Περιμένοντας...

Ένας μανδαρίνος ερωτεύτηκε μίαν αυλική.
 «θα γίνω δική σου», του λέει, «όταν θα ξοδέψεις' εκατό νύχτες περιμένοντάς με στον κήπο μου,  καθιστός σ' ένα σκαμνί  κάτω από το παράθυρό μου». 
Την ενενηκοστή ένατη νύχτα ο μανδαρίνος σηκώθηκε, έβαλε το σκαμνί κατ' απ' την μασχάλη του, κι έφυγε.  

(Από το Lover's Discourse, του Roland Barthes) 

Μια σίγουρη ένδειξη ανισοτιμίας σε ερωτική σχέση (και όχι μόνο...), είναι το ποιος απ' τους δύο περιμένει περισσότερο τον άλλο. Αυτός που έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να περιμένεις, ασκεί εξουσία πάνω σου.

Στην περίπτωση ερωτικής​ σχέσης βέβαια, ο ένας, που συνήθως περιμένει, το κάνει διότι  είναι σχεδόν πάντα διατεθημένος να δώσει "πίστωση χρόνου" στον άλλο  που αργεί να επιστρέψει... και διότι, ενίοτε, ο δεύτερος μπορεί να είναι και δικαιολογημένος.

Ιδανικά, σε κάθε περίπτωση, το να το να υποβάλλεις τον άλλο σε αναμονή, ιδιαίτερα οταν ξέρεις πως  δεν θα έκανε ποτέ αυτό που έκανε ο Μανδαρίνος... περιστασιακά κι αναπόφευκτα, μπορεί να δείχνει αμέλεια... Το να συμβαίνει συχνά και σκόπιμα, είναι κακοποίηση!

Αυτά, τα περί ισοτιμίας, δεν ισχύουν στη σχέση σου με την πολιτική.
Εκεί, αν ανήκεις στα "λαϊκά στρώματα", ή σε κείνους που δεν κατέχουν κεφάλαιο, τότε είσαι μόνιμα στη θέση αυτού που περιμένει, και προσμένει... Είσαι το αντικείμενο άσκησης μιας εξουσίας που, ποτέ από αμέλεια και πάντα σκόπιμα, είναι καταχρηστική, σαδιστική στον τρόπο με τον οποίο τιμωρεί την αφέλειά σου, δηλαδή το να προσμένεις κάτι θετικό από αυτούς που επιβιωνουν παρασιτικά και "ανθούν" ... ασκώντας εξουσία πάνω σου.

Τι να περιμένεις;