Σταφύλια από τα χέρια μας...

 

Φέτος μου έλαχε να πάω στο Φεστιβάλ του Οδηγητή και τις τρεις μέρες! 

Ήταν ένα υπέροχο, μεγαλειώδες συμβάν. Οργανωμένο άριστα, με ποικιλία καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Η αίσθηση πανηγυριού ήταν έντονη παντού και σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, και συνέβαλε σ' αυτό η κοσμοπλημμύρα που κατέκλεινε τον χωρο κάθε βράδυ. Μα ήταν άξια θαυμασμού όχι μόνον η πληθώρα κόσμου που είδα εκεί, αλλά και η ποιότητα των ανθρώπων, όπως αυτή εκφραζόταν στην συμπεριφορά τους, την οποία χαρακτήριζε μία φιλικότητα, μία συντροφικότητα, μια ευγένεια... Στην διάρκεια του τριημέρου, θα πρέπει να περπάτησα μεγάλες αποστάσεις από τη μία σκηνή στην άλλη μέσα στο πάρκο,  και σε δρόμους με τέτοιο συνωστισμό που δυσκολευόσουν συχνά να βαδίσεις, δεν είδα καμιά τριβή μεταξύ ανθρώπων καμία νευρικότητα, όλοι φαίνονταν χαρούμενοι και με πρόδηλη την έκφραση ανθρώπων που χαίρονταν το χώρο που τους δεχόταν και το χρόνο που πέρναγαν εκεί... Ίσως είναι ασήμαντο να το αναφέρω: μ' εντυπωσίασε που οχι δεν μ' έσπρωξε, αλλά δεν μ' ακούμπησε άτομο, χωρίς ευγενικά να γυρίσει και να μου πει συγγνώμη...

Ακόμα και άτομα που ενδεχομένως βρέθηκαν στο Φεστιβάλ γιατί εκεί μπορούσαν (σχεδόν ή εντελώς) δωρεάν  να δουν κάποιον αγαπημένο τους καλλιτέχνη να εμφανίζεται, υποθέτω δεν ήταν εχθρικοί, διότι δεν θα παρέμεναν στον χώρο αυτό αν δεν τους ενέπνεε (ή αν τους "χαλαγε") η πολύ ιδιαίτερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανώτερης ανθρωπιάς, και αν δεν αισθάνονταν άνετα που δεν ξεχώριζαν (σαν κάτι ξένο) από τον κύριο όγκο των επισκεπτών που ήταν φίλοι του ΚΚΕ. Το ότι κανείς δεν ξεχώριζε σαν κάτι άλλο από φίλος του κόμματος ίσως έχει να κάνει και με τον σεβασμό που και σε κακοπροαίρετους θα ενέπνεε ο θαυμάσιος τρόπος με τον οποίο ο συγκεκριμένος χώρος οργανώθηκε γι αυτή την μεγάλη γιορτή, και με την εκτίμηση των δεξιοτήτων και του ζήλου των ανθρώπων που μόχθησαν για να το επιτύχουν αυτό. 

Γενικά, πολλά μ' εντυπωσίασαν, αλλά περισσότερο η λαϊκότητα του γλεντιού που επαναλήφθηκε σαν ξεφάντωμα σε διάφορες σκηνές και τις τρεις μέρες, με διάφορους καταξιωμένους καλλιτέχνες.  

Την τελευταία νύχτα, κατέληξα με την παρέα μου στην συναυλία του Γιώργου Μαργαρίτη (ας αναφέρω έναν ονομαστικά, τον οποίο δεν ήξερα, έχοντας χάσει πολλά επεισόδια στην εξέλιξη της ελληνικής μουσικής για αρκετά χρόνια, όπως οι φίλοι μου μου επισήμαναν), κι ο οποίος ερμήνευσε δικές του επιτυχίες, όπως και κλασσικά αριστουργήματα του λαϊκού τραγουδιού, και κατενθουσίασε το ακροατήριο - μέχρι τσιφτετέλια πάνω σε τραπέζια και βάλε... Πολύ κέφι! 

Ήταν ένα μεγάλο δώρο της ΚΝΕ και του Κόμματος στον κόσμο. Ε, και φυσικά, ήταν επιβεβαίωση και του αυτονόητου: ότι οι Κνίτες ξέρουν και να γλεντάνε (όχι μόνο επαναστατικά "ευαγγέλια", όπως κάποιοι νομίζουν...) και να προσελκύουν κόσμο στο γλέντι τους! Και ίσως, και μ' αυτό τον τρόπο να γίνεται πιο εύκολο να αποφασίσουν να τους συντροφεύσουν στον αγώνα που κάνουν, κι αυτοί που είναι δύσπιστοι, ή, για οποιονδήποτε λόγο, βλέπουν την ΚΝΕ και το Κόμμα από "ασφαλή" απόσταση.

Όχι; 

Τέλος πάντων...

Εκτός της ευχής "και του χρόνου νά 'μαστε καλά και καλύτερα", θα ευχόμουν επίσης να δω το φεστιβάλ, πάντα με κορυφαίο αποκορύφωμά του το τριήμερο,  να επεκτείνεται καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, με πολιτιστικές εκδηλώσεις, ποικίλου μεγέθους, μορφής και περιεχομένου,   σε όλη τη χώρα. 

*****

Σταφύλι

Πρέπει να τον ξαναδιαβάσω, γιατί μ' όλο του το μεγαλείο
Ο συγγραφέας  που έδωσε τον τίτλο, "Τα Σταφύλια της Οργής"
Στο κατά τ' άλλα αναμφισβήτητα ωραίο του βιβλίο
Ίσως ξεχνά  πως τα σταφύλια ξέρουν το μυστήριο της γης

Και πώς το κλίμα, με τις ρίζες μέσα της, την λατρεύει
Γιατί από το σώμα της του δίνει τον  γλυκό χυμό
Που όποιος τον πίνει ευθυμεί, γλεντάει και χορεύει
Για να σωπαίνει κι η οργή με του έρωτα το στεναγμό

Κι αν τώρα σε ταΐζουν μόνο με καρπούς κακίας
Δεν φταίει το σταφύλι. Δικαίως δεν τους δίνεις άφεση!
Μη μένεις όμως, σαν αλκοολικός, μόνο με γεύση αδικίας...

Δεν βλάπτει, λέω, αν πιείς κάνα ποτήρι πια κι εσύ -
Κι όταν σηκώνεις το ποτήρι και λες "άσπρο πάτο"
Πες κιόλας "ότι και να κάνουν δεν με ρίχνουν κάτω"

κόκκινα πέταλα

Τα νέφη βελούδινα, δίχως λεκέδες, σαν να ’ταν σεντόνια σε άγρυπνη κλίνη θεού

Δεν αγγίζουν τα λέπια των βραχονησίδων, όπου η άπνοια εγκυμονεί πυρετό

Καθώς σβήνουν οι αφροί απ' τα δόντια του βράχου

Ενώ οι  κυήσεις της θάλασσας τερματισμένες

Χαράζουν με απόνερα μιαν ατραπό 

Αργοκίνητου χρόνου

Και σμίγουν με τους στεναγμούς

Των πνιγμενων στην ρότα ενός καραβιού

Φορτωμένου με ανείπωτες παραδοχές... Μα  κοντά,

Δίχως άσματα ή θρηνωδίες, εκεί, στο σημείο που έπεσε ο Ίκαρος

Κι είχε αγκαλιάσει τον βράχο με τ' άψυχο σώμα του,

Τώρα, με μια τελεσφόρα διαύγεια βλέπεις

Διάσπαρτα κόκκινα πέταλα

Από τριαντάφυλλα, και πώς μπορεί ν' αναιρούν

Την κυανή μοναξιά του θαλασσοπουλιού που ξοριάστηκε

Θέλει χέρια

Δίχως νέα εργαλεία σε ένα παλιό καθεστώς
Τι κι αν έχει ακονίσει το ίδιο  νυστέρι...
Επιμένει, μα έτσι δεν θα ξεγεννήσει το φως
Μάταιος κόπος, του λες, κι ατελείωτο αυτό το νυχτέρι

Σ' αφουγκράζεται, στέκει κοντά σου σκυφτός
Μ' αν εσύ μόνο κρίνεις, αλλά δεν απλώνεις  το χέρι
Πώς μονάχος, σαν "κούκος", να φέρνει την άνοιξη αυτός;
Δεν θα γίνει ποτέ! Θέλει χέρια...  και ποιός δεν το ξέρει;

ηθική κατάπτωση ή ψυχική αρρώστια;

Γράφει στην Αυγή ο γείτονάς μου, Δημήτρης Σεβαστάκης, με πολύ ... "στοχαστικό" ύφος διανοούμενου...

Μιλάει για τον "εκ παραδόσεως,  χώρο της Δεξιάς" που "πάντοτε είχε αδύναμες ιδεολογικές επεξεργασίες", και παρατηρεί πως και οι "χώροι του Κέντρου είναι ασυνεπείς ως προς τις θεωρητικές παραδοχές":

Ο χώρος του Κέντρου, ή της Κεντροαριστεράς, διαμορφώνει σχολές σκέψης, που όταν δεν καταλήγουν σε μια μεταφυσική και ευσεβιστική ευταξία (έναν ευπρεπισμό και καθαρολογία που εντοπίζει κανείς σε αρκετούς συγγραφείς), δίνει ενδιαφέροντα αναλυτικά κείμενα. Ένα πλαίσιο γενικών θέσεων είναι ο (ενίοτε ασαφής) αντιλαϊκισμός, εξορθολογισμός του διοικητικού συστήματος, επιχειρηματική ελευθερία με κάποιο μίνιμουμ κοινωνικού κράτους και δικαιωματικών προτεραιοτήτων. Εντούτοις, το πρόβλημα, όπως γνωρίζουμε, δεν είναι η ανάπτυξη θεωρίας, αλλά η εσωτερίκευσή της, η κτητική αφομοίωσή της.

Ο Σεβαστάκης εδώ δεν αναφέρεται στην "Αριστερά που σπάει ρίζες", αν και αυτά που λέει για το Kέντρο της ταιριάζουν γάντι. Υποτίθεται πως η " Αριστερά" δεν πάσχει από έλλειψη ιδεολογικών επεξεργασιών και θεωρίας...

Θα ήθελα να τον ρωτήσω: 

Αν, όπως λέει, "το πρόβλημα δεν είναι η ανάπτυξη θεωρίας, αλλά η εσωτερίκευσή της, η κτητική αφομοίωσή της", τότε πώς "εσωτερικεύουν και κριτικά αφομοιώνουν" την θεωρία οι "βαθέως και στοχαστικώς σκεπτόμενοι" στο κόμμα του, και τί πρακτικά την κάνουν; Απλά λένε ή γράφουν μαλακίες που ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν; Έτσι, για να έχουμε να λέμε κάτι "βαθυστόχαστο" ; Ή, με αντάλλαγμα ένα βουλευτηλίκι .., απολογούνται γλείφοντας τους ηγετίσκους τους, αυτούς με την δεδηλωμένη ιδεολογική "ταυτότητα" και με την θεωρητική "κατάρτιση", που στην πράξη έχουν καταπιαστεί με πολιτική κακουργία; Διότι περί αυτού πρόκειται. Μιλάμε για πολιτική κακουργία σε μία ατμόσφαιρα ηθικής κατάπτωσης. 

Το να βολευόμαστε, με όποιο αντάλλαγμα, λέγοντας "έτσι ήταν πάντα... δεν αλλάζει..." δεν είναι ρεαλισμός είναι αμοραλισμός. Είναι αρρώστια.

Και, παρεμπιπτόντως, σε τί άραγε διαφέρει η ηθική κατάπτωση από την ψυχική αρρώστια; 

------------
Ας δούμε, σαν παρενθεση, τι συμπτώματα παρουσιάζει ένας ψυχοπαθής 
(let's "google" it... 
Symptoms of Α psychopath...
Here we are: 
This checklist identifies the following as the symptoms and signs of psychopathy:

• Superficial charm and glibness. (Ψεύτικη γοητεία και απενεχοποιημένα άνετη συμπεριφορά)
• Inflated sense of self-worth. (Διογκωμένη αίσθηση της αξίας του εαυτού του)
• Constant need for stimulation. (Διαρκής ανάγκη για διέγερση)
• Lying pathologically. (Ψεύδεται παθολογικά)
• Conning others; being manipulative (εξαπατά άλλους, είναι χειριστικός)
• Lack of remorse or guilt. (Έλλειψη θλίψης και μεταμέλειας ή τύψεων)
• Shallow emotions. (Ρηχά συναισθήματα)

• Callousness; lack of empathy. (Κακοήθης ανυπαρξία ελέους και οίκτου, έλλειψη ενσυναίσθησης)

------------  
Πόσα συμπτώματα ψυχοπάθειας άραγε βλέπει ένας Δημήτρης στην συμπεριφορά μελών της κυβέρνησης που στηρίζει, τα οποία συμπτώματα επίσης συνιστούν διάγνωση της ψυχοπαθολογίας σειριακών φονιάδων;


Υγ

Τον γείτονα Δημήτρη, θα συμβούλευα να μην έρθει πάλι στη Ικαρία, γιατί θα βρεθεί πάλι κάποιος που θα του πει να πάει (να ξεκωλ...) κάπου αλλού... 

Ή μήπως έχει συνηθίσει πλέον να τ' ακούει;

Χωρίς λόγια

Για Πρώτη Φορά

Φτάνω μονάχος   στο τέλος του δρόμου
Και ξέρω είν' αδύνατη η επιστροφή
Λείπει απ' τον σάκο μου το κάτοπτρο μου
Κι άλλα... μα η σκέψη μου βρίσκει τροφή 

Κι αν ήμουν άλλος ή κι ο εαυτός μου
Σ' όλο το δρόμο, ποιόν τώρα αφορά;
Θα σ' απαντήσω στην άκρη του κόσμου
Και θα με βλέπεις για πρώτη φορά 

Παραλλαγή του ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη, 
"Το παράπονο"

Image: a still from a video promo.

Το παράπονο

Εδώ στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να το πω

άλλα είναι εκείνα που αγαπώ

γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα

το λέω και τ' ομολογώ.

Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ

μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά,

πάντα πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης

****

Η Γυναίκα του Αυτοκράτορα... και ο Μανδαρίνος

Ο Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Κομμισιόν για 10 χρόνια μέχρι το 2014,  από τον Ιούλιο 2016 ανέλαβε το πόστο του προέδρου της Goldman Sachs International, στο τμήμα ευρωπαϊκών δραστηριοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου της τράπεζας. Ο διορισμός του στη θέση αυτή προκάλεσε υποκριτική δυσφορία στους υψηλά ιστάμενους της ΕΕ και επέκεινα.

Μεταξύ άλλων, ο τύπος πρόσφατα απασχολήθηκε με τον ρόλο που έπαιξε στο Brexit ο Μπαρόζο, ως στέλεχος της εν λόγω πολυεθνικής. Κάτω από την πίεση του τύπου, ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, ξεκίνησε μια έρευνα (δήθεν), έχοντας ζητήσει κι από την Επιτροπή Δεοντολογίας (ethics panel) της ΕΕ να εξετάσει αν οι κανόνες της ΕΕ έχουν παραβιαστεί  από τον Μπαρόζο.

Το σκυλοφάγωμα που προέκυψε μεταξύ των Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο και Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, του τέως και του νυν προέδρου της Κομμισιόν, έχει να κάνει με μία πρακτική που, εκ πρώτης όψεως, θα ταίριαζε με την ρήση του Ιουλίου Καίσαρα, «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια».

Με μία διαφορά: Στην περίπτωση της συζύγου του Καίσαρα, Πομπηίας, την οποία ο ίδιος χώρισε γιατί ήθελε να παντρευτεί άλλην για να ενισχύσει την πολιτική επιρροή του, εκείνη ήταν τίμια και πιστή στον Ιούλιο, αλλά δεν κατάφερε να φαίνεται τίμια, έχοντας πέσει θύμα σκευωρίας,  που οργάνωσε ο ίδιος ο Ιούλιος για να  την εμφανίσει ως ένοχη μοιχείας. Στην περίπτωση της διένεξης μεταξύ των δύο κορυφαίων στελεχών της γραφειοκρατίας στη Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε ο τέως μήτε ο νυν  "μπόσης" της Κομμισιόν υπήρξε εντελώς"αθώα περιστερά"... - αν "ενέχεται" σε ατιμία το να έχει  λειτουργήσει ένα στέλεχος (τέως ή νυν στην κορυφή της γραφειοκρατίας της ΕΕ),  σαν πράκτορας ή υπάλληλος του μεγάλου κεφαλαίου , και δη, του χρηματιστικού κεφαλαίου. 

Λοιπόν μία άλλη ρήση θα ταίριαζε:  «Η εταίρα ( ή, πιο λαϊκά, μία πουτάνα), που απασχολείται στη αυλή του αυτοκράτορα δεν πρέπει ποτέ να εμφανίζεται απροκάλυπτα σαν τέτοια ...».

Το να φεύγει ο Μπαρόζο από την Κομμισιόν, λοιπόν, και να διορίζεται σε πρωτοκλασσάτο πόστο ενός μαμούθ οργανισμού του χρηματιστικού κεφαλαίου είναι δείγμα της πρακτικής των λεγόμενων "περιστρεφόμενων θυρών". Τουτέστιν, η πάγια πρακτική "αλλαξοκωλιάς" μεταξύ μονοπωλιακων συμφερόντων και πολιτικών του αστικού κράτους προσωποποιείται και γίνεται απροκάλυπτα προφανής, όταν ένας πολιτικός γίνεται ακριβοπληρωμένος υπάλληλος ενός μονοπωλίου, ως δοκιμασμένος και ικανός υπηρέτης ιδιωτικών συμφερόντων απο δημόσια θέση γενικά... και τούμπαλιν, όταν ένα πρώην κορυφαίο στέλεχος φεύγει από μία   ιδιωτική επιχείρηση για να πάρει πόστο πολιτικού, ή υψηλά ισταμενου κρατικού υπαλλήλου...

Κατά τ' άλλα, όπως μας πληροφορεί η Guardian, ο Μπαρόζο, αντιδρώντας στην κριτική που του ασκήθηκε για το νέο του ρόλο του στην  Goldman Sachs, δήλωσε ότι θα ενεργεί  με "ακεραιότητα και διακριτικότητα".

Σ' επιστολή του προς τον Γιούνκερ, ο Μπαρόζο είπε ότι δεν είχε χρησιμοποιηθεί ως λομπίστας   ή σύμβουλος για το Brexit και ότι η τράπεζα είχε την πρόθεση να τον διορίσει πριν από την ψηφοφορία για έξοδο της Μ. Βρετανίας οπο την ΕΕ. "Δεν έχω εμπλακεί για να ασκήσω πιέσεις για λογαριασμό της Goldman Sachs και δεν σκοπεύω να το πράξω", ειπε.

Και... συνεχίζεται το "μπλα, μπλα"... που δεν έχει άλλη σκοπιμότητα από το να μας πείθει πως, τάχα μου, υπάρχει μια δεοντολογία η οποία διέπει τη συμπεριφορά των ξεπουλημένων στο κεφάλαιο μανδαρίνων της ΕΕ... 

"Google it"... αλλά με επίγνωση των συνεπειών

Η Google αθόρυβα καταγράφει όλα όσα λέτε

Πηγή: Matt Agorist (thefreethoughtproject.com)
Μετάφραση: Red Rock Views

Χάρη σε μία λειτουργία του λογισμικού αναζήτησης, η Google θα μπορούσε να έχει καταγράψει για χρόνια τις συνομιλίες σας, και μπορείτε να τις ακούσετε από μόνοι σας. Το ιστορικό σας, που θα σας προκαλούσε ρίγος, μπορεί να ακουστεί και να προβληθεί μαζί με μια λίστα με όλες τις αναζητήσεις σας στην προσωπική σελίδα σας στην Google.

Το εργαλείο αυτό είναι ενσωματωμένο στην λειτουργία αναζήτησης της Google ως μέσο για την επίτευξη λεπτομερών αποτελεσμάτων αναζήτησης. Ωστόσο, η απόλυτη ακρίβεια και ο όγκος των δεδομένων που η Google αποθηκεύει είναι ανατριχιαστικά!

Τα καλά νέα είναι ότι μπορείτε να το απενεργοποιήσετε και να το διαγράψετε, και στο τέλος αυτού του άρθρου, εξηγείται πώς.

Όπως ή εφημερίδα The Independent εκθέτει:

Οι εγγραφές μπορούν να λειτουργήσουν ως ένα είδος ημερολογίου, υπενθυμίζοντάς σας τα διάφορα μέρη και καταστάσεις όπου εσείς και το τηλέφωνό σας βρέθηκαν. Αλλά είναι επίσης μια υπενθύμιση του πόσο πολλές είναι οι πληροφορίες που συλλέγονται σχετικά με εσάς, και πόσο προσωπικά οικείες μπορεί να είναι οι πληροφορίες αυτές.
Θα δείτε περισσότερα, αν έχετε ένα τηλέφωνο Android, το οποίο μπορεί να ενεργοποιηθεί ανά πάσα στιγμή ακριβώς λέγοντας "OK, Google". Αλλά μπορεί να έχετε επίσης ηχογραφήσεις εκεί με ό,τι συσκευές έχετε χρησιμοποιήσει σε συναλλαγές με χρήση της Google.

Ωστόσο, ακόμη και αν δεν έχετε ένα τηλέφωνο Android, αν πραγματοποιήσετε αναζητήσεις στην  Google μέσω του iDevices, η Google εξακολουθεί να σας αφουγκράζεται...

Μία επίσκεψη στο ιστορικό, στην  προσωπική σελίδα  σας που ο γίγαντας του διαδικτύου κρατά για σας, θα σας δείξει πως παντού η Google έχει καταχωρήσεις απ' όπου έχετε  "ταξιδέψει" στο διαδίκτυο.

Φυσικά, η Google υποστηρίζει ότι η πληροφόρηση αυτή δεν χρησιμοποιείται ποτέ προσωπικά εναντίον σας και γίνεται αποκλειστικά και μόνο με σκοπό να κάνει πιο διαφωτιστική την  εμπειρία σας στο διαδίκτυο. Ωστόσο, φανταστείτε τις δυσοίωνες συνέπειες εάν οι πληροφορίες αυτές είχαν χρησιμοποιηθεί εναντίον σας.

Η Google επεξεργάζεται πάνω από 40.000 αναζητήσεις ανά δευτερόλεπτο κατά μέσο όρο, πράγμα που μεταφράζεται σε πάνω από 3,5 δισεκατομμύρια αναζητήσεις κάθε ημέρακαι 1,2 τρισεκατομμύρια αναζητήσεις ετησίως σε όλο τον κόσμο.

Τα δεδομένα από αυτές τις αναζητήσεις στη συνέχεια αποθηκεύονται για το κάθε άτομο που τις διενεργεί. Χρησιμοποιώντας αυτά τα δεδομένα ή προσανατολίζοντας τα αποτελέσματα σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, το μεγαθήριο του διαδικτύου θα μπορούσε να επηρεάσει ουσιαστικά ολόκληρο τον κόσμο. Εκτός από άσκηση επιρροής,  η Google θα μπορούσε να προβλέψει το μέλλον με βάση αυτές τις καταγεγραμμένες τάσεις μας.

Μεγάλο μέρος αυτού του ιστορικού αναζήτησης είναι συνδεδεμένο με τα δεδομένα θέσης που ανακτώνται από τη συσκευή που χρησιμοποιείται για τη διεξαγωγή του ερωτήματος. Έτσι, η μηχανή αναζήτησης όχι μόνο έχει πληροφορίες σχετικά με το ποιά είναι τα ενδιαφέροντά σας, αλλά έχει τα συγκεκριμένα ενδιαφέροντά σας και με βάση το πού βρίσκεστε ανά πάσα στιγμή.

Το σύνθημα της Google "Μην Είσαι Πονηρός" [Don’t Be Evil] φαίνεται τώρα λιγότερο σαν ένα αίτημα για τους χρήστες του και περισσότερο σαν παραίνεση για τη διατήρησή τους υπό έλεγχο.

Τώρα, οι καλές ειδήσεις

Μπορείτε να τ' αποφύγετε όλα αυτά:
Μπορείτε να ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι ανοίγματος των οφθαλμών σας με κατεύθυνση προς τη σελίδα του ιστορικού της Google και κοιτάζοντας τον μακρύ κατάλογο των εγγραφών σας. Η εταιρεία έχει μια συγκεκριμένη ακουστική σελίδα [audio page], καθώς και τις καταχωρήσεις της για το πού ήσαστε στο διαδίκτυο.

Εάν δεν έχετε απενεργοποιήσει ποτέ αυτή τη λειτουργία, θα δείτε μια λίστα με τις ηχογραφήσεις, ακόμα και κάποιες που πραγματοποιούνται εκτός της εφαρμογής Google, καθώς και ένα αντίγραφο του ήχου που η Google έχει μετατρέψει σε κείμενο.

Αυτό που προτείνουμε, μετά τον πανικό που θα προξενήσει η πλοήγηση και ακρόαση ανατριχιαστικών ηχογραφήσεων σας στο ιστορικό αναζήτησής σας, είναι να τα διαγράψετε και να απενεργοποιήσετε τις λειτουργίες. 
Η εφημερίδα The Independent εξηγεί ακριβώς πώς να το κάνετε αυτό: 

Για να διαγράψετε συγκεκριμένα αρχεία, μπορείτε να κάνετε κλικ στο πλαίσιο ελέγχου στα αριστερά και, στη συνέχεια, μετακινηθείτε προς τα πίσω στην κορυφή της σελίδας και επιλέξτε "Διαγραφή". Για να απαλλαγείτε απ' όλ' αυτά, μπορείτε να πατήσετε το "Περισσότερα" κουμπί, να επιλέξετε "Διαγραφή" και στη συνέχεια "Advanced" και κάντε κλικ μέσα. 
Ο ευκολότερος τρόπος για να σταματήσει η Google να καταγράφει πληροφορίες για σας είναι να απενεργοποιήσετε την εικονική βοηθό [virtual assistant] και ποτέ να μην χρησιμοποιήσετε τη φωνητική αναζήτηση. Αλλά η λύση αυτή αφορά επίσης και το κεντρικό πρόβλημα της  προστασίας της ιδιωτικής ζωής σας και της χρήσης δεδομένων σήμερα - κάτι τέτοιο βεβαία αποκόπτει ένα από τα πιο χρήσιμα πράγματα που παρέχει ένα τηλέφωνο Android ή η χρήση της αναζήτησης μέσω της Google.

Τώρα που το γνωρίζετε αυτό, σταματήστε την  εθελοντική παράδοση  των δεδομένων σας σε άγνωστα μέρη και μοιραστείτε αυτό το άρθρο με τους φίλους και την οικογένειά σας για να τους δείξετε πώς να τη σταματήσουν.

Συρματόφρακτη γνώση

Συρματόφρακτη γνώση, νομή  των ανοιχτόμυαλων μετοίκων της υπερβολής ή υποβολής που θεωρείται αλήθεια - για να  κατασταλάξει δίχως διθυραμβικές δηλώσεις σαν κατακάθι στον βυθό σου, έχοντας επιστρέψει απ’ τα περβόλια των μεγάλων ιδεών μιά μεταμεσονύχτιαν ώρα, κι έχοντας κόψει με τα νύχια  του τους μίσχους των καρπών της συγκατάβασης και της υπομονής, και κουρασμένος κι άπλυτος, ακόμα  με το μέτωπό του αλμυρό απο τον κάματο του ιδρωμένου βλέμματος που έπεσε περιπλανώμενο σε βρόχια διαδρομών στο ίδιο τοπίο που δεν το αναγνωρίσουν χάρτες - σαν τον Οιδίποδα τον Τύραννο, με το αίμα μίας ψεύτικης φωταύγειας στα δάκτυλά του, θέλει να αφεθεί αόμματα στα ρεύματα του ύπνου που σχηματίζουν κύματα ερήμου στην επιφάνεια του ιζήματος της άγνοιας που τον κατέχει, και μακάρι να τον πάρει κουβαλώντας το ασήκωτό του κήτος μακρυά όσο μπορεί, εκεί που ίσως και να ονειρευτεί μια χειραψία δίχως ίχνος πνεύματος αντιδικίας με τον πατέρα του, κι εκείνη την ανύποπτη στιγμή της άβουλης σιγής που τα τριζόνια αίφνης σταματούν να γαρνιρίζουν με την χορωδία τους τον μινιμαλισμό της εμπειρίας μας.

"Ο Σύριζα είναι δική σου υπόθεση", τουτέστιν, "ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ο,τι αρπάξει ο...

Πριν λίγες μέρες πρόσεξα ένα κείμενο στην Αυγή με τίτλο Ένα κόμμα ενεργό για μια δίκαιη ανάπτυξη', που γράφτηκε προφανώς στo πλαίσιο της εσωκομματικής φλυαρίας για το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρότι το κείμενο είναι λιγότερο από ασήμαντο στο γενικότερο σχήμα των κυβερνητικών  τεκταινόμενων (όπως θα είναι και το εν λόγω συνέδριο, όπως γενικότερα είναι κι ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ), αναφέρομαι σ' αυτό γιατί δείχνει πόσο μπορεί να διαστρέφεται η εικόνα (όχι η αντίληψη) της πραγματικότητας στον λόγο ή γραφή κάποιων που είναι: ή συνειδητά καιροσκόποι και απατεώνες, ή εκμαυλισμένοι κομφορμιστές, ή και τα δύο... ή και κάτι ακόμα και πολύ χειρότερο...

Παρακάτω, μερικά παραδείγματα διαστροφής του λόγου:

Κατ' αρχήν ο συγγραφέας αυτού του άχαρου γραπτού λογύδριου, διατείνεται πως

"ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει ήδη να κυβερνά χωρίς να κυβερνιέται, να ανατρέπει κατεστημένα χρόνων και να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια όσους σπρώχτηκαν στο περιθώριο"

Είναι δυνατόν να το πιστεύει κανείς αυτό; Αποκλείεται! Ο συγγραφέας σίγουρα έχει επίγνωση ότι ακριβώς το αντίθετο αληθεύει. Απ' αυτό το καρτέλ οπορτουνιστών, τον ΣΥΡΙΖΑ, κατάγεται ο κύριος κορμός μιας επίλεκτης κλίκας κατάπτυστων αρχολίπαρων που δεν κυβερνά,  απλά κυβερνιέται από "κατεστημένα χρόνων". Και, φυσικά, ουδείς από αυτή την κλίκα δύναται "να κοιτάξει στα μάτια όσους σπρώχτηκαν στο περιθώριο" το αδιέξοδο των οποίων  εντείνει με την πολιτική της αυτη η κυβερνητική κλίκα, εκτός κι αν πρόκειται για ένα ψυχοπαθητικά  αναίσθητο κι εντελώς αδιάντροπο "χαμένο κορμί" (και ποιός ορκίζεται πως δεν έχει τέτοια άρρωστα υποκείμενα η κυβέρνηση;...).

Παρακάτω ο ίδιος γράφει:

"Πολλοί δεν ήθελαν και άλλοι δεν φαντάζονταν καν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε διανύσει έναν βραχύ και βίαιο δρόμο προς την ωρίμανση, ότι θα άντεχε και θα ύψωνε ανάστημα μπροστά σε οικονομικά και πολιτικά μεγαθήρια και ότι τελικά θα κατάφερνε να εκφράσει έναν ολόκληρο λαό. 

Ένα ολόκληρο σύστημα είχε σκηνοθετήσει την αριστερή παρένθεση με σκοπό τη συκοφάντηση και την ακύρωση του αριστερού ριζοσπαστικού πειράματος στη χώρα μας. Είναι, νομίζω, προφανές ότι η ακύρωση των σχεδιασμών αυτών συνδυάστηκε με τακτικές υπαναχώρησης από τις αρχικές προγραμματικές μας θέσεις.

Κι εδώ ο τύπος σίγουρα πάλι δηλώνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πιστεύει: Ότι όντως, "ένα ολόκληρο σύστημα είχε σκηνοθετήσει την αριστερή παρένθεση και με σκοπό τον εξευτελισμό της έννοιας "αριστερά" στη χώρα μας. Και είναι, προφανές το κύριο: δεν πρόκειται "για τακτικές υπαναχώρησης από τις αρχικές προγραμματικές θέσεις" τους, αλλά για στρατηγικά στοχευμένο αισχρό κι ανίερο ξεπούλημα. Όσο για τον "δρόμο ωρίμανσης" του Σύριζα, θα έλεγα πως αυτό δεν ήταν ωρίμανση αλλά σήψη...

Και το μόνο που τώρα μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη τους είναι "σήμερα να απαντήσουν με πειστικό τρόπο" πως αυτοί είναι  ικανότεροι από τους άλλους "να βγάλουν τη χώρα από την κρίση".

Από ένα σημείο και πέρα, αναγκαστικά, η γλώσσα του γίνεται παρόμοια με τη γλώσσα ολόκληρου του πολιτικού φάσματος (μείον ΚΚΕ) που εκπροσωπείται στη Βουλή των Ελλήνων. Όπως γράφει:

Το κλειδί για την οριστική έξοδο από τα Μνημόνια είναι η στροφή προς την ανάπτυξη της χώρας. 

Ακολουθούν λόγια του κώλου για "ανάπτυξη" ως "το μέσο για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του συνόλου της κοινωνίας" και άλλα τέτοια ρητορικά.

Και κλείνει μιλώντας για, φευ, "τη γέφυρα ανάμεσα στις παραδοσιακές αξίες της Αριστεράς και στο μοντέλο του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα με δημοκρατία και ελευθερία"...

Το να λέγονται ή να γράφονται αυτές οι μαλακίες απ' τους  (πλήρως ενσωματωμένους στην μεγαλο-αστική τάξη) ηγέτες του συνονθυλεύματος με τις τσέπες και κωλότσεπές τους γεμάτες Ευρώ, να το καταλάβω... Το να λέγονται τα ίδια κι από (ως επί το πλείστον χειμαζόμενους) μικροαστούς ή και φτωχομπινέδες που στελεχώνουν τα μεσαία ή χαμηλά κλιμάκια του "κόμματος" δεν εξηγείται... παρα μόνο αν το δεις σαν αποτέλεσμα διάχυσης κομφορμισμού με κυνισμό που στη βάση του βρίσκεται η τάση προσωπικού βολέματος που ζέχνει βρωμο-Πασοκίλα, η οποία λειτουργεί οσμωτικά με μία νέα "αριστερή" μαζική ψυχολογία που μεταλλάσσεται: από την συνεσταλμένη απολογία "δεν στάθηκε εφικτό να κάνουμε την επανάστασή μας", κι αφού περάσει από τη βεβιασμένη αποδοχή του "μη εφικτού" στην άποψη "όποιος πρόλαβε τον κύριον είδε"... καταλήγει στην πραγματιστική στάση που εκφράζει η λαϊκή ρήση "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ό,τι αρπάξει ο κώλος  μας..."

Αλεπού

Ακούραστα, μια αλεπού δεν βλέπει απεραντοσύνη  κι αχανή ουρανό με το χαμηλό προφίλ της· στέκει ακίνητη εκεδά - πίσω από την πέτρα που δεν μαρτυρά την μυστική ταφή και το μαρμαρωμένο αλάφιασμα του αδικοχαμένου κι ας ακούγεται ακόμα κάτω από τα πόδια της. Κοιτά τον κινδυνο, μ' όλους τους στολισμένους καβαλάρηδες που απ' το μεσαιωνικό τους κάστρο, με καραμούζες, άλογα κι αγριεμένα κυνηγόσκυλα, ξεχύθηκαν στην εξοχή για να την καταδιώξουν μακρυά απ' το τσιφλίκι τους, διασκεδάζοντας αριστοκρατικά αν την ξεσκίσουν σε κομμάτια με τα δόντια τους οι σκύλοι, και αγνοώντας την διαφορά του τρόμου της απ' την αταραξία του ομοιώματός της στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, κι αν είναι άσπρο και γλυκό - σαν και της μάνας τους - της αλεπούς το γάλα που βυζαίνουν τα μικρά της... 

Έγινε η απώλεια συνήθειά μας

Ξέρω πως θα `ρθει και δε θα `μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.
Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Δε θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δε θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δε θα `ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει.

Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη.
Θα `ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δε θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δε θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου

Μουσική Διάφανα Κρίνα

Στίχοι: Διονύσης Καψάλης

ποιο ήταν τ' όνομα της χίμαιρας;

Το χρυσό αγαλματίδιο μιας χίμαιρας βρέθηκε σ' ένα μεταλλικό κουτί, μέσα στο ιερό σπέος κι ανάμεσα σε  ξύλινα κιβώτια. Διατηρημένα κι άθικτα απ' τον χρόνο, τα κιβώτια ήταν γεμάτα απο τα θρύψαλα των επτά  αμφορέων, ο καθένας σπ' τους οποίους ήταν απεικόνηση  μιάς σκηνής ονείρου που διακόπηκε, συνιστώντας συγχρόνως ένα από τα επτά μερη μιας πανάρχαιας αφήγησης. Αν τα κομμάτια των αμφορέων συναρμολογηθούν, στο τέλος το νόημα του γρίφου θ'  αποκαλυφθεί, μα όχι σαν γραμμική πορεία στο χρόνο, με αρχή-μέση-τέλος. Η συναρμογή των  εικόνων που εμφανίζονται, αποκαλύπτει υπέρβαση του χρόνου σε κατάσταση έκστασης από μιαν ερωτική ιεροτελεστία αιρετικών που αμφισβητούσαν θεϊκά προνόμια στην ζωή και το θάνατο. 

Ακόμα και σήμερα, όμως,  έχουμε ερωτήματα: ποιο ήταν τ' όνομα αυτής της χίμαιρας, που είχε το  σώμα αιγάγρου και την κεφαλή πουλιού; 

Ήταν εκείνη η παρθένα, νεαρή γυναίκα που, κατά τον μύθο, εκυνήγησεν ο Άρης μεταμορφωμένος σε ίππο;  Ο Άρης, και σαν επιβήτορας σε διέγερση, δεν μπόρεσε να τη φτάσει. Αυτή πέταξε σαν πουλί σ' ενα φαράγγι και χάθηκε σκαρφαλώνοντας στα απόκρημνα βράχια πιο γλήγορα κι από αγριοκάτσικο. Αφού είδε κι απόειδε κι αυτός, θυμωμένος έφυγε και γύρισε σε κάποια μάχη. Λέγεται δε, μα είναι αμφίβολο, πως η κόρη αυτή είχε προστάτιδα την Άρτεμη. Μία τέτοια προστασία, κι αν την είχε,  δεν την έσωσε στο τέλος. Γιατί όταν ο Άρης έμαθε πως η ίδια ήταν έτοιμη και πρόθυμη να χαρίσει την προίκα και την παρθενιά της σ' ένα θνητό βοσκό, κι όχι μόνο γιατί αυτός ήταν ολυμπιονίκης στο ακόντιο και πιο ωραίος από τον Αρη (τον σημαδεμένο με αποκρουστικες ουλές στο πρόσωπο και στο κορμί του), αλλά γιατί ο θνητός την έβλεπε με απαράμιλλη λατρεία σαν θεά του, κι όχι όπως ο Άρης σαν κομάτι σάρκας ή σαν λάφυρό του. Αυτό, το να τον αρνηθεί γυναίκα και για χάρη ενός θνητού, ο θεός του πολέμου το θεώρησε ύβρι. Και τότε ζήτησε απ' τον Δία να τον βοηθήσει να την πιάσουν. Μαζί λοιπόν, ντυμένοι σαν ληστές, μαχαίρωσαν τον βοσκό που αγαπούσε  η κοπέλα, και τον άφησαν μόνο του να αιμορραγεί, ξέροντας πως εκείνη με αυταπάρνηση θα τρέξει να τον βοηθήσει. Αφού την επαγίδευσαν, λοιπόν,  άφησαν τον αγαπημένο της να ξεψυχήσει αργά, κι αυτήν  την μεταμόρφωσαν σε τέρας - ένα θηλυκό που στον αιώνα τον άπαντα κανένας άντρας δεν θα θελήσει πλέον να το πάρει για συμβία του, ή και για δούλα του στην κατοχή του ακόμα, μήτε θα επιθυμήσει πια κανείς απλά να την ξεπαρθενιάσει. 

Έκτοτε αυτή  η χίμαιρα αφιέρωσε τη ζωή της σ' ένα μόνο σκοπό: να βοηθά γυναίκες που αντιστέκονται σε σωματική, πνευματική και ψυχική βία απ' όπου κι αν προέρχεται.

Στην πεζή κι απομυθοποιμένη μας πραγματικότητα τώρα: ας μην καταπιαστούμε με το πρόβλημα ευθύς εξαρχής, ότι τα αρχαία κειμήλια, όπως κι οι ιεροί χώροι και τα μνημεία του μεγαλείου μιας ένδοξης ιστορικής πορείας, αν θέλεις, ή πιο απλά, τουλάχιστον του τρόπου με τον οποίο ονειρεύονταν οι πρόγονοί μας, ολ' αυτά δεν ανοίκουν σε όλους μας, μα αποκλειστικά πλέον σε τυχάρπαστους ιδιοκτήτες και διαχειριστές, που, διόλου παραδόξως, θαρρούν πως είναι κι οι απόγονοι του Άρη, οι μπάσταρδοι ..  

Στο ουσιώδες:  Η δική μου θεωρία είναι πως άξια λατρείας είναι η κόρη που αψηφούσε τα περί ταπεινότητας καταγωγής και που είχε την θαυμάσια τόλμη να λέει όχι και στον θεό ακόμα. Και κάποτε ας μάθουν και τα κνώδαλα που κατέχουν όπλα και πλούτο, κι οι θεοί τους μαζί: το ν' αρπάζεις με το ζόρι αυτό που δεν σου χάρισε κανείς, δεν είναι γάμος και γιορτή ή, πιο κοινά, γαμίσι - είναι αρρωστημένα αφύσικος βιασμός...