Παπαδήμος Δραγασάκης

Συζήτηση στο Καφενείο 2

-        Προχτές είδα κάποιον σ’ ένα κανάλι να μιλάει σαν εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Και λεω «όπα! Δεν το πιστεύω! ο Παπαδημος πέρασε με τον ΣΥΡΙΖΑ! Τελικά ήταν ο Δραγασάκης...»

-         Έγινε κι ο Δραγασάκης σταρ, ρε...

-        Άλλο λεω ρε μαλάκα

-        Τι; Που σου φάνηκε ότι πέρασε ο Παπαδήμος με τον Αμπάριζα; Δεν θα μου         φαινόταν και τόσο απίστευτο... τι Παπαδήμος τι Παπαδημούλης...

-        Ρε οι τύποι μοιάζουν και φατσικά. Δεν μοιάζουν;  

-        Ναι -  μόνο που ο Παπαδήμος έχει κάνει ένα ψιλο-«φέισλιφτ».

-        Δεν μου λες, είναι συγγενείς αυτοί οι δυο;

-         Δεν νομίζω, αλλά έχουν κοινά χαραχτηριστικά: Κι οι δυο τους  είναι                            

   διαχειριστές

A song from Quebec

Φοιτητές και σύμμαχοι τους διοργάνωσαν ένα τεράστιο ράλι και πορεία στο Μόντρεαλ στις 22 Μαΐου, δείχνοντας ανυπακοή στην απαγόρευση της απο την κυβέρνησης. Κατά ανεξάρτητες εκτιμήσεις ο αριθμός των συμμετεχόντων ήταν περίπου 400.000 - η μεγαλύτερη φοιτητική διαδήλωση που έχει δει ο Καναδάς για  πολλές δεκαετίες.

Ποιος είπε πως οι λαοί θα παραμενουν παντα καθισμένοι

alea iacta est

... μοναδικός του φορέας το στόμα ανοιχτό σε μια κοσμοθάλασσα απο ανοιχτά στόματα, τα χείλη σε χείλη αμέτρητα, κι η γλώσσα σε μυριάδες γλώσσες - και τι μαζικό φιλί! Έρως και θάνατος, όρκος πίστης και προδοσία, ελεημοσύνη και αγοραπωλησία – κι εκείνος, όπως κάθε ταγός, κρατά το «έχω κατα νουν» βουβό μέσ’ στην εκκωφαντική κακοφωνία των δηλώσεών του. «Ίσως  κάτι θα βγει απ’ αυτό τον συνουσιασμό», σκέφτηκε ο κάφρος κι έκαμε νόμιμες προσευχές σε θεότητες κάπως ανήσυχες την ίδια ώρα που οι ακόλουθοι σκόρπαγαν χαρτοπόλεμο σε μιαν ακολουθία απο μυρμήγκια σιωπηλά και φιλήσυχα. Ήμουν κι εγώ παρών στο όργιο (ήμουν ο κάφρος και ντρεπόμουν να το ομολογήσω μέχρι τώρα), λίγη σημασία έχει πια.

Κι ήταν όλο το θέαμα αντικείμενο εντατικής παρακολούθησης μέσα σε ζάρι κενό που τους χώραγε με το ζόρι, σε κύβο που «ερρίφθη και ανερρίφθη», με μάτια κολλημένα στην οθόνη τη λιγδιασμένη απο ηδονοβλεψία και μαλακία και με μια σκέψη εμβολισμένη με στείρωση - ούτε καν ένα έμβρυο του οποίου η ανάπτυξη έχει συλληφθεί απο φρουρούς της συνήθειας χωρίς ήθος, απο δεσμώτες της συνάφειας χωρίς ύφος κι  απο φύλακες κλειστού χώρου  αγοραίων συζητήσεων, άδειο, χωρίς ζήτηση και προσφορά, χωρίς αξία χρήσης ή τιμή - έτσι, για πρόληψη της εξίσωσης «εγκυμοσύνη ίσον άμβλωση» που κοστίζει παραπάνω, ας πούμε...

Το φαντάζεσαι;

Με νταβατζήδες-καρεκλοπόδαρα για στήριγμα έκατσε και υπέγραψε «εθελουσίως» την θεσμοθέτηση υποχρεωτικής και ισόβιας θητείας της παρθένου κόρης σου σε μονοπώλιο ιεροδουλίας.

Και ποιος σου χαλάει το στομάχι τώρα;

Η νηστεία που σου επέβαλαν αυτοί που κρατούν φωτιά και σίδερο πάνω απο του γιου σου το κεφάλι, ή μήπως εγώ που σού ’πα πως πλέον δεν μπορείς να ζεις χωρίς καμιάς απόχρωσης ευθύνη;

Ποιοι σε βίασαν κι είπαν «του αξίζει του πούστη»

λαέ ξαπλωμένε στον καναπέ του Προκρούστη...

Μερικές κοινοτυπίες και μια «Ρηξικέλευθη» Ερώτηση

Το κύριο πρόβλημα εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες είναι ότι ο καπιταλισμός δεν αναπτύσσεται πλέον, κατά συνέπια το κεφάλαιο δεν μπορεί να συσσωρεύεται χωρίς τονωτικές «ενέσεις» από το κράτος. Επομένως βιώνουμε μια μόνιμη οικονομική δυσλειτουργία η ένταση της οποίας παρουσιάζεται με αναπόφευκτες διακυμάνσεις κι η οποία δυσλειτουργία γίνεται προβληματικά αισθητή σε περιόδους όξυνσης της, σε κρίσεις. Επειδή το κεφάλαιο δεν συσσωρεύεται πλέον με τους ρυθμούς που θα ήταν ικανοποιητικοί γι αυτό, έχει επιβάλει σαν απαραβίαστο δόγμα την οικονομική ενίσχυση του από το κράτος.  Αυτή η ενίσχυση αναγκαστικά εντείνεται σε κρισιακες περιόδους.   

Η κρατική οικονομική στήριξη του κεφαλαίου, με δεδομένο ότι μετά την εκποίηση όλου του δημοσίου πλούτου στο κεφάλαιο ο ρόλος του κράτους έχει περιοριστεί στο να μαζεύει φόρους από τους εργαζόμενους, οδηγεί σε συνεχή πίεση του κράτους να αυξάνει το εισόδημα του με περιορισμένου φάσματος μεθόδους: δηλαδή είτε με εξορθολογισμό της κρατικής οργάνωσης της διαχείρισης (πράγμα πολύ δύσκολο και χωρίς γρήγορα αποτελέσματα, και κάτι που μόνο μια-δυό φορές στον αιώνα μπορεί να το κάνει), είτε με περικοπές κρατικών δαπανών, είτε με αύξηση φόρων, πράγμα που αποτελεί την πλέον απεχθή και αντιλαϊκή μέθοδο, είτε με όλα αυτά. Το να μπει περιορισμός, αν όχι τέρμα στην χρηματοδότηση του κεφαλαίου από το δημόσιο πορτοφόλι είναι αδιανόητο. Σε καμία καπιταλιστική χώρα δεν περικόπτονται κονδύλια για οικονομική ενίσχυση του κεφαλαίου. Δεν μιλάμε πλέον μόνο για την υπεράξια που κλέβει το κεφάλαιο στην  παραγωγή, αλλά και για μιαν απροσχημάτιστη ληστεία του εργάτη μέσω φορολογίας.

Για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κεφαλαίου το κράτος κατ’ αρχήν συνήθως επιλεγεί την μέθοδο δανεισμού η οποία δίνει στο κεφάλαιο ένα επιπρόσθετο δώρο μέσω των επιτοκίων που εισπράττει. Δηλαδή το κεφάλαιο δανείζει το κράτος για να μπορέσει το κράτος να ενισχύσει το κεφάλαιο (με επιδοτήσεις και προμήθειες αμέτρητων μορφών). Κάποια στιγμή πρέπει να πληρώσει και τα επιτόκια στο κεφάλαιο. Αδυναμία του κράτους να το κάνει αυτό οδηγεί σε περεταίρω δανεισμό και αυξανόμενο χρέος.  Εφόσον το ποσό αύξησης του κρατικού εισοδήματος προορίζεται για το κεφάλαιο, «φυσικό» είναι να το επιβαρυνθεί η εργασία. Όταν το κεφάλαιο δεν μπορεί, χρησιμοποιώντας την κύρια συμβατική οικονομική μέθοδο που διαθέτει, δηλαδή ζήτηση και προσφορά εργασίας, να αναγκάσει τους εργάτες να δουλεύουν περισσότερο ή για λιγότερη αμοιβή, η και για συνδυασμό και των δυο, τότε βάζει το κράτος να το κάνει με νομοθεσία.

Τις συνέπειες της σημερινής κρίσης μπορούν να διακρίνουν με εμπειρική καθαρότητα μόνο αυτοί (κι όχι όλοι) που εκπροσωπούν το κεφάλαιο στις ανώτερες μορφές συσσώρευσης του (δηλαδή μια μικρή μειοψηφία των κεφαλαιοκρατών) και το τμήμα της εργασίας (κι όχι όλο) που πιέζεται προς τα κάτω, δηλαδή προς το όριο της αθλιότητας και κάτω απ’ αυτό. Αυτό που βλέπουν οι πρώτοι είναι ότι η πραγματική οικονομία δεν μπορεί να βγει έξω από μια σχετική στασιμότητα και προσπαθούν να αγοράσουν χρόνο μη εχοντες ετοιμη λυση, ενω αυτό που βλέπουν εργαζόμενοι είναι η επιταχυνόμενη εξαθλίωση τους και δεν μπορούν ν’ αγοράσουν χρόνο. Το γιατί, αφού δεν επαναστατούν, δεν διαμαρτύρονται έστω και με την ψήφο τους, εκεί που ακόμα την έχουν, είναι το ερώτημα.

Ανάμεσα στο ύψος και το βάθος, οι μικροαστοί που, με την γεύση ενός μέρους της κοινωνικής υπεραξίας στο στόμα, ψευδίζουν, καικαιδιζουν όταν αναφέρονται στο ΚΚ, δεν μπορούν να δουν ούτε πολύ ψηλά ούτε πολύ χαμηλά, και  τρομάζουν μπροστά στην προοπτική της προλεταριοποίησης τους. Οι μικροαστοί φιλοδοξούν να κυβερνήσουν, αλλά για εξουσία είναι ανίκανοι. Όλοι είναι καλεσμένοι στο τραπέζι τους, αλλά μόνο το δικό τους σκύλο θέλουν χορτάτο διατηρώντας μόνο την δική τους πίτα ολόκληρη. Το ξέρουν ήδη οι ταγοί τους ότι οι υψηλότερα ιστάμενοι δεν θα τους αφήσουν.

Να ρωτήσω όμως: αν εμείς δεν καταφέραμε να τους μιλήσουμε πειστικά, η «μέση λύση» που υιοθετούν είναι δική τους, μα καταδική τους πλάνη; Ναι! Απολύτως! Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε την εργατική τάξη για εγκλήματα που δεν έχει διαπράξει. Η μη αποτροπή του λάθους άλλων, δεν γίνεται αυτόματα και λάθος δικό σου. Μα αν το τμήμα της εργασίας που όντως έχει την εμπειρική καθαρότητα στην σκέψη δεν τους την μεταφέρει άν όχι «τώρα αμέσως» που δεν γίνεται, αμέσως μετά την επερχόμενη μάχη (βρίσκοντας νέα κανάλια, διαύλους και τρόπους, μιας και με την πεπατημένη δεν το έχει καταφέρει) για να τους αποδείξει την πλάνη τους, τότε –  

«όταν αρχίσει η αγέλη τους να καλπάζει  ξέφρενα προς το γκρεμό ποιους δεν θα παρασύρει κάτω απο τις οπλές της...»

αφουγκράσου

Να μην τους περάσει!

Τρεις βδομάδες πριν τις εκλογές.

Δεν έχουμε καιρό για «ψαξίματα». Πρώτιστο καθήκον είναι η αποτροπή της μεθοδευμένης αποδυνάμωσης του κόμματος. Να μην τους περάσει! Να καταλάβει κι τελευταίος που ταλαντεύεται ότι η αποδυνάμωση του κόμματος μπορεί να γινει προοίμιο για την χειροτέρευση της ζωής του. Να μην τους αφήσουμε!

Σκεφτόμενος Φωναχτά (περι ψήφου απο τον καναπέ)

... μια φράση» απο δηλώσεις της Αλέκας συμπυκνωμένη απο νοήματα, κι ένας σύντομος ειρμός σκέψεων σε  μορφή διάλογου...

«Εμείς καλούμε τον ελληνικό λαό να σκεφτεί πάρα πολύ σοβαρά τι θα συμβεί από τις 18 Ιουνίου και μετά, αλλά να μην εγκλωβιστεί στις 18 Ιουνίου. Πρέπει να κοιτάξει λίγο πιο μπροστά. Και το λίγο πιο μπροστά σημαίνει χειραφετημένος λαός, αποφασισμένος να παλέψει. Από τον καναπέ δεν λύνονται τα προβλήματα με κανένα σωτήρα, εμείς δεν είμαστε οι αποκλειστικοί σωτήρες του λαού, ένα δυνατό ΚΚΕ σημαίνει ότι διατηρεί ο λαός το δικαίωμα να πληροφορείται, να γνωρίζει, να μαθαίνει, να αποφασίζει και εν πάση περιπτώσει όσοι του λένε ότι δεν μπορεί ποτέ να νικήσει, θέλουν να τον νικήσουν σήμερα (http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=22/5/2012&id=14049&pageNo=3&direction=1)
*****************

Τάδε:  Α Ποιος είναι ο «λαός»;

Δείνα:  «Λαός» είναι μια νοηματική κατηγορία που δεν συμπίπτει με μιαν άλλη κατηγορία: τα «μονοπώλια». Το σύνθημα «με τον λαό ή με τα μονοπώλια» εκφράζει την βασική αντίθεση: ή είσαι λαός ή είσαι μονοπώλιο -  κι έτσι παει: για να είναι χειραφετημένος ο λαός πρέπει να είναι αποφασισμένος να παλέψει με τα μονοπώλια.

Τάδε:  Ο όρος λοιπόν καθορίζεται σε αντιθετική αναφορά με ένα άλλον όρο, αλλά είναι ποιητικά εύχρηστος και μας κάνει, για τώρα. Μια στιγμή όμως: πρέπει κι όρος «μονοπώλιο» να είναι δόκιμος. Υπάρχουν μονοπώλια στην πραγματικότητα;

Δείνα:  Όχι ακριβώς. Υπάρχουν τα λεγόμενα ολιγοπώλια, πολυεθνικές, μεγάλοι όμιλοι, κτλ. Ο όρος λοιπόν εμπεριέχει μια «ποιητική άδεια» αλλά είναι όπως είπες «εύχρηστος και μας κάνει για τώρα».   

Τάδε:  Τι σημαίνει δεν είμαστε εμείς «αποκλειστικοί σωτήρες του»; υπάρχουν κι άλλοι που δεν αποκλείονται; ποιοι άλλοι μπορεί να είναι σωτήρες;

Δείνα:  Κανένας. Το κόμμα με διάφορες παραλλαγές λεει ότι ο λαός μπορεί να σωθεί μόνον όταν πάψει να περιμένει μεσσίες.... 

Τάδε:  Μπορεί όμως το να πάψει να περιμένει μεσσίες να σημαίνει ότι έχει βουλιάξει κάτω απο μιαν επιφάνεια αδιαφορίας και αδράνειας (κάτω απο το επίπεδο ματιού, κάτω απ’ τον χρόνο μηδέν, και κάτω απο τα κύματα επικοινωνίας μιας οποιασδήποτε πολιτικής λαλιάς), πολιτικά νεκρός. Προς τα ‘κει πέφτει.  

Δείνα:  Εμείς του ζητάμε να μην καταπέσει. Να σηκωθεί. Η Αλέκα είπε, «Από τον καναπέ δεν λύνονται τα προβλήματα με κανένα σωτήρα»

Τάδε:  Ναι αλλά «γιατί αρνείται να ψηφίζει ΚΚΕ έστω κι απο τον καναπέ; Ποιο εύκολο δεν είναι»;

Δείνα:  Η απάντηση έτοιμη: «μα γιατί του λεμε ότι δεν έχει νόημα να μας ψηφίσει απο τον καναπέ. Πρέπει να σηκωθεί, να ανασκουμπωθεί και να λύσει μόνος του το πρόβλημα του».

Τάδε:  Και λεω πάλι, σαν συνήγορος διάβολου: μα ναι! Αλλά όταν όλοι του συμπεριφέρονται σαν μωρό, μωρό που το ταΐζουν λύσεις που δεν το τρέφουν για να μεγαλώσει και να ωριμάσει, όταν τον έχουν κακομάθει οι κηδεμόνες του...

Δείνα:  όταν λες «κηδεμόνες» εννοείς τους αστούς κατόχους των μονοπωλίων...

Τάδε:  Σωστός! Με τέτοιους κηδεμόνες λοιπόν, και με τέτοιους δάσκαλους ο λαός δεν μπορεί να κάνει αυτό που του ζητάς, κάνει και λάθος επιλογές απ’ τον πολιτικό καναπέ του, γι αυτό και του ζητάς να διορθώσει την ψήφο του τώρα... Όταν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, πως να τα πάρει απάνω του ο λαός;

Δείνα: Ναι. Διαγράφει ένα φαύλο κύκλο.

Τάδε:  Μετά λεει: «ένα δυνατό ΚΚΕ σημαίνει ότι διατηρεί ο λαός το δικαίωμα να πληροφορείται, να γνωρίζει, να μαθαίνει, να αποφασίζει και εν πάση περιπτώσει όσοι του λένε ότι δεν μπορεί ποτέ να νικήσει, θέλουν να τον νικήσουν σήμερα». Δεν τον έχουν ήδη νικήσει; Έχει φαει τόσους κλότσους που αν ήταν γάιδαρος θα είχε ψοφήσει προ πολλού. Η στάση του λαού είναι στάση κάποιου που υποφέρει απο μετατραυματικό στρες. Σ’ αυτή την φάση ο λαός χρειάζεται ένα ΚΚΕ που να φαίνεται σε πορεία αποδυνάμωσης όσο μια σφαίρα στον εγκέφαλο. Και το λεω: έχει κάλο στον εγκέφαλο όποιος αρνείται να καταλάβει και τι συνεπάγεται αυτό. Ακούω κάποιους υδροκέφαλους να λενε «δεν τρέχει τίποτε! Αν πέσουμε θα ξανασηκωθούμε. Κι έξω απ’ τη βουλή; Κι έξω απ’ την βουλή άμα λάχει! Και πάλι ωραίοι».  Και, μια και το ανάφερε η Αλέκα, εάν «δυνατό ΚΚΕ σημαίνει ότι διατηρεί ο λαός το δικαίωμα να πληροφορείται, να γνωρίζει, να μαθαίνει, να αποφασίζει», τότε η αποδυνάμωση του ΚΚΕ σημαίνει ότι δεν διατηρείται στο ίδιο επίπεδο «το δικαίωμα να πληροφορείται, να γνωρίζει, να μαθαίνει, να αποφασίζει» ο λαός, μειώνεται.

Δείνα:  Λογικό... πριν πεις κάτι άλλο τώρα να διευκρινίσω ότι όταν λέμε δυνατό ΚΚΕ δεν εννοούμε μόνο δυνατό στην βουλή. Η εκλογική δύναμη δεν εκφράζει ποτέ την δυνητική του κόμματος.

Τάδε:  Συμφωνώ. Αλλά,  αν λεμε ότι  η εκλογική δύναμη του είναι δείκτης της διάθεσης του λαού, τότε λεω πως πρέπει να μην τον αποπαίρνουμε αν θέλει να μας ψηφίσει για να βασιστεί στο κόμμα έστω κι απ’ τον καναπέ.

Δείνα:  Όχι, όχι! Με τίποτε! Αν δεχτεί αυτά που λεει το κόμμα, σημαίνει πως έχει αποφασίσει να γίνει ο ενεργητικός παραγωγός πολιτικής, να μην παραμείνει παθητικός καταναλωτής της. Αν δεν το κάνει αυτό, τι να τον κάνουμε τον ψήφο του.

Τάδε:  Ουφ! Θα με σκάσει αυτή η απολυτότητα σου. Δηλαδή κακό θα του κάνει του λαού έστω και να καταναλώσει λίγη παραπάνω απο την πολιτική του ΚΚΕ μέχρι επιτέλους ν’ αποφασίσει να γίνει ο παραγωγός της δικής του;

Συζήτηση στο Καφενείο

-     Το  μάθατε ρε; Ο Ολάν συνάντησε τον Βενιζέλο κι αρνήθηκε να δει τον Τσίπρα.

-    Σώπα ρε. Πλάκα κάνεις…

-    Ναι ρε, τον πούστη! Μετά απο τόσο λιβάνισμα που του κάναμε, να μας κλάσει!

-    Εντάξει ρε παιδιά.  Δεν είναι λόγος να στενοχωριόμαστε. Γούστα είναι αυτά.

Έκανε ποιο πολύ κέφι τον χοντρό. Τι να κάνουμε...

-    Του την πέσανε κι οι δυο λες;

-    Ναι ρε μαλάκα. Κι οι δυό το ίδιο δεν λενε;

-    Ποιοι δύο ρε;

-    Ο Βενιζέλος κι ο Τσίπρας. Ο ένας λεει για μνημονιακή διαπραγμάτευση κι ο άλλος για αντιμνημονιακή.

-    Ναι, αλλά, μεταξύ μας, εσύ ποια απο τις δύο θα διάλεγες;

-    Γιατί; Πρέπει να διαλέξω δηλαδή; Δεν κατάλαβα...

αντιμνημονιακή 

προοπτική

μνημονιακή

προοπτική

δεν προσκυνάμε

... τη νύχτα την απρόσμενα σημαδεμένη απο ευρεία απορρόφηση αστέρων σε μαύρη τρύπα, που δεν είναι παρά μια απειροελάχιστη κοσμική εποχή και κλάσμα απ’ την συνεχόμενη διαπάλη, το σταυροδρόμι που περνώ μαζί σας είναι φωτισμένο απο φωτιές. Και, αν και δεν έχει τόσο ενδιαφέρον πια για μένα, θα στο αναφέρω: με προσέχουν όλοι – εμένα,  το έκθεμα και δείγμα έρμαιων ατυχίας, χωρίς σκυτάλη να κρατώ, χωρίς τιμόνι και πυξίδα, και να βαδίζω με την σιγουριά αυτών που βλέπουν όνειρα να γίνονται ευχής έργα.

Και δεν με τυραννάνε πια, οι λίγοι, οι περισσότεροι, δεν έχει σημασία, και στο πετσί δεν βλέπω πια νύχια και δόντια καρφωμένα. Κι η καρδιά της μάνας δεν σπάει βλέποντας την κατάντια μου. Κι αυτούς που επέμεναν να παραμείνουν πιο ψηλά και να κρατήσουν πιο πολλά απο μένα κι απο σένα, τους ξεριζώνω τώρα εγώ σαν τις παραφυάδες σε καινούρια καλλιέργεια.

Για όποιον είναι αμφίβολο ότι το χρήμα είναι ο τελευταίος θεός που λατρέψαμε θα πω πως τώρα που οι λέοντες δεν βασιλεύουν πια εδώ και πια δεν έχουμε για ποιους να κόβουμε τις πιο βαριές μερίδες,

δεν προσκυνάμε.

πότε θα ξυπνήσουν

- πότε θα ξυπνήσουν; μου λεει ένας φίλος

- δέχεσαι, του λεω,  ότι το σώμα  που θα επανδρώσει την πάλη για την ανατροπή θα συσταθεί απο αυτούς που τώρα λες πως κοιμούνται;

- ε, απο ποιους άλλους; αναρωτιέται φωναχτά

 - Ε λοιπόν έχω νέα για σένα!  πολλοί έχουν ήδη ξυπνήσει.

- πούνε ’τοι; μου λεει, δεν του βλέπω!

- αυτοί σε βλέπουν απο μακριά

- τότε φοβούνται να πλησιάσουν, μου κάνει,  τους έχει τρομοκρατήσει ο  ταξικός εχθρός

- φοβούνται κι εσένα, του λεω

- ε και τι άλλο να τους κάμω...

- δεν ξέρω τι θα κάνεις... εγώ βλέπω απέναντι μας οι κανίβαλοι στρώνουν το τραπέζι, κάτι πρέπει να κάνεις γιατί χαθήκαμε.

- Κάτι πρέπει να κάνουμε μαζί, μου λεει

- Ξεκίνα εσύ, κι εγώ μαζί σου...