ποιο ήταν τ' όνομα της χίμαιρας;

Το χρυσό αγαλματίδιο μιας χίμαιρας βρέθηκε σ' ένα μεταλλικό κουτί, μέσα στο ιερό σπέος κι ανάμεσα σε  ξύλινα κιβώτια. Διατηρημένα κι άθικτα απ' τον χρόνο, τα κιβώτια ήταν γεμάτα απο τα θρύψαλα των επτά  αμφορέων, ο καθένας σπ' τους οποίους ήταν απεικόνηση  μιάς σκηνής ονείρου που διακόπηκε, συνιστώντας συγχρόνως ένα από τα επτά μερη μιας πανάρχαιας αφήγησης. Αν τα κομμάτια των αμφορέων συναρμολογηθούν, στο τέλος το νόημα του γρίφου θ'  αποκαλυφθεί, μα όχι σαν γραμμική πορεία στο χρόνο, με αρχή-μέση-τέλος. Η συναρμογή των  εικόνων που εμφανίζονται, αποκαλύπτει υπέρβαση του χρόνου σε κατάσταση έκστασης από μιαν ερωτική ιεροτελεστία αιρετικών που αμφισβητούσαν θεϊκά προνόμια στην ζωή και το θάνατο. 

Ακόμα και σήμερα, όμως,  έχουμε ερωτήματα: ποιο ήταν τ' όνομα αυτής της χίμαιρας, που είχε το  σώμα αιγάγρου και την κεφαλή πουλιού; 

Ήταν εκείνη η παρθένα, νεαρή γυναίκα που, κατά τον μύθο, εκυνήγησεν ο Άρης μεταμορφωμένος σε ίππο;  Ο Άρης, και σαν επιβήτορας σε διέγερση, δεν μπόρεσε να τη φτάσει. Αυτή πέταξε σαν πουλί σ' ενα φαράγγι και χάθηκε σκαρφαλώνοντας στα απόκρημνα βράχια πιο γλήγορα κι από αγριοκάτσικο. Αφού είδε κι απόειδε κι αυτός, θυμωμένος έφυγε και γύρισε σε κάποια μάχη. Λέγεται δε, μα είναι αμφίβολο, πως η κόρη αυτή είχε προστάτιδα την Άρτεμη. Μία τέτοια προστασία, κι αν την είχε,  δεν την έσωσε στο τέλος. Γιατί όταν ο Άρης έμαθε πως η ίδια ήταν έτοιμη και πρόθυμη να χαρίσει την προίκα και την παρθενιά της σ' ένα θνητό βοσκό, κι όχι μόνο γιατί αυτός ήταν ολυμπιονίκης στο ακόντιο και πιο ωραίος από τον Αρη (τον σημαδεμένο με αποκρουστικες ουλές στο πρόσωπο και στο κορμί του), αλλά γιατί ο θνητός την έβλεπε με απαράμιλλη λατρεία σαν θεά του, κι όχι όπως ο Άρης σαν κομάτι σάρκας ή σαν λάφυρό του. Αυτό, το να τον αρνηθεί γυναίκα και για χάρη ενός θνητού, ο θεός του πολέμου το θεώρησε ύβρι. Και τότε ζήτησε απ' τον Δία να τον βοηθήσει να την πιάσουν. Μαζί λοιπόν, ντυμένοι σαν ληστές, μαχαίρωσαν τον βοσκό που αγαπούσε  η κοπέλα, και τον άφησαν μόνο του να αιμορραγεί, ξέροντας πως εκείνη με αυταπάρνηση θα τρέξει να τον βοηθήσει. Αφού την επαγίδευσαν, λοιπόν,  άφησαν τον αγαπημένο της να ξεψυχήσει αργά, κι αυτήν  την μεταμόρφωσαν σε τέρας - ένα θηλυκό που στον αιώνα τον άπαντα κανένας άντρας δεν θα θελήσει πλέον να το πάρει για συμβία του, ή και για δούλα του στην κατοχή του ακόμα, μήτε θα επιθυμήσει πια κανείς απλά να την ξεπαρθενιάσει. 

Έκτοτε αυτή  η χίμαιρα αφιέρωσε τη ζωή της σ' ένα μόνο σκοπό: να βοηθά γυναίκες που αντιστέκονται σε σωματική, πνευματική και ψυχική βία απ' όπου κι αν προέρχεται.

Στην πεζή κι απομυθοποιμένη μας πραγματικότητα τώρα: ας μην καταπιαστούμε με το πρόβλημα ευθύς εξαρχής, ότι τα αρχαία κειμήλια, όπως κι οι ιεροί χώροι και τα μνημεία του μεγαλείου μιας ένδοξης ιστορικής πορείας, αν θέλεις, ή πιο απλά, τουλάχιστον του τρόπου με τον οποίο ονειρεύονταν οι πρόγονοί μας, ολ' αυτά δεν ανοίκουν σε όλους μας, μα αποκλειστικά πλέον σε τυχάρπαστους ιδιοκτήτες και διαχειριστές, που, διόλου παραδόξως, θαρρούν πως είναι κι οι απόγονοι του Άρη, οι μπάσταρδοι ..  

Στο ουσιώδες:  Η δική μου θεωρία είναι πως άξια λατρείας είναι η κόρη που αψηφούσε τα περί ταπεινότητας καταγωγής και που είχε την θαυμάσια τόλμη να λέει όχι και στον θεό ακόμα. Και κάποτε ας μάθουν και τα κνώδαλα που κατέχουν όπλα και πλούτο, κι οι θεοί τους μαζί: το ν' αρπάζεις με το ζόρι αυτό που δεν σου χάρισε κανείς, δεν είναι γάμος και γιορτή ή, πιο κοινά, γαμίσι - είναι αρρωστημένα αφύσικος βιασμός...