Ελεεινοί

Η κυβέρνηση δείχνει τα δόντια και την πυγμή της απέναντι στον πραγματικό της αντίπαλο: Στην εργατική τάξη και στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αφού χτες ο υπουργός εργασίας ουσιαστικά κατηγόρησε όλους μα όλους τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους αυτής της χώρας ότι «έτρωγαν» από το ασφαλιστικό χωρίς να κάνουν τίποτα, ότι δεν ήταν εργαζόμενοι αλλά πελάτες, σήμερα τους επιτέθηκε και έμπρακτα: Σπασμένα κεφάλια, σωματικές βλάβες, χημικά, συλλήψεις.
 
Σήμερα το πρωί εργαζόμενοι, εκλεγμένοι εκπρόσωποι χιλιάδων εργαζομένων, μέλη ΔΣ και πρόεδροι σωματείων και ομοσπονδιών, διαδήλωσαν έξω από το υπουργείο εργασίας και ζήτησαν συνάντηση με τον υπουργό, αντιδρώντας στις χτεσινές προκλητικές δηλώσεις του για το ασφαλιστικό. Αυτός δεν δέχτηκε την αντιπροσωπεία που αποτελούταν από εκπροσώπους ομοσπονδιών–συνδικάτων και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Αντίθετα, έστειλε τους μπράβους του και επιτέθηκαν στην αντιπροσωπεία που βρισκόταν στο χώρο πριν από το γραφείο του υπουργού. Έστειλε επίσης μέσα στο κτίριο τα ΜΑΤ που έσπασαν μια πόρτα για να περικυκλώσουν και να προσάγουν τους συνδικαλιστές. Έστειλε τα ΜΑΤ να επιτεθούν με λύσσα ενάντια στους συγκεντρωμένους που βρίσκονταν έξω από το υπουργείο, στέλνοντας στο νοσοκομείο οκτώ εργαζόμενους. Συνέλαβαν επίσης 35 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.

Οι εργαζόμενοι δεν έκαναν καμία καταστροφή. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο υπουργός εργασίας με κατασκευασμένες κατηγορίες για δήθεν υλικές καταστροφές, απειλές και επιδρομή επιχειρούν να καλύψουν την απροκάλυπτη εχθρότητα, το μίσος και τη βία των μπράβων και των ΜΑΤ απέναντι στους εργαζόμενους. Μάλιστα, η κυβέρνηση δεν επιτέθηκε γενικά σε κάποιους εργαζόμενους. Επιτέθηκε σε εκλεγμένους σε διοικήσεις σωματείων. Επιτέθηκε στους εκπροσώπους χιλιάδων εργαζομένων, που διεκδικούν επειδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τους έχουν δώσει αυτήν την εντολή. Χτυπώντας τους χτυπάει όλους τους εργαζόμενους.

Αυτή τη βία η κυβέρνηση την έχει μετατρέψει σε δόγμα και επιχειρεί να βάλει όλους τους εργαζόμενους, όλο το λαό στο γύψο: Μας θέλουν να πεινάμε και να μη λέμε και κουβέντα. Μας θέλουν σκυφτούς να ακούμε και προσβολές επειδή διεκδικούμε μισθούς που θα μας φτάνουν για να ζήσουμε, Υγεία και ασφάλιση για όλους, Παιδεία για τα παιδιά μας. Μας θέλουν να πεθαίνουμε και να λέμε και ευχαριστώ στην κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας.

Όχι. Δε σκύβουμε άλλο το κεφάλι. Δε θα σιωπήσουμε απέναντι στα εγκλήματά τους. Δε θα τους δώσουμε λουλούδια την ώρα που αυτοί μας δίνουν φτώχεια, συκοφάντηση, ανεργία, εξαθλίωση. Θα αγωνιστούμε ακόμα πιο πεισμωμένα για τα δικαιώματά μας. Δε θα τους τα χαρίσουμε. Δεν τους τα χρωστάμε. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι ο αυταρχισμός και η κρατική καταστολή.

του Μανώλη Αντωνίου - 902

«... με τη μία στο κεφάλι»

Ηταν μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973. Ο πραξικοπηματίας, ταγματάρχης Ντερτιλής βρισκόταν με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου.Ακριβώς απέναντι, στη συμβολή Πατησίων και Στουρνάρη, μέσα στο γενικό πογκρόμ που έχει εξαπολύσει η χούντα, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό.
Ο νέος προς στιγμήν ξεφεύγει από τα χέρια των χωροφυλάκων. Τότε ακριβώς ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο. Και πυροβολεί...

*

Ενα χρόνο αργότερα, στην κατάθεσή του, ο οδηγός του Ντερτιλή, ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης, περιγράφει:
«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο (...) Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...

*

Αυτός ήταν ο «ήρωας» Ντερτιλής. Ενας φασίστας. Ενας στυγνός δολοφόνος. Μια τυπική φιγούρα των εγκληματιών που φόρεσαν στον τόπο τον Απριλιανό γύψο.
Προχτές, που ο Ντερτιλής πέθανε, η ναζιστική συμμορία των οπαδών του Ντερτιλή, η Χρυσή Αυγή, θρήνησε. Θρήνησε όπως ακριβώς θρηνούν οι όμοιοι τον όμοιο.
Ο Ντερτιλής - κατά τη Χρυσή Αυγή - ήταν ένας «απροσκύνητος»... «Ενας ξεχωριστός Ελληνας»... «Ενας Στρατιώτης, που είχε χύσει το αίμα του για την Πατρίδα, στο πεδίο της μάχης...»!
*
Η φωτογραφία
(με τον εικονιζόμενο Ντερτιλή ακριβώς στον τόπο του εγκλήματος και με το «ηρωικό» του περίστροφο στο χέρι)
είναι ο αψευδής μάρτυρας των «μαχών» και του αίματος με τα οποία συνδέθηκε ο Ντερτιλής.
Οι «μάχες» αυτές, που εξυμνεί η Χρυσή Αυγή, δεν ήταν παρά οι «μάχες» του φασισμού ενάντια στο λαό. Οι «στρατιώτες» σαν τον Ντερτιλή, που εξυμνεί η Χρυσή Αυγή, δεν ήταν παρά οι ΕΣΑτζήδες, τα ελληνικά «Ες-Ες» της χούντας.
Οσο για το αίμα που είχε χύσει ο Ντερτιλής «για την Πατρίδα» (!) δεν είναι άλλο από το αίμα του λαού. Γι' αυτό το αίμα, για το αίμα του λαού, που το αφαίρεσαν οι φασίστες από το λαό, πανηγυρίζει η Χρυσή Αυγή.
Είναι γι' αυτό το αίμα που αποτίει φόρο τιμής η Χρυσή Αυγή. Αλλά δεν αποτίει φόρο τιμής στο λαό, που έχυσε το αίμα του. Η Χρυσή Αυγή εξυμνεί τους δολοφόνους του λαού, σαν τον Ντερτιλή, που αφαίρεσαν το αίμα του λαού.
Η Χρυσή Αυγή θρηνεί τον Ντερτιλή, επειδή ακριβώς όταν οι ναζί μιλούν για «πατρίδα» δεν εννοούν παρά την πατριδοκαπηλία, τη θηριωδία και το έγκλημα.
Η Χρυσή Αυγή θρηνεί, γιατί πολύ απλά θαυμάζει και υπηρετεί εκείνο το μοντέλο «πατρίδας» όπου οι φασίστες εκτελούν ανθρώπους «με τη μία στο κεφάλι»...

  Του Νίκου ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

rizospastis

Μια σκέψη για τα επαγγελματικά στελέχη

Μια πραγματικότητα που θελημένα ή μη παραγνωρίζουν οι κριτές του κόμματος που αγόγγυστα χαρακτηρίζουν και  στιγματίζουν σαν γραφειοκράτες την ηγεσία του που απαρτίζεται απο επαγγελματικά στελέχη είναι ότι πρόκειται για ιδιαίτερους ανθρώπους.  Αν δεν είσαι ένας από εκείνους, ακόμα και αν δεν βλέπεις με θετικό μάτι την υπόθεση τους, δεν μπορείς παρά να στέκεσαι με σεβασμό και θαυμασμό σε αυτούς τους ανθρώπους που, χωρίς κανένα προσωπικό, υλικό όφελος αφιερώνουν συχνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στον αγώνα και στην υπόθεση του κομμουνισμού. Πολλοί από τους κριτές τους δεν θα ήταν άξιοι ούτε καν να φανταστούν τον εαυτό τους να γίνεται θυσία για το πιστεύω τους. Τα επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ το κάνουν. Πολλοί θυσιάζουν την επαγγελματική τους καριέρα, αποδοχές, βάζουνε σε δοκιμασία διαπροσωπικές, ακόμα και οικογενειακές σχέσεις τους, σαν αποτέλεσμα της δράσης τους. Και φυσικά κανείς δεν «πλουτίζει» με το μισθό του επαγγελματικού στελέχους, που συχνά μπορεί να σημάνει και οικονομική στέρηση. Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να αναγνωρίσει κάποιος που καλοπροαίρετα βλέπει την αναγκαιότητα του ρόλου που παίζουν τα επαγγελματικά στελέχη για το κόμμα, και της ιδιαιτερότητας της ζωής που αυτός ο ρόλος απαιτεί, είναι η πίστη και η αυτοθυσία τους.

Όμως, η κατάσταση στην οποία αναφέρομαι δεν έχει μόνο την προσωπική, ηθική και υπαρξιακή, αν θέλεις, διάσταση. Υπάρχει και μία πολιτική διάσταση που αφορά την διάρκεια θητείας των επαγγελματικών στελεχών που εμφανίζεται και σαν αντίφαση στο πλαίσιο της εικόνας της λαϊκής εξουσίας που σχεδιάζει το κόμμα. Και έγκειται στο εξής ερώτημα: Πως μπορεί να πρεσβεύει το κόμμα ότι είναι αναγκαίο στους κυβερνητικούς θεσμούς του νέου σοσιαλιστικού κράτους, αυτοί που εκλέγονται σε θέσεις εξουσίας να είναι αιρετοί και ανακλητοί και να μην αποσπούνται απο την παραγωγή, όταν τα μέλη που εκλέγονται στην καθοδηγητική ιεραρχία του κόμματος δεν έχουν καθορισμένης διάρκειας θητεία και, σαν αποτέλεσμα του παραπάνω, ιδιαίτερα τα επαγγελματικά στελέχη, αποσπούνται απο την παραγωγή για μεγάλα χρονικά διαστήματα;

Αποτελεί προβλημα το γεγονός ότι, για πολλά επαγγελματικά στελέχη καθίσταται αδύνατη η επιστροφή σε έναν επαγγελματικό χώρο μετά από μακρόχρονη παύση στην άσκηση του επαγγέλματος τους. Το κυριότερο όμως είναι ότι ο λόγος για τον οποίο το κόμμα μιλά για μη απόσπαση απο την παραγωγή (πράγμα που επιβάλει μια καθορισμένης διάρκειας θητεία για τους αιρετούς στον σοσιαλισμό) είναι ότι γνωρίζει οτι και τα επαγγελματικά στελέχη, όσο θετικά στοιχεία και αν έχουν, με μακρόχρονη θητεία έξω από την παραγωγή, εκτίθενται στον κίνδυνο να εμφανίσουν μια δημοσιοϋπαλληλική,  διοικητική, αν όχι γραφειοκρατική, νοοτροπία και πρακτική.

Για να εκλείψει αυτή η αντίφαση και η πηγή δημιουργίας μιας τέτοιας νοοτροπίας και πρακτικής των καθοδηγητών του κόμματος μια λύση θα ήταν όλα τα στελέχη του κόμματος σε κατώτερες της ΚΕ βαθμίδες, να μην δουλεύουν στο πόστο τους παρά μόνο για καθορισμένη διάρκεια (8 ετών το πολύ, θα έλεγα) και τα επαγγελματικά στελέχη να μην παραμένουν μισθωτοί για περισσότερο από 8 χρόνια και μόνο για μια φορά στην κομματική ζωή τους.

Το ερώτημα τώρα είναι τι κάνεις με την εμπειρία που συσσωρεύεται σε εκείνους που καθοδηγούν για ένα μακρύ χρονικό διάστημα. Μια λύση θα ήταν να συγκροτηθούν επικουρικές πολιτικές επιτροπές από πρώην στελέχη σε όλες τις καθοδηγητικές βαθμίδες του κόμματος, οι οποίες θα αποτελούν συμβουλευτικά όργανα. Δηλαδή να λειτουργούν σαν εσωκομματικές δεξαμενές σκέψης και αντιπρόσωποι τους εκλεγμένοι απ’ τις ίδιες, ή και όλα τα μέλη τους, αν πρακτικές συνθήκες το επιτρέπουν, να συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες των οργάνων, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Είναι δυνατόν να παίζουν και πιο αποφασιστικό ρόλο. Μια σκέψη: Σε περίπτωση που έχουν λόγο να κρίνουν συλλογικά ότι το όργανο με το οποίο συνδέονται δεν λειτουργεί με βάση τους κανόνες και τις αρχές του κόμματος, να έχουν δικαίωμα να απευθύνονται στο ανώτερο όργανο και να προτείνουν σύγκλιση συνδιάσκεψης στην οποία να έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν χωρίς ψήφο. Μια κεντρική επικουρική επιτροπή, η οποία να αποτελείται από πρώην στελέχη που διετέλεσαν μέλη της ΚΕ, και του ΠΓ  να δουλεύει συμβουλευτικά (χωρίς δικαίωμα ψήφου) με, και για την εκάστοτε ΚΕ. Αυτή η επιτροπή, εάν συλλογικά κρίνει ότι η ΚΕ δεν ανταποκρίνεται στα στρατηγικά και τακτικά καθήκοντα που έθεσε το συνέδριο που την εξέλεξε, ή αν η πολιτική της δεν αντανακλά το πρόγραμμα, η αν προβαίνει σε καταστατικές παραβιάσεις, να έχει την δικαιοδοσία να προτείνει την σύγκληση συνδιάσκεψης στην οποία να εισηγείται χωρίς το δικαίωμα ψήφου. Η ίδια επιτροπή να έχει δικαίωμα να εκδίδει ανακοινώσεις στον κομματικό τύπο.   

Μ

ΑΝ .....

Εάν μπορείς να κρατήσεις το κεφάλι σου όταν όλοι γύρω σου Xάνουν το δικό τους και σε κατηγορούν γι αυτό, Εάν μπορείς να εμπιστευθείς τον εαυτό σου όταν όλοι αμφιβάλουν για σένα, Δείχνοντας κατανόηση και για την αμφιβολία τους, Ή σαν λένε ψέματα για σένα, να μην ανταποδίδεις ψευδη Ή όταν σε μισούνε, να μην ενδίδεις στο μίσος, Κι όμως να μην φαίνεσαι πολύ καλός ή πολύ σοφός: […] Εάν μπορείς να αντέξεις να ακούσεις την αλήθεια που εσύ έχεις πει διαστρεβλωμένη από απατεώνες για να κάνουν παγίδα για ανόητους, [...] Αν μπορείς να γεμίσεις το λεπτό που δεν συγχωρεί με εξήντα δευτερόλεπτα αγώνα δρόμου Δική σου θα ναι η Γη κι όλα όσα έχει, Και - το σπουδαιότερο - θα γίνεις άνδρας, γιε μου! (Απο τo 'If' του Rudyard Kipling - απόδοση Μ.)

Απόλυτη συμφωνία

Απόλυτη συμφωνία εκεί που βασιλεύει ο τρόμος

εκεί που το σκοτάδι καλύπτει τη σιγή 

Απόλυτη συμφωνία εκεί που ο κομφορμισμός εθελοτυφλεί

εκεί που οπορτουνισμός περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία

Απόλυτη συμφωνία την νύχτα στο νεκροτομείο

ελευθερία και «ελευθερία»

(αναδημοσίευση)

Ένα  προπαγανδιστικό τερτίπι απολογητών του καπιταλισμού, ίσως το πλέον σύνηθες, είναι να συγχέουν την έννοια ελευθερία με την έννοια ελεύθερη αγορά. Προέκταση αυτού είναι η θέση  ότι η δημοκρατία και η ελεύθερη αγορά είναι αδιαχώριστα αγαθά, ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς το άλλο. Το αστικό κοινοβούλιο προβάλλεται απ’ τον ίδιο κύκλο σαν την ανώτερη μορφή δημοκρατίας – σαν αξεπέραστο ταμπού. Ένα λάθος που γίνεται απο κριτές του καπιταλισμού στην απέναντι όχθη είναι να απαντούν μέσα στο πλαίσιο αναφοράς που ορίζουν οι απολογητές του καπιταλισμού. Στην ψευδο-εξίσωση «δημοκρατία συν αγορά ίσον ελευθερία» των μεν, οι δε απαντούν ότι «αυτή είναι η ελευθερία του αφεντικού να εκμεταλλεύεται τον εργάτη».

Όντως οι δημοκρατικοί θεσμοί των αστών περιορίζονται πάντα στον χώρο της πολιτικής και ποτέ δεν φτάνουν στον χώρο της οικονομίας όπου κάθε ιδιωτική επιχείρηση λειτουργεί σαν μικροκράτος στο οποίο επιβάλλεται ο ολοκληρωτισμός του κεφαλαιοκράτη. Αυτό σημαίνει όμως ότι η οικονομική ελευθερία του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται την εργασία και η δέσμη πολιτικών ελευθεριών στην αστική δημοκρατία δεν είναι νοηματικά ή κατηγορηματικά ταυτόσημες οντότητες. Όσο κι αν η μια συνδέεται με την άλλη, είναι δυο διαφορετικές πραγματικότητες οι οποίες μπορεί να έρθουν και σε αντιπαράθεση. Μολονότι ο καπιταλισμός φαίνεται να λειτουργεί καλύτερα έχοντας αστικούς δημοκρατικούς θεσμούς σαν πολιτικό φόντο  του, δεν είναι  πάντα σύμφυτος με το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας. Η απάντηση στο ερώτημα αν «η δημοκρατία και καπιταλισμός είναι αδιαχώριστα αγαθά» βρίσκεται στο γεγονός ότι οι αστικοί δημοκρατικοί θεσμοί επιβιώνουν μόνο σε συνθήκες στις οποίες η αστική ιδεολογία κυριαρχεί σε όλες τις τάξεις. Η δημοκρατία  καταργείται, συχνά με το πιο βίαιο και αιματηρό τρόπο, όταν η πολιτική εκπροσώπηση της αστικής τάξης καθίσταται ανεξέλεγκτα επισφαλής, συνήθως σε συνθήκες κατά τις οποίες οι λαϊκές μάζες, με κορμό την εργατική τάξη, χειραφετούνται ιδεολογικά και κινητοποιούνται απαιτώντας μόνιμες αλλαγές που το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένο να παραχωρήσει, ή όταν η οργανωμένη αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας είναι απειλητικά διογκωμένη. Η απροκάλυπτη πολιτική δικτατορία του κεφαλαίου αντικαθίσταται με την δημοκρατία σε συνθήκες σχετικής «ομαλότητας» κι όταν η μπουρζουαζία ανακτά τον ηγεμονία της και τον έλεγχο των εξελίξεων.

Έτσι, ναι μεν η αστική δημοκρατία είναι οικονομική δικτατορία της αστικής τάξης, αλλά διατηρεί κεκαλυμμένη την δικτατορική πολιτική φύση της που αφορά κυρίως τα οικονομικά όρια της. Δηλαδή  αφορά το κατά πόσον η «λαϊκή κυριαρχία» μπορεί να επηρεάσει τις σχέσεις παραγωγής. Όσο τα οικονομικά όρια δεν παραβιάζονται η κρυμμένη πολιτική φύση της δεν ξεσκεπάζεται, παραμένει κεκαλυμμένη πίσω απο την επίφαση δημοκρατίας. Η δικτατορική φύση του κεφαλαίου έγκειται στο γεγονός ότι θεωρεί την οικονομική απολυταρχία του δεδομένη κι αναμφισβήτητη και, σαν συνέπεια αυτού,  δημοκρατία χωρίς καπιταλισμό είναι αδιανόητη γι’ αυτό. Έτσι, η αστική δημοκρατία είναι κάλπικη και  επιφανειακή όχι μόνο επειδή είναι εκμεταλλευτική, αλλά κυρίως επειδή είναι πάντα μια δυνητική δικτατορία και  ποτέ δεδομένη άνευ όρων. Εφόσον λειτουργεί αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου, δεν είναι απλώς λειψή και μη ουσιαστική, και άρα υποκριτική, αλλά και κυρίως – είναι πάντα προσωρινή.

Ας δούμε μια, την σημαντικότερη ίσως, απο τις αστικές ελευθερίες που αφορά το δικαίωμα του  λαού, μη εξαιρούμενης της εργατικής τάξης, να εκλέγει αυτούς που θα τον κυβερνήσουν πολιτικά. Μέσα στο πλαίσιο αυτής της ελευθερίας ακόμα και τα κομμουνιστικά κόμματα, κι όχι μόνο ένα αλλά όσα θέλουν, μπορούν να δρουν και να ζητούν απο τον λαό το χρίσμα (υποτίθεται...) να κυβερνήσουν. Αυτό ακριβώς η μπουρζουαζία θεωρεί το μεγαλύτερο ατού της δημοκρατικότητας της. Το να της αντιπαραθέσουμε ότι «στην αστική δημοκρατία το αφεντικό εκμεταλλεύεται και ποδοπατάει τον εργάτη» δεν πείθει. Γιατί η άμεση απάντηση του αστού την οποία έχει εμφυσήσει σ΄ αυτούς που επηρεάζει, είναι ότι αφενός δεν υπάρχει νόμος που να εμποδίζει ατομικά τον εργάτη να γίνει αστός (αν είναι δυνατόν), κι αφετέρου δεν το εμποδίζει συλλογικά να οργανωθεί, να λάβει μέρος σε εκλογές και να διεκδικήσει την πλειοψηφία του λαού ώστε να αλλάξει την εκμεταλλευτική σχέση εργοδότη-εργάτη, ή άλλως, να το επιτύχει μέσω της συνδικαλιστικής δράσης, η οποία επίσης είναι νόμιμη και δικαιωματική. Το ζήτημα λοιπόν είναι να δούμε και να αναδείξουμε πώς αυτή η αστική «ελευθερία» καθίσταται για τον εργάτη ανούσια και απατηλή.

Κατ΄ αρχήν, όλες οι αστικές «ελευθερίες» μπαίνουν σε προκρούστια κλίνη και λειτουργούν μόνο με την προϋπόθεση ότι οι σχέσεις παραγωγής δεν αμφισβητούνται. Σ'  ότι αφορά το θέμα μας όμως, η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνώμενοι όντως εκλέγουν, όμως δεν μπορούν ποτέ να επιλέγουν αυτούς που θα τους κυβερνήσουν. Η διαδικασία επιλογής είναι πολλή σύνθετη και η συμμετοχή σ’ αυτήν των ψηφοφόρων σαν σύνολο είναι μηδενική. Ακόμα κι όταν, για παράδειγμα, τα αστικά κόμματα οργανώνουν, με μεγάλα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, «δημοψηφίσματα» καλώντας τον «λαό» να εκλέξει ηγέτη, ακόμα κι αν η διαδικασία είναι αψεγάδιαστη, που ουδέποτε είναι, ο «λαός» δεν έχει τρόπο ή δυνατότητα να αναδείξει  τους υποψήφιους. Η δικαιοδοσία ανάδειξης  ηγεσιών των αστικών κομμάτων ανήκει πάντα σε μια ελίτ πλουτοκρατών. Αυτό που κατ' ευημισμό ονομάζεται «λαός» δεν είναι παρά οπαδοί  οι οποίοι ούτε καν μπορούν να διανοηθούν ανάκληση των ηγετών τους, ακόμα κι όταν αυτοί, κατόπιν εορτής, αποδεικνύονται απατεώνες, αγύρτες και διεφθαρμένα αρπακτικά. Ενώ η ίδια ελίτ μπορεί να ανεβάζει και να ρίχνει κυβερνήσεις.

Η παρατήρηση ότι το ηγετικό προσωπικό των αστικών κομμάτων ανήκει ή επιλέγεται απο μια ελίτ πλουτοκρατών δεν είναι εμπνευσμένη απο μυθιστορήματα πολιτικής-επιστημονικής φαντασίας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, το φαινόμενο είναι αντικείμενο έρευνας σπουδαστών πολιτικών επιστημών. Πρακτικά, στα τεκταινόμενα της διαδικασίας κατά την οποία επιλέγονται οι ηγέτες πολιτικών κομμάτων, αλλά και διαμορφώνεται η γενική στρατηγική του κεφαλαίου που τα αστικά κόμματα εναλλάξ εφαρμόζουν εκεί, αποκλειστικό ρόλο παίζουν οι κεφαλαιοκράτες, και ιδιαίτερα μια πολιτικά δραστήρια ελίτ απο αυτούς. Η ελίτ δεν αποτελείται μόνο απο μέλη της πλουτοκρατίας αλλά και απο μισθωμένους υπηρέτες τους απο συνήθως μεσαία κοινωνικά στρώματα με ιδιαίτερες ικανότητες και προσόντα. Η ελίτ κινείται σ’ ένα δίκτυο απο ομίλους, συνδέσμους, μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), όπως τα λεγόμενα think tanks (ρεζερβουάρ σκέψης), ιδρύματα και άλλες οργανώσεις το οποίο δίκτυο συνδέει τους υψηλότερα ισταμένους της οικονομίας, της πολιτικής, των μέσων ενημέρωσης, της κρατικής μηχανής, ακόμα και των υψηλά ισταμένων του κλήρου,  μέσα στο οποίο δίκτυο ζυμώνονται και διαμορφώνονται οι γενικοί πολιτικοί προσανατολισμοί του κεφαλαίου. Σημειωτέον ότι η ελίτ δεν ταυτίζεται με το ένα ή το άλλο αστικό πολιτικό κόμμα, παρότι τα ηγετικά στελέχη τους είναι  συνήθως ενεργά και μέσα στο ίδιο δίκτυο.

Διαφορές στον τρόπο που το κεφάλαιο οργανώνει πρακτικά την ηγεμονία του σίγουρα υπάρχουν σε διάφορες χώρες.  Παρότι δεν έχει μελετηθεί ακόμα στην χώρα μας είναι πρόδηλο ότι, λόγω της εξάρτησης της χώρας μας απο τον απο τον ιμπεριαλισμό, η ντόπια, «εθνική» ολιγαρχία στερείται φυσιογνωμίας  και λειτουργεί σαν πρακτορείο εισαγωγής ιδεολογίας και γενικών πολιτικών προσανατολισμών που εκπονούνται στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη. Έτσι, με εθελούσια παραχώρηση της ηγεμονίας της στην ιμπεριαλιστική ελίτ, η ντόπια αστική τάξη παραχωρεί και το δικαίωμα σ’ αυτήν άμεσα να υπαγορεύει και να ελέγχει την γκάμα των πολιτικών επιλογών των πολιτικών υπηρετών της. Παραδείγματος χάριν, η απόφαση της πλοηγούμενης κυβέρνησης να «χρυσώσει» τους τραπεζίτες με ένα τεράστιο πακτωλό ήταν καθαρή αντανάκλαση απόφασης που πάρθηκε απο την ελίτ των ΗΠΑ. Η ελίτ της μητρόπολης έχει λόγο και για το ηγετικό προσωπικό κομμάτων σε χώρες δορυφόρους της. Παραδείγματα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που αφορούσαν πολιτικά πρόσωπα έχουμε πολλά στην σ’ όλη την ιστορία του ελληνικού κράτους. Το φαινόμενο αυτό χρίει μιας πιο εμπεριστατωμένης μελέτης που να στοιχειοθετεί τα χαρακτηριστικά αυτής της ηγεμόνευσης. Ουσιαστικά, ο ρόλος των αστικών κομμάτων είναι να εφαρμόσουν και να εξειδικεύσουν τους γενικούς προσανατολισμούς που καθορίζει το κεφάλαιο μέσω της ελίτ η οποία καθοδηγεί τις πολιτικές ηγεσίες.

Το ότι εκλέγουμε πρόσωπα που μας επιβάλλει μια μικρή ελίτ είναι δοσμένο, όπως επίσης δοσμένο είναι ότι οι αποφάσεις για τον προσανατολισμό της χώρας δεν παίρνονται απο τους πολιτικούς αλλά απο την ελίτ που τους καθοδηγεί. Η «παραχώρηση» του εκλογικού δικαιώματος στην εργασία είναι ανεκτή απο το κεφάλαιο και ίσταται μόνον υπό τον όρο ότι το κεφάλαιο έχει ήδη καταφέρει να εμφυσήσει καπιταλιστική ιδεολογία στην πλειοψηφία του λαού και  τουλάχιστον σε μια μερίδα της εργατικής τάξης. Εάν αυτό τυπικά δεν μηδενίζει το δικαίωμα εκλογής, τουλάχιστον στην ουσία το αναιρεί.  Πλην όμως, εδώ έγκειται το εξής σοβαρό πρόβλημα: Παρότι το αποτέλεσμα είναι πάντα η εκλογή πολιτικών που κάθε άλλο παρά το συμφέρον της εξυπηρετούν, η εργατική τάξη αισθάνεται ότι έχει ένα πολύ σημαντικό δικαίωμα, έστω κι αν αυτό είναι ψευδαίσθηση. Δεν είναι καθόλου αδιάφορη ως προς αυτό.  Προτιμά μια οποιαδήποτε εκδοχή δημοκρατίας όπου μπορεί να ψηφίζει κάθε τέσσερα περίπου χρόνια αυτούς που καταλήγουν σε μια κυβέρνηση που την αγνοεί στο επόμενο διάστημα μεταξύ εκλογών, απο μια οποιαδήποτε αυταρχική αφαίρεση αυτού του δικαιώματος που καταλήγει σε μια κυβέρνηση που την καταπιέζει χωρίς προσχήματα επ’ αόριστου χρόνου και της έχει επιβληθεί με αποφάσεις παρμένες σε απρόσβατο τόπο.  

Η αστική δικτατορία (φασισμός, ναζισμός, στρατοκρατική, μοναρχική δικτατορία), σαν εμπειρία,  διαφέρει δραματικά απο αυτήν της αστικής δημοκρατίας. Η αστική δικτατορία βιώνεται ως απεχθέστατη αφαίρεση ελευθερίας απο την πλειοψηφία του λαού και ιδιαίτερα  απο την εργατική τάξη. Και έτσι είναι. Η πραγματικότητα του ολοκληρωτισμού στον χώρο δουλιας του εργάτη, η βαθύτερη ουσία της εκμετάλλευσης του, είτε ζει σε φασισμό είτε σε δημοκρατία δεν αλλάζει. Όμως στην πολιτική δικτατορία αυτό που βιώνει είναι ένας πολιτικός βιασμός που κάνει εντονότερη της αίσθηση του οικονομικού βιασμού. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να απορρίψουμε γενικά την πολιτική ελευθερία στην οποία ο  εργάτης προσάπτει αξία, αλλά να δείξουμε ότι αυτή η συγκεκριμένη αστική πολιτική ελευθερία για τον εργάτη είναι δάνειο χωρίς εγγύηση, εκτός του ότι είναι ένα δάνειο που το πληρώνει πολύ ακριβά με υποθήκη την οικονομική του χειραφέτηση, χωρίς ποτέ να το ξεχρεώνει.  

Το βίωμα ότι η δημοκρατία παρέχει περισσότερη πολιτική ελευθερία δεν αποκτούν μόνο αυτοί που ζουν οι έζησαν σε δικτατορικό καθεστώς αλλά και αυτοί που ζουν σε χώρες με μακρά αστικό-δημοκρατική παράδοση. Αισθάνονται τυχεροί βλέποντας με φόβο και απέχθεια τα δικτατορικά καθεστώτα. Αυτό το βίωμα κινητοποιεί τις μάζες σε αγώνες για αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών, εκεί που το κεφάλαιο έχει κατορθώσει να τις αφαιρέσει, που κερδίζονται με μεγάλες θυσίες. Με δοσμένο ότι για να υποδουλώσουν τον λαό οι δικτάτορες βάζουν σαν πρώτιστο στόχο να καταστρέφουν το ιστό οργάνωσης της εργατικής τάξης και το πιο φωτισμένο και μαχητικό κομμάτι της, το κομμουνιστικό κόμμα, όταν η δικτατορία έχει εξαντλήσει το καθήκον της, μπορούν οι αστοί να χειραγωγήσουν τις εξελίξεις στήνοντας ένα καθεστώς μεταπολίτευσης που να διατηρεί τις ίδιες σχέσεις παραγωγής.  Η τραγωδία βέβαια είναι ότι, η εργατική τάξη που πάντα πρωτοστατεί στον αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας, καταλήγει να αρκείται με την αρχή «το μη χείρον βέλτιστον».
Αυτός ο ψυχολογικός παράγοντας, το πως αισθάνεται ο πολίτης της αστικής δημοκρατίας, δεν εμφανίζεται ούτε διατηρείται αυθόρμητα. Αποτελεί την βάση στην οποία στηρίζεται η ιδεολογική ηγεμονία του κεφαλαίου, και καλλιεργείται με μύριους τρόπους. Το κεφάλαιο έχει στρατιές εργατών και ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής όχι απλώς συναίνεσης με το σύστημα, αλλά μαζικής ψύχωσης, ώστε η μάζα να βλέπει ελευθερία μόνο εκεί που αυτή είναι ανούσια και δοσμένη υπό όρους, και να παραβλέπει σκλαβιά εκεί που κρατείται δεμένη χειροπόδαρα και άνευ όρων.

Το γεγονός ότι ο όρος ελευθερία έχει γίνει καραμέλα στα βρώμικα στόματα των θεράποντων της αγοράς δεν τον καθιστά χυδαία λέξη. Η συνήθεια του να προφέρεται η λέξη αυτή γενικά κι αόριστα απο το κεφάλαιο, δεν οδηγεί σε γενική κι αόριστη απαξίωση της έννοιας ελευθερία απο την εργατική τάξη και την πρωτοπορία της. Κατ' αρχήν είναι καταγραμμένος, διάχυτος στα κείμενα των κλασικών του μαρξισμού, ο βαθύτατος σεβασμός προς αυτήν την έννοια. Η ελευθερία είναι η πραγματικότητα στην οποία θα μεταβεί η ανθρωπότητα υπερβαίνουσα το Βασίλειο της Αναγκαιότητας. Παραμένει ύψιστο ιδανικό και ουδέποτε έπαψε να είναι στον πυρήνα της φιλοσοφίας μας, ο απώτατος στόχος μας. Η ελευθερία σαν αξία, είναι όχι μόνο αξεπέραστη αλλά και καθολική. Το γεγονός ότι η ελευθερία του αστού μετατρέπεται σε σκλαβιά του προλεταρίου δεν αναιρεί την καθολικότητα της σαν αξία, με την έννοια ότι, και για τον μεν και για τον δε, η αφαίρεση ελευθερίας σημαίνει απανθρωπισμός. Καθολική επίσης και με την έννοια ότι το κάθε άτομο επιθυμεί ελευθερία ακόμα κι όταν φοβάται να εκτεθεί σ΄ αυτήν ή να πάρει ευθύνη και να δεχτεί τις συνέπειες του να δρα, να σκέφτεται και να εκφράζεται ελεύθερα, κι επιλέγει να ζει σε σκλαβιά εξ αιτίας αυτού του φόβου.

Αυτό που ο εργάτης, ο οποίος δεν έχει ακόμα εναντιωθεί στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν έχει δεχτεί ακόμα είναι ότι δεν μπορεί η τάξη στην οποία ανήκει να είναι ουσιαστικά ελεύθερη καθ’ όσον εξακολουθεί να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης. Αυτό που ο καπιταλίστας δεν θα δεχτεί ποτέ είναι ότι δεν μπορεί να συγχέει την ελευθερία με την άδεια που του παρέχει η οικονομική του δύναμη να χρησιμοποιεί τον εργάτη ως εκμεταλλεύσιμη πηγή ενέργειας παραγνωρίζοντας και, στην πορεία, διαστρέφοντας και καταστρέφοντας την ανθρώπινη διάσταση του – δεν μπορεί να τον μετατρέπει σε κάτι χειρότερο απο μηχανή ή κτήνος.  

Βεβαίως, στον κοινό νου είναι πλατιά κατανοητό ότι η ελευθερία είναι μεν καθολική σαν αξία αλλά ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να αποτελεί απόλυτο δικαίωμα. Απο την στιγμή που η ελευθερία του ενός αρχίζει να περιορίζει ή να καταργεί την ελευθερία του άλλου, η έννοια της χάνει την μεταφυσική της «αγνότητα», γίνεται αντικείμενο αντιθέσεων, πεδίο μάχης, ματώνει, ιδρώνει, λασπώνεται. Έτσι, εφόσον δεν μπορούν όλοι να δρουν όσο «ελεύθερα» επιθυμούν παντού και πάντοτε,  και άρα δεν μπορεί να ισχύει απόλυτο δικαίωμα στην ελευθερία, κάπου μπαίνουν όρια. Δυστυχώς για τους προλεταρίους αλλά και τους καπιταλίστες, η ελευθερία του ενός αντικρούει, αντιπαλεύει και προσπαθεί έως και να εκμηδενίσει  την ελευθερία του άλλου. Το ζήτημα λοιπόν είναι ποια όρια, απο ποιους, με ποιους και για ποιους μπαίνουν. Αν οι καπιταλίστες θεωρούν σήμερα δικαιωματικό, παρ’ ότι αποτελούν ένα ελάχιστο κλάσμα της κοινωνίας, να επιβάλλουν σ’ αυτή το δικό τους όριο ελευθερίας που λέγεται ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, πολύ πιο δικαιωματική μπορεί και πρέπει να θεωρεί η εργατική τάξη με τον υπόλοιπο πληθυσμό που θα συμμαχήσει μαζί της (μιας και θα αποτελούν την πλατιά πλειοψηφία) την επιβολή του δικού τους ορίου. Για τους κομμουνιστές αυτό το όριο είναι η κοινωνική κτήση των μέσων παραγωγής. Μέσα στο όριο αυτό η «ελευθερία» του ανθρώπου να ζει καταχρηστικά, παρασιτικά, και καταστροφικά σε βάρος του συνάνθρωπού του,  πράγμα αναπόφευκτο στον καπιταλισμό, εξαλείφεται. Η ζωή χωρίς αυτήν την συνθήκη εκμετάλλευσης είναι, και πρέπει να είναι, περιοριστική και ανελεύθερη μόνο για τους εκμεταλλευτές, τα παράσιτα και τους καταστροφείς της ζωής άλλων. Η ανθρωπότητα, με την αστική τάξη να εξουσιάζει και να κυβερνά δεν μπορεί να επιβιώσει – είναι στο όριο της. Χωρίς αυτή την τάξη, που πλέον λειτουργεί σαν κοινωνικό καρκίνωμα που κατατρώγει τον υφή της κοινωνίας, έχει ακόμα ελπίδα. Η δημιουργία συνθηκών που αποτρέπουν την εκμετάλλευση του ανθρώπου και την κατάχρηση του περιβάλλοντος απο άνθρωπο – με αλλά λόγια, η κατάργηση των συνθηκών που επιτρέπουν αφαίρεση της ελευθερίας του ανθρώπου απο άνθρωπο, η κατάργηση των συνθηκών που επιτρέπουν καταστροφή της  ζωής στον πλανήτη μας, είναι συνθήκη κατοχύρωσης κι όχι κατάργησης της ελευθερίας.

Ο αξίωση της εργατικής τάξης για ελευθερία καθίσταται δικαιωματική στην πράξη, εννοούμενη όχι απλά ως τελεσμένη εξέλιξη με πεπερασμένα όρια. Αυτό που υπάρχει και μας απομένει δεν είναι μια τελειωτική αφηρημένη ιδέα της, αλλά μια διαδικασία ασίγαστης αναζήτησης της ελευθερίας μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου ο άνθρωπος έχει πάψει να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης απο άνθρωπο. Η αναζήτηση ολοένα και περισσότερης, ολοένα και ουσιαστικότερης ελευθερίας είναι ανορθολογική  και άτοπη αν δεν αφορά όλους ή, αν είναι αδύνατον σε κάποιο τόπο και χρόνο να αφορά και ν’ αγγίζει «όλους», τουλάχιστον όσο γίνεται περισσότερους. Δηλαδή πρέπει να τείνουμε για συνάντηση με την ελευθερία, αν όχι προς το ιδανικό που δεν συναντιέται, προς το ανώτατο όριο της, και ποτέ να μη παραιτούμαστε απο αυτό. Έτσι, οποιαδήποτε περιορισμός της ελευθερίας πρέπει να μπαίνει κάτω απο την αυστηρότερη κριτική ανάλυση χωρίς βολικές και εύκολες δικαιολογήσεις και να είναι προσωρινός, που σημαίνει ασίγαστη προβληματική για το ξεπέρασμα του στο συντομότερο δυνατόν χρόνο.

Σήμερα που  η ηχώ της λέξης αυτής  απο τα φερέφωνα του κεφαλαίου έχει καταντήσει πιο κενή σε νόημα απο την προφορά της απο παπαγάλο, γίνεται πιο επιτακτική η αξίωση να εμφανίζεται η λέξη πιο συχνά στο δικό μας λεξιλόγιο. 

M

η «πολυπόθητη ανάκαμψη» της παγκοσμιας οικονομίας αναβάλλεται για λίγο ακόμα

Η εικόνα της οικονομίας των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών δεν ήταν ευχάριστη με το πέρασμα στο 2013 και τα νέα διαρρέουν ακόμα. Μια ανασκόπηση του τύπου σήμερα δείχνει την «πολυπόθητη ανάκαμψη» της παγκοσμιας οικονομίας να αναβάλλεται από την πραγματικότητα.   

Η ιαπωνική κυβέρνηση προσπαθεί να αναζωογονήσει την οικονομία με αποδυνάμωση του γιεν. Αυτό, διαμαρτύρονται οι εμπορικοί εταίροι της Ιαπωνίας, θα γίνει σε βάρος τους και είναι πιθανόν να οδηγήσει σε παγκόσμιο ντόμινο νομισματικών υποτιμήσεων.

Ο  Μπαράκ Ομπάμα ξεκινά τη δεύτερη προεδρική θητεία του καταμεσής σοβαρών δημοσιονομικών προβλημάτων. Έχοντας προσωρινά αποφύγει το λεγόμενο δημοσιονομικό γκρεμό (fiscal cliff), τώρα βρίσκεται ενώπιον «δύσκολων αποφάσεων». Το πεντάγωνο δέχτηκε πρόταση για περικοπή προγραμματισμένων δαπανών της τάξης των $ 485 δισ. Αλλά, πριν τρέξει πολύ η φαντασία μας, έχει γίνει ήδη γνωστό ότι οι συντάξεις των βετεράνων πόλεμου θα είναι το πρώτο θύμα των περικοπών.

Δυσκολοχώνευτα για την κυβέρνηση συνασπισμού της Μ. Βρετανίας τα νέα για το γλίστρημα της χώρας προς την λεγόμενη «τριπλή βύθιση» (triple did) σε ύφεση. Η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 0,3 τοις εκατό κατά το τελευταίο τρίμηνο του περασμένου έτους. Η οικονομία έχει ουσιαστικά μείνει στάσιμη για 2 ½ χρόνια, βάζοντας στο στόχαστρο την στρατηγική Osborne, ο οποίος όμως φαίνεται να εμμένει στο πρόγραμμα λιτότητας απορρίπτοντας νουθεσίες από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ότι θα πρέπει να επανεξετάσει το σχέδιο μείωσης του ελλείμματος της χώρας.

Εξαίρεση δεν αποτέλεσε η γερμανική οικονομία. Η οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας επιβραδύνθηκε απότομα το 2012. Τα στοιχεία δείχνουν ότι αναπτύχθηκε κατά 0,7% το 2012, μια απότομη επιβράδυνση σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος που σημειώθηκε κυρίως στο τέταρτο τρίμηνο του 2012. Η εικόνα ήταν αρκετά κάτω από το 3% αύξηση που παρατηρήθηκε για το 2011. Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι η γερμανική οικονομία θα εισέλθει σε ύφεση.  Οι προβλέψεις ανάπτυξης της κεντρικής τράπεζα της Γερμανίας (Bundesbank), ήδη  μειώθηκαν στο 0,4% για το τρέχον έτος.

Εδώ πέρα, ο Σαμαράς μου θυμίζει φουσκωμένο διάνο, αλλά δεν ξέρω που βασίζει την αισιοδοξία του ότι «είμαστε» στο κατώφλι της ανάκαμψης...

Μ

αντικρίζω το βυθισμένο μεγαλείο σου

Παγόβουνο

Αφ’ υψηλού της γης οι δορυφόροι ανιχνεύουν την κορυφή σου

κι εγώ, από τον υπερφορτωμένο βυθό ανάμεσα σε μισοθαμμένα ναυάγια και ρίζες κοιτώ προς την επιφάνεια του νερού,

αντικρίζω το βυθισμένο μεγαλείο σου -
και σε καλωσορίζω

η επιτάχυνση στην κατηφόρα του Συριζα και η παραδοσιακή δεξια

Η κατηφόρα του Συριζα που πήρε ιδιαίτερη επιτάχυνση τις τελευταίες εβδομάδες με την συνάντηση Τσίπρα- Σόιμπλε και την περιβόητη επίσκεψη στις ΗΠΑ, όπως είναι φυσικό, αποτέλεσε θέμα κριτικής απο αριστερά. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δέχτηκε και κριτική από κύκλους της παραδοσιακής δεξιάς. Όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις, η ηγετική κάστα του Συριζα, διατρέφοντας όλους τους καθρέφτες της πολιτικής της, θα παρουσιάσει στην βάση που την ακολουθεί την από δεξιά κριτική σαν τεκμήριο της ορθότητας της, και την από αριστερά κριτική, 'αντικειμενικά', σαν νεροκουβαλητή της  δεξιάς.

Έτσι, φαίνεται να βρίσκεται κάπου στο κέντρο μιας διελκυστίνδας όπου τα 'δυο άκρα' τραβούν για να την βγάλουν από το ‘σωστό, πραγματιστικό’ δρόμο της. Το πλέον ενδιαφέρον είναι τι λέει η δεξιά κριτική.  

Ο Αθανάσιος Έλλις παρατηρεί: (kathimerini)

 «Δηλώνοντας ότι ‘εμείς δεν θα σκίσουμε τη δανειακή σύμβαση’ και τονίζοντας την ανάγκη ενός νέου ‘κουρέματος’ του χρέους, κάτι που υποστηρίζει και το ΔΝΤ, ο κ. Τσίπρας λέει πλέον το αυτονόητο, απομακρυνόμενος από ακραίες μορφές δράσης όπως οι απειλές για μονομερείς καταγγελίες, και επιδεικνύει πολιτική και θεσμική ωριμότητα που σίγουρα θα τον ωφελήσει στο εξωτερικό».

Ο Αλέξης Παπαχελάς, (kathimerini) απ’ την άλλη είναι πιο επικριτικός, παρότι το άρθρο περιέχει την ίδια νουθεσία.

«Είναι πολλοί, ανάμεσά τους και ο κ.Τσίπρας, οι οποίοι υποστηρίζουν πως η λύση στην ελληνική κρίση είναι η «αμερικανική συνταγή», η πολιτική δηλαδή της ανάπτυξης μέσω «πακέτων τόνωσης». Κατ’ αρχήν κανένας άνθρωπος, που είναι βεβαίως στα καλά του, δεν μπορεί να διαφωνήσει πως μια τέτοια συνταγή θα ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη στη χώρα μας. Όλοι θέλουμε την ανάπτυξη και όλοι επιθυμούμε διακαώς να σταματήσουν οι περικοπές και η υπερφορολόγηση.[…]

Εχουμε σίγουρα βρει στην Αμερική, και ειδικότερα στην κυβέρνηση Ομπάμα, ένα «σύμμαχο», ο οποίος προσπαθεί να πείσει την κ. Μέρκελ να αλλάξει ρότα ως προς την πολιτική της λιτότητος. Από την άλλη, όμως, Ομπάμα και Μέρκελ δεν διαφωνούν πολύ, ίσως και καθόλου, στο πώς πρέπει να λειτουργεί μια καπιταλιστική οικονομία στις μέρες μας. Η «αμερικανική συνταγή» έχει δύο όψεις που είναι αναπόσπαστες: τη δημοσιονομική, αλλά και αυτή της πλήρως απελευθερωμένης πραγματικής οικονομίας».

Όπως οι δυο ανακριτές που παίζουν διαφορετικούς ρόλους , ο ένας του λέει «μπράβο αγόρι μου, έτσι σε θέλω». Ενώ ο άλλος του λέει «άσε τους λεονταρισμούς αγόρι μου. Έλα μέσα στον κύκλο μας. Τον καπιταλισμό δεν μπορείς να βλέπεις σαν μενού α λα καρτ. Ένα πιάτο είναι μπροστά σου. Φάε λοιπόν το φαΐ σου και καθάρισε το πιάτο σου κι άσε τα ριζοσπαστικά νάζια σου».  

Ενώ η από αριστερά κριτική του συριζα, κυρίως του ΚΚΕ, δεν έχει και πολλά να ελπίζει από αυτόν, απλώς ξεσκεπάζει την φύση του ελπίζοντας ότι όλο και περισσότεροι απ’ αυτούς που τον ακολουθούν θα δουν περί τίνος πρόκειται, η από δεξιά κριτική στοχεύει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Απο την μια, η διολίσθηση του Συριζα προς τα δεξιά και η μετατροπή του σε αστικό κόμμα (σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης), ενισχύει τα κόμματα της παραδοσιακής δεξιάς. Διότι όταν έχεις να επιλέξεις μεταξύ της πιο συνεπούς έκφρασης στην υπεράσπιση των μονοπωλίων και μιας ‘ήξεις αφήξεις’ πολιτικής, αν είσαι συντηρητικός (ακόμα κι αν υποφέρεις από την παραδοσιακά δεξιά πολιτική) θα παραμείνεις εκεί που είσαι. Δηλαδή λειτουργεί το ‘καλύτερα τον διάβολο που ξέρεις παρά τον διάβολο που δεν ξέρεις’. Και από την άλλη, όσο πιο ‘δεξιά’ συρθεί τόσο λιγότερο προβληματικός θα γίνεται για την καθεστηκυία τάξη   

Μ

Lagarde: 'σταματήσαμε την κατάρρευση'

Μαντέψτε αν το παρακάτω είναι στίχοι μουσικής «ραπ» και ποιανού είναι!  

“We stopped the collapse,

we should avoid the relapse,

and it’s not time to relax,*

(σταματήσαμε την κατάρρευση, πρέπει να αποφύγουμε υποτροπιασμό, και δεν είναι καιρός να χαλαρώσουμε)

Oχι δεν πρόκειται για στίχους κάποιου τραγουδιού σε στυλ «ραπ». Αυτά τα λέει η Christine Lagarde, διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ, το οποίο πρόσφατα έκανε μια «περικοπή» στην πρόβλεψή για την παγκόσμια ανάπτυξη.

Η επιτάχυνση της ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας που προβλεπόταν για το τρέχον και το επόμενο έτος, θα είναι βραδύτερου ρυθμού από ότι φαίνονταν πιθανό πριν από τρεις μήνες.

Παρατηρώντας τις δύο ταχύτητες της παγκόσμιας οικονομίας  με τις αναδυόμενες οικονομίες να αναπτύσσονται με μεγαλύτερη ταχύτητα από τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, το ΔΝΤ συνιστά την τόνωση της εμπιστοσύνης για την ανάπτυξη στις προηγμένες χώρες.

Κάτι ανάλογο φαίνεται να ήταν και ο σκοπός της «εμποροπανήγυρης» του Νταβός όπου επικρατούσε σχετική αισιοδοξία ότι από φέτος ξεκινά η ανάκαμψη.

Όποια  κι αν είναι εξέλιξη της οικονομίας, οι δυο ταχύτητες θα εξακολουθήσουν να μεταφράζονται σε συμπίεση του «κόστους εργασίας» σ’ όλες τις χώρες, αναπτυγμένες και μη, εφόσον το όνομα του παγκοσμιοποιημένου παιχνιδιού συνεχίζει να λέγεται ανταγωνιστικότητα.

M

Jan Garbarek/Brahem/Hussain

 - Sull Lull

πρακτικό αστείο

Αναρωτιέμαι αν είναι παρομοίωση ή μεταφορά αυτό το παράθυρο με το κατεβασμένο ρολό πίσω από το βρώμικο τζάμι που σφραγίζει το κρίμα της νύχτας. Αναρωτιέμαι αν αυτό το κακόγουστο πρακτικό αστείο μοιάζει με το στάδιο που ακολουθεί τον θάνατο.

Στην κάμαρη με ρούχα πεταμένα πρόχειρα στην καρέκλα, με την βαλίτσα στο πάτωμα μισάνοιχτη κι ακόμα γεμάτη ανεκπλήρωτες υποσχέσεις μετά το ταξίδι, φτάνει το ρίγος του παγερού αέρα που φέρνει ταραχή στις φυλλωσιές των δέντρων του πεζοδρομίου έξω απ’ το ξενοδοχείο. Και ξάφνου έσβησαν τα βήματα στις πλάκες, οι φωνές των περαστικών και ο κάθε-τόσο θόρυβος αυτοκίνητου.

Το φως της λάμπας καθιστά αδιόρατη την αρρυθμία που καταδίδει το αυτί στο μαξιλάρι.

Ανασηκώθηκα κι άρχισα να ποντάρω λέξεις στο χαρτί όπως η συννεφιά ψιχάλες στην άσφαλτο. Ξεχείλισα από συγκεχυμένα νοήματα και άδειασα, μα εκείνο το «κάτι» που αναμένω από τις λέξεις αφικνείται σαν το αρνητικό της έννοιας «έκπληξη». Όπως το άλγος σαν αρνητικό της διάθλασης φιλικών ηλιακτίδων σε ουράνιο τόξο μετά την νεροπομπή νωρίς τ’ απόγεμα.

Στο πάτωμα η εφημερίδα με το σφυροδρέπανο στο λογότυπο. Προσπάθησα να διαβάσω αλλά δεν αφομοίωσα τίποτε. Και τούτη η έκκριση σακατεμένων λέξεων δεν θα με σώσει απόψε. Ψιθυριστά θα προφέρω κατάδηλες σκοτεινότητες 

Μ

Πλουτίζοντας από την πείνα

Οι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί όπως η GoldmanSachs αποδεικνύεται οτι κερδίζουν εκατομμύρια δολάρια “στοιχηματίζοντας στις μελλοντικές εμπορικές συναλλαγές τροφίμων.

Οργανώσεις με μελέτες κατηγορούν τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς οτι κερδοσκοπούν πάνω στην πείνα και τη φτώχεια χειραγωγώντας τις αγορές. Οι χρηματιστές απαντούν ισχυριζόμενοι οτι το κέρδος προκύπτει από την αύξηση της κατανάλωτικής δυνατότητας στην Κίνα.

Οι τιμές των τροφίμων σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών έχουν αυξηθεί πάνω από το διπλάσιο τα τελευταία 10 χρόνια.

Ο Διεθνής Οργανισμός για τη Διατροφή και τη Γεωργία (FAO) που περιλαμβάνει τις τιμές για τα πέντε βασικά διατροφικά εμπορεύματα, υπολογίζει ότι από το 2008 μέχρι το 2011 οι τιμές τους αυξάνονταν κατά 50% κάθε χρόνο.

Η αύξηση αυτή αποτέλεσε και μία από τις βασικές αιτίες που πυροδότησαν τις μεγάλες αραβικές εξεγέρσεις οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα την πτώση των καθεστώτων στις χώρες της Τυνησίας και της Αιγύπτου.

Το 2013 θα είναι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μια χρονιά που θα σημειωθεί περαιτέρω αύξηση των αγροτικών προϊόντων καθώς αναμένεται η χειρότερη σοδειά των τελευταίων 50 χρόνων για τις ΗΠΑ, ενώ εξίσου καθοδική θα είναι η αγροτική παραγωγή σε Ρωσία και Ουκρανία. Ο ΟΗΕ προειδοποιεί για τον κίνδυνο μιας τεράστιας διατροφικής κρίσης.

 
Την ίδια στιγμή, τα κέρδη μετρώνται σε εκατομμύρια για αυτούς που πρόλαβαν να επενδύσουν στις τιμές των προϊόντων.

Η GoldmanSachs εκτιμάται ότι κέρδισε περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια το 2012, επενδύοντας τα χρήματα των πελατών της σε μια σειρά από “μαλακά εμπορεύματα” (σιτάρι, καλαμπόκι, καφέ, ζάχαρη) σύμφωνα με το Κίνημα Παγκόσμιας ανάπτυξης.

“Ενώ σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινούν, οι τραπεζίτες της GoldmanSachs ταΐζουν τα μπόνους τους στοιχηματίζοντας στις τιμές των τροφίμων. Η οικονομική κερδοσκοπία εκτινάσσει τις τιμές των τροφίμων και η GoldmanSachs είναι ο Νο 1 ένοχος, δήλωσε στην εφημερίδα Independent η Κρίστιν Χέι, μέλος του Κινήματος Παγκόσμιας Ανάπτυξης.

Άλλο ένα παράδειγμα είναι το HedgeFundArmajaro το οποίο σχεδόν μόνο του εκτίναξε την παγκόσμια τιμή του κακάο στο υψηλότερο των τελευταίων 33 χρόνων τον Ιούλιο του 2010, αγοράζοντας περίπου το 15% της παγκόσμιας παραγωγής κακάο.

Ένας άλλος παράγοντας είναι η χρήση του καλαμποκιού στην παραγωγή βιοκαυσσίμων που έδωσε επιπρόσθετη ώθηση στις τιμές από το 2007 και μετά όπως φαίνεται και από το διάγραμμα. Μεγάλο μέρος της παραγωγής των μεγαλοτσιφλικάδων αγοράζεται από τα εργοστάσια αιθανόλης με αποτέλεσμα να μειώνεται η διαθέσιμη παραγωγή και έτσι να αυξάνεται το κόστος.

Πολλοί χρηματιστές παρά τις επικρίσεις απορρίπτουν τις κατηγορίες και ισχυρίζονται ότι θα συνεχίσουν να υποβάλουν προσφορές για τις τιμές των τροφίμων. Το Σάββατο, το μεγαλοστέλεχος της DeutcheBankJuergenFitsche στο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Διατροφή και τη Γεωργία δήλωσε ότι η Γερμανία θα συνεχίσει να προσφέρει χρηματοπιστωτικά μέσα που συνδέονται με γεωργικά προϊόντα. ” Οι Γεωργικές αγορές συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης προσφέρουν πολλά πλεονεκτήματα στους αγρότες και τη βιομηχανία τροφίμων” είπε.

Η στάση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια σιωπηλή μαζική δολοφονία αφού στερεί την πρόσβαση στα βασικά είδη διατροφής σε τουλάχιστον 1,5 δισεκατομμύριο ανθρώπους που ζουν στα όριο της φτώχειας ή λίγο πάνω από αυτό.

Πηγή: alfavita.gr via noborders society/praxis

Τσίπρας και αμερικανική συνταγή

"Πρέπει, όμως, να πούμε και κάτι άλλο. Την «αμερικανική συνταγή» δεν μπορείς να την επιλέγεις α λα καρτ, όπως σε βολεύει. Αναπόσπαστο κομμάτι της είναι μια απάνθρωπα απελευθερωμένη αγορά εργασίας, μαγαζιά που ανοίγουν και κλείνουν όποτε θέλουν, πανεπιστήμια που στηρίζονται στη συνέργεια με τον ιδιωτικό τομέα κλπ. κλπ. Οι τράπεζες και οι μεγάλες εταιρείες στις οποίες μπήκε ως ελέγχων βασικός μέτοχος το κράτος συνέχισαν να λειτουργούν ως ιδιωτικές επιχειρήσεις, όχι ως ΔΕΚΟ...

Εχουμε σίγουρα βρει στην Αμερική, και ειδικότερα στην κυβέρνηση Ομπάμα, ένα «σύμμαχο», ο οποίος προσπαθεί να πείσει την κ. Μέρκελ να αλλάξει ρότα ως προς την πολιτική της λιτότητος. Από την άλλη, όμως, Ομπάμα και Μέρκελ δεν διαφωνούν πολύ, ίσως και καθόλου, στο πώς πρέπει να λειτουργεί μια καπιταλιστική οικονομία στις μέρες μας. Η «αμερικανική συνταγή» έχει δύο όψεις που είναι αναπόσπαστες: τη δημοσιονομική, αλλά και αυτή της πλήρως απελευθερωμένης πραγματικής οικονομίας".

 Ταδε έφη Αλέξης Παπαχελάς -  kathimerini

"Η ομιλία του Αμερικανού Προέδρου, κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας του, ήταν μια ομιλία που είχε στο βασικό της περιεχόμενο τη στήριξη της μεσαίας και κατώτερης τάξης, τον όρο "κοινωνική δικαιοσύνη", ένα συνολικά προοδευτικό προσανατολισμό». Αυτά δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας στις ΗΠΑ. Οτι, δηλαδή, ο Ομπάμα ασκεί φιλολαϊκή πολιτική, σε μια χώρα με τα εκατομμύρια αστέγων, τρεφόμενων σε συσσίτια, ανέργων, με πολέμους, στρατούς κατοχής σε Ιράκ, Αφγανιστάν, με επεμβάσεις στη Λιβύη, στη Συρία κ.λπ. Είπε ακόμη: «Ξέρουμε ότι υπάρχουν σκιές και προβλήματα του παρελθόντος τα οποία θέλουμε να υπερβούμε. Υπάρχουν όμως και δεσμοί ισχυροί». Και υποσχέσεις να τιθασεύσει την αντιιμπεριαλιστική συνείδηση του λαού. Τόσο φιλοαμερικάνος. Ο θαυμασμός και η εμπιστοσύνη που έδειξε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική Ομπάμα, μπροστά στην επιχειρηματική και πολιτική ελίτ των ΗΠΑ, αποκαλύπτουν πόσο ψεύτικα και υποκριτικά ήταν τα όποια ριζοσπαστικά συνθήματα, όπως ακύρωση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, που χρησιμοποίησε πριν τις εκλογές και για ποιο σκοπό. Οταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ξεδιάντροπα και φανερά, δίνει αυτά τα διαπιστευτήρια στους εκπροσώπους των αμερικανικών μονοπωλίων, τότε ο καθένας μπορεί να σκεφτεί και να καταλάβει τι είδους συζητήσεις γίνονται και τι είδους υποσχέσεις δίνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες και τις μη δημόσιες συναντήσεις".

rizospastis

Τι παραισθησιογόνο πήρε ο Αλέξης. Σίγουρα δεν άκουσε την ίδια ομιλία που ακούσαμε κι εμείς; Αν δεν πείρε τίποτε, τότε ή μας  δουλεύει, ή πάσχει από ψύχωση

"Αλ. Τσίπρας δεν έκρυψε πως και το ταξίδι του στο Βερολίνο αποσκοπούσε στην εξεύρεση «συμμάχων» για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης, ωστόσο εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι στις ΗΠΑ θα βρει πιο ευήκοα ώτα, λέγοντας: «Δεν ζητάμε να μας συμπαθήσουν στο Βερολίνο. Αναζητούμε συμμάχους, αλλά η πολιτική της Γερμανίας είναι καταστροφική. Εδώ (στις ΗΠΑ), μπορούμε να βρούμε συμμάχους για να αποτρέψουμε καταστροφικές πολιτικές».
Τέλος, ενδιαφέρουσα, αν μη τι άλλο, είναι η άποψη που εξέφρασε ότι μια χώρα «πρέπει να έχει συνέχεια στην εξωτερική πολιτική». Τα ίδια επανέλαβε ο Αλ. Τσίπρας και στη συνάντηση που είχε με Αμερικάνους αξιωματούχους στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τους οποίους διαβεβαίωσε ότι «θέλουμε η Ελλάδα να συνεχίσει να είναι σε θέση να παίζει ρόλο σταθεροποιητικό στην περιοχή. Να έχει τη συνέχεια και τη συνέπεια στην εξωτερική πολιτική ώστε να συμβάλλει στη σταθερότητα»".(rizospastis)

Πόρνη μου εωσφόρα
Πήρες μια κατηφόρα...

Ομιλητής Προλετάριος

Έκανε να μιλήσει· κόμπιασε·
ξανάπε τα ίδια· σταμάτησε.
«Αυτό ήταν», είπε κι ακούμπησε το χέρι του στο τραπέζι.

Το χέρι του, στέρεο, καθάριο περίγραμμα,
ήταν ένα φαρδύ μυστρί. Μπορούσαμε να εμπιστευθούμε
στα λόγια που δεν είπε και στα χέρια του.

Έξω απ’ την κάμαρα κατέβαινε βουίζοντας το φως.

  Γιάννης Ρίτσος

illusion and madness

Baudrillard suggests that the real, which is not merely concealed but submerged into an endless, chaotic cloud of information-overloads and simulacra, thereby forming a dense,  impenetrable appearance, is lost. Leaning on Nietzsche, he concludes that the quest for truth is illusory which means that the only “reality” left is illusion.

This, however, is a contradiction in terms: to use the word illusion presupposes that you can recognise, if not define, “illusion” and therefore you recognise that it masks a reality, that behind or beyond it there is, or there was something else. To claim that there is no reality and that it has been dissolved in illusion means that you have a gaze separating you from what you see – you are engaged with, not engulfed in the illusion. To even begin to think, long before you speak of illusion, means that illusion has not taken possession of your gaze. Therefore your quest for truth is not illusionary; for as long as you can conceptualise illusion, your quest for truth may be the only real process in the labyrinth crowded by simulacra. Otherwise we are not talking about illusion, the vale before the real, but about hallucination, the solipsistic incapacity to see reality, which has no relevance to illusion, to reality, to falsity or truth.

The only tenable understanding of his thesis is to consider it a metaphorical expression, thus allowing for reality to exist in the space between simulacra. Within the total dissolution of the dichotomy between the real and the illusionary, the difference between the literal and metaphorical melts down – it is madness. As such, it cannot be a synthesis of the two but merely the destruction of their binary relationship.

M

Για το Καταστατικό του ΚΚΕ (επιχειρηματική οικονομική δραστηριότητα)

1. Οι απόψεις που εκφράστηκαν για το καταστατικό στο Ριζοσπάστη στις 12/1 (σελίδα 12) από τον Γιώργος Πολυμερίδη, θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό έχουν βάση και μπορούν να ενταχθούν στο Καταστατικό ή να ληφθούν σοβαρά υπ' όψη από τα μέλη του Κόμματος. Με εξαίρεση την παρατήρηση Ν. 4, την οποία και θεωρώ αχρείαστη και επιζήμια για την πρακτική λειτουργία του Κόμματος, οι υπόλοιπες παρατηρήσεις ωστόσο βοηθούν τόσο στη βαθύτερη ιδεολογική ατσάλωση του κόμματος όσο και στην εμβάθυνση της εσωκομματικής δημοκρατίας και λειτουργίας του.
2. Το Κόμμα μπορεί να αναπτύσσει επιχειρηματική οικονομική δραστηριότητα, με σκοπό τη διασφάλιση της δυνατότητάς του να ενημερώνει, ιδεολογικά και πολιτικά το λαό για τις θέσεις του, να αναπτύσσει τη μαζική πολιτική διαφωτιστική του δραστηριότητα στα πλαίσια της προώθησης της πολιτικής του.
Η παραπάνω άποψη είναι σωστή και ορθώς υπάρχει στο Καταστατικό του ΚΚΕ, έχοντας ωστόσο πλέον αρκετή πείρα για το πώς η ίδια η καπιταλιστική κρίση και οι νόμοι της αγοράς μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το χτύπημα του κόμματος οικονομικά και ιδεολογικά προτείνω:
Α. Να υπάρχει πλήρης και συνεχής ενημέρωση των κομματικών μελών και στελεχών για τις επιχειρήσεις που κατέχει το κομμουνιστικό κόμμα και τη λειτουργία τους. Να υπάρχει προτεραιότητα στην κατοχή επιχειρήσεων όπως της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ που έχουν καθημερινό αντίκτυπο στη λειτουργία του κόμματος.
Β. Οι εργαζόμενοι σε αυτές να είναι κομματικά μέλη. Αυτό δε θα μας σώσει βέβαια από τα πυρά του αστικού Τύπου (βλέπε το παράδειγμα για το portal του «902») αλλά είναι μια πιο έντιμη απ' την πλευρά μας στάση που εξηγείται στο λαό σαφώς πιο εύκολα. Αν καταστεί αδύνατον να δουλεύουν μόνο κομματικά μέλη στις επιχειρήσεις του Κόμματος, τότε πρέπει να αξιοποιηθεί η ΚΝΕ και ο κοντινός περίγυρος του ΚΚΕ.
Γ. Οι επιχειρήσεις του Κόμματος αν και αναγκάζονται να λειτουργούν στα καπιταλιστικά πρότυπα λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκονται, πρέπει παράλληλα να τονίζουν με κάθε δυνατό τρόπο ότι αποτελούν μέσα ενός κομμουνιστικού κόμματος που παλεύει για τη σοσιαλιστική επανάσταση και την κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Δ. Σε περίπτωση απόλυσης εργαζομένου και ειδικότερα μη κομματικού μέλους πρέπει να φροντίζει το Κόμμα και η ΚΝΕ με επιπλέον οικονομικές εξορμήσεις να προσφέρουν μια πρώτη βοήθεια στους απολυμένους. Αυτό δεν είναι φιλανθρωπία ούτε μικροαστισμός. Αποτελεί έμπρακτη αναγνώριση της συνεισφοράς τους στο ΚΚΕ (για πολλά χρόνια μερικών από αυτούς) και τέλος πάντων ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε στα πλαίσια τα οποία ζούμε. Η εργατική τάξη θα αναγνωρίσει την προσπάθειά μας και θα μας στηρίξει με όσα μέσα διαθέτει.

Ξενοφώντας Μακρόπουλος
ΜΑΣ ΦιλοσοφικήςΦίλος του Κόμματος

Έκτακτη ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Τι «προβλέπουν»;

 

«Έκτακτη ανακοίνωση εξέδωσε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την έκρηξη στο εμπορικό κέντρο The Mall στην Αθήνα. Παροτρύνει τους πολίτες των ΗΠΑ να επανεξετάσουν τα σχέδια προσωπικής ασφάλειάς τους, τονίζοντας ότι θα πρέπει να διατηρήσουν ένα υψηλό επίπεδο επαγρύπνησης.

[…] καλεί τους Αμερικανούς που ταξιδεύουν ή διαμένουν στην Ελλάδα να εγγραφούν στο ειδικό πρόγραμμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με το οποίο παρέχεται η δυνατότητα στις αμερικανικές Αρχές, μέσω της πρεσβείας ή του πλησιέστερου προξενείου, να επικοινωνήσουν μαζί τους σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

 Πηγή: ΑΜΠΕ/ Ελευθεροτυπία

Red Rock Views: Δεν μοιάζει σχετικά δραστική η οδηγία των αμερικανών; Τι «προβλέπουν»; Πιθανόν κάτι που εμείς δεν έχουμε την διορατικότητα να δούμε ; Κανένα πραξικόπημα; Όχι δα. Τα πράγματα είναι πολύ «υπό έλεγχο» για την ώρα. Μήπως τότε αναμένεται καμία πιο μεγάλη προβοκάτσια; Και μετά;

Ή μήπως, απλά, η ανακοίνωση πέφτει μέσα στο γενικότερο πλάνο να δημιουργηθεί ψυχολογία έκρυθμης ατμόσφαιρας, για να δικαιολογηθεί αύξηση της καταστολής στις επερχόμενες εργατικές κινητοποιήσεις (με την βοήθεια της κουκούλας) και να μας υπενθυμίσουν ότι, εκτός του γδαρσίματος, υπάρχει και πιο επίπονη «κούρα»…

 Ε, δε θα τους κάνουμε τη χάρη να λουφάξουμε!

Παγκοσμιοποίηση-ΕΕ-καταστροφή ή Αυτοδυναμία;

Δαναδημοσιεύω  απο το Πραξις το κείμενο του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ''Παγκοσμιοποίηση-ΕΕ-καταστροφή ή Αυτοδυναμία;'' απο το Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία

_________

Ενώ οι συνέπειες της συντελούμενης καταστροφής όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και, συνακόλουθα, στην απασχόληση, τις εργασιακές σχέσεις, τα εισοδήματα και τις κοινωνικές υπηρεσίες, συνειδητοποιούνται καθημερινά και περισσότερο από τη μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικού λαού, η παράλληλη ριζοσπαστικοποίηση της συλλογικής συνείδησης είναι το μόνο θετικό στοιχείο σε όλη αυτή την ολέθρια διαδικασία.

Ποιος θα το φανταζόταν πριν λίγα χρόνια ότι ο Ελληνικός λαός που, μέσα στην άγνοια που τον είχαν καταδικάσει οι ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές ΜΜΕ, είχε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά επιδοκιμασίας της καταστροφικής ένταξης της χώρας μας στην ΕΕ, τώρα έχει ένα από τα χαμηλότερα; Και ποιος θα πίστευε τότε ότι ένα μαζικό, αλλά άμορφο ακόμη, κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης γενικά (η οποία στην καπιταλιστική οικονομία της αγοράς μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι παρά τα παραμύθια της ρεφορμιστικής «αριστεράς») και της ΕΕ ειδικότερα, θα άνθιζε «από κάτω»; Και αυτό, παρά το γεγονός ότι ακόμη και η κομουνιστική Αριστερά στην Ελλάδα (αλλά όχι και σε χώρες όπως η Ρωσία) δεν έχει πάρει είδηση για την πρωταρχική σημασία της παγκοσμιοποίησης στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) που σήμερα επιβάλλεται είτε με οικονομικούς πολέμους κατά των λαϊκών στρωμάτων, είτε με σφαγές λαών, που τις μεταμφιέζουν σε «επαναστάσεις»; Έτσι, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι σημερινές έμμεσες συγκρούσεις μεταξύ π.χ. Ρωσίας και υπερεθνικής ελίτ που διαχειρίζεται την ΝΔΤ, οι οποίες αύριο μπορεί να γίνουν ανοικτές στη περιοχή μας, δεν έχουν σχέση με «ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις» όπως προσπαθούν να τις ερμηνεύσουν με θεωρητικά εργαλεία που αναπτύχθηκαν πολλές δεκαετίες πριν να αναδυθεί το νέο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης.

Δεν θα αναφερθώ στις καταστροφικές συνέπειες της ένταξης στην παραγωγική δομή της χώρας που ανέπτυξα συστηματικά αλλού.[1] Αρκεί να αναφέρω ότι οι χώρες που εντάσσονται στους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), ΕΕ, NAFTA κ.λπ.) χαρακτηρίζονται από πολύ διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης,όπως εκφράζονται για παράδειγμα από τις πελώριες διαφορές στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα που έχει καθιερώσει η ανισόμερη καπιταλιστική ανάπτυξη. Όταν όμως ενσωματώνονται στην ΝΔΤ υποχρεώνονται να εφαρμόσουν τους ίδιους κανόνες για το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών τους (ιδιαίτερα κεφαλαίου και εμπορευμάτων). Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι ότι χώρες όπως η Γερμανία, με υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας λόγω παραγωγικότητας (εξαιτίας των προχωρημένων επιπέδων ανάπτυξης στην έρευνα και τεχνολογία) και χώρες όπως η Ινδία και η Κίνα με υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας, λόγω του πολύ χαμηλού κόστους παραγωγής και των άθλιων μισθών και εργασιακών συνθηκών, επιβάλλουν τα πρότυπα τους στη διαδικασία αυτή.

Αυτή είναι η βασική αιτία για την οποία όταν μια χώρα εντάσσεται στον ΠΟΕ, ή ακόμη χειρότερα σε οικονομικές ενώσεις όπως η ΕΕ, και συνακόλουθα ανοίγει και απελευθερώνει τις αγορές της, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει στον εξοντωτικό ανταγωνισμό, εάν δεν ανήκει ήδη στις μητροπολιτικές χώρες με τα υψηλά επίπεδα παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, είναι να ελαχιστοποιήσει το κόστος παραγωγής, βασικά εξαθλιώνοντας τους μισθούς και τις εργασιακές συνθήκες, αλλά και μειώνοντας στο έπακρο τους φόρους πάνω στο κεφάλαιο, στις εργοδοτικές εισφορές κ.λπ. Και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα στην Ελλάδα!

Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η μόνη επιλογή σήμερα για τους λαούς, που δεν θέλουν να συντριβούν μέσα σε αυτή τη διαδικασία και να αναγκαστούν να παραδώσουν την οικονομική και επομένως την εθνική τους κυριαρχία, είναι να αποκόψουν τους δεσμούς τους με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και να υιοθετήσουν πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας), καθώς και να σχηματίσουν οικονομικές ενώσεις χωρών στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί σήμερα μόνο μέσα από Λαϊκά Μέτωπα που θα ένωναν τα λαϊκά στρώματα, τα οποία υποστηρίζουν όλο το φάσμα από την αντισυστημική αριστερά μέχρι τον πατριωτικό χώρο, που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης - πάνω σε συγκεκριμένο πρόγραμμα με βραχύ/μέσο/μάκρο/πρόθεσμους στόχους για την ριζική αλλαγή της παραγωγικής και της καταναλωτικής δομής της κάθε χώρας. 

Ο απώτερος στόχος θα ήταν να ικανοποιούνται οι βασικές (τουλάχιστον) ανάγκες όλων των πολιτών και όχι, όπως σήμερα, όλες οι ανάγκες των ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, σε βάρος ακόμη και των βασικών αναγκών των λοιπών. Αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση και για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή στο μέλλον, εφόσον θα δημιουργούσε τόσο τις αντικειμενικές όσο και τις υποκειμενικές συνθήκες για αυτήν. Αντίστροφα, εάν περιμέναμε τη συστημική αλλαγή για να βγούμε από την ΕΕ και να αποκοπούμε από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τα λαϊκά στρώματα θα είχαν οδηγηθεί στο μεταξύ στην ολοκληρωτική καταστροφή. Αλλά θα χρειαστεί να επανέλθουμε.

[1] Η Ελλάδα σαν προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος 2010) που για ευνόητους λόγους θάβεται κανονικά από την «Αριστερά» (Βλ. π.χ. The Press Project , Κυριακάτικη «Ε», 13/1/2013).
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/ www.periektikidimokratia.org

Η ανακοίνωση ακούγεται έγκυρη

Με το ξημέρωμα σηκώνομαι – λίγο νωρίτερα απ’ το σύνηθες

Περιμένω πολλά από τη μέρα μου

Ο σοφέρ μου είναι ήδη έτοιμος

Διψάω, πίνω χυμό και μετά το πρωινό ετοιμάζω τον χαρτοφύλακα

Δόντια, γλώσσα, νύχια, πεντακάθαρα. Η ομιλία μου

Καταγραμμένη καθαρά στη μνήμη

Η ανακοίνωση ακούγεται έγκυρη

Όλα είναι προγραμματισμένα και υπό έλεγχο

Δεν έχει αρκετές ώρες η μέρα μου

Ας βιαστώ.

Μα κάποιοι περνούν στο δρόμο με πανό και σημαίες

Ο σοφέρ περιμένει να περάσουν

Εκνευρίστηκα γιατί παρά λίγο να χάσω

Την πρωινή σύσκεψη

***

Με το ξημέρωμα σηκώνομαι – ως συνήθως

Να δούμε αν η μέρα σήμερα πάει καλύτερα απο χτες  

Θα φύγω νωρίς

Γάλα με μια φέτα ψωμί και βούτυρο

Βάζω τους φακούς επαφής προσεκτικά

Πλένω τα δόντια μου, κάνω γαργάρα

Η ανακοίνωση ακούγεται έγκυρη

Παίρνω ένα σάντουιτς σε αλουμινόχαρτο για οικονομία

Ίσα που προλαβαίνω

Ανοίγω το μπακάλικο, μα σε λίγη ώρα

κάποιοι περνούν στο δρόμο με πανό και σημαίες

Κάνουν μια ώρα να περάσουν.

Εξαγριώθηκα πάλι με τους μαλάκες που όλο φωνάζουν

Έχασα πρωινή πελατεία

***

Ώρες πριν το ξημέρωμα σε αναμονή

Τι περιμένω; Τίποτε

Το λεωφορείο μόλις πέρασε χωρίς να πει καλημέρα

Διψάω, πίνω καφέ, στρίβω κι ανάβω τσιγάρο

Λαρύγγι, γλώσσα, τα συμπτώματα είναι παρόντα

Ούτε φωνή, ούτε λαλιά

Η ανακοίνωση ακούγεται έγκυρη

Έχω ακόμα μία ώρα να σκοτώσω και κάθομαι

Τυλιγμένος σε μια κουβέρτα μπρος στην τηλεόραση

Ώρα να πηγαίνω

Μα κάποιοι περνούν στο δρόμο με πανό και σημαίες

Θα περιμένω να περάσουν.

Ξενέρωσα γιατί παρά λίγο να χάσω

το πρωινό συσσίτιο.