(Βινιέτες απ' την Γηραιά Αλβιώνα)
Το συμβάν στο αεροδρόμιο, με την είσοδό μου στο Ηνωμένο Βασίλειο, ελπίζω να μην ήταν σημαδιακό.
Περνώντας από τον έλεγχο διαβατηρίων, έχω ένα κακό συναπάντημα με μιαν ένστολη η οποία έχει πρόβλημα με τη φθαρμένη ελληνική μου ταυτότητα. Με κοιτά, και κοιτά την ταυτότητα... Και ξανά το ίδιο. Περιμένω. Μετά αρχίζει να δακτυλογραφεί στον υπολογιστή της, χωρίς να μου έχει εξηγήσει ποιό είναι το πρόβλημά της.
Και περιμένω... Εν τω μεταξύ, περνούν τρεις, τέσσερις,... πέντε Ευρωπαίοι από τον διπλανό ελεγκτή με ταυτότητες, χωρίς καμία καθυστέρηση. Την ρωτάω: "Υπάρχει πρόβλημα?"
Με αγνοεί... και μ' εκνευρίζει! Της λέω: "Αγνοείτε το ερώτημά μου. Να το επαναλάβω φωναχτά?"
Με κοιτάει αυστηρά και εχθρικά, για να πει: "κάνω τους απαραίτητους ελέγχους" και μου πετάει και το "do you mind?" - τυπική αγγλική έκφραση που εδω σημαίνει "μη μ' ενοχλείτε..."
Της λέω: "Έχουν ήδη περάσει δεκαπέντε από τον διπλανό συνάδελφό σας με ευρωπαϊκά 'i.d.' Καθυστερώ χωρίς να ξέρω γιατί. Μπορείτε να μου εξηγήσετε για ποιό λόγο υφίσταμαι προφανώς επιπρόσθετους ελέγχους?"
Μου λέει: "θα κάνω όσους ελέγχους μου αρέσει!"
Και παίρνω ανάποδες... Φωναχτά τώρα της λέω "Είστε αγενής. Και σας υπενθυμίζω: Είστε δημόσιος υπάλληλος. Και όχι - δεν θα κάνετε ο,τι σας αρέσει! Θα κάνετε ο, τι είστε υποχρεωμένη να κάνετε, είτε σας αρέσει είτε όχι". Με κοιτάζει με έκπληξη. Εστιάζει πάλι στον υπολογιστή της. Και συνεχίσω:
" Ξέρω τα δικαιώματά μου εδώ και τις δικές σας υποχρεώσεις σαν υπάλληλός μου. Να σας το επαναλάβω? Υπάλληλός μου! Πληρώνω το μισθό σας με τους φόρους μου, κι έχω πληρώσει περισσότερους φόρους σ' αυτή τη χώρα από ο,τι εσείς!"
Με αγνοεί σκυφτή στον υπολογιστή της.
Μετά με πιο έντονη φωνή: "Τη ταυτότητα μου τώρα! Ή καλέστε το διευθυντή σας αμέσως. Δεν παρακαλώ, απαιτώ!"
Αμέσως έρχεται ένας ένστολος ανώτερος της, κάτι της λέει, κάτι του απαντάει, και σε δευτερόλεπτα μου επιστρέφει την ταυτότητα και μου λέει " thank you".
Δεν ένιωσα "δύναμη", ούτε μου άρεσε να τα βάλω με την υπάλληλο ενός κράτους που του αρέσει ακόμα να θυμίζει στους πολίτες του, και στους ξένους πολύ περισσότερο, το μεγάλο αποικιακό παρελθόν του... Αχ, το ένδοξο British Empire, στου οποίου τα απέραντα μήκη και πλάτη ο ήλιος δεν έδυε ποτέ...
Ήμουν εκνευρισμένος, για άσχετους λόγους στο ταξίδι, και ο εκνευρισμός μου κλιμακώθηκε με την γραφειοκρατική συμπεριφορά της υπαλλήλου, που τυποποιεί τον επίσημο κρατικό ρατσισμό. Ωστόσο, το κράτος μπορεί μεν να καλλιεργεί μια ξενοφοβική " άποψη" και στον υπάλληλο, αλλά δεν τον εξουσιοδοτεί να κάνει "καψόνι" στον πολίτη, επειδή έτσι του "καύλωσε..." όπως λόγου χάρη μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα...
Βγήκα έξω απ' τ' αεροδρόμιο ακόμα πιο εκνευρισμένος. Δεν με διασκεδάζουν τέτοιου είδους επεισόδια... ούτε και σαν θεατή, πόσο μάλλον σαν πρωταγωνιστή.... Ο θυμός δεν μου έκανε καλό, ούτε η έκφρασή του σαν έκρηξη. Έμεινα με μιαν έντονη αίσθηση ντροπής και ούτε ίχνος ικανοποίησης. "Μα...., έγινες ρεζίλι με τις φωνές σου" σκέφτηκα. .
Πήγα στο συγκεκριμένο σημείο που επιτρέπεται το κάπνισμα, κι έκανα δύο απανωτά τσιγάρα.
Μετά φεύγω από κει, κατευθύνομαι προς την είσοδο, μπαίνω στο ασανσέρ, βγαίνω στο εσωτερικό των Αφίξεων του αεροδρομίου, και πάω να βγάλω εισιτήριο για να φύγω με το τραίνο. Μπροστά στη θυρίδα του ταμείου του British Rail, ξαφνικά λέω: "που ειν' ή βαλίτσα?"
" ε, άι στο διάολο...!"
Τρέχω πίσω, όλη την διαδρομή προς το αίθριο καπνιστήριο. Εκεί, ευτυχώς την βρίσκω! Δεν ξέρω σε ποιον να είμαι ευγνώμων που η βαλίτσα "περιμένει" ακόμα εκεί, κι ευγνωμονώ την αλληλεγγύη των καπνιστών όλου του κόσμου που τους ενώνει η αφηρημάδα (μου λένε πως το τσιγάρο προκαλεί άνοια ..)
Και τώρα, πραγματικά "κάνω κέφι" για ένα ακόμα τσιγάρο... Αλλά δεν έχω καιρό. Φεύγω με βαριά βήματα που αρνούνται να πάνε πιο γοργά...
