ο άθλιος οπορτουνισμός του ενός, πολιτική καταξίωση του άλλου

Βάλλοντας κατά της σαβούρας ξεπουλημένων διανοουμένων, ο  Στέλιος Ελληνιάδης εντυπωσιάζεται με τον  “ζήλο και  τον φανατισμό” που επιδεικνύουν υπερασπιζόμενοι “την καθεστηκυία τάξη” και, ενώ με τους αριστερούς βγάζουν “φλύκταινες”,  το Σαμαρο-Βενιζέλικο αχρείο σινάφι δεν τους “χαλάει”.

Καταλήγει:

“αν ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος παθαίνει αλλεργία με τον Τσίπρα, μ’ αυτούς θα έπρεπε να παθαίνει σύφιλη!”

Κάποτε ήταν δύσκολο ένας απλά σκεπτόμενος άνθρωπος να μην διακρίνει διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τώρα τα στερεά, υγρά και αέρια τους έχουν συγκεραστεί στο ίδιο δηλητηριώδες μείγμα και τα σώματα τους είναι  αδιαχώριστα στην συνείδηση του κόσμου.

Ισχύει όμως ακόμα η νουθεσία να μην θεωρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ίδιο κι όμοιο με το αχρείο σινάφι που αντικατέστησε και, αν ναι, για πόσο ακόμα; Κάποιος με υπέρμετρα καλή προαίρεση θα έλεγε πως αυτό εξαρτάται από το πως θα δράσει στην δοσμένη, σημερινή συγκυρία η οποία δεν θα διαρκέσει για πολύ, όπου ανοίγεται μια πρωτόγνωρη δυνατότητα: αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε τώρα να συγκρουστεί με αυτούς που έχουν φέρει την χώρα στην σημερινή κατάντια της (με τους υπόλογους σ' αυτήν, μέσα κι έξω από τα σύνορα της), για να δώσει στον κόσμο αυτά που του αφαίρεσαν με την βια στα χρόνια του μνημονίου, μόνο αυτά κι όχι περισσότερα, θα είχε ένα ρεύμα λαού πίσω του που θα μπορούσε να φουσκώσει σαν τσουνάμι.

Όμως, δυστυχώς, ένας τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εννοηθεί μόνο ρομαντικά και αφηρημένα. Συγκεκριμένα, λοιπόν, ποιος ΣΥΡΙΖΑ, με ποίους στην ηγεσία και σε θέσεις κλειδιά θα έκανε κάτι τέτοιο; Στο κέντρο των τεκταινόμενων που οδηγούν σε μια νέα Βάρκιζα δεν βλέπουμε μόνο Βαρουφάκηδες να προσωποποιούν την μετενσάρκωση ενός ξεφτιλισμένου ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ πριν το εμετικό φαινόμενο της επάνδρωσης του με μπασταρδεμένα κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν φορέας μιας αρρώστιας που λέγεται καιροσκοπισμός. Μια αρρώστια, που μόνο την παγιδευμένη εργατική τάξη δεν μπορεί να μολύνει,  αργά ή γρήγορα και πάντα επώδυνα, μετατρέπει έναν πολιτικό οργανισμό με ευρύ λαϊκό έρεισμα σε αποκρουστικά αποστεωμένο ομοίωμα το εαυτού του. Όχι όμως πριν εξαπλωθεί γύρω του η σήψη από την αποσύνθεση του.


Το αναπότρεπτο αυτής της αποκρουστικής αποστέωσης εκφράζεται σαν θλιβερό πεπρωμένο για ένα λαό που δεν μπορεί να αποβάλλει την τάση να επιλέγει την πρόχειρη κι εύκολη λύση του προβλήματος του, η οποία είναι πάντα η λάθος λύση ακριβώς γιατί το πρόβλημα του δεν είναι ποτέ τόσο απλό κι εύκολο.

Μέχρι να φανεί το λάθος της επιλογής, ο άθλιος οπορτουνισμός του ενός, όπως περίπου είπε ο Φρήντμαν, είναι η πολιτική καταξίωση του άλλου.


Υγ

Ή "αυτός που για τον καποιον είναι οπορτουνιστής για κάποιον άλλον είναι καταξιωμένος, ικανός πολιτευτής"...