το ξεφτισμένο πανωφόρι μου

Αν το ξεφτισμένο πανωφόρι μου δεν μαρτυρά πενία κι αδικία
Τότε κι η λάσπη στα παπούτσια μου δεν μαρτυρά αγένεια

Κι αν το μαύρο στην άκρη των νυχιών μου δε μαρτυρά κόπο και τίμια εργασία
Τότε και το άδειο πορτοφόλι μου δεν μαρτυρά απραγία



Αν το κραυγαλέο ψέμα τόσο συχνά μπορεί να έχει αξία και τιμή
Είναι γιατί και η σιωπή δεν κρύβει πάντα χρυσό

Μα κι αν οι εκτεινόμενες σχισμές ανάμεσα σε χείλη και βλέφαρα δεν σημαίνουν πάντα φιλικά, συντροφικά χαμόγελα
Τότε κι η θερμή χειραψία δεν μπορεί να είναι πάντα παγίδα



Όμως, το πρόβλημα παραμένει:

Αν και για ν' ανοίξει το μπουμπούκι της ελπίδας δεν χρειάζονται ψυχοτροπικά
Η επανάσταση μπορεί να καταλήξει σε πικρό φάρμακο...

 ... αν δηλαδή, εγώ που θα την αναγγείλω, είμαι παρανοϊκά μόνος μου στην κατοχή της αλήθειας και δεν νιώθω έντονη μοναξιά σε κείνο τον τόπο.

*