Εξαπάτηση μετά κυνισμού! – του Νίκου Μπογιόπουλου

 «…η αλήθεια – είπε –είναι ότι η φορολογική επιβάρυνση που συνεπάγεται η εφαρμογή του προϋπολογισμού του ’17  και του ’18 είναι μεγάλη. Και είναι μεγάλη για κρίσιμες κατηγορίες της κοινωνίας. Είναι μεγάλη για τους έντιμους και τους συνεπείς φορολογούμενους, είναι μεγάλη για τη μεσαία τάξη, είναι μεγάλη για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Και αυτή είναι μια συνειδητή επιλογή που μεταβατικά πήρε η κυβέρνηση ώστε να καταφέρει να ενισχύσει οικονομικά τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας…»
.

  Ήταν αυτή η δήλωση Χουλιαράκη στη Βουλή που έτυχε της επιδοκιμασίας και του κ.Τσακαλώτου ο οποίος (αφού επιδόθηκε σε αστειάκια για φυματικές σαρανταποδαρούσες με μηνίσκο…) ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση δεν ομιλεί με όρους «success story» αλλά με όρους «true story».

   Παρατήρηση 1^η: Γνωρίζουμε άριστα, πλέον, ότι ουδέν μονιμότερον της… «μεταβατικής» – κατά Χουλιαράκη- υπερφορολόγησης.

   Παρατήρηση 2^η: Αυτό που οι υπουργοί της κυβέρνησης αποκαλούν «ειλικρίνεια», με όσο βρετανικό χιούμορ για σαρανταποδαρούσες με μηνίσκο ή για βίσωνες με πλατυποδία κι αν το επενδύσουν, εμείς εδώ στην Ελλάδα το λέμε έτσι: Κυνισμός!

   Παρατήρηση 3^η:  Η ομολογία ότι όχι μόνο φορολεηλατούντους έντιμους και τους συνεπείς, ότι όχι μόνο φοροληστεύουν τους αδύναμους αλλά και ότι το κάνουν από «συνειδητή επιλογή» (!) δεν αποκαλύπτει «απλά» τον κυνισμό τους.

   Αποδεικνύει, ταυτόχρονα, και την ουρανομήκη υποκρισία τους όταν μιλούν για «μερίσματα»και για «αντίμετρα» που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ψίχουλα εξαπάτησης των θυμάτων της μαζικής φτωχοποίησης που -κατόπιν «συνειδητής επιλογής» – προκαλούν.  

Πηγή: Εφημερίδα Real News 5/11/2017

Red rock views σχόλιο

Ξέρεις κάτι φίλε

;

Οι άνθρωποι (... Κι όρος «άνθρωποι» πολύ τους πάει) είναι σαρανταποδαρούσες που έχουν διανύσει πορεία πολύ χαμηλότερα από τον πάτο της αξιοπρέπειας, περπατώντας  πάνω από  τα ούρα των αφεντικών τους... Με το αζημείωτο φυσικα.... 

Συχαμερά υποκείμενα... που κέρδισαν το λαχείο-ευκαιρία να «το παίζουν» κυβέρνηση.. Μας έχει αποστομώσει όχι απλά ο κυνισμός τους, αλλα η άθλια χαμέρπειά τους... 


Τι να λέμε τώρα... Μόνο ύβρεις ταιριάζουν  σ' αυτούς που χωρίς τίποτε να λένε, ο,τι κάνουν είναι μια ύβρις... 

Άλλαξε Κάτι Άλλο;

Ξύπνησα πρόωρα κι αντί ν' αλλάξω πλευρό
Για να συνεχίσω... Είπα: 

Εκτός από την ώρα
Κάτι άλλο άλλαξε - 

Κέρδισες μία ώρα στο ρολόι;

Ας μη χάσεις ούτε λεπτό στη ζωή!

Έχεις εσύ την «πολυτέλεια» ενός νεογέννητου;

Εγώ όχι! Φτάνει το χασομέρι...

Ώρες, μέρες, βδομάδες, χρόνια ματαίωσης

Κι ο έρωτας παγιδευμένος σε μια σαρκοφάγο

Ενώ σ' όλα τα προεδρεία ο θάνατος
Κι υποτακτικοί του να σου λένε «μην ελπίζεις...»;

Ως εδώ ήταν!
Πες το κι εσύ: «Φτάνει!» 

Αν βγαίνει κάτι σαν δίδαγμα 

Από την αλλαγή της ώρας στο ρολόι

Είναι πως, αν το αποφασίσεις, μπορείς

Να γυρίσεις, όχι μόνο τους δείκτες του ρολογιού

Μπροστά ή πίσω -

Κι όχι μόνο γιατί αυτό έγινε σύμβαση - 

Μπορείς και το χρόνο, και τη ζωή σου ολόκληρη

Να γυρίσεις μπρος ή πίσω ... 

Και, αν το αποφασίσεις, 

Ούτε το «πίσω» είναι χαμένος χρόνος 

Μήτε το «μπρος» απαραιτήτως κέρδος σε ζωή - 

«άλμα» στο μέλλον, ή «ολίσθηση» στο παρελθόν

Από μόνα τους δεν είναι εγγύηση...
Λοιπόν μην αναθέτεις σε κανέναν!

Κάνε το όμως!

Φτάνει να έχεις πίστη ότι είναι αυτό που θέλεις...

Το αν αυτό που θέλεις θα πραγματοποιηθεί

Θα το δείξεις κυρίως  εσύ!

Ο χρόνος δεν επιφυλάσσει τίποτε· δεν έχει «τολμη»

Μήτε «αρετή»... Μη λες «θα δείξει...»

Είναι μια αφηρημένη έννοια στον νου σου 

Μαζί με ολη τη σαβούρα από... «έπεα πτερόεντα»

Έτη φωτός πριν απ' την έλευση της γλώσσας

Ή και πέρα από μια δικτατορία λογικής

Συγκεκριμένο ήταν, κι είν' αυτό που νιώθεις: 

Αρχίζοντας από ένα άγγιγμα...

Δύο χερια, ίσως, που να σε σηκώνουν 

Πριν αισθανθείς στα χείλη τη θηλή 

Του μαστού της ζωής - 

Και τα υπόλοιπα έπονται...

Asturias

Ana Vidovic plays Asturias by Isaac Albéniz

Χαίρε νύμφη ανύμφευτε

A few days ago, I went to a church service held in memory of good family friend who died horrifically, painfully for him and those who loved him, and what is more, he died unnecessarily! Were it not for the essentialy non-existing medical service and care on this island (not a-typical of what is happening in Greece generally), he would still be with us now! The attack on the Health Care System in this country, in order to save money to pay the debt that was accumulated by stolen public funds due to corruption and support of the big monopolies here is totally evil in any trully religious sense! It is being destroyed systematically by a bunch of criminal, cynical, callous, and rapacious sociopaths, who play the role of government, (i.e by subhuman meat puppets) in a process that is ripping off the people, and the country, increasingly driving them  to despair.

The death of my friend is a testimony to this murderous policy... It literally kills people! And that is not the only one facet of a war  against those who have next to nothing by those who have defrauded them, robbed them, in order to  acquire vast fortunes of money and assets "by hook and by crook.".. And, "lo and behold"! This flock of greedy vultures fancy themselves as "Leftwing" government, adding insult to injury.. . They are "social democrats". No wonder people appear shocked, pathetic, and paralised, unable to fight back...

Anyway let me say something positive, albeit insignificant in the wider scheme of things:

Hearing with pleasure the music of the liturgy, a rare experience for an atheist (like myself) who seldom goes to church and only because his upbringing has left him remnants of a love for its rituals that bring people together, alas.. now vacant of its intended meaning..., I heard the song that I add to this post. And there is no intention for irony in my part, for I still have deep respect mixed with compassion for the ones  driven by a belief that contains the hope of the hopeless and helpless...

It is a masterpiece, to my ears, of Byzantine music, which the Greeks consider part of their cultural heritage... As someone, who's name I forget, told me once: with such music in the service of religion (let alone the use of often superb iconography, sculpture, theatrical phantasmagoric show that dresses up beautifully as a sacrosanct prayer to our only «savier», inspired, great architecture for the poor, and poetry,  etc, all forming a mystifying if not always passifying  ritual... is it any wonder why religionwill attract «the thirsty cuttle to the spring of water»?...

I could hear it as a hymn to Virgin Mary, but also (suddenly dumbfounded) as a song of adoration of womanhood, of motherhood, by a man -  or simply as a love song... And this , charged by the awareness that, at this moment in time, when the forces of destruction,  typified by  the clique of phalocratic male idiots and personified by threir chosen "ruller of the planet", are holding arms threatening to use them, bringing about more destruction on the heads of the destroyed, more devastation on the devastated by exploitation and greed...

It leads me to dare say that a person, to trully call himself "a man" he cannot fail but to see as a "goddess", or a "saint", the woman who carries, or who has given birth, to a child in this precarious word... Sanctified by virtue of her courage and natural capacity to bare it...

At a simple, basic level also, the antithesis between the exploited and their exploιτers today more than ever before perhaps, can be seen as an antithesis between Eros (love... the forgotten, repressed  heart of Christianity) and Thanatos...

After all, isn't Revolution a technology of desire used against and forced upon those who systematically, violently oppress it?

And so...

... So 

If they exploit you, use and abuse you

Rebel! But never ignore the fact that the exploitation of man by man is the root of all evil

If they assault you 
Choose whether to strike back or ignore them, but never turn the other cheek

If they slander you 
Despise slander but never be merciless to the slanderer, for he lies and slunders beneath you

If they destort your image  

Be yourself and never just the one others want you to be

If they attack your dignity

Stand straight on your feet. Never bend on your knees

If they devalue, denigrate you

Know yourself, get better, but never disrespect anyone, not even those who want to see themselves above you for, by virtue of that, they fall below you. 

If they take pleasure or are indifferent in offending you

Just ignore them! You cannot turn ignorance to wisdom by retaliation in kind

If they accuse you wrongly, 

Defend yourself, but never apologise in order to defer to or appease your accusers

But then, 

If they make you aware that you have done wrong 

Admit it!  And never refuse to make amends and pay the price for  your wrongdoing

If they want to be with you

Let them be, but never allow them at will to waste your time. It's your Life - and you only live it once

If they want to go

Just let them go! Tell them if you experience  loss, but never try to hold them  back

If they hate you

Love yourself, forget them or still love them, but never allow hatred to corrupt your sole

Finally, If they show you genuine love
Accept it as a divine gift, and love them too, be the mirror of their love, always remembering that love can only be sustained in its reflection 

Wrapped around your finger

wrapped around your finger?

Devil and the deep blue sea behind me

Vanish in the air you'll never find me

I will turn your face to alabaster

When you'll find your servant is your master

ανεπιθύμητοι;

I long to see new harmonies of colour. Is it getting too late? 

I want to kiss my enemy in the shade of an ancient tree...

Can I? Inside of me there is no nest for hate 

But I cannot sleep right next to bigotry

****
To  παρακάτω από τόν Ημεροδρόμο

«Είστε ανεπιθύμητοι»: το μήνυμα στους ακροδεξιούς της Βιρτζίνια

Σε τουλάχιστον τρεις ανέρχονται οι νεκροί και στους 35 οι τραυματίες από τις βίαιες συμπλοκές που ξέσπασαν χθες στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια ανάμεσα σε ακροδεξιούς και διαδηλωτές, αλλά και την πτώση ενός οχήματος σε ειρηνικό πλήθος αντιφασιστών.

Oφέλη της μεσογειακής διατροφής; Για ποιους;

 Μια πρόσφατη μελέτη[1] για την θετική επίδραση της μεσογειακής διατροφής στην υγεία έδειξε σαν αποτέλεσμα ότι  μόνο οι τάξεις με υψηλά εισοδήματα ωφελούνται απ' αυτήν. 
Στο πλαίσιο της μελέτης Moli-sani, ερευνητών του ιταλικού I.R.C.C.S. Neuromed, υπό την καθοδήγηση του Giovanni de Gaetano, εξετάστηκαν 18.000 άτομα. Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 2 Αυγ 201, στο Διεθνές Περιοδικό Επιδημιολογίας, επιβεβαιώνει μεν το από καιρό γνωστό ότι  η μεσογειακή διατροφή μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων, αλλά κι αποκαλύπτει πως αυτό ισχύει «μόνο εάν είστε πλούσιοι ή μορφωμένοι».

Εκπληκτικό θεωρήθηκε το εύρημα ότι τα οφέλη αυτά επηρεάζονται έντονα από την κοινωνικοοικονομική θέση των ανθρώπων κι ότι δεν παρατηρήθηκαν πραγματικά οφέλη για τις λιγότερο ευνοημένες ομάδες.

Η Μαριλαούρα Μπονάτσιο, ερευνήτρια στο Τμήμα Επιδημιολογίας και Πρόληψης και πρώτος συγγραφέας της μελέτης παρατήρησε ότι «ενα άτομο από χαμηλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση που αγωνίζεται να ακολουθήσει ένα μεσογειακό μοντέλο είναι απίθανο να έχει τα ίδια πλεονεκτήματα ενός ατόμου με υψηλότερο εισόδημα, παρά το γεγονός ότι και οι δύο τηρούν την ίδια υγιεινή διατροφή».
Οι ερευνητές της Neuromed προχώρησαν περισσότερο και προσπάθησαν να ξεπεράσουν τους πιθανούς μηχανισμούς στους οποίους βασίζονται αυτές οι ανισότητες.

«Δεδομένης της συγκρίσιμης τήρησης της μεσογειακής δίαιτας, οι πιο ευνοημένες ομάδες είχαν περισσότερες πιθανότητες να αναφέρουν έναν μεγαλύτερο αριθμό δεικτών υψηλής διατροφής σε σύγκριση με άτομα με χαμηλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση», εξηγεί η Licia Iacoviello, επικεφαλής του Εργαστηρίου Διατροφικής και Μοριακής Επιδημίας. «Για παράδειγμα, σε όσους αναφέρουν μια βέλτιστη προσκόλληση στη μεσογειακή διατροφή (όπως μετράται με μια βαθμολογία που περιλαμβάνει φρούτα και ξηρούς καρπούς, λαχανικά, όσπρια, δημητριακά, ψάρι, λίπη, κρέας, γαλακτοκομικά προϊόντα και πρόσληψη αλκοόλ) αυτοί με το υψηλότερο εκπαιδευτικό επίπεδο κατανάλωναν προϊόντα πλουσιότερα σε αντιοξειδωτικά και πολυφαινόλες και είχαν μεγαλύτερη ποικιλία στην επιλογή φρούτων και λαχανικών. Έχουμε επίσης βρει μια κοινωνικοοικονομική κλίση στην κατανάλωση των προϊόντων ολικής αλέσεως και στις προτιμώμενες μεθόδους μαγειρέματος. Αυτές οι σημαντικές διαφορές στην κατανάλωση προϊόντων που ανήκουν στη μεσογειακή διατροφή μας οδηγούν στο να σκεφτόμαστε ότι η ποιότητα των τροφίμων μπορεί να είναι εξίσου σημαντική για την υγεία όσο η ποσότητα και η συχνότητα της πρόσληψης».

«Τα αποτελέσματά μας πρέπει να προωθήσουν μια σοβαρή εξέταση του κοινωνικοοικονομικού σεναρίου της υγείας (σχολιάζει ο Giovanni de Gaetano, διευθυντής του Τμήματος). Οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες στην υγεία αυξάνονται επίσης στην πρόσβαση σε υγιεινή διατροφή. Τα τελευταία χρόνια τεκμηριώσαμε μια γρήγορη μετατόπιση από την Μεσογειακή διατροφή σε ολόκληρο τον πληθυσμό, αλλά ίσως και οι πιο αδύναμοι πολίτες τείνουν να αγοράζουν «μεσογειακά» τρόφιμα με χαμηλότερη διατροφική αξία. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η μεσογειακή διατροφή είναι καλή για την υγεία, αν δεν είμαστε σε θέση που εγγυάται την ίση πρόσβαση σε αυτήν».

Σημειωσεις
1. Η μελέτη Moli-sani, Giovanni de Gaetano et al., International Journal of Epidemiology, doi: 10.1093 / ije / dyx145 1η Αυγούστου 2017.
2. Το κείμενο συνιστά σχόλια και μετάφραση εδαφίων του άρθρου  "Health benefits of the Mediterranean diet are confirmed, but just for the upper class", στο Medical News Today, [http://www.medicalnewstoday.com/releases/318745.php?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=weekly] από Red Rock Views

43o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ»

Σήμερα οι κεντρικές εκδηλώσεις στην Ικαρία 

Μετά από τις επιτυχημένες εκδηλώσεις σε Άγιο Κήρυκο, Εύδηλο και Ράχες Ικαρίας, σήμερα θα πραγματοποιηθεί η κεντρική εκδήλωση του 34ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», στο Μονοκάμπι (χώρος πανηγυριού).

Οι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν στις στις 9.00 μ.μ. και θα περιλαμβάνει:

• Αφιέρωμα στον κομμουνιστή Αντώνη Καλαμπόγια, έναν από τους 9 εναπομείναντες αντάρτες του ΔΣΕ στην Ικαρία για 5 ολόκληρα χρόνια μετά την λήξη του Εμφυλίου, με παραπομπές από το βιβλίο του «Ικαρία, ο Κόκκινος Βράχος», το οποίο επανεκδόθηκε πέρσι στο πλαίσιο των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ.
• Αφιέρωμα και έκθεση για τα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση (1917-2017).
• Κεντρική ομιλία από τον Νίκο Λάππα, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.
• Πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα και γλέντι.

Στους χώρους θα λειτουργεί μεγάλη έκθεση βιβλίου και υλικών καθώς και παιδότοπος.

Πηγή 902.gr

****

Red Rock Views
Ελπίζω να βρεθούμε εκεί!
Και αν πέσει στα χέρια σου, διάβασε το βιβλίο του Αντώνη Καλαμπόγια «Ικαρία, ο Κόκκινος Βράχος». Μιλάει για μια Ικαρία πέρα από τα πανηγύρια...

σου έδωσα να πιείς αλήθεια

Δίψασες και σου έδωσα να πιεις αλήθεια
Την έφτυσες - η γεύση της σαν δηλητήριο πικρή
Γκρεμίζεις  το άγαλμά μου και μου σπας τα στήθια
Χέρια, κεφάλι, θρύψαλα...  ξαναπεθαίνουν κι οι νεκροί

Με τα κομμάτια μου, άλλου θεού ναό θέλεις να χτίσεις
Βγάζοντας από την ψυχή μου των χτιστάδων το υλικό
Μα πάντα θα σου λείπει κάτι που δεν θ' αποκτήσεις
Όσο θαρρείς πως είμ' ο δαίμονας, που σού 'καμε κακό

Τρελός Μουσώνας

βινιέτες από την γηραιά Αλβιώνα

 

Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.
Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.
Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.
Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δεν μπορώ.

(Από το ποίημα "Μουσώνας" του Ν. Καββαδία)

Η ατμόσφαιρα βάρυνε από χτες. Άρχισε να φυσάει και να βρέχει τερματίζοντας μια περίοδο  θερινής λιακάδας που κράτησε πάνω  από πέντε βδομάδες.

Εβρεχε όταν ξεκίνησα για να βρώ ένα  φίλο μου στην πόλη. Λίγο πριν συναντηθούμε σταμάτησεη βροχή, κι ο  ήλιος, ξεπροβαλοντας αδύναμα ανάμεσα στα σύννεφα, έκανε μπορετό να πιούμε τσάι στο "Meeting Place" - ένα αίθριο Cafe, με τραπεζάκια έξω, στην παραλία του Βrighton.

Έχω βραχεί πηγαίνοντας προς τα εκεί, και το σχολιάζει με το αγγλικό κλισέ: "Ωραίος καιρός  για πάπιες"...

Του λέω: "Έφερες τη βροχή από την Ελλάδα εδώ ... καλά περνούσαμε μέχρι  να έρθεις ..."

Μου "απολογείται", πληροφορώντας με ότι οι ασυνήθιστοι μουσώνες κι οι νεροποντές βαστάξαν μέχρι τον Ιούνη στην Ελλάδα, αλλά το ζεστό και λιόλουστο καλοκαίρι έφτασε εκεί αρκετές μέρες πριν ο ίδιος γυρίσει στην Αγγλία. "Παραδέχεται" μεν πως βρέχει εξαιτίας του εδώ, αλλά μόνο για να μου προσφέρει μιαν εντελώς "προσωπική ερμηνεία" του φαινομένου: βρέχει, μου εκμυστηρεύεται, διότι ενίοτε  η φύση εκφράζει αυτό που νιώθει εκείνος.

Τον κοιτάω χαμογελώντας, μάλλον  εξεταστικά  ... κι αποκρίνεται λέγοντας: "συμβαίνει..".  
Η ατμόσφαιρα άλλαξε εδώ, μου λέει, όταν εκείνος έλαβε κάποιο  δυσάρεστο μαντάτο από την Ελλάδα. Σκέφτομαι πως δεν είναι και τόσο ασυνήθιστο αυτό - όπου και να βρεθεί ο σημερινός  Έλληνας που δεν  είναι "άνοσος" από οικονομική άποψη, το πιθανότερο είναι να λάβει άσχημα μαντάτα από την Ελλάδα...

Η "περί ανέμων και υδάτων" κουβέντα συνεχίζεται όχι πια σαν προοίμιο στο "θέμα" που τον απασχολεί. Μου λέει πως πριν χαλάσει ο καιρός, καθημερινά περπατούσε στην παραλία της πόλης και δελεαζόταν να κολυμπήσει, αλλά  τον απωθούσε  η πράσινη θολούρα της θάλασσας εκεί. Προχτές, και πριν πάρει το μαντάτο (που "εκφράστηκε" και με την αλλαγή του καιρού...), είχε πάει στο Cuckmere Haven  - ένας κόλπος που σχηματίζεται στο δέλτα του ποταμού Cuckmere, Sussex - απ' όπου αρχίζει η σειρά των γκρεμών γνωστών με το όνομα Seven Sisters, κι είναι ένα από τα σημεία της ακτής στα οποία η θάλασσα "τρώει" τη στεριά.

Περπάτησε με την άμπωτη της παλίρροιας στους  πρόποδες της πρώτης από τις "Επτά Αδελφές" και κολύμπησε σε καθαρά νερά. Η πλημμυρίδα επέστρεψε κι η στάθμη της θάλασσας άρχισε ν' ανεβαίνει με απειλητική ταχύτητα. Εκείνος βγήκε βιαστικά αλλά το έδαφος στο οποίο πριν λίγη ώρα περπάτησε,  έγινε βυθός, κι έπρεπε να κολυμπήσει κρατώντας το πορτοφόλι του και το κινητό του πάνω απ' την επιφάνεια του νερού, για να φτάσει σαν  ναυαγός στον γιαλό! Τα ρούχα του τα πήρε ο ωκεανός ...  Ευτυχώς που η θάλασσα ήταν ήρεμη, ... γιατί, αν είχε κύμα και τον χτυπούσε πάνω στα  βράχια, μπορεί  και να πνιγόταν εκεί... Οι Επτά Αδελφές πρέπει να είναι στοιχειωμένες, μου λέει.   Εκτός  από πολλούς  που έχουν αυτοκτονήσει σαλτάροντας από την κορυφή του γκρεμού, αρκετοί πρέπει να έχουν πνιγεί από άγνοια ή  αμέλεια εκεί...

"Η ειρωνεία θα ήταν να πνιγώ πριν πάρω το κακό μαντάτο... κανείς δεν θα πίστευε πως πνίγηκα (ιδιαίτερα η πηγή του άσχημου μαντάτου, που ξέρει πως "δραπέτευσα" από την Σπιναλόγκα και κολύμπησα ως τη Ελούντα για να την βρω)... Θα πιθανολογούσαν πως αυτοκτόνησα... Κι εσύ, δεν θα ήξερες αν αυτοκτόνησα εξαιτίας ερωτικής ή  πολιτικής απογοήτευσης..."

Η απόκρισή  μου ήταν πως, στο τέλος  της  μέρας, είτε ήταν ερωτική είτε πολιτική η απογοήτευσή του, αν τον  οδηγούσε σε αυτοκτονία δεν θα έκανε καμία διαφορά,  ... ούτως η άλλως σπατάλη θα ήταν...

"... πιο πολύ μου αρέσει το αφήγημα ότι κινδύνεψες  να πνιγείς κάνοντας κάτι που σ' ευχαριστούσε... ό,τι μαντάτο και αν πήρες, στο φινάλε ..."

 

photo borrowed from here

Δεν είναι η συνείδησή μου καπέλο...

«Δεν είναι η συνείδησή μου καπέλο να την πάρω από τούτο το καρφί και να την κρεμάσω στο άλλο». (Στρατής Τσίρκας)

ΤΟΥ ΔΑΝΗ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 
πηγή: ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 


Στις 27 Ιανουαρίου 1980, πέθανε ο Στρατής Τσίρκας, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες πεζογράφους της λεγόμενης μεταπολεμικής γενιάς.  Ο Στρατής Τσίρκας (το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης Χατζηαντρέας) γεννήθηκε στο Κάιρο, στις 10 Ιουλίου 1911. Μετά την αποφοίτηση του από την «Αμπέτειο Σχολή» του Καίρου, το 1928, προσλαμβάνεται στην Εθνική Τράπεζα της Αιγύπτου και μετά από ένα χρόνο πιάνει δουλειά σε εργοστάσιο εκκοκισμού βάμβακος στην Άνω Αίγυπτο. Την ίδια περίοδο συνδέεται με την κομμουνιστική ομάδα του Σακελλάρη Γιαννακάκη και γράφει τα πρώτα του ποιήματα και διηγήματα για τη ζωή των φτωχών αγροτών της Αιγύπτου.
Καθοριστικής σημασίας για την μετέπειτα πορεία του ήταν η συνάντηση του με τον Καβάφη, το 1930, στην Αλεξάνδρεια. Παρά το γεγονός ότι αυτή η συνάντηση δεν διήρκεσε πολύ, άφησε ένα βαθύ αποτύπωμα στον Τσίρκα, ο οποίος στο βιβλίο του «Ο Καβάφης και η εποχή του» γράφει: «Όταν μετρώ τις ώρες που πέρασα πλάι του, δεν τις βρίσκω περισσότερες από δώδεκα, το πολύ δεκατρείς. Στις εννιά ή δέκα είμασταν μόνοι. Ήταν οι καλύτερες». Και προσθέτει: «Από τότε δεν τον ξαναείδα. Γρήγορα με τράβηξαν άλλοι ορίζοντες. Ένας ανόητος φανατισμός δε μ’ άφηνε να επιζητήσω νέα συνάντηση όσες φορές ξαναπήγα στην Αλεξάντρεια. Ένα απόγεμα, στο Κάιρο, μέσα στο δρόμο, έμαθα πως πέθανε. Εκείνες τις μέρες ο Χίτλερ, καγκελάριος πια, ξαπολούσε το μεγάλο κύμα της τρομοκρατίας στη Γερμανία. Αν κανένας μου έλεγε πως κάποτε θ’ αφιέρωνα τρία χρόνια σε μελέτες και σε αναζητήσεις των πηγών και των περιστάσεων της ποίησης του Καβάφη, θα τον έπαιρνα για τρελό».
Το 1938 μετακομίζει στην Αλεξάνδρεια και αναλαμβάνει τη θέση του διευθυντή στο εργοστάσιο βυρσοδεψίας του Μικέ Χαλκούση.
Το 1943 μαζί με άλλους Έλληνες Αιγυπτιώτες συγκροτούν τον Ελληνικό Απελευθερωτικό Σύνδεσμο (ΕΑΣ) που συνδέεται στενά με το ΕΑΜ.
Τον Απρίλιο του 1944, καταστέλλεται βίαια από τους Εγγλέζους και ελληνικές ένοπλες δυνάμεις κίνημα στο στρατό και στο στόλο της Μέσης Ανατολής, γεγονός που, σε συνδυασμό με την αποκήρυξη του κινήματος από την επίσημη αντιπροσωπεία του ΕΑΜ στο Λίβανο, θα επηρεάσει βαθιά τον Τσίρκα. Λίγο πριν πεθάνει, μάλιστα, σε ομιλία του στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Υμηττού (13 Μαρτίου 1973) θα τονίσει: «Γιατί εμένα με καίει, ακόμα τώρα ύστερα που έχω γράψει [εννοεί τις Ακυβέρνητες Πολιτείες] η υπόθεση του Απρίλη. Τον έχω ζήσει κιόλας τον Απρίλη πάρα πολύ έντονα, και η αδικία που έχει γίνει στους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν – που ίσαμε σήμερα να μην έχει αναγνωριστεί επίσημα η συμβολή του κινήματος του Απριλίου για την εθνική ενότητα… Αυτό μ’ έκανε να γράψω, για να δικαιωθεί ο Απρίλης. Αυτό είναι το νόημα».
Στη διάρκεια της δεκαετίας 1944- 1954 εξέδωσε τρεις συλλογές διηγημάτων και το 1956 έγραψε (μέσα σε δέκα μέρες) την εξαιρετική νουβέλα «Νουρεντίν Μπόμπα», εμπνεόμενος από την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ και τους αγώνες του αιγυπτιακού λαού κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας. Ο «Νουρεντίν Μπόμπα» εκδίδεται στην Αθήνα από τον Κέδρο, κάνοντας έτσι τον Τσίρκα γνωστό στο αναγνωστικό κοινό της Ελλάδας.
Ασφαλώς, το σημαντικότερο έργο του Στρατή Τσίρκα είναι οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες», μια τριλογία που απαρτίζεται από τρία μυθιστορήματα: τη Λέσχη, την Αριάγνη και τη νυχτερίδα. Ένα έργο που αποτελεί τομή στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία, τόσο στο περιεχόμενο, όσο (κυρίως) στη μορφή του, με την εισαγωγή ενός τολμηρού μοντερνισμού στο ελληνικό μυθιστόρημα.
Ωστόσο, η έκδοση της Λέσχης, το 1960, τον φέρνει σε αντιπαράθεση με την ηγεσία του ΚΚΕ, εξαιτίας της ιδιαίτερα σκληρής κριτικής του Τσίρκα σε στελέχη του Κόμματος, την περίοδο της εξέγερσης του Απρίλη του 1944. Το 1961 διαγράφεται από την Πρωτοποριακή Οργάνωση Ελλήνων Αιγύπτου, οργάνωση του ΚΚΕ, μετά την άρνηση του να ανασκευάσει την άποψη του. Ο ίδιος περιγράφει ως εξής τη συζήτηση που οδήγησε στη διαγραφή του;
«[…] Μου λένε
– Άκουσε εδώ. Η Λέσχη σου συκοφαντεί τους λαϊκούς αγωνιστές και το κίνημα. Πρέπει να την αποκηρύξεις. Διαφορετικά…
– Σταθείτε, τους λέω, δε διαβάζετε σωστά. Και γιατί βιαζόσαστε; Τώρα γράφω το δεύτερο μέρος, θα υπάρξει και τρίτο, αν ζήσω. Τότε θα καταλάβετε καλύτερα.
Εκείνοι όμως ήταν ανένδοτοι: «Ή την αποκηρύχνεις ή…». Κι εγώ τους λέω:
– Πάρετε μόνοι σας την ευθύνη, εγώ βιβλία δεν καίω.
Τότε μου είπαν πως η απόφαση ήταν κιόλας βγαλμένη: «Ή… ή…». Κι εγώ αποκρίθηκα:
Ό,τι βλέπω καταθέτω, μια μαρτυρία. Δεν είναι η συνείδησή μου καπέλο να την πάρω από τούτο το καρφί και να την κρεμάσω στο άλλο».
Οι κριτικοί εκείνης της εποχής (1960- 1965) διχάστηκαν σχετικά με τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες». Φαίνεται όμως ότι το έργο και ο συγγραφέας έπεσαν «θύματα» μιας αντιπαράθεσης, όπου το βιβλίο έγινε η αφορμή να λυθούν λογαριασμοί στο χώρο της Αριστεράς, που είχαν να κάνουν με τα όσα έφερνε το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τις διεργασίες που οδήγησαν στη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968.
Όπως και με πολλά άλλα έργα, όπου επιχειρείται η μυθιστορηματική καταγραφή ιστορικών γεγονότων (και μάλιστα νωπών), έτσι και με τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες», η κριτική εστιάζει (πολλές φορές) στην ακριβή, ή μη, αποτύπωση της ιστορικής πραγματικότητας, αποσπώντας την από τη λογοτεχνική αξία του έργου. Έτσι έχουμε από τη μια πλευρά την κριτική που στο όνομα της «ιστορικότητας», παραγνωρίζει τη λογοτεχνική αξία, και απ΄ την άλλη, την κριτική που εν ονόματι της λογοτεχνικής αξίας του έργου, παραγνωρίζει την ιστορική ακρίβεια.
Ο ίδιος έγραφε για το θέμα αυτό, σε μια επιστολή του προς τον Τάσο Βουρνά, στις 15 Δεκεμβρίου 1961:
«Σαν αντίδραση στη «δογματιστική» λογοτεχνία που πολύ μας ζημίωσε, θέλησα να εξαφανίσω από το μυθιστόρημα την προσωπική άποψη του συγγραφέα, να δώσω καταστάσεις, αντικειμενικά, και ν’ αναγκάσω τον αναγνώστη να σκεφτεί πάνω τους. Βέβαια, κατά βάθος, αυτό είναι ένας ψευτοαντικειμενισμός, η ιδεολογία του συγγραφέα υπάρχει και το εκφράζει με χίλιους τρόπους: με τα νέα θέματα που εισάγει, με τις πλευρές που φωτίζει, με την κλίμακα αξιών που υποδηλώνει όταν αντιπαραθέτει τους δύο κόσμους και γενικά με την εποπτεία, τη φιλοσοφική ματιά που κυβερνάει ολόκληρο τον κόσμο του βιβλίου».
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τσίρκας δεν απάντησε ποτέ δημοσίως στην κριτική που του ασκήθηκε από μια μερίδα της αριστεράς, που εκφράσθηκε κυρίως με την κριτική του Μάρκου Αυγέρη.
Στο «Ημερολόγιο» του, όμως, έγραψε (σελ 67- 68):
«Δεν εμίλησα ποτέ. Σώπασα για την πολεμική που μου έγινε. Άφησα τους άλλους να… Γιατί; Διότι ήτανε πολύ γλιστερό το έδαφος. Είδαμε ανθρώπους που διαφώνησαν με το κόμμα τους, και τελικά κατάντησαν στην αντίδραση. Ήξερα ότι ήτανε πάνω απ’ τις δυνάμεις μου για να μπορέσω να βρω δίκιο. Τ’ άφησα λοιπόν. Έχοντας εμπιστοσύνη ότι μια μέρα δεν μπορεί παρά αυτά τα πράγματα να βρούνε τη σωστή τους εξήγηση. Όμως, πρέπει να πω ότι αυτή η εχθρική στάση απέναντί μου, μου έκοψε τα φτερά. Δηλαδή χρειάστηκε να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να μπορέσω να αποχτήσω τέτοια αυτοπεποίθηση ώστε να δοκιμάσω άλλο μυθιστόρημα, που είναι Η Χαμένη Άνοιξη. Πολύ μου εκόστισε. Όχι γιατί περίμενα τα «εύγε», δεν είναι γι’ αυτό, αλλά να βλέπεις ανθρώπους που αγωνίστηκες μαζί τους και σε κοιτάζουνε σαν ύποπτο… Φοβερό! Πάντως, πρώτη φορά μιλάω τώρα».
Υπό την προϋπόθεση λοιπόν ότι οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» αντιμετωπίζονται ως ένα ενιαίο και αδιάσπαστο έργο, όπου συμβιώνουν η ιδεολογική συγκρότηση του συγγραφέα (αποτέλεσμα της οποίας είναι και η ματιά του στην ιστορία και τα πρόσωπα) με την λογοτεχνική του ικανότητα, συγκαταλέγονται στα έργα αναφοράς της μεταπολεμικής μας πεζογραφίας.

"Πήγαινε πιο πέρα"

βινιέτες από την γηραιά Αλβιώνα

 

 Περιμένοντας το λεωφορείο για να πάω  στο κέντρο της πόλης, στεκόμουν κάτω  από το στέγαστρο της στάσης, στον ίσκιο - κείνη τη μέρα έκανε ζέστη ασυνήθιστη και για Ιούλιο εδώ. Λίγο πιο πέρα, ένας μελαμψός τύπος, τριαντάρης περίπου, μοιραζόταν τον ίδιο ίσκιο με μένα ενώ στεκόταν λίγο έξω από την στάση, καπνίζοντας. Δίπλα μου και λίγο πιο εξω ήταν μια νεαρή κοπέλα, με το προσώπό της εκτεθημένο στον ήλιο.

Η φωτεινή επιγραφή που δείχνει την ώρα άφιξης του λεωφορείου , λέει πως έχουμε τρία  λεπτά αναμονής ακόμα. Σκέφτομαι τι μπορεί να συμβεί μετά από δεκαπέντε λεπτά ανίας στη στάση του λεωφορείου (σε μια ήσυχη συνοικία στα περίγυρα του Brighton που κατοικείται σχεδόν αποκλειστικά  από μικροαστούς αγγλοσάξονες ), ώστε να κάνει την αναμονή ενδιαφέρουσα στα τρία λεπτά που απομένουν... Την ίδια στιγμή, δίνει απάντηση στο ερώτημα μου μια  κυρία που φτάνει στη στάση και στέκεται κοντά στον νεαρό. Δεν θα έλεγα πως ήταν άξια  παρατήρησης αν δεν έκανε την παρουσία της αισθητή με την συμπεριφορά της. Λεπτή, προχωρημένης ηλικίας, ξανθιά (με εμφανώς άσπρες τις  ρίζες των μαλλιών της) και κακοντυμένη - μάλλον ιθαγενής, Εγγλέζα. Το πρόσωπό  της ζαρωμένο, της δίνει η μια πικρόχολη έκφραση, μάλλον από κακουχία και κατάχρηση... ή  έτσι υπέθεσα.

Σχεδόν αμέσως μετά την άφιξή της εκεί, λοιπόν, η κυρία απευθύνεται  προς τον νεαρό, που κοιτάει αλλού, και να του πετάει ένα επιθετικό "excuse me", με έμφαση στον τόνο της φωνής της. Αυτός γυρίζει και την βλέπει παραξενεμένος. H ιθαγενής κυρία δεν του λέει  τίποτε άλλο, κι απλά του δείχνει την ταμπέλα στην στάση που γράφει το απαγορευτικό "No Smoking". Αυτός την αγνοεί και συνεχίζει να καπνίζει. Η κυρία, σε πιο υψηλό τόνο τώρα, του τονίζει πως την ενοχλεί ο καπνός του και, κάνοντας  μια απωθητική χειρονομία  με το χέρι της, του λέει να πάει πιο πέρα απ' τη στάση να καπνίσει... Κι αυτός της λέει πως στέκεται ήδη έξω  απ' την στάση (κι όντως έτσι είναι ...  επιπρόσθετα, ο καπνός του δεν την φτάνει ούτε κατά προσέγγιση) κι αν έχει πρόβλημα, τότε να πάει εκείνη πιο πέρα. Παρεμπιπτόντως, ο νεαρός μιλάει αγγλικά με Λονδρέζικη προφορά (cockney), και μάλλον είναι "γέννημα - θρέμμα" Βρετανός. Κι αυτή του λέει: "Αν δεν σ' αρέσουν οι νόμοι αυτής της χώρας, πήγαινε πίσω στην δική σου!"...

Εντωμεταξύ, το λεωφορείο που περιμένουμε έχει φτάσει, επιτέλους... Καθώς πλησιάζουμε να μπούμε  μέσα, η νεαρή κοπέλα που στεκόταν δίπλα μου με κοιτάει και, χαμογελώντας κάπως συνωμοτικά, μου λέει χαμηλόφωνα : "it's the heat..."  (φταίει η  ζέστη)...

Επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο όλοι, εκτός από τον νεαρό καπνιστή.

Λίγες στάσεις  πιο πέρα, παρατηρώ πως η ιθαγενής κυρία ετοιμάζεται να κατέβει. Μόλις βγαίνει στο πεζοδρόμιο βγάζει  ένα πακέτο τσιγάρα απ' την τσάντα της, ανάβει  ένα και αρχίζει να βαδίζει βιαστικά -  σαν να ξέρει καλά ποια είναι και πού θέλει να πάει..





  

Patience

Ψάρι σε γρίπο

Πού να σε φτάσει εκεί ο ύμνος, το τροπάρι
Για τον προφήτη που με θαύμα έδωσε τροφή
Σε χίλιους πεινασμένους από ένα ψάρι
Κι όλοι τους χόρτασαν… ή έτσι λέει η γραφή

Ψάρι σε γρίπο, πώς να ξέρεις «τι εστί ελευθερία» -
Μον' αν την χάσεις την βιώνεις σαν απώλεια φρικτή
Βαθιά, εκεί που τα νερά είναι σκοτεινά και κρύα
Κι ούτ’ άστρα βλέπεις, μήτε φώτα στην ακτή

Fight or Flight

Σημείωμα για την έκθεση Fight or Flight

Του Μιχάλη Φλυτζάνη

Πριν μερικά χρόνια, ο Αντώνης κι εγώ βρεθήκαμε στο Brighton  της Αγγλίας  για λίγες μέρες. Θυμάμαι μια μέρα που, ενώ περπατούσαμε σε μια παραλία, απρόοπτα χρειάστηκε να φύγω αφήνοντάς τον εκεί. Επιστρέφοντας μετά από ώρες, τον είδα στο ίδιο σχεδόν σημείο, απορροφημένο από μια δραστηριότητα που έμοιαζε με διαλογισμό… Διάλεγε βότσαλα. Περιεργαζόταν το ένα μετά το άλλο, σαν να ήταν φετίχ, πριν το αποθέσει  εκεί που το βρήκε.

Μ' εντυπωσίασε γιατί, πίσω από αυτό, διέκρινα τον βαθύ σεβασμό που δείχνει ο Αντώνης σ’ αυτό που προσπαθεί η φύση  να μας πει όταν την αγγίζουμε με σκοπό να επέμβουμε πάνω της παραγωγικά ή και δημιουργικά. Τα βότσαλα ηταν προπλάσματα γλυπτών, τα όποια ποτέ δεν θα αντέγραφε, αλλά θα συνιστούσαν εμπλουτισμό του τρόπου με τον όποιο αναλαμβάνεται τη φύση να μορφοποιείται - κάτι που, στην ουσία, περιέχει  και τον τρόπο με τον όποιο ο ίδιος λειτουργεί  εικαστικά:  Μιλά η φύση με όχημα το σώμα του. Την πέτρα την λατρεύει. Αδεικνύει τα στοιχεία της απ’ αυτήν με τον δικό του  τρόπο, διαβάζοντας το σχήμα της,  τα χρώματά  και τις υφές της. Την μορφοποιεί συνήθως αυτοσχεδιάζοντας  με τρόπο που θυμίζει μουσική Jazz.  Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι συγκερασμός αυτού που μορφικά προϋπάρχει στην πέτρα (αντί να της επιβάλει  ένα εγκεφαλικό  κι  εξωγενές σχέδιο) κι αυτού που γεννιέται μέσα από το παιχνίδι του με το υλικό του, πράγμα που υπονοεί ότι  το υλικό ως ένα βαθμό  υπαγορεύει την μορφοποίησή του, που δεν είναι προκαθορισμένη. Η δουλειά ετσι γίνεται ιεροτελεστία, το έργο εκπλήρωση ευχής - ένα όνειρο - θυμίζοντας μας πως η φύση δεν είναι  κατ’ ανάγκη  άγρια…

Σε μια παρόμοια διαδικασία είχα εμπλακεί κι εγώ, δουλεύοντας ή παίζοντας σε δυο διαστάσεις, όπου μετέφερα στο χαρτί φόρμες κι υφές που διάβαζα παρατηρώντας  βότσαλα στην ίδια περιοχή… Όταν αργότερα του έδειξα τα σχέδια, παρατήρησε πως «οι φόρμες διατηρούν έντονα γλυπτικό χαρακτήρα». Σε μια από τις επισκέψεις του στο σπίτι μου στην Ικάρια,  με παρότρυνε να δουλέψω σε πέτρα. Αποτέλεσμα αυτής της απόπειρας είναι τα κομμάτια που δείχνω εδώ, μετά από προσκληση του Αντώνη να εκθέσω  μαζί του. Μια δουλειά που στο σύνολο της θεωρώ σπουδή..  

Το θέμα της έκθεσης 

Ο τίτλος «Fight or Flight”, [μάχη ή φυγή] εκφραζει αρχικά μια συνομιλία μας. Εκείνο το καιρό ο Αντώνης έφτιαχνε κυρίως πουλιά. Η πτήση του πουλιού φέρει ποικίλα νοήματα. Το πλέον εμφανές είναι η αναζήτηση της ελευθερίας (που, παρεμπιπτόντως. ο Αντώνης κι εγώ θεωρούμε ότι βρίσκεται στον αντίποδα μιας  ηθικής ασυδοσίας, και τέτοιας σαν αυτή που τυραννά τις μέρες και τον τόπο μας). Ένα από τα νοήματα της πτήσης είναι το φευγιό – η αποφυγή της μάχης μ’ έναν ισχυρότερο αντίπαλο... Ζούμε σε μιαν εποχή ανελέητης επίθεσης  των ισχυρών κατά των αδυνάμων, των εκμεταλλευτών κατά των εκμεταλλευόμενων, κι είναι τόσο κυνικά  βίαια αυτή η επίθεση που αφήνει  άναυδα τα θύματα της, φαινομενικά σε θέση αναπηρίας. Τα «Αρχέγονα Όπλα» ήρθαν σαν μια χειρονομία μου (με αρκετή δόση αυτο -ειρωνείας),  που ριζώνει στην επιθυμία να δοθεί η εναλλακτική του «φευγιού»  απάντηση   σ’ αυτό που βιώνουμε ως συστηματική κακοποίησή μας.  Εκφράζει μιαν ανάγκη να κρατήσουμε κάτι στο χέρι μας για να αμυνθούμε…  Συνάμα, αναιρώντας το απαγορευτικό  επίγραμμα σε εκθεσιακούς χώρους  που λέει «μην αγγίζετε τα εκθέματα», και καλώντας την επισκέπτρια ή τον επισκέπτη να δοκιμάσει να κρατήσει ένα «όπλο», προκαλεί πρακτικά την τέχνη να γίνει κάτι άλλο από αντικείμενο επιθυμίας, αισθητικής ενατένισης,  ή απλά προϊόν με ανταλλακτική αξία...

Ο πρωτογονισμός του «όπλου» αυτού, υποθέτω, αντανακλά  την  γενικότερη αταβιστική οπισθοδρόμηση προς την αγριότητα στην όποια μας σέρνει το τέρας που, κατέχοντας το κεφάλαιο, κατέχει και την τεχνολογική  αιχμή  του δόρατος που στρέφει στοχεύοντας κι αφήνοντας σημάδια στο σώμα και την ψυχή μας…

 

  

Περιμένοντας...

Ένας μανδαρίνος ερωτεύτηκε μίαν αυλική.
 «θα γίνω δική σου», του λέει, «όταν θα ξοδέψεις' εκατό νύχτες περιμένοντάς με στον κήπο μου,  καθιστός σ' ένα σκαμνί  κάτω από το παράθυρό μου». 
Την ενενηκοστή ένατη νύχτα ο μανδαρίνος σηκώθηκε, έβαλε το σκαμνί κατ' απ' την μασχάλη του, κι έφυγε.  

(Από το Lover's Discourse, του Roland Barthes) 

Μια σίγουρη ένδειξη ανισοτιμίας σε ερωτική σχέση (και όχι μόνο...), είναι το ποιος απ' τους δύο περιμένει περισσότερο τον άλλο. Αυτός που έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να περιμένεις, ασκεί εξουσία πάνω σου.

Στην περίπτωση ερωτικής​ σχέσης βέβαια, ο ένας, που συνήθως περιμένει, το κάνει διότι  είναι σχεδόν πάντα διατεθημένος να δώσει "πίστωση χρόνου" στον άλλο  που αργεί να επιστρέψει... και διότι, ενίοτε, ο δεύτερος μπορεί να είναι και δικαιολογημένος.

Ιδανικά, σε κάθε περίπτωση, το να το να υποβάλλεις τον άλλο σε αναμονή, ιδιαίτερα οταν ξέρεις πως  δεν θα έκανε ποτέ αυτό που έκανε ο Μανδαρίνος... περιστασιακά κι αναπόφευκτα, μπορεί να δείχνει αμέλεια... Το να συμβαίνει συχνά και σκόπιμα, είναι κακοποίηση!

Αυτά, τα περί ισοτιμίας, δεν ισχύουν στη σχέση σου με την πολιτική.
Εκεί, αν ανήκεις στα "λαϊκά στρώματα", ή σε κείνους που δεν κατέχουν κεφάλαιο, τότε είσαι μόνιμα στη θέση αυτού που περιμένει, και προσμένει... Είσαι το αντικείμενο άσκησης μιας εξουσίας που, ποτέ από αμέλεια και πάντα σκόπιμα, είναι καταχρηστική, σαδιστική στον τρόπο με τον οποίο τιμωρεί την αφέλειά σου, δηλαδή το να προσμένεις κάτι θετικό από αυτούς που επιβιωνουν παρασιτικά και "ανθούν" ... ασκώντας εξουσία πάνω σου.

Τι να περιμένεις;

Μια... καρικατούρα "αγώνα επιβίωσης"

Πριν λίγες μέρες σε μια θεατρική παράσταση ( από τις λίγες που γίνονται στο χωριό), κάποιος ρώτησε τον φίλο του γιατί ενας τρίτος φίλος τους δεν ήρθε.

"Μπα, πού να ερθει; Βλέπει Σαρβάϊβορ... Έχει κόλλημα μ' αυτό...». Απάντησε ο άλλος...

Θλιβερό;
Ε, δεν είναι;

Μία.... μαλακία...
... ένα κακέκτυπο "δήθεν" Αγγλασαξωνικης έμπνευσης, για το οποίο, παρεμπιπτόντως, ένας  "θεός" ξέρει πόσα πλήρωσε το κανάλι "μας" εισάγοντάς το για να το αντιγράψει στην Ελληνική (τρομάρα μας...) εκδοχή του...
... ένα δείγμα σουπερ- καπιταλιστικής φιλοσοφίας, όπου ο ανταγωνισμός από ιερή συστημική "αξία" καθρεπτιζεται σε τηλεοπτικό εκκλησίασμα, κι όπου η σαβούρα ταΐζεται με το κουταλάκι στους πιστούς τηλεθεατές σαν εικονική πολιτιστική (αγία) κοινωνία...
...ή κάτι ανάλογο με τα δρώμενα​ σε στάδια της παρακμάζουσας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας...

Μια... καρικατούρα "αγώνα επιβίωσης"", έχει καθηλώσει το πόπολο που δεν έχει ψωμί αλλά "φτιάχνεται" με θεάματα...

Αν η οικονομικο-πολιτική παρακμή δεν εκφραζόταν και σαν πολιτισμική κατάπτωση, κάτι θα ήταν αφύσικο...

***

Σε μια πτυχή αυτής της κατάντιας αναφέρεται το παρακάτω άρθρο του ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 «Σωτήρες» υπό το… Survivor! 

απο Ημεροδρομος 

Στη σημερινή κοινοβουλευτική διαδικασία είχαμε μια «καινοτομία». Ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησαν ενδιάμεσα από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς.

Αυτό που συνηθίζεται, όσο εμείς θυμόμαστε τον εαυτό μας να παρακολουθούμε ανάλογες συνεδριάσεις στη Βουλή, είναι τελευταίος να μιλάει ο πρωθυπουργός και προτελευταίος ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτό σήμερα ανατράπηκε… Ποιος, αλήθεια, είναι ο λόγος; Οι διαδικαστικές αερολογίες στις οποίες επιδόθηκε το προεδρείο;

Η αλήθεια, όπως προκύπτει με βάση την τηλεοπτικοποιημένη δημοκρατία τους και όπως εμμέσως ομολόγησε στη δική του ομιλία αργότερα ο κύριος Τσακαλώτος («μόνοι μας είμαστε, 9 στους 10 τώρα βλέπουν Survivor», ήταν τα λόγια του) είναι αυτή ακριβώς:

Ο κύριος Τσίπρας και ο κύριος Μητσοτάκης ήθελαν να προλάβουν να τοποθετηθούν πριν ξεκινήσει το Survivor!

Αναμετρήθηκαν με το Survivor κι έχασαν! Οδήγησαν την κοινωνία να αξιολογεί την πολιτική τους, τις υποσχέσεις τους, τα λογύδρια τους, τους θεατρινισμούς τους λιγότερο από ό,τι τα τηλεοπτικά σκουπίδια.
V
Αυτή είναι και η κατάντια τους!

***

Εικόνες: stills από ένα επεισόδιο της Αμερικανικής εκδοχής του Survivor...

O Άργος

ULYSSES RECOGNISED BY HIS DOG ARGOS [*]

«Είσαι πανούργος... σαν τον Οδυσσέα...» του 'πε ο φίλος του, «Πάν έργον' είναι δυνατόν στα χέρια σου! Μέρος της προίκας σου απ' τη φύση είναι και η παρουσία σου...  Όπου κι αν πάς, ακομα κι αν αυτός που θα σε συναντήσει δεν γνωρίζει καν τις δεξιότητές σου και την ευρυμάθειά σου,  η «αύρα» σου από μόνη της σε καθιστά αξιοπρόσεκτο...»    

Κι άλλα παρόμοια του 'πε. Και θα  έπρεπε να τα δεχτεί σαν άγγιγμα μιας θετικής ενέργειας - δεν ήταν κούφια  κολακεία... Αλλά σκεφτόταν πως αν ήταν ετσι, τότε είναι μυστήριο που τα γνωρίσματα που του προσάπτει ο φίλος του δεν τον καθιστούν «σπουδαίο» στα δικά του μάτια..... Κάπως δεν του άρεσε ν' ακούει επαίνους. Αποκρίθηκε λοιπόν χαμογελώντας κι ευχαρίστησε τον φίλο του, κρατώντας σιωπηρή αυτή την σκέψη:

 «Εγω ξέρω ποιος είμαι άραγε; Ας ήμουνα τουλαχιστον ο Άργος - ο σκύλος που αναγνώρισε τον Οδυσσέα και ας γύριζε​ ύστερα από τόσα χρόνια απουσίας, όχι σαν βασιλέας πια, μα σαν αλληθινός επαίτης». 

Παραδόξως, απ' την σκέψη εκείνη απουσίαζε εντελώς η λεπτομέρεια του μύθου που έλεγε  ότι ο σκύλος ήταν υπερήλικας και πέθανε την ώρα που αναγνώριζε τον κύρη του. Ίσως γιατί ο ίδιος δεν παραδεχόταν πως, απ' την ώρα που γεννήθηκε, είχε αρχίσει να γερνά, και τελικά, έτσι ή αλλιώς, κάποια στιγμή παύει  και να ισχύει το "ποτέ δεν είν' αργά"... Και βέβαια είχε επίγνωση ότι  ο Άργος ήταν δούλος, αλλά δεν θα του άρεσε να ακούσει πως, ανέκαθεν, υπήρχε κάποιος άλλος  από πάνω του να τον διαφεντεύει, κι ότι αυτός δεν ήταν μόνο ένας ξένος  τύραννος... Ενίοτε ήταν τα  ίδια του τα χούγια που δεν ξέραν από χαλινάρι, μα τον χαλιναγωγούσαν...

Η σκέψη εκείνη πέρασε μάλλον γιατί αισθανόταν πως,  ακόμα κι αν μπορούσε να κομπάσει πως οι μνήμες του ήταν από εμπειρίες έντονες κι ανεπανάληπτες όσο ενός πανούργου Οδυσσέα, δεν ήταν το ταξίδι του Οδύσσεια. Γιατί δεν είχε Ιθάκη, και χωρίς αυτήν, όπου κι αν πήγε ήταν σαν να πως ταξίδεψε στον ίδιο τόπο.

Ο φίλος του,  πιο γενναιόδωρα, του λέει: "κι αύριο μέρα θά 'ναι. Και στο χέρι σου ειναι πια να πεις θά 'ναι καλύτερη..."

Μ' αυτός, το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς η νύχτα θα τον υποφέρει .



-------

* Sculpture ( circa 1812) attributed to Jean-Joseph Espercieux (1757-1840).

Για πότισέ τον κι άλλο δηλητήριο

[Image (Force feeding an Anorexic) borrowed from here]

Για πότισέ τον κι άλλο δηλητήριο 

Τωρα που κείται μ' ανοιχτό το στόμα 

Πες του, αν το πιει θα 'ναι της κόλασης το εξιτήριο 

Να δούμε: αντέχει ακόμα;

Κάμε το! Δύσκολα πια ξυπνάει αυτός από το κώμα...

***

 

Red Rock Views:

Η παρακάτω Ανασκόπηση (διαβάστε την!) είναι μια ματιά σε μια διαδικασία όπου το ευνόητο γίνεται κραυγαλέο! Η δήθεν  "Αριστερά" κατάφερε δύο Μνημόνια σε λίγους μήνες θητείας, κι η μέγγενη συνεχίζει να φίγγει την πλειονότητα του λαού, χωρίς ένδειξη ότι θα σταματήσει... Σφίγγοντας, έχει βγάλει ζουμιά... ιδρώτα και αίμα... έχει ήδη αρχίσει να βγάζει "οργανικά απόβλητα"... Και πλέον δεν μυρίζει απαίσια μόνο η εμπάθεια αυτών που σφίγγουν την μέγγενη, αλλά κι η απάθεια αυτών που την υποφέρουν... 

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΔΟΜΑΔΑΣ,
Ριζοσπάστης, 14 Μάη 2017

Ο πραγματικός χαρακτήρας του νέου πακέτου μέτρων

Μέτρα «εξιτήριο από την κρίση», «εξόδου από την εποχή των μνημονίων», «δημοσιονομικά ουδέτερο πακέτο» κ.λπ.: Οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι μερικοί μόνο από όσους μεταχειρίζεται η κυβέρνηση σχετικά με τη συμφωνία. Ο προφανής στόχος της προπαγάνδας της δεν είναι άλλος από την απόκρυψη της ταξικότητας των μέτρων. Πρόκειται, δηλαδή, για επιχείρηση συσκότισης του γεγονότος ότι οι ρυθμίσεις αυτές είναι ζωτικές για το μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να εξασφαλιστεί η διευρυμένη κερδοφορία του.

να δω το πέλαγος

Βγήκα έξω στο πλατύσκαλο. Πηχτό σκοτάδι πάλι.
Κοιτώ να δω το πέλαγος. Μαύρο. «Βλέπεις ορίζοντα, Μιχάλη»;
Σχεδόν σ' ακούω να μου λες...
Και θα θελα νά 'μαι ο Καββαδίας ή ο Αγκουλές
Για να σου πω μ' ωραίους στίχους: Βλέπω μόνο ένα βαπόρι
Φωταγωγημένο, με ρότα προς τη δύση και θυμάμαι, όταν αγόρι
Μπάρκαρα φεύγοντας απο το νησί για αλλού, και σε άλλην εποχή..
Μα εσύ πρέπει να ήσουνα μωρό, και νιώθω  θλίψη ίσως κι  ενοχή
Που το ταξίδι μας, ο  χρόνος μας, δεν έλαχε να μας ταιριάξει
Κι ενώ άλλα πλοία θέλουν να σαλπάρουν,  άλλα έχουν ήδη αράξει

Αυτό δεν είναι «σεσημασμένο»;

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ 

Το success story– πλεόνασμα επέστρεψε. Όπως επί Σαμαρά. Τώρα το πανηγύρι είναι «αριστερό». Πως προέκυψε αυτή η χαρά;

α) Από τα 7 δισ. ευρώ του πλεονάσματος τα 2 δις προήλθαν από  αύξηση έμμεσων φόρων. Μόνο από την εκτίναξη του ΦΠΑ από  13% στο 24% η νέα επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων ξεπέρασε το 1,5 δισ. ευρώ.

β) Περί τα 2 δις ήταν τα νέα βάρη στην άμεση φορολογία. Μεταξύ άλλων η αύξηση στο 100% της προκαταβολής φόρου είχε «απολαυστικά» αποτελέσματα για τους βιοπαλαιστές…

γ) Πάνω από 850 εκατ. ευρώ ήταν η νέα επιβάρυνσηλόγω αύξησης των εισφορών Υγείαςλόγω «αριστερού»  Μνημονίου.

δ) Πάνω από 450 εκατ. ευρώ προήλθαν από την «αριστερή» μείωση των κοινωνικών δαπανών σε νοσοκομεία, ΟΤΑ, συγκοινωνίες και από το ξεπούλημα, όπως του λιμανιού του Πειραιά (που δεν επρόκειτο να πουληθεί)…

ε) Στα παραπάνω προστέθηκε η ληστεία του ΕΝΦΙΑ (που θα καταργείτο…) και η κατάργηση του ΕΚΑΣ (που ήταν αδιανόητο για τον κ.Τσίπρα ότι θα υπήρχε βουλευτής να την ψηφίσει, αλλά τελικά την ψήφισε ο ίδιος)…

  Τι είναι, λοιπόν, το πλεόνασμα, για το οποίο πανηγυρίζει ο κ.Τσίπρας; Ας αφήσουμε κάποιον υπεράνω υποψίας να μας το εξηγήσει:

«Το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σε αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Πρόκειται για πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας, ακόμα και αίματος. Πρόκειται για πλεόνασμα θράσους και απάτης» (Αλ.Τσίπρας, 21/3/2014)

Πηγή: Εφημερίδα Real News
Απο ημεροδρόμος

ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2017

Του Γιάννη ΓΚΙΟΚΑ* (από τον Ριζοσπάστη)

Οι φαγωμάρες των αστών, η επανάληψη της ιστορίας και αυτό που «λάμπει» ... διά της απουσίας του!

Οι δύο επιλογές του γαλλικού κεφαλαίου στον β' γύρο των προεδρικών εκλογών

Οι δύο επιλογές του γαλλικού κεφαλαίου στον β' γύρο των προεδρικών εκλογών
Με αφορμή τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία περισσεύουν οι αναλύσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα και τη διεθνή σημασία του. Μάλιστα, οι γαλλικές εκλογές πυροδότησαν και την πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα.
Στο πλαίσιο αυτής της αντιπαράθεσης, τα κυβερνητικά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προβάλλουν την κατάρρευση των υποψήφιων του παραδοσιακού γαλλικού δικομματισμού, κάνοντας συγκρίσεις με τον εγχώριο δικομματισμό των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (τσιμουδιά βέβαια για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις στο «παρά ένα» στήριξε τον Μελανσόν, λόγω της δημοσκοπικής του ανόδου, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα φλέρταρε ανοιχτά με τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών, Αμόν, με βάση και τη συνολικότερη προσέγγισή του προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία).1

Μια ματιά στην Βρετανία

Σας εμπνέει η κόκκινη σημαία παραπάνω; 
Νice design! 

Η ανανέωση της σημαίας  του Εργατικού Κομματος, σαν συμβολισμός, ήρθε με την άνοδο του Τόνυ Μπλερ στη εξουσία... Η άνοδος του Corbyn σημαίνει κάτι άλλο... Υποτίθεται. 

Πιο γρήγορα απ' την "νέα" σημαία έχουν αρχίσει να ωχριούν τα λόγια του νέου ριζοσπαστισμού που εκπροσωπεί ο Corbyn, ο οποίος μεταφέρθηκε στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος πάνω στη ράχη ενός κινήματος για την ανανέωση του με επιστροφή στις ρίζες ενός ρεφορμισμού που λοιτουργουσε σαν βαλβίδα ασφαλείας μεσα στο σύστημα· βελτίωνε τη θέση του εργάτη τόσο και για όσο καιρό ήταν αναγκαίο για να τον ενσωματώνει... Το εν λόγω κίνημα ενέπνεε, σίγουρα, μία γνήσια ελπίδα πως κάτι μπορεί ουσιαστικά ν' αλλάξει, έστω και σαν πρόκληση μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο, ενάντια στο επικρατόν παντού δόγμα του νεοφιλελευθερισμού. Τα εμφανή μικρά "κωλοκαθίσματα" του Corbyn στην πράξη προμηνύουν μεγάλες "κωλοτούμπες" αν το Εργατικό Κόμμα εισέλθει ποτέ στους θώκους της εξουσιας (πράγμα που φαίνεται απίθανο για τώρα...)

Λοιπόν, και να κέρδιζε τις εκλογες... Τι;

Υποψιάζομαι πως οι αστοί έχουν εναν αόρατο ψεκαστήρα... και ψεκάζουν τους σοσιαλδημοκράτες μετατρέποντάς  σε ελεεινούς λεκέδες ακόμα κι όταν δεν είναι ήδη τέτοιοι, και οι ίδιοι γνήσια τρέφουν αυταπάτες πως θα αποτελέσουν εξαίρεση .. Γιατί συνήθως είναι ήδη ανήθικα υποκείμενα των αστών, συχνά εκ γενετής με προδιάθεση να γίνουν ξεπουλημένες πόρνες του κεφαλαίου, πριν βρεθούν στο τιμόνι της αστικής εξουσίας... 

Ο Corbyn δεν έχει ούτε το χάρισμα ηγετών όπως ο Σοάρεζ στην Πορτογαλία της Επανάστασης των Γαρυφάλλων, ο Παπανδρέου της μεγάλης αλλαγής κατά του "κατεστημένου”, ο Τσίπρας του σχισίματος των μνημονίων... (Ή μάλλον,  ο τελευταίος φαίνεται σαν να έχει, αλλά δεν έχει ιδιαίτερο χάρισμα... Βρέθηκε εκεί που είναι συγκυριακά, ή άλλως, σαν αποτέλεσμα πολιτικής " κωλοφαρδίας"..). Αλλά είτε κερδίσουν σαν λαχείο τη θέση διαχειριστή της εξουσίας των αστών, είτε λόγω χαρίσματος... Τα ίδια κάνουν...

Η σοσιαλδημοκρατία, εκτός από πρόστυχη είναι και ανιαρή... Τόσο προβλέψιμη! 

Μεταφράζω ένα άρθρο απ' την ιστοσελίδα Red Critique, που συνιστά μία κριτική ματιά στη Βρετανία με αφορμή την αιφνιδιαστική προκήρυξη εκλογών εκεί... Ο τίτλος του άρθρου, "Time To Forget Labour & Move on [καιρός να ξεχάσουμε το Εργατικό Κόμμα και να πάμε παραπέρα].


Η Theresa May αιφνιδίασε το Ηνωμένο Βασίλειο στις 18 Απριλίου, όταν κάλεσε πρόωρες εκλογές για τις 8 Ιουνίου. Βεβαίως δήλωσε από τότε που έγινε πρωθυπουργός ότι δεν θα διεξαχθούν εκλογές μέχρι το 2020 και υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσον το κοινοβούλιο θα επιτρέψει να γίνουν εκλογές, δεδομένης της έναρξης ισχύος του νόμου περί σταθερού χρόνου του Κοινοβουλίου που θεσπίστηκε από την κυβέρνηση του συνασπισμού το 2010, επιτρέποντας γενικές εκλογές μόνο μια φορά κάθε πέντε χρόνια. Ωστόσο, με το Εργατικό Κόμμα τόσο διχασμένο και την πλειοψηφία των βουλευτών του, πρόθυμων να ενεργήσουν ενάντια στα συμφέροντα του Κόμματός τους, για να αποσταθεροποιήσουν τον αριστερό ηγέτη του, Jeremy Corbyn, οι εκλογές μπορεί πράγματι να συμβούν και είναι πολύ πιθανό, παρά τις απεγνωσμένες ελπίδες υποστηρικτών του Corbyn , ότι οι συντηρητικοί [Tories]  θα κερδίσουν εάν γίνουν.

Οι επόμενες εβδομάδες πιθανότατα θα περιστρέφονται γύρω από μια μεγάλη ερώτηση: ποιος θα προωθήσει μια συμφωνία Brexit; Ενώ όλα τα κόμματα, από τους βουλευτές μέχρι τους ακτιβιστές της βάσης, προετοιμάζονται για τις μεγάλες πολιτικές δεσμεύσεις που έρχονται, είναι επιτακτική ανάγκη η βρετανική αριστερά να ρίξει μια σκληρή και νηφάλια ματιά και να θέσει κάποιες δύσκολες ερωτήσεις σχετικά με τις δικές της τακτικές, στόχους και πολιτική.

Η ανεπάρκεια των Εργατικών

Δεδομένου ότι ο κ. Jeremy Corbyn εξελέγη αρχηγός του Εργατικού Κόμματος τον Σεπτέμβριο του 2015 (και πάλι ένα χρόνο αργότερα, όταν αμφισβητήθηκε από τον Owen Smith), η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση έχει διαιρεθεί εντελώς. Δύο αφηγήσεις σχετικά με αυτή τη διαίρεση έχουν προταθεί. Οι αντίπαλοι του Corbyn, οι οποίοι (με κάποια αμφισημία) αναφέρονται από τον Τύπο ως «μετριοπαθείς εργατικοί», υποστηρίζουν ότι ο Corbyn είναι πολύ αριστερός για να είναι αξιόπιστος μεταξύ των μεσαίων τάξεων και είναι τρομαγμένοι με τη μετατόπιση της ηγεσίας του Κόμματος από το κεντρo προς έναν ήπιο, σοσιαλδημοκρατικό ρεφορμισμό. Αντίθετα, οι υποστηρικτές του Corbyn αμφισβητούν αυτήν την αφήγηση, υποδεικνύοντας αντ 'αυτού ότι η κεντρώα κοινοβουλευτική ομάδα του εργατικού κόμματος (PLP), γνωστοί ως "Blairites" λόγω της φερόμενης συγγένειάς τους με την πολιτική του πρώην ηγέτη του κόμματος και παρία Τόνι Μπλερ, φοβούνται τον Corbyn,  που πρεσβεύει τη μόνη πραγματική πιθανότητα ουσιαστικής και προοδευτικής αλλαγής στο περιεχόμενο και την κατεύθυνση της βρετανικής πολιτικής καθώς και στον τομέα της οικονομίας, επειδή απειλεί την άνετη και σταθερή καριέρα τους!

Υπάρχουν και σπόροι αλήθειας και στις δύο αυτές αφηγήσεις, αλλά και οι δύο εμπίπτουν σε ένα γενικότερο ιδεολογικό πλαίσιο που είναι, τουλάχιστον, πολύ προβληματικό. Όσο ισχυρίζονται ότι είναι πολιτικές αντίθετες, τόσο οι «μετριοπαθείς Εργατικοί» όσο και το  στρατόπεδο Corbyn είναι σταθερά προσηλωμένοι στη στρατηγική της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, σύμφωνα με την οποία ο απώτερος στόχος τους είναι να αποκτήσουν πολιτική εξουσία και επιρροή μέσω εκλογών. Ενώ είναι αναμφισβήτητο ότι όλες οι πολιτικές είναι τελικά αναγώγιμες στον αγώνα και στην άσκηση εξουσίας, η αριστερά πρέπει να αναρωτηθεί εάν η κοινοβουλευτική και η εκλογική διαμάχη είναι μια αποτελεσματική στρατηγική για την επίτευξη των στόχων της και, επιπλέον, αν οι στόχοι θα πραγματοποιηθούν κερδίζοντας τις εκλογες.

Φυσικά, ακόμα και με τις τρέχουσες εσωτερικές του διαφορές και την έλλειψη αξιοπιστίας ανάμεσα σε μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος που επικεντρώνεται στο Brexit (παρά στους ενθουσιώδεις υποστηρικτές του Corbyn), παραμένει πιθανόν ακόμη ότι το Εργατικό Κόμμα θα κερδίσει και πάλι την κυβέρνηση μια μέρα, αν όχι στο εγγύς μέλλον. Το πιο σημαντικό ζήτημα είναι εάν οι Εργατικοί  είναι ικανοί να αντιπροσωπεύσουν μια πραγματικά προοδευτική εναλλακτική λύση στο status quo.

Ο Corbyn εκλέχτηκε ηγέτης των Εργατικών πάνω σ'  ένα κύμα απογοήτευσης ανάμεσα σε πολλούς νέους και χαμηλόμισθους Βρετανούς (καθώς και νοσταλγούς επιζήσαντες του «Παλαιού Εργατικού Κόμματος») που είχαν ταλαιπωρηθεί από τη μονότονη ζωή που προσφέρει ο ύστερος  καπιταλισμός. Η παρακμή των εισοδημάτων, η επιδείνωση της ανισότητας και αυτό που περιγράφει ο Αντώνης Μπρούμα ως «αποσταθεροποίηση των κοινωνικών δομών από τις χρηματοπιστωτικές αγορές, ξεκινώντας από κράτη και επιχειρήσεις και φτάνοντας μέχρι τις κοινότητες και τις οικογένειες», έφερε γενικευμένη δυσαρέσκεια μεταξύ διαφόρων στρωμάτων του πληθυσμού. Μερικοί στράφηκαν στην ακραιφνώς φασιστική ακροδεξιά, άλλοι είδαν στην εκστρατεία του Corbyn για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος μιαν αριστερή πρόκληση προς την συνέχεια του status quo. Κερδίζοντας θριαμβευτικά εναντίον των τριών άλλων υποψηφίων που διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους, θεωρήθηκε ότι οι Corbyn, McDonnell & co. θα φέρουν το Κόμμα «πίσω στις ρίζες του» στην εργατική τάξη με πολιτικές που ευνοούν την κρατική ιδιοκτησία, τις κοινωνικές επενδύσεις και τη σχετικά ισόρροπη κατανομή του πλούτου.

Υπήρχαν, βεβαίως, αρκετά προβλήματα με αυτό. Αν και πολλοί εργάτες είχαν την τάση να ψηφίσουν Εργατικούς πριν από τη διάλυση της ρήτρας IV, το Εργατικό Κόμμα  δεν ήταν ποτέ εργατικό ή σοσιαλιστικό Κόμμα με την ορθή έννοια. Ενώ το κόμμα ήταν κάποτε ικανό να προσφέρει οικονομικές ανέσεις στους εργαζόμενους, όπως η ασφάλεια θέσεων εργασίας, οι σχετικά υψηλοί μισθοί και οι ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις, ποτέ δεν επιδίωκε την πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης χωρίς την οποία είναι αδύνατη η απελευθέρωση της από τη συστηματική βία των δομών της αγοράς. Και μήτε δίστασε ποτέ να καταστείλει τους αγώνες των εργατών όταν απειλούνταν η εξουσία και τα κέρδη της αστικής τάξης. Επιπλέον, και ίσως το πιο σημαντικό, η παραδοσιακή εργατική τάξη, η οποία επικεντρώθηκε στη βιομηχανία μεγάλης κλίμακας, η οποία αποτέλεσε τη βάση της πολιτικής στρατηγικής της Παλαιού Εργατικού Κόμματος, αποσυντέθηκε λίγο-πολύ από την εξωτερική ανάθεση της βιομηχανικής παραγωγής στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, για φθηνότερο κόστος εργασίας και αυτό που απομένει από αυτήν δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί ένας αποτελεσματικός συλλογικός παράγοντας κοινωνικής αλλαγής ή υπέρβασης της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας.

Μπορεί λοιπόν να υποστηριχθεί ότι η εμφάνιση του Corbyn στην πολιτική σκηνή και όχι η θετική ανάκαμψη του κινήματος που δημιούργησαν οι υποστηρικτές του ήταν στην πραγματικότητα ένα αρνητικό και απογοητευτικό περιστατικό που εμπόδισε ή τουλάχιστον καθυστέρησε κάτι που θα ήταν πολύ πιο προοδευτικό - την πλήρη αποσύνδεση των αυτοπροσδιορισμένων σοσιαλιστών και των προοδευτικών από το Εργατικό Κόμμα. Ας είμαστε ξεκάθαροι ότι οι Εργατικοί, ανεξάρτητα από τη ρητορική της ηγεσίας του, είναι ένα κόμμα πλήρως ενσωματωμένο, ως πολιτικό όργανο, στο καπιταλιστικό κράτος και πάντα συμπεριφέρεται ως τέτοιο. Η αντιπαράθεση του κόμματος με την ίδια την «ατζέντα λιτότητας» που η ηγεσία ισχυρίζεται ότι προτάσσει, έχει μέχρι στιγμής αποτύχει, με τον Corbyn να διατάζει τα Δημοτικά Συμβούλια [ελεγχόμενα από το Εργατικό Κόμμα] να εφαρμόζουν τις περικοπές του προϋπολογισμού ενάντια στις οποίες ισχυρίζεται τόσο ένθερμα ότι είναι .. . (Οι εργαζόμενοι ακτιβιστές τείνουν να ισχυρίζονται ότι οι αξιωματούχοι των Συμβουλίων θα τις εφαρμόσουν ακόμα κι αν τα Συμβούλια  ελέγχονται από τους Εργατικούς, λες κι οι περικοπές να είναι κάπως πιο ανθρώπινες όταν εφαρμόζονται από το Εργατικό Κόμμα) και είναι δύσκολο να πιστέψουμε, ελλείψει πλήρους αυταπάτης, ότι οι Εργατικοί, καθοδηγούμενοι τόσο από  τον Corbyn, όσο κι από τον ίδιο τον Καρλ Μαρξ, θα μπορούσαν  να παρουσιάσουν μια σοσιαλιστική αντιπολίτευση στον καπιταλισμό.

Ενάντια στις εκλογές, για τον αγώνα

Έχουν γίνει συζητήσεις σχετικά με την επιθυμία δημιουργίας ενός νέου κοινοβουλευτικού κόμματος της αριστεράς, αλλά είναι εύλογο να υποστηριχθεί ότι, μετά από δεκαετίες σοσιαλιστών και νομοταγών μαρξιστών που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να χρησιμοποιήσουν τις δομές και τις διαδικασίες της αστικής δημοκρατίας προς τους σοσιαλιστικούς σκοπούς, ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και τον  ιμπεριαλισμό πρέπει να επικεντρώνεται εκτός του πεδίου της εκλογικής ή κοινοβουλευτικής πολιτικής.

Όπως εξήγησε ο Λένιν πριν από έναν αιώνα, το κράτος, του οποίου το κοινοβούλιο και οι εκλογές αποτελούν αναπόσπαστο μέρος, δεν είναι ένας ουδέτερος μηχανισμός που στέκεται πάνω από τους ταξικούς ανταγωνισμούς της κοινωνίας. Αντίθετα, το κράτος είναι προϊόν της σύγκρουσης μεταξύ των τάξεων. Η ίδια η ύπαρξή του αποδεικνύει το γεγονός ότι τα αντιθετικά συμφέροντα των διαφόρων τάξεων δεν μπορούν να συμφιλιωθούν εκτός  αν, και μέχρις ότου, ξεπεραστεί ολόκληρος ο κοινωνικός σχηματισμός που φέρνει τις τάξεις σε αντίθεση μεταξύ τους.

Συνεπώς, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μετατραπεί σε σοσιαλισμό μέσω της διαπάλης για  κοινοβουλευτικές έδρες.  Η συμμετοχή στην εκλογική πολιτική (για να μην αναφέρουμε τον προσανατολισμό της πολιτικής στρατηγικής γύρω από τις εκλογές) είναι αντιπαραγωγική για όσους αναζητούν μιαν οδό για τη σοσιαλιστική και εργατική πολιτική, διότι οι εκλογές δεν αποτελούν έγκυρη μέθοδο αμφισβήτησης της εξουσίας των ελίτ ή του 1% ". Είναι στην πραγματικότητα το κυριότερο μέσο για τη συγκράτηση της πολιτικής στις δομές και το ιδεολογικό πλαίσιο του αστικού κράτους. Η κεντρική θέση τους στον πολιτικό λόγο περιορίζει την εξερεύνηση των εναλλακτικών μαζικών πολιτικών πρακτικών και μορφών οργάνωσης εκτός του αστικού κράτους, τις οποίες θα χρειαστεί το προλεταριάτο για να ανατρέψει τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό και να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι εκλογές δεν μπορούν να έχουν τις χρήσεις τους. Οι σοσιαλιστές και επαναστάτες μπορούν να εργαστούν με προοδευτικούς υποψήφιους για θέματα κοινού ενδιαφέροντος, εφόσον εξακολουθούν να υποστηρίζουν μια προλεταριακή πολιτική και να μην υποτάσσονται σε βουλευτικές / εκλογικές παραμέτρους. Επιπλέον, η εμφάνιση συγκεκριμένων προοδευτικών υποψηφίων σε εκλογικές αναμετρήσεις έχει τη δυνατότητα να ανοίξει ένα γενικότερο χώρο για συζήτηση και υπεράσπιση πιο ριζοσπαστικών ιδεών που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε καλά. Ωστόσο, η πολιτική μας στρατηγική δεν πρέπει ποτέ να επικεντρώνεται στις εκλογές ή στην κοινοβουλευτική πολιτική, που, τελικά, είναι ένα θέαμα του οποίου ο σκοπός είναι να αφαιρέσει την πολιτική από την αρένα της καθημερινής ζωής των απλών ανθρώπων (εκεί όπου ανήκει) και να την τοποθετήσει στη σφαίρα των κομμάτων, των κρατών και της πολιτικής κορυφών

Τι μπορούμε να κάνουμε?

Όπως ανέφερα παραπάνω, η πολιτική και η πολιτική εξουσία ανήκουν στην καθημερινή ζωή των απλών εργαζομένων και είναι επιτακτική ανάγκη οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές να την οικοδομήσουν εκεί. Υπάρχουν αυτοί που, είτε ανοιχτά είτε σιωπηρά, αντιμετωπίζουν την κοινωνική εργασία και την πολιτική αναταραχή μεταξύ των ανθρώπων ως τίποτα περισσότερο από ένα συμπλήρωμα της εκλογικής πολιτικής, ο απώτερος στόχος της οποίας είναι απλώς να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να ψηφίσουν Εργατικούς, Πράσινους κλπ.

Η αντιμετώπιση των μαζών ως τίποτα περισσότερο από ψηφοφόρους και η προσέγγιση της κοινοτικής εργασίας ως αποκλειστικά τοπική, βραχυπρόθεσμη μέριμνα είναι ένα απαράδεκτο παράπτωμα για όποιον θέλει να φέρει τον τίτλο «σοσιαλιστής».  Οι αμαρτωλές, θυματοποιημένες, ατελείς, ατελείς μάζες πραγματικών προλεταρίων είναι αυτές που βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής, όχι τα κόμματα, οι πολιτικοί και οι εθνάρχες για τους οποίους ακούμε τόσα πολλά. Η πολιτική είναι δική μας, όχι δική τους, όπως είναι ο κόσμος και όλα όσα παράγονται σ' αυτόν (από εμάς, από την τάξη μας). Είναι μαζί μας κι ανάμεσά μας, - στις καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις μεταξύ μας, με τ' αφεντικά μας, με την δουλειά μας, με τις οικογένειες και τους φίλους μας - ο τόπος όπου  βρίσκεται η εξουσία. Η δουλειά με τις μάζες δεν είναι ούτε χόμπι, ούτε ψυχαγωγία, ούτε τρόπος εξασφάλισης ψήφων. Είναι ένα ζωτικής σημασίας μέσο για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής, επαναστατικής, εργατικής πολιτικής δύναμης σε αντίθεση με εκείνη του αστικού κράτους.