Σκεφτόμενος φωναχτά
Α) Ο Ριζοσπάστης αποκαλύπτει την απάτη της κυβέρνησης, η οποία ενώ πουλάει επικοινωνιακά τις δήθεν «επιμέρους ελαφρύνσεις που είδαν τα χαμηλομεσαία εισοδήματα» έχει δεσμευτεί να προβεί σε "ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης [...] το αμέσως επόμενο διάστημα, στην προσπάθεια διασφάλισης της κερδοφορίας του κεφαλαίου" πράγμα που φανερώνουν και οι διαβεβαιώσεις κυβερνητικών εκπροσώπων ότι θεωρούν καθήκον τους "την υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο. [...] Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εργαζόμενοι και ο λαός βιώνουν συνεχώς όλο και μεγαλύτερες απώλειες (παραπέρα μείωση αφορολόγητου ορίου, νέα απογείωση ΦΠΑ και άλλων φόρων στη μαζική λαϊκή κατανάλωση, πετσόκομμα κονδυλίων για την κάλυψη λαϊκών αναγκών κ.ο.κ.), ενώ και τα ψίχουλα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας «εξοικονομούνται» μέσω της τακτικής οι φτωχοί να ενισχύουν τους φτωχότερους..."
Η κυβέρνηση βγάζει από το στόμα της το σαλιωμένο δάκτυλο που πιπιλάει για να μας δείξει μ' αυτό, και καλά, πού θα πάμε: "σταθεροποίηση" μας λέει με "παραγωγική ανασυγκρότηση" με σκοπό την "ανάκαμψη" και την έξοδο από την κρίση. Αυτός είναι ο προορισμός μας, λέει, και διατείνεται πως ... καλά πάμε...
Αυτό που κρύβει η κυβέρνηση κι αποκαλύπτει ο Ριζοσπάστης είναι οι συμφωνημένες και "σχεδιαζόμενες νέες ανατροπές στα Εργασιακά, στα ζητήματα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του συνδικαλιστικού νόμου και των ομαδικών απολύσεων, για τις οποίες επικαλέστηκε «το ευρωπαϊκό κεκτημένο», το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου..."
Ο Ριζοσπάστης αναφέρεται επίσης και στο ζήτημα της "διευθέτησης του κρατικού χρέους", ως απαίτηση από "το ντόπιο κεφάλαιο καθώς ελπίζει σε απελευθέρωση κονδυλίων προς παραπέρα στήριξή του".
Αυτό που κρύβει η κυβέρνηση επίσης (που δεν έλαχε να το διαβάσω στο Ριζοσπάστη τελευταία) είναι πως δεν θα έχουμε ποτέ "ανάκαμψη", ούτε με καπιταλιστικού όρους, ήτοι ανάκαμψη του κεφαλαίου (πάντα εις βάρος της εργασίας)... Θα έχουμε μεν αποδεκατισμό κι εξαφάνιση εργασιακών δικαιωμάτων για ευκολότερη, και χωρίς ουσιαστική αντίσταση, στυγνή υπερεκμετάλλευση της εργασίας, χωρίς η χώρα να μπορεί ποτέ να επιστρέψει στο παραγωγικό επίπεδο που βρισκόταν πριν τη κρίση (δεν θα ξαναγίνει, φευ, "μισο-ιμπεριαλιστική" δύναμη), διότι η θέση στην οποία την προσάρμοσαν είναι θέση επιβεβλημένης εξάρτησης (όχι κρυφο-Τροτσκιστικές μαλακίες περί "αλληλεξάρτησης")... θέση περιφερειακής χώρας, ελεγχόμενης από το Ιμπεριαλιστικό κέντρο στο οποίο κουμάντο κάνουν τα ανδρείκελα του μεγάλου κεφαλαίου και δη του χρηματιστικού κεφαλαίου. Το κύριο όπλο που χρησιμοποιείται για άσκηση ελέγχου, είναι το δημόσιο χρέος.
Ωστόσο, από αυτά δεν προκύπτει ότι έχουμε και κάποιο τμήμα της αστικής τάξης που θα μπορούσε να στραφεί κατά της εξάρτησης, και άρα, μέχρι ένα στάδιο, θα μπορούσε να θεωρηθεί δυνητικά σύμμαχος της εργατικής τάξης..
Β) Η Ίσκρα, αντιμετωπίζει το θέμα λίγο... διαφορετικά: εκφράζει την ΛαΕ. που διατηρεί μεν το πρόταγμα του Σύριζα (πριν το χυδαία αδιάντροπο, ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα της πολιτικής διαστροφής του σαν κυβέρνηση), αλλά σαν "έξτρα" προτείνει έξοδο από την Ευρωζώνη με εθνικό νόμισμα κτλ.
Η κυβέρνηση δεν έχει «κόκκινες γραμμές» απέναντι στις θρασύτατες απαιτήσεις των δανειστών για μια νέα υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων και των μισθών και για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή ούτε έχει, ούτε θέλει να έχει μια εναλλακτική λύση απέναντι στη χρηματοδότηση και τα μνημόνια τους, με έξοδο από την Ευρωζώνη και έκδοση εθνικού νομίσματος, που θα συνοδεύεται από διαγραφή χρέους και αναπτυξιακό φιλολαϊκό πρόγραμμα. Επομένως και πάλι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα υποχωρήσει στους εκβιασμούς των δανειστών, όπως έκανε με τις μειώσεις των συντάξεων, τη φορολεηλασία και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Το μόνο αποτελεσματικό ανάχωμα, που μπορεί να στηθεί απέναντι στη νέα εργασιακή «κατεδάφιση», είναι οι ενωτικοί, μαζικοί και συντονισμένοι αγώνες των εργαζομένων και του λαού για την απόκρουση των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών και για τη μεγάλη αντιμνημονιακή ανατροπή.
Είναι προφανές ότι της φταίνε μόνο οι "κακοί δανειστές", ενώ το πρόταγμα είναι η αντιμνημονιακή "ανατροπή", με "διαγραφή χρέους" (όχι διαγραφή
του χρέους)... Τουτέστιν, για μία επιστροφή στο προμνημονιακό καθεστώς ζητά "ενωτικούς αγώνες" στους οποίους η εργατική τάξη καλείται να βάλει πλάτη, πάλι για τα συμφέροντα των αστών (ή μιας μερίδας των).
Καλά κάνει το Κόμμα και τους λέει να κοιτάξουν αλλού για κορόιδα!
*****
Προχτές το βράδυ πήγα στον Εύδηλο Ικαρίας, σε μία συγκέντρωση όπου μιλούσε ο Βουλευτής του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλος. Άκουσα τον άψογο και άμεσο λόγο του και μόνο μετά την κύρια ομιλία του, κι όταν απάντησε σε μια ερώτηση, είχα μία ένσταση: Στην προσπάθειά του να τεκμηριώσει τη θέση ότι μια έξοδος από την Ευρωζώνη δεν θα κάνει διαφορά, κι ίσως είναι και χειρότερα, αναφέρθηκε στη Βρετανία, η οποία, όπως παρατήρησε, δεν ήταν στην Ευρωζώνη, αλλά, παρ' όλα αυτά o λαός της δέχεται την ίδια επίθεση στα εργασιακά και υποφέρει λιτότητα , όπως κι εμείς εδώ. Η εξομοίωση της Βρετανίας με την Ελλάδα ήταν ανακριβής και γενικευμένη. Θα συμφωνούσα μεν πως η επίθεση λιτότητας που υπαγορεύει το κεφάλαιο έχει πάρει οικουμενικό χαρακτήρα, και ότι σ' ένα "γκρέξιτ", η εργατική τάξη - αν παίξει το ρόλο του "νεροκουβαλητή" για συμφέροντα αστών - πάλι χαμένη θα βγεί. Αλλά η λιτότητα που επιβάλλεται στην πλειονότητα των Ελλήνων δεν είναι ίδιας έντασης μ' αυτήν που υποφέρουν οι Βρετανοί, στην τρέχουσα κατάσταση, μα και πριν το "Μπρέξιτ". Και παρεμπιπτόντως, η Κασσάνδρα που προφήτευε μεγάλες καταστροφές αν οι Βρετανοί επέλεγαν έξοδο απ' την Ε.Ε. αποδείχτηκε ψεύτρα, κι οι προβλέψεις της κενή τρομοκρατία. Αυτή η κακουχία που βιώνουν οι Έλληνες είναι ασύγκριτα πιο βίαια και ανελέητη. Και μία μαρξιστική ανάλυση, λοιπόν, δεν παραβλέπει το συγκεκριμένο και ειδικό για να αποφανθεί για το γενικότερο.
Ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα υφίσταται αυτή την ασύγκριτα μεγαλύτερη κακουχία είναι ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν προτεκτοράτο διότι έχει συγκεκριμένη θέση στην αντιθετικη σχέση ιμπεριαλιστικού κέντρου και περιφέρειας - ωσάν εξαρτημένη μεταβλητή, βρίσκεται στην περιφέρεια. Πράγμα που δεν ισχύει για την Βρετανία.
Εκτός από ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, δηλαδή αντιθέσεις μεταξύ ιμπεριαλιστών, υπάρχει πάντα κι η αντίθεση μεταξύ του ιμπεριαλιστικού κέντρου και της περιφέρειας που το κέντρο αυτό ελέγχει. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για ιμπεριαλισμό... Γιατί άραγε τώρα τελευταία να το "ξεχνάμε" ή να το "παραβλέπουμε" αυτό; Για να μην θυμηθούμε ποτέ πως είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου..., ακόμα και σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση..., ακόμα και με πλήρη αποκλεισμό αστικών συμφερόντων;
Στο κύριο θέμα μας τώρα: η ένστασή μου έγκειται στη εκτίμηση ότι η πλειονότητα της εργατικής τάξης στην Βρετανία, που ψήφισε υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε., το έκανε γιατί είχε επίγνωση ότι δεν έχει τίποτε να κερδίσει με παραμονή σ' ένα υπερ-κράτος, ο κύριος σκοπός του οποίου είναι η βίαια προάσπιση συμφερόντων του κεφαλαίου που μετατρέπεται σε ωμή κι απροκάλυπτη επίθεση κατά των εργαζομένων στις χώρες που κρατά ενσωματωμένες και ελέγχει.
Συγκρίνοντας την Βρετανία με την Ελλάδα, είναι δεκτό και δεδομένο: Το δημοψήφισμα του Τσίπρα ήταν μία πρόστυχη απάτη, και ουδεμία σχέση είχε με το ξεκάθαρο δημοψήφισμα στην Βρετανία, όπου ο Βρετανός κλήθηκε να πει ναι ή όχι στην Ε.Ε. Και σωστή ήταν η απόφαση του ΚΚΕ να καλέσει τον λαό να μην του κάνει τη χάρη επιλέγοντας τη μία ή την άλλη εκδοχή παραμονής στην Ευρωζώνη... Ωστόσο, η απροκάλυπτη τρομοκρατία και οι εκβιασμοί του Ευρωπαϊκού Ιερατείου που απειλούσε πως ένα "όχι" θα οδηγούσε την χώρα εκτός Ευρωζώνης και πιθανόν εκτός ΕΕ, σε συμφωνία με τη λυσσασμένη προσπάθεια σχεδόν ολόκληρης της εγχώριας αστικής τάξης, που με νύχια και δόντια πάλευε να εκμαιεύσει το ναι ραγιά από τον Ελληνικό λαό, σήμανε πως το Όχι του λαού είχε κι ένα χαρακτήρα αντίστασης, με όλη την αντιφατικότητά του! Το νόημα κι η μόνη εντολή του ήταν η χώρα να μην υποκύψει στον εκβιασμό - ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τελικά έκανε η κατάπτυστη κλίκα του Τσίπρα.
Η αγνόηση, έως και παρερμηνεία αυτού του νοήματος, σε συνδιασμό με το να κρατούνται από "ίσες αποστάσεις" έως και αντίθεση σε μία προοπτική εξόδου από την Ευρωζώνη στις τρέχουσες συγκυρίες, δεν βοηθά το κόμμα να αντλήσει δυνάμεις από τον όγκο όλων αυτών που είπαν "όχι", με σκοπό την ανάπτυξη ενός αντι-ιμπεριαλιστικου ρεύματος, και με στόχο του την τελική αποδέσμευση από την Ε.Ε. και όχι μόνο... Η θέση του ότι το Όχι του λαού (που τελικά δεν ήταν το "όχι" που ο Τσίπρας εμπνεύστηκε δήθεν να του ζητήσει να πει"), ήταν εξουσιοδότηση στον Τσίπρα και την κλίκα του να κάνουν αυτό που έκαναν, είναι σε πλήρη συμφωνία μ' αυτόν, και με τον τρόπο που πρόστυχα ακόμα αυτός ο ίδιος παρερμηνεύει το νόημα του δημοψηφίσματος.
Κατά τη γνώμη μου, το επίμαχο ερώτημα είναι αν είμαστε κατά της αποδόμησης αυτού του υπερκράτους, κι όχι τόσο αν μια εξοδος από την Ευρωζώνη θα ειναι "μια από τα ίδια και χειρότερα", κρινόμενο με αστικούς όρους και μάλιστα σε συμφωνία με τον κύριο όγκο των αστών εδώ πέρα... Η απάντηση για το αν μια έξοδος από την Ευρωζώνη ανοίγει την προοπτική ολικής αποδέσμευσης από την Ε.Ε. και προς το συμφερον των εργαζομένων μπορει μεν να βρίσκεται στη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, όπως την οραματίζεται το ΚΚΕ, αλλά με την προϋπόθεση οτι αυτή μπορεί ποτέ να πάρει τον χαρακτήρα ενός παλλαϊκού, οργανωμένου ξεσηκωμού και να υλοποιηθεί. Αυτό πρέπει να κρίνεται εκ του αποτελέσματος στην πορεία. Προχωράμε προς τα εκεί; Ή βαδίζουμε σημειωτόν...;
Τέλος, ένα ερώτημα είναι αν με τις προγραμματικές κατευθύνσεις του Κομματος, που σωστά ριζώνουν στο σκεπτικό ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να ματώσει για συμφέροντα αστών, απορρίπτεται κι η συγκροτηση ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού μετώπου και με δυνάμεις πέραν από αυτές που ήδη συμπαρατάσσονται με το ΚΚΕ... κι αν αυτό συμβάλει τακτικά στην έξοδο του εργατικού κινήματος από τον βάλτο της στασιμότητας.
