ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2017

Του Γιάννη ΓΚΙΟΚΑ* (από τον Ριζοσπάστη)

Οι φαγωμάρες των αστών, η επανάληψη της ιστορίας και αυτό που «λάμπει» ... διά της απουσίας του!

Οι δύο επιλογές του γαλλικού κεφαλαίου στον β' γύρο των προεδρικών εκλογών

Οι δύο επιλογές του γαλλικού κεφαλαίου στον β' γύρο των προεδρικών εκλογών
Με αφορμή τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία περισσεύουν οι αναλύσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα και τη διεθνή σημασία του. Μάλιστα, οι γαλλικές εκλογές πυροδότησαν και την πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα.
Στο πλαίσιο αυτής της αντιπαράθεσης, τα κυβερνητικά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προβάλλουν την κατάρρευση των υποψήφιων του παραδοσιακού γαλλικού δικομματισμού, κάνοντας συγκρίσεις με τον εγχώριο δικομματισμό των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (τσιμουδιά βέβαια για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις στο «παρά ένα» στήριξε τον Μελανσόν, λόγω της δημοσκοπικής του ανόδου, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα φλέρταρε ανοιχτά με τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών, Αμόν, με βάση και τη συνολικότερη προσέγγισή του προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία).1

Ενώ η ΝΔ και τα υπόλοιπα κόμματα «βλέπουν» στο εκλογικό αποτέλεσμα και τη διαφαινόμενη επικράτηση του Μακρόν στο β' γύρο την ήττα του «λαϊκισμού» και την επικράτηση των «φιλοευρωπαϊκών» δυνάμεων, κάνοντας επίσης συγκρίσεις με την εδώ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Οπωσδήποτε, οι γαλλικές προεδρικές εκλογές προσφέρονται για την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων, η σημασία των οποίων ξεπερνά τα όρια της Γαλλίας. Ομως, το ποια θα είναι αυτά τα συμπεράσματα εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό από τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί κάθε κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που υπηρετούν τη σταθερότητα και τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι πολύ λογικό να επιλέγουν τη μία ή την άλλη εκδοχή διαχείρισης και αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος που - κατά τη γνώμη τους - μπορεί να εξασφαλίσει αυτήν τη σταθερότητα και να «δικαιώσει» και τις πολιτικές τους επιλογές στο εσωτερικό, με κριτήριο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Κριτήριο για το ΚΚΕ η ενίσχυση της ταξικής πάλης

Το ΚΚΕ προσεγγίζει τα πολιτικά γεγονότα, συμπεριλαμβανομένων και των γαλλικών εκλογών, με κριτήρια τελείως διαφορετικά. Για το ΚΚΕ αυτό που προέχει - και για την Ελλάδα, και για τη Γαλλία, και για κάθε χώρα - είναι η ανάγκη ικανοποίησης των εργατικών - λαϊκών αναγκών, ενίσχυσης της ταξικής πάλης, αμφισβήτησης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που, σε όλες του τις εκδοχές, οδηγεί στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, στη βαρβαρότητα για τους λαούς.
Από αυτήν την άποψη, οι γαλλικές εκλογές τροφοδοτούν με πείρα και συμπεράσματα χρήσιμα για την προοπτική αυτής της πάλης.
Πρώτον, αποδείχτηκε, για μια ακόμη φορά, ότι τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα δεν πλήττουν μόνο τους λαούς εκείνων των χωρών, που έχουν μνημόνια ή «δεξιές» κυβερνήσεις, όπως περίπου ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, για να κρύψει τη στρατηγική του σύμπλευση με τη ΝΔ και για να σπείρει τη νέα αυταπάτη, ότι η έξοδος μιας χώρας από «προγράμματα» μπορεί να φέρει ανακούφιση για το λαό. Η Γαλλία ούτε μνημόνια είχε, ούτε ΔΝΤ, ούτε εναγκαλισμό της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας με τα λεγόμενα «νεοφιλελεύθερα» κόμματα, στο πλαίσιο μιας κυβερνητικής συνεργασίας, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία ή παλιότερα στην Ελλάδα.
Αυτό, όμως, καθόλου δεν εμπόδισε την κυβέρνηση του σοσιαλιστή - και συμμάχου του ΣΥΡΙΖΑ - Ολάντ, να συνεχίσει την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, παίρνοντας και νέα αντεργατικά μέτρα, όπως ο νόμος «Ελ Κομρί», που προκάλεσε τις μεγάλες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων, ανεξάρτητα από το βάθος και τον προσανατολισμό που απέκτησε τελικά αυτός ο αγώνας. Αυτή η πολιτική, εξάλλου, ήταν κι ένας από τους λόγους της κατάρρευσης του υποψήφιου του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Δεύτερον, ο κατακερματισμός, η ανασύνθεση του αστικού πολιτικού συστήματος δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της λαϊκής δυσαρέσκειας εξαιτίας των αντεργατικών - αντιλαϊκών πολιτικών που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα. Είναι πρωτίστως συνέπεια των σφοδρών αντιθέσεων μέσα στην ίδια τη γαλλική αστική τάξη για την επαναδιαπραγμάτευση της θέσης της Γαλλίας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Κυριάρχησε και στην προεκλογική περίοδο η συζήτηση και κυρίως η αντιπαράθεση για το πώς η δεύτερη ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία στην ΕΕ θα ανακάμψει στον διεθνή ανταγωνισμό και θα βάλει φρένο στην υποχώρηση των γαλλικών επιχειρηματικών ομίλων σε σχέση με τους ανταγωνιστές της, κυρίως τα γερμανικά μονοπώλια. Η κυρίαρχη γραμμή της γαλλικής αστικής τάξης, που εκπροσωπεί και ο «ευρωπαϊστής» Μακρόν, είναι η ενίσχυση της «συνοχής» της ΕΕ και της Ευρωζώνης, δηλαδή η εμβάθυνση της ενοποίησης (κοινή φορολογική και δημοσιονομική πολιτική, ενίσχυση θεσμών ΕΕ κ.λπ.), προκειμένου ουσιαστικά να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ. Μαζί, φυσικά, με την κλιμάκωση των αντεργατικών - αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων (επέκταση αντεργατικών νόμων, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, παραπέρα απελευθέρωση τομέων της οικονομίας κ.λπ.).
Από την άλλη μεριά, ισχυροποιείται η γραμμή τμημάτων του κεφαλαίου, που προσβλέπουν στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητάς τους και στην ανάκαμψη της κερδοφορίας τους, μέσω μιας αναθεώρησης των συνθηκών της ΕΕ, μιας υποτίμησης του ευρώ ή ακόμη και μιας εξόδου της Γαλλίας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Αυτήν τη γραμμή εξέφρασαν πολιτικά - παρά τις υπαρκτές διαφορές τους - τόσο η ακροδεξιά υποψήφια Λεπέν, όσο και ο υποψήφιος της «αριστεράς», Μελανσόν, στο όνομα της «εθνικής κυριαρχίας», της «πατρίδας»,2 χωρίς φυσικά ο δεύτερος να αμφισβητεί στο ελάχιστο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Ο αστικός ευρωσκεπτικισμός «όχημα» υποταγής του λαού στις επιδιώξεις τμημάτων του κεφαλαίου

Τρίτον, επιβεβαιώθηκε ότι ο αστικός ευρωσκεπτικισμός - είτε αυτός προβάλλεται με δεξιό είτε με αριστερό ιδεολογικό στίγμα - είναι «όχημα» υποταγής του λαού στις επιδιώξεις συγκεκριμένων τμημάτων του κεφαλαίου που, για τα δικά τους συμφέροντα, υποστηρίζουν ή προσαρμόζονται στις φυγόκεντρες τάσεις σε ΕΕ και Ευρωζώνη, που σε αυτήν τη φάση επενδύουν στον οικονομικό προστατευτισμό, λόγω της επιδείνωσης της θέσης τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Αν δει κανείς τα προγράμματα των Λεπέν και Μελανσόν, θα διαπιστώσει πολλά κοινά σημεία, ιδιαίτερα όσον αφορά τη συμμετοχή της Γαλλίας στις διεθνείς συμμαχίες, όπως για παράδειγμα την πιθανή έξοδο από την Ευρωζώνη, την αναζήτηση άλλων συμμαχιών, την αποχώρηση από τη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ (κι όχι από το ΝΑΤΟ συνολικά, όπως γράφουν στην Ελλάδα κάποια στελέχη της ΛΑΕ). Αλλωστε, ο Μελανσόν ήταν εκείνος που, ως ευρωβουλευτής του Κόμματος της Αριστεράς, είχε υπερψηφίσει στο Ευρωκοινοβούλιο τη Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων στη Λιβύη, δηλαδή τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στη χώρα, υιοθετώντας μάλιστα όλα τα προσχήματα των ιμπεριαλιστών.3 Σε κάθε περίπτωση, κριτήριο είναι το πώς το γαλλικό κεφάλαιο θα υπηρετήσει καλύτερα την κερδοφορία του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, μαζί με την αυταπάτη ότι από αυτήν τη διαδικασία θα βγει κερδισμένος ο γαλλικός λαός.
Και, παρά τις αποστάσεις που επεδίωξε να κρατήσει ο Μελανσόν από την κυβέρνηση Τσίπρα, η αλήθεια είναι ότι, όταν χρειάστηκε, έβαλε το χεράκι του στην εξαπάτηση του ελληνικού λαού, στηρίζοντας τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, αναπαράγοντας τα περί «διόρθωσης» της ΕΕ, αλλά και στην εξαπάτηση του γαλλικού λαού, στηρίζοντας τον Ολάντ στον β' γύρο των προεδρικών εκλογών του 2012.4 Οπως, επίσης, είναι αλήθεια ότι το πρόγραμμά του είναι γεμάτο από κάμποσες «οπορτουνιστικές» αυταπάτες, σαν κι αυτές που είχε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να γίνει κυβέρνηση (εθνικοποίηση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, συντακτική συνέλευση, άμεση δημοκρατία κ.λπ.). Τέτοιος ριζοσπαστισμός! Αλλωστε, στο πρόσωπο του Μελανσόν συναντήθηκαν οι ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ και η Κωνσταντοπούλου.

Εξοδος από την ΕΕ με ταυτόχρονη πάλη για να πάρει ο λαός τα κλειδιά της οικονομίας και την εξουσία

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν αυτό που επισήμανε το ΚΚΕ στο 20ό Συνέδριό του και που ορισμένοι αναζητούν επιχειρήματα «μέσω Γαλλίας»:
«Η καπιταλιστική Ελλάδα με "εθνικό νόμισμα" δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού. Η υιοθέτηση ενός πιο υποτιμημένου νομίσματος δεν μπορεί να αποτελέσει κρίκο βελτίωσης της ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων μέσω της ενδεχόμενης ώθησης που θα δώσει στην ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη λόγω και της φτηνότερης εργατικής δύναμης, ως συνέπειας της υποτίμησης... Οσες πολιτικές δυνάμεις προβάλλουν έναν τέτοιο στόχο ως "λύση" ή ως ενδιάμεσο στόχο για ριζικές αλλαγές, τουλάχιστον αντικειμενικά, εξυπηρετούν τις ιδιαίτερες ανάγκες τμημάτων του κεφαλαίου και συνολικότερα διαφοροποιήσεις της αστικής πολιτικής ως αποτέλεσμα όξυνσης των αντιφάσεών της. Αλλωστε, πολιτικές επίθεσης σε εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις εφαρμόζονται και στις χώρες του ευρώ και σε καπιταλιστικές χώρες με εθνικά νομίσματα.
Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος - με τη θέληση και τη δράση του - την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτόν το στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, οργανώνοντας την πάλη του με τέτοιον τρόπο, ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα "κλειδιά" της οικονομίας, τον πλούτο που παράγει, με το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια. Αυτό αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού και αξίζει κάθε θυσία...5
Οπωσδήποτε σήμερα θέτουμε το ζήτημα του ΝΑΤΟ ως στόχο πάλης του κινήματος, ορισμένες μάλιστα φορές αποκτά μεγάλη επικαιρότητα. Και από αυτήν την άποψη πρέπει να οργανώσουμε καλύτερα δράσεις, κινητοποιήσεις από το μαζικό κίνημα, τα συνδικάτα, την ΕΕΔΥΕ κ.λπ.
...πρέπει να έχουμε καθαρό, βεβαίως, ότι και αυτό, όπως η έξοδος από το ευρώ, δεν μπορούν να αποτελέσουν τον κρίκο από όπου θα ανοίξει οπωσδήποτε τη βεντάλια της συνολικής αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Εξοδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ έγινε και με την κυβέρνηση Κων. Καραμανλή μετά τη δεύτερη τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το '74. Η Γαλλία ήταν έξω από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μέχρι πρόσφατα. Κράτη - μέλη της ΕΕ αρνήθηκαν να ενταχθούν στον Ευρωστρατό».6

Το «μικρότερο κακό» αφοπλίζει την εργατική τάξη

Τέταρτον, ο εγκλωβισμός στα κάλπικα διλήμματα και τις λογικές του «μικρότερου κακού» είναι παράγοντας αφοπλισμού της εργατικής τάξης, του λαού, παράγοντας ενίσχυσης αντιδραστικών δυνάμεων, αποδεικνύεται «βούτυρο στο ψωμί» της ακροδεξιάς.
Τα διλήμματα αυτά επανέρχονται στο προσκήνιο, με αφορμή τη συμμετοχή Μακρόν - Λεπέν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. «Ευρώπη ή απομόνωση», «δημοκρατία ή φασισμός» κ.λπ. είναι μερικά από αυτά τα διλήμματα. Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να εξάρει την «υπεύθυνη» στάση του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ, που προτείνει υπερψήφιση Μακρόν.
Φυσικά, ο λαός πρέπει να αντιπαλέψει αποφασιστικά την αποκρουστική υποψηφιότητα της Λεπέν, τις ιδέες του εθνικισμού, του ρατσισμού που αυτή πρεσβεύει. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να μην εγκλωβιστεί, να μη στοιχηθεί πίσω από την υποψηφιότητα Μακρόν, που είναι ο εκλεκτός της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του κεφαλαίου.
Να σκύψει πάνω από την ιστορική πείρα. Το δίλημμα αυτό δεν τίθεται πρώτη φορά ενώπιον του γαλλικού λαού, με δεδομένο και το εκλογικό σύστημα των δύο γύρων. Στις προεδρικές εκλογές του 2002, όταν οι δύο φιναλίστ των προεδρικών εκλογών ήταν ο Σιράκ και ο «πατέρας Λεπέν», το δίλημμα αυτό είχε ξανατεθεί. Και τότε όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένων του μεταλλαγμένου ΚΚ και του Μελανσόν7, είχαν στηρίξει τον Σιράκ στη λογική του «μικρότερου κακού». Η στάση αυτή όχι μόνο δεν αποδυνάμωσε αλλά ενίσχυσε το Εθνικό Μέτωπο σε μια πορεία, φτάνοντας, από το 17,8% που πήρε ο Λεπέν στον β' γύρο του 2002, σ' ένα μεγαλύτερο ποσοστό που διεκδικεί σήμερα η διάδοχός του.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, λοιπόν, όσο κι αν η στάση αυτή έχει αποδειχτεί επιζήμια για τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Γιατί είναι μια στάση που κάνει το λαό συνένοχο στην αντιλαϊκή πολιτική, ζημιώνει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, διαμορφώνει κριτήρια που τον κάνουν ευάλωτο, επιρρεπή στην ακροδεξιά ρητορική και τον λαϊκισμό. Δίνει τη δυνατότητα σε τέτοιες αντιδραστικές δυνάμεις να «βγαίνουν στον αφρό», να λανσάρονται ως δήθεν «αντισυστημικές».
Πέμπτον, στη Γαλλία «λάμπει» διά της απουσίας του ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, με επαναστατική στρατηγική για το σοσιαλισμό, διδαγμένο απ' την πορεία μετάλλαξης του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που έχει απολέσει τους δεσμούς με την εργατική τάξη της χώρας του. Ενα Κόμμα που θα πρωτοστατεί στην ενίσχυση της ταξικής πάλης στη Γαλλία, θα αντιπαλεύει το δηλητήριο, ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί ή πολύ περισσότερο να μετασχηματιστεί εκ των έσω. Θα συγκεντρώνει δυνάμεις και θα συμβάλλει στην αναγέννηση ενός εργατικού - λαϊκού κινήματος ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, τις διεθνείς συμμαχίες του κεφαλαίου, αξιοποιώντας και τις αντιθέσεις, τα ρήγματα μέσα στην αστική τάξη. Αυτός είναι ο δρόμος και για να αποδυναμωθεί, να ξεριζωθεί ο φασισμός, το εθνικιστικό μίσος.
Η αργή και βασανιστική προσπάθεια, που γίνεται από κομμουνιστικές δυνάμεις στη Γαλλία να βγάλουν συμπεράσματα, να σταθούν ταξικά απέναντι στις εξελίξεις και να διαμορφώσουν σύγχρονη επαναστατική στρατηγική είναι μονόδρομος. Είναι, όμως, ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος, γι' αυτό και το ΚΚΕ θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις σε αυτήν την υπόθεση.

Υποσημειώσεις:
1. Στην ομιλία του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στις 11 Φλεβάρη 2017, ο Αλ. Τσίπρας είχε πει χαρακτηριστικά: «Και να επισημάνουμε, τέλος, και σε σχέση με τις εξελίξεις στη Γαλλία, ότι η ανοιχτή εκλογική διαδικασία που οργάνωσε το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ανέδειξε μια έκπληξη, έναν αριστερό υποψήφιο για την Προεδρία. Και ότι η συνεργασία ανάμεσα στους Σοσιαλιστές και την Αριστερά σ' αυτήν την κρίσιμη χώρα θα μπορούσε - και εδώ είναι και η ευθύνη της Αριστεράς, που πρέπει να ξεκαθαρίσει αν αναλαμβάνει την ευθύνη της διακυβέρνησης στα δύσκολα ή αρέσκεται με την καταγγελία - θα μπορούσε, λοιπόν, να δημιουργήσει μια ακόμα μεγαλύτερη δυναμική σε μια τέτοια πιθανή εξέλιξη».
2. Εχει το δικό του συμβολισμό το γεγονός ότι στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Μελανσόν σταμάτησε να ακούγεται η «Διεθνής» και αντικαταστάθηκε από τη «Μασσαλιώτιδα» (γαλλικός Εθνικός Υμνος), ενώ και οι κόκκινες σημαίες αντικαταστάθηκαν από τις «tricolore».
3. Ζ. Λ. Μελανσόν στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν»: «Η πρώτη ερώτηση που πρέπει να τεθεί είναι η εξής: Υπάρχει μια επαναστατική διαδικασία στο Μαγκρέμπ και στη Μέση Ανατολή; Ναι. Ποιος κάνει την επανάσταση; Ο λαός. Είναι κατά συνέπεια αποφασιστικής σημασίας να μη συντριβεί το επαναστατικό κύμα στη Λιβύη. Θα ήταν αρκετό να νικήσει τον Καντάφι για να σταλεί το εξής μήνυμα: "Οποιος βομβαρδίζει πιο σκληρά και για περισσότερο καιρό το λαό του στη διάρκεια μιας επανάστασης νικάει". Αλλά αυτό θα ήταν το καταστροφικό σημάδι μιας νίκης της αντεπανάστασης! (...) Υποστηρίζω, λοιπόν, την ιδέα να συντριβεί ο τύραννος ώστε να μην μπορέσει να συντρίψει την επανάσταση. (...) Ασφαλώς και υπάρχει ένας κίνδυνος κλιμάκωσης, αλλά φοβάμαι ακόμη περισσότερο τον κίνδυνο σφαγής!»
4. Ζ. Λ. Μελανσόν για την υποψηφιότητα Ολάντ: «Σας το λέω ξεκάθαρα, είναι θέμα συνείδησης τις ώρες αυτές, έχουμε τα κλειδιά για το τελικό αποτέλεσμα και δεν υπάρχει τίποτα για διαπραγμάτευση. Σας καλώ να κινητοποιηθείτε για τις 6 Μαΐου χωρίς να ζητήσετε κανένα αντάλλαγμα, να κινητοποιηθείτε για να νικηθεί ο Σαρκοζί. Σας ζητώ να μην ολιγωρήσετε και να δράσετε σαν να είχατε να εκλέξετε εμένα τον ίδιο στην προεδρία. Είναι πράξη συνείδησης, μην ζητήσετε τίποτα για αντάλλαγμα».
5. Πολιτική Απόφαση του 20ούΣυνεδρίου του ΚΚΕ.
6. Κλείσιμο στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ.
7. Ζ. Λ. Μελανσόν στη «Le Monde» το 2002: «Οσο περισσότερο θα έχουμε μειώσει τον Λεπέν με την ψήφο στον Σιράκ, τόσο πιο δυνατοί θα είμαστε για να απαλλάξουμε τη χώρα από τον Σιράκ στις βουλευτικές»!!!


*Ο Γ. Γκιόκας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ
 
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Διαβάστε σήμερα...

Μαζικά στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και στη μάχη της γενικής απεργίας

Δυναμώνουμε την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

«Αλλαγή σελίδας» στο εγχειρίδιο εξαπάτησης του λαού

Για να λυθεί το πρόβλημα της Ενέργειας απαιτείται γραμμή σύγκρουσης με την ιδιοκτησία των μονοπωλίων

Βάζοντας βάσεις για «στρατηγική αυτονομία», στο φόντο οξυμένων ανταγωνισμών

Μηχανισμός γενίκευσης και επιτάχυνσης της αντεργατικής πολιτικής του κεφαλαίου

«Κρίκος» στην αλυσίδα της ανάκαμψης των καπιταλιστικών κερδών