αυτοί κι η φάρα τους

 

Οι πρόγονοί τους φόραγαν κουκούλα, ήταν ρουφιάνοι

Που παίρνανε τον θάνατο στις γειτονιές σεργιάνι

Και ποιους να σφάζουν έδειχναν σε ναζιστές φονιάδες -

Φάρα τους κι οι δοσίλογοι κι οι γερμανοτσολιάδες

Κληρονομιά η κουκούλα αυτή σε κνώδαλα κι αλήτες

Εθνικιστές κι ορθόδοξους νεο-ταγματασφαλίτες

Και τώρα την ξαναφορούν πάλι (αν τους πληρώσεις)

Για να χτυπούν με μάρμαρα και πέτρες διαδηλώσεις

Γι αυτό το μαύρο χάλι μας, στρέφουν οργή και μένος

Στο εξιλαστήριο θύμα τους, να διώχνεται ο διωγμένος

Και πρόσφυγες να κυνηγούν, σαν τα ποντίκια οι γάτες

Μα πάντα εχθρός τους άσπονδος οι οργανωμένοι εργάτες

Η αφρόκρεμα που ξεπουλά το έθνος, οι εφιάλτες

Στρατολογούν ξεβρασματα, λούμπεν, μαχαιροβγάλτες

Νύχτα για να χτυπάνε αυτόν που αρνείται να υποκύψει

Σε βία και σ' εκβιασμούς και σαν ραγιάς να σκύψει

Βλαμμένους και φανατικές θεούσες παρασέρνουν

Τους τοκογλύφους λοιδορούν, αν και απ' αυτούς τα παίρνουν

Και σαν φιλάνθρωποι καλοί τάζουν ψωμί του απόρου

Κι ας παίζουν για τ' αφεντικά το ρόλο δουλεμπόρου

Αίφνης τώρα μας απειλούν, να φύγουμε απ' την ζώνη

Κι οι εφοπλιστές εργοδηγό να κάνουν το πρεζόνι

Μ' αν ξέρουν να κολλούν αυτοί ή να κόβουν λαμαρίνες

Ας δοκιμάσουν, και θα 'δουν τι εστί δουλειά οι κηφήνες

Τέλος, και κλείνοντας, καλό θα 'ταν να τους θυμίσει

Οι εργάτης που την μηχανή ξέρει να κουλαντρίσει

Πως ξέρει από συντήρηση επίσης, κι απο τάξη

Κι απο "φασίνα", όπως και πού σαβούρες να πετάξει 

 

Σύνδρομο Στοκχόλμης;

 

Ο δεσμοφύλακας, βασανιστής και μαστροπός της

Την γήτεψε; Συγχέει πόνο με ηδονή; Ποιος ξέρει;

Την βασανίζει, την πουλά, μα ειν' ο "σύντροφός" της

Μάλλον από το Σύνδρομο Στοκχόλμης υποφέρει...

Μου λέει: "είναι βάρβαρος, μα ξέρεις, μ' αγαπάει

Δεν φταίει αυτός που είναι σκληρός, άλλοι τον βάζουν

Το μετανιώνει, ορκίζεται και κλαίει που με κτυπάει

Μα εκτελεί διαταγές. Δεν θέλει. Τον εκβιάζουν!"

Όμως, ποιαν αθωότητα, μου λέει, θα μ' αποδείξει

Αυτός που μόλις του έδωσε άλλη μιαν ευκαιρία -

Να κάνει τι; Κείνους που την κακοποιούν να θίξει;

Δεν πρόκειται. Με τα λεφτά τους στήνει εταιρία...

Λοιπόν, αν ο απατεώνας έγινε "ο καλός της"

Δικαίωμά της ειν' να   λέει πως τον πιστεύει

Κι αν έκαμε εναν διάολο με κέρατα άγγελό της

Ας συνεχίσει τούτος να την προστατεύει.

Μα για την ψύχωσή της (που την αγνοεί) τι φταίω;

Οι πάτρωνες του ιδρύματος προβάλλουν αξιώσεις

Να τους πληρώνω ένα ποσό διόλου αμελητέο

Για τα νοσήλιά της - μετρητά ή με δόσεις

Και πάει πολύ η εκπόρνευσή της που έγινε ηθική της

Να λέει πως είναι ατομική ελευθερία

Και πως αν κλείσω το μπουρδέλο ή φυλακή της

Αύριο, θα φέρω μια στυγνή δικτατορία!

image borrowed from from here

Μια δήλωση α-μετανοίας για το ΚΚΕ

Μασάνε όλα τα σάπια μα δεν τους μυρίζουν

Του ΚΚΕ οι αλήθειες τους «πικρίζουν»

Κι έχουν απόψεις, κριτικές και θεωρίες του κώλου

Κι όλο του βρίσκουν λάθη και κενά

Μα, αν ήταν δυνατόν, να μην τ΄ακούν καθόλου

Να μην το βλέπουν πουθενά...

Σ΄αυτούς που θέλουν να το βγάλουν απ΄τη μέση

Λέω: «γαμιόσαστε!» Το ψήφισα. Και σ’ όποιον αρέσει...

 γελοιογραφία του Αρκά

ο, τι κι αν πει...

Να πει το “ναι” την εκβιάζει και την απειλεί
Κι ό, τι κι αν είν' αυτή, και του Χριστού η μάνα,
Αν πει το “όχι” δίχως φόβο ή συστολή
Την μετατρέπει από Μαντόνα σε πουτάνα...

“Πήρα  το 62% και δεν το έκανα…”, είπε ο Τσίπρας στο προχτεσινό debate, απαντώντας σε κριτική αιχμή του Μεϊμαράκη αναφορικά με την πιθανότητα να βρεθεί η χώρα εκτός Ευρωζώνης, σαν αποτέλεσμα της ψευτοδιαπραγμάτευσης.

Τι ήταν το 62% που λέει πως “πήρε” ο Τσίπρας;

Σίγουρα ήταν αυτό για το οποίο προειδοποίησε το ΚΚΕ – ότι το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος θα το εκλάμβανε σαν εξουσιοδότηση να φέρει ένα ακόμα μνημόνιο (διότι μνημόνιο σήμαινε και η πρόταση των  47 και βάλε σελίδων του).

Ήταν όμως και κάτι άλλο. Σ΄αυτην την φράση του Τσίπρα εκφράζεται μια σημαντικότατη πτυχή της αντιφατικότητας του ΟΧΙ, η οποία δεν μπορεί να αξιολογηθεί επαρκώς σβήνοντας στην λήθη την πολιτική και ψυχολογική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία προέκυψε. Μετά την ακύρωση του γράμματος του Δημοψηφίσματος από τον Γιούνκερ, σύσσωμη σχεδόν η άρχουσα τάξη της χώρας και οι  “εταιρες” της στο Ιερατείο της ΕΕ, ερμήνευσαν το πνεύμα του κατά το δοκούν. Το νόημα του δημοψηφίσματος, το οποίο διατυμπάνισαν με κάθε μέσο και τρόπο, ήταν ότι το ΟΧΙ σήμαινε έξοδο τουλάχιστον απ’ την Ερωζώνη, αν όχι κι απ’ την ΕΕ.

Με βάση το νόημα  που η άρχουσα τάξη είχε προσάψει στο ΟΧΙ, το 62% ψήφισε κατά της παραμονής στην Ευρωζώνη! Και αυτό το νόημα έχει ο κομπασμός του Τσίπρα “πήρα το 62%”, εννοώντας πως με αυτό το αποτέλεσμα, αν ήθελε, μπορούσε να βγάλει τη χώρα απ΄ την Ευρωζώνη. Που βέβαια σημαίνει επίσης πως έχει πλήρη επίγνωση ότι μπορούσε να μην υποκύψει στους εκβιασμούς των “εταίρων” του, αλλά δεν ήθελε, διότι ήταν ταγμένος στην εξυπηρέτηση της θέλησης της άρχουσας τάξης που διέταξε παραμονή στην Ευρωζώνη άνευ όρων.

Το ΟΧΙ του λαού, το οποίο τώρα καπηλεύεται η άχαρη διασκευή του Σύριζα με τίτλο ΛαΕ, αποτέλεσε μια σημαντική ιδεολογική ήττα για την άρχουσα τάξη, την ζημιά απ’ την οποία όμως μπορούσε να μειώσει απαξιώνοντάς το μέσω μιας βίαιας απώθησης του νοήματός του στο πολιτικό ασυνείδητο.

Η κυνική απάντηση της άρχουσας τάξης ήταν ότι “το νόημα του δημοψηφίσματος ήταν ότι το ερώτημα που έθεσε, όπως και η απάντηση του λαού σ΄ αυτό δεν είχαν κανέναν νόημα”.

Κότες

Αριστερή κότα: "το πρόβλημα σου είναι πως αποφεύγεις ευθύνες!
Δεξιά κότα: Αλήθεια; Και ποιος ευθύνεται γι αυτό;


Κάθε φορά που σε γελούν, με όψιμη επιμήθεια
Λες: "πώς συμβαινει πάντοτε κορόιδο να 'μαι εγώ;"
Μα όσο δεν φταις κι εσύ ποτέ, δεν κόβεις τη συνήθεια
Σαν κλώσσα να τους κάθεσαι στο κλούβιο το αυγό...

Κάθε φορά που σου πουλούν με λίγη θυμηδία
Το εισιτήριο ακριβά για την θαλαμηγό
Και καταλήγεις ναυαγός πάνω σε μια σχεδία 
Λες "ήταν λάθος σχέδιο", βρίζεις τον ναυπηγό!

Κι όλο μετάνοιες στο θεό, όλο ζητάς βοήθεια
Μ' αυτός λέει για το έγκλημα πως είσαι αυτουργός
Αγνόησες τον άνθρωπο που έλεγε την αλήθεια
Είπες "ποιός τον ακούει αυτόν... δεν κάνει γι αργηγός." 

Η τελευταία νύχτα στο νησί

'Ολη τη νύχτα προσπάθησες να  κοιμηθείς κοντά μου
Ανάμεσα σε δύο βράχια μ' αιχμηρά  νύχια και δόντια
Μα η θάλασσα, στο νησί, δεν σ' άφησε

Κάθε φορά που έσπαγε το κύμα στα βράχια
Αφρισμένο κι αλμυρό μούλιαζε τις πληγές σου
Και πότιζε τον  εφιάλτη σου αγρύπνια...

'Ισως είναι πολύ αργά τώρα
Για να ενωθεί η παραίσθηση σου
Με τις εικόνες μου σε ηλεκτρονικές οθόνες -

Τον τόπο της συνάντησής μας
Σκέπασαν στάχτες που φέρνει ο Λίβας
Απ' την έρημο που επεκτείνεται

Κι οι ρίζες μας που αγγίζονταν στο βάθος
Ανάμεσα στην απόγνωση σου και την ανοχή μου
Γίνανε υπόγειο συρματόπλεγμα

Πώς έτσι να ενωθούν τα όνειρά μας;
Πάνω απ' τη θολή τη θάλασσα που σε ταξίδευε
Σαν από μηχανής θεός ήρθα στη γη σου

Με οργή και κατάρες να μ' ακολουθούν
Αυτό που έχυσα στο κύπελλό σου
Δεν ήταν έρωτας, μήτε κρασί

Δεν ήταν μάννα εξ ουρανού αυτό που σ' άφησε
Τη θέα του πυρακτωμένου σίδερου ανεξίτηλη
Κι αμείωτη την οσμή δηλητηρίου στον υγρό αέρα...

Κοντά στα σύνορα μεταξύ του εφιάλτη σου
Και της πραγματικότητάς μου
Σαν αποδημητικό σε φευγιό χωρίς προορισμό

Τσάκισες τα φτερά σου δίπλα μου
Κι όλη τη νύχτα με τα μάτια ορθάνοιχτα
Βλέπεις το ουράνιο στερέωμα να γυρίζει

Μα όχι πριν σβήσει η αγωνία τελικά
Θα αποκάμεις μαζί με τον αστερισμό
Αγνοούμενων,  ζωντανών και νεκρών

Πεσμένη ανάμεσα στα βράχια
Θαμπωμένα απ' το ανελέητο λιοπύρι
Δεν πρόκειται να ξυπνήσεις

Το μπράτσο μιας αποσύνθεσης
Που δε είναι ολότελα δική σου
Μας αγκαλιάζει και τα δυό

Κι αν θα 'ναι η μυρωδιά
Από την ένοχη ηρεμία της θάλασσας
Με τα σκοτωμένα ψάρια και τα σάπια φύκια

Ή από άπνοια χνότων αθωότητας
Στο στόμα σου που θα φιλήσω
Δεν θα μάθω




✴✴✴
Παραλλαγή του "Νύχτα στο Νησι" του Πάμπλο Νερούντα
Εικόνα: Θαλασσογραφία του Δημήτρη Πουλιανού

Τι έπαθαν οι φίλοι μας;

Οι χαρακτήρες στις παρακάτω  φωτογραφίες έχουν τουλάχιστον  μια ομοιότητα με τους ανθρώπους που αφορά την ψυχολογία... και τουλάχιστον μια διαφορά.

Μαντέψετε, αν θέλετε.

Ο οδικός χάρτης της υποδούλωσης

Όταν ο Τσίπρας μιλάει,

άλλο λέει κι άλλο εννοεί.

Είναι μήπως αναγκασμένος να λέει κάθε φορά  το αντίθετο από αυτό που εννοεί; Μήπως τον εκβιάζει κάποιος ώστε να ψεύδεται τόσο ξεδιάντροπα; Όχι! Απλά ο τύπος έχει το ψέμα στο αίμα του...

Εκεί που ή απατεωνιά περνά για μαγκιά, ο πρώτος ατζέντης της δουλικότητας (της ξενοδουλείας συμπεριλαμβανομένης) μιλά για ελευθερία...

Βανδαλισμός στο... Αιδοίο της Βασίλισσας!

Βανδαλισμός στο... Αιδοίο της Βασίλισσας; 
Ουαί τοις βαρβάροις!

Το μνημειακής κλίμακας γλυπτό του Anish Kapoor, "Dirty Corner" [βρώμικη γωνία] γίνεται πάλι αντικείμενο βανδαλισμού από φασιστοειδή που έγραψαν με σπρέι αντισημιτικά συνθήματα πάνω του.

Ο Επίκουρος και το κουτί με τα κίβδηλα κοσμήματα

ΜΗΤΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟΝ [ΚΑΙ] ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΣΘΑΙ ΜΗΤΕ ΟΜΟΙΑΝ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑΝ ΕΧΕΙΝ Η ΤΟΙΣ ΠΕΡΙ ΒΙΩΝ ΛΟΓΟΙΣ Η ΤΟΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΩΝ ΑΛΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΘΑΡΣΙΝ, ΟΙΟΝ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΝ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΝΑΦΗΣ ΦΥΣΙΣ ΕΣΤΙΝ, Η ΟΤΙ ΑΤΟΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΤΟΙΑΥΤΑ. [Η] ΟΣΑ ΜΟΝΑΧΗΝ ΕΧΕΙ ΤΟΙΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΝ, ΟΠΕΡ ΕΠΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΟΥΧ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΑ ΓΕ ΠΛΕΟΝΑΧΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΑΙΤΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΑΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΣΙ ΣΥΜΦΩΝΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΝ. [1]

Στο παραπάνω εδάφιο απ' την Επιστολή προς Πυθοκλή,  ο Επίκουρος εκδηλώνει μια σημαντική πτυχή του δικού του τρόπου σκέψης σε σχέση με την αιτιολόγηση φαινομένων της φύσης και της ανθρώπινης ζωής. "Δεν επιδιώκουμε να παραβούμε με τη βία το αδύνατον για την γνώση, μήτε να έχουμε για τα πάντα την ίδια θεώρηση",

Χρέος και Κλωτσιές

Κάθε φορά που υπόσχεσαι να με δανείσεις

Για να πληρώσω σε σένα παλιά δανεικά

Βάζεις σαν προαπαιτούμενο να με ξεσκίσεις

Λέω "δεν θέλω", μα ο επιμένων νικά.

Με μισθοφόρο το ανδρείκελο πάντα, το πρόθυμο

Να μου περνά πιο σφιχτά στο λαιμό τη θηλιά

Δεν είναι που με γαμάς, πληρώνω και πρόστιμο

Και με απειλείς κι από πάνω μη βγάλω μιλιά

"Μα", λέω, "ρε πούστη μου, φτάνει πια!" Δε θα γυρίσει

Κάποτε αυτός ο τροχός τελικά και για μας

Να δεις αυτο το δρεπάνι να ξαναθερίσει

Και να μετράς του φτωχού τις κλωτσιές  που θα φάς;

Μην τον μαλώνεις

Μην τον μαλώνεις που άξαφνα είδε το φώς το αληθινό
Κείνον που μέχρι πρόσφατα χανόταν στην θολούρα
Και με την κεφαλή βαθιά χωμένη μεσ' τον πισινό
Μπέρδευε περιττώματα, σαβούρα με κουλτούρα

Που με ομφαλοσκόπιση κυλούσε η ώρα χαλαρά
Ώσπου μια μέρα που έχασε τ' αυγά με το καλάθι
Πήρε πρέφα τον μασκαρά που του άδειασε τον κουμπαρά...
Ασ' τον!  Παρά κοθώνι μια ζωή, κάλιο αργά να μάθει

****

Image borrowed from here

χαμένη "εθνική οδός"...

I'm Deranged. David Bowie soundtrack "Lost Highway" 1997

Χτες το βράδυ, είχα μια συζήτηση με ένα φίλο που, μεταξύ άλλων, είχε σαν θέμα ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις - όταν το άτομο ωθείται σε απόδραση από την πραγματικότητα και σ' ένα κόσμο όπου το φαντασιακό εμφανίζεται σε μια μετατροπία του πραγματικού, που του επιτρέπει να εφεύρει μια νέα προσωπικότητα.

Τώρα μας ξύπνησε κι αυτός

Του Τσίπρα τα πολλά εγώ μας αραδιάζει ο Στάθης

Κι όσα δεν ήξερες κι εσύ, στην λίστα αυτή θα μάθεις!

Τόσο καιρό ο άλλος μπινές δεν ήταν σύντροφός του

Τώρα μας ξύπνησε κι αυτός κι είδε το φως του...