O Άργος

ULYSSES RECOGNISED BY HIS DOG ARGOS [*]

«Είσαι πανούργος... σαν τον Οδυσσέα...» του 'πε ο φίλος του, «Πάν έργον' είναι δυνατόν στα χέρια σου! Μέρος της προίκας σου απ' τη φύση είναι και η παρουσία σου...  Όπου κι αν πάς, ακομα κι αν αυτός που θα σε συναντήσει δεν γνωρίζει καν τις δεξιότητές σου και την ευρυμάθειά σου,  η «αύρα» σου από μόνη της σε καθιστά αξιοπρόσεκτο...»    

Κι άλλα παρόμοια του 'πε. Και θα  έπρεπε να τα δεχτεί σαν άγγιγμα μιας θετικής ενέργειας - δεν ήταν κούφια  κολακεία... Αλλά σκεφτόταν πως αν ήταν ετσι, τότε είναι μυστήριο που τα γνωρίσματα που του προσάπτει ο φίλος του δεν τον καθιστούν «σπουδαίο» στα δικά του μάτια..... Κάπως δεν του άρεσε ν' ακούει επαίνους. Αποκρίθηκε λοιπόν χαμογελώντας κι ευχαρίστησε τον φίλο του, κρατώντας σιωπηρή αυτή την σκέψη:

 «Εγω ξέρω ποιος είμαι άραγε; Ας ήμουνα τουλαχιστον ο Άργος - ο σκύλος που αναγνώρισε τον Οδυσσέα και ας γύριζε​ ύστερα από τόσα χρόνια απουσίας, όχι σαν βασιλέας πια, μα σαν αλληθινός επαίτης». 

Παραδόξως, απ' την σκέψη εκείνη απουσίαζε εντελώς η λεπτομέρεια του μύθου που έλεγε  ότι ο σκύλος ήταν υπερήλικας και πέθανε την ώρα που αναγνώριζε τον κύρη του. Ίσως γιατί ο ίδιος δεν παραδεχόταν πως, απ' την ώρα που γεννήθηκε, είχε αρχίσει να γερνά, και τελικά, έτσι ή αλλιώς, κάποια στιγμή παύει  και να ισχύει το "ποτέ δεν είν' αργά"... Και βέβαια είχε επίγνωση ότι  ο Άργος ήταν δούλος, αλλά δεν θα του άρεσε να ακούσει πως, ανέκαθεν, υπήρχε κάποιος άλλος  από πάνω του να τον διαφεντεύει, κι ότι αυτός δεν ήταν μόνο ένας ξένος  τύραννος... Ενίοτε ήταν τα  ίδια του τα χούγια που δεν ξέραν από χαλινάρι, μα τον χαλιναγωγούσαν...

Η σκέψη εκείνη πέρασε μάλλον γιατί αισθανόταν πως,  ακόμα κι αν μπορούσε να κομπάσει πως οι μνήμες του ήταν από εμπειρίες έντονες κι ανεπανάληπτες όσο ενός πανούργου Οδυσσέα, δεν ήταν το ταξίδι του Οδύσσεια. Γιατί δεν είχε Ιθάκη, και χωρίς αυτήν, όπου κι αν πήγε ήταν σαν να πως ταξίδεψε στον ίδιο τόπο.

Ο φίλος του,  πιο γενναιόδωρα, του λέει: "κι αύριο μέρα θά 'ναι. Και στο χέρι σου ειναι πια να πεις θά 'ναι καλύτερη..."

Μ' αυτός, το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς η νύχτα θα τον υποφέρει .



-------

* Sculpture ( circa 1812) attributed to Jean-Joseph Espercieux (1757-1840).