"Ο Σύριζα είναι δική σου υπόθεση", τουτέστιν, "ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ο,τι αρπάξει ο...

Πριν λίγες μέρες πρόσεξα ένα κείμενο στην Αυγή με τίτλο Ένα κόμμα ενεργό για μια δίκαιη ανάπτυξη', που γράφτηκε προφανώς στo πλαίσιο της εσωκομματικής φλυαρίας για το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρότι το κείμενο είναι λιγότερο από ασήμαντο στο γενικότερο σχήμα των κυβερνητικών  τεκταινόμενων (όπως θα είναι και το εν λόγω συνέδριο, όπως γενικότερα είναι κι ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ), αναφέρομαι σ' αυτό γιατί δείχνει πόσο μπορεί να διαστρέφεται η εικόνα (όχι η αντίληψη) της πραγματικότητας στον λόγο ή γραφή κάποιων που είναι: ή συνειδητά καιροσκόποι και απατεώνες, ή εκμαυλισμένοι κομφορμιστές, ή και τα δύο... ή και κάτι ακόμα και πολύ χειρότερο...

Παρακάτω, μερικά παραδείγματα διαστροφής του λόγου:

Κατ' αρχήν ο συγγραφέας αυτού του άχαρου γραπτού λογύδριου, διατείνεται πως

"ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει ήδη να κυβερνά χωρίς να κυβερνιέται, να ανατρέπει κατεστημένα χρόνων και να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια όσους σπρώχτηκαν στο περιθώριο"

Είναι δυνατόν να το πιστεύει κανείς αυτό; Αποκλείεται! Ο συγγραφέας σίγουρα έχει επίγνωση ότι ακριβώς το αντίθετο αληθεύει. Απ' αυτό το καρτέλ οπορτουνιστών, τον ΣΥΡΙΖΑ, κατάγεται ο κύριος κορμός μιας επίλεκτης κλίκας κατάπτυστων αρχολίπαρων που δεν κυβερνά,  απλά κυβερνιέται από "κατεστημένα χρόνων". Και, φυσικά, ουδείς από αυτή την κλίκα δύναται "να κοιτάξει στα μάτια όσους σπρώχτηκαν στο περιθώριο" το αδιέξοδο των οποίων  εντείνει με την πολιτική της αυτη η κυβερνητική κλίκα, εκτός κι αν πρόκειται για ένα ψυχοπαθητικά  αναίσθητο κι εντελώς αδιάντροπο "χαμένο κορμί" (και ποιός ορκίζεται πως δεν έχει τέτοια άρρωστα υποκείμενα η κυβέρνηση;...).

Παρακάτω ο ίδιος γράφει:

"Πολλοί δεν ήθελαν και άλλοι δεν φαντάζονταν καν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε διανύσει έναν βραχύ και βίαιο δρόμο προς την ωρίμανση, ότι θα άντεχε και θα ύψωνε ανάστημα μπροστά σε οικονομικά και πολιτικά μεγαθήρια και ότι τελικά θα κατάφερνε να εκφράσει έναν ολόκληρο λαό. 

Ένα ολόκληρο σύστημα είχε σκηνοθετήσει την αριστερή παρένθεση με σκοπό τη συκοφάντηση και την ακύρωση του αριστερού ριζοσπαστικού πειράματος στη χώρα μας. Είναι, νομίζω, προφανές ότι η ακύρωση των σχεδιασμών αυτών συνδυάστηκε με τακτικές υπαναχώρησης από τις αρχικές προγραμματικές μας θέσεις.

Κι εδώ ο τύπος σίγουρα πάλι δηλώνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πιστεύει: Ότι όντως, "ένα ολόκληρο σύστημα είχε σκηνοθετήσει την αριστερή παρένθεση και με σκοπό τον εξευτελισμό της έννοιας "αριστερά" στη χώρα μας. Και είναι, προφανές το κύριο: δεν πρόκειται "για τακτικές υπαναχώρησης από τις αρχικές προγραμματικές θέσεις" τους, αλλά για στρατηγικά στοχευμένο αισχρό κι ανίερο ξεπούλημα. Όσο για τον "δρόμο ωρίμανσης" του Σύριζα, θα έλεγα πως αυτό δεν ήταν ωρίμανση αλλά σήψη...

Και το μόνο που τώρα μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη τους είναι "σήμερα να απαντήσουν με πειστικό τρόπο" πως αυτοί είναι  ικανότεροι από τους άλλους "να βγάλουν τη χώρα από την κρίση".

Από ένα σημείο και πέρα, αναγκαστικά, η γλώσσα του γίνεται παρόμοια με τη γλώσσα ολόκληρου του πολιτικού φάσματος (μείον ΚΚΕ) που εκπροσωπείται στη Βουλή των Ελλήνων. Όπως γράφει:

Το κλειδί για την οριστική έξοδο από τα Μνημόνια είναι η στροφή προς την ανάπτυξη της χώρας. 

Ακολουθούν λόγια του κώλου για "ανάπτυξη" ως "το μέσο για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του συνόλου της κοινωνίας" και άλλα τέτοια ρητορικά.

Και κλείνει μιλώντας για, φευ, "τη γέφυρα ανάμεσα στις παραδοσιακές αξίες της Αριστεράς και στο μοντέλο του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα με δημοκρατία και ελευθερία"...

Το να λέγονται ή να γράφονται αυτές οι μαλακίες απ' τους  (πλήρως ενσωματωμένους στην μεγαλο-αστική τάξη) ηγέτες του συνονθυλεύματος με τις τσέπες και κωλότσεπές τους γεμάτες Ευρώ, να το καταλάβω... Το να λέγονται τα ίδια κι από (ως επί το πλείστον χειμαζόμενους) μικροαστούς ή και φτωχομπινέδες που στελεχώνουν τα μεσαία ή χαμηλά κλιμάκια του "κόμματος" δεν εξηγείται... παρα μόνο αν το δεις σαν αποτέλεσμα διάχυσης κομφορμισμού με κυνισμό που στη βάση του βρίσκεται η τάση προσωπικού βολέματος που ζέχνει βρωμο-Πασοκίλα, η οποία λειτουργεί οσμωτικά με μία νέα "αριστερή" μαζική ψυχολογία που μεταλλάσσεται: από την συνεσταλμένη απολογία "δεν στάθηκε εφικτό να κάνουμε την επανάστασή μας", κι αφού περάσει από τη βεβιασμένη αποδοχή του "μη εφικτού" στην άποψη "όποιος πρόλαβε τον κύριον είδε"... καταλήγει στην πραγματιστική στάση που εκφράζει η λαϊκή ρήση "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ό,τι αρπάξει ο κώλος  μας..."