Σε χέρσο φλοιό όπου πετρώνει η σκέψη, δεσπόζει ο θάνατος...
... οι λέξεις που άφησαν τόπο για πολεμικές ιαχές αιμοβόρων και επιφωνήματα φρίκης. κι αφού είχε ήδη βουλιάξει η ηχώ τους σε δίνη παραίσθησης, τώρα αναπαύονται σε κατακόμβη, αποστεωμένες. Λοιπόν, είναι ένα μυστήριο, θαρρώ, που από κάποια υπόγεια ροή ανεπαίσθητα φτάνουν δονήσεις στα τοιχώματά της.
Ποια ανώτερη δύναμη τάχα κρατά το κλειδί της “Εξόδου Κινδύνου”, και πώς την ανοίγει σαν βλέφαρο για ν’απελευθερωθεί η εικόνα του κόσμου απ’την τυραννία φθαρμένων χρωμάτων;
Βαθύτερα και απ’ εκεί που οι ρίζες κοινής λογικής πλέκουν τις θεμελιώδεις αρχές σου, πηγάζει ο έρωτας. Από μεταίχμια σκότους χαράζει.
Ο θάνατος αδυνατεί να τον εξαφανίζει εντελώς, γιατί δίχως αυτόν δεν υπάρχει. Είναι πάντα απόηχος - σκιά σε κουρέλια
Ένα ρίγος! Κι απ’ έξω, ο αγέρας να παίρνει και να στροβιλίζει σ' αιθέρια λήθη εντολές του πατρός σου, σαν κίτρινα φύλλα...
