«Λεβεντιές» ή ψυχοπαθείς;

Το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, παρακάτω, δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο... (συνοπτικά και πολύ περιεκτικά, τους "τα χώνει" εκεί που θα πονούσαν αν δεν ήταν παντελώς αναίσθητα υποκείμενα...).

Δυο λόγια με αφορμή την εικόνα. 

Μπορεί να είναι μια αλληγορία σκλαβώματος... Τα φτερά πίσω από την γονυπετή φιγούρα δεν φαίνονται σαν συγκεκριμένο μέρος του σώματός της, αλλά μάλλον υπάρχουν σαν αφηρημένος υπαινιγμός της ευχής της... να πεταξει σαν άγγελος. Η γύμνια της γυναίκας , όμως, η οποία είναι σε επιβεβλημένη μάλλον γονυκλισία, με σκυμμένο το κεφάλι, και δέσμια ενώπιον του θεατή, την καθιστά αντικείμενο σαδιστικής "ηδονοβλεψίας".  Κι αυτό μπορεί να είναι συμβολικό για την τρέχουσα οικονομική, κοινωνική, ηθική, πολιτιστική (κι ό,τι άλλο θέλεις) αθλιότητα που χαρακτηρίζει τη χώρα μας και τα δεσμά που δεν αποτινάζει...

Είναι προφανές ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή, εκτός γενικά που αναπνέουμε σε μιαν ατμόσφαιρα στην οποία η οσμή της σήψης είναι αποπνικτική, που γίνεται και καταθλιπτική με την αίσθηση της ηθικής παρακμής μέσα  στην τρέχουσα  πολιτική καταισχύνη, φαίνεται να υπάρχει και μια μαζική ψυχολογία διαστροφής - ένας έντονος Σαδομαζοχισμός...Κι αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα, όταν γίνεται χαρακτηριστικό της δημόσιας ζωής. 

Φαίνεται λέω... 

Και φαίνεται, από τη αλαζονία τους κι από το γεγονός ότι αυτοί που κυβερνούν δείχνουν ικανοποιημένοι με τα έργα τους, παίρνουν «ηδονή» από την βιαιοπραγία που διαπράττουν με θύμα την πλειονότητα του λαού. Αλλά τα θύματα αυτής της βιαιοπραγίας το μόνο κοινό χαρακτηριστικό  με τον μαζοχιστή που δείχνουν να έχουν είναι η παθητικότητα τους, η άφεση και παράδοσή τους σ' αυτήν την διαστροφή. Ικανοποίηση δεν αισθάνονται. Υποφέρουν! Κι αυτή η μαρτυρία στην οποία υποβάλλονται έχει τα χαρακτηριστικά του βιασμού! Αυτοί λοιπόν που διαπράττουν την βιαιοπραγία δεν είναι σ' ένα "συναινετικό παιχνίδι" πολιτικού σαδομαζοχισμού. Λειτουργούν όπως ο ψυχοπαθής που κάνει το βίτσιο του καταστρέφοντας το θύμα του...(They are fucking sociopaths...).

*****

«Λεβεντιές»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

…Τα χρήματα που πλεονάζουν δεν θα ρωτήσουμε κανέναν για να τα δώσουμε σε αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη». Αυτή η λεβέντικη δήλωση είναι του πρωθυπουργού, του κ. Αλέξη Τσίπρα. Ειπώθηκε στις 13 Δεκέμβρη κατά την επίσκεψή του στη Νίσυρο και -υποτίθεται ότι- απευθυνόταν στον Σόιμπλε, στην τρόικα, στους θεσμούς.

Γιατί υποτίθεται; Διότι, τελικά, όπως όλες οι αντίστοιχες κι αυτή η δήλωση ήταν εσωτερικής κατανάλωσης. Σαν εκείνες τις παλιότερες. Με τα πεντοζάλια. Τις θυμάστε; Είκοσι μέρες μετά τα περήφανα «δεν θα ρωτήσουμε κανέναν», η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, δια του κ. Τσακαλώτου αυτή τη φορά, έστειλε την περίφημη επιστολή στους καλούς μας εταίρους. Εκεί να δείτε «λεβεντιά»! Εκεί να δείτε πεντοζάλι. Πάνω στα κάρβουνα! Αναστενάρικο…

«Επί της διαδικασίας -γράφει ο κ. Τσακαλώτος- αναγνωρίζω ότι μέτρα με δημοσιονομικές επιπτώσεις πρέπει να συζητούνται και να συμφωνούνται με τους θεσμούς, στο πλαίσιο των δεσμεύσεών μας από το μνημόνιο». Για όσους δεν κατάλαβαν, εκείνο το «δεν θα ρωτήσουμε κανέναν» πάει καλιά του…

Γιατί όχι μόνο θα ρωτάνε, αλλά και δεν πρόκειται να το ξανακάνουν. Και όχι μόνο δεν πρόκειται να το ξανακάνουν, αλλά δηλώνουν κιόλας την «απόλυτη δέσμευσή μας να παραμείνουμε συμμορφωμένοι με τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το μνημόνιο, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας της συνεργασίας με τους εταίρους μας». Και επίσης: «Οι ελληνικές Αρχές (…) βασίζονται στη διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του μνημονίου».

Αυτά ανέκαθεν στην Ελλάδα περιγράφονταν έτσι: Ξεφτίλα. Σήμερα, κάποιοι τα αποκαλούν «αριστερά»…

Πηγή: Εφημερίδα Real News 31/12/2016 (μέσω Ημεροδρόμου)