Συρματόφρακτη γνώση, νομή των ανοιχτόμυαλων μετοίκων της υπερβολής ή υποβολής που θεωρείται αλήθεια - για να κατασταλάξει δίχως διθυραμβικές δηλώσεις σαν κατακάθι στον βυθό σου, έχοντας επιστρέψει απ’ τα περβόλια των μεγάλων ιδεών μιά μεταμεσονύχτιαν ώρα, κι έχοντας κόψει με τα νύχια του τους μίσχους των καρπών της συγκατάβασης και της υπομονής, και κουρασμένος κι άπλυτος, ακόμα με το μέτωπό του αλμυρό απο τον κάματο του ιδρωμένου βλέμματος που έπεσε περιπλανώμενο σε βρόχια διαδρομών στο ίδιο τοπίο που δεν το αναγνωρίσουν χάρτες - σαν τον Οιδίποδα τον Τύραννο, με το αίμα μίας ψεύτικης φωταύγειας στα δάκτυλά του, θέλει να αφεθεί αόμματα στα ρεύματα του ύπνου που σχηματίζουν κύματα ερήμου στην επιφάνεια του ιζήματος της άγνοιας που τον κατέχει, και μακάρι να τον πάρει κουβαλώντας το ασήκωτό του κήτος μακρυά όσο μπορεί, εκεί που ίσως και να ονειρευτεί μια χειραψία δίχως ίχνος πνεύματος αντιδικίας με τον πατέρα του, κι εκείνη την ανύποπτη στιγμή της άβουλης σιγής που τα τριζόνια αίφνης σταματούν να γαρνιρίζουν με την χορωδία τους τον μινιμαλισμό της εμπειρίας μας.
Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016
Συρματόφρακτη γνώση
Συρματόφρακτη γνώση, νομή των ανοιχτόμυαλων μετοίκων της υπερβολής ή υποβολής που θεωρείται αλήθεια - για να κατασταλάξει δίχως διθυραμβικές δηλώσεις σαν κατακάθι στον βυθό σου, έχοντας επιστρέψει απ’ τα περβόλια των μεγάλων ιδεών μιά μεταμεσονύχτιαν ώρα, κι έχοντας κόψει με τα νύχια του τους μίσχους των καρπών της συγκατάβασης και της υπομονής, και κουρασμένος κι άπλυτος, ακόμα με το μέτωπό του αλμυρό απο τον κάματο του ιδρωμένου βλέμματος που έπεσε περιπλανώμενο σε βρόχια διαδρομών στο ίδιο τοπίο που δεν το αναγνωρίσουν χάρτες - σαν τον Οιδίποδα τον Τύραννο, με το αίμα μίας ψεύτικης φωταύγειας στα δάκτυλά του, θέλει να αφεθεί αόμματα στα ρεύματα του ύπνου που σχηματίζουν κύματα ερήμου στην επιφάνεια του ιζήματος της άγνοιας που τον κατέχει, και μακάρι να τον πάρει κουβαλώντας το ασήκωτό του κήτος μακρυά όσο μπορεί, εκεί που ίσως και να ονειρευτεί μια χειραψία δίχως ίχνος πνεύματος αντιδικίας με τον πατέρα του, κι εκείνη την ανύποπτη στιγμή της άβουλης σιγής που τα τριζόνια αίφνης σταματούν να γαρνιρίζουν με την χορωδία τους τον μινιμαλισμό της εμπειρίας μας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου