δυο λόγια για τις επιλογές μου

Σε διαβάζω συστηματικά. Διαλέγεις αποκλειστικά τα άρθρα που διαφωνούν με την γραμμή του κόμματος. Γιατί;

Το παραπάνω σχόλιο σε άρθρα από τον προσυνεδριακό που ανάρτησα μου δίνει την ευκαιρία να πω δυο λόγια για τις επιλογές μου.

Δεν έχω κρύψει ποτέ την άποψη μου σ' ότι  αφορά το θέμα των συμμαχιών - για το οποίο πιστεύω οτι, ευτυχώς, υπάρχει η παρακαταθήκη του Λένιν, και οτι για να αναθεωρηθεί αυτη, χρειάζονται σοβαρά θεωρητικά κότσια και βαθιές κοινωνικές αλλαγές. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο έχω αντιληφθεί να έχει εμφανισθεί ή να έχει συμβεί αντίστοιχα. Αντίθετα, βλέπω στήριξη και υποστήριξη μιας γραμμής στο θέμα των συμμαχιών, που άπτεται άμεσα θεμάτων στρατηγικής και τακτικής, να βασίζεται σε υπεκφυγή και αποσιώπηση της Λενινιστικής παρακαταθήκης, σε παρερμηνεία ή και σε άγνοια της. Βεβαίως και ο ίδιος ο Λένιν συχνά έχει πει «αυτό δεν ισχύει» για κάποια ζητήματα που παρέλαβε με την κληρονομιά από τους κλασσικούς, αλλά το «δεν ισχύει» το τεκμηρίωνε. Δεν έχω δει πειστική τεκμηρίωση αυτού που (κατά την γνώμη μου πάντα) αποτελεί αδήλωτη άρνηση αυτής της παρακαταθήκης.

Πέραν της παραπάνω ίσως περιοριστικής αντίληψης, «προκατάληψης», «ιδεοληψίας» (ή ότι θέλεις πες την), για την οποία δεν μπορώ να είμαι πιο ξεκάθαρος, και δεν απολογούμαι, επέλεξα άρθρα από τον προσυνεδριακό με υποκειμενικά κριτήρια: τι βρήκα ενδιαφέρον. Αυτά που υπερασπίζουν τις θέσεις επαναλαμβάνοντάς τες, χωρίς να τις αναπτύσσουν, δεν έχουν τίποτε παραπάνω να μου πουν και τα βρίσκω ανιαρά. Αυτά που παίρνουν απολογητικό ύφος και βάλλουν κατά των κριτών των θέσεων μέσα στο κόμμα τα βρίσκω κακόγουστα. Μόνο αυτά που  υπερασπίζονται τις θέσεις απαντώντας πειστικά σε κριτική των θέσεων θα έβρισκα ενδιαφέροντα – αλλά τέτοια άρθρα δεν έχω δει στον προσυνεδριακό (εκτος απο σποραδικές προσπάθειες στη κόκκινη μπλογκο-γειτονιά, και  αρθρα στον Ρίζο που δεν εμπίπτουν στην κατηγορια του διαλογου - καμιά απο τις οποίες προσπάθειες δεν μ΄ εντυπωσίασε).

Δεν συμφωνώ κατ΄ ανάγκη με κάθε σκέψη που εκφράζεται στα κείμενα που αναδημοσιεύω εδώ, αλλά, σε γενικές γραμμές, με τον προβληματισμό που εκφράζουν. Βρίσκω ότι συχνά είναι ευκολότερο να πας κόντρα στο ρεύμα των εχθρών και ταξικών αντίπαλων σου απ’ ότι να πας κόντρα στο ρεύμα των φίλων και συντρόφων σου, και να το κάνεις επειδή μόνο έτσι μπορείς να αισθάνεσαι ειλικρινής μαζί τους και γνήσιος με τον εαυτό σου. Απ’ την άλλη, τίποτε καλό δεν προμηνύει η ετοιμότητα να δεχτείς την ορθότητα με γνώμονα το κύρος που έχει αυτός που την πρεσβεύει. Το κύρος δεν έχει πάντα άδικο, αλλά ούτε και πάντα δίκιο.  Γι αυτό και δεν κρύβω τον  θαυμασμό μου για  το κουράγιο των συντρόφων αυτών που εκφράσουν τη γνώμη τους (σωστή ή λάθος θα δείξει) κόντρα στο συντροφικό ρεύμα. Είναι δύσκολο.

Τέλος, να πω ότι πραγματικά εύχομαι και ελπίζω η εξέλιξη των πραγμάτων να αποδείξει ότι κάνω λάθος. Γιατί φοβάμαι πως αν έχω δίκιο, θα περάσει καιρός, ίσως και δεκαετίες μέχρις ότου οι κομμουνιστές αποκτήσουν τέτοια πρωτοβουλία κινήσεων που να τους καθιστά ικανούς ν’ αλλάξουν σημαντικά το πολιτικό τοπίο και με τρόπο που να καθιστά εφικτή την ανατροπή αυτής της κλίκας ληστών που αναπαράγεται για να λυμαίνεται την χώρα μας. 

Μ

Είναι ερωτήσεις αυτές;

1

Μανώλης Κοττάκης (δημοσιογράφος): Το χαράτσι και την εισφορά αλληλεγγύης, που πληρώνουν καθολικά οι έλληνες, θα τα καταργήσετε;

Γιάννης Δραγασάκης (υπεύθυνος οικονομικού σχεδιασμού ΣυΡιζΑ): Όλα αυτά είναι υπό αίρεσιν.

Μ.Κ.: Υπό αίρεση ή υπό κατάργηση;

Γ.Δ.: Υπό κατάργηση λέμε για το χαράτσι για κάποιες κατηγορίες, άνεργοι και λοιπά. 

Μ.Κ.: Α, όχι για όλες.

Γ.Δ.: Αν δεν βρούμε τον λογαριασμό, τί να κάνουμε; 

Μ.Κ.: Για την εισφορά αλληλεγγύης για την οποία βλέπετε ότι...

Γ.Δ. (διακόπτει): Ό,τι αφορά δημοσιονομικό μέγεθος θα ήταν ανεύθυνο να πω καταργούμε αυτό, χωρίς να πω τι θα βάλουμε στη θέση του. Εμείς θέλουμε έσοδα.

Μ.Κ.: Άρα θα βάλετε κάτι στη θέση του.

Γ.Δ.: Εμείς θέλουμε να χρηματοδοτήσουμε και την παιδεία και την υγεία και λοιπά.

[...] 

Πριν 22 χρόνια σαν αύριο (27 Φεβρουαρίου 1991), η Αλέκα Παπαρήγα εξελέγη γενική γραμματέας του ΚΚΕ, σε μια ψηφοφορία κατά την οποία συγκέντρωσε 57 ψήφους. Χαμένος αντίπαλός της, με 53 ψήφους, ήταν ο Γιάννης Δραγασάκης. Όσο σκέφτομαι ότι αν τότε έπεφταν ανάποδα 3 ψήφοι...μόλις 3 ψήφοι...γενικός γραμματέας των ελλήνων κομμουνιστών θα είχε αναδειχθεί ο σημερινός συριζαίος καραγκιοζάκος, με πιάνει σύγκορμη ανατριχίλα...

αποσπασματα απο το Cogito Μούφα  η "αριστερή" επανάσταση

***********

2
 ΣΥΡΙΖΑ: Στη δευτέρα παρουσία η επιστροφή μισθών στα προ κρίσης επίπεδα
«Υπό αίρεση» το χαράτσι της ΔΕΗ και η εισφορά αλληλεγγύης. «Υπό κατάργηση το χαράτσι για ορισμένες κατηγορίες, άνεργοι κ.λπ.» μόνο. «Ό,τι αφορά δημοσιονομικό μέγεθος θα ήταν ανεύθυνο να πω καταργούμε αυτό, χωρίς να πω τι θα βάλουμε στη θέση του». Αυτά είπε, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Δραγασάκης, υπεύθυνος του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία, μιλώντας στην κρατική τηλεόραση. Περίπατο πήγε η κατάργηση του μνημονίου, η ακύρωση του μνημονίου, η κατάργηση του χαρατσιού κ.λπ. Δεν προκαλεί έκπληξη: Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πρόβες για να φορέσει το κουστούμι της αστικής διακυβέρνησης και διαχείρισης της κρίσης, τόσο θα αναιρούνται ακόμα και τα συνθήματα που χρησιμοποιούσε προεκλογικά για να παραπλανήσει το λαό.

Και αυτό το γεγονός δε σταματάει με τις δηλώσεις του Γ. Δραγασάκη, γιατί τη σκυτάλη παίρνει ο Γιώργος Σταθάκης, υπεύθυνος τομέα ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» ξεκαθαρίζει: «Η επιστροφή μισθών και συντάξεων σε επίπεδα συμβατά με εκείνα προ του 2009 μπορεί να γίνει μόνο υπό την προϋπόθεση ότι η οικονομία ανακάμπτει και βρίσκεται στα επίπεδα του 2009. Αυτό είναι μια σταδιακή διαδικασία». Τι λέει ο Γ. Σταθάκης: Ότι η επιστροφή των μισθών και των συντάξεων στο επίπεδο του 2009 απαιτεί και καπιταλιστική ανάπτυξη αντίστοιχου μεγέθους με εκείνη που υπήρχε το 2009. Άρα διατήρηση ή και επιδείνωση των εξευτελιστικών μισθών και παραπομπή της όποιας σταδιακής αποκατάστασής τους στο μακρινό μέλλον. Όσο για το πόσο μακρινό είναι αυτό το μέλλον, αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι οι απώλειες του ΑΕΠ από το 2009 είναι 20%, που σημαίνει ότι ακόμα και όταν έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη -που με τις προβλέψεις των ίδιων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών προβλέπεται κάτω από 1%- φανταστείτε πόσος καιρός απαιτείται για να καλυφθεί αυτό το 20%, ώστε να επανέλθουν σταδιακά οι μισθοί και οι συντάξεις στα προ κρίσης επίπεδα. Αυτό που τάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό για επάνοδο των μισθών στα προ κρίσης επίπεδα παραπέμπεται στη «δευτέρα Παρουσία». Χώρια που ο λαός έχει πείρα από την καπιταλιστική ανάπτυξη, καθώς δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η Ελλάδα ονομαζόταν «θαύμα» του νότου και σημείωνε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, όταν οι μεγάλες επιχειρήσεις «έσκαγαν» από κέρδη αλλά οι εργαζόμενοι έβλεπαν αυξήσεις στους μισθούς κατά 77 λεπτά του ευρώ…

Εξάλλου, ο Γ. Σταθάκης δεν τσιγκουνεύεται τα λόγια του όταν πρόκειται να δώσει εξετάσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις. Λέει: «Δεν υπάρχει καμία αποδοκιμασία των ξένων επενδύσεων», «ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς στηρίζει τις επενδύσεις που αναβαθμίζουν την παραγωγική οικονομία της χώρας, τις υποδομές στον τουρισμό και αλλού και συνεπώς είμαστε πολύ θετικοί, θέλουμε ένα θεσμικό, φορολογικό και περιβαλλοντικό πλαίσιο σαφές και αυτό θα κάνουμε ως κυβέρνηση προκειμένου να διευκολύνουμε τις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα». Πώς θα διευκολύνει ο ΣΥΡΙΖΑ τις επενδύσεις των ξένων και εγχώριων καπιταλιστικών επιχειρήσεων; Αυτό που ζητούν οι μεγάλες επιχειρήσεις για να επενδύσουν στην Ελλάδα είναι να γίνει πιο ανταγωνιστική, δηλαδή να μειωθούν οι μισθοί και τα μεροκάματα, να γίνουν εντελώς λάστιχο οι εργασιακές σχέσεις, να μπουν εμπόδια στην οργάνωση και πάλη των εργαζομένων, στην απεργία κ.λπ. Οι επιχειρήσεις για να επενδύσουν στην Ελλάδα απαιτούν μισθούς και εργασιακές σχέσεις Κίνας. Αυτό επιχειρεί να κάνει η σημερινή κυβέρνηση, αυτή τη «δουλειά» θα επιχειρήσει να συνεχίσει και μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, ο Γ. Σταθάκης θέτει ξεκάθαρα το πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ: «Η πολιτική Ομπάμα έχει πολλά στοιχεία συμβατά με αυτά που επιδιώκουμε να κάνουμε». Η πολιτική της ιδιωτικής Υγείας, των εκατομμυρίων ανέργων, των εκατομμυρίων αστέγων και πεινασμένων του Μπ. Ομπάμα αποτελεί οδηγό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα που δεν ονειρεύονται αυτή τη ζωή γι’ αυτούς και τα παιδιά τους πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα.

απο 902.gr

  Τι άλλο να προσθεσω στο θεμα τωρα; 

Δεν πανε να ξεκολ....ούνε, λεω εγω...

Μ. 

ΥΓ

ή μήπως το εχουν ήδη κάνει;...

Εξοργίζεσαι, λες...

Εξοργίζεσαι, λες,  με τούτες τις καριόλες; 

Αλλά  τρέμεις μπροστά στις καρμανιόλες

Μα ποιος κρατά μαχαίρι και μπαλτά εντέλει;  
Και ποιον κρεμάνε στο τσιγκέλι;

Εσύ, λοιπόν,  μην πιάσεις  αιχμηρά εργαλεία;
Εσύ θα είσαι πάντα η λεία;

(γράφτηκε μ' αφορμή το παρακάτω κείμενο στον Ριζο) 

Μ.

Προκλητικός εμπαιγμός ανέργων

 Το πρόγραμμα της «Επιταγής εισόδου στην αγορά εργασίας για άνεργους έως 29 ετών», με το οποίο χρηματοδοτεί επιχειρήσεις για την εφαρμογή του, το Στρατηγικό Σχέδιο για την ανάπτυξη στον τομέα της Κοινωνικής Επιχειρηματικότητας, με το οποίο βαφτίζονται οι άνεργοι «επιχειρηματίες», και πρόγραμμα που θα αφορά στις οικογένειες χωρίς ούτε έναν εργαζόμενο, δηλαδή για προσωρινή 5μηνη απασχόληση σε υπηρεσίες δήμων με μισθούς εξαθλίωσης, παρουσίασε χτες ο υπουργός Εργασίας. Είναι προγράμματα προκλητικού εμπαιγμού των νέων ανέργων και των οικογενειών που δεν έχουν ούτε ένα μισθό. Αντί η κυβέρνηση να τους στηρίξει αμέσως με αξιοπρεπές επίδομα και να τους απαλλάξει από φόρους - χαράτσια - χρέη, χρηματοδοτεί στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας τις παρασιτικές ΜΚΟ και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Η συγκυβέρνηση, η ΕΕ και τα άλλα κόμματα που λένε στο λαό ότι η λύση βρίσκεται στις καπιταλιστικές επενδύσεις, δε νοιάζονται για τους ανέργους, υποκρίνονται μόνο γιατί αξιοποιούν την ανεργία σε βάρος των ανέργων και των εργαζομένων για να συντρίψουν τα πιο βασικά δικαιώματα στους μισθούς, τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό και τις συντάξεις.

.

Χρειαζομαστε εχθρους

Χρειαζομαστε εχθρους. Χωρις αυτους, θα ειχαμε μονο τους εαυτους μας να κατηγορουμε. Με αυτους, εχουμε ενα βολικο καδο απορριματων για ολες τις ιδιοτητες που δυσκολευομαστε να ανεχτουμε στους εαυτους μας. Ειναι ευκολο να παραβαινουμε τους κανονες, να προσπερνουμε τους οδηγους σε αλλες λωριδες του αυτοκινητοδρομου, αλλα ειναι πολυ πιο ικανοποιητικο το να μισουμε εκεινον τον τυπο που χωθηκε μπροστα μας. Ο φαρισαισμος μας κανει να νιωθουμε καλα. Εμεις εχουμε δικιο. εκεινοι αδικο. Εμεις ειμαστε αθωοι, εκεινοι ενοχοι. Εμεις λεμε την αληθεια, εκεινοι ψεμματα. Εμεις εχουμε υπουργειο Αμυνας, εκεινοι υπουργειο Πολεμου. Τους θεωρουμε εχθρους μας, οχι επειδη ειμαστε απο φυσικου μας επιθετικοι, αλλα επειδη χτυπωντας αυτους, ερχομαστε εμεις πιο κοντα μεταξυ μας. Το να ερχομαστε πιο κοντα μεταξυ μας ειναι ωραιο αισθημα, ετσι κανουμε αυτο που φαινεται απαραιτητο ωστε να εχουμε αυτο το ωραιο αισθημα. Ανακαλυπτουμε κι αλλους εχθρους. Κατασκευαζουμε το κακο.

απόσπασμα απο κείμενο και φωτο στο celin

Δεν υπήρξα πάντοτε ο άνθρωπος που είμαι.

 
Δεν υπήρξα πάντοτε ο άνθρωπος που είμαι. Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον άνθρωπο που υπήρξα, ή, για να μιλήσω ακριβέστερα, τους ανθρώπους που υπήρξα. Κι αν ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους και σε μένα υπάρχει αντίφαση, αν νομίζω πως αλλάζοντας έχω μάθει, έχω προοδεύσει, όταν γυρίζω και κοιτάω εκείνους εκεί τους ανθρώπους, δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτούς, δεν μπορώ να πω - ε γ ώ - χωρίς αυτούς. Λουί Αραγκόν

  from a text in autobiographies

Κρούπσκαγια, (γεν:26/2/1869 ) Αναμνήσεις του Λένιν

 

(Krupskaya's “Reminiscences of Lenin” Life in London 1902-1903)

Φτάσαμε στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1902.
Η απεραντοσύνη του Λονδίνου μας κατέπληξε. Αν και ο καιρός ήταν απαίσιος την ημέρα που φτάσαμε, Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς ενθουσιάστηκε και άρχισε να κοιτάζει γύρω με περιέργεια σε αυτήν την ακρόπολη του καπιταλισμού, ο Πλεχάνοφ και οι συγκρούσεις με την σύνταξη ξεχάστηκαν προς στιγμήν.

Στο σταθμό συναντήσαμε τον Νικολάι Αλέξεγιεφ - ένα πολιτικό μετανάστη στο Λονδίνο, ο οποίος είχε μάθει άριστα την αγγλική γλώσσα. Ενήργησε ως οδηγός μας στην αρχή, καθώς βρεθήκαμε μάλλον αβοήθητοι. Νομίζαμε ότι ξέραμε αγγλικά, έχοντας πράγματι μεταφράσει ένα χοντρό βιβλίο στη Σιβηρία από τα αγγλικά στα ρωσικά (το βιβλίο των Ουέμπ ). Είχα σπουδάσει αγγλική στη φυλακή από μια μέθοδο αυτο-διδαχής, αλλά ποτέ δεν είχα ακούσει ούτε μια λέξη ομιλούμενα αγγλικά. Όταν αρχίσαμε τη μετάφραση των Ουέμπ στο Σουένσκογιε Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς είχε φρικάρει με την προφορά μου. "Η αδελφή μου είχε μια καθηγήτρια Αγγλικών, αλλά ποτέ δεν ακουγόταν έτσι", μου είχε είπε. Εγώ δεν λογόφερα μαζί του κι άρχισα να μελετάω ξανά.

Όταν φτάσαμε στο Λονδίνο διαπιστώσαμε πως δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε  τίποτα, ούτε και μπορούσε κανείς να καταλάβει κι εμάς. Αυτό μας οδήγησε σε κωμικές καταστάσεις από την πρώτη. Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς το διασκέδαζε, αλλά την ίδια στιγμή τον έκανε πιο αποφασισμένο – αντιμετώπισε τα αγγλικά στα σοβαρά. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε  σε διάφορες συγκεντρώσεις, και πιάναμε θέσεις όσο πιο κοντά μπορούσαμε στον ομιλητή ώστε να παρακολουθούμε προσεκτικά το στόμα του. Στις αρχές, πηγαίναμε αρκετά συχνά στο Hyde Park. Οι ομιλητές εκεί αγόρευαν στα πλήθη γύρω από κάθε είδους θέματα. Ένας άνθρωπος - ένας άθεος - προσπάθησε να αποδείξει σε μια ομάδα περίεργων ακροατών ότι δεν υπάρχει Θεός. Μας άρεσε ιδιαίτερα αυτός ο ομιλητής - είχε ιρλανδική προφορά, την οποία ήμασταν σε καλύτερη θέση να διακρίνουμε. Δίπλα του ένας αξιωματικός του Στρατού Σωτηρίας (Salvation Army) φώναζε έξω φωνή τις υστερικές εκκλήσεις του προς τον Παντοδύναμο Θεό, [...]

μετάφραση red rock views

βροχή

 

Με κείνου του καιρού το φριχτό περπάτημα, οι ψαλμωδίες σβήνουν, και η ζωή πια δε απαιτεί να συνεχίζεται

… βροχή, γεμάτη ατσάλι σε τήξη. Σπορά και καρποί κάηκαν. Σπίτια και ανθόκηποι κάηκαν. Βιβλία καίγονται ακόμα. Πριν έρθει το αύριο,  σ’ ένα μαύρο κουρελιασμένο πανί θα έχει ξεθωριάσει ο άναυδος λόγος των ποιητών.

Στο μεταξύ, χωρίς αναμνήσεις δεν αναπαράγεται ο κόσμος. Χωρίς όνειρα δεν ερωτεύονται τα παιδιά που απόμειναν. Στο παιδικό λεύκωμα, στάχτη ο Θεός που διαλύθηκε στο χαλάζι του πυρός την ώρα που βιάζονταν οι  αμετροεπείς λόγοι να προσφωνηθούν δοξάζοντας την πυρεία νίκη.

Χθες, πριν ξεθάψουν το αποστεωμένο χέρι που κρατούσε σφιχτά το κλειδί του κουτιού με τις αποδείξεις από πανάρχαια χρέη, ετοιμόρροπος ο γέρος, με την ράχη την κυρτωμένη από ατέλειωτες μετάνοιες,  σταμάτησε στη γωνιά δίπλα στον κάδο κι έμεινε ακούνητος, αδιαφορώντας για το γοργό ξετύλιγμα της παγωμένης νύχτας, καθώς πήρε να φυσάει...

Μ

Γιατί μιλάνε για εργαζόμενους - νομάδες;

-- Με αφορμή την κρίση, επανέρχεται στο προσκήνιο η κινητικότητα στην εργασία. Πού στοχεύει και ποιον υπηρετεί;

Η Price Water Coopers (PwC) είναι μια πολυεθνική εταιρεία, με έδρα τη Μ. Βρετανία, που ασχολείται με την παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Σύμφωνα με έρευνα που συνέταξε για λογαριασμό τους, τα επόμενα χρόνια, οι γεννηθέντες από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ή τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ως τις αρχές της δεκαετίας του 2000, θα μετατραπούν σε «νομάδες», προκειμένου να βρουν εργασία. Η εταιρεία προβλέπει ότι την οκταετία από το 2013 έως και το 2020, το ποσοστό διασυνοριακών μετακινήσεων εργαζομένων θα αυξηθεί κατά 50% συγκριτικά με την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, κατά την οποία το ποσοστό αυξήθηκε κατά 25% συγκριτικά με τη δεκαετία 1991 - 2000. Η προβλεπόμενη νέα αύξηση οφείλεται κυρίως στο μεγάλο αριθμό των γυναικών που θα μεταναστεύσουν για να βρουν εργασία. Σύμφωνα με την εταιρεία, «το ποσοστό των γυναικών που θα αναζητήσουν εργασία εκτός της χώρας καταγωγής τους, έχει ήδη διπλασιαστεί από 10% σε 20% την τελευταία δεκαετία και αναμένεται να φθάσει το 27% έως το έτος 2020». Οι πιο διαδεδομένοι προορισμοί για τους εργαζόμενου - «νομάδες», όπως τους χαρακτηρίζει, θα είναι αγγλοσαξονικές χώρες και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Αυστραλία. Η PwC θεωρεί ακόμα ότι τα επόμενα χρόνια θα προκύψουν νέες μορφές οικονομικής μετανάστευσης και καλεί τις επιχειρήσεις να προσαρμοστούν με αυτές. Μια από τις αλλαγές που θα έρθουν αφορά τις μετακινήσεις μισθωτών που απασχολούνται στον κλάδο των υπηρεσιών.

Οι μετακινήσεις αυτές, μάλιστα, δε θα είναι μακροπρόθεσμες, αλλά βραχυπρόθεσμες. «Ενώ έως τώρα όσοι μισθωτοί μετακινούνταν σε άλλη χώρα μετατρέπονταν σε μόνιμους κατοίκους της χώρας αυτής, στο μέλλον η παραμονή τους στην ξένη χώρα ίσως να διαρκεί λιγότερο και από 12 μήνες», αναφέρει η έκθεση. Τα στοιχεία της PwC δείχνουν ότι από το 2002 έως σήμερα το ποσοστό των οικονομικών μεταναστών που μετακινήθηκαν για χρονικό διάστημα μικρότερο των 12 μηνών, αυξήθηκε από 10% σε 20%. Η κινητικότητα των εργαζομένων δεν είναι καινούρια υπόθεση. Από το 2002, στην έναρξη ακόμα εφαρμογής της στρατηγικής της Λισαβόνας, η Κομισιόν είχε προτείνει προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «ένα σχέδιο δράσης για την άρση των εμποδίων στην επαγγελματική και γεωγραφική κινητικότητα των εργαζομένων στην ΕΕ έως το 2005». Η ενθάρρυνση της κινητικότητας των εργαζόμενων ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ήδη από το 1992, είχε περιληφθεί η ελευθερία κίνησης προσώπων στην ενιαία αγορά της ΕΕ, προκειμένου η εργατική δύναμη να αποτελεί εμπόρευμα προς πώληση σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, με βάση τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από σύνορα, τόπο καταγωγής και διαμονής. Ανάλογες παρεμβάσεις ξεκίνησαν άμεσα και στο χώρο της εκπαίδευσης, ώστε μέσω της κινητικότητας κύρια των φοιτητών, να ενθαρρύνεται η εικόνα του αυριανού περιπλανώμενου εργαζόμενου.

Τι επιβεβαιώνεται; Οτι η εργασία στον καπιταλισμό, σε ανάπτυξη και κρίση, όχι μόνο δεν είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα για όλους, αλλά για να έχει ο εργαζόμενος μεροκάματο πρέπει να συνηθίζει στην ιδέα ότι θα μετακινείται από χώρα σε χώρα, όπου υπάρχει προσφορά εργασίας, ακόμα και για λίγους μήνες! Ανάλογα προετοιμασμένος θα πρέπει να είναι για να μετακινείται από επάγγελμα σε επάγγελμα, προκειμένου να βγάζει τα προς το ζην, ανεξάρτητα από το τι σπούδασε. Η πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια νέοι στην Ελλάδα και την ΕΕ, επαληθεύει τον εφιάλτη της πλήρους κατάργησης κάθε έννοιας σταθερής και μόνιμης εργασίας, της εργασιακής περιπλάνησης για ένα μεροκάματο της πείνας, η οποία με τη σειρά της συνεπάγεται την οριστική κατάργηση δικαιωμάτων που παλιότερα διασφάλιζαν οι Συλλογικές Συμβάσεις. Θέλουν τους εργαζόμενους στα μέτρα της πλουτοκρατίας και των αναγκών της για κερδοφορία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Γι' αυτό προωθούν το μοντέλο του «ευέλικτου» και μετακινούμενου εργαζόμενου, με τις πλέον επίσημες συνθήκες και στρατηγικές της ΕΕ. Ο καπιταλισμός σάπισε και το δείχνει σε κάθε του έκφανση. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και σπουδές με εργασιακά δικαιώματα, μπορεί να εξασφαλίσει μόνο η λαϊκή εξουσία, που θα σχεδιάσει τη λαϊκή οικονομία με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι ο δρόμος της φρίκης για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες.

«Μοντέλο Cosco»

...και πίσω από τη βιτρίνα είναι τα κλουβιά της

«Ανεμος επενδύσεων» πνέει στη χώρα. Το εγγυάται η διατρανωθείσα αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Το επιβεβαιώνουν οι «παπαγάλοι» της σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους. Το εξαγγέλλουν τα κυβερνητικά ΜΜΕ.

«Τα δίνουν όλα για τις επενδύσεις», πανηγύριζαν από την πρώτη σελίδα τους τα «Νέα».
Οι «επενδύσεις», λέει η κυβέρνηση, θα φέρουν «ανάπτυξη». Χωρίς να κρύβουν τι εννοούν οι κυβερνώντες, αλλά και για να αποδείξουν ότι οι υποσχέσεις τους περί «ανάπτυξης» δεν είναι κούφια λόγια, φέρνουν πάντα ως παράδειγμα ένα συγκεκριμένο είδος «επένδυσης»:
Το παράδειγμά τους είναι η Cosco...
Θεωρούν το παράδειγμα της Cosco, υποβασταζόμενο καθώς είναι από τον στερεότυπο πολιτικό λόγο και την προπαγάνδα της λοβοτομής, ότι δικαιώνει την πολιτική τους.

*

«

Επενδύσεις» τύπου Cosco, σε όλη την Ελλάδα, λοιπόν...

Αυτό είναι το «επενδυτικό» πρότυπο πάνω στο οποίο στηρίζεται το «αναπτυξιακό» τους μοντέλο.
Για να είμαστε δίκαιοι, πάντως, η παραπάνω δεν είναι μια πολιτική που την ανακάλυψαν μόνοι τους οι κυβερνώντες. Είναι μια κοινά αποφασισμένη πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ. Χαρακτηριστικό είναι, για παράδειγμα, ότι στο κείμενο των πολιτικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, το Δεκέμβρη του 2010, αναφέρονται τα εξής:

«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...)».Θυμίζουμε ότι στους βασικούς «εμπορικούς εταίρους» (βλέπε: ανταγωνιστές) της ΕΕ, συμπεριλαμβάνεται η Κίνα.
Αρα στην Ελλάδα θα έχουμε:
α) Μισθολογικό και εργασιακό καθεστώς τύπου Κίνας (εξ ου και η «προετοιμασία» της κοινής γνώμης για την επερχόμενη νέα μείωση του κατώτατου μισθού) αφού με αυτό τον τρόπο, μειώνοντας το «κόστος εργασίας», θα γίνει «προσέλκυση επενδυτών» και
β) «επενδύσεις» τύπου Cosco, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη δημόσια περιουσία, για την καταλήστευση του εγχώριου πλούτου, για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, για την εξασφάλιση συνθηκών ασυδοσίας στη δράση των πολυεθνικών που αφορά σε όλους τους τομείς, από την (εικονική) φορολόγησή τους μέχρι την εγκληματική περιβαλλοντική τους συμπεριφορά.

*

Πολλά θα μπορούσε να σημειώσει κανείς, επικαλούμενος την εγχώρια πραγματικότητα, τη σύγχρονη και παλιότερη ιστορία του τόπου, για το πόσο απέχει από την αλήθεια αυτή η πολιτική να εμφανίζεται σαν «νέα» και «αναπτυξιακή».

Εντελώς ενδεικτικά σημειώνουμε:
Το «αναπτυξιακό» μοντέλο, όπως βαφτίζεται από την κυβέρνηση η πολιτική με την οποία παρέχεται «ΓΗΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ» στα μονοπώλια, μας οδηγεί σε μια εποχή τόσο «νέα», όσο «νέα» ήταν η εποχή της αμερικανικής «Ούλεν» στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Τα όσα προωθεί η κυβέρνηση είναι εξίσου «νέα» με την εποχή της δικτατορίας του Πάγκαλου και την έλευση, τότε, της αγγλικής «Πάουερ».Είναι τόσο «αναπτυξιακή» η εποχή που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, όσο «νέα» είναι η δεκαετία του 1960, όταν ήρθε στην Ελλάδα η γαλλική «Πεσινέ».
Αυτά που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι τόσο «αναπτυξιακά», όσο «αναπτυξιακό» μπορεί να είναι για το λαό το γεγονός ότι η διετής πλέον παρουσία στην Ελλάδα της κινεζικής Cosco αποτελεί συνώνυμο της εργασιακής βαρβαρότητας και των αλυσιδωτών συνεπειών στην εκτίναξη της ανεργίας που έχει επιφέρει η λειτουργία της στο λιμάνι.

*

Ομως, πέρα από τις εγχώριες αποδείξεις που έχουμε για το πού οδηγούνται τα πράγματα με αυτή την πολιτική, είναι εξαιρετικά πολύτιμο να δούμε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στην... κοιτίδα τους.

Γιατί αν σήμερα στην Ελλάδα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ποιες είναι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τα πράγματα στην Κίνα μπορούν να μας δώσουν μια ασφαλή εικόνα για τις συνέπειες που φέρνει στο λαό όχι μόνο η καπιταλιστική κρίση, αλλά και η καπιταλιστική «ανάπτυξη».
Αυτή η «ανάπτυξη», δηλαδή, που μας υπόσχονται οι κυβερνώντες.
Θα πάρουμε, λοιπόν, ως υπόδειγμα την «καλύτερη» εκδοχή της Κίνας και του «μοντέλου Cosco».

Το παράδειγμα του Χονγκ Κονγκ.Το Χονγκ Κονγκ, μια πόλη περίπου 7,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ (Σεπτέμβρης 2011) βρίσκεται από το 2010 στην 8η θέση του κόσμου όσον αφορά στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Είναι η πλουσιότερη πόλη της Ασίας. Εμφανίζει τα υψηλότερα επίπεδα «ανάπτυξης» καθ' όλη τη δεκαετία και με ρυθμούς 8% ειδικά για το 2012 και το 2013. Το άλμα ανόδου που παρουσίασε το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ στις 31/12/2012 ήταν το μεγαλύτερο της διετίας.
Πόση περισσότερη «ανάπτυξη», επομένως, να ζητήσει κανείς...

*

Αλλά τι, αλήθεια, σημαίνει αυτή η «ανάπτυξη» για το λαό;

Η απάντηση δίνεται, μεταξύ άλλων, στο ρεπορτάζ του Βρετανού φωτογράφου Brian Cassey.
Εκεί, λοιπόν, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, το 1/3 του πληθυσμού, περί τα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή, «ζουν» σε «δημόσια ενοικιαζόμενα σπίτια», όπως βαφτίζονται οι τρώγλες και τα παραπήγματα.
Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, στο πρώτο εξάμηνο του 2012 καταγράφηκαν επίσημα 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι να τελούν υπό καθεστώς απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης.
Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, οι πιο φτωχοί κι από τους φτωχούς στοιβάζονται σε ενοικιαζόμενα μεταλλικά κλουβιά διαστάσεων 1,7 μ. Χ 0,7 μ., εγκατεστημένα σε εγκαταλειμμένες πολυκατοικίες και σε ερειπωμένα κτίρια, «ζουν» μέσα σε δωμάτια που το καθένα στεγάζει και 20 τέτοια σιδερένια κλουβιά.

Αυτή είναι η βιτρίνα της «ανάπτυξης»...

Αυτά είναι τα «σπίτια» τους. Αυτή είναι η «ζωή» τους. Γιατί αυτή τη «ζωή» τους επιτρέπει να έχουν η «ανάπτυξη» σύμφωνα με το κινεζικό, με το καταριανό, με το γαλλικό, με το ελληνικό και με το κάθε λογής καπιταλιστικό «μοντέλο Cosco»...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

CIA: Κατασκευάζοντας "ηγέτες"

Raúl Capote, el agente Daniel Foto: Ismael Francisco

Πηγή: cubadebate.cu/cubaniagriega.blogspot

Στο ντοκιμαντέρ "Κατασκευάζοντας ηγέτες"  που προβλήθηκε στην κουβανική τηλεόραση το 2011, εμφανίζεται ο Raul Antonio Capote , συγγραφέας και καθηγητής σήμερα της ιστορίας της Κούβας στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο της Αβάνας, ο οποίος υπήρξε για χρόνια ο πράκτορας “Daniel” των μυστικών υπηρεσιών της Κούβας.

Ο Raul Capote, πρώην αντιπρόεδρος τoυ Συλλόγου “Hermanos Saíz” στο  Cienfuegos (επαρχία το κέντρο του νησιού, όπου γεννήθηκε), είναι συγγραφέας του “El adversario”  ( O Aντίπαλος ) ενός βιβλίου με μια κρίσιμη άποψη της πραγματικότητας της χώρας κατά τη διάρκεια της λεγόμενης Ειδικής Περιόδου. 

 Στο blog του eladversariocubano.wordpress.com (Ο ΚΟΥΒΑΝΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ)  συνοψίζει σε λίγες γραμμές βιογραφικού τη δράση του:  Raúl Antonio Capote, (Daniel, για τα Όργανα Κρατικής Ασφάλειας της Κούβας) Αυτή είναι μία σελίδα ελεύθερων ανθρώπων , για ελεύθερους ανθρώπους. Υπηρέτησα την πατρίδα μου από τις τάξεις της σιωπής και σήμερα έχω το προνόμιο να αποκαλυφθώ και να πω την αλήθεια που αποκρύπτεται από την κοινή γνώμη για την δράση της  CIA.  Γι αυτό  το λόγο ,δημιουργήθηκε αυτό το blog, για να καταγγείλει τα σχέδια της κυβέρνησης των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα και ολόκληρο τον κόσμο.

Στο ντοκιμαντέρ αποκαλύπτεται πως η “Αμερικάνικη Υπηρεσία για την Διεθνή Ανάπτυξη” (USAID) καθώς και το ίδρυμα “Εθνικό Κληροδότημα για την Δημοκρατία» (NED)  λειτουργούν σαν βιτρίνες της CIA διασφαλίζοντας νομική κάλυψη στην δράση των αμερικανών πρακτόρων.  

Αξιωματούχοι του «Γραφείου συμφερόντων των ΗΠΑ στην Αβάνα» (όπως ονομάζεται η διπλωματική αποστολή των ΗΠΑ στην Κούβα), συνδέθηκαν κοινωνικά με τον Capote, του πρότειναν και «δέχθηκε» να γίνει πράκτορας της CIA, και πήρε το κωδικό όνομα “Pablo”.  Ο  τότε  ανταποκριτής του πρακτορείου Reuters στην Κούβα, Anthony Boadle ,ήταν ο σύνδεσμος του με τον πράκτορα της CIA  Mark Sullivan. Ένας ακόμα σύνδεσμός του, ήταν ο προβεβλημένος “αντιφρονών” Dagoberto Valdés .

Το 2006 συνδέεται με τον αξιωματούχο της CIA René Greenwald  ,  με μεγάλη εμπειρία στη Λατινική Αμερική, από τον οποίο παίρνει  κατ ευθείαν εντολές. Η πρώτη εντολή που λαμβάνει είναι να μην συμμετέχει σε συνεδριάσεις (αντικαθεστωτικών) που συγκαλούν οι βορειοαμερικάνοι στο νησί , ώστε να είναι “καθαρός». Μία από τις αποστολές που του ανατίθεται είναι η δημιουργία ενός  «Λογοτεχνικού Πρακτορείου»  που θα αποκτήσει σχέσεις και θα προσπαθήσει να επηρεάσει κουβανούς συγγραφείς. Από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του σχεδίου είναι ο Marc Wachtenheim  , συνεργάτης της CIA, και μέχρι το 2010 υπεύθυνος για την Κούβα στο “ Παναμερικανικό ίδρυμα για την ανάπτυξη ”(FUPAD), μιας ΜΚΟ που ιδρύθηκε από τον ΟΑΚ (Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών)  και χρηματοδοτείται από την USAID. Το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Wachtenheim είναι η δημιουργία  στη συνέχεια ενός Ιδρύματος, στο οποίο ο Capote θα προσελκύσει μεταξύ άλλων δυσαρεστημένους διανοούμενους.

0 Robert Balkin, ένας Αμερικανός που ζεί στο Μεξικό και εργάζεται για μια θυγατρική του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης,  θα έρθει επίσης σε επαφή μαζί του, και θα του παραδώσει ηλεκτρονικό εξοπλισμό τελευταίας γενιάς, κάμερες, εκτυπωτές, και αναλώσιμα.

Hλεκτρονικός εξοπλισμός, "προσφορά" της CIA στην Κουβανική Επανάσταση

Τον Απρίλιο του 2008, ο  James Benson Αμερικανός διπλωμάτης διαπιστευμένος στην Αβάνα,  του παραδίδει μια συσκευή τηλεπικοινωνιών ΒGAN, που επιτρέπει τη γρήγορη σύνδεση με το Διαδίκτυο εκτός κουβανικών δικτύων για   να διασφαλιστεί "ασφαλείς επικοινωνίες» με  τους αξιωματούχους της CIA.

Το BGAN ήταν ένα ασφαλές μέσο επικοινωνίας μέχρι μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο, που ο Wachtenheim μέσω chat στέλνει επείγουσα προειδοποίηση στο Capote:

“Nα απαλλαγείς από αυτήν την συσκευή,  μην την  χρησιμοποιήσεις ξανά. Αν εντοπιστεί θα μπλέξεις εσύ, εμείς και οποιοσδήποτε άλλος βρίσκεται στην φυλακή”, αναφερόμενος προφανώς στον Αμερικάνο εργολάβο Άλαν Γκρος, κατηγορούμενο για κατασκοπεία,  που λίγες εβδομάδες μετά θα άρχιζε η  δίκης του στην Αβάνα.

Στα βίντεο που ακολουθούν και περιλαμβάνουν ολόκληρο το ντοκιμαντέρ, παρ ότι είναι στα ισπανικά, παρατίθενται ηχογραφημένα και κινηματογραφημένα στοιχεία από τη δράση των πρακτόρων της CIA στην Κούβα. Μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση για τον τρόπο δράσης των  αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών στην Κούβα, αλλά και για τον τρόπο που αυτές αντιμετωπίζονται από τα Όργανα Κρατικής Ασφάλειας και το λαό του ηρωικού νησιού.

- Η Επίτροπος Υπόσχεται Καλύτερες Μέρες

   

        

     «Το τίμημα παραμονής της χώρας στο Ευρώ ήταν και είναι αναμφισβήτητα πολύ βαρύ για μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Κάθε άλλη επιλογή όμως θα ήταν πολύ χειρότερη. Εκτός ευρώ τα πράγματα δεν θα ήταν απλώς γκρίζα, όπως είναι σήμερα, αλλά κατάμαυρα και για πολλές δεκαετίες. Η χρεοκοπία θα οδηγούσε σε απώλεια εισοδημάτων των μισθωτών και των συνταξιούχων που θα ήταν τουλάχιστον τρεις φορές μεγαλύτερη από τη σημερινή. Αυτό το γλιτώσαμε. Και δεν είναι λίγο. Σήμερα είμαστε σε θέση να προσδοκούμε καλύτερες μέρες. Υπάρχουν αναλαμπές ελπίδας μέσα στο γκρίζο. Εάν καταφέρουμε να περάσουμε συντεταγμένα από τον τρικυμιώδη κάβο του πρώτου εξαμήνου του 2013, θα έχουμε έσοδα από την αυξημένη τουριστική κίνηση και μια ανάσα -έστω και εποχική- για την ανεργία»

Να εξηγήσω απ’ την αρχή ότι η δήλωση αυτή δεν ανήκει στο Σαμαρά, ούτε στο  …Βενιζέλο, ούτε και στο τρίτο νούμερο της συγκυβέρνησης. Αυτά είναι τα «πτερόεντα έπεα» της Δαμανάκη. Θα μου πεις: τι άλλο θα περίμενες να πει; επίτροπος της Κομισιόν είναι, και εγκάθετη εκεί από το ΠΑΣΟΚ.

Το προβλημα μου είναι (και είναι όντως καταδικό μου προβλημα) ότι δεν μπορώ να ακούσω αυτή την κυρία, ή να διαβάσω αναφορά σ΄ αυτήν, χωρίς να σκεφτώ τον ραδιοφωνικό σταθμό του πολυτεχνείου (Νοέμβρη 1974). Βέβαια από τότε πέρασαν τέσσερις δεκαετίες, και πολλά άλλαξαν στην ελληνική πολιτική σκηνή, μεταξύ των οποίων και πολλά ομοιώματα ανθρώπων που κυβερνούν, κυβέρνησαν ή φιλοδοξούν να κυβερνήσουν την ταλαίπωρη χώρα μας. 

Επιτρέψτε μου μια ξαφνική αλλαγή θέματος εδώ: είναι νόμος της πολιτικής οικονομίας ότι η τιμή ενός προϊόντος εξαρτάται από τη ζήτηση και προσφορά του. Αυτό δεν ισχύει για την τιμή του ανθρώπου. Ισχύει όμως για τα ανθρωποειδή προϊόντα του συστήματος, ολων των ειδών, σχημάτων και αποχρώσεων (δεξιά, αριστερά, μπροστά και πίσω απο το ΚΚΕ που αποτελεί εξαίρεση), αρκετά από τα οποία χρημάτισαν «εξεγερμένοι» του πολυτεχνείου.

Τόσο βαθιά η διάβρωση από την σαπίλα, τέτοια ξεφτίλα.

M

EΠΙΚΟΥΡΟΣ

Θέλει ο θεός ν' αποτρέψει το κακό αλλά δεν μπορεί; Τότε είναι ανίκανος.

Είναι ικανός, αλλά δεν θέλει; Τότε είναι κακός.

Είναι ικανός και συνάμα θέλει; Τότε από πού προέρχεται το κακό;

Δεν είναι ικανός μήτε θέλει; Τότε γιατί να λέγεται θεός;   

                                                                               

                                                                    EΠΙΚΟΥΡΟΣ

Δεν απορώ γιατί οι θεοτρομοκράτες  έκαψαν τις δεκάδες τόμους των γραπτών του Επίκουρου και με σχολαστική μανία δεν άφησαν ούτε ένα αντίγραφο. Αναρωτιέμαι πόσο διαφορετική θα ήταν η σκέψη των ελλήνων αν το έργο του  είχε επιζήσει στην ολότητα του...

Η θρησκομανιακή παράδοση της σκέψης στην πυρά είναι μια μονοθεϊστική παράδοση.  Χριστιανική; μουσουλμανική; εβραϊκή; Διαλέξτε.

Την παράδοση αυτή κρατούν ζωντανή στην χώρα μας (και αλλού) οι τα μάλα Χριστιανοί νεοναζιστές, που απειλούν να μας κάψουν στην πυρά των βιβλίων μας.

Επιπρόσθετα, ο ταλιμπανισμος κι ο Πολ-ποτισμός ξεκινούν απο δυσπιστία και εχθρότητα προς τους ανθρώπους της σκέψης.

Γι αυτους, όλοι οι διανοούμενοι δεν έχουν παρα την ίδια έκφυλη φάτσα και την ίδια βλάσφημη λαλιά…  

Μ

πίστιν δὲ λαβεῖν ὑπὲρ τοῦ λαθεῖν ἀδύνατον.

Ἀδικοῦντα λαθεῖν μὲν δύσκολον, πίστιν δὲ λαβεῖν ὑπὲρ τοῦ λαθεῖν ἀδύνατον. Eπικούρου Προσφώνησις, 7

Αυτός που αδικεί είναι δύσκολο να ξεφύγει• αλλά να βεβαιωθεί πως θα συνεχίζει να ξεφεύγει είναι αδύνατον.

In other words: It’s difficult to get away with murder, but impossible to be assured that you will get away with murder.

Μ' άλλα λόγια: είναι δύσκολο να διαπράξεις δολοφονία και να μην σε πιάσουν, αλλά αδύνατον να είσαι σίγουρος ότι θα δολοφονείς χωρίς να σε πιάσουν ποτέ…

Μια ακόμα παράφραση:

Αυτός που κάνει λάθος είναι δύσκολο να δικαιωθεί, αλλά είναι αδύνατον να διαβεβαιωθεί ότι θα δικαιώνεται πάντα.

M

μας άλλαξαν και μας βούλιαξαν

Ο πλέον ηλίθιος μιας δυναστείας απατεώνων είχε πει το περίφημο «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».

Αρνηθήκαμε ν΄ αλλάξουμε και βάλθηκαν να μας αλλάξουν αυτοί με το ζόρι.

Στην πορεία μας άλλαξαν τα φώτα και μας βούλιαξαν οικονομικά, ηθικά, πολιτιστικά. Τώρα ήρθε και η θεομηνία να μας βουλιάξει κυριολεκτικά και πολλοί δεν μπορούν τίποτε πια ν' αλλάξουν… εννοώ, δεν έχουν ν’ αλλάξουν βουλιαγμένα έπιπλα, κουζίνα ψυγείο, σπίτι… δεν έχουν ν΄ αλλάξουν ούτε τα βρεμένα ρούχα τους…

Και κάνει κρύο... και το κρύο είναι πιο έντονο όταν πεινάς…

Πώς να του πεις «μην απελπίζεσαι»;

Σας συμβαίνει συχνά να δείτε τέτοιο ... χαμόγελο

Ειλικρινά, σας συμβαίνει συχνά να δείτε τέτοιο μαλακισμένο χαμόγελο;

So fucking smug, it makes you puke.

Όμως, ο άνθρωπος δεν είναι μαλάκας. Όχι επειδή είναι πρόεδρος μιας υπερδύναμης (αυτό δεν έσωσε την αμερικανική προεδρία από οξυτάτη μαλακία), αλλά επειδή  κάπως καταφέρνει ντόπιους αριστερούς αρχιμαλάκες εδώ να πουλάνε φρέσκο αέρα στο ελληνικό πόπολο και δεξιούς αρχιδοκέφαλους να νοικιάζουν γαλλικές φρεγάτες που παράγουν τα γαλλικά αφεντικά του και να εισάγουν άλλα αγαθά από την χώρα του την Γαλλία – την τόσο «αλληλεξαρτημένη» με την «μισο-ιμπεριαλιστική» Ελλάδα

Ο Τζιμάκος ρε παιδιά

Ο Τζιμάκος ρε παιδιά

Δεν είναι άνθρωπος καλός

Αφού βλαστημάει τα θεία,

Είναι στο μυαλό κουλός

Να μη λέει για το Χριστούλη...

Ούτε και για τον Μακαριστό

Ας γαμήσει την Αλέκα

Θα του πω κι ευχαριστώ

Μοιάζει με αρχιμανδρίτες

Κι έχει βλέμμα αγαθό

Και τα βάζει με τους κνιτες

Και γι αυτό τον συμπαθώ

Να του πω και πού ανήκω·

Χρυσαυγή - Συναγερμό

Τζίμη, ψευτομπολσεβίκο

Σ΄ έχω λούσει με αγιασμό

  Μ

Τα κλοουνς είναι συνήθως αγαπητά και συμπαθητικά.

Πολύ συχνά έχουν και χιούμορ. Παραδόξως, όποτε τα βάζουν με το ΚΚΕ χάνουν το χιούμορ τους κι από αστείοι μετατρέπονται σε γελοίους, θλιβερά γελοίους. Όχι γιατί οι κουκουέδες πιστεύουν πως το ΚΚΕ είναι ιερό και αβεβήλωτο, ούτε γιατί πάσχουν από έλλειψη χιούμορ. Αλλά μάλλον διότι είναι κακόγουστο, όχι να «σατιρίζεις», αλλά να λοιδορείς (σοβαρά η κάνοντας πλάκα) ανθρώπους που το παλεύουν ακόμα σε μια εποχή κι ένα κόσμο όπου η πλατιά πλειονότητα είναι γονατισμένη, παραδομένη, πολιτικά ευνουχισμένη ή και παλαβωμένη.    

ΑΠΟ ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Συμφωνώ στη βασική διαπίστωση στις θέσεις ότι «το ΚΚΕ παραμένει πίσω από τις αυξανόμενες ανάγκες και σύνθετες απαιτήσεις που προκύπτουν από το συσχετισμό δυνάμεων, τις απαιτήσεις και τους κινδύνους - δυνατότητες που περικλείει η φάση της κρίσης». Κομβικό σημείο της αυτοκριτικής της ΚΕ είναι η θέση ότι: «η επιβεβαίωση της ορθότητας της στρατηγικής του ΚΚΕ διαμόρφωσε ένα πνεύμα εφησυχασμού από τα πάνω προς τα κάτω...». Το Κόμμα περίμενε να εισπράξει στις εκλογές τον Μάη του 2012 τη δυσαρέσκεια του λαού λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο. Πριν κυριαρχούσε η συνθηματολογία, το «σνομπάρισμα» των όποιων λαϊκών ξεσπασμάτων δημιούργησε η πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα κρίση. Βεβαίως, έχει σημασία το ποιες δυνάμεις είναι επικεφαλείς και επηρεάζουν την κίνηση των μαζών (Θ.25), όμως οι μάζες δε θα περιμένουν ποτέ εμείς θα είμαστε έτοιμοι και ικανοί να καθοδηγήσουμε την εργατική τάξη σε σύγκρουση με τα μονοπώλια για τη λαϊκή εξουσία. Στο «κίνημα των αγανακτισμένων» και των «πλατειών» έπρεπε έγκαιρα, με σχέδιο και προσοχή να παρέμβουμε ώστε να εμποδίσουμε το κτύπημα του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ. Η οργανωμένη υποχώρηση στο Σύνταγμα μέτρησε στο λαό ως υποχώρηση, ως επίδειξη δύναμης και όχι ως αποτελεσματική αντεπίθεση. Θυμίζω εδώ το θετικό αντίκτυπο που είχε η δράση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία όπου οδηγηθήκαν οι Νατοϊκές δυνάμεις στη λαχαναγορά. Χρειάζονται και σήμερα δράσεις όπως η ανάρτηση πάνω στην Ακρόπολη για να αναθαρρήσει ο λαός, με διεθνή απήχηση. Βεβαίως, το κύριο βάρος να πέσει στην οικοδόμηση, στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, όμως χρειάζονται και τέτοιες ενέργειες για να έχεις αποτελέσματα που θα προωθήσουν τη στρατηγική σου. Φαίνεται ότι πρέπει να μελετάμε πληρέστερα τη δράση του «πολυπλόκαμου αντιπάλου» αλλά και την ηρωική πείρα του ΚΚΕ που λαός μας θέλει να τα καταφέρνει στα δύσκολα. Φαίνεται ότι χρειάζεται να μελετήσουμε καλύτερα τα χαρακτηριστικά της συνείδησης της εργατικής τάξης και της νεολαίας σήμερα, των λαϊκών στρωμάτων, όπως διαμορφώθηκαν τα τελευταία 30-40 χρόνια. Η λαϊκή πείρα και η ουσιαστική επαφή των στελεχών με τις ΚΟΒ και το λαό έχει να μας διδάξει πολλά. Σας μεταφέρω τι μου είπε ένας φίλος του κόμματος μετά το αρνητικό αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών. [Ηλία, το τσινιάρικο άλογο πρώτα το ημερεύεις και μετά το καβαλάς». Πρόλαβα να του πω «Εμείς δεν θέλουμε να καβαλήσουμε...». Φεύγοντας βιαστικά μου είπε «Σκέψου το!». Μήπως αγριεύουμε τον κόσμο;
Σχετικά με την εκτίμηση της απόδοσης της ΚΕ έχω να παρατηρήσω τα εξής:
1) Στη θέση 53 διατυπώνεται ότι η ΚΕ πέτυχε να μη κάνει το θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας. Ομως αυτό είναι λυμένο από το Συνέδριο και από τις εκτιμήσεις που έχει κάνει το κόμμα. Υπήρξε άλλη σκέψη; Επειδή η πίεση για την «ενότητα της αριστεράς», ασκείτο και πριν το ξέσπασμα της κρίσης, νομίζω ότι έπρεπε να τα είχαμε προλάβει να μη χαρίσουμε την «αριστερά» στον ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι πρέπει να ληφθούν σοβαρές πρωτοβουλίες σ' αυτή την κατεύθυνση σύντομα, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο καθαρά αποκαλύπτεται ότι είναι κόμμα αστικής διαχείρισης, και καλώς ξεσκεπάζεται!
2) Οσον αφορά τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, έχουμε κι εμείς ευθύνες. Οι οργανώσεις βγαίνουν με σπουδή στο λαό κυρίως στις εκλογές και μάλιστα ισοπεδωτικά ώστε δύσκολα ξεχωρίζεις αν έχουμε τοπικές - εθνικές - ευρωεκλογές. Πώς θα πετύχουμε συσπειρώσεις, να προωθηθεί η λαϊκή συμμαχία, με συνθήματα και γενικολογίες; Ειδικά στις τοπικές εκλογές η ένδεια συγκεκριμένων επεξεργασιών για τοπικά - λαϊκά ζητήματα και η προχειρότητα της τελευταίας στιγμής, λειτουργεί αρνητικά ακόμα και σε οπαδούς. Σημαντικές επεξεργασίες και προτάσεις του κόμματος για τις λαϊκές ανάγκες δε γίνονται υπόθεση των ΚΟΒ, των φιλών και οπαδών των σωματείων, των λαϊκών επιτροπών, με δική μας ευθύνη, των καθοδηγητικών οργάνων. Χρειάζεται να ενισχυθεί η ουσιαστική πρακτική βοήθεια στις ΚΟΒ. Οι προτάσεις μας για τους μετανάστες, το περιβάλλον, τους ανέργους ,τα χρέη, τα φάρμακα, τους φόρους, τα νέα ζευγάρια, το ρόλο των ΜΚΟ κ.λπ. δε γίνεται υπόθεση των ΚΟΒ. Χρειάζεται προσανατολισμός στις ΚΟΒ ώστε να ανταποκρίνονται με επάρκεια στο χώρο ευθύνης τους. Εδώ μετράει ο ρόλος των στελεχών και των οργάνων.
3) Σοβαρή είναι η αδυναμία μας να αξιοποιήσουμε και να διατάξουμε αποτελεσματικά τις δυνάμεις και τα στελέχη μας με βάση τις ικανότητες, την πείρα, τη γνώση του χώρου, τη συνέπεια. Το βάρος πρέπει να δοθεί στα εργατικά στελέχη με αναδιάταξη των κοινοβουλευτικών. Ισοβιότητα και νεποτισμός δημιουργούν αρνητικούς συνειρμούς παρά τις καλές προθέσεις. Να αξιοποιηθούν εκεί που χρειάζονται, δεν κάνουμε όλοι για όλα. Στο καταστατικό προτείνεται να μπορεί να εκλεγεί μέλος της ΚΕ με 7 χρόνια κομματική ηλικία και στις τομεακές - περιφερειακές με 2 και 5 αντίστοιχα. Χρειάζονται τουλάχιστον 12,5 και 7 αντίστοιχα.
4) Μια ακόμα επισήμανση: Δε χρειάζεται να αναλωθούμε στα όργανα, στις ΚΟΒ, στον Τύπο γιατί «λαϊκή συμμαχία» και όχι «μέτωπο» κ.λπ. Ας μη βυζαντινολογούμε, δημιουργούμε συγχύσεις, εξάλλου αυτούς τους όρους τους έχουμε χρησιμοποιήσει και παλιότερα. Το κύριο είναι η άρνηση των σταδίων και η ενδυνάμωση του Κόμματος και της ΚΝΕ, η ενίσχυση των ΚΟΒ στη πράξη, να ισχύσουν τα κριτήρια για στελέχη ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ. Να φέρουμε σε αντιστοίχιση τις αντικειμενικές με τις υποκειμενικές συνθήκες που υστερούμε, να λάβουμε υπόψη την ιστορία μας, τα συμπεράσματα από τις παρεκκλίσεις και τις ανατροπές, το τι περιμένει ο λαός απ' το κόμμα μας. Με πίστη στον αναντικατάστατο ρόλο του ΚΚΕ να προχωρήσουμε όλοι μαζί πιο αποφασιστικά. Οι αντίπαλοι ας κάνουν τη δουλεία τους κι εμείς τη δική μας!
Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος. Ας τον δώσουμε απλά να γίνει υπόθεση του λαού, ας πούμε όλη την αλήθεια για το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα. Θα μπει σύντομα στην ημερήσια διάταξη του κινήματος. Καλά κάνουμε και προετοιμαζόμαστε.
Καλή Επιτυχία στο 19ο Συνέδριο.

Ηλ. Μπράβος
Κιάτο Κορινθίας

    

Ενας είναι ο εχθρός, ο αντιιμπεριαλισμός;

Συνέρχεται το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας με στόχο τη σύνταξη νέου Προγράμματος και Καταστατικού. Προηγήθηκε μία περίοδος ασάφειας και ανικανότητας ιδεολογικής παρέμβασης σε οποιοδήποτε θέμα απασχολούσε το λαό, καθώς προγευόμασταν τις αλλαγές. Ταλαντευόμασταν ανήμποροι να προβάλουμε θέση. Ψευτοδιλήμματα το ευρώ, η ΕΕ και η αποδέσμευση, το μνημόνιο και οι κατακτήσεις που χάνονταν, η εθνική ανεξαρτησία και η εξαρτημένη Ελλάδα, ο φασισμός και οι δημοκρατικές ελευθερίες, το χρέος και η άρνηση πληρωμής του. Το χρέος αρχικά θα κρινόταν στη λαϊκή εξουσία, αφού η μονομερής διαγραφή εκτμήθηκε ενσωματώσιμη, το δημοψήφισμα θεωρήθηκε παγίδα ώστε να τσουβαλιαστούμε με το υποτιθέμενο όχι του Σαμαρά (άμεση διάψευση).
Το σκιάχτρο των σταδίων οδήγησε στην ιδεολογικοπολιτική παράλυση. Βάλλεται ευθέως ο πυρήνας του Προγράμματος, η μαρξιστικολενινιστική ανάλυση. Ο λαός δέχεται το απειλητικό σύνθημα από όλους τους μηχανισμούς του συστήματος «ή μνημόνιο ή δραχμή», η υποτέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων παραβλέπεται ως «αθώωσή τους», ενώ εκφράζει την εξάρτηση της κρατικομονοπωλιακής Ελλάδας και η αποτίναξή της συνδέεται αδιάρρηκτα με την αποδέσμευση και τις εθνικοποιήσεις βασικών συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.
Σήμερα αυτή η καθοριστική θέση του Προγράμματος φαντάζει διαχείριση, όπως και το κριτήριο για τα συμμαχίες, η συνεκτική ΑΑΔ γραμμή πάλης. Κανένα στοίχημα με την ιστορία και κανένας αφ' υψηλού θεωρητικός εκβιασμός του λαού (ή μνημόνιο ή σοσιαλισμός) δεν είχε θέση εδώ. Η γραμμή της κυρίαρχης τάξης θα οδηγούνταν στα βράχια με την εκδήλωση καπιταλιστικής κρίσης και τη συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγικής βάσης, όπως και έγινε. Ενας πόλεμος, χωρίς το υποτιθέμενο λάθος των γραμμάτων του Ζαχαριάδη, είναι απαραίτητος για να κρατήσουμε τα φανταστικά όπλα παρά πόδα: «Περνούμε από το γενικό ή θεωρητικό μέρος του Προγράμματος στο Πρόγραμμα-μίνιμουμ.
Εδώ συναντούμε αμέσως μία «πολύ ριζοσπαστική», φαινομενικά και πολύ αστήρικτη πρόταση των συντρόφων Ν. Μπουχάριν και Β. Σμιρνόφ να εξοστρακιστεί εντελώς το πρόγραμμα-μίνιμουμ. Ο χωρισμός, λένε, σε πρόγραμμα-μάξιμουμ και πρόγραμμα-μίνιμουμ «έχει παλιώσει», τι μας χρειάζεται εφόσον πρόκειται για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Δε χρειάζεται κανένα πρόγραμμα-μίνιμουμ, αλλά ένα άμεσο πρόγραμμα μεταβατικών μέτρων προς το σοσιαλισμό... Δε θέλουμε «να ζητήσουμε τίποτα "από την αστική τάξη", αλλά να δημιουργούμε οι ίδιοι, δε θέλουμε να ασχολούμαστε με μικροπράγματα στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος. Αυτό θα ήταν κούφιος κομπασμός, γιατί πρώτα πρέπει να κατάκτήσουμε την εξουσία, ενώ εμείς δεν την κατακτήσαμε ακόμη.» (Λένιν, «Απαντα», τόμος 13) και συνεχίζει για την αναγκαιότητα τέτοιου προγράμματος και μετά τη νίκη, μέχρι να διασφαλιστεί η νέα εξουσία.
Η διάκριση της μενσεβίκικης και της μπολσεβίκης έννοιας του σταθμού, συνειδητά αποκρύπτεται : «Οι Γερμανοί κομμουνιστές είναι κομμουνιστές, γιατί μέσα από όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς και συμβιβασμούς, που δεν τους δημιούργησαν αυτοί, αλλά η πορεία της ιστορικής εξέλιξης, βλέπουν καθαρά και επιδιώκουν συνεχώς τον τελικό σκοπό... Οι 33 μπλανκιστές είναι κομμουνιστές, γιατί φαντάζονται πως, μια που αυτοί θέλουν να υπερπηδήσουν τους ενδιάμεσους σταθμούς και τους συμβιβασμούς, η δουλειά πάει πρίμα και πως, αν "αρχίσει" αυτές τις μέρες -πράγμα που το πιστεύουν απόλυτα- και η εξουσία περάσει στα χέρια τους, τότε μεθαύριο "θα εφαρμοστεί κιόλας ο κομμουνισμός". Συνεπώς, αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αμέσως, τότε θα πει πως δεν είναι κομμουνιστές. Τι παιδική αφέλεια να προβάλλεις την ατομική σου ανυπομονησία σαν θεωρητικό επιχείρημα!» (Λένιν από Ενγκελς, «Αριστερισμός»).
«Για τον ιμπεριαλισμό είναι χαρακτηριστική η τάση ακριβώς για προσαρτήσεις όχι μόνο αγροτικών περιοχών (ισχυρισμός Κάουτσκι), αλλά ακόμη και των πιο βιομηχανικών. Δεύτερο, το ουσιαστικό για τον ιμπεριαλισμό είναι ο ανταγωνισμός μερικών μεγάλων Δυνάμεων που τείνουν προς την ηγεμονία, δηλ. προς το άρπαγμα εδαφών όχι τόσο άμεσα για τον εαυτό τους, όσο για την εξασθένιση του αντιπάλου και την υπόσκαψη της ηγεμονίας του... Χαρακτηριστικές γι' αυτήν την εποχή δεν είναι μόνο οι δυο βασικές ομάδες χωρών: οι χώρες που κατέχουν αποικίες και οι αποικιακές χώρες, αλλά και οι ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών που πολιτικά, τυπικά είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης» («Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού»).
Ο Λένιν δεν ξεγλίστρησε από την πραγματικότητα με κάποιον ευφάνταστο όρο, όπως «ανισότιμη αλληλοπροσάρτηση» για το αποικιοκρατικό Βέλγιο, που παρουσίασε ως γερμανική προσάρτηση. «Αυτοδιάθεση των εθνών ονομάζεται η πολιτική ανεξαρτησία τους. Ο ιμπεριαλισμός τείνει να την παραβιάσει, γιατί σε συνθήκες πολιτικής προσάρτησης η οικονομική προσάρτηση είναι συχνά βολικότερη, φτηνότερη (είναι ευκολότερο να εξαγοράσει κανείς τους υπαλλήλους, να πετύχει εκχωρήσεις, να περάσει έναν ευνοϊκό νόμο κτλ), ευκολότερη, ησυχότερη - έτσι ακριβώς όπως ο ιμπεριαλισμός τείνει να αντικαταστήσει τη δημοκρατία γενικά με την ολιγαρχία» (Λένιν, «Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού»).
Καταλήγουμε σε ένα μεταμοντέρνο κατασκεύασμα εκτός τόπου (εθνικές ιδιαιτερότητες) και χρόνου (ασαφής (υπερ)ιμπεριαλισμός). « Ολα τα έθνη θα φτάσουν στο σοσιαλισμό, αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά δε θα φτάσουν όλα εντελώς με τον ίδιο τρόπο, το καθένα θα εισάγει μια ιδιομορφία στη μια ή στην άλλη μορφή δημοκρατίας, στη μια ή στην άλλη ποικιλομορφία της δικτατορίας του προλεταριάτου, στον ένα ή στον άλλο ρυθμό των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών...» (στο ίδιο).
Δεν αναφερόμαστε στο διάστημα ανάμεσα στην εκδήλωση επαναστατικής κατάστασης και την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας, ούτε στη διαδικασία ως τέτοια, απλά ως άθροισμα διαταγμάτων. «Είναι σαν να πρόκειται να συνταχθεί από το ένα μέρος ένας στρατός που θα πει: «εμείς είμαστε υπέρ του σοσιαλισμού», και από το άλλο, ένας άλλος στρατός που θα πει: «εμείς είμαστε υπέρ του ιμπεριαλισμού», κι αυτό φαντάζονται ότι θα είναι κοινωνική επανάσταση!.. Οποιος περιμένει μια «καθαρή» κοινωνική επανάσταση δε θα την δει ποτέ του.» (Λένιν, «Τα αποτελέσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση»).
Τα υπαρκτά ζητήματα που μπορούν να πυροδοτήσουν τη ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, ωριμάζοντας τον υποκειμενικό παράγοντα, εξοβελίστηκαν, οπότε διυλίζουμε τον κώνωπα οικοδομώντας ιδεατά στρουμφοχωριά. Ταυτόχρονα, είμαστε «καταδικασμένοι» να επικαλούμαστε το πρόσφατο παρελθόν, παρ΄ότι οι «νέες» αναλύσεις θα κατέτασσαν το Μάαστριχτ στα ψευτοδιλήμματα και από τα ερείπια της Γιουγκοσλαβίας θα έπρεπε να ξεθάψουμε κάποια αλληλεξάρτηση, λιγάκι «ανισότιμη».
«Το ζήτημα δεν είνε να ξέρεις ανακατωτά κι απέξω το Μαρξ και το Λένιν. Αυτό μπορεί να το κάνει κι ο πρώτος ηλίθιος αριθμομνήμων. Το ζήτημα είνε να κάνεις ζωντανή, δημιουργική, λαϊκή πολιτική» (Ν. Ζαχαριάδης, «Τα δύο βασικά προβλήματα»). Εμείς αποτύχαμε και στα δύο, υποδυόμενοι το πρώτο, ότι ενεργούμε «κατά τας γραφάς». Τώρα επισημοποιούμε τη διάσταση με την πραγματικότητα, την ιστορία και την κοσμοθεωρία μας.

Δημήτρης Τσιμπινός
Γέρακας