Τάσος Λειβαδίτης 'Ασφαλής κατεύθυνση'

Τάσος Λειβαδίτης

Ασφαλής κατεύθυνση


Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο

χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός: κατέβαινα,

λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό

χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και

περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ

δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο,

όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε

θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι

με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα, σαν

τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω

κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το

σπίτι μου...

Από την ανθολογία Ποιήματα που αγαπήσαμε
(επιμ.: Γ.Μαρκόπουλος-Κ.Νικολάκης), εκδόσεις Εκάτη 2009)

Πηγή: Tvxs 

(μεσω Πράξις)

«Τα hedge funds έχουν αγοράσει την Ελλάδα»

 

Η αγγλική λέξη hedge σημαίνει φράκτης απο φυτά. Τα μεγάλα αρχοντικά σπίτια στην Αγγλία (πύργοι, επαύλεις κτλ) βρίσκονται συνήθως κάπου έξω απο την πόλη και σε μέρος όπου δεν είναι ορατά απο περαστικούς. Στα όρια της γης που τα περιστοιχίζει οι ευγενείς-μεγαλοαστοί φυτεύουν συνήθως φράκτες απο φυτά που εχουν και την χρήση ότι εμποδίζουν τους περαστικούς να βλέπουν μέσα, αλλά και αντίθετα, προστατεύουν τους ευνοούμενους της τύχης απο το να κοιτούν προς τα έξω (η θέα δεν είναι πάντα ευχάριστη). Ο όρος hedge στα οικονομικά έχει και την έννοια της προστασίας στο πλαίσιο της χρηματιστικής αγοράς, της πρακτικής μέριμνας του επενδυτή να ασφαλίσει την επένδυση του. Τα hedge funds είναι επενδυτικοί χρηματιστικοί όμιλοι οι οποίοι παίζουν στην αγορά με τεράστια κεφάλαια, και για να γίνεις μέλος ενός τέτοιου ομίλου πρέπει να διαθέτεις ανάλογα ποσά χρήματος και τίτλων. Το ‘hedge’ έχει και την συμβολική έννοια ότι προκειται για έναν όμιλο αποκλειστικά και μόνο για λίγους που αποσκοπεί στην καλύτερη διάθεση των κεφαλαίων των μελών του. Eννοείται ότι τα hedge funds, ως εργαλεία της αριστοκρατίας του χρήματος, ασκούν μεγάλη οικονομική και πολιτική επιρροή και, εκτός του ότι ξέρουν τι ακριβώς συμβαίνει στην χρηματιστική αγορά ανά πάσα στιγμή, μέσω των υψηλών διασυνδέσεων τους μπορούν μεν να προβλέψουν με ακρίβεια, αλλά και να  καθορίζουν και τι θα συμβεί. Εννοείται επίσης ότι η ισχύς τους αυτοτροφοδοτείται. Η θέση τους δίνει τεράστιες δυνατότητες να ενισχύουν την θέση τους και τούμπαλιν, η ενισχυμένη θέση τους τους δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες να κερδοσκοπούν...

 

Μια 'πυρωμένη απο έξαρση' δραστηριότητα της χρηματιστικής αγοράς τους τελευταίους μήνες είχε αντικείμενο της τα Ελληνικά Ομόλογα.  «Τα hedge funds έχουν αγοράσει την Ελλάδα», έγραψε πρόσφατα η Wall Street Journal ⁽¹⁾. Όπως μας πληροφορεί η ίδια εφημερίδα, από τον Μάρτιο που η  Ελλάδα ολοκλήρωσε την αναδιάρθρωση του χρέους της, τα hedge funds, που έγκαιρα μπήκαν στην αγορά, επωφελήθηκαν απο αύξηση των τιμών. «Τα εχουν παει καλά» όπως γράφει η ίδια εφημερίδα. Η ειδικότητα τους είναι το αλισβερίσι με προβληματικό κρατικό χρέος και στον χώρο αυτο είναι ιδιαίτερα επιθετικά, ανελέητα, θα έλεγα! 

Είναι κατανοητό ότι για να συνεχίσει να παίζεται το παιγνίδι της κερδοσκοπίας των πλέον επιθετικών κύκλων του χρηματιστικού κεφαλαίου πρέπει τα ελληνικά ομόλογα να διατηρήσουν μια σχετική αξιοπιστία. Εξ ου και οι επαναλαμβανόμενοι διαπιστευτήριοι όρκοι των πολιτικών μας ότι θεωρούν την πληρωμή του χρέους της χώρας ‘ιερή’ υποχρέωση της. Εξ ου και οι διαβεβαιώσεις των Ευρο-πατρώνων μας ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη. Μολαταύτα, στο φόντο της δραστηριότητας αυτής υπάρχει ο προβληματισμός των αναλυτών ότι όσο αισιόδοξα κι αν ειδωθεί η κατάσταση της Ελλάδας, η έξοδος από τη βαθιά ύφεση δεν φαίνεται δυνατή στο ορατό μέλλον. Επιπρόσθετα, θεωρείται σίγουρο ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει το χρέος της.

Σε τέτοιες συνθήκες, και με πολιτικές που επιφέρουν επιδείνωση της ύφεσης, η αγορά των ελληνικών ομόλογων αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για αυτούς που εχουν την οικονομική δύναμη να ρισκάρουν. Μια «σπάνια ευκαιρία ν’ αγοράσουν το χρέος ενός Ευρωπαϊκού έθνους για ψίχουλα», όπως γράφει η Wall Street Journal.  "Δεν έχουμε πολλές ευκαιρίες, όπως αυτή», είπε ένας κύριος Hans Humes του ομίλου Greylock, σημειώνοντας ότι στο χαρτοφυλάκιό του βρίσκεται περίπου 20% του ελληνικού χρέους.

Ένας άλλος κύριος Daniel Loeb, κύριος επενδυτής του Third Point LLC, ενός απο τα hedge-funds, μέσα σε διάρκεια δυο-τριών μηνών έκανε μπάζα μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε κέρδη, αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, σε καλή εποχή για τον επενδυτή και σε τιμές ευκαιρίας.

Παρεμπιπτόντως, την  εποχή που αγόραζαν τα ομόλογα "ετυχε" ν' ακούγονται συχνά-πυκνά και οι απειλές ότι θα πετάξουν την Ελλάδα έξω απο την Ευρωζωνη, απειλές που ξεστομίζονταν απο γερμανικά πολιτικά φερέφωνα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτοί που μπορούσαν να ξέρουν ότι λίγες βδομάδες μετά θα ακούγαμε μια θαυμαστή συμφωνία  με όλη την «ορχήστρα» να παίζει το μοτίβο « η Ελλάδα παραμένει στο ευρω»,  αυτοί οι 'παίχτες με πείρα και γνώση' βρέθηκαν τότε με πολλά, μα πάρα πολλά εκατομμύρια στα χέρια τους σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Τι αλλάζει όμως για τους Έλληνες; Αν εξαιρέσεις την κακομοιριά τους που χειροτερεύει και παει, τίποτε δεν άλλαζει. Και δεν θ΄αλλάξει αν δεν αλλάξουν αυτή την κατάντια τους οι ίδιοι - κάτι που προϋποθέτει ότι πρώτα πρέπει ν’ αλλάξουν οι ίδιοι, με πρωτο καθηκον την ανάκτηση του χαμένου φιλότιμου τους. Μα κι αν δεν αλλάζουν γρήγορα οι Έλληνες, αλλάζουν οι τύχες τουλάχιστον κάποιων πολιτικών εκπροσώπων τους που τυχαίνει να είναι υπηρέτες του χρηματιστικού κεφαλαίου. Πληρώνονται για την ιεροδουλία τους. 

Ποιος αναρωτιέται ακόμα γιατί τόσες πολιτικές μετριότητες που δεν κάνουν τίποτε άλλο απο το να υπηρετούν δουλικά τ’ αφεντικά τους, πρωτοτυπώντας λιγότερο απο σκυλιά και με λιγότερο χαρακτήρα απο αυτά, βρίσκονται χρυσωμένοι και βολεμένοι, αυτοί και οι φύτρες τους, για μερικές γενεές;

------

1) http://online.wsj.com/article/SB10001424052970203406404578072821982011376.html

Ένα Πράμα Μάθαμε Βιωματικά

Τουλάχιστον ένα πράμα μάθαμε βιωματικά

Στην ζώνη κόπωσης και φθοράς όπου ο ουρανός μας δόθηκε

Σε ράβδους που απέδρασαν απο τις χαραμάδες λαμαρίνας

Ενός πλοίου υπό επισκευή (δεν χρειάζονται μάρτυρες γι’ αυτό):

Το μέταλλο δεν έχει πάντα αντοχή

Μήτε το πλαστικό σημαίνει πάντα ψέμα

Κι αλίμονο, αν το εγώ αγνοεί την σύσταση του -

Δεν θα δεθεί ποτέ με το εμείς που του ανήκει

Μπορεί να στέκεσαι ορθός στην μπόρα, ολομόναχος,  

Μπορεί το πρόσωπο σου να μην λιώνει όπως ο πάγος,

Μα να που το υπέδαφος υποχωρεί με τα ποδάρια σου

Ήδη χωμένα ανάμεσα σε οστά εξαφανισμένων ζώων –   

και στέκεις εκεί σαν μήν το ξέρεις

σε μια χώρα με όλο και περισσότερους πεινασμένους, έγινε κι αυτό

Κατά 18,2% αύξησαν το 2011 τα συνολικά κέρδη τους οι 500 πιο κερδοφόρες βιομηχανίες, στα 1,60 δισ. ευρώ από 1,35 δισ. ευρώ

Σε μια χώρα με εκατομμύρια ανέργους, αλλά και με εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους αγρότες που τα εισοδήματά τους λεηλατούνται από περικοπές, ακρίβεια και αυξημένους φόρους, σε μια περίοδο κρίσης όπου καταστρέφονται μεθοδικά ακόμη και κεφάλαια, σε μια χώρα με όλο και περισσότερους πεινασμένους, έγινε κι αυτό: Ανάμεσα στις 500 πιο κερδοφόρες βιομηχανικές επιχειρήσεις για το 2011 βρίσκονται 175 εταιρείες τροφίμων! Η σχετική έρευνα της STAT BANK είναι αποκαλυπτική, όσο και ...ελπιδοφόρα για το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτές οι 500 βιομηχανίες κατέγραψαν όλες μαζί το 2011 καθαρά κέρδη περίπου 1,60 δισ. ευρώ. Με 25 δισ. ευρώ παραπάνω κέρδη από το 2010, είχαν μια θετική μεταβολή κατά 18,2% μια χρονιά που όλοι έλεγαν - και έτσι έγινε - ότι θα είναι από τις χειρότερες που γνώρισαν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μέσα στην καπιταλιστική κρίση. Μέχρι που ήρθε το 2012. Αυτές οι βιομηχανίες αύξησαν, επίσης, το συνολικό τζίρο τους κατά 16,9% στα 34 δισ. ευρώ, ενώ το μέσο περιθώριο καθαρού κέρδους διαμορφώθηκε στο 4,8%.

********



διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του  Γιώργου ΦΛΩΡΑΤΟΥ στο Ριζοσπάστη)


Να επαναλάβουμε:  "σε μια χώρα με όλο και περισσότερους πεινασμένους, έγινε κι αυτό: Ανάμεσα στις 500 πιο κερδοφόρες βιομηχανικές επιχειρήσεις για το 2011 βρίσκονται 175 εταιρείες τροφίμων!"

Ο Γουέν απειλεί.

Τα μέλη της οικογένειας του Κινέζου πρωθυπουργού Ζιαμπάο απειλούν ότι θα καταφύγουν στον νόμο σχετικά με την είδηση της New York Times (ΝΥΤ)  ότι συγκέντρωσαν περιουσία της τάξης των 2,7 δισ. δολαρίων (δείτε προηγούμενη αναρτηση).

Φαντασθείτε ένα Κινέζο εργάτη ή αγρότη να απειλεί την ΝΥΤ.

Η εφημερίδα  δεν είπε ότι τα έκλεψαν απο τον Κινέζικο λαό, ούτε ότι είναι εγκληματίες! Σκεφτείτε όμως πως πιθανόν η εκτίμηση του αστρονομικού πλούτου που μάζεψε ένας γραφειοκράτης σε κορυφαία θέση της κρατικής ιεραρχίας να μην είναι απόλυτα ακριβής. Μπορεί το ποσό να είναι και παραπάνω. Αλλά σκεφτείτε να είχαν μαζέψει λιγότερα απο 2,7 δις. δολάρια... τα μισά,  ας πούμε. Ε, δεν θα ήταν αισχρή συκοφαντία απο μεριάς της ΝΥΤ;

Δεν ξέρουμε βέβαια κι αν η ΝΥΤ  είχε άλλο κίνητρο εκτός απο το απαύγασμα της αλήθειας. Αλλά επειδή μπορεί να είχαν κάποιο κίνητρο που δεν μας είναι γνωστό δεν σημαίνει ότι η είδηση είναι ψευδής. Ο Γoυέν όμως έχει πολιτικούς και οικονομικούς  μύες που του επιτρέπουν να απειλεί.

Το Τραγούδι του Άρη

με τον Μικη Θεοδωράκη

Οι μικροαστοί φιλοδοξούν να κυβερνήσουν

Οι μικροαστοί φιλοδοξούν να κυβερνήσουν, αλλά για εξουσία είναι ανίκανοι. Όλοι είναι καλεσμένοι στο τραπέζι τους, αλλά μόνο το δικό τους σκύλο θέλουν χορτάτο διατηρώντας μόνο την δική τους πίτα ολόκληρη. Το ξέρουν ήδη οι ταγοί τους ότι οι υψηλότερα ιστάμενοι δεν θα τους αφήσουν.

Να ρωτήσω όμως: αν εμείς δεν καταφέραμε να τους μιλήσουμε πειστικά, η «μέση λύση» που υιοθετούν είναι δική τους, μα καταδική τους πλάνη; Ναι! Απολύτως! Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε και να καταδικάζουμε την εργατική τάξη για εγκλήματα που δεν έχει διαπράξει. 

Η μη αποτροπή του λάθους ή του κρίματος άλλων, δεν γίνεται αυτόματα λάθος και κρίμα δικό σου.

Μα αν το τμήμα της εργασίας που όντως έχει την εμπειρική καθαρότητα στην σκέψη δεν τους την μεταφέρει, άν όχι «τώρα αμέσως» που δεν γίνεται, αμέσως μετά την επερχόμενη μάχη (βρίσκοντας νέα κανάλια, διαύλους και τρόπους, μιας και με την πεπατημένη δεν το έχει καταφέρει) για να τους αποδείξει την πλάνη τους, τότε –  «όταν αρχίσει η αγέλη τους να καλπάζει  ξέφρενα προς το γκρεμό ποιους δεν θα παρασύρει κάτω απο τις οπλές της...»

  

(αναθεωρημενο αποσπασμα απο κειμενο που δημοσιετηκε εδω στις 28 του Μαη 2012)

Ένας Όχι και Τόσο Αναπάντεχος Θιασώτης του Λογιστικού Ελέγχου

Γράφει σήμερα ο Ριζοσπάστης

Στηρίζει (και) τους τραπεζίτες

Εξετάσεις στους μεγαλοτραπεζίτες έδωσε την Τετάρτη στη Βουλή η νεοναζιστική οργάνωση «Χρυσή Αυγή». Μιλώντας στην Ολομέλεια, ο βουλευτής της Ηλ. Παναγιώταρος, απευθυνόμενος στους βουλευτές της συγκυβέρνησης, έδειξε μέγα πόνο για τα ...ζόρια που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες: «(...) Αυτοί που διέλυσαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα που βουλιάζει, τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται (...) αυτοί που διέλυσαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι οι ίδιοι που τους έχετε κάνει υπουργούς, πρωθυπουργούς».
Ακολούθως αποφάνθηκε ότι «το πρόβλημα δεν είναι ο κακός δημόσιος τομέας και ο κακός ιδιωτικός τομέας» αλλά τα «λαμόγια», βγάζοντας λάδι τους καπιταλιστές, που βάζουν στο χέρι ό,τι παράγεται με ιδρώτα του λαού. Ο ίδιος αναγνώρισε το δημόσιο χρέος ως χρέος του λαού που πρέπει να το πληρώσει, ζητώντας μόνο λογιστικό έλεγχό του για «να δούμε πόσο είναι το τοκογλυφικό κομμάτι του», λες και το υπόλοιπο αφορά τα πλατιά λαϊκά στρώματα που δεκάρα δεν είδαν τόσα χρόνια από όσα τους ζητούν τώρα πίσω κάθε λογής πιστωτές.
Τέλος, ζήτησε κι αυτός, όπως τα κόμματα της συγκυβέρνησης, να γίνουν «διαρθρωτικές αλλαγές» και ταυτίστηκε πάλι με τη μεγαλοεργοδοσία τασσόμενος ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, λέγοντας ότι έχουν μείνει «ανέγγιχτοι όλοι οι εργατοπατέρες (...) το πραγματικό καρκίνωμα είναι αλώβητο». Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της «Χρυσής Αυγής», που πρέπει να αντιμετωπιστεί οργανωμένα και ταξικά από το εργατικό κίνημα: Στήριγμα του συστήματος, αποκούμπι του κεφαλαίου στον πόλεμο που κλιμακώνει σε βάρος του λαού.

Δέστε τώρα πως οι ίαινες με προβιά λέοντα και τα πρόβατα με προβιά λύκου κάνουν παρόμοιες εκκλήσεις προς ανεγκέφαλους μικροαστούς.

• Για το σύστημα που πάσχει, ούτε καν μπαίνει ζήτημα αν είναι καπιταλιστικό, οι νεοναζί, δια στόματος του Ηλ. Παναγιώταρου στην βουλή, λενε πως «φταινε τα λαμογια». Ενώ οι κάργα-αριστεροί λενε πως φταιει η κακή διαχείριση, ή ο νεοφιλελευθερισμός.

• Για το πρόβλημα του χρηματοπιστωτικού συστήματος οι νεοναζί λενε πως φταινε οι μεγάλοι τοκογλύφοι,  οι δε ριζοσπάστες αριστεροί μιλούν ακόμα για «golden boys» και για καζινο-καπιταλισμό. Δεν εχουν τον κατάλληλο εγκέφαλο για να διανοηθούν ότι πιθανόν, λεω εγώ τώρα, πιθανόν να φταίει το γεγονός ότι η ελίτ που μας κυβερνάει έχει συσσωρεύσει τόσα κεφάλαια που δεν ξέρει που να τα βάλει.

• Απο κοινού οι νεοναζί και οι ουλτρα-σοσιαλιστές αναγνωρίζουν ότι το δημόσιο χρέος πρέπει να πληρωθεί, (απο ποιον; Μα ποιος πληρώνει πάντα!) και τώρα πρόσφατα, οι θιασώτες του λογιστικού ελέγχου αποκτούν κι ένα νέο, όχι αναπάντεχο, οπαδό.  Πάλι δια στόματος του Ηλ. Παναγιώταρου στην βουλή, το επίχρυσο αυγό ζητάει λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, έτσι για «να δούμε πόσο είναι το τοκογλυφικό κομμάτι του»

• Οι νεοναζί τέλος, δια στόματος του Ηλ. Παναγιώταρου στην βουλή, θεωρούν ότι εχουν μείνει «ανέγγιχτοι όλοι οι εργατοπατέρες (...) το πραγματικό καρκίνωμα είναι αλώβητο». Δηλαδή διαδοχικές μνημονικές συγκυβερνήσεις δεν εχουν κάνει αρκετά για το χτύπημα του «πραγματικού καρκινώματος», των εργασιακών δικαιωμάτων. Ενώ απο την αξιωματική αντιπολίτευση...

... ε, όχι δα(!), δεν τόλμησαν να το πουν αυτο έτσι ωμά ακόμα... αλλά κάνετε λίγη υπομονή. Έχουμε καιρό. Δεν αποκλείεται να τ’ ακούσουμε κι αυτο ή κάτι παρόμοιο απο δαύτους. Τίποτε δεν εκπλήσσει πλέον.

Στουρνάρας: Είμαστε πολύ τυχεροί...

Ποιος μίλησε; Η μάσκα ή το καπέλο;

ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΒΙΟΛΟΓΙΑ Νέα ζωή σε αρχαίο DNA

Για περισσότερα από 150 χρόνια οι επιστήμονες κατά κύριο λόγο στηρίζονταν σε απολιθωμένα οστά και δόντια για να μελετήσουν ζώα από τα βάθη του χρόνου. Οι σκελετοί αποκαλύπτουν το μέγεθος και το σχήμα των ζώων που χάθηκαν. Τα σημεία όπου οι μυς συνδέονται στα κόκαλα δείχνουν πόσο μυώδες ήταν ένα ζώο και πώς κινούνταν. Το σχήμα και η φθορά των δοντιών υποδείχνουν τα είδη τροφής του. Με τέτοιες μεθόδους οι επιστήμονες κατάφεραν να εξάγουν σημαντικές πληροφορίες από τα σκληρά απομεινάρια των ζώων. Σε σπάνιες περιπτώσεις, έπεσαν στα χέρια τους καλοδιατηρημένες μούμιες και παγωμένα κουφάρια ζώων, που τους επέτρεψαν να προσθέσουν περισσότερες λεπτομέρειες όπως το μήκος της γούνας τους, το σχήμα των αυτιών, το περιεχόμενο του τελευταίου γεύματος ενός ζώου. Παρά όλα όσα μάθαμε για τα φυσικά χαρακτηριστικά μορφών ζωής παλαιότερων εποχών, ξέρουμε ελάχιστα για τις βιολογικές διεργασίες που συντελούνταν μέσα τους.

Παλαιοφυσιολογία

Αυτό το κενό αρχίζει να κλείνει. Πρόσφατες πρόοδοι στη βιοτεχνολογία επιτρέπουν τώρα να ανασυνθέσουμε αρχαία γονίδια από ζώα που έχουν εκλείψει και να «αναστήσουμε» τις πρωτεΐνες που κωδικοποιούσαν αυτά τα γονίδια. Πρωτεΐνες που σχηματίζουν, αλλά και οδηγούν τους κυτταρικούς μηχανισμούς, που βρίσκονται στη βάση όλων των διεργασιών της ζωής. Σύμφωνα με ορισμένους βρισκόμαστε στην αυγή μιας νέας επιστήμης: της παλαιοφυσιολογίας, δηλαδή της μελέτης του τρόπου που λειτουργούσαν εν ζωή τα σώματα ζώων που έχουν πια εκλείψει. Αν και οι σχετικές μελέτες βρίσκονται στα σπάργανα, ήδη έχουν βγει εκπληκτικά συμπεράσματα για το πώς το προϊστορικό ζώο-είδωλο, το μαμούθ, προσαρμόστηκε στις εχθρικές για τη ζωή κλιματολογικές συνθήκες της εποχής των παγετώνων. Η κλωνοποίηση προϊστορικών ζώων στο στιλ του ...«Τζουράσικ Παρκ» παραμένει επιστημονική φαντασία, αποδεικνύεται όμως ότι είναι εφικτή η παρατήρηση κρίσιμων φυσιολογικών λειτουργιών σε όντα, που από καιρό έχουν εξαφανιστεί από το πρόσωπο της Γης.

Σπάνια κουφάρια, όπως αυτό το 42.000 ετών μωρό μαμούθ που βρέθηκε στη Ρωσία, περιέχουν πλούτο πληροφοριών, αλλά μόνο το DNA μπορεί να αποκαλύψει τις ακριβείς βιολογικές διεργασίες που συντηρούσαν αυτό το ζώο εν ζωή

Τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί δείχνουν ότι οι πρόγονοι των μαμούθ ξεκίνησαν από τις υποτροπικές πεδιάδες της Αφρικής και μετακινήθηκαν στη Σιβηρία πριν από λιγότερο από δύο εκατομμύρια χρόνια, την περίοδο που η Γη έμπαινε σε ένα από τα μεγαλύτερα επεισόδια ψύξης στην ιστορία της: τους παγετώνες του Πλειστόκαινου. Οπως και οι αφρικανικοί ελέφαντες σήμερα, η κύρια φυσιολογική πρόκληση για τους προγόνους των μαμούθ ήταν η αποφυγή της υπερθέρμανσης. Οταν όμως μετανάστευσαν βόρεια, η διατήρηση της θερμότητας του σώματος έγινε ζήτημα πρωτεύουσας σημασίας.

Κοκκινότριχα και ξανθά μαμούθ

Τα μαμούθ σταδιακά ανέπτυξαν πλούσιο και μακρύ τρίχωμα, αλλά αυτό είναι μόνο μία πλευρά του ζητήματος. Οι πρώτες μελέτες για την αξιοποίηση των κομματιών αρχαίου DNA που διατηρούνται στα παγωμένα μαμούθ ηλικίας δεκάδων χιλιάδων ετών, που ανακαλύφθηκαν στη Σιβηρία, επικεντρώθηκαν στο μιτοχονδριακό DNA, που αντιπροσωπεύει μικρό αριθμό γονιδίων, σε σχέση με το πυρηνικό DNA, αλλά βρίσκεται σε πολλά αντίγραφα μέσα στο κύτταρο. Η τεχνολογική εξέλιξη στη μελέτη του γενετικού κώδικα επέτρεψε τα τελευταία χρόνια την ανάκτηση μακρών ακολουθιών νουκλεοτιδίων από το πολύ σημαντικότερο DNA του πυρήνα, αλλά και ολόκληρου του 16.500 νουκλεοτιδίων γονιδιώματος, του μιτοχονδριακού DNA του μαμούθ. Στην πορεία ανακτήθηκε και μελετήθηκε ένα γονίδιο που προσδιορίζει το χρώμα του τριχώματος και διαπιστώθηκε ότι εκτός από τα κοκκινόχρωμα υπήρχαν και ξανθά μαμούθ. Το πιο ανοιχτόχρωμο τρίχωμα, σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς, βοηθάει στην απορρόφηση θερμότητας από το περιβάλλον, καθώς ανακλά ένα μέρος της εξωτερικής ακτινοβολίας προς το δέρμα του ζώου, σε αντίθεση με το σκούρο τρίχωμα, που απορροφά περισσότερη θερμική ακτινοβολία, αλλά μόνο στο εξωτερικό του μέρος, από το οποίο γρήγορα αποβάλλεται και πάλι με το φύσημα του ανέμου.

Αντιψυκτικές τεχνικές

Ολα τα σύγχρονα μεγαλόσωμα θηλαστικά που είναι προσαρμοσμένα στο κρύο, διαθέτουν πυκνό σύστημα αρτηριών και φλεβών που διατρέχουν τα άκρα τους αντιπαράλληλα, λειτουργώντας σαν εναλλάκτης θερμότητας, που επιτρέπει την επιστροφή στο κέντρο του σώματος ενός μέρους της θερμότητας που μεταφέρει το αρτηριακό αίμα. Ετσι τα ζώα αυτά καταφέρνουν να διατηρήσουν τις πατούσες τους σε θερμοκρασία λίγο πάνω από το μηδέν, αλλά και να μειώσουν τις θερμιδικές ανάγκες τους το χειμώνα, που η διαθέσιμη τροφή είναι ελάχιστη.Παραδόξως, αυτή η ανατομική προσαρμογή στερεί από τα άκρα των ζώων την ενέργεια που απαιτείται, ώστε η αιμογλοβίνη να αποδώσει το οξυγόνο που συνέλεξε περνώντας από τους πνεύμονες. Αν και οι σχετικοί μοριακοί μηχανισμοί δεν έχουν γίνει απολύτως κατανοητοί ακόμα, ως αντιστάθμισμα στα ζώα αυτά συνδέονται άλλα μόρια με την αιμογλοβίνη, σε μια εξώθερμη αντίδραση που προσφέρει την απαιτούμενη ενέργεια για την απελευθέρωση του οξυγόνου και την οξυγόνωση των ιστών.
Ερευνητές θεώρησαν ότι κάτι ανάλογο πρέπει να συνέβαινε και με τα μαμούθ και γι' αυτό σύγκριναν το DNA του γονιδίου που κωδικοποιεί την αιμογλοβίνη στα μαμούθ με εκείνο που την κωδικοποιεί στους ασιατικούς ελέφαντες. Πράγματι βρήκαν διαφορές σε τρεις από τις 146 θέσεις αμινοξέων. Για να βεβαιωθούν ότι οι αλλαγές αυτές έκαναν την αιμογλοβίνη των μαμούθ να αποδίδει πιο εύκολα το οξυγόνο ακόμα και σε χαμηλές θερμοκρασίες, σύνθεσαν και μελέτησαν σε εργαστήριο για πρώτη φορά στην ιστορία μια κρίσιμη πρωτεΐνη ζώου που έχει εξαφανιστεί (βλ. γραφική απεικόνιση της μεθόδου), επιβεβαιώνοντας την εικασία, με τη διαφορά ότι ο σχετικός μοριακός μηχανισμός στα μαμούθ αποδείχτηκε διαφορετικός απ' ό,τι στα σύγχρονα προσαρμοσμένα στο κρύο θηλαστικά.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

Απο Ριζοσπάστη

Ο Ιωάννης Μεταξάς και το «Κοινωνικό Κράτος»

Εξόριστοι από το καθεστώς του Μεταξά στην Ανάφη

Οι απόγονοι του φασισμού - ναζισμού, της 4ηςΑυγούστου και της δικτατορίας του 1967, η «Χρυσή Αυγή» (ΧΑ), ο ΛΑ.Ο.Σ. κ.ά. πολλές φορές, με ιστορικές αναδρομές σε περιόδους των προγόνων τους, επιδιώκουν να δώσουν στις πολιτικές τους προτάσεις για την «εθνική ανάπτυξη» της χώρας ιστορικό προηγούμενο εφαρμογής και αποτελεσματικότητας.Μια τέτοια αναφορά αναρτήθηκε πρόσφατα στο σάιτ της ΧΑ, με τίτλο: «Η καθιέρωση του κοινωνικού κράτους τότε και η ολοκληρωτική αποδόμησή του σήμερα». Εκτός από το θαυμασμό των φασιστοειδών στον Βίσμαρκ («θεμελιωτής του μοντέρνου κοινωνικού κράτους θεωρείται ο Γερμανός καγκελάριος Οττο φον Βίσμαρκ (1815-1898)»), μεταξύ άλλων αναφέρουν: «Στην πατρίδα μας, πρωτεργάτης του κοινωνικού κράτους υπήρξε ο Ιωάννης Μεταξάς».
Το «κοινωνικό κράτος» και η «κοινωνική μεταρρύθμιση» για τα οποία υπερηφανευόταν ο δικτάτορας, με τα ίδια επιχειρήματα και μέτρα που αράδιασαν στο σάιτ τους οι απόγονοί του είναι: το 8ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις, η λειτουργία του ΙΚΑ, η καταπολέμηση της ανεργίας, η ρύθμιση των αγροτικών χρεών κ.ά.
Η προπαγάνδα της 4ηςΑυγούστου προσπάθησε σταθερά και με χοντροκομμένα ιδεολογήματα, όπως π.χ. «Ελληνικός Πολιτισμός», να δημιουργήσει την εντύπωση ότι εξασφάλισε τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, γιατί ήρθε σε ρήξη με το προηγούμενο διεφθαρμένο καθεστώς, όμως δεν ήταν καμιά ρήξη με το παρελθόν, αλλά η αναγκαία μπροστά στις εξελίξεις συνέχειά του.

Φυλακισμένοι στην Ακροναυπλία στη Μεταξική δικτατορία

Η τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία ήταν η πολιτική έκφραση των συμφερόντων της αστικής τάξης στο επίπεδο της διακυβέρνησης. Ηταν αναγκαιότητα για τη στήριξη και ενίσχυση του ελληνικού καπιταλισμού, στο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού, σε συνθήκες προετοιμασίας του Β΄ Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου, λύνοντας προσωρινά τις ενδοαστικές αντιθέσεις των αστικών «κοινοβουλευτικών» κομμάτων της εποχής που της ανέθεσαν μέσω του κοινοβουλίου την εξουσία.Ο ίδιος ο Μεταξάς, μέσα από ομιλίες του, αρκετές φορές είχε δώσει με σαφήνεια το περιεχόμενο της 4ης Αυγούστου:
«Η αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας διά το σύνολον της κοινωνίας και ιδίως διά τας ενδεείς τάξεις».
«Εστηρίξαμεν το αστικόν καθεστώς της Ελλάδος και του εδώσαμεν να εννοήσει ότι το πρώτον καθήκον ενός τιμίου και πραγματικού πατριωτικού αστικού κόσμου, είναι, το να είναι αλληλέγγυος με τους δύο κλάδους, τον κόσμον τον εργατικόν και τον κόσμον τον αγροτικόν και εζητήσαμεν από τους αστούς, από τους βιομήχανους... θυσίας τας οποίας ο αστικός κόσμος μας τας έδωσε προθύμως». (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 104).
Το καθεστώς του Ι. Μεταξά με την προπαγάνδα περί «εθνικής επανάστασης» και «κοινωνικής ευημερίας» εφάρμοσε πλευρές της κεϊνσιανής θεωρίας περί «κρατικής ρύθμισης της καπιταλιστικής οικονομίας», όπως έκαναν τότε διάφορες αστικές κυβερνήσεις, από τον Χίτλερ μέχρι τον Ρούσβελτ (new deal) μετά την οικονομική κρίση 1929 - 1933. Η προσωρινή οικονομική ανάκαμψη του καπιταλισμού μέχρι τη νέα κρίση του το 1939, έδωσε, σε συμφωνία με τους καπιταλιστές, τη δυνατότητα μικροπαραχωρήσεων στους εργαζόμενους, με στόχο τη γενικότερη στήριξη του καπιταλισμού.

Φυλακισμένοι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές στην Ακροναυπλία

Η 4η Αυγούστου ήταν ένα αντικομμουνιστικό, αστικό, ταξικό κράτος. Παρενέβη κατασταλτικά αλλά και με την άμεση ανάληψη από το κράτος ενός μέρους της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης με κρατική κοινωνική πολιτική, με στόχο την ενσωμάτωση στην πολιτική του των λαϊκών στρωμάτων.

Η καθιέρωση του 8ωρου και οι Συλλογικές Συμβάσεις

Στην Ελλάδα, η καθιέρωση του 8ωρου έγινε με το νόμο 2269 το 1920, με τη νομοθετική κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας. Για να εφαρμοστεί σταδιακά χρειάστηκαν οι πολύχρονοι αγώνες των εργατών με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές. Χύθηκε πολύ αίμα στις συγκρούσεις των εργατών με το αστικό κράτος.
Αργότερα, με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) στις 27/6/1932, έγινε η επέκταση και η κωδικοποίηση όλων των διατάξεων που ίσχυαν γι' αυτό μέχρι τότε στους διάφορους κλάδους.
Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν με το βασιλικό διάταγμα 368/24/8/1936 να επεκτείνει την εφαρμογή του και σ' άλλες κατηγορίες μισθωτών.
- Οπως προκύπτει, λοιπόν, δεν είναι αλήθεια ότι ο Μεταξάς καθιέρωσε το 8ωρο, αλλά ότι επέκτεινε την εφαρμογή του. Εκεί, όμως, που επιχειρείται η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας από τη ΧΑ είναι ότι «ο Μεταξάς καθιέρωσε την Κυριακή αργία». Η κυριακάτικη αργία έχει καθιερωθεί από το 1911. Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν να καταργήσει την Κυριακή αργία και το κυριακάτικο μεροκάματο να δίνεται στο κράτος για την «Εθνική Αμυνα».
- Οι ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις ήταν άλλη μια παλιά εργατική διεκδίκηση. Το 1927 είχε υποβληθεί στη Βουλή νομοσχέδιο για την καθιέρωσή τους, όμως η ψήφισή του δεν έγινε λόγω διάλυσης της Βουλής. Αναγκαστικός Νόμος (ΑΝ) περί Συλλογικών Συμβάσεων ψηφίστηκε στη δικτατορία του Γεωρ. Κονδύλη στις 16/1/1935, που κάθε άλλο παρά ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις επέτρεπε. Τον ίδιο χρόνο με τον ΑΝ 539/1935 καθιερώθηκαν και οι άδειες των εργαζομένων με αποδοχές. Αλλο ένα ψέμα του σάιτ των φασιστοειδών: «καθιέρωση αδείας μετ' αποδοχών» από Ι. Μεταξά!
Το συνδικαλιστικό κίνημα επέμενε να διεκδικεί ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις. Ο Μεταξάς, πριν καταργήσει τον κοινοβουλευτισμό (4 Αυγούστου 1936), ετοίμασε νέο νόμο περί υποχρεωτικής διαιτησίας, κάτι ανάλογο με αυτά που γίνονται στις μέρες μας με τις Συλλογικές Συμβάσεις, που προκάλεσε - όπως ήταν επόμενο - θύελλα αντιδράσεων από τα εργατικά σωματεία (Μάης 1936).
Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, οι «συλλογικές συμβάσεις» μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των διορισμένων από τη δικτατορία συνδικαλιστών αποκτούν ισχύ νόμου 2045/7/9/1936 και με τίτλο «κατώτατον όριον μισθών των Ιδιωτικών Υπαλλήλων και ελάχιστον ημερομίσθιον εργατών Βιομηχανίας».
Κάτω από τις συνθήκες που επέβαλε η δικτατορία, της αναγκαστικής διαιτησίας, της απαγόρευσης των απεργιών και της φασιστικοποίησης των συνδικάτων, «αι Εθνικαί Συμβάσεις Εργασίας», όπως τις αποκαλούσε ο Μεταξάς, ήταν καθαρός εμπαιγμός, όπως είναι και τα αντισυστημικά παραμύθια των Χρυσαυγιτών θαυμαστών του.
Οπως σχολιάζουν αναλυτές της περιόδου, η αύξηση των ημερομισθίων κατά τα έτη 1935 - 1940 υπολογίζεται σε 50%. Η ονομαστική δύναμη των μισθών των εργαζομένων ήταν πολύ κάτω από το επίπεδο του 1929, παρά την αύξηση της παραγωγικότητας και την οικονομική ανάπτυξη. (Γ. Τρίμη, «Η κοινωνική πολιτική της τελευταίας οκταετίας», Αθήνα 1947).
Ο Γ. Τρίμης, τέως διευθυντής του υπουργείου Εργασίας, αναφέρει εξάλλου χαρακτηριστικά: «Εάν η ωφελιμότης των συλλογικών συμβάσεων (...) δεν κατέστη έκδηλος τούτο αποδοτέον εις το γεγονός ότι από της 4ης Αυγούστου 1936 ανεστάλησαν αι συνδικαλιστικαί ελευθερίαι». (Γ. Τρίμη, «Αι διεκδικήσεις των εργαζομένων», Αθήναι, 1948, σελ. 29).
Την περίοδο 1936 - 1939, λόγω της οικονομικής ανάκαμψης και των έργων πολεμικής ετοιμασίας, περιορίστηκε η ανεργία, όμως δεν εξαλείφθηκε, όπως διακήρυσσε η προπαγάνδα του καθεστώτος του «πρώτου εργάτου» (Μεταξάς). Ο ίδιος ο δικτάτορας σε λόγο του την Πρωτομαγιά του 1940 σε συγκέντρωση στον Πειραιά, ισχυριζόταν ότι κατόρθωσε να εξαλείψει την ανεργία, ενώ ταυτόχρονα ανέφερε ότι «από τον Οκτώβριον του 1939 έως τον Φεβρουάριον του 1940 έγιναν 135.000 απολύσεις λόγω της κήρυξης του παγκοσμίου πολέμου και την δημιουργημένην ψυχολογίαν». («Τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης Ι. Μεταξά», τόμ. Α', σελ. 222).
Για την καταπολέμηση της ανεργίας, ο Μεταξάς θέσπισε κάτι ανάλογο με τις σημερινές αστικές κυβερνήσεις, το σύστημα της «εκ περιτροπής εργασίας» με τον ΑΝ 2000/1939 και με τον τίτλο «περί λήψεως μέτρων καταπολεμήσεως της ανεργίας». Ο Γ. Τρίμης κάνει για το νόμο αυτό το εξής σχόλιο:
«Το σύστημα της εκ περιτροπής εργασίας (...) είτε υπό την μορφήν του περιορισμού των ωρών της ημερησίας εργασίας, είτε υπό την μορφήν του αριθμού των ημερομισθίων (...) συνηπάγετο πάντοτε την περικοπήν εισοδήματος των εργαζομένων προς συντήρησιν των ανέργων». (Γ. Τρίμη, «Αι διεκδικήσεις των εργαζομένων», Αθήναι, 1948, σελ. 108 - 109).

Οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις και το ΙΚΑ

Μετά από πολύμορφους αγώνες της εργατικής τάξης, για πρώτη φορά το 1922 ψηφίστηκε ο νόμος 2868 για τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις. Με βάση το νόμο αυτό έως το 1929 ιδρύθηκαν τα κλαδικά επαγγελματικά ασφαλιστικά ταμεία διάφορων κλάδων, όπως καπνεργατών, αρτεργατών κ.ά. Με τη συνεχή δε πίεση του συνδικαλιστικού κινήματος, το 1932 η κυβέρνηση Βενιζέλου ψήφισε το νόμο 5733 «περί κοινωνικών ασφαλίσεων». Ο νόμος δεν εφαρμόστηκε, γιατί η κυβέρνηση έπεσε το Μάρτιο του 1933. Το Σεπτέμβριο του 1934, η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος ψήφισε τον 6298 που δεν εφαρμόστηκε λόγω των αντιδράσεων του κεφαλαίου και της όξυνσης των ενδοαστικών αντιθέσεων (κίνημα 1935, πραξικόπημα Γ. Κονδύλη, επαναφορά βασιλείας κ.ά.).
Η εφαρμογή του νόμου της Κοινωνικής Ασφάλισης συνέχισε να είναι βασικό αίτημα των εργατικών αγώνων. Ηταν βασικό αίτημα της προκήρυξης και ετοιμασίας της πανεργατικής απεργίας της 5ηςΑυγούστου και από τις δύο Εργατικές Συνομοσπονδίες. Τι έκανε η κυβέρνηση Μεταξά μπροστά σ' αυτό το αίτημα; Κήρυξε δικτατορία την προηγούμενη μέρα, στις 4 Αυγούστου, με το πρόσχημα της «κομμουνιστικής στάσης».
Τελικά, σε εφαρμογή του 6298/34 ιδρύθηκε το ΙΚΑ την 1/11/1937 και λειτούργησε από 1/12/1937 έως το τέλος του χρόνου σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1938 άρχισε η επέκτασή του στις άλλες πόλεις.
Οι παροχές του συστήματος, αν και πενιχρές και σε μικρό αριθμό εργαζομένων, ήταν μια ανακούφιση που όμως με τη νέα κρίση του 1939 σταμάτησαν, γιατί το σύστημα κατέρρευσε.
Με το πρόσχημα της «Εθνικής Αμυνας», έγινε κάτι ανάλογο με το σημερινό «κούρεμα» των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Η δικτατορία κατάσχεσε, με τη μορφή δανείου προς το κράτος, όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών που έφταναν «τα 850 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα 500 εκατομμύρια ήταν του ΙΚΑ» (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).
Αυτό, όμως, που αποτελεί μια πρωτοτυπία της αστικής διακυβέρνησης της 4ηςΑυγούστου είναι οι παροχές και τα τεράστια για την εποχή χρηματικά ποσά, που διέθεσε το καθεστώς στους διάφορους εργατοπατέρες επικεφαλής των διορισμένων, κρατικοποιημένων, φασιστικοποιημένων συνδικάτων. Ο νόμος 971/1937, εκτός από την ίδρυση του ταμείου συντάξεων των εργατοπατέρων συνδικαλιστών, προέβλεπε την κρατική επιχορήγηση για «στέγασιν και ΕΥΠΡΟΣΩΠΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΝ των επαγγελματικών και εργατικών οργανώσεων». (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).

Οι αγρότες και ο Ι. Μεταξάς

Η δικτατορία διατυμπάνισε ως σταθμό στην ιστορία της ελληνικής γεωργίας και ως λύση του αγροτικού προβλήματος το νόμο 677/14/5/1937, για τη ρύθμιση των αγροτικών χρεών.
Ενώ οι αγρότες πριν τη δικτατορία πάλευαν για διαγραφή όλων των χρεών, με το συγκεκριμένο νόμο έγινε διαγραφή καθυστερούμενων τόκων και μόνο προς τους ιδιώτες πιστωτές, για χρέη συναφθέντα από την 1η Ιανουαρίου 1935 και έδινε τη δυνατότητα νέας εξόφλησης κεφαλαίου σε 12 ετήσιες δόσεις με τόκο 3%.
Ηταν μια σταγόνα στον ωκεανό της οικονομικής καταχρέωσης των φτωχών αγροτών και μια προσπάθεια εξυγίανσης, στήριξης της ελληνικής βιομηχανίας που είχε δυσκολίες από τα ληξιπρόθεσμα χρέη και τα χρωστούμενα τοκοχρεολύσια του εξαθλιωμένου αγροτικού πληθυσμού.
«Δεν είναι συμπτωματικό ότι μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, η εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (ο γιος του ιδιοκτήτη Νικολάου Κανελλόπουλου, Αλέξανδρος, ήταν πρόεδρος της φασιστικής νεολαίας Εθνική Οργάνωσις Νέων (ΕΟΝ) που ήταν κρατική οργάνωση), βρισκόταν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση εξαιτίας των αγροτικών οφειλών, ενώ σε αντίστοιχη θέση βρίσκονταν μηχανολογικές/μηχανουργικές εταιρείες που κατασκεύαζαν γεωργικές μηχανές και εργαλεία». (Κ. Κωστή, «Η οικονομία, 1932-1940», στο ένθετο ΤΑ ΝΕΑ, ΙΣΤΟΡΙΑ, «ΕΞΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ», σελ. 89).
Οπως παραδέχεται και ο καθηγητής Χρ. Ευελπίδης, τα καλλιεργητικά δάνεια αποτέλεσαν «άντλησιν επί τον πίθον των Δαναΐδων», το τραπεζικό κεφάλαιο προτιμά τα βραχυπρόθεσμα δάνεια που του αποδίδουν με τη μορφή τόκων, τόκων υπερημερίας ασφαλίστρων και προμηθειών 15%. (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 113»).

Η 4η Αυγούστου και η οικονομική ολιγαρχία

Η τετραετία της δικτατορίας ήταν χρυσή εποχή για το μεγάλο κεφάλαιο. Η ένταση της εκμετάλλευσης των δεμένων χειροπόδαρα εργαζομένων, η καπιταλιστική οικονομική αναθέρμανση της περιόδου και η άμεση κρατική παρέμβαση με νέα Δημόσια Εργα πολεμικών προπαρασκευών αύξησαν την καπιταλιστική κερδοφορία.
Τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου - βιομηχανικό, πιστωτικό, εμπορικό - αποκόμισαν τεράστια κέρδη και ταυτόχρονα προχώρησε σημαντικά η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή τους. Οι Αφοί Ηλιάσκοι, μέσω της Τράπεζας Αθηνών, το 1949 ήταν κάτοχοι του 15% όλων των ανώνυμων εταιρειών της χώρας. Η Εθνική Τράπεζα, η Τράπεζα Αθηνών, η Εταιρεία Λιπασμάτων, το Καλυκοποιείο, η «Πάουερ», οι εταιρείες Λαναρά, καπνέμποροι, η ΑΓΕΤ Ηρακλής κ.ά. στήριξαν ανοιχτά τη δικτατορία. Μερικοί κεφαλαιοκράτες και με απαίτησή τους πήραν επίκαιρες κυβερνητικές θέσεις. Π.χ. ο Ανδρέας Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ έγινε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο Κων/νος Ζαβιτσάνος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, έγινε υπουργός Οικονομικών, ο Δημ. Μάξιμος, διευθυντής της Εθνικής, έγινε υπουργός Εσωτερικών, ο Αλέξανδρος Κορυζής, εκτός από υπουργός Υγείας - Πρόνοιας, έγινε πρωθυπουργός μετά το θάνατο του Μεταξά.
Η 4η Αυγούστου, που παρουσιαζόταν σαν «Εθνική Επανάσταση» και κατηγορούσε τα παλιά αστικά κόμματα ως «προδότες», συνέχισε τις διασυνδέσεις του ελληνικού καπιταλισμού με το ξένο κεφάλαιο. Μια από τις πρώτες πράξεις της ήταν η συμφωνία της με τους ομολογιούχους και δανειστές. Η προσφορά του καθεστώτος ήταν να πληρώσει τοκοχρεολύσιο για τα έτη 1935 - 1937 40% από 30% που πλήρωναν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, αργότερα δε το 1940 το τοκοχρεολύσιο έφτασε 43%. Εκανε νέα ανοίγματα για ξένες επενδύσεις, με στόχο «ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, το οποίο θα στηρίζονταν στην αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών». (Κ. Κωστή, ό.π., σελ. 98).
Αυτό που είναι ιστορικά βέβαιο, είναι ότι δεν έγιναν «γεωτρήσεις για άντληση πετρελαίου στο Κατάκολο» που αναφέρει στο εν λόγω σάιτ η ΧΑ, αλλά έρευνες για εντοπισμό πετρελαίου και εκμετάλλευσης υδροηλεκτρικών λιγνιτικών και άλλων ενεργειακών αποθεμάτων.
Η κυβέρνηση, όμως, βρέθηκε μπροστά σε δυσκολίες για την εξασφάλιση ξένων επενδύσεων από τις χώρες που είχε σχέσεις (Αγγλία, Γερμανία). Μπορεί γι' αυτό να μην κατάφερε τελικά να βγάλει πετρέλαιο, όμως έβγαλε στο σφυρί την εκμετάλλευση των νερών του Αχελώου. Με σύμβαση του ελληνικού κράτους και των αμερικανικών εταιρειών Hugh Cooper και Chemical.co.corporation που κυρώθηκε με τον ΑΝ 2220 του 1940 ίσχυε ειδικό καθεστώς προστασίας και προνομίων για τις εταιρείες. Εκτός από την αποκλειστική εκμετάλλευση του ποταμού Αχελώου και των παραποτάμων του, τους δινόταν η δυνατότητα ίδρυσης διάφορων άλλων βιομηχανιών και εκμεταλλεύσεων, όπου οι εγκαταστάσεις τους δεν επιτρεπόταν να περιέλθουν στην κυριότητα του κράτους πριν το έτος 2010 που έληγε η σύμβαση και που μπορούσε μονομερώς να φτάσει με παράταση έως το 2035. Παρά την κύρωσή της, η συμφωνία δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί λόγω του πολέμου.

Ενα συμπέρασμα

Τα παραμύθια της «Χρυσής Αυγής» για το εθνικό και κοινωνικό έργο του Ι. Μεταξά, της δικτατορίας του 1967, το έργο του Χίτλερ, το εθνικό έργο των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχή κ.ά. δεν έχουν στόχο την καταγραφή της «Χρυσής Αυγής» σαν μιας γραφικής νοσταλγικής φασιστικής πολιτικής δύναμης της χώρας μας.
Η «Χρυσή Αυγή», κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος, με αυτές τις ιστορικές αναφορές επιδιώκει να αναδείξει ότι η πολιτική της πρόταση έχει ιστορικό παρελθόν. Αναδείχνει τα «επιτεύγματα» του αστικού κράτους στις περιόδους που χτυπήθηκε το κομμουνιστικό και το εργατικό κίνημα και που παραμερίστηκαν από τις «υγιείς εθνικές δυνάμεις» τα «προδοτικά κεφαλαιοκρατικά» αστικά κόμματα, που έφεραν την «ηθική, κοινωνική και οικονομική κατάρρευση».
Στοχεύει τελικά σε δύο αλληλοτροφοδοτούμενες κατευθύνσεις: Να ενισχύσει την επιρροή της σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα μπολιάζοντάς τα με αντιδραστικές ιδέες, περιτυλιγμένες με δήθεν αντιπλουτοκρατική γραμμή. Να στείλει μήνυμα σε τμήματα της αστικής τάξης, τα οποία δυσανασχετούν ή αντιτάσσονται στα μείγματα διαχείρισης της κρίσης, ότι διαθέτει τα προσόντα και τα ιστορικά εχέγγυα να της ανατεθεί από το κεφάλαιο να βγάλει το αστικό σύστημα από πιθανές νέες δυσκολίες διαχείρισής του. Και ότι αυτό το μπορεί πολύ καλύτερα από τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, όπως το μπόρεσαν οι Μεταξάς - Παπαδόπουλος ή το προσπάθησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, και αυτά πρόγονοί της.

Του
Διονύση ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ*
*Ο Διονύσης Αρβανιτάκης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας της 

Πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τεράστιος πλούτος για την Κινέζικη γραφειοκρατία

Η οικογένεια του Κινέζου Πρωθυπουργoύ, Γουεν Ζιαμπάο, σύμφωνα με μια λεπτομερή επισκόπηση και ερευνα, κατέχει ελεγχόμενα περιουσιακά στοιχεία αξίας τουλάχιστον 2,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων  (£ 1,67 δισεκατομμύρια). 
 
 

Όπως γράφει  ο Malcolm Moore στην Τelegraph 

«Η εξέταση των εκτεταμένων εκμεταλλεύσεων της οικογένειας, δόθηκε στη δημοσιότητα από την New York Times  στις δύο ιστοσελίδες της, στην αγγλική και κινέζική γλώσσα. Και οι δύο αμέσως έγιναν μη-προσβάσιμες στο εσωτερικό της Κίνας από λογοκριτές της κυβέρνησης.
[...]
»Ο κ. Ο Γουέν, 70 ετών, πρόκειται να συνταξιοδοτηθεί μετά από μια δεκαετή θητεία ως πρωθυπουργός της Κίνας. Κατά την περίοδο αυτή, έχει εμφανιστεί συχνά ως μεταρρυθμιστής αποφασισμένος να εξαλείψει τη διαφθορά, ευνοιοκρατία και κατάχρηση εξουσίας που έχουν γίνει σύστημα στο Κομμουνιστικό κόμμα. Τον Μάρτιο, έδωσε μια ομιλία στο Συμβούλιο του Κράτους στην οποία προειδοποιούσε ότι ο «μεγαλύτερος κίνδυνος» που αντιμετωπίζει το κομμουνιστικό κόμμα είναι η δωροδοκία και ότι το κόμμα θα μπορούσε να εκθρονιστεί, εάν δεν ληφθούν μέτρα. "Εάν αυτό το ζήτημα δεν έχει επιλυθεί, η φύση της πολιτικής εξουσίας θα μπορούσε να αλλάξει", είπε. Ωστόσο, οι φήμες ότι η οικογένεια του κ. Γουέν, και ιδίως η σύζυγός του, έχουν αξιοποιήσει την πρωθυπουργία του για να χτίσουν τις περιουσίες τους έχουν κυκλοφορήσει εδώ και χρόνια.
[...].
»Η έκθεση αναφέρει ότι οι συγγενείς του Γουέν εχουν συσσωρεύσει μετοχές σε τράπεζες, κοσμηματοπωλεία, τουριστικά θέρετρα, εταιρείες τηλεπικοινωνιών και έργων υποδομής, συχνά με ψευδώνυμα, εταιρείες χαρτοφυλακίου και υπεράκτιες επιχειρήσεις.
 [...]
»το κομμουνιστικό κόμμα έχει χαραγμένη την οικονομική «πίτα» της χώρας μεταξύ των ηγετών του.

[...]

»Ο πρώην πρωθυπουργός Λι Πένγκ και η οικογένειά του εχουν τον έλεγχο όλων των συμφερόντων ηλεκτρικής ενέργειας,  το μέλος της Μόνιμης επιτροπής του Πολιτικού Γραφείου και τσάρος της ασφάλειας Τσου Γιονγκανγκ και οι συνεργάτες του ελέγχουν τεράστια πετρελαϊκά  συμφέροντα, η οικογένεια του εκλιπόντος πρώην κορυφαίου ηγέτη Τσε Γιου διατηρεί τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους του τραπεζικού τομέα, το μέλος της μόνιμης επιτροπής του Πολιτικού Γραφείου Ζια Κουινκλιν ήταν ο κύριος εμπλεκόμενος πίσω από μεγάλες εξελίξεις στην αγορά ακινήτων του Πεκίνου, Ο Χου (γαμπρός του Ζιντάο) διεύθυνε την Sina.com, και η σύζυγος του Γουεν Ζιαμπαο  ελέγχει τον τομέα πολύτιμων λίθων της Κίνας.»

Δεν είναι μυστικό ότι όσοι αναρριχούνται σε ανώτατα κλιμάκια της Κινεζικής γραφειοκρατίας συσσωρεύουν τεράστιο πλούτο για πάρτη τους.   Η πρόσφατη αποκάλυψη της οικογενειακής περιουσίας του Γουέν, απλώς επιβεβαιώνει με στοιχεία αυτο που είναι ήδη γνωστό.  

Αυτο που δεν είναι γνωστό, η μάλλον αυτο που παραμένει μυστήριο είναι γιατί τα εκατοντάδες εκατομμύρια «μυρμηγκιών» (διότι μυρμήγκια θεωρούν τον κινεζικό λαό οι αλαζονικoί δυνάστες του που τον ποδοπατούν), δεν τους εχουν ακόμα «μαζέψει» σε  κάποια υπόγεια μυρμηγκιά τους για να τους «καταναλώσουν» τον χειμώνα...

Η Κίνα σήμερα αποτελεί τεράστιο ιστορικό παράδειγμα του τι σημαίνει αστική-δημοκρατική επανάσταση της οποίας την εργολαβία έχει αναλάβει ένα κομμουνιστικό κόμμα.   

*********

Η μεταφραση τα σχολια και το photo-montage, του ιστολογιου red rock views

Original photos used in the photo-montage, from The Telegraph 

Η «καταστρόικα» προβάλλεται σε χωριό της Ικαρίας

Την περασμένη Κυριακή το βράδυ (22 Οκτώβρη 2012) έγινε προβολή της ταινίας  «Καταστρόικα» στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου του Αγ. Δημήτριου, στις Ράχες Ικαρίας. Την εκδήλωση οργάνωσε η «Κίνηση Πολιτών», η οποία κατέβηκε με το όνομα ΑΣΠΙ (Ανεξάρτητη Συσπείρωση Πολιτών Ικαρίας) στις τελευταίες δημοτικές εκλογές που οδήγησαν στην άνοδο του Σταυρινάδη (του εκλεκτού ενός συνοθυλεύματος στοιχείων απο ΛΑΟΣ έως ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ). 

Στην εκδήλωση ήταν καλεσμένος κι ο Λεωνίδας Βατικιώτης, ο οποίος συνείσφερε στην δημιουργία της ταινίας ως επιστημονικός σύμβουλος, κι ο οποίος μίλησε εκτεταμένα για την ταινία και το περιεχόμενό της, μετά την προβολή της.   

Η ταινία, για όσους δεν την εχουν δει, καταπιάνεται με το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων.

Ο όρος Καταστρόικα, μια παράφραση του όρου Περεστρόικα,  χρησιμοποιήθηκε για την περιγραφή των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Η καταστρόικα στην πορεία σήμανε την επέλαση της αγοράς στη Σοβιετική Ένωση και παρέκει. Η χρήση του όρου στην ταινία αφορά το τσουνάμι ιδιωτικοποιήσεων που σάρωσε τον πλανήτη και τις επιπτώσεις του, με έμφαση αναφορικά με την εφαρμογή της στην χώρα μας.  Το ντοκιμαντέρ είναι εντυπωσιακό και διαφωτίζει πτυχές του φαινομένου. Δείχνει το αίσχος των ιδιωτικοποιήσεων ξεκινώντας απο την πρώην Σοβιετική Ένωση, όπου ο τεράστιος οικονομικός πλούτος της πουλήθηκε σχεδόν τσάμπα,  σε εξωφρενικά και εξευτελιστικά «συμβολική τιμή», χωρίς όμως να φαίνεται εξ’ ίσου γλαφυρά ένα σημαντικό παράγωγο της διαδικασίας που ήταν και η δημιουργία άρον- άρον μιας μπουρζουαζίας απο το  τίποτε, ή μάλλον, θα έλεγα, απο κάτι χειρότερο απο «τίποτε» - απο κοινωνικά περιττώματα, μαυραγορίτες και γραφειοκράτες. Η ανάδυση μιας νέας πλουτοκρατίας μέσα απο τον βούρκο  του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της ραγδαίας κοινωνικής εξαθλίωσης. Δείχνει το παιχνίδι που παίζεται παντού. Κουρνιαχτός για τα προβλήματα διαχείρισης των δημόσιων επιχειρήσεων, εσκεμμένη απαξίωση τους, και πώληση τους σε κλάσμα της αξίας τους. Όντως ξεσκεπάζει τον ληστρικό χαρακτήρα της πρακτικής αυτής.    Πέραν τούτου, αφήνει τον θεατή με μια γεύση  αναλυτικής ανεπάρκειας - αν ο θεατής θα περίμενε μια βαθύτερη ερμηνεία του φαινομένου των ιδιωτικοποιήσεων, αν ο θεατής Θα μπορούσε να διακρίνει ότι η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού σε διεθνή κλίμακα, όπως και η επέλαση των ιδιωτικοποιήσεων, είναι σύμπτωμα και όχι αιτία της δυσλειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, παρότι με την εφαρμογή τους οξύνεται το πρόβλημά του. Αφήνει τον θεατή με μια αίσθηση αναλυτικής ανεπάρκειας, αν ο θεατής θα περίμενε αναφορά στο ότι η δυσλειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος έγκειται στο γεγονός ότι απο την δεκαετία του 70 η οικονομία  των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών πάσχει απο σχετική στασιμότητα, ότι το ξεδίπλωμα των ιδιωτικοποιήσεων είχε μεν μια ιδεολογική καταβολή κρυμμένη πίσω απο τον Μονεταρισμό του Frιedman (μια έμμονη καπιταλιστική φοβία ότι η ύπαρξη ενός εκτεταμένου κρατικού τομέα έκανε κοντινότερα τα βήματα προς τον σοσιαλισμό), αλλά συνάμα και κυρίως έδωσε απάντηση στο πρόβλημα του προοδευτικά μειωνόμενου ποσοστού κέρδους των μονοπωλίων, γνώρισμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Τα δημόσια-κρατικά μονοπώλια έπρεπε να δοθούν βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο για να διευρυνθεί το φάσμα κερδοφορίας του – παρότι τους ήταν γνωστό πως η λύση αυτή θα ήταν προσωρινή και πως η κρίση που εγκυμονούσε η συσσώρευση κεφαλαίων θα εκδηλωνόταν, αναπόφευκτα. Οι ανεπαρκείς αναλύσεις καταλήγουν σε ανεπαρκείς λύσεις. Ο Λεωνίδας Βατικιώτης στην ομιλία του κατέληξε στην προτεινόμενη λύση, η οποία δεν είναι άγνωστη και συνοψίζεται στην ανάγκη εξόδου της χώρας απο το ευρω και σε «ρήξη» με την ΕΕ, και συνάμα στην αναγκαιότητα να «διαγραφεί» το χρέος. Αλλά πως; με «νόμιμα μέσα», δηλαδή με την μέθοδο του λογιστικού έλεγχου.  Μ

Ψυχολογικό πόλεμο δεν το λέγανε;

οι σκλάβοι που πιστεύουν πως είναι λεύτεροι δεν θ' απελευθερωθούν ποτέ ^(*)

Πως το λέγανε κάποτε αυτο; Ψυχολογικό πόλεμο δεν το λέγανε; 
Η πρόσληψη και η εκπαιδευση "στρατιωτων της σκεψης", δημοσιογράφων συμπεριλαμβανομένων ήταν σημαντικότερη απο την στρατολόγηση μισθοφόρων οπλιτών και αξιωματικών. Δεν έπαψε να είναι σημαντικότατη.

Προσπαθούν να κερδίσουν τις συνειδήσεις ακόμα κι οταν τις εχουν ήδη κερδίσει... Προσπαθούν να τις διατηρήσουν κερδισμένες. Και γι αυτο τον σκοπό θα κάνουν τα πάντα.   

"Οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, είναι σχεδιασμένες ψυχολογικές δραστηριότητες στην ειρήνη και στον πόλεμο, που απευθύνονται προς εχθρικό, φιλικό και ουδέτερο ακροατήριο, με σκοπό να επηρεάσουν τη στάση και τη συμπεριφορά τούτου, ευνοϊκά σε πολιτικά και στρατιωτικά θέματα. 

Περιλαμβάνουν ψυχολογικές ενέργειες, ψυχολογικόν πόλεμο και ψυχολογικές επιχειρήσεις σταθεροποιήσεως, διεξάγονται δε σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, εθνικό, πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό κ.λ.π. και αναλαμβάνονται κατόπιν σχεδιάσεως για την επίτευξη του επιθυμητού ψυχολογικού αποτελέσματος." (απο ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ) 

A)     Εκπαιδεύουν δημοσιογράφους... 

Δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο, αλλά πέρασε στα ψιλά: Το πολιτικό ίδρυμα KAS (Konrad - Adenauer Stiftung) του κόμματος της Αγκελας Μέρκελ (CDU), διοργανώνει αυτές τις μέρες στην Αθήνα σεμινάρια εκπαίδευσης Ελλήνων δημοσιογράφων, με «εκπαιδευτές» μεταξύ άλλων τον Γερμανό πρέσβη Wolfgang Dold, το μέλος της Task Force (Ομάδα Δράσης) Jens Bastian, τον Γιώργο Τζογόπουλο, συνεργάτη του γνωστού και μη εξαιρετέου ΕΛΙΑΜΕΠ και τον δημοσιογράφο της «Καθημερινής» και του «Σκάι» Τάσο Τέλογλου. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «μέχρι τώρα, η σχέση του ιδρύματος (καθώς και της γερμανικής πρεσβείας) περιοριζόταν στη στενή επαφή που είχε με δυο τρεις γνωστούς δημοσιογράφους, αλλά τελευταία ενδιαφέρεται και για τη νέα γενιά των Ελλήνων δημοσιογράφων». Ενδεικτικό του περιεχομένου και της σκοπιμότητας που υπηρετεί το συγκεκριμένο σεμινάριο, είναι το μάθημα που έγινε την περασμένη Δευτέρα από το Γερμανό εκπρόσωπο της Task Force, με αντικείμενο την «οικονομική προσαρμογή της Ελλάδας και τις δομικές μεταρρυθμίσεις». Δηλαδή, διδάσκουν στους δημοσιογράφους την προπαγάνδα υπέρ των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνονται για να σωθεί το κεφάλαιο. Ο εκπρόσωπος του ιδρύματος στην Ελλάδα διαβεβαιώνει ότι με τα σεμινάρια και άλλες πρωτοβουλίες «δημιουργείται μία ομάδα συνεργατών του ιδρύματος», το οποίο, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του, συνεργάζεται ως εταίρος «με κρατικά θεσμικά όργανα, κόμματα, οργανώσεις της δημοκρατικής κοινωνίας, καθώς και με την επιλεγμένη ελίτ (...) συμβάλλουμε στην τήρηση της διεθνής τάξης, που σε κάθε χώρα καθιστά δυνατή την ανάπτυξη σε έναν χώρο ελευθερίας και ατομικής ευθύνης». Οι ίδιοι λένε ακόμα ότι το ίδρυμα «μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη στήριξη της μεταρρύθμισης των υποδομών της χώρας με σταθερό προσανατολισμό».

 

B)   ... για προπαγάνδα κατά του λαού

Δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτονται «υπόγειες σχέσεις» μεταξύ δημοσιογράφων και επιτελείων αστικών κομμάτων ιμπεριαλιστικών κρατών. Επιδίωξή τους είναι να προσαρμόσουν καλύτερα τη δήθεν ενημέρωση του λαού στα ιδιαίτερα συμφέροντα του κράτους ή του οργανισμού που αναπτύσσει τέτοιες σχέσεις με τον Τύπο, αλλά και να υπηρετήσουν καλύτερα το γενικό συμφέρον της πλουτοκρατίας σε βάρος του λαού. Ποιος δε θυμάται τα σεμινάρια που έκανε γνωστή εταιρεία «επικοινωνίας» σε δημοσιογράφους, για λογαριασμό του ΔΝΤ και με αντικείμενο την προπαγάνδα υπέρ του πρώτου μνημονίου; Ποιος δε θυμάται τα τηλεγραφήματα της αμερικάνικης πρεσβείας που δημοσιοποίησε το «Γουίκιλικς», σύμφωνα με τα οποία οι ΗΠΑ αναπτύσσουν και στην Ελλάδα ιδιαίτερες σχέσεις με δημοσιογράφους και Μέσα, προκειμένου να «περνάνε» την προπαγάνδα υπέρ των συμφερόντων τους; Καθόλου τυχαία μάλιστα, σε εκείνη την υπόθεση εμπλεκόταν ξανά η «Καθημερινή» (!), στην οποία η πρεσβεία των ΗΠΑ έκανε ιδιαίτερη μνεία για τη συμβολή της στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Τώρα, δημοσιογράφος της ίδιας εφημερίδας εμπλέκεται στα «σεμινάρια» που διοργανώνει η Γερμανία για Ελληνες δημοσιογράφους... Αυτά τα λίγα, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της προπαγάνδας υπέρ του κεφαλαίου που τα αστικά ΜΜΕ σερβίρουν στο λαό σαν δήθεν αντικειμενική ενημέρωση. Απάντηση στη σαπίλα τους είναι μόνο η ενημέρωση από τον «902» και τον «Ριζοσπάστη», τα Μέσα της εργατικής τάξης και του λαού.

________
 * παράφραση μιας ρήσης του Goethe
Α, Β απο http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/10/2012&id=14260&pageNo=5&direction=1

Θεατροϊκα...

Ο - «θα πεινάσουμε» - κύριος Στουρνάρας!

Στην Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες» και οι επικεφαλής της εκάστοτε τρόικας, στις οποίες οι «Στουρνάρες» κατέχουν θέση υπουργού Οικονομικών, ισχύουν τα εξής:

*

Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Γιούνισεφ», είναι 500.000 τα παιδιά που πεινάνε...
Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν (Ιούνης 2012), είναι το 68% των Ελλήνων που ζουν με εισόδημα που κινείται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία των ελληνικών υπηρεσιών, το 25% των Ελλήνων είναι άνεργοι. Ειδικά, μάλιστα, στους νέους η ανεργία ξεπερνάει το 50%. Δηλαδή πεινάνε...
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, που αφορούν μόνο στο μήνα Σεπτέμβρη 2012, είναι πάνω 2.800 οι άνθρωποι που απολύονται, καθημερινά! Δηλαδή πεινάνε...

*

Αυτά κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Δηλαδή, στην Ελλάδα των Μνημονίων, που σημαίνει την Ελλάδα
των ληγμένων τροφίμων,
των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία,
των ενεχυροδανειστηρίων,
των γερόντων που η σύνταξη δε φτάνει ούτε για ψωμί ούτε για φάρμακα,
των δεκάδων χιλιάδων αστέγων,
των απόρων που προσέρχονται στις ουρές κατά χιλιάδες για το συσσίτιο της ημέρας.

*

Σ' αυτήν, λοιπόν, την Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι «Στουρνάρες», βγήκε προχτές ο Στουρνάρας για να απειλήσει το λαό της ότι, αν δε σκύψει το κεφάλι, αν δεν αποδεχτεί το νέο σφαγείο των μέτρων εξόντωσης που του ετοιμάζουν, τότε... «θα πεινάσουμε»!

Αλήθεια, ποια μεζούρα θράσους θα μπορούσε να μετρήσει το ουρανομήκες θράσος αυτών που φέρανε το «λιμό» και που τώρα μας απειλούν κι από πάνω ότι, αν δεν κάτσουμε ήσυχα - ήσυχα ενώ θα φέρνουν και τον καταποντισμό, τότε... «θα πεινάσουμε»!

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Φιλαράκο έχεις ζοριστεί, έτσι;

σχολιο της  black bedlam εις 'Το τέλος της διαδρομής…'

 
Φιλαράκο έχεις ζοριστεί, έτσι;
Οι περισσότεροι είμαστε ζορισμένοι, όχι τόσο από τα καθημερινά οικονομικά αδιέξοδα,όσο πολύ περισσότερο από την δυσπραγία του κινήματος.
Μια δυσκαμψία, μια ανελαστικότητα στις κινήσεις σαν να πάσχουμε από παραμορφωτική αρθρίτιδα.
Ο πόλεμος είναι από παντού, ακόμα και από τους “συμμάχους” αυτούς που μαζί τους πρέπει να πορευτούμε για να βγούμε από το αδιέξοδο.
Μιλώ για τον λαϊκό παράγοντα, αυτόν το σύμμαχο, αυτόν τον συνοδοιπόρο που χωρίς αυτόν δεν μπορείς να κάνεις βήμα.
Καταλήγεις να κυνηγάς την ουρά σου και που σε κάποιο σημείο χάνεσαι και δεν ξέρεις, είναι το κεφάλι που κυνηγάει την ουρά ή μήπως η ουρά που κυνηγά την κεφαλή.
Μένουμε πίσω από τις ανάγκες των καιρών, χάνεται χρόνος, χάνεται κόσμος.
Τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα ενώ θα έπρεπε να είμαστε μπροστά.
Όμως Παύλο λέω εγώ τώρα, οι κομμουνιστές δεν απογοητευόμαστε, ( πολύς λόγος για την απογοήτευση βλέπεις), γιατί γνωρίζουμε τις δυσκολίες, γιατί γνωρίζουμε τους μηχανισμούς και, τις αδυναμίες μας.
Γιατί έχουμε δύο μέτωπα, ένα με τον ταξικό εχθρό και ένα με τις αδυναμίες μας.
Και η μάχη δίνεται ταυτόχρονα και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Η ιστορία δεν λαθεύει και όσοι έχουμε ταξική συνείδηση και ξέρουμε την πορεία των εξελίξεων, παλεύουμε και προς τις δύο κατευθύνσεις ασταμάτητα, όχι από μεγαλοψυχία, όχι από ανιδιοτέλεια, αλλά για το δικό μας το συμφέρον, για το συμφέρον των παιδιών μας.
Είμαστε ταξικά ιδιοτελείς και συνεχίζουμε.

Κάποιες φορές

Κάποιες φορές που έμεινα πίσω,  μικρό απόρριμμα σε γυαλισμένο πάτωμα, με μια υποβόσκουσα ντροπή σαν σταγόνες απο ξένο ιδρώτα δυσανεξίας πεσμένες στο δέρμα μου, ή σαν σκόνη που έκατσε πάνω μου σηκωμένη απο σιωπηλά πέλματα απογοητευμένων συνέδρων που πάτησαν δίπλα μου βιαστικά και ξεπέρασαν – το πλέον συνθλιπτικό ήταν τα βλέμματα που με έλουζαν στο πάτωμα χωρίς καν να με προσέξουν: το σημάδι στο λευκό σκοτάδι, το τσακωμένο χαρτί με τις ανεπάγγελτες λέξεις που εχουν κλειδωμένη την αμφισημία τους σ’ ένα χαράμι ανυπολόγιστο, το σκουπίδι που δεν έχει ούτε κάλαθο αχρήστων για προορισμό.

Κι ήμουν εγώ, πεσμένη σε μια σπατάλη κι εγκατάλειψη όχι ολότελα δική μου

ΚΚΕ και φτωχολογιά

ΚΚΕ και φτωχολογιά Δεσμοί ακλόνητοι, ακατάλυτοι 

Με κάθε ευκαιρία, η αστική τάξη, τα κόμματά της και τα ποικιλόχρωμα στηρίγματα της εντείνουν την επίθεσή τους στο ΚΚΕ και τη στρατηγική του, αξιοποιούν περισσότερα ψέματα, νέες προβοκάτσιες για να συκοφαντήσουν το Κόμμα και τα στελέχη του, να πλήξουν το ηθικό του κύρος.
Μόνιμος στόχος, είναι το χτύπημα της οικονομικής αυτοτέλειας του ΚΚΕ με σκοπό να του στερήσουν τη δυνατότητα να δρα, να οργανώνει την ταξική πάλη, να διαφωτίζει το λαό.
“Ασπίδα” του Κόμματός μας, σ’ όλη του την ιστορική πορεία–προκειμένου να πέσουν στο κενό αυτά τα σχέδια της πλουτοκρατίας – στάθηκε πάντοτε και σε όλες τις συνθήκες η εργατική τάξη, η φτωχολογιά και τα παιδιά της
Οι δεσμοί του ΚΚΕ με τον εργατόκοσμο, τους ανθρώπους του λαού, ακλόνητοι μέσα στο χρόνο, έχουν σφυρηλατηθεί στην πολύχρονη ιστορική διαδρομή και συνεισφορά του ΚΚΕ, δυναμώνουν και ατσαλώνουν κάθε μέρα, στους σημερινούς ταξικούς αγώνες.
Παραθέτουμε παρακάτω, ορισμένα δημοσιεύματα απ’ τη δεκαετία του ’20 ως και τις μέρες μας, που αποδεικνύουν τους ακατάλυτους αυτούς δεσμούς, πως το ΚΚΕ είναι αίμα απ’ το αίμα, σάρκα απ’ τη σάρκα του λαού.

«Αποφασίσαμε μια Κυριακή να σκάψωμε προς όφελός σου»

Αγαπητέ “Ριζοσπάστη”
Είδαμε την έκκλησή σου για την οικονομική ενίσχυση και επειδή νοιώθουμε την ανάγκη να σ’ ενισχύσωμε και δεν μπορούμε να το κάμωμε από το γλισχρό μας μεροκάματο –το οποίο δε φτάνει ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες μας– αποφασίσαμε να πάμε μια Κυριακή να σκάψωμε προς όφελός σου.
Έτσι εννηά αγρότες πήγαμε προχτές 8-4-28 και σκάψαμε όλη την ημέρα. Το απόγευμα ήρθαν και άλλοι σύντροφοι για να πιάσουν δουλειά, αλλά ήταν αργά. Πήραμε μεροκάματα δρ. 620 τις οποίες σου στέλνομε με ταχυδρομική επιταγή.
Μόλις σχολάσαμε, βγάλαμε μια φωτογραφία μαζύ με τους άλλους συντρόφους και κατόπιν κάναμε φαρδιά συζήτηση πάνω στα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν. Τέλος τραγουδήσαμε τη Διεθνή.
Οι μπουρζουάδες που με τα αυτοκίνητά τους και τις κοκκότες τους πήγαιναν για γλέντι και όργια στις εξοχές, έμαθαν το γεγονός και μας κύτταζαν με μίσος.
Η απάντησή μας ήταν ζητωκραυγές για το Κομμουνιστικό Κόμμα, τον πρωτοπόρο της εργατιάς και αγροτιάς.

Οι εργάτες και αγρότες που δούλεψαν.

Ηράκλειο (Κρήτης)  10. 4. 1928

(“Ριζοσπάστης”, 14-4-1928)

«Εννέα μήνες σε επίσχεση εργασίας»

Οι εργαζόμενοι και το σωματείο της επιχείρησης ΚΑΖΗΣ που βρίσκονται εννέα μήνες σε επίσχεση εργασίας διεκδικώντας δεδουλευμένα, μετά από Γενική Συνέλευση, αποφάσισαν να προσφέρουν 1.420 ευρώ στο ΚΚΕ μέσω της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής, τιμώντας έτσι την 90χρονη Ιστορία του και τη συμβολή του στους αγώνες της εργατικής τάξης.

(“Ριζοσπάστης”, 11-7-2008)

«Το μέτρο της αγάπης και της πίστης προς το Κόμμα.»

Θεσσαλονίκη, Χειμώνας ’46… Η τρομοκρατία και το παρακράτος οργιάζει στην ύπαιθρο. Σκορπάει τον τρόμο και το θάνατο (…).
Μέσα σ’ αυτή τη κατάσταση άρχισε η οικονομική εισφορά, ο έρανος του Κόμματος. Ο λαός μας, όμως, έδειξε γι΄ άλλη μια φορά την αγάπη, την πίστη και την αφοσίωση του στο ηρωικό του Κόμμα, στο ΚΚΕ. Μ’ όλη τη φτώχεια και τον κατατρεγμό έδωσε με κάθε τρόπο το συγκινητικό και αγωνιστικό του παρών!
Δε θα ξεχάσω ποτέ το λεπτό κορίτσι από το Μεταλλικό του Κιλκίς, που μεταμφιεσμένη σε ηλικιωμένη γυναίκα, πέρασε από τα μπλόκα των συμμοριών των Παπαδόπουλων, με κίνδυνο της ζωής της έφτασε στη Θεσσαλονίκη.
Λάμποντας από χαρά, γεμάτη ικανοποίηση και υπερηφάνεια μας παράδωσε το μικρό της «θησαυρό»… Και δεν ήταν μόνο η χρηματική του αξία. Ήταν αυτή η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία που δεν μετριέται παρά μόνο με το μέτρο της αγάπης και της πίστης προς το Κόμμα. Το μικρό σακουλάκι είχε μέσα, ό, τι πολυτιμότερο είχε η κάθε οικογένεια: ένα δαχτυλίδι, μια καρφίτσα, οικογενειακά ενθύμια, ακόμα και τους βαφτιστικούς σταυρούς των παιδιών τους και τις βέρες που ΄χουν κιόλας τριφτεί με τα χρόνια στα τιμημένα δουλευτάρικα χέρια…

Λίγο καιρό αργότερα μια Κυριακή μεσημέρι βρέθηκα σ’ ένα εργατικό σπίτι. Σπάνιο το κρέας, μια φορά το μήνα.
«Παιδιά μου», λέει η μητέρα «σήμερα δε θα φάμε κρέας. Αυτό το μήνα δε θα φάμε κρέας… Τα λεφτά θα τα δώσουμε στον θείο το Γιάννη που είναι στη φυλακή. Σ’ όλους τους θείους και τις θείες που δεν μπορούν να πάνε σπίτια τους.»
Τα παιδιά έμειναν με τα μάτια ορθάνοιχτα, απορημένα. Άρχισαν τις ερωτήσεις. Μετά από λίγο το μεγαλύτερο με πολύ σοβαρότητα λέει:
«Μαμά, τα φασόλια μας αρέσουν πιο πολύ. Και τον άλλο μήνα να μη φάμε κρέας…»

(Διήγηση της Χρυσούλας Γκόγκογλου, στελέχους του ΚΚΕ στον “Ο”, τον Νοέμβρη του ’76. Οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Από το “Ριζοσπάστη” 1-9-1932.

ΠΗΓΉ "Οδηγητής" Τεύχος 997  :  Οκτωβρίου 2012