Τουλάχιστον ένα πράμα μάθαμε
βιωματικά
Στην ζώνη κόπωσης και
φθοράς όπου ο ουρανός μας δόθηκε
Σε ράβδους που απέδρασαν
απο τις χαραμάδες λαμαρίνας
Ενός πλοίου υπό επισκευή
(δεν χρειάζονται μάρτυρες γι’ αυτό):
Το μέταλλο δεν έχει πάντα
αντοχή
Μήτε το πλαστικό σημαίνει
πάντα ψέμα
Όμως, αλίμονο αν το εγώ αγνοεί την σύσταση του
Γιατί δεν θα δεθεί ποτέ με το εμείς που του ανήκει
Μπορεί να στέκεσαι ορθός
στην μπόρα, ολομόναχος,
Μπορεί το πρόσωπο σου να
μην λιώνει όπως ο πάγος,
Μα να που το υπέδαφος
υποχωρεί με τα ποδάρια σου
Ήδη χωμένα ανάμεσα σε
οστά εξαφανισμένων ζώων –
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου