Σταφύλια από τα χέρια μας...

 

Φέτος μου έλαχε να πάω στο Φεστιβάλ του Οδηγητή και τις τρεις μέρες! 

Ήταν ένα υπέροχο, μεγαλειώδες συμβάν. Οργανωμένο άριστα, με ποικιλία καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Η αίσθηση πανηγυριού ήταν έντονη παντού και σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, και συνέβαλε σ' αυτό η κοσμοπλημμύρα που κατέκλεινε τον χωρο κάθε βράδυ. Μα ήταν άξια θαυμασμού όχι μόνον η πληθώρα κόσμου που είδα εκεί, αλλά και η ποιότητα των ανθρώπων, όπως αυτή εκφραζόταν στην συμπεριφορά τους, την οποία χαρακτήριζε μία φιλικότητα, μία συντροφικότητα, μια ευγένεια... Στην διάρκεια του τριημέρου, θα πρέπει να περπάτησα μεγάλες αποστάσεις από τη μία σκηνή στην άλλη μέσα στο πάρκο,  και σε δρόμους με τέτοιο συνωστισμό που δυσκολευόσουν συχνά να βαδίσεις, δεν είδα καμιά τριβή μεταξύ ανθρώπων καμία νευρικότητα, όλοι φαίνονταν χαρούμενοι και με πρόδηλη την έκφραση ανθρώπων που χαίρονταν το χώρο που τους δεχόταν και το χρόνο που πέρναγαν εκεί... Ίσως είναι ασήμαντο να το αναφέρω: μ' εντυπωσίασε που οχι δεν μ' έσπρωξε, αλλά δεν μ' ακούμπησε άτομο, χωρίς ευγενικά να γυρίσει και να μου πει συγγνώμη...

Ακόμα και άτομα που ενδεχομένως βρέθηκαν στο Φεστιβάλ γιατί εκεί μπορούσαν (σχεδόν ή εντελώς) δωρεάν  να δουν κάποιον αγαπημένο τους καλλιτέχνη να εμφανίζεται, υποθέτω δεν ήταν εχθρικοί, διότι δεν θα παρέμεναν στον χώρο αυτό αν δεν τους ενέπνεε (ή αν τους "χαλαγε") η πολύ ιδιαίτερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανώτερης ανθρωπιάς, και αν δεν αισθάνονταν άνετα που δεν ξεχώριζαν (σαν κάτι ξένο) από τον κύριο όγκο των επισκεπτών που ήταν φίλοι του ΚΚΕ. Το ότι κανείς δεν ξεχώριζε σαν κάτι άλλο από φίλος του κόμματος ίσως έχει να κάνει και με τον σεβασμό που και σε κακοπροαίρετους θα ενέπνεε ο θαυμάσιος τρόπος με τον οποίο ο συγκεκριμένος χώρος οργανώθηκε γι αυτή την μεγάλη γιορτή, και με την εκτίμηση των δεξιοτήτων και του ζήλου των ανθρώπων που μόχθησαν για να το επιτύχουν αυτό. 

Γενικά, πολλά μ' εντυπωσίασαν, αλλά περισσότερο η λαϊκότητα του γλεντιού που επαναλήφθηκε σαν ξεφάντωμα σε διάφορες σκηνές και τις τρεις μέρες, με διάφορους καταξιωμένους καλλιτέχνες.  

Την τελευταία νύχτα, κατέληξα με την παρέα μου στην συναυλία του Γιώργου Μαργαρίτη (ας αναφέρω έναν ονομαστικά, τον οποίο δεν ήξερα, έχοντας χάσει πολλά επεισόδια στην εξέλιξη της ελληνικής μουσικής για αρκετά χρόνια, όπως οι φίλοι μου μου επισήμαναν), κι ο οποίος ερμήνευσε δικές του επιτυχίες, όπως και κλασσικά αριστουργήματα του λαϊκού τραγουδιού, και κατενθουσίασε το ακροατήριο - μέχρι τσιφτετέλια πάνω σε τραπέζια και βάλε... Πολύ κέφι! 

Ήταν ένα μεγάλο δώρο της ΚΝΕ και του Κόμματος στον κόσμο. Ε, και φυσικά, ήταν επιβεβαίωση και του αυτονόητου: ότι οι Κνίτες ξέρουν και να γλεντάνε (όχι μόνο επαναστατικά "ευαγγέλια", όπως κάποιοι νομίζουν...) και να προσελκύουν κόσμο στο γλέντι τους! Και ίσως, και μ' αυτό τον τρόπο να γίνεται πιο εύκολο να αποφασίσουν να τους συντροφεύσουν στον αγώνα που κάνουν, κι αυτοί που είναι δύσπιστοι, ή, για οποιονδήποτε λόγο, βλέπουν την ΚΝΕ και το Κόμμα από "ασφαλή" απόσταση.

Όχι; 

Τέλος πάντων...

Εκτός της ευχής "και του χρόνου νά 'μαστε καλά και καλύτερα", θα ευχόμουν επίσης να δω το φεστιβάλ, πάντα με κορυφαίο αποκορύφωμά του το τριήμερο,  να επεκτείνεται καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, με πολιτιστικές εκδηλώσεις, ποικίλου μεγέθους, μορφής και περιεχομένου,   σε όλη τη χώρα. 

*****

Σταφύλι

Πρέπει να τον ξαναδιαβάσω, γιατί μ' όλο του το μεγαλείο
Ο συγγραφέας  που έδωσε τον τίτλο, "Τα Σταφύλια της Οργής"
Στο κατά τ' άλλα αναμφισβήτητα ωραίο του βιβλίο
Ίσως ξεχνά  πως τα σταφύλια ξέρουν το μυστήριο της γης

Και πώς το κλίμα, με τις ρίζες μέσα της, την λατρεύει
Γιατί από το σώμα της του δίνει τον  γλυκό χυμό
Που όποιος τον πίνει ευθυμεί, γλεντάει και χορεύει
Για να σωπαίνει κι η οργή με του έρωτα το στεναγμό

Κι αν τώρα σε ταΐζουν μόνο με καρπούς κακίας
Δεν φταίει το σταφύλι. Δικαίως δεν τους δίνεις άφεση!
Μη μένεις όμως, σαν αλκοολικός, μόνο με γεύση αδικίας...

Δεν βλάπτει, λέω, αν πιείς κάνα ποτήρι πια κι εσύ -
Κι όταν σηκώνεις το ποτήρι και λες "άσπρο πάτο"
Πες κιόλας "ότι και να κάνουν δεν με ρίχνουν κάτω"