[μερικές φράσεις από μια συνέντευξη του James Baldwin]
Μου φαίνεται ότι ο αγώνας του καλλιτέχνη για την ακεραιότητά του είναι ένα είδος μεταφοράς - πρέπει να θεωρηθεί ως μια μεταφορά - του αγώνα που είναι καθολικός και καθημερινός όλων των ανθρώπων που αντικρίζουν αυτόν τον τρομακτικό κόσμο: να γίνουν άνθρωποι.
[...]
Κάτι φρικτό συμβαίνει σε έναν πολιτισμό όταν παύει να παράγει ποιητές...
[...]
Τίποτα, τίποτα από αυτά [που θεωρείς δικά σου], δεν σ' ανήκει. Μπορείς να το έχεις μόνο απελευθερώνοντάς το. Μπορείς να πάρεις μόνο εάν είσαι έτοιμος να δώσεις. Και το να δώσεις δεν είναι μια επένδυση, δεν είναι μια μέρα σε πάγκο διαπραγμάτευσης, είναι ένας ολικός κίνδυνος, για όλα, για εσένα, για τον ποιος νομίζεις πως είσαι, ποιος νομίζεις πως θα 'θελες να είσαι, για το πού νομίζεις ότι θα θέλεις να πας, για τα πάντα! Και αυτό πάντοτε...
[...]
Συναναστρέφεσαι (συνεχώς) με τους πιο αδυσώπητους ανθρώπους που εγώ, σε κάθε περίπτωση, έχω συναντήσει ποτέ ... Αδέξιοι και αναλφάβητο με έναν πολύ ιδιαίτερο και δύσκολο να περιγραφεί τρόπο ... εντελώς ανυποψίαστοι στη γλώσσα της καρδιάς, εντελώς δύσπιστοι και, τίποτε δεν μπορεί να τους αγγίξει. Κρίση πανικού τους προκαλεί και μόνο το να υπονοηθεί πόνος - άνθρωποι που είναι αποφασισμένοι να πιστεύουν ότι το να υποφέρει κάποιος είναι ξεπερασμένο, και δεν καταλαβαίνουν ακόμα ένα πολύ απλό φυσιολογικό γεγονός: ότι αυτό που πιστεύεις ότι είναι ένας πονόδοντος είναι ένας πόνος που μπορεί να σώσει τη ζωή σου. Αυτό είναι τόσο τρομακτικό...
