Το θέαμα ως πολιτική

             πηγή εικόνας red notebook 

Η περίπτωση κάποιου πολιτικού εκπροσώπου, πχ σαν τον κ Τατσόπουλο,  που κάνει το γύρο των μέσων ενημέρωσης με τρόπο  που θυμίζει άγρια ​​γάτα προθυμότερη από πρόθυμη να “μαρκάρει” την περιοχή της (ουρώντας όπου μπορεί), είναι απλώς ένα σύμπτωμα. Είναι αυτό που παράγεται από ένα πολιτικό οργανισμό που θέλει να είναι συγκεντρωτικός, αλλά ντρέπεται να το πεί. Πού  είναι συγκεντρωτικός, όπως κάθε αρχηγικό κόμμα, αλλά έχοντας κάποιες απωθημένες κομμουνιστικές καταβολές, διατηρεί ως πλαίσιο αναφοράς   την απόρριψη τού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Και τελικά καταλήγει να είναι αντιδημοκρατικός αντί να είναι αντι-συγκεντρωτικός. Εν ολίγοις, καταλήγει να είναι ένας οργανωτικός αχταρμάς, ο οποίος είναι τα μάλα βολικός για τον εκάστοτε αρχηγό. "Ούτως εχόντων των πραγμάτων", τα σωστά λόγια του Χρήστου Καραγιαννίδη, που παραθέτω παρακάτω απο το κείμενο "Η πολιτική ως θέαμα", ακούγονται άτοπα μέσα στο πολιτικό τους πλαίσιο.  Λέει, κι έχει δίκιο: Η ευκολία του γραψίματος δυο γραμμών που γίνονται κεντρικά ζητήματα στα δελτία των οκτώ μετατρέπει την πολιτική πραγματικότητα σε επιθεωρησιακη κωμωδία. Υπάρχει ο μύθος της αμεσότητας με τον «λαό» που εκφράζεται δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και που μαθαίνει από πρώτο χέρι τις εξελίξεις. Μόνο που αυτό απέχει πολύ από το να θεωρηθεί δημοκρατικό και, πολύ περισσότερο, από το να είναι αριστερό. Οι συλλογικές αποφάσεις, τα ψηφισμένα κείμενα, οι θέσεις ενός κόμματος της αριστεράς γίνονται καρικατούρες και διαστρεβλώνονται, αποκόπτονται με αποτέλεσμα ο καθένας και η καθεμία να λειτούργει ανεξέλεγκτα παραβλέποντας τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμέτοχη του/της σε έναν οργανωμένο συλλογικό φορέα. Λέει, κι έχει δίκιο: Η πολιτική διαβούλευση δε μπορεί να γίνεται μέσω της ανταλλαγής like στο Facebook, ούτε με retweets. Εκτός αν τελικά πιστεύουμε ότι οι πιο «σημαντικοί» άνθρωποι είναι αυτοί που απλά «πουλάνε», που φωτογραφίζονται χιλιάδες φορές κι έχουν τέλος πάντων μια αγοραία σχέση με την επικαιρότητα και την κοινωνία. Σωστά τα λέει. Το πρόβλημα βέβαια είναι σε ποιόν τα λέει… Αν τα λέει σε μας, τότε έχουμε νέα γι αυτόν: Το ξέρουμε! Αν τα λέει για να τ΄ακούσουν κι οι σύντροφοι του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τότε πάλι έχουμε νέα γι αυτόν: Το ξέρουνε! Η εισαγωγή της θεατρικότητας στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, ο "εμπλουτισμός" του προφίλ του με θεαματικούς εντυπωσιασμούς, αποτελεί επιλογή των επιτελικών κλιμακίων του κόμματος του. Παρότι δεν βρίσκω το πολιτικό θέαμα του ΣΥΡΙΖΑ ψυχαγωγικό, και μολονότι αυτό που εννοώ ως ανατροπή δεν έχει κοινή τομή με αυτό που εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αν το θέαμα του έφερνε ευρύτερη ακροαματικότητα, αν “συγκινούσε”, ή καλύτερα, αν κινητοποιούσε ένα διευρυνόμενο κοινό σε ριζοσπαστική, ανατρεπτική κατεύθυνση, θα έλεγα "με γεια του και χαρά του". Αλλά δυστυχώς αυτό προϋποθέτει  την ύπαρξη “δραματουργών” που έχουν κάτι ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό να πουν.    Αλίμονο όμως όταν το  έλλειμμα ριζοσπαστικής, ανατρεπτικής ουσίας αποζημιώνεται με ένα θέατρο  φλυαρίας, ή μ' ένα φλύαρα ανούσιο εντυπωσιασμό που καταντά πολιτική φτώχεια...