‘Αληθινά αυτός είναι τρόμος’ είπε σιγανά...

Aποσπασμα  από το πολύ ενδιαφέρον post του σφυροδρέπανου που διαβάζεται σαν παραμύθι, αλλά δεν είναι...

"[..] ένας μεταλλωρύχος ονόματι Σανταμπουντίνοφ ανέβηκε ντροπαλά στο βήμα. ‘Σύντροφοι’ ξεκίνησε νευρικά ‘δεν μπορώ να μιλήσω τόσο καλά όσο οι σύντροφοι που μίλησαν αλλά θα σας παρακαλούσα να με ακούσετε’. Ο Σανταμπουντίνοφ εξήγησε ότι ήθελε να πει ‘ορισμένα λόγια για το λατομείο μου που σήμερα δίνει στη χώρα τόσο πολύ χαλκό’. Ο ίδιος ‘βρέθηκε στην ολομέλεια κατά λάθος’ και μέχρι σήμερα δεν είχε συναντήσει  ποτέ τον επικεφαλής του συνδικάτου του. Οι συνδικαλιστικοί υπεύθυνοι σπάνια επισκέπτονταν τις εγκαταστάσεις του και όταν το έκαναν ποτέ δεν πήγαιναν κάτω στα πηγάδια. Το τοπικό συνδικάτο προσπαθούσε να βοηθήσει τους εργάτες αλλά ‘τα πράγματα δεν γίνονταν πάντα σωστά ειδικά όταν παρέμβαιναν δολιοφθορείς’, Και το 1936 ‘είχαμε πολλές δολιοφθορές’. Δεκαέξι μεταλλωρύχοι είχαν σκοτωθεί, τέσσερις μόνο στους τελευταίους τέσσερις μήνες. Πολύ περισσότεροι είχαν τραυματιστεί, τυφλωθεί και σακατευτεί σε ατυχήματα. ‘Αληθινά αυτός είναι τρόμος’ είπε σιγανά ο Σανταμπουντίνοφ. Ακόμη χειρότερα οι υπεύθυνοι δεν έδειχναν να νοιάζονται. Στα πλαίσια της πολιτικής εκπαίδευσης ο κομματικός οργανωτής δεν έκανε τίποτε άλλο από το να διαβάζει δυνατά την εφημερίδα. ‘Μας λέει παραμυθάκια’ είπε ο Σανταμπουντίνοφ με αποστροφή. ‘Και γι αυτό κερδίζει 400 ρούβλια το μήνα’. Ο διευθυντής του ορυχείου δεν ανταποκρινόταν και είχε στο τσεπάκι του το γραμματέα της ΚΟΒ. Ο διευθυντής του είχε δώσει πρόσφατα 4,000 ρούβλια και μια ωραία γούνα την οποία επιδείκνυε στα παγωμένα λατομεία. Ο Σανταμπουντίνοφ έγραψε επανειλημμένα σε διάφορους υπεύθυνους αλλά κανείς δεν ανταποκρίθηκε. Τελικά μάζεψε όλα τα αντίγραφα από τα γράμματα του τα έβαλε σ’ έναν αυτοσχέδιο φάκελο από παλιές εφημερίδες και έστειλε το πακέτο στον Ν. Γιεζόφ τον επικεφαλής του Επιτροπάτου Εσωτερικών Υποθέσεων (NKVD). ‘Δεν έλαβα κάποια απάντηση αλλά ξαφνικά αισθάνθηκα ότι κάτι γίνεται’ σημείωσε με ικανοποίηση ο Σανταμπουντινοφ. ‘Πριν από πέντε μέρες η Κομματική Εξελεγκτική Επιτροπή απαίτησε να δει τον διευθυντή και τον γραμματέα της ΚΟΒ.’ Η καταγγελία του Σανταμπουντίνοφ ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει μια έρευνα για τον διευθυντή και τον γραμματέα της ΚΟΒ. Κατηγορούμενοι για ‘δολιοφθορά’ κατά πάσα πιθανότητα είχαν παρόμοια τύχη με αναρίθμητα άλλα θύματα του τρόμου. Ωστόσο για τον Σανταμπουντίνοφ ποιος αν όχι αυτοί οι ‘δολιοφθορείς’  με τα γούνινα παλτά έπρεπε να λογοδοτήσουν για τους νεκρούς και σακατεμένους μεταλλωρύχους. [...]"

Εικόνες Ευτοπίας

1

2

3 

4

 

5 

6 

(original images 1,2,3 from 123rf;  4,5,6 from pixdaus.com)

σας αρεσει ο σολομός του Ατλαντικού;

ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ: «Σε εξήντα μέρες θα αρχίσει η διάθεση του γενετικά μεταλλαγμένου σολομού στην αμερικανική αγορά (...) ο οργανισμός ελέγχου τροφίμων των ΗΠΑ χαρακτηρίζει το νέο είδος "ασφαλές" (...) ο σολομός του Ατλαντικού ενισχύθηκε με ένα γονίδιο ενός άλλου είδους σολομού που ονομάζεται Σινούκ και συναντάται στον Ειρηνικό Ωκεανό (...) το συγκεκριμένο γονίδιο είναι διπλά μεταλλαγμένο (...) ο γονιδιακός διακόπτης βρίσκεται στο DNA ενός άλλου ψαριού -πρόκειται για ένα είδος γατόψαρου (...) ο διακόπτης αυτός χρησιμοποιείται για την επίσπευση του χρόνου που απαιτείται για την ανάπτυξή του (...) 16 μήνες είναι ο χρόνος που απαιτείται για να φτάσει ο μεταλλαγμένος σολομός στο ιδανικό για κατανάλωση βάρος ενώ ο κανονικός σολομός χρειάζεται 3 χρόνια (...) σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου Πέρντιου της Ιντιάνα εάν 60 μεταλλαγμένοι σολομοί δραπέτευαν σε φυσικό περιβάλλον μέσα σε διάστημα 40 γενεών θα είχαν αφανίσει τους φυσικούς εξαδέλφους τους» (στα ΝΕΑ).

***

 Η ιστορία με το μεταλλαγμένο σολομό (όσο κι αν είναι αδιάφορη για τα εργατόσπιτα που δεν ξέρουν καν τι είναι ο σολομός) είναι αποκαλυπτική για το μέλλον της ίδιας της ζωής όσο το καπιταλιστικό κέρδος θα είναι αυτό που θα καθορίζει την εξέλιξη. Για να κερδίσουν τώρα (και πάντα με όρους «τώρα» λειτουργεί το κεφάλαιο) οι καπιταλιστές δε διστάζουν να καταστρέψουν την ίδια τη ζωή. (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ)

Ψιθυριστά

Louis Aragon

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που φτύνουν στη σούπα

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που άλλο δεν κάνουν απ’ το να μιλάν

 Ή να χαμογελάν

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που γλείφουν τις σελίδες των βιβλίων

 Με το πρόσχημα πως τις γυρνάν

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που συνέχεια με ρωτάν

 Που έχω σκοπό να περάσω το βράδυ μου

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που κλάνουν

 Ιδίως όσους κλάνουν διανοητικά

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που ζέχνουνε το σκόρδο

 Τους βυρσοδέψες και τους μοναχούς

 Τα φράγκα τα σκατά την προθυμία

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που παραπατούν κοιτώντας τις γυναίκες

 Κάπως υπερβολικά επιδεικτικά

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

 Που υποκρίνονται πως νομοθετούν και κανονίζουν τη ζωή μου

 Το χρόνο μου τα γούστα μου τα εκφραστικά μου λάθη

 Που ενώ δεν τολμούν να κοροϊδέψουν την ακατάσχετη φλυαρία

 Ενός κυρίου του κόσμου με ευγένεια

 Βρίσκουν κακή ακόμα και την πιο ταπεινή

 Από τις σκέψεις μου

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους σας λέω

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

 Γιατί είν’ ανυπόφορα περιορισμένοι και χαζοί

 Γιατί γευματίζουν και δειπνούν σε προκαθορισμένες ώρες

 Από τους γονείς τους γιατί πηγαίνουν στο θέατρο στο σχολείο

 Στην επιθεώρηση της δεκάτης τετάρτης Ιουλίου

 Γιατί παντρεύονται ταξιδεύουν για το μήνα του μέλιτος

 Σπέρνουν νόμιμα παιδιά

 Που θα καταχωρηθούν στο ληξιαρχείο την ορισμένη μέρα

 Θα γίνουν στρατιώτες πουτάνες κατά παραγγελία

 Δημόσιοι υπάλληλοι

 Συνοδοί της ανάγκης στα πιο διαφορετικά σαλέ

 Γιατί μόλις τελειώσουν όλα αυτά τα ξαναρχίζουν

 Γιατί απ’ όλα τ’ ανεγκέφαλα αισθήματα

 Το αίσθημα της οικογένειας δεν είναι μονάχα

 Το πιο διαδεδομένο μα και το πιο

 Αηδιαστικό και μπορώ να σε γαμώ μπορώ να σε χτυπώ

 Και παρόλ’ αυτά να είναι τόσο ευγενικό εμπρός παιδιά

 Δεν πα να λένε έπειτα

 Σκαρώνουν πνευματώδη λόγια και φάρσες

 Μαθαίνουν πότε χρειάζεται το παραμύθι πότε το κομπλιμέντο

 Διότι όλοι αυτοί οι κουραμπιέδες

 Όταν μου τη βιδώνει να μην κάνω τίποτα με τον τρόπο τους

 Επιχειρηματολογούν κι εκπλήσσονται

 Επειδή τους ξερνάω κατάμουτρα

 Επειδή σηκώνω τους ώμους αδιάφορα

 Μπροστά στους βόες των γυναικών τους

 Στα στεφάνια των κανακάρηδων τους

 Στα διαμερίσματα της μπάκας τους

 Επειδή εγώ δεν τα ‘χω καλά με το δήμαρχο ούτε με την πατρίδα

 Επειδή εγώ δεν κρύβω τον τρόμο που μου προκαλούν

 Επειδή

 Δεν αγαπώ τους ανθρώπους  

πηγή  noborders society  (Eυχoμαι καλή δύναμη στο νέο ιστολόγιο "για τη κοινωνία του αύριο, σε πείσμα της κοινωνίας του σήμερα")

If only people were less indifferent and more courageous…

“[….] sometimes people want to be stupid and do not want to know the truth.

And it shows that something called Occam’s razor is true. And Occam’s razor is not a razor that men shave with but a law, and it says

Entia non sunt multiplicanda praetor necessitate

Which in Latin it means

No more things should be presumed to exist than are absolutely necessary.

Which means a murder victim is usually killed by someone known to them […]”

(“The Curious Incident of the Dog in the Night-time”, Mark Hatton 2004).

We know the murderer

We know the victim too

We know why he has committed the murder

We know why he’s is getting away with it too

We know that he will do it again, and again

We know that some are running scared

But no one seems to bat an eyelid over here

And this is the murder mystery…

So I shall presume to know no more than is absolutely necessary:

·         Nobody gives a fuck about the victim

·         Nobody has the guts to do anything about it, even if they did care about the victim

The name of the game is connivance.  

Το «νερό» μπήκε στ' αυλάκι!

Blood sucker

Blood suckers take a variety of forms, many of them parasitic, from small invertebrates to larger mammals. Specialised features, such as the vampire bat's front teeth or the proboscis of the mosquito, help puncture the skin of their victim and there may also be chemical activity to prevent the victim's blood from clotting and ceasing to flow. Blood is full of nutrients, which makes it an attractive option for an easy meal.

image, text above from http://www.bbc.co.uk/nature/adaptations/Hematophagy

_______

red rock views: Hematophagy = αιματοφαγία... 

are you talking about capitalism?

___________________________

ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ: «Επειτα από πολλές προσπάθειες και άπειρα δημοσιονομικά μέτρα το νερό μπήκε στο αυλάκι, οι τεθέντες δημοσιονομικοί στόχοι φαίνεται να ικανοποιούνται με το παραπάνω και η νέα χρονιά, το 2013, μπορεί να ξεκινήσει από καλύτερη αφετηρία (...) Από εδώ και πέρα η έξοδος από την κρίση είναι ζήτημα συνέπειας και σταθερότητας» (στο ΒΗΜΑ).
ΜΠΟΥΝΑΜΑΣ: «Η νέα φορολογική κλίμακα και η κατάργηση του αφορολόγητου των τέκνων και των 5.000 ευρώ αυξάνει τον παρακρατούμενο φόρο. Αυτό οδηγεί σε νέες εισοδηματικές απώλειες μισθωτούς και συνταξιούχους» (στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ).
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΧΟΣ: «Το Ταμείο των ελεύθερων επαγγελματιών δεν εισπράττει εισφορές, ενώ το ΙΚΑ καταγράφει τη μεγαλύτερη διαρροή πόρων που έχει συναντήσει στην ιστορία του (...) Από τον Μάρτιο του 2009 έως τον αντίστοιχο μήνα του 2012 το ΙΚΑ έχασε περίπου 390.000 ασφαλισμένους, 62.452 εργοδότες κοινών επιχειρήσεων και 23.969 οικοδομοτεχνικές εταιρείες (...) Την ίδια περίοδο επιβαρύνθηκε με διπλάσιο κόστος συνταξιοδοτικών δαπανών λόγω του κύματος συνταξιοδοτήσεων που προκλήθηκε από τις απολύσεις και τη μεταρρύθμιση, που ενώ στα χαρτιά εξασφαλίζει οικονομίες (...) στην πράξη (...) επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τα Ταμεία (...) Τα στοιχεία ίσως να επιβεβαιώσουν τις Κασσάνδρες που βλέπουν νέα αναγκαστική μείωση των συντάξεων της τάξεως του 5% έως 8% μέσα στην άνοιξη» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ: «Οι φορολογούμενοι αντιμετωπίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ ως κλέφτες (...) Θεωρούνται εκ των προτέρων φοροφυγάδες και αναλόγως αντιμετωπίζονται, ενώ η πραγματική φοροδιαφυγή παραμένει στο απυρόβλητο (...) Οι σχέσεις του πολίτη με την Εφορία κατέληξαν στο σημείο μηδέν. Ο πρώτος αισθάνεται ότι το Δημόσιο τον κλέβει, τα χρήματα που πληρώνει δεν πιάνουν τόπο και σπαταλιούνται, οι κυβερνήσεις επιβαρύνουν τα εύκολα θύματα, ενώ οι φοροφυγάδες συνεχίζουν να πλουτίζουν» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).
ΦΑΤΕ ΜΑΤΙΑ ΨΑΡΙΑ: «Μειωμένος έως και 50% κατά μέσον όρο ήταν ο τζίρος των εμπορικών καταστημάτων την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012 και την παραμονή των Χριστουγέννων σε όλη την Ελλάδα. Αν και ο κόσμος που κατέβηκε στην αγορά ήταν περισσότερος από πέρυσι, οι έμποροι "κάνοντας ταμείο" είδαν τις εισπράξεις τους σημαντικά φτωχότερες σε σχέση με πέρυσι» (στα ΝΕΑ).
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ...ΜΕΛΛΟΝ: «Η φυματίωση επιστρέφει από το παρελθόν και απειλεί χιλιάδες ζωές σε ολόκληρο τον πλανήτη (...) Το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μολυνθεί από τον βάκιλο της φυματίωσης και η κατάσταση μπορεί να τεθεί σύντομα εκτός ελέγχου» (στο ΕΘΝΟΣ).

_____

Χωρίς ανάπαυλα

Το νερό μπήκε στ' αυλάκι! Το βεβαιώνει το «Βήμα» εκφράζοντας την ικανοποίηση της αστικής τάξης για το γεγονός ότι οι περικοπές δαπανών (δηλαδή δικαιωμάτων) και οι εισπράξεις (δηλαδή οι φόροι) καταγράφονται ήδη ως θετικό αποτέλεσμα στο κρατικό ταμείο. Γεγονός που επιτρέπει στο κράτος των καπιταλιστών να επαναχρηματοδοτήσει ένα νέο κύκλο κερδοφορίας του κεφαλαίου.

***

Στο μεταξύ, η ζωή τραβάει το δρόμο της: Το καπιταλιστικό κέρδος αυξάνει και πληθαίνει με το αίμα των εργατών. Η πρώτη είδηση που μάθαμε ενώ δεν είχαν τελειώσει ακόμα οι γιορτινές μέρες ήταν για έναν εργάτη που χτες μέσα στη μαύρη νύχτα, στις 3.30 πρωινή, βρέθηκε βαριά τραυματισμένος στο ορυχείο της Μαυροπηγής δίπλα στον γιγάντιο εκσκαφέα Ε3. Σύμπτωση: Μια μέρα πριν είχαμε φιλοξενήσει στο πόρταλ «902.gr» ένα βίντεο που πήραμε από το «kozan.gr» με τις ευχές του συγκεκριμένου συνεργείου εργατών για «υγεία για όλους και δουλειά για τα παιδιά»...

***

Σε πείσμα όσων βλέπουν στα κυβερνητικά μέτρα κάτι πρόσκαιρο - άντε και κάτι λάθος που αφορά σε μια κακή διαχείριση, πρόβλημα που μπορεί να λυθεί με αλλαγές στα πρόσωπα των διαχειριστών και στο περίφημο «μείγμα πολιτικής», η ανάλυση των μέτρων αναδεικνύει μια καλά μελετημένη στρατηγική που είναι σε εξέλιξη κι έχει παρονομαστή όλων των μέτρων τα κέρδη για το κεφάλαιο, τις απώλειες για το λαό.

***

Το κλάμα που περισσεύει αυτές τις μέρες - για το «θάνατο του εμποράκου» και τη φοροληστεία - κρύβει το γεγονός ότι αυτές οι εξελίξεις είναι φυσιολογικές για το ίδιο το σύστημα που βασίζεται στο θάνατο του κάθε εμποράκου (αλλιώς, πώς θα γίνουν τα μονοπώλια του εμπορίου πιο ισχυρά μονοπώλια;) και στη μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης (η φοροληστεία είναι κι αυτή τρόπος αρπαγής του μισθού που τελικά αποδίδεται μέσα από τις κρατικές ενισχύσεις στον καπιταλιστή).

***

Για να επιστρέψουμε στο ...μέλλον, η είδηση είναι μία: Η επιστροφή της φυματίωσης - συνώνυμο της φτώχειας άλλοτε, στοιχείο - απόδειξη και σήμερα ότι ένα σύστημα που βασίζει την κερδοφορία των λίγων στην αρπαγή του παραγόμενου πλούτου από τους πολλούς, κουβαλάει μαζί του το θάνατο. Κι αυτό είναι στρατηγική επιλογή. Η εργατική δύναμη είναι αναλώσιμο εμπόρευμα.
Σ' αυτήν την προοπτική μπορείς να αντιπαραθέσεις μόνο μία επίσης συνολική στρατηγική. Αυτήν που προβλέπει την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και ιδιοποίησης στα βασικά μέσα παραγωγής και οδηγεί στην απελευθέρωση των τεραστίων δυνατοτήτων των διαρκώς αναπτυσσόμενων παραγωγικών δυνάμεων.
Μ' αυτή τη στρατηγική το ΚΚΕ επιμένει να τα δίνει όλα για την οργάνωση της εργατικής τάξης, γεγονός που συγκεντρώνει τα πυρά όλων όσοι μανιασμένα πασχίζουν να δώσουν φιλί ζωής σ' ένα σύστημα που το ψυχορράγημά του απειλεί να το μετατρέψει σε τέλος της ανθρωπότητας. Το αντιδιαλεκτικό μιας τέτοιας απειλής προδιαγράφει και την ήττα τους. Και επειδή ανάμεσα στη σαπίλα του καπιταλισμού και την επαναστατική προοπτική δεν υπάρχει χώρος να σταθούν οι κομπογιαννίτες που πλασάρουν έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, οι μάχες προβλέπονται οξύτατες και χωρίς ανάπαυλα.

rizospastis

laughter out of dead bellies

 I received a comment on a previous post in which i use a quotation from Ezra Pound. It asked: "did that (having been a fascist) make him a bad poet?"

My answer is unequivocally "No". 

He was one of the greatest of his time. Although he was not a pacifist,  the greatness of his pen, at times, escapes his ideology. 

two instances:

      "These Fought in Any Case"

These fought in any case,
and some believing
pro domo, in any case .....

Died some, pro patria,
walked eye-deep in hell
believing in old men's lies, then unbelieving
came home, home to a lie,
home to many deceits,
home to old lies and new infamy;
usury age-old and age-thick
and liars in public places.

Daring as never before, wastage as never before.
Young blood and high blood,
fair cheeks, and fine bodies;

fortitude as never before

frankness as never before,
disillusions as never told in the old days,
hysterias, trench confessions,
laughter out of dead bellies.

 ________

Lament of the Frontier Guard

By the North Gate, the wind blows full of sand,

Lonely from the beginning of time until now!

Trees fall, the grass goes yellow with autumn.

I climb the towers and towers

to watch out the barbarous land:

Desolate castle, the sky, the wide desert.

There is no wall left to this village.

Bones white with a thousand frosts,

High heaps, covered with trees and grass;

Who brought this to pass?

Who has brought the flaming imperial anger?

Who has brought the army with drums and with kettle-drums?

Barbarous kings.

A gracious spring, turned to blood-ravenous autumn,

A turmoil of wars-men, spread over the middle kingdom,

Three hundred and sixty thousand,

And sorrow, sorrow like rain.

Sorrow to go, and sorrow, sorrow returning,

Desolate, desolate fields,

And no children of warfare upon them,

No longer the men for offence and defence.

Ah, how shall you know the dreary sorrow at the North Gate,

With Rihoku's name forgotten,

And we guardsmen fed to the tigers.

Paul Lafargue : Αναμνήσεις απο τον Karl Marx

…Τον συνόδευα για χρόνια στις βραδινές του βόλτες στο Hampstead Heath, ήταν κατά την διάρκεια αυτών των περιπάτων μέσα από τα λιβάδια που με μόρφωσε οικονομικά. Ανέπτυσσε μπροστά μου, χωρίς πιθανόν να το είχε προσέξει, όλο το περιεχόμενο του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου καθώς το συνέγραφε.

Κάθε φορά μόλις επέστρεφα σημείωνα με δικά μου λόγια ότι είχα μόλις ακούσει, στην αρχή έπρεπε να κάνω μεγάλη προσπάθεια για να ακολουθήσω τον τόσο σύνθετο και βαθύ συλλογισμό του Μαρξ. Δυστυχώς έχασα αυτές τις πολύτιμες σημειώσεις, μετά την Κομμούνα η αστυνομία λεηλάτησε και έκαψε τα χαρτιά μου στο Παρίσι και στο Μπορντό.

Λυπάμαι κυρίως για την απώλεια των σημειώσεων που κράτησα ένα βράδυ όταν ο Μαρξ μου είχε εκθέσει, με αυτό τον ιδιαίτερό του πλούτο αποδείξεων και στοχασμών, τη μεγαλοφυή θεωρία του για την ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Είχα την εντύπωση ότι ένα πέπλο διαλύθηκε μπροστά από τα μάτια μου. Για πρώτη φορά αισθανόμουν καθαρά τη λογική της παγκόσμιας ιστορίας και μπορούσα να αναγάγω στις υλικές τους αιτίες τα φαινόμενα της ανθρώπινης κοινωνικής ανάπτυξης και σκέψης, τα οποία έμοιαζαν τόσο αντιφατικά στην επιφάνεια. Είχα θαμπωθεί και διατήρησα αυτή την εντύπωση για χρόνια.

Την ίδια αίσθηση δοκίμασαν και οι σοσιαλιστές της Μαδρίτης όταν, με τα αδύναμα μέσα μου, ανέπτυξα μπροστά τους αυτή την θεωρία, την πιο μεγαλοφυή των θεωριών του Μαρξ και, δίχως καμία αμφιβολία, μια από τις πιο μεγαλοφυείς που συνέλαβε ποτέ ανθρώπινο μυαλό.

Ο εγκέφαλος του Μαρξ ήταν οπλισμένος με σωρεία από γεγονότα προερχόμενα από την ιστορία και τις φυσικές επιστήμες , καθώς και από φιλοσοφικές θεωρίες, γνώσεις και παρατηρήσεις συσσωρευμένες στην πορεία μιας μακράς διανοητικής εργασίας, τις οποίες μπορούσε να χρησιμοποιεί θαυμάσια. Μπορούσαμε να τον ρωτήσουμε οποτεδήποτε και για οτιδήποτε : ήμασταν σίγουροι ότι θα λαμβάναμε την πιο ικανοποιητική απάντηση που μπορούσαμε να ευχηθούμε, πάντοτε συνοδευμένη με φιλοσοφικούς στοχασμούς γενικής εμβέλειας. Ο εγκέφαλός του ήταν όπως ένα πολεμικό σκάφος αραγμένο στο λιμάνι, αλλά υπ’ ατμόν , πάντοτε έτοιμο να φύγει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση στον ωκεανό της σκέψης.

Βέβαια το Κεφάλαιο φανερώνει μια διάνοια υπέροχου σθένους και καταπληκτικής γνώσης, αλλά για μένα, όπως για όλους όσοι γνώρισαν τον Μαρξ από κοντά, ούτε το Κεφάλαιο ούτε κανένα άλλο γραπτό του δεν αναδεικνύει όλο το εύρος της μεγαλοφυΐας και της γνώσης του. Υπερείχε κατά πολύ των έργων του.

… Ο Μαρξ δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος με την εργασία του, πάντοτε έκανε αλλαγές και πάντοτε έβρισκε ότι οι εκφράσεις του υπολείπονταν των εννοιών που ήθελε να αποδώσει.

Ο Μαρξ συνένωνε τα δύο προσόντα του μεγαλοφυούς στοχαστή. Δεν είχε όμοιό του στο να ξεχωρίζει το αντικείμενο στα διάφορα στοιχεία του και κατόπιν να το ανασυνθέτει με δεξιοτεχνία σε όλες του τις λεπτομέρειες και στους διαφορετικούς τύπους ανάπτυξής του, ανακαλύπτοντας τις εσωτερικές τους σχέσεις. Οι αποδείξεις του δεν στηρίζονταν σε αφαιρέσεις, όπως τον κατηγόρησαν οι ανίκανοι να σκεφτούν οικονομολόγοι. Δεν χρησιμοποιούσε την μέθοδο των γεωμετρών , οι οποίοι, αφού πήραν τους ορισμούς τους από τον περίγυρό τους, κάνουν ολοκληρωτική αφαίρεση από την πραγματικότητα όταν πρόκειται να συναγάγουν συμπεράσματα. Δεν θα βρούμε στο Κεφάλαιο απομονωμένο ορισμό, απομονωμένη διατύπωση, αλλά μια σειρά ενδελεχών αναλύσεων, που αποδίδουν τις πιο ευφυείς αποχρώσεις στους πιο μικρούς αναβαθμούς.

Ο Μαρξ εκκινεί από την επισήμανση αυτού του προφανούς γεγονότος, ότι δηλαδή ο πλούτος της κοινωνίας όπου κυριαρχεί ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, παρουσιάζεται σαν ένα τεράστιος σωρός από εμπορεύματα. Το εμπόρευμα-γεγονός συγκεκριμένο και όχι μαθηματική αφαίρεση- είναι λοιπόν το βασικό συστατικό , το κύτταρο του κεφαλαιοκρατικού πλούτου. Ο Μαρξ παίρνει το εμπόρευμα, το πραγματεύεται από όλες τις πλευρές , φωτίζει το εσωτερικό του, ανακαλύπτει το ένα μετά το άλλο όλα του τα μυστικά-για τα οποία οι επίσημοι οικονομολόγοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα-, αν και είναι περισσότερα και πιο άβατα από τα μυστήρια της καθολικής θρησκείας. Αφού εξετάσει το εμπόρευμα σε όλες του τις εκφάνσεις, ανακαλύπτει τις σχέσεις του με τα άλλα εμπορεύματα κατά την ανταλλαγή και ανέρχεται, εν συνεχεία, στην παραγωγή του και στις ιστορικές προϋποθέσεις αυτής της παραγωγής. Εξετάζοντας τους διαφορετικούς τύπους εμπορεύματος , δείχνει πως περνάει από τον ένα τύπο στον άλλο , πως ο ένας δημιουργεί με αναγκαίο τρόπο τον άλλο. Η λογική ανάπτυξη των φαινομένων παρουσιάζεται με μια τόσο τέλεια τέχνη, που θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι είναι αποκύημα της φαντασίας του Μαρξ , και παρόλα αυτά είναι βγαλμένη από την πραγματικότητα , είναι η έκφραση της πραγματικής διαλεκτικής του εμπορεύματος.

… Ο Μαρξ, ο οποίος είχε ξεκινήσει ως ένας από τους αρχηγούς της ριζοσπαστικής αστικής τάξης, βρέθηκε εγκαταλελειμμένος από τότε που η αντίθεσή του έγινε αποφασιστική, ενώ τον μεταχειρίστηκαν ως εχθρό μόλις έγινε κομμουνιστής. Αφού τον είχαν υβρίσει, συκοφαντήσει, παγιδεύσει και απελάσει από τη Γερμανία, οργάνωσαν εναντίον του και ενάντια στις εργασίες του τη συνωμοσία της σιωπής. Η 18η Μπρυμαίρ, που αποδεικνύει ότι από όλους τους ιστορικούς και πολιτικούς του 1848 ο Μαρξ ήταν ο μόνος που κατάλαβε τις πραγματικές αιτίες και προέβλεψε τις συνέπειες του πραξικοπήματος της 2ας Δεκεμβρίου του 1851, αγνοήθηκε εντελώς. Παρόλο τον επίκαιρο χαρακτήρα του έργου, ούτε μια αστική εφημερίδα δεν το ανέφερε.

Η Αθλιότητα της Φιλοσοφίας, απάντηση στην Φιλοσοφία της Αθλιότητας του Προυντόν , καθώς και η Συμβολή στην κριτική της Πολιτικής Οικονομίας, είχαν την ίδια τύχη. Αλλά η Διεθνής και η εμφάνιση του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου έσπασαν αυτή την συνωμοσία της σιωπής που είχε διαρκέσει σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. Ήταν αδύνατο να αγνοείς πλέον τον Μαρξ. Η Διεθνής μεγάλωνε και κατακτούσε τον κόσμο με τον αντίκτυπο της δράσης της. Ο Μαρξ κρατιόταν στο βάθος και άφηνε τους άλλους να δρουν. Ωστόσο σε λίγο κανένας πια δεν θα αγνοούσε ότι ήταν αυτός που βρισκόταν από πίσω.

Στην Γερμανία το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ιδρύθηκε και ανδρώθηκε ως το σημείο να γίνει μια δύναμη με την οποία ο Μπίσμαρκ (Bismarck) φλέρταρε πριν περάσει στην καταστολή. Ο Σβάιτσερ (Schweitzer) οπαδός του Λασάλ (Lassalle) , δημοσίευσε μια σειρά άρθρων που ο Μαρξ εκτιμούσε πολύ και στα οποία γνωστοποιούσε το Κεφάλαιο στο εργατικό κοινό. Με πρόταση του Γιόχαν-Φίλιπ Μπέκερ , το Συνέδριο της Διεθνούς υιοθέτησε μιαν απόφαση που εφιστούσε την προσοχή των σοσιαλιστών όλων των χωρών σ ‘ αυτό το έργο , το οποίο αποκαλούσε «Βίβλο της εργατικής τάξης».

Μετά την εξέγερση της 18ης Μαρτίου 1871, στην οποία ήθελαν να βλέπουν τον δάκτυλο της Διεθνούς, και μετά την ήττα της Κομμούνας, την οποία το Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς υπεράσπισε ενάντια στην συκοφαντική εκστρατεία του αστικού Τύπου όλων των χωρών, το όνομα του Μαρξ έγινε διάσημο σε όλο τον κόσμο.

Αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τον αδιαμφισβήτητο θεωρητικό του επιστημονικού σοσιαλισμού και τον οργανωτή του πρώτου διεθνούς εργατικού κινήματος. Το Κεφάλαιο έγινε το εγχειρίδιο των σοσιαλιστών όλων των χωρών : όλες οι σοσιαλιστικές και εργατικές εφημερίδες δημοσίευσαν τις θεωρίες του, και στην Αμερική, κατά την διάρκεια μιας μεγάλης απεργίας που είχε ξεσπάσει στη Νέα Υόρκη, διένειμαν κείμενα του υπό τη μορφή προκηρύξεων, για να δώσουν κουράγιο στους εργάτες που αντιστέκονταν και για να αποδείξουν ότι οι διεκδικήσεις τους ήταν δίκαιες.

Το Κεφάλαιο μεταφράστηκε στις κυριότερες γλώσσες της Ευρώπης: στα ρώσικα, στα γαλλικά, και στα αγγλικά. Αποσπάσματά του δημοσιεύτηκαν στα γερμανικά, τα ιταλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα ολλανδικά. Και κάθε φορά που στην Ευρώπη ή στην Αμερική οι αντίπαλοι της θεωρίας του Μαρξ επιχειρούσαν να διαψεύσουν τις θέσεις του, οι σοσιαλιστές οικονομολόγοι έβρισκαν μιαν απάντηση που τους βούλωνε το στόμα. Σήμερα το Κεφάλαιο έγινε πραγματικά η «Βίβλος της εργατικής τάξης»., όπως το είχε αποκαλέσει το Συνέδριο της Διεθνούς.

Αλλά η ενεργός συμμετοχή του Μαρξ στο σοσιαλιστικό κίνημα του άφηνε λιγότερο χρόνο για την επιστημονική εργασία του. Οι θάνατοι της γυναίκας του και της μεγάλης του κόρης, της κυρίας Λονγκέ, επέδρασαν καταστρεπτικά στην τελευταία.

Ένας βαθύς δεσμός έδενε στενά τον Μαρξ και την γυναίκα του, της οποίας η ομορφιά είχε γίνει η χαρά και η υπερηφάνεια του, και της οποίας η τρυφερότητα και η αφοσίωση είχαν ελαφρύνει τις στερήσεις που απέρρεαν από την περιπετειώδη ζωή του επαναστάτη σοσιαλιστή. Η αρρώστια που κατέτρωγε την κυρία Μαρξ συντόμευε επίσης τις μέρες του συζύγου της. Στην πορεία αυτής της μακράς και επίπονης ασθένειας ,τα ξενύχτια, οι συγκινήσεις, η απουσία αέρα και άσκησης κούρασαν το σώμα και το πνεύμα του Μαρξ. Άρπαξε μια βρογχίτιδα που κόντεψε να αποβεί μοιραία.

Στις 2 Δεκεμβρίου 1881 η κυρία Μαρξ πέθανε όπως έζησε, ως κομμουνίστρια και υλίστρια. Ο θάνατος δεν την φόβιζε πια. Όταν ένιωσε ότι πλησίαζε το τέλος, φώναξε : «Καρλ , οι δυνάμεις μου υποχωρούν». Ήταν τα τελευταία της κατανοητά λόγια. Κηδεύτηκε στις 5 Δεκεμβρίου , στο νεκροταφείο του Highgate,στον τομέα των «απόκληρων» (“unconsecrated ground” : βέβηλη γη). Δεν ανακοίνωσαν την κηδεία της: ήταν σύμφωνο με τις συνήθειες ολόκληρης της ζωής της, αλλά και εκείνης του Μαρξ. Μόνο μερικοί στενοί φίλοι την συνόδευσαν στον τόπο της ανάπαυσής της. Πριν διαλυθούν, ο Ένγκελς έβγαλε έναν επικήδειο.

Από τότε η ζωή του Μαρξ δεν ήταν παρά μια σειρά από φυσικούς και ηθικούς πόνους, τους οποίους υπέφερε στωικά και που επιδεινώθηκαν όταν, ένα χρόνο αργότερα, η πρωτότοκη κόρη του, η κυρία Λόνγκε, πέθανε ξαφνικά. Αυτό τον τσάκισε και πια δεν επανήλθε.

Εξέπνευσε καθισμένος στο γραφείο του, στις 14 Μαρτίου του 1883,στα 65 του χρόνια.

Αποσπάσματα απο το βιβλίο,  Πολ Λαφάργκ : Αναμνήσεις από τον Κ.Μαρξ και τον Φ.Ένγκελς-Μια μικρή βιογραφία για δυο μεγάλους επαναστάτες. εκδόσεις ΚΨΜ

από  praxis

The real trouble with war

 

'The real trouble with war (modern war) is that it gives no one a chance to kill the right people.'' 

 Ezra Pound 

Who did Ezra Pound (the fascist) want to kill?

I don't exactly know, though I do have an idea...

But, at any rate, he was right - if he meant that the wrong people are killed in (ancient or modern) war,

Never those who start it.

For those who start it, are the ones who profit from it   

 

--------

Image source: .here