Με τον Συρμό

Πέφτει το σούρουπο κι ο δρόμος είναι ποταμός
Πλημμυρισμένος με μυρμήγκια που έχουν βγει για ψώνια
Κοντά Χριστούγεννα και γίνεται πανζουρλισμός
Τρέχουν μπας κι αγοράσουν μιαν απόλαυση αιώνια

Και  μπαινοβγαίνω από μαγαζί σε μαγαζί
Με δελεάζουν τ' άψυχα αντικείμενα του πόθου
Θέλω με ηδονή ν' αρμεξω τούτο το πελώριο βυζί
Κι ας πιω το γάλα ενός κόσμου ψεύτικου και νόθου

Κι αν το μυαλό μου και το σώμα μου γερνά
Καινούρια ρούχα αγοράζω για να ξανανιώσω
Μα σαν ποντίκι στον τροχό που όλο γυρνά
Τρέχω την στέρησή μου στο κλουβί ν' ανακυκλώσω

Αφού και το καινούριο  να παλιώσει δεν αργεί
 Η δίψα μου είν' ακόρεστο  πιθάρι δίχως πάτο
Κι όλο μίαν αίσθηση ανέχειας μου δημιουργεί
Τι κι αν θηλάζω το βυζί, δεν με κρατά χορτάτο

Αν το βυζί αντί για ρόγα έχει στόμα, πάλι εκεί
Πάω ν' αγοράσω έρωτα πλουτίζοντας τον Κροίσο
Και, τέλος πάντων, δεν διακρίνω εναλλακτική
Αν θέλω κάτι να σου πάρω να σ' ευχαριστήσω



Έχει νυχτώσει πια κι ο δρόμος που ήταν ποταμός
Δεν απειλεί την κοίτη του με ακράτητη πλημμύρα
Με τα κουτιά ψευδαίσθησης με μεταφέρει ο συρμός
Κι εγώ «υπ' ατμον», γυρνώ με το πακέτο που σου πήρα

Ο Τραμπ δείχνει τα λευκά δόντια του στον κίτρινο τίγρη

Μαθαίνω από τους Financiαl Times ότι...

«Ο Donald Trump σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα Εθνικό Συμβούλιο Συναλλαγών [National Trade Council - NTC] μέσα στον Λευκό Οίκο για να επιβλέπει τη βιομηχανική πολιτική και θα διορίσει ένα γεράκι εχθρικό προς την Κίνα, που είναι και ένας από τους αρχιτέκτονες του λαϊκίστικου οικονομικού προτάγματός του Trump, για να διευθύνει τη νέα ομάδα. 

Ο κ Trump έχει επιλέξει τον Peter Navarro, έναν οικονομολόγο σπουδασμένο στο Harvard, ως επικεφαλής, κατά πληροφορίες της Financial Times. Ο συγγραφέας των βιβλίων όπως το "Death by China [θάνατος (κατασκευασμένος) από την Κίνα]" και "Crouching Tiger: What China’s Militarism Means for the World [Ο συσπειρωμένος Τίγρης: Τι σημαίνει ο  Μιλιταρισμός της Κίνας για τον Κόσμο]", έχει για πολλά χρόνια προειδοποιήσει ότι οι ΗΠΑ εμπλέκεται σε ένα οικονομικό πόλεμο με την Κίνα και θα πρέπει να υιοθετήσει μια πιο επιθετική στάση - ένα μήνυμα που ο εκλεγμένος πρόεδρος πούλησε στους ψηφοφόρους σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας»

Αυτό είναι μια ακόμα υπενθύμιση σε όλους αυτούς που, φευ, "ανακουφίστηκαν" που εκλέχτηκε πρόεδρος στις ΗΠΑ ο απαισιότατος "φίλος του Πούτιν", ή λυπήθηκαν που δεν βγήκε το άλλο, το πιο σιχαμερό φερέφωνο του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ, η Κλίντον... Το γεγονός ότι το πάνω χέρι έχει η μία μερίδα των πολυεθνικών που βλέπει την Κίνα σαν τον μέγα εχθρό αντί της άλλης, που βλέπει αναλόγως την Ρωσία σαν τέτοιον... δεν κάνει τον πλανήτη πιο ασφαλή.

Και ένα θέμα είναι πώς θα μπορούσε να ελιχθεί ανάμεσα στις μασέλες των Ιμπεριαλιστών μια λαϊκή κυβέρνηση σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, για να σταθεί ένα φιλολαϊκό πρόταγμα...

... Μια κυβέρνηση που δεν θα συγκρίνεται με την παρούσα (ή τις προηγούμενές της) ούτε όπως ένα βουνό  χρυσάφι μ' ένα σωρό κόπρανα...

Cartoon borrowed from New York Times

Για ένα ασίγαστο πάθος

Για ένα ασίγαστο πάθος μιλώ, για επανάσταση - 
Μια γιορτή σ' έναν τόπο  κοινής και ευρείας τομής 
Του  "εγώ" (που δεν κάνει πια πόλεμο) με το "εσύ”
Και στον χρόνο που υπάρχουν τα δύο τους στο " εμείς"

Φαντάζομαι τώρα πώς θα 'μαι στα χέρια σου
Και διεγείρονται όλα  τα  μόρια του σώματός μου
Και όπως τη νύχτα μακριά σου αγναντεύω τ' αστέρια σου
Προσανατολίζομαι σε ατραπούς ενός άγνωστου κόσμου 

Κι αν  απ' τα κύματα του εγκεφάλου μου  ηχούσαν δονήσεις
Καθώς ακούραστα σκέφτομαι εσένα μονάχα και συνεχώς
Κι απ' την ατέρμονη νύχτα σου ανυπομονώ να ξυπνήσεις
Θ' άκουγες μια μουσική απολύτως δική σου και σ' άπλετο φως 

Είν' απρόβλεπτος ο ωκεανός

«Μια  παλίρροια υπάρχει, θαρρώ, στων ανθρώπων τις σχέσεις

Που, αν στην πλημμυρίδα αφεθούν, θα τους πάει προς τον θησαυρό· 

Αν όχι, από της ζωής το ταξίδι τους μένουν μονάχα υποσχέσεις- 

Ναυάγια  μέσ' στης μιζέριας το άβαθο και λιμνιασμένο νερό»

Αυτό είπε κάποτε ο ποιητής. Όμως, να που συμβαίνει 

Στις σχέσεις τους οι άνθρωποι να προτιμούν το ενυδρείο

Με οικείο νερό, κι ας μολύνεται κι ας τους αρρωσταίνει - 

Είν' απρόβλεπτος ο ωκεανός, και το κύμα μεγάλο και κρύο..

✳✳✳✳

Σημείωση 

Η πρώτη στροφή, ελεύθερη απόδοση 

από εδάφιο του William Shakespeare, 

Brutus:

There is a tide in the affairs of men.

Which, taken at the flood, leads on to fortune;

Omitted, all the voyage of their life

Is bound in shallows and in miseries.

[Julius Caesar Act 4, scene 3]

city break

Είδα την σκηνή στην πόλη που έχει γίνει  "μια απ' τα ίδια" ...
Ένας άνθρωπος που ψάχνει σαν τον πεινασμένο γάτο
Με τα χέρια του χωμένα σ' ένα κάδο με σκουπίδια
Μόνος του, μα όλη η Αθήνα να χτυπάει μαζί του πάτο

Λίγο πριν, είχα δει κάποιον δίπλα στον ανελκυστήρα
Ξαπλωμένο σε χαρτόνι να στολίζει το μετρό
Μ' ένα βλέμμα παγωμένο, ξεχασμένο απ ' τον σωτήρα
Κι η ψυχή του αφανισμένη στο κορμί του το νεκρό

Αν απ' όλους μας μόνο ένας θα πεινάσει, όλοι πεινάμε,
Είπ' ένας σοφός νομίζω, μα δεν μοιάζει σαν αλήθεια -
Μας τρομάζει ο πεινασμένος και την πλάτη του γυρνάμε
Μην τυχόν και καθρεφτίσει κάτι που έγινε συνήθεια

Έλληνας εφ' όρου ζωής

Στο χτεσινό άρθρο του Ριζοσπάστη με τίτλο «Ενιαίος αντιλαϊκός σχεδιασμός με ορίζοντα δεκαετιών για την καπιταλιστική ανάκαμψη», κατά την γνώμη μου το πλέον φρικιαστικό νέο, που δεν είναι νέο, είναι ότι το δέσιμο της χώρας στο κάρο της "λιτότητας", και δη της αθλιότητας, προγραμματίζεται να διαρκέσει έως το 2060, και σχετίζεται με την εξυπηρέτηση του χρέους - πράγμα που πάει πακέτο με ολοένα και περισσότερα μέτρα τα οποία θα πάρει η κυβέρνηση, των οποίων μέτρων την πιστή εφαρμογή θα εποπτεύουν οι εκπρόσωποι των δανειστών (τρόικα, κουαρτέτο, κουιντέτο). 

Δεν θα σας απασχολήσω με το λόγω άρθρο (τη ανάγνωσή του θα πρότεινα να κάνετε εδώ). Θα αναφερθώ μόνο στη αντίδρασή μου στην παραπάνω φωτογραφία που το εικονογραφεί. 

Γενικά, πρόκειται για μία κοινότυπη φωτογραφία , εντελώς  κενή από "αισθητικό" ενδιαφέρον. Δείχνει τον Ολλανδό εκπρόσωπο του Ευρωπαϊκού Ιερατείου και τον Έλληνα (;) κυβερνητικό εκπρόσωπο να γελούν μαζί... Προφανώς κάτι αστείο ειπώθηκε  - δεν έχει και τόση σημασία τι, και από ποιόν ειπώθηκε...

Το θέμα είναι ότι δεν έχει και σημασία ποίος  είναι Ολλανδός, Έλληνας, ή ό,τι στο διάολο γράφει το διαβατήριό του πως είναι η Εθνικότητά του. Κι οι δύο εξυπηρετούν το ίδιο αφεντικό. 

Βεβαίως, η πρώτη μου αντίδραση βλέποντας τον Τσακαλώτο, ήταν να σκεφτώ όχι γενικά σαν Έλληνας, μα σαν Έλληνας που υποφέρει τις συνέπειες της ανοχής που δείχνει σ' αυτούς που τον κυβερνούν: «καλά βρε άθλιο υποκείμενο, ο άλλος μπορεί να είναι δικαιολογημένος να γελά που η "συνεργασία " σας δεν έχει άλλο σκοπό από το δέσιμο της χώρας σου χειροπόδαρα. Εσύ, σαν Έλληνας, τι λόγο έχεις να γελάς;» 

Το θέμα είναι , λοιπόν, πως αυτό το θλιβερό πολιτικό υποκείμενο πληρώνεται για τη διεκπεραίωση της διαδικασίας που θα με εξαναγκάσει να πληρώνω  εφ' όρου ζωής αυτόν και τους ληστές που εξυπηρετεί ... και να πληρώνω όχι μόνο εγώ (που μπορεί και να φταίω...) μα  κι οι άδοξοι απόγονοί μου... 

 εφ' όρου ζωής... 

Τα ζώα

Κοιτώντας την ήρεμη λίμνη μου είπες:

«Οι κύκνοι, τι άραγε βλέπουν στον άλογο κόσμο τους, πίσω απ' την θέα ειδώλων; 

Και όταν η αταραξία τα παίρνει στην κατοχή της μ' αυτές τις παράξενες ιεροτελεστίες των, τί να λατρεύουν, αφού ούτε έννοια μήτε εικόνα θεού συλλαμβάνουν;»

Είναι ζώα, αποκρίθηκα, παίζουν· και το  ένα τη σάρκα του άλλου λατρεύει στην "άθεη" ιεροτελεστία τους... Κι αν δεν έχουν γλώσσα, έχουν πίστη. Ειδάλλως πώς θα επιβίωναν; 

«Τα ζώα δεν έχουν ψυχή. Πώς λοιπόν να πιστεύουν. Δεν βλέπεις  το ελάφι που πίνει νερό φοβισμένο; Τί να απαλύνει την ανησυχία που δείχνει στα μάτια του;» είπες. 

Λέω, ίσως η πίστη, κι όχι αποκλειστικά σε θεότητες, είναι σαν την κιβωτό. Ταξιδεύει  το πνεύμα των ζώων σε τόπο και χρόνο όπου το περατό είναι μόνο το σώμα τους, που όταν σκλαβώνεται, γίνεται πράγμα που σέρνουν προς τον ματωμένο πυρήνα του απέραντου.  Και  είναι αυτό που σπουδάζεις, θαρρώ, ή το άλλο που εσύ ονομάζεις θεό, μα κι αυτό  που εκείνα μονάχα διαισθάνονται. Πώς συμπεραίνεις, λοιπόν, πως δεν έχουν ψυχή; Αφού βλέπεις, φοβούνται, διότι αισθάνονται πόνο κι οδύνη. Και άρα ελπίζουν, αν νιώθουν χαρά κι ηδονή. Η χαρά και η λύπη δεν είναι απλά ηχοχρώματα αλόγων επιφωνημάτων, μα η όλως διόλου υλική  πεμπτουσία της αγνοημένης ψυχής των.

Εδώ μέσα, κι ολούθε, η μπόχα σφαγείου ειρωνεύεται τον σεβασμό στην ζωή, και η στείρα κυριολεξία μας σέρνει με την στρατιωτική πειθαρχία της σε βεβαιότητα πως επειδή τους ανθρώπους χωρίζει απ' τον κόσμο ο φλοιός του εγκεφάλου των (κείνη η σαβούρα από λέξεις που τροφοδοτούν προσευχές), θεωρούν πως μονάχα αυτούς έχει φτιάξει ο θεός κατ' εικόνα και ομοίωσή του. Και σαν "λογική" πια συνέπεια λέν' οξύμωρα "είμαστε ζώα.. πιο πάν' απ' τα ζώα "... 

Κι, ας πούμε πως είναι δεκτό ότι, αφού ένα είδος των ζώων δεν είναι το ίδιο με τ' άλλο, δεν δύναται το ένα να συμπεριφέρεται ωσάν και το άλλο. Γιατί αν το κάνει, δεν πρόκειται να επιβιώσει. Και μάλλον εκεί έχει ρίζες η αξία που λέει πως "αυτός που έχει τάση να συμπεριφέρεται όπως το ζώον, άλλο από ζώον του ζώου δεν είναι". Κι ο άνθρωπος δεν διατηρεί ανθρωπιά όταν δικαιολογεί την κατάχρηση έμβιας φύσης ελέω θεού... 

Μα δεν εν' ειρωνεία της φύσης, που έρχονται αυτοί που πρεσβεύουν την υπεροχή του ανθρώπου συμπεριφερόμενοι  όχι μονάχα σε ζώα μα και σε ανθρώπους, με τρόπους χειρότερους κι  από αυτούς του  αγριότερου ζώου; ...