η ψυχική διάθεση ενός ατόμου απο άλλον παράγοντα. Τώρα μπορεί να γίνει αυτό στο διαδικτυο από τα πολυεθνικά τέρατα που το ελέγχουν χωρίς τα ίδια να υπάγονται σε οποιοδήποτε έλεγχο. Και το άκρον άωτον του παράλογου της κατάστασης αυτής είναι ότι την άδεια στις πολυεθνικές να τον χρησιμοποιήσουν την δίνει ο ίδιος ο χρήστης. 

Στις άμεσα πολιτικές προεκτάσεις του ζητήματος αναφέρεται κι ένα ενδιαφέρον άρθρο στον Ριζοσπάστη, το οποίο καταλήγει με το παρακάτω ερώτημα . 

Το πρόσθετο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν τώρα οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων είναι αν θέλουν να γίνουν πειραματόζωα σε ψυχολογικά πειράματα που θα τους κάνουν να νιώθουν ευχάριστα ή δυσάρεστα όχι με βάση τις δικές τους εμπειρίες και τη δική τους ψυχοσύνθεση, αλλά την κατευθυνόμενη διάθεση που θα διασπείρουν τα data centers του Facebook. Αν θέλουν να τους υποβάλουν ιδέες και αποφάσεις χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται. έχουν τη δυνατότητα να απαντήσουν «όχι».

Αναρωτιέμαι, όμως, αν οι χρήστες όντως έχουν τη δυνατότητα να απαντήσουν «όχι».  Σίγουρα, δεν θα υποφέρει μεγάλη απώλεια κάποιος που αποφασίζει να κλείσει τον λογαριασμό του στο Facebook. Ένας σωρός ανοησίες και ανιαρότητες μεταφέρονται  μέσω αυτού και άλλων ψευτο-κοινωνικών δικτύων.

Το προβλημα είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα μας καθιστά υποχρεωμένους  να καταναλώνουμε τα προϊόντα που παράγει, ανάγοντας τα σε αναγκαιότητες στην ζωή μας. Μπορεί κάλλιστα κάποιος να κλείσει το λογαριασμό του στο ένα ή άλλο ψευτο-κοινωνικό δίκτυο, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει το σύστημα να τα παράγει. Δηλαδή η λειτουργία τους θα συνεχιστεί διότι, ακόμα κι αν κάποιο από αυτά τα δίκτυα εξαφανιστεί, δεν εξαφανίζεται η δυνατότητα του συστήματος να εισαγάγει πιο εξελιγμένα προϊόντα σε αντικατάσταση των παλαιοτέρων που διένυσαν την εξελικτική τους πορεία σαν αντικείμενα κατανάλωσης.

Επιπρόσθετα, στο ευρύτερο σχήμα, κάποιος που έχει κάνει χρήση του διαδικτυου θα βρει δύσκολο να «ζήσει» χωρίς αυτό στις μέρες μας. Και πολύ πιθανόν, απέχοντας από αυτό, να βρεθεί και σε δυσμενή θέση σε σύγκριση με άλλους που το χρησιμοποιούν. Γενικά, επειδή τα νέα μέσα επικοινωνίας προσφέρουν άνεση και αμεσότητα στην πρόσβαση μιας απύθμενης δεξαμενής πληροφοριών, η λογικά αναμενόμενη τάση είναι το άτομο να υιοθετήσει την χρήση των. Δεν υπάρχει άλλη ορατή εναλλακτική.

Αυτό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει είναι οι χρήστες να είναι πληροφορημένοι για τις παγίδες που κρύβονται στην χρήση των μέσων αυτών και, ει δυνατόν, να τα χρησιμοποιούν διαβρωτικά. Δηλαδή τα ίδια αυτά τα μέσα να χρησιμοποιούνται με σκοπούς αντίθετους από αυτούς που θέτει, φανερά ή κρυφά, η άρχουσα τάξη που τα κρατά στην κατοχή της. Αυτό που ως ένα βαθμό γίνεται, συχνά με έντονα στοιχεία ερασιτεχνισμού (όπως λόγου χάρη στην δική μου περίπτωση), πρέπει να γίνει πιο συστηματικά και με αναπτυγμένο επαγγελματισμό.

Το άλλο ζήτημα, το οποίο αφορά μιαν αναγκαιότητα που εκτείνεται σε όριο πέραν του θέματος που θίγεται εδώ, είναι ότι το εργατικό κίνημα και η πρωτοπορία του πρέπει να εκπονούν τις δικές τους μελέτες σε σχέση με ζητήματα που έχουν να κάνουν με το πώς, με τι τρόπους, το κίνημα μπορεί να αμύνεται και να επιτίθεται σ’ αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο που διεξάγεται ακατάπαυστα εναντίον του και, γενικότερα, στον πόλεμο που διεξάγει η άρχουσα τάξη εναντίον του υπόλοιπου πληθυσμού, σ’ αυτόν τον πόλεμο που τελικά υποβαθμίζει την  ανθρώπινη συνθήκη.

Δεν φτάνει το κίνημα να ενημερώνεται και να αξιολογεί τα ευρήματα της ψυχολογίας και τις πολιτικές της εφαρμογές, πρέπει να εκπονεί και τις δικές του έρευνες αξιοποιώντας σύγχρονες ερευνητικές μεθόδους. Το κίνημα πρέπει να κατέχει την επιστήμη των αστών και να την χρησιμοποιεί καλύτερα από δαύτους. Έχει την δύναμη να το κάνει, φτάνει να δει την αναγκαιότητα. Αλλιώς, ο σοσιαλισμός, από επιστήμη (που μας αρέσει να λέμε ότι είναι) θα καταλήξει σε ουτοπία, την ίδια εποχή που εμείς, ό μη γένοιτο, θα φαινόμαστε όλο και περισσότερο σαν ιεραπόστολοι μιας θρησκείας του παρελθόντος. 

διαπροσωπική επικοινωνία στα δίκτυα (α μέρος)

Πριν λίγες μέρες κρατούσα στην αγκαλιά μου ένα αξιολάτρευτο πλάσμα που με κοιτούσε κατάματα με τα γαλανά μεγάλα μάτια του χαμογελώντας στο κέντρο του κόσμου μου.

Ένα αριστούργημα της ανθρώπινης φύσης, ικανό να επικοινωνεί μαζί μου και να ανταλλάσσει έντονα συναισθήματα, μεταφέροντας με σ’ ένα στάδιο εξέλιξης πριν την γένεση της ανθρώπινης γλώσσας.

παραλλαγή από διάλογο με τον Καραγκιόζη.

- Ο Ριζοσπάστης έχει ξύλινη γλώσσα…

- τον διαβάζεις το Ριζοσπάστη;

- όχι βέβαια. Ποτέ!

- μα αφού δεν τον διαβάζεις ποτέ, πως λες πως έχει ξύλινη γλώσσα; 

Διάβασε τον   πρώτα  και  μετά πες μου τι γλώσσα έχει…

- γιατί; άμα τον διάβαζα θ’ άλλαζε γλώσσα;

- δηλαδή, άμα άλλαζε γλώσσα θα τον διάβαζες;

- όχι!

- Ε, άμε στο διάολο και παράτα μας τότε.   

The Making of the Nazi (according to Walt Disney)

Education for Death: The Making of the Nazi (1943) - Animated Propaganda Short Film by Walt Disney

Αυτό το συμπαθητικό φιλμάκι του Walt Disney, μιλάει μεταξύ άλλων για το ρόλο της ναζιστικής παιδείας στην γαλούχηση των μισαλλόδοξων και κομφορμιστών που προορίζονται να γίνουν το σώμα-θήραμα πόλεμου.

Θεμιτό, ως εδώ.

Όπως είναι «φυσικό» (;) όμως, απουσιάζει εντελώς η οικονομική διάσταση του Ναζισμού. Τι να πει ο μεγαλύτερος ψυχαγωγός παιδιών που γνώρισε η Αμερική, κι ίσως ο κόσμος, ο Walt Disney; Πως πίσω απο τους Ναζί βρίσκεται το μεγάλο κεφάλαιο, πως στήριγμα του φασισμού σε οποιοδήποτε χώρο η χρόνο ήταν πάντα οι μεγιστάνες του χρήματος (είναι ακόμα και θα είναι);

Μπορεί, είναι δυνατόν, να μην το ’ξερε ο Walt Disney; Και αν δεν το ’ξερε ή αρνήθηκε να το πει ο δάσκαλος και ψυχαγωγός, δεν θα το έμαθαν και τα παιδιά γι αυτό και πολλά γίνηκαν πατέρες, παππούδες και πέθαναν χωρίς να το μάθουν. Γι αυτό κι οι απόγονοι τους έχουν αναπαράγει, μαζί με τα γονίδια τους, την ίδια άγνοια.

Γι αυτό και το φίδι ξαναβγαίνει μόνο του από την τρύπα του, κι απειλεί.

Δίκαιη η οργή, αλλά και αδιέξοδη όταν εξακολουθείς να τους αφήνεις... να σε ξεσκίζουν

Διαβάζω στην Εφημερίδα των Συντακτών τι, κατά ένα συντάκτη της, μας εξοργίζει:

«Οι κάτοικοι αυτής της χώρας θέλουν να μάθουν πότε θα τελειώσει η ύφεση, αν θα χρεοκοπήσουμε και αν θα βγούμε από το ευρώ, για να αποφασίσουν αν θα παντρευτούν, αν θα χωρίσουν, αν θα τεκνοποιήσουν, αν θα στείλουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό, αν θα πάνε στο σουπερμάρκετ, ποια σχολή θα δηλώσουν στο μηχανογραφικό».

Ωραία το θέτεις, θα απαντούσα, αλλά αυτό που θα έπρεπε ήδη να τους είναι σίγουρα  γνωστό είναι ότι, κι αν δεν «χρεοκοπήσουμε» σαν χώρα, έχουμε χρεοκοπήσει σαν λαός και σαν άτομα, η πλειονότητα από εμάς. Όπως επίσης, ακόμα κι αν «τελειώσει η ύφεση» το προβλημα που περιγράφεις θα συνεχισθεί – πολύς καιρός θα περάσει μέχρις ότου (άμποτε) οι «κάτοικοι αυτής της χώρας», πρώτιστα οι νέοι, αποκτήσουν μια αίσθηση ασφάλειας για να τολμήσουν το πλέον φυσικό: να κάνουν οικογένεια χωρίς το σαράκι της ανέχειας και της ανασφάλειας.

   

Kατά τον συντάκτη που δικαίως εξοργίζεται, όπως οι περισσότεροι από μας, 

«Ο προγραμματισμός μιας ολόκληρης ζωής, της καθημερινότητάς μας, εξαρτάται από τα κέφια της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ και του Ντράγκι».

Θα απαντούσα ότι ούτε κι αυτό εκφράζει όλη την αλήθεια κι ετσι παραμένει μια σειρά από μισόλογα.Οι Μέρκελ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ Ντράγκι κ.α. είναι απλά εκτελεστικά όργανα του κεφαλαίου, και πιο συγκεκριμένα, όργανα πρώτιστα της ελίτ που ελέγχει παγκοσμιοποιημένο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο προγραμματισμός της ζωής μας εξαρτάται από τις δικές του στρατηγικές επιλογές. Εάν δεν θιχτεί το κεφάλαιο, αν δεν θιχτούν «τα μονοπώλια», όπως λέει «το ανιαρό ΚΚΕ», χαΐρι δεν θα δουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας.

Παρακάτω παρατίθεται η ομολογία προφανώς ενός εργαζόμενου:

«Δεν με πειράζει τόσο που υποαμείβομαι για τη δουλειά που κάνω, την οποία πριν από μερικά χρόνια την έκαναν τρεις άνθρωποι. Πιο πολύ με πειράζει, με εξοργίζει, που κάθε μέρα το αφεντικό μου υπενθυμίζει με νόημα ότι έξω υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια άνεργοι που θα περιμένουν πώς και πώς να μου φάνε τη θέση. Έτσι λοιπόν, οφείλω να ευγνωμονώ και να δηλώνω την πλήρη υποταγή μου στο καλό αφεντικό, που απαιτεί να είμαι στις επάλξεις 16 ώρες τη μέρα, Σάββατα, Κυριακές, αργίες. Και με τον τρόπο αυτό το… κάθε αφεντικό ελέγχει απόλυτα τη ζωή μου. Είμαι τόσο ράκος, ψυχικά και σωματικά, που δεν αντέχω να ακούω ούτε καν τη φωνή μου, να παίξω με το παιδί μου».

Και συνεχίζει:

«Αυτά εξομολογούνται άνθρωποι που «απολαμβάνουν» ακόμα το δικαίωμα στην εργασία. Μόνο που η δουλειά έγινε δουλεία και πλέον, για να εξασφαλίσεις 700 και 1.000 ευρώ, αναγκάζεσαι να ζεις για να δουλεύεις και όχι να δουλεύεις για να ζεις».

Μιαν απάντηση σε τούτο δανείζομαι από τον Ρίζο 

«Δίκαιη η οργή που καταγράφεται σε διάφορες μαρτυρίες. Αλλά και αδιέξοδη όταν ήδη έχεις αφήσει να σου ξηλώσουν το πουλόβερ και διαπραγματεύεσαι αν θα σου αφήνουν μερικές κλωστές να σκεπάζεις τη γύμνια σου.

Η ζημιά έχει γίνει πολύ πριν να υπάρξουν οι άνεργοι στους τρομακτικούς αριθμούς που εμφανίζονται σήμερα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η ένταση του εκβιασμού. Αυτό που όμως δεν αντιμετωπίστηκε στην ώρα του είναι η ίδια η εκμετάλλευση.

Αυτό που δεν δείχτηκε με το όνομά του έγκαιρα και αναλυτικά τόσο που να γίνει το κέντρο της αντιπαράθεσης είναι το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης που ποτέ ο εργάτης δεν πρέπει να ξεχνά ότι πρέπει να ανατρέψει, γιατί η εκμετάλλευση δε γιατρεύεται, δε μαλακώνει, όσο κι αν οι αγώνες αμβλύνουν τις γωνίες. Το γεγονός ότι οι κομμουνιστές εστίαζαν πάντα στον πυρήνα του προβλήματος δε σημαίνει ότι και στο σύνολό του το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εστίαζε εκεί. Αντίθετα, χρόνια και χρόνια κυριαρχίας του ρεφορμισμού, πολύ χειρότερα κυριαρχίας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχουν αφήσει βαριά τα σημάδια τους. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα οι γραφίδες της λεγόμενης «αριστεράς» εγκαλούν τους κομμουνιστές, γιατί καλούν τους εργάτες να γίνουν τάξη για τον εαυτό τους, είναι δηλωτικό της μεγάλης μάχης που έχουν να δώσουν οι εργάτες, για να πετάξουν απ' το σβέρκο τους πρώτα τις βδέλλες που παρουσιάζονται ως φίλοι, ώστε δυνατότεροι να μπορέσουν να δώσουν τη μάχη με τον αντίπαλο».

Μ

Το μοναχικό ρομπότ

The Trap - Part 2 - The Lonely Robot 

by Adam Curtis

[http://vimeo.com/90593277]

spend time to watch this (you may not agree with everything in it, but it it's worth it...) amongst other things, the resurrection of game theory and (hell no…) its applications

  it tells you where it's at... and what direction(s) it is taking...

IS THIS FOR REAL? fuck NO!

Surely, it cannot be true…

You bet it is!

*******************

συνάντηση

Adam Curtis vs Massive Attack

 Mayfield Station 4/7/13

Manchester International Festival

Η του Δημοσθένους μετενσάρκωσις

Προχτές το βράδυ, ένα χρόνο μετά την, κατά τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, «μεγάλη χαμένη ευκαιρία για το λαό, τη δημοκρατία και την πατρίδα», στην Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα, εγκαινιάστηκε το ξεκίνημα μιας προεκλογικής καμπάνιας με την ομιλία Τσίπρα. Η αφορμή ήταν τα γεγονότα στην ΕΡΤ.

Ο λόγος του Τσιπρα έμοιαζε, πολύ ανησυχητικά (!), με τους λόγους όχι του παμπόνηρου Ανδρέα, αλλά του πανηλίθιου της δυναστείας, Γεωργίου του δεύτερου.

Και τι μας είπε ο Αλέξης; Ένα φλύαρο, στομφώδες σχεδόν τίποτε, διανθισμένο , από φτηνές και φτωχές σε ρητορική έμπνευση κοινοτυπίες.

Περιττό να πω ότι η λέξη «σοσιαλισμός» που τόσο γενναιόδωρα σερβιριζόταν από τον αρχιδημαγωγό Ανδρέα, δεν ακούστηκε καθόλου.  Είχαμε όμως ρητορικά πυροτεχνήματα όπως:

«Ως εδώ η καταστροφή! Ως εδώ η συρρίκνωση της δημοκρατίας!»

«Ο πολιτικός σας χρόνος τελείωσε. Τη Δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο την κατακτήσαμε με θυσίες. Δεν θα σας αφήσουμε να την πάρετε πίσω».

«Τε-λει-ώ-σα-τε! Είτε τα βρείτε, είτε δεν τα βρείτε απόψε, καληνύχτα σας. Μόνο αφήστε παρακαλώ στη θέση τους τα ασημικά που απέμειναν, γιατί δεν σας ανήκουν. Ανήκουν στον ελληνικό λαό».

Δεν υπάρχουν πουθενά στον λόγο του τα βαρετά «μονοπώλια», αυτά είναι γεννήματα φαντασίας (σαν τους… μύλους που βλέπει το δονκιχωτικό ΚΚΕ και τους επιτίθεται), αλλά μόνο κάπου στο φόντο μια άσχημη και κακιά κ. Μέρκελ («ξεκωλιάρα» δεν την είπαμε, τουλάχιστον - άσχετα αν θα συμφωνούσαμε με τον χαρακτηρισμό…). Σ’ αυτήν λοιπόν έστειλε ένα επαναστατικό, ριζοσπαστικό μήνυμα – επιτρέψτε να το παραθέσω σαν δείγμα πολιτικής γενναιότητας:

«Κυρία Μέρκελ, δυστυχώς, ο εκλεκτός σας τελείωσε. Δεν είναι σε θέση πια ούτε να κυβερνήσει, ούτε να φοβίσει, ούτε να μεταρρυθμίσει, ούτε καν να ρυθμίσει την κυκλοφορία στη Μεσογείων – έξω από την ΕΡΤ. Όσο κι αν σας λείψει, πρέπει να το πάρετε απόφαση:Τα σπρεντ της αναξιοπιστίας των εκλεχτών σας στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερα από αυτά της οικονομίας. Η απόσταση μεταξύ της κυβέρνησης και του λαού έχει πια γίνει αγεφύρωτη. Δεν μαζεύεται πια ο πόθος του λαού για δημοκρατία και αξιοπρέπεια, όσο κι αν τον τρομοκρατήσετε. Γι’ αυτό σταματήστε τους εκβιασμούς, σταματήστε τη τρομοκρατία, σταματήστε τις παρεμβάσεις στα εσωτερικά μιας κυρίαρχης χώρας. Η Ελλάδα δεν θα γίνει αποικία σας. Και τα χαμόγελα της ελπίδας, της αντίστασης και της αξιοπρέπειας, δεν θα σβήσουν από τα χείλη του λαού μας».

Το πιστεύετε «Πολίτες της Αθήνας;» Μιλάμε για εθνική επανάσταση! 

Εν συνεχεία έστρεψε τα «πτερόεντα έπεα» του κατά του Σαμαρά ο οποίος

«προχώρησε σε ένα πραξικόπημα όχι μόνο περιφρονώντας τους εργαζόμενους, όχι μόνο αγνοώντας τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, αλλά αντιμετωπίζοντας σαν στυμμένες λεμονόκουπες και τους ίδιους τους εταίρους του. Ήθελε να δείξει στην τρόικα, με το κύμα των απολύσεων, καλή διαγωγή. Ήθελε να δώσει ένα συμβολικό πλήγμα στη δημοκρατία και στην ενημέρωση. Ήθελε να διαμοιράσει στους βαρόνους της διαπλοκής και της προπαγάνδας που διαφημίζεται ως ενημέρωση, τα ιμάτια της ΕΡΤ».

Δεν ακούστηκε βέβαια τίποτε για αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου ούτε καν μεταγλωττισμένα. Θα ήταν εξωπραγματικό να περίμενε κάποιος να ακούσει κάτι τέτοιο. Αλλά δεν ακούστηκε και τίποτε για αντίθεση φτωχών και πλουσίων, προνομιούχων και μη… βρε αδελφέ, κάτι γι αυτούς που χάνουν σε τούτο το μακελειό, σε αντίθεση μ΄ αυτούς που κερδίζουν…. Τίποτε! Είχαμε μια ανιαρή προσπάθεια δημιουργίας μιας αντίθεσης, η οποία δεν ολοκληρώθηκε ούτε καν νοηματικά. Ακούσαμε δηλαδή αρκετές φορές για «σκότος», σε αναφορά με την πολιτική Σαμαρά. Αλλά η λέξη «φως» δεν εμφανίσθηκε, και συνεπώς ούτε και πόσο έντονο το φαντάζεται ο Τσιπρας στην επικείμενη διακυβέρνηση του, εκτός αν διαβάσει κανείς ανάμεσα στις φλύαρες κι ανούσιες γραμμές του.

«Από την αρχή αυτής της κρίσης, την οποία προκάλεσε το παλιό κατεστημένο, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό, [σ.σ. όχι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, αλλά ούτε καν οι μέχρι πρότινος κακοί τραπεζίτες] η χώρα είχε δύο δυνατότητες:

Η μία επιλογή ήταν αυτή που εφαρμόστηκε, χωρίς ποτέ να ζητηθεί η γνώμη του λαού. Μια ψευδεπίγραφη πολιτική μεταρρυθμίσεων».

Στην δεύτερη επιλογή, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η μέγιστη «εθνική προτεραιότητα» και η μέγιστη «μεταρρυθμιστική στρατηγική», είναι «αυτή που μειώνει και δεν αυξάνει την ανεργία. Είναι αυτή που δημιουργεί απασχόληση και δεν βαθαίνει την ύφεση».

Δηλαδή «Πολίτες της Αθήνας», για να μην τρομάξετε, δεν προτείνουμε ένα καθεστώς τόσο καταπιεστικό που θα εξαλείψει την ανεργία και θα κάνει τις καπιταλιστικές κρίσεις παρελθόν.

«Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα θα πληρώνονται οι συντάξεις και οι μισθοί. Πρώτα θα εξασφαλίζεται φαγητό, νερό, ρεύμα και φαρμακευτική περίθαλψη σε όλους τους ανθρώπους και μετά θα ξεπληρώνουμε τους τόκους, τα πανωτόκια και τους τοκογλύφους».

Το δηλώνουμε όμως για να μη μας παρεξηγήσουν: οι τόκοι και τα πανωτόκια θα ξεπληρώνονται στους τοκογλύφους. Δεν μας αρέσουν πολύ οι λεονταρισμοί όπως αυτοί του ΚΚΕ που απειλεί για διαγραφή χρέους.

Παρακάτω ήρθαν και οι ... δεσμεύσεις. : «Δεσμευόμαστε», ειπε,

• για τη νέα «σεισάχθεια…».

Τι ακριβώς είναι αυτό, «Πολίτες της Αθήνας», θα το δούμε…

• »… τη διαγραφή χρεών και απαγόρευση πράξεων αναγκαστικής είσπραξης για όσους διαβιούν κάτω από το όριο φτώχιας,»

Δηλαδή, όσοι διαβιούν ελάχιστα πάνω απ το όριο φτώχιας θα πληρώνουν.

• »Τη μερική διαγραφή χρεών σε ποσοστό αντίστοιχο με τη μείωση του εισοδήματος κατά τα χρόνια του Μνημονίου».

Δηλαδή, «Πολίτες της Αθήνας»,  τα χαράτσια παραμένουν, τα στοιβαγμένα χρέη παραμένουν – αλλά θα σας κάνουμε «Μνημονιακή» έκπτωση! 

• »Δεσμευόμαστε για την ανακούφιση από φορολογία και χρέη προς το κράτος.Καμιά φορολογική υποχρέωση και κανένα χαράτσι για οικογένειες χωρίς εισόδημα».

Δηλαδή, Πολίτες της Αθήνας, αν έχετε εισόδημα, τότε τα χαράτσια θα τα πληρώνετε και θα σκάτε!

• »Δεσμευόμαστε για απαγόρευση πλειστηριασμών και κατασχέσεων πρώτης κατοικίας».

Δηλαδή, «Πολίτες της Αθήνας», ούτε οι φτωχοί ούτε οι πλούσιοι  να φοβούνται κατάσχέση της πρώτης κατοικίας - ότι και να είναι αυτή, ακόμα κι αν ανήκει σε κάποιον που  καταλήστεψε την… πατρίδα μας.

Τέλος, ο Δημοσθενικός λόγος του Τσιπρα περιείχε ένα κάλεσμα για να «νικήσει η δημοκρατία την βαρβαρότητα» (προσέξατε, «δημοκρατία» αντί σοσιαλισμός), λες και λίγη «δημοκρατική» βαρβαρότητα έχουμε βιώσει. Το κάλεσμα του έχει αποκτήσει νέα ευρύτητα συμπεριλαμβάνοντας «κάθε δημοκράτη […] όχι μόνο τους αριστερούς και τις αριστερές […] όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες».

«Θα νικήσουμε! Αναφώνησε στο τέλος, και περιέλουσε το πλήθος με ελπίδα!

Έχει συναίσθηση όμως, ο καλός μας «νέος Δημοσθένης», ότι ήδη έχει προσωποποιήσει την νίκη της μετριότητας και της ανίας…Τέλος πάντων, αυτό θα ήταν μικρό κακό. Αλλά δυστυχώς πίσω απ΄ την ρητορική πενία παραμένει η ολοκληρωτική φτώχια… (ολοένα και πιο βάρβαρη) που, είτε με τούτο είτε με άλλο χειρισμό του πολιτικού λόγου, θα συνεχισθεί. 

Μάθημα απο Αντώνη Σαμαρά με θέμα ‘πώς να αγνοείς την πραγματικότητα ή να διαστρέφεις το είδωλο της’

H Ομιλία του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, στο 9ο Τακτικό Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ

Η ομιλία του Α. Σαμαρά στο  9ο Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ, ήταν «διδακτική». Από τις πρώτες λέξεις που πρόφερε, το δίδαγμα ήταν πώς να αγνοείς ή να διαστρέφεις εκείνο το κομμάτι της πραγματικότητας που δεν ταιριάζει με τον τρόπο που θέλεις να την παρουσιάσεις. 

Είπε «Στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα μας, εσείς η Νεολαία είστε η μεγάλη Ελπίδα του τόπου!»

Με δυο στους τρεις νεολαίους να είναι άνεργοι, η αλήθεια είναι οτι η νεολαία είναι το μεγαλύτερο θύμα, ακριβώς γιατί δεν έχει ελπίδα. Κι όταν η ίδια δεν ελπίζει, γίνεται δυσκολότερο να ελπίζουν οι «πρεσβύτεροι» σ΄ αυτήν.

Στη συνέχεια είπε, «Να θυμάστε ότι η δύναμή σας είναι δύο πράγματα:

-- Οι ιδέες σας που κυριαρχούν, οι ιδέες της παράταξης που νικούν!

-- Και δεύτερον, ότι βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας: 

Γιατί εμείς θέλουμε να αλλάξουμε τα πάντα, σε μια κοινωνία που έχει βυθιστεί σε μια κρίση πρωτοφανή. Κι απέναντί μας έχουμε αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε!»

Το δίδαγμα είναι ότι παρόλο που «οι ιδέες μας» υποχωρούν μπροστά στην καταφανή αποσύνθεση που προσπαθούν χοντροκομμένα να εξιδανικεύσουν, «η δύναμη που έχουμε μας καθιστά νικητές που γραφουν την ιστορία»

Κατά τον Σαμαρά «Υπάρχουν επομένως δύο δρόμοι για κάποιον σήμερα που πρέπει να διαλέξει:

     -Το δρόμο που οδηγεί στην Ελλάδα της Ανάπτυξης, με τις τεράστιες αλλαγές για το αύριο… (εδώ εννοεί τις «αλλαγές» που οδηγούν στην Ελλάδα της Υπανάπτυξης με τεράστιες θυσίες για τους πολλούς, για να ωφεληθούν οι λίγοι στους οποίους ανήκει αυτός και οι νέοι της τάξης του που τον ακούνε)

    -Ή το δρόμο του χθες, που δε θα αλλάξει τίποτα!».

Ο «δεύτερος δρόμος» του Σαμαρά, όπως διατυπώνεται εδώ, αποτελεί καθαρή ανοησία –συντακτικά και νοηματικά. Ωστόσο, αυτό που βγαίνει σαν διήθημα είναι η υπονοούμενη προτροπή στους  νεοσσούς του συντηρητισμού να μην φοβούνται την έννοια «αλλαγές». Αυτές είναι αναγκαίες όταν ενισχύουν την θέση «της τάξης μας».

Παρακάτω δίνει ένα ρεσιτάλ στον τρόπο με τον οποίο οι νέοι πρέπει να μάθουν να παρουσιάζουν την καταλήστευση του λαού με εργαλείο-βοηθό την διαστροφή της λογικής και της εικόνας της πραγματικότητας.Λέει λοιπόν: 
«Τώρα, κάποιοι διακηρύσσουν ότι οι Δημόσιοι Οργανισμοί ανήκουν σε πανίσχυρες συντεχνίες που κανένας δεν μπορεί να ελέγξει». Αυτό το λέει ο ίδιος και οι πολιτικοί ομογάλακτοι του,  και ουδείς από τους «κάποιους» που στέκονται απέναντι του.

Λέει  «Κάποιοι πιστεύουν ότι η Δημόσια Περιουσία ανήκει σε όσους πρόλαβαν να την καταπατήσουν ή σε εκείνους που σπεύδουν να την καταλάβουν.

Κάποιοι νομίζουν ότι η Δημοκρατία είναι αυτό ακριβώς: Ο καθένας ό,τι μπορεί να αρπάξει, να οικειοποιηθεί, να σφετεριστεί, να καταλάβει».

Αυτό, για την Δημόσια Περιουσία, το πιστεύει αυτός και η τάξη του, και κάνουν πράξη την πίστη τους – την ίδια ώρα που δημαγωγικά το προβάλουν σε «κάποιους» άλλους. Όσο για το τι είναι η δημοκρατία, τι να πούμε; Ότι στα χέρια της τάξης του ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα όργιο αρπαγής, οικειοποίησης και σφετερισμού;  Κι ότι για τίποτε άλλο δεν παλεύουν;

Εκεί που ο λόγος του Σαμαρά οργιάζει είναι όταν αρχίζει να μιλά για τις «ιδέες μας» (του κοινωνικού φιλελευθερισμού που τάχα «άρχισαν να κυριαρχούν!»)

Λέει: «Εμείς μιλάμε για Ελευθερία, μιλάμε για Δικαιοσύνη, μιλάμε για Αξιοπρέπεια» (πως τολμάει;) την ώρα που με βία, εκβιασμό, τρόμο και καταστολή προσπαθούν να απαλλάξουν τους λίγους από το κόστος της κρίσης που το σύστημα (στο οποίο διαφεντεύουν αυτοί οι λίγοι) δημιούργησε και να το φορτώσουν στους πολλούς που δεν ευθύνονται. Την ώρα που η κρίση χρησιμοποιείται σαν χρυσή ευκαιρία για επιβολή συνθηκών σκλαβιάς, φτώχιας και σκοταδισμού στους εργαζόμενους για να «αναπτύσσεται ανταγωνιστικά» το κεφάλαιο, φτύνοντας πάνω σε κάθε έννοια δικαιοσύνης, τσαλαπατώντας πάνω στην αξιοπρέπεια τους και, εντέλει να το πούμε με την γλώσσα της παράταξης του, ξεφτιλίζοντας το έθνος.

Λέει:: «οι ιδέες οι δικές μας στερεώνουν αξίες και πρότυπα.

Εντιμότητα, αρετή, ευγένεια, φιλοπατρία, αλληλεγγύη είναι λέξεις που στη δική μας κλίμακα αξιών έχουν νόημα».

Αυτό ακριβώς έχει καταντήσει να είναι η τάξη του με πολιτικούς εκφραστές και ηγέτες σαν κι αυτόν. Μια διεστραμμένη ελίτ χωρίς αξίες και πρότυπα. Το νόημα εννοιών όπως οι «εντιμότητα, αρετή, ευγένεια, φιλοπατρία, αλληλεγγύη» είναι ένα κενό «στη δική τους κλίμακα αξιών», και το κενό γεμίζει με την ηθική αθλιότητα τους, που δεν τους αφήνει άλλη επιλογή από το να την προβάλλουν σε άλλους.

Αν η ηθική αθλιότητα, η πνευματική κατάντια και μιζέρια είχαν μορφή, αυτός κι αυτοί που τον ακολουθούν δεν θα τολμούσαν να κοιτάξουν σε καθρέφτη. 

Μ

Μπογιόπουλος: τις καλύτερες στιγμές της περνάει αυτές τις δυο μέρες η ΕΡΤ

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στην ΕΡΤ (13 Ιουνίου 2013 ) 

για καποιους που λένε ότι "πληρωνει ο λαός" γιατι δεν ξερουν, η, τους παραπληροφορούν.
για δειτε !!

ποιος πληρώνει και ποιός δεν πληρωνει και κλέβει το λαό!

via REDFLY

"Οι χιλιάδες των ανθρώπων, αυτό που υπερασπίζονται, κι έξω απ΄ την ΕΡΤ και σ’ όλη την Ελλάδα, προφανώς δεν είναι η κρατική ΕΡΤ, προφανώς δεν είναι η κυβερνητική ΕΡΤ, προφανώς δεν είναι η κομματικο-κρατούμενη ΕΡΤ, δεν είναι η ΕΡΤ της διασπάθισης, δηλαδή δεν είναι η ΕΡΤ ούτε του Κεδίκογλου, ούτε του Μόσιαλου, ούτε του Πρωτόπαπα, ούτε του Βενιζέλου ούτε του Ρέππα - και δεν θυμάμαι ποιος άλλος μπορεί να διετέλεσε πολιτικός προϊστάμενος της.

Αυτό το οποίο υπερασπίζεται ο κόσμος είναι αυτό που θα μπορούσε και μπορεί να είναι η ΕΡΤ - δηλαδή όχι μια κρατική–κυβερνητική τηλεόραση, αλλά μια δημόσια τηλεόραση.

[…] νομίζω ότι ένα δείγμα από τι τηλεόραση θέλουμε είναι το γεγονός ότι (κατά τη γνώμη επιτρέψτε μου να το πω) τις καλύτερες στιγμές της ως τηλεόραση η ΕΡΤ τις περνάει αυτές τις δυο μέρες"

 

Για να κατευνάσει τους διεθνείς δανειστές;

photo: the independent

red rock: 
Κοινός παρανομαστής σ΄ όλες τις αναφορές στον διεθνή τύπο που είδα είναι ότι η κίνηση της Κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ έγινε για να κατευνάσει τους διεθνείς δανειστές που ζητάνε περισσότερο «αίμα». Όμως, κι έτσι να το δεις,  δεν παύει να επιδεικνύει σαδιστική προθυμία να «χύσει» αίμα και απύθμενο κυνισμό στην εκλογίκευση του ρόλου του χασάπη που παίζει.

 ***

Greece's fragile coalition government is in disarray after the prime minister tipped the country into an unexpected crisis following a decision to shut down the state broadcaster with immediate effect to meet bailout austerity measures.

{απόφαση να κλείσει τον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό, με άμεση ισχύ για να ανταποκριθεί σε μέτρα λιτότητας του σχεδίου διάσωσης}.

the guardian

***

Greek Prime Minister Antonis Samaras was tonight facing a political revolt after pulling the plug on the country’s state broadcaster in the middle of the night.
News presenters were cut off mid-sentence when Hellenic Broadcasting Corporation (ERT), the 75-year-old state television station, was dragged off-air just hours after the decision was announced, in what the government described as a temporary measure to stem the flow of wasted taxpayers’ money into a channel plagued by “excesses”.
The move is intended to pacify Greece’s international lenders and demonstrate the government’s willingness to move ahead with reforms in the debt-plagued nation.

{Η κίνηση αυτή έχει ως στόχο να κατευνάσει τους διεθνείς δανειστές της Ελλάδας και να αποδείξει την προθυμία της κυβέρνησης να προχωρήσει με τις μεταρρυθμίσεις στο μαστιζόμενο από το δημόσιο χρέος έθνος}.

the independent

 ***

ATHENS — Under pressure from its creditors to cut public employment, the Greek government said Tuesday that it was closing down its state-run television and radio broadcaster, idling 2,900 people — less than 1 percent of the public work force — and outraging the country’s powerful labor unions.
Describing the Hellenic Broadcasting Corporation, known as ERT, as a “haven of waste,” a government spokesman said ERT, which went off the air at 11 p.m. local time, would reopen soon as a “modern state organization” […]

The move came just days after one of Greece’s lenders, the International Monetary Fund — while acknowledging “serious errors” in the austerity policies it has imposed on the country — chastised the government as having failed to take “politically difficult measures” to shrink the public sector since it received its first bailout in 2010.

{Η κίνηση αυτή ήρθε λίγες μόλις μέρες αφότου ο ένας από τους δανειστές της Ελλάδας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αν και αναγνωρίζει «σοβαρά λάθη» στις πολιτικές λιτότητας που έχει επιβάλει στη χώρα, επέπληξε την κυβέρνηση ότι απέτυχε να λάβει "πολιτικά δύσκολα μέτρα" για να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας, δεδομένου ότι έλαβε το πρώτο πακέτο διάσωσης το 2010}

Athens promised its creditors this week to dismiss 4,000 civil servants this year, including 2,000 by the end of the summer and 15,000 by the end of 2014. 

new york times

***

The government moved Wednesday to calm protests over its abrupt decision to shut Greece's public broadcaster while promising again that operations would resume in a few weeks—albeit most likely with a much smaller staff and budget.
The decision to radically revamp Greek Radio and Television, known as ERT, is the boldest move yet by Greece to slash its bloated public sector workforce, after dragging its feet for years in complying with demands by international lenders {απαιτήσεις των διεθνών δανειστών} .

 

photo:Associated Press 

wall street journal

 

η τρελή ικανοποίηση του Αντώνη Σ.

Ο Αντώνης Σαμαράς φαντάζομαι αισθάνεται τρελή ικανοποίηση κάθε φορά που ακούει ένα ενθαρρυντικό για αυτόν νέο, όπως η δημοσκόπηση της MRB που τον δείχνει να έχει προβάδισμα (ΝΔ  22,1%, ΣΥΡΙΖΑ 20,3%, Χρυσή Αυγή 10,6%, Αν Έλ  5,5%, το ΠΑΣΟΚ 5,1%, Δημ Αρ 4,9% και ΚΚΕ 4,6%).

Μαζεύει μερικά ψίχουλα παραπάνω, σαν αποτέλεσμα της καμπάνιας «ελπίδας» που έχουν εξαπολύσει αυτός με το επιτελείο του. Ο πνιγμένος, λένε, από τα μαλλιά του πιάνεται. Η δημοσκόπηση δείχνει  οτι ο κόσμος,  στην απελπισία του, θέλει να ακούσει ψέματα, και τέτοια σερβίρονται με ιδιαίτερη γαλαντομία.Το γεγονός ότι κάθε φορά που εμφανίζονται στοιχεία δείχνουν τον Σαμαρά «ξεσαμάρωτο» δημαγωγό, δεν φαίνεται να επηρεάζει τον «πιασμένο απ΄ τα μαλλιά του».

Αίφνης, στην δημοσκόπηση η ανεργία αναδεικνύεται σε μέγιστη πηγή φόβου. Δεν είναι προϊόν της φαντασίας κανενός. Το βιώνουν οι άνθρωποι.  Τα στοιχείο το επαληθεύουν. Πρόσφατα η Eurostat, στατιστική υπηρεσία της ΕΕ, ανακοίνωσε  ότι, ενώ ο πληθωρισμός επιταχύνθηκε ελαφρά στην Ευρωζώνη, το ποσοστό ανεργίας έσπασε ένα νέο ρεκόρ, στο 12,2 τοις εκατό τον προηγούμενο μήνα. Μια ζοφερή ανοδική τάση της ανεργίας, ιδίως μεταξύ των νέων, ειναι παρούσα σε μεγάλα τμήματα της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα, έχει 62,5 τοις εκατό ποσοστό ανεργίας μεταξύ των ατόμων ηλικίας 16-25.

Και να ήταν μόνο αυτό το πρόβλημά μας θα έλεγα ότι είμαστε «τυχεροί στην ατυχία μας»... Παρά ταύτα, ο «πιασμένος απ΄ τα μαλλιά του» παραμένει ανεξάντλητα χειραγωγήσιμος και - είτε από φόβο, είτε από ελπίδα - φαίνεται απελπισμένα κι απελπιστικά έτοιμος να παραδοθεί πριν παλέψει. 

Μ