Το Σώμα του Κηφήνα

Το σώμα μου ακρωτηριασμένο
Δέσμιο στο κρεβάτι σ' ένα θάλαμο νοσοκομείου με θέα
Τα σφαγεία. Και μέσα-έξω οι φωνές που αρνούνται τον εντοπισμό τους

Μια άδεια  αναπηρική καρέκλα
Τι θυμάται έξω από τη τζαμαρία εστιατορίου
Απέναντι από τους κάδους σκουπιδιών;

Κι αυτές οι μανιακές φωνές, άραγε βγαίνουν απ' τα στόματα Ασωμάτων;
Επί ώρες,  έτρεχα ολοζώντανος και μοναχός μου στη σιωπή
Κι η οχλαγωγία,  σαν ηχώ του παγωμένου απογεύματος

Να με καταδιώκει με το εκκωφαντικό κενό  της, μακριά από το μαρτύριο
Της ανάκρισής μου δίχως ερωτήσεις... Πώς ν' αποκριθώ;
Αμείλικτη η προσπέλαση στην αδρανή μου απορία...

Σκέφτομαι; Ναι -  σαν άδικα κατηγορούμενος κηφήνας
Που πανικόβλητος δεν ξέρει πού είναι το όριο του τρόμου του
Όταν ασφυκτιά στην κάπνα της κλοπής μελιού  που δεν σου ανήκει

Είμαι ο παρεξηγημένος αντιήρωας, ο στήμονας του άνθους
Που για τον ύπερό μου, την θεά-βασίλισσα μου, δίχως άμυνες πεθαίνω
Καθώς εκρήγνυνται τα όργανα της  γενετήσιας ορμής  μου μες στον κόλπο της 

Και θέλεις τώρα  να σου παραδώσω και το πνεύμα μου. Προς τι;
Για χάρη μιας παραγωγής της σχιζοφρένειας σου, που αγνοεί το νόημα
Του έρωτα όταν χωρίς φραγμό εξιλεώνεται με την αναπαραγωγή της άνοιξης;

***


Η εικόνα του «δέσμιου στο κρεβάτι νοσοκομείου με θέα τα σφαγεία» δανεισμένη από τον Samuel Becket. Το ποίημα, με έναυσμα από μία κριτική του Alain Badiou στο έργο του Becket, μεταφρασμένη εδω
Η παρομοίωση του κηφήνα με «στήμονα άνθους» από κείμενο του Στράτου Σαραντουλάκη, Μελισσοκόμου.(http://melissokomianet.gr/pareksigimenos-kifinas/)
Φωτό δανεισμένη από εδώ