Μια παρατήρηση, η οποία δεν ξέρω αν ήταν αναμενόμενο να προκύψει τόσο νωρίς: η εσωτερική τριβή στο Σύριζα αφορά πλέον την διαμόρφωση δυό στρατοπέδων, το ένα από τα οποία, το κυρίαρχο (με εκφραστή τον Μπαρουφά-) υιοθετεί, πρακτικά αν όχι λεκτικά ακόμα, τον νεοφιλελευθερισμό, όπως κάνουν όλοι οι σοσιαλισταράδες απανταχού (μεταξύ των οποίων κι ο "άσπονδος εχθρός" του Σύριζα, Ντάισελμπλουμ), ενώ το άλλο εμμένει στην απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού, στο νέο μείγμα διαχείρισης, με διάφορους εκφραστές - όπως ο Μηλιός, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει μπεί στην άκρη, ενώ η ιδιότητα του ως υπεύθυνου της οικονομικής πολιτικής του Σύριζα έχει καταστεί... καλαμπούρι. Ο Τσίπρας κάνει το μπαλαντέρ, μολονότι οι επιλογές του σε πρόσωπα και χειρισμούς μιλάνε απο μόνες τους ως προς το που γέρνει.
Ή στροφή του Σύριζα στον νεοφιλελευθερισμό καθιστά θέμα αξιοπρέπειας την παραμονή στο οργανωτικό του πλαίσιο αυτών που μπορεί και να πίστεψαν πως μια ατζέντα που προσβάλει αυτό το δόγμα μπορεί να σταθεί μέσα στον νεοφιλελεύθερο θάλαμο αερίων που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αλλά θα την βρούνε κάπου αυτή την αξιοπρέπεια;
Ποιός αμφιβάλει;
[Διαβάστε το άρθρο των Σπύρου Λαπατσιώρα, Γιάννη Μηλιού και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου (αν έχετε υπομονή) παρακάτω]