Αίμα στην Αγορά Πλατίνας

 Α μέρος
 

Το θυσιαστήριο πάνω στο οποίο πάνω απο 40 εργάτες σφαγιάστηκαν στην Ν. Αφρική ήταν η εταιρία Λόνμιν, η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο παραγωγός πλατίνας.  

Η Λόνμιν είχε προβλήματα το 2009 τα οποία άρχισε να λύνει το 2010 όταν δήλωσε   237 έκατ. δολάρια κέρδη προ φόρων για το οικονομικό έτος μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου, σε σύγκριση με ζημίες της τάξης των 111 έκατ. δολ. το 2009. Ο «τζίρος» αυξήθηκε κατά 49% στο 1.59 δισεκατομμύριο δολάρια. Η Λόνμιν πούλησε 706.000 ουγκιές εκλεπτυσμένης πλατίνας στο οικονομικό έτος 2010 σε σύγκριση με 682.955 ουγκιές του προηγούμενου έτους. Μάλιστα για το 2010 ο όμιλος συνέστησε και μια πληρωμή των 15 σεντ ανά μετοχή και ξεκίνησε νέα μερισματική πολιτική.

Στο ευρύτερο σχήμα πραγμάτων, σύμφωνα με το «Platinum 2012», (Johnson Matthey) η μικτή ζήτηση πλατίνας αυξήθηκε κατά 2% το 2011 σε 8,1 εκατομμύρια. Οι προμήθειες αυξήθηκαν στο τετραετές ρεκόρ  6,48 εκατομμυρίων ουγκιών, ενώ η ανακύκλωση αυξήθηκε σε 2,05 εκατομμύρια ουγκιές. Υπάρχει μια συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση για πλατίνα που πιέζει τις τρέχουσες τιμές σε πάνω από 2000 δολ ανά ουγκιά, σχεδόν διπλάσια από την τιμή του χρυσού.

Κατά διεθνείς αναλυτές, εάν οι ελλείψεις ενέργειας στη Νότια Αφρική (η οποία παρέχει το 80% της πλατίνας στον κόσμο) δεν έχουν επίδραση στα ορυχεία, οι τιμές αναμένεται να χτυπήσουν νέα ύψη. Ένας κύριος λόγος για τον οποίο οι τιμές είναι τόσο υψηλές είναι ότι η αυτοκινητοβιομηχανία χρησιμοποιεί πλατίνα για τους καταλυτικούς μετατροπείς αυτοκίνητων, διατηρώντας την ζήτηση σε υψηλά επίπεδα.

Επιπλέον,  οι τιμές της πλατίνας θα μπορούσαν να αυξηθούν το 2013, καθώς οι αγορές απορροφούν την περιορισμένη προσφορά από τον μεγάλο παραγωγό της Νότιας Αφρικής. Πλην όμως, απο τους ίδιους κύκλους αναλυτών μαθαίνουμε ότι στη Νότια Αφρική, με το 80% της παγκόσμιας προσφοράς πλατίνας, εμπόδιο της ανάπτυξης της παραγωγής  οι παραγωγοί θεωρούν κυρίως την ανάπτυξη της συνδικαλιστικής δράσης και εν μέρει την επιβολή μέτρων ασφάλειας απο την κυβέρνηση τον τελευταίο χρόνο, συνθήκες που δημιουργούν αβεβαιότητες...

Επιπρόσθετα, η παρωχημένη τεχνολογία παραγωγικού εξοπλισμού, σε μικρότερα συνήθως ορυχεία, ανεβάζει το κόστος παραγωγής και παρακινεί κάποιους κύκλους να ζητούν το κλείσιμο μεταλλείων για να μειωθεί η προσφορά ώστε η αγορά να «ισορροπηθεί». Οι τιμές του χρυσού, ως ανταγωνιστικό μέταλλο, θα μπορούσαν επίσης να αναρριχηθούν κατά 5 % σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα, μέχρι το Δεκέμβριο.

Είναι προφανές: η Λόνμιν είναι φορέας τεράστιων συμφερόντων που παίζονται και διακυβεύονται με φόντο την ένταση των εργασιακών σχέσεων, συμφέροντα που αφορούν μεν την ίδια πρώτιστα, αλλά καθόλου λιγότερο αφορούν την οικονομία της Ν. Αφρικής και ολόκληρη την παγκόσμια αγορά πλατίνας.
 ----------

Λίγο πριν την σφαγή των 34 εργατών, και με  κύρια έγνοια τους το γίγνεσθαι στην αγορά πλατίνας, τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων με έντονη προσοχή παρακολουθούσαν τις εξελίξεις στο ορυχείο της περιοχή Μαρικάνα (ναυαρχίδα της Λόνμιν), 60 χλμ βορειοδυτικά του Γιοχάνεσβεργκ. Στις 15 Αυγούστου 2012, απο σχεδόν σύσσωμα τα πρακτορεία ειδήσεων, στις πληροφορίες σχετικά με το ξεδίπλωμα εργατικών κινητοποιήσεων, κυριαρχούσαν δυο μοτίβα:  το ένα ήταν ότι οι χιλιάδες απεργών μεταλλωρύχων ήταν οπλισμένοι με μαχαίρια και ραβδιά και είχαν παραταχθεί γύρω απο το ορυχείο της Λονμιν, έτοιμοι να συγκρουστούν με την αστυνομία. Δηλαδή ότι αναμέναμε μια σίγουρη αιματηρή σύγκρουση. Το δεύτερο μοτίβο έδινε έμφαση στις «ενδο-φατριακές μάχες» μεταξύ των δυο συνδικάτων - απ' την μια η Εθνική Ένωσης Ανθρακωρύχων (NUM), η οποία πρόσκειται προς το κυβερνόν Αφρικάνικο Εθνικό Κονγκρέσσο (ΑΝC), κι απ' την αλλη τo νεότερο Συνδικάτου Ανθρακωρύχων και Ένωση Κατασκευαστικής (AMCU). Το δεύτερο ζητούσε σχεδόν τριπλασιασμό του μισθού, πράγμα που το πρώτο θεωρούσε μη-ρεαλιστικό. Σημειωτέον ότι οι , κατά τον διεθνή τύπο, "ενδο-φατριακές" μάχες είχαν ήδη στοιχίσει την ζωή 10 ανθρώπων (8 εργαζόμενοι και δυο αστυνομικοί). Κανένα φως όμως δεν δινόταν για τις συγκεκριμένες περιστάσεις κατά τις οποίες έγιναν αυτοί οι φόνοι.  

 εικονα απο Daily Telegraph

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα δυο αυτά «μοτίβα» αποτέλεσαν για τα αστικά μέσα την εξήγηση και τον λόγο της σφαγής. Ωστόσο, πίσω απο αυτά δεν μπορεί να κρυφτεί το γεγονός ότι το εμπλεκόμενο στην παραγωγή πλατίνας κεφαλαιο έπαιζε ενεργό ρόλο με σκοπό την αποσόβηση μιας κατάστασης που θα έβαζε σε δοκιμασία την ανοδική κερδοφορία του. Φαίνεται ότι λειτούργησαν οι γνωστοί αλλά καθόλου φανεροί τρόποι χειραγώγησης του κινήματος των μεταλλωρύχων με σκοπό την διάσπαση του (το «διαίρει και βασίλευε») και τον αποπροσανατολισμό του. Αυτό που έγινε γνωστό και φανερό ήταν ότι η τιμή της πλατίνας αυξήθηκε κατά 2% την Τρίτη, ενώ οι μετοχές της Λόνμιν μειώθηκαν στο Λονδίνο και στο Γιοχάνεσμπουργκ. Σχεδόν αμέσως η Λόνμιν εξασφάλισε μια δικαστική απόφαση που υποχρέωνε τους μεταλλωρύχους να επιστρέψουν στην δουλειά η άλλως θα απολυθούν. Η απεργία κηρύχτηκε παράνομη και η μηχανή καταστολής παρατάχτηκε για επίθεση.

Στις 16, Αυγούστου, οι διαπραγματεύσεις είχαν καταρρεύσει. Tο AMCU που υποστηρίζεται απο την πλειοψηφία των απεργών προειδοποίησε οτι θα χυθεί αίμα αν επέμβει η αστυνομία. Απο ένα τηλεβόα, μέσω επευφημιών των απεργών, ακούστηκε το "Εμείς δεν πάμε πουθενά» και «αν είναι ανάγκη, είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε εδώ».
 

Η απάντηση της πανοπλίας του κεφαλαίου ήταν σφαγή χωρίς έλεος, με την αστυνομία να ανοίγει πυρ με αυτόματα όπλα κατά 3.000 εργατών, δολοφονώντας εν ψυχρώ 34 μεταλλωρύχους. Είναι σχεδόν περιττό να ειπωθεί ότι αυτοί που κτύπησαν τους εργάτες (κι εδώ δεν εννοούμε μόνο τους αστυνομικούς) δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα τους να επιλέξουν τον τρόπο με τον οποίο θα υπερασπιστούν και θα περιφρουρήσουν την απεργία τους, γενικά να επιλέξουν μορφές πάλης για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Δεν αναγνωρίζουν ότι «η εργατική τάξη έχει δικαίωμα, ιερή υποχρέωση να υπερασπίζεται τον αγώνα της, να τον περιφρουρεί από τις επιθέσεις των ταξικών της αντιπάλων» (rizospastis). Ομως, ακόμα και με τα δικά τους κριτήρια να το δει κανείς, είναι ξεκάθαρο και σίγουρο ότι δεν ήταν όλοι οι απεργοί «οπλισμένοι». Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι τα πυρά της αστυνομίας ήταν εστιασμένα αποκλειστικά σε αυτούς που, κατά την αστυνομία, «οπλοφορούσαν». Απο την άλλη είναι απόλυτα σίγουρο ότι αν δεν εμπλεκόταν η αστυνομία δεν θα είχε συμβεί αυτό που παρουσιάζουν σαν μοιραίο κι αναπόφευκτο.     

Πριν και αμέσως μετά την σφαγή η Λόνμιν πρόσταξε τους απεργούς μεταλλωρύχους να επιστρέψουν στην εργασία τους από την επόμενη βάρδια τους, ή θα αντιμετώπιζαν άμεση απόλυση. Την επόμενη της σφαγής (Πέμπτη, 17 Αυγούστου) έκανε καθαρό ότι, λόγω των πρώτων έξι ημερών της απεργίας, κατέστη "απίθανο" να πετύχει το ετήσιο στόχο της για παραγωγή 750.000 ουγκιών «εμπορεύσιμης πλατίνας». Με δεδομένα τα χρέη της εταιρίας, σύμφωνα με τους αναλυτές της Liberum Capital (απο άρθρο στην Τelegraph), η Λόνμιν πιθανόν να χρειαστεί  μια εισροή μετρητών της τάξης του  1 δισ. δολάρια μέσα στο επόμενο έτος, και θεωρείται αμφίβολο ότι θα αποφύγει να παραβιάσει τις ρήτρες του χρέους της. Αυτά όλα δηλώνονταν την ώρα που το χυμένο αίμα δεν είχε ακόμα στεγνώσει και εκατοντάδες συγγενείς των θυμάτων δεν είχαν την δυνατότητα να εξακριβώσουν ποιοι είχαν σκοτωθεί και ποιοι ήταν τραυματίες.  Πιθανόν να ακουστεί κυνικό το σχόλιο «ο καθένας με τον πόνο του και το κεφάλαιο με τον δικό του...»

Την Παρασκευή 17 του Αυγούστου 2012 η Αστυνομία της Νότιας Αφρικής παραδέχθηκε ότι τα όργανα της είχαν χτυπήσει θανάσιμα απεργούς, προβάλλοντας την δικαιολογία ότι έδρασαν «εν αμύνει ». Η δε Εθνική Ένωση Ανθρακωρύχων (NUM) μέσω του γραμματέα της Frans Baleni  έριξε ευθύνη για την τραγωδία στο «αντίπαλο» Συνδικάτο (AMCU), διότι, κατά τον ίδιο, έθετε μη ρεαλιστικά αιτήματα, οργανώνοντας παράνομη δράση.

Παρά την σφαγή απο το κράτος και τις απειλές απο την Λόνμιν, οι απεργοί στάθηκαν ακόμα πιο αποφασισμένοι να συνεχίσουν την απεργία. Εν τω μεταξύ η Κυβέρνηση κήρυξε μια εβδομάδα εθνικού πένθους, εν μέσω κατακραυγής απο τα λαϊκά στρώματα, διέταξε διεξαγωγή έρευνας για τις συνθήκες που οδήγησαν στην τραγωδία και έστειλε νουθεσίες στην Λόνμιν να μην υλοποιήσει τις απειλές της. Η τελευταία, μέσω το Simon Scott, οικονομικού διευθυντή της, πήρε ένα πιο «συμφιλιωτικό» τόνο και ανακοίνωσε πρόθεση να βελτιώσει τις κοινότητες γύρω από τα ορυχεία (το ερώτημα είναι, γιατί δεν το έχει κάνει ήδη;) και να εργαστεί για την βελτίωση των εργασιακών σχέσεων (το ερώτημα είναι, πως όταν οι μέτοχοι της εταιρίας παίζουν με εκατομμύρια κι οι εργάτες της δουλεύουν σε εξοντωτικές συνθήκες με μεροκάματα αθλιότητας;). Το «καρότο» όμως σε σχέση με το «ραβδί» που χρησιμοποιήθηκε ήταν λιγότερο απο  ανεπαρκές και οι προσπάθειες να πείσουν τους απεργούς δεν ευδοκίμησαν. Έτσι, τώρα πάλι εκφράζονται  φόβοι και ακούγονται κασσάνδρειες ρήσεις ότι δεν έχουμε δει ακόμα το τέλος της βίας.

Σε μια άλλη διάσταση, οι φόβοι για μείωση της προσφοράς του πολύτιμου μέταλλου στην Αγορά, και πριν ακόμα αυτό γίνει αισθητό, ώθησαν σε άνοδο την τιμή του μέχρι 10,5 % στο τελευταίο δεκαπενθήμερο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ζημιώνονται οι παραγωγοί και κερδίζουν οι διακινητές του εμπορεύματος και οι χρηματιστές, καθώς το χρήμα ρέει απο καπιταλιστή σε καπιταλιστή. 

Μια πολύ πικρή  αλήθεια που τείνει να πιέζεται κάτω και σε βάθος, απο το συνειδητό στο ασυνείδητο, είναι ότι για να ρέει το χρήμα είναι αδύνατον να μην ρέει το αίμα. Και το αίμα που ρέει έχει ταξική ταυτότητα - είναι αίμα εργατών. 

M. Γαλαντόμος                                                                    29/8/2012

***********************

Στο επόμενο, οι πολιτικές διαστάσεις

 Image on top from National Geographic

Anouar Brahem - Parfum de Gitane

Ένα (εύκολο) Αίνιγμα περί Ζήμενς

Γιατί λειτουργεί ακόμα στην χώρα μας μια πολυεθνική που υπήρξε ύπατο εκκολαπτήριο σαπίλας: Καλά κάνει (αν κάνει) η «Τετάρτη Εξουσία» να παράγει δημοσιότητα, εάν όχι πληροφορία, για τα χαμερπή ανθρωποειδή που τσέπωσαν τις μίζες, όμως γιατί η ίδια εξουσία δεν απαιτεί να κάτσει στο σκαμνί και να μας αποζημιώσει  ο άλλος εταίρος της απάτης, αυτός που μοίραζε μίζες – μια απάτη που στοίχισε και στοιχίζει τόσο ακριβά στο λαό μας;

...

Το ερώτημα ήταν ρητορικό, η απάντηση είναι γνωστή και η διατύπωση της μας αναγκάζει να γινόμαστε κοινότυποι.

Θα την πω όμως, μίας και τέθηκε το ερώτημα.

Διότι όλες οι εξουσίες, μαζί κι αυτή η λεγόμενη «Τετάρτη», είναι στα χέρια αυτών των ορνέων που τους ονομάζουμε μονοπώλια. Γιατί ο λαός με πρώτη την εργατική τάξη δεν θέλει ακόμα να τσακίσει αυτή την εξουσία τους και να επιβάλει την δική του

All you fascists bound to lose

Derlcha

Anda Union Derlcha

Της Αρκεί που σαν Πόρνη Αμείβεται...

 

Αναφερόμενο στην προχθεσινή συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον Ζ. Κ. Γιουνκέρ, το άρθρο «Γκαστρωμένη» Τετραμηνία (στην Καθημερινή) μας πληροφορεί ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη θα είναι σίγουρα «ολέθρια για την Ελλάδα» ενώ υπάρχει διχογνωμία για τον αντίκτυπο της στην υπόλοιπη Ευρωζώνη.

Κατ’ αρχήν, προσέχουμε το μοτίβο με το οποίο σφυρηλατείται η κοινή γνώμη στην χώρα μας κατά το οποίο η πολύ πιθανή πλέον έξοδος της Ελλάδας απο την Ευρωζώνη είναι de facto μια σίγουρη καταστροφή «για μας», ενώ ενδεχομένως «να μην επηρεάσει και τόσο τους συνεταίρους και σύμμαχους μας στην ΕΕ».

Στην συνέχεια διαβάζουμε: «Παραφράζοντας γνωστό απόφθεγμα του Χαρίλαου Φλωράκη, η τετραμηνία μέχρι το τέλος του 2012 θα είναι «γκαστρωμένη» για την Ελλάδα, για την Ευρώπη. Ίσως και για ολόκληρο τον κόσμο, εφόσον επαληθευτούν τα χειρότερα σενάρια». Αναφέρεται σε πιθανή ανάφλεξη στην  Μέση Ανατολή, σε κατάρρευση του ευρώ και διάλυση της Ευρωζώνης, και σε εξελίξεις στις ΗΠΑ μετά τις επικείμενες εκλογές, όταν το πρόβλημα των αστρονομικών ελλειμμάτων της χώρας (δεν το λέει η Καθημερινή αυτό) φαίνεται ότι θα αποτελέσει αφορμή για αμείλικτη  και άμεση επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία των ΗΠΑ.

Και καταλήγει ότι:

«Ο πολιτικός ή οικονομικός ρόλος της Ελλάδας είναι μηδαμινός και μόνο η γεωστρατηγική θέση της σε σχέση με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή μπορεί να ληφθεί υπ’ όψιν στη σημερινή συγκυρία από τους μεγάλους παίκτες. [...] Για την Ελλάδα, ο πρωταρχικός στόχος είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη και μακράν δεύτερος η αλλαγή της πολιτικής της, σε συνεργασία με άλλους. Εφόσον υπάρχει Ευρωζώνη...» [1]

Στην ουσία, η χώρα δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό εργαλείο στα χέρια της όταν πολιτικά και οικονομικά είναι σε πλήρη παραλυσία, και η τύχη της επαφίεται στην πιθανότητα να ληφθεί στα υπόψη η γεωστρατηγική θέση της. Είναι απόλυτη η άποψη αυτή και μάλιστα θεωρεί  πως όσοι διαφωνούν «βαυκαλίζονται» και  «παραμυθιάζουν».

Μέσα σ’ αυτούς που «βαυκαλίζονται» θα συμπεριλάμβανε και τon Λυγερό ο οποίος ισχυρίζεται κάτι ανάλογο, παροτρύνοντας όμως  «να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...» Το κάτι ανάλογο είναι κατά τον ίδιο ότι «γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο». [2]

Έχουμε  λοιπόν απο την μια την λογική ότι τώρα που οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται να κάνουν άλλη μια επιδρομή σφαγιασμού, αυτή την φορά εναντίον της  Συρίας ή και του Ιράν, και το έδαφος της Ελλάδας αποτελεί ένα απο τα ορμητήρια τους και η κυβέρνηση της έτοιμη να συνδράμει, ίσως το λάβουνε αυτό υπόψη τους όταν πάρουν απόφαση για την θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Γιατί όμως να «βαυκαλίζονται»  αυτοί που ισχυρίζονται ότι η γεωστρατηγική αξία της χώρας έγκειται στον ορυκτό πλούτο της τον οποίο θα μπορούσε να εκποιήσει απο καλύτερη θέση με καθορισμό  της ελληνικής ΑΟΖ;  

Διότι

Η αστική τάξη δεν βλέπει εναλλακτική, ούτε στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος της, θεωρώντας αδύνατο ένα αλισβερίσι μιας οποιασδήποτε κυβέρνησής της με τα ιμπεριαλιστικά αρπαχτικά που ούτως ή άλλως ξέρουν ότι έχουν ήδη βάλει στο χέρι τον ορυκτό πλούτο του Αιγαίου, με ή άνευ καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ.

Ο «ρεαλισμός» αυτός έχει μακρά ιστορία. Ιδιαίτερα μετά τον εμφύλιο, με την επικράτηση του δόγματος εθελοντικής υποταγής «ανήκομεν εις την Δύσιν», η αστική τάξη χρωστάει ακόμα τα ιμπεριαλιστικά δεκανίκια της στους δυτικούς πάτρωνες της.  Η αιτία και ο λόγος ύπαρξης της είναι αυτή η σχέση υποταγής.

Αν κάποιος μπορούσε ποτέ να θέσει το ερώτημα αν η αστική τάξη, που επιμένει να κυβερνά την χώρα μας, θα μπορούσε ποτέ να βάλει πραγματικά εθνικά συμφέροντα πάνω απο τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών η απάντηση μου θα ήταν: όχι! Δεν μπορεί. Διότι, αφού ανέλαβε την υπηρεσία της πόρνης και μετέτρεψε την χώρα σε οίκο ανοχής, ξέρει καλύτερα απο μας ότι ούτε να τολμήσει να το σκεφτεί θα τις επέτρεπαν οι νταβατζήδες της. Της αρκεί που σαν πόρνη αμείβεται κι αυτή... 

********
1 (άρθρο του Άγελου Στάγκου)
2 (άρθρο του Ν. Λυγερού)

Εικόνα: Shirin Fakhim, 'Prostitutes'

not even straws to clutch on

Πρέπει να υπάρχει μια διέξοδος απο ΄δω...

(all along the watchtower - Bob Dylan)

απόδωση στα Ελληνικά: Μ. Γαλαντόμος

Βρες μια διέξοδο απο εδώ,

Στον κλέφτη λεει ο Χωρατατζής 

Υπάρχει τέτοια σύγχυση,

Ηρεμία πως να βρεις

Οι αφέντες μου ήπιαν το κρασί

Μου σκάψανε την γης

Ποιος να σου δώσει υπόσχεση

Και ποιον να εμπιστευτείς

Πάψε να δυσανασχετείς

Ο κλέφτης λεει και το εννοεί

Πολλοί απο  ΄μας έχουν πειστεί

Πως είναι φάρσα η ζωή 

Κι αυτά τα ’χουμε ξαναπεί

Δεν ειν’ αυτή η μοίρα μας

Ας είμαστε ειλικρινείς

Έχουμε φαει την ώρα μας

Απο τις πολεμίστρες τους

Στον πύργο οι πρίγκιπες θωρούν 
Γυναίκες που ήρθαν κι έφυγαν

Ξυπόλητους που οπλοφορούν 

Έξω και πέρα, απο μακριά

Το θεριό μουγκρίζει κι απειλεί

πλησιάζουν καβαλάρηδες   

κι ο άνεμος σκούζει σαν σκυλί

Χίος και Στάχτες

α 

Πολιτικές ευθύνες για την καταστροφή 

Η τεράστια καταστροφή στη Χίο από τις πυρκαγιές φέρνει για άλλη μια φορά στο προσκήνιο, με τραγικό τρόπο, τις ευθύνες αυτής αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Τι αναδεικνύεται από όσα έζησαν και συνεχίζουν να ζουν οι κάτοικοι της Χίου; Οτι αυτό που συνέβη ήταν το μοιραίο και αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας πολιτικής που αφήνει την Πυροσβεστική χωρίς 4.000 πυροσβέστες, που περικόπτει κονδύλια από τον τομέα της πρόληψης, που θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των πυροσβεστών και των κατοίκων των περιοχών. Είναι η ίδια πολιτική που έχουν βιώσει το 1998, το 2007, το 2009, που βιώνουν κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα. Καταστροφές μεγάλης έκτασης, με θύματα, με καμένες καλλιέργειες, δάση και δασικές εκτάσεις να γίνονται στάχτη. Στη Χίο η καταστροφή για τους παραγωγούς μαστίχας έχει βάθος 15ετίας. Αγροτικά νοικοκυριά βρίσκονται σε απόγνωση...

Η κυβέρνηση μίλησε για εμπρησμούς και σχέδια εντοπισμού των εμπρηστών. Κι όμως οι εκλεγμένοι του ΚΚΕ σε δήμο και περιφέρεια στη Χίο είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα ότι πρέπει να παρθούν μέτρα, χωρίς να γίνει απολύτως τίποτα. Πέρα όμως από αυτό, που είναι βασικό, πρέπει να δει κανείς τι είναι αυτό που οπλίζει το χέρι των εμπρηστών αλλά και τι μέτρα παίρνονται ώστε να αντιμετωπιστούν οι πυρκαγιές. Και για τα δύο, οι πολιτικές των κυβερνήσεων είναι υπεύθυνες για το κακό που συμβαίνει. Θυμίζουμε απλά ορισμένα στοιχεία: Περικοπές στα κονδύλια της Πυροσβεστικής, από 121 εκατ. ευρώ το 2009 σε 65,2 εκατ. φέτος. Κατάργηση οργανικών θέσεων στην Πυροσβεστική που μεταφράζεται σε έλλειψη 4.156 ανδρών. Αποτέλεσμα; Το 20% των οχημάτων μένουν ακινητοποιημένα εξαιτίας φθαρμένων ελαστικών και βλαβών και έλλειψης καυσίμων. Οδηγοί δουλεύουν για 32 ώρες συνεχόμενα στο τιμόνι και πυροσβέστες για 48 ώρες χωρίς ουσιαστική ανάπαυση και κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης. Και αντί να δοθούν χρήματα στην Πυροσβεστική κόβονται μέσω της περιβόητης αναδιάρθρωσης, δηλαδή του λουκέτου σε 40 υπηρεσίες και σταθμούς, παραδίδοντας την πυρασφάλεια σε εθελοντές, ΜΚΟ και άλλες οργανώσεις...

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μετά από καταστροφικές πυρκαγιές αλλάζουν χρήσεις γης. Και εκεί ξεπηδούν διάφορα επενδυτικά σχήματα που εκμεταλλεύονται τα καμένα. Στη Ζάκυνθο για παράδειγμα, που επίσης καίγεται σε πολλά σημεία, πριν από μερικά χρόνια ξενοδοχειακά συγκροτήματα ξεφύτρωσαν σε καμένες, μη αναδασωτέες περιοχές, μέσω της αλλαγής χρήσης γης. Με τον ίδιο τρόπο, καμένες καλλιέργειες σε πολλές περιοχές της χώρας δεν ξαναζωντάνεψαν ποτέ, και επιχειρηματικά σχήματα αγόρασαν κοψοχρονιά χωράφια για να κάνουν μπίζνες. Οι δασοκτόνοι νόμοι σπρώχνουν σε τέτοιες κατευθύνσεις και είναι νόμοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Εχει γίνει καθεστώς να αναδασώνεται μόλις 1 στρέμμα από τα 11 που καίγονται...

Τώρα, άμεσα, σε αυτήν την κατάσταση, πρέπει να μπει ένα φρένο. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αποζημιωθούν ολικά οι πληγέντες για τις καταστροφές που υπέστησαν σε εισόδημα και καλλιέργειες και όχι με τα τερτίπια και τις αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ που δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες και το 100% της ζημιάς. Να μην γίνει καμία αλλαγή χρήσης γης, κάτι που θα αποτελειώσει την καταστροφή. Τέλος, να απαιτήσει ο λαός να γίνουν τα απαραίτητα τεχνικά αντιπλημμυρικά έργα, γιατί ο χειμώνας που έρχεται θα είναι δύσκολος...

Πέτρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

 Ριζοσπάστης

β

 «Φτιάξτε το δικό σας εθελοντικό δίκτυο»

Τους εθελοντές της Σάμου έφερε ως παράδειγμα η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αγνή Καλογερή, στους κατοίκους της Χίου, σχετικά με την δασοπροστασία...

Διαβάστε το υπολειπο αρθρο του Κώστα Γρηγοριάδη
εδώ

Εάν ένας λογικά σκεπτόμενος και ψυχικά υγιής άνθρωπος αναλογιστεί...

 Ενώ η φωτιά συνεχίζεται στην Χίο,

σε  κάποια μέτωπα της καταπολέμησης της τείνει να τεθεί υπό έλεγχο, λόγω και της μείωσης της δύναμης των ανέμων που επιτρέπει την πτήση καναντέρ και πυροσβεστικών ελικοπτέρων.  

Μέχρι σήμερα, την 4η ημέρα της φωτιάς, οι φλόγες αποτέφρωσαν 130.000 στρέμματα δάσους και καλλιεργειών και 500.000 ή πάνω απο το 40% των μαστιχόδεντρων , 60% των μελισσιών, ακόμα και κοπάδια με ζώα.

Η οικονομική ζημιά ανέρχεται σε αρκετά εκατομμύρια ευρω, η δε οικολογική ζημιά είναι ανυπολόγιστη.

Εάν ένας λογικά σκεπτόμενος και ψυχικά υγιής άνθρωπος αναλογιστεί και συνειδητοποιήσει ότι αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί θα κινδυνεύσει να τρελαθεί σε τούτη την θεόμουρλη χώρα. Ένα κλάσμα απο το χρήμα που ληστεύουν απο τον λαό για να το δωρίσουν στους τοκογλύφους θα έφτανε για να λειτουργήσει, μεταξύ πολλών άλλων, μια πλήρως οργανωμένη πυρόσβεση και μια μελετημένη και άριστα υλοποιημένη πρακτική πρόληψης. Αλλά σε τούτο το φαύλο κράτος, αυτοί που κάνουν πως κυβερνούν, ακόμα κι αν είναι (ψυχρά) λογικά σκεπτόμενοι, δεν μπορεί να είναι ψυχικά υγιείς. Για να δεχθούν να παίξουν αυτό τον κατάπτυστο ρόλο τους πρέπει να πάσχουν απο αναισθησία μεγαλύτερη απο αυτούς που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση.

*********

Παρεμπιπτόντως, οι εκλεγμένοι του ΚΚΕ στο Δήμο Χίου απαίτησαν  έγκαιρα μέτρα αλλά η δημοτική αρχή ούτε καν δέχτηκε να τα συζητήσει! Δείτε στον  Ριζοσπάστη σχετικές λεπτομέρειες και πλήρες ρεπορτάζ για μέτωπα φωτιάς στην Χίο και αλλού.

Σπίτι μου Σπιτάκι μου και Φτωχοκαλυβάκι μου…

(Σπίτια στο Σφυρί; Ποιανού κι απο Ποιους;)

Κείμενο: Μ Γαλαντόμος

Εικόνα: (digitally modified from original - source) 

Διάβάσα τις γραμμές, κι «ανάμεσα στις γραμμές», ενός πρόσφατου άρθρου εις Τα Νέα που είναι ενημερωτικό και συνάμα, χωρίς αυτό να είναι ο σκοπός του, αποκαλυπτικό.  

Να βγουν στο σφυρί 100.000 ακίνητα ιδιοκτητών που δεν εξοφλούν τα στεγαστικά τους δάνεια ζητά η τρόικα με στόχο να πέσουν οι τιμές.  Ήδη ασκούνται πιέσεις από την πλευρά των δανειστών, ώστε να επιτραπούν εκ νέου οι πλειστηριασμοί ακινήτων, ακόμα και για μικρά ποσά οφειλών από δάνεια. Δεδομένου ότι σήμερα υπάρχουν περισσότερα από 100.000 ακίνητα προς πλειστηριασμό, αν βγουν μαζικά προς πώληση στην αγορά αναμένεται να οδηγήσουν σε πτώση των τιμών φέρνοντας επίσης μεγάλες ανατροπές στην κτηματαγορά.

Αυτή τη στιγμή απαγορεύονται μέχρι το τέλος του 2012 οι πλειστηριασμοί ακινήτων από τις τράπεζες για ποσά οφειλών έως 200.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά δεν βγαίνουν στο σφυρί σπίτια για χρέη από στεγαστικά δάνεια.

Η τρόικα δεν θέλει να δοθεί νέα παράταση, εξέλιξη που -αν τελικά συμβεί- σημαίνει ότι από την αρχή του 2013 θα αρχίσουν να βγαίνουν στον πλειστηριασμό ακίνητα κάθε είδους με ιδιαίτερα χαμηλή τιμή πρώτης προσφοράς.

Ένα απο τα πιο γνωστά, πλεον χυδαία και με πλατιά απήχηση στην «μάζα», μοτίβα του αντικομουνισμού ήταν και είναι ότι «αν έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία θα μας πάρουν τα σπίτια». Το μοτίβο αυτό βασίζεται στην ψυχολογία του έλληνα που θεωρεί την ιδιοκτησία της στέγης ως απαραίτητο όρο οικογενειακής ασφάλειας και σιγουριάς και, προκειμένου να την αποκτήσει, είναι διατεθειμένος να υποστεί μεγάλες θυσίες.

Ο τίτλος είναι ενδεικτικός του παιχνιδιού που παίζεται: «Πρόταση-σοκ της τρόικας, στο «σφυρί» 100.000 κατοικίες». Δηλαδή, το πρώτο που μας λεει, η αστο-φυλλάδα, είναι ότι το σχέδιο αυτό δεν είναι της κυβέρνησης την οποία στηρίζει, αλλά του «εξωτερικού ζυγού» μας – ονομαστικά της τρόικας. Αμέσως μετά, αναγκάζεται να πει ότι «Ήδη ασκούνται πιέσεις από την πλευρά των δανειστών» και αν και δεν μας λεει σε ποια τάξη και σε ποια  εθνότητα ανήκουν οι «δανειστές», εύκολα εννοείται. Οι «δανειστές» που «κοιλοπονούν» για να βγουν τα σπίτια στο σφυρί είναι οι τράπεζες κυρίως της χώρας μας, των οποίων οι ιδιoκτήτες είναι κυρίως Έλληνες. Οι δανειστές λοιπόν είναι μια κάστα με συγκεχυμένη εθνική ταυτότητα, αλλά με απόλυτα συγκεκριμένη οικονομική φυσιογνωμία που τους ενώνει, ανεξάρτητα απο την γλώσσα στην οποία κάνουν τις προσευχές τους και ανεξάρτητα απο το «έθνος» για το οποίο καλούν λαϊκά στρώματα να θυσιάζονται και στο οποίο ορκίζονται χωρίς ουσιαστικά ποτέ να ανήκουν σ’ αυτό. Στην προκειμένη περίπτωση, το κράμα συμφερόντων έχει ένα χρώμα γαλανόλευκο αλλά είναι πλέρια ενσωματωμένο με την στρατηγική της ΕΕ και της τρόικας που λειτουργεί σαν εντολοδόχος τους. Δεν είναι λοιπόν η τρόικα μόνο που μας φταιει αλλά το γεγονός ότι η τρόικα αυτή, η οποιαδήποτε τρόικα, είναι όργανο της τάξης τους.

Και τι ζητάει απο την Ελλάδα αυτή τάξη την οποία σπεύδει να εξυπηρετήσει σύσσωμο το ταξικό όργανο της, δηλαδή η υπερεθνική τρόικα σε ανήθικο εναγκαλισμό με τα «εθνικά» πολιτικά πρακτορεία του ευρο-μονόδρομου που μας κυβερνούν εδώ και τώρα, ή προορίζονται να μας κυβερνήσουν σε αυριανή αλλαγή βάρδιας;

Η στρατηγική της τάξης αυτής για την χώρα μας στοχεύει στη συγκεντροποίηση της ακίνητης περιουσίας της χώρας μας στα δικά της χέρια, αφαιρώντας την ιδιοκτησία της απο τα λαϊκά στρώματα που κατέχουν τα μικρά-μικρά κομματάκια της πίτας. Ο τρόπος που έχει μεθοδευτεί να πραγματοποιηθεί αυτό είναι, γενικά τα μέτρα εξωφρενικής λιτότητας και, ειδικότερα, μέσω μιας φρικώδους φορολογίας που πρώτον καθιστά αδύνατη (όχι απλά ασύμφορη) τη διατήρηση ακίνητων στα χέρια εργατικών οικογενειών, η οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα. Δεύτερον, και σαν αποτέλεσμα του πρώτου, με την καταστροφή της αγοράς ακίνητων που οδηγεί σε απαξίωση τους, η αστική τάξη βάζει στο χέρι τα μικρο-ακίνητα της εργατικής τάξης με όσο γίνεται μικρότερο τίμημα. Βεβαίως ελπίζουν ότι η καταστροφή της αγοράς ακίνητων θα έχει κάποια χρονικά όρια, μετά τα οποία θα ανακάμψει ώστε θα ανέβει κι η ανταλλακτική αξία τους. 

Αυτό που γίνεται σήμερα ουσιαστικά είναι η καταλήστευση και του τελευταίου αισθήματος ασφάλειας που έχει ο έλληνας εργαζόμενος σε σχέση με την ιδιοκτησία της στέγης του. Δηλαδή το αδήλωτο σύνθημα τους είναι «όλη η ακίνητη περιουσία στους αστούς». Τελικά να μείνει ο έλληνας εργαζόμενος χωρίς τίποτε άλλο εκτός απο την εργατική του δύναμη.

Μαντεύετε και έναν άλλο στόχο, καθαρά πολιτικό αυτή την φορά: με δεδομένο ότι η «καμπύλη της ζήτησης εργασίας» συναντιέται σε χαμηλότερο επίπεδο με την «καμπύλη της προσφοράς της εργασίας», που σημαίνει ανεργία, οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία των αστών προς τους εργάτες θα είναι πιο πρόσφοροι, και η χειραγωγησή τους πιο σίγουρη, αν όχι δεδομένη.   

Συμπέρασμα? Αν δεν τους σταματήσουμε θα μας γυρίσουν πίσω, στις σπηλιές!

Υ.γ.

(Διαβάστε και τούτο)

ο μεγαλύτερος κρατικός τρομοκράτης στον κόσμο λέει πως ο Ασσάντζ είναι τρομοκράτης

Μερικοί απο τους εκπρόσωπους, υποστηρικτές και υπερασπιστές του μεγαλύτερου κρατικού τρομοκράτη στον κόσμο, ήτοι της κυβέρνησης των ΗΠΑ, κατηγορούν τον Ασσάντζ ότι είναι τρομοκράτης. Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να ζητούν ανοιχτά την δολοφονία του.

Οι άρχουσα ελίτ (κυβέρνηση, κεφάλια πολυεθνικών, τραπεζικοί όμιλοι, μηντιακοι μεγιστάνες θεωρούν ότι αυτό που έχει κάνει το wikkileaks αποτελεί θανάσιμη απειλή

Πιστωτικά μεγαθήρια όπως η MasterCard, visa, paypal, κ.α. εχουν επιβάλει οικονομικό αποκλεισμό της εταιρίας κόβοντας την οικονομική ενίσχυση της κατά 95%  

******************

Αυτό το βίντεο δείχνει την εν ψυχρώ δολοφονία αμάχων στο Ιράκ απο  "ιπταμένους" αμερικανούς ενώ ακούγονται τα φρικτά σχόλια, αστεία και γέλια τους, καθώς επίσης την προθυμία τους να 

σκοτώσουν...

*************

Εδώ μερικες ρητορικές, δημαγωγικές και υποκριτικές αρλούμπες του Ομπαμα ο οποίος λεει: "το να αναγνωρίζεις ότι ένα κακό διαπράττεται εν ονόματι  της πατρίδας, το να επιμένεις να τηρούμε την υπόσχεση του συντάγματος μας, αυτές είναι οι πράξεις πατριωτών, ανδρών και γυναικών που υπερασπίζονται ότι καλύτερο στην Αμερική. Ποτέ δεν πρέπει να το ξεχάσουμε αυτό. Ιδιαίτερα όταν διαφωνούμε μαζί τους". 
Τα λεει αυτά την ίδια ώρα που προεδρεύει στο πιο αδυσώπητο κυνηγητό απο μια χώρα όσων τόλμησαν κι αποκάλυψαν κάτι "κακό που  διαπράττεται στο όνομα της"

***********************

Το βίντεο αυτό αφορά τον νεαρό πεζοναύτη Βραντλυ Μάννινγκ ο οποίος κατηγορείται ότι έχει διαρρεύσει το παραπάνω βίντεο που δείχνει την φρικτά κυνική σφαγή αμάχων. Αντιμετωπίζει ισόβια, ή θανατική καταδίκη..

.

Η Χίος στις Φλώγες…

 

Χτες το πρωί, στο δρόμο προς το Μοναστήρι του Μουντέ, η μυρωδιά φωτιάς απ’ την Χιό μας υπενθύμιζε το δράμα των γειτόνων νησιωτών, το δράμα της καταστροφής της φύσης. Το βράδυ γυρίζοντας στο σπίτι έβλεπα τις φλόγες (απο την βόρεια πλευρά της Ικαρίας).

Το δράμα παίρνει την αίσθηση τραγωδίας όταν σκεφτείς ότι αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί...  (Red Rock Views)     

 

Χίος…

Του Γιάννη Μακριδάκη

απέκτησε την όψη που είχε το καλοκαίρι του 1822, σχεδόν διακόσια χρόνια πριν δηλαδή. Καμμένη και ρημαγμένη, σβησμένη σχεδόν από τον χάρτη.
Με λίγα λόγια, εκατό χρόνια νεοελληνικής διοίκησης και "ανάπτυξης", γύρισαν τη Χίο ακριβώς διακόσια χρόνια πίσω.
Οι προεστοί της εποχής εκείνης είχαν κρεμαστεί πρώτοι στα πλατάνια της πλατείας Βουνακίου. Οι Βουλευτές, ο Αντιπεριφερειάρχης, ο Δήμαρχος και οι κάθε λογής Σύμβουλοι σήμερα, κάνουν συσκέψεις και αναμένουν την 11η Νοεμβρίου για να μπουν επικεφαλής της παρέλασης και των εκδηλώσεων τιμής της "απελευθέρωσης".
Η Ελλάδα καταστρέφεται από άκρη σ' άκρη εδώ και δεκαετίες. Τώρα βρισκόμαστε στην κορύφωση της καταστροφής, στο αποτελείωμα της χώρας και της ψυχής που θράφηκε σ' αυτά τα χώματα.
Είναι η μεγαλύτερη καταστροφή μετά από την Σφαγή και στον Σεισμό του 1881, δήλωσε ο Δήμαρχος Χίου για την πυρκαγιά που αφάνισε το νησί. Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε δεν ήταν η πυρκαγιά αλλά όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που σας εξέθρεψε και σας ανέδειξε ως πολιτική φυσιογνωμία. Κι εσάς και τον Αντιπεριφερειάρχη και τους Βουλευτές και κάθε άλλον όμοιο αναπτυξιολάγνο, ανιστόρητο και έτοιμο να θυσιάσει οτιδήποτε για να εξασφαλίσει το ευτελέστερο όλων, το χρήμα. Όλους εσάς τους πολιτικούς παράγοντες, που φέρατε το νησί μας διακόσια χρόνια πίσω. Που αξιωθήκατε να το αφανίσετε άλλη μια φορά, δυο αιώνες μετά τον Καρά Αλή.
Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε είστε όλοι εσείς, οι απάτριδες ναινέδες του κάθε ντόπιου ή αποικιοκράτη "επενδυτή", που είστε έτοιμοι από καιρό κάθε φορά να γονατίσετε εμπρός του, παραδίδοντας κομμάτια της πατρίδας μας έναντι προσδοκίας χρήματος, ανταποδοτικών τελών όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η εκπόρνευση.
Η μεγαλύτερη καταστροφή Δήμαρχε είστε όλοι εσείς, οι επί τόσα χρόνια άρχοντες της Χίου και της Ελλάδας γενικότερα, που με την πολιτική σας οδηγήσατε την πατρίδα σε αδιέξοδο και τώρα της δίνετε την χαριστική βολή, την απαξιώνετε, την καταστρέφετε, την αφανίζετε για να την ξεπουλήσετε όσο όσο.
Η ανάπτυξη που ευαγγελιζόσασταν τόσα χρόνια Δήμαρχε εσείς και οι όμοιοί σας πολιτικά, έφερε τα γνωστά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Τώρα, και ενώ η Ελλάδα πεθαίνει, ενώ η Χίος εξέπνευσε ήδη, πρωτοπόρα για μια ακόμα φορά όπως τότε που ενέπνευσε το φιλελληνικό κίνημα στην Ευρώπη, εσείς βρίσκεστε ακόμα στις θέσεις σας και συνεχίζετε να μιλάτε, δίχως τσίπα, για μια χειρότερη ακόμη ανάπτυξη.
Είστε έτοιμοι να μετατρέψετε το νησί σε εργοστάσιο, να γεμίσετε με ανεμογεννήτριες τα βουνά μας κύριοι προεστοί της Χίου. Τα βουνά μας που μέχρι προχτές τα χαρακτηρίζατε ως ξερότοπους και βράχια ενώ τώρα χύνετε κροκοδείλια δάκρυα υπέρτατης υποκρισίας.
Οι ηθικοί αυτουργοί της βιβλικής αυτής καταστροφής είστε όλοι εσείς κύριοι. Αφανίσατε τη Χίο. Τα ονόματά σας και οι πολιτικές σας οντότητες συνδέθηκαν ήδη ιστορικά με την δεύτερη μέσα σε δυο αιώνες ολοσχερή καταστροφή του νησιού.

Πενθώ για την πατρίδα μου και δεν αναμένω πως έχετε ίχνος τσίπας για να παραιτηθείτε. Αναμένω όμως, και είμαι απόλυτα βέβαιος γι αυτό, ότι όπως σε πολύ σύντομο χρόνο η Φύση θα αρχίσει να επουλώνει τις πληγές της και να ανασταίνεται, έτσι και η κοινωνία των ανθρώπων θα ιαθεί από το πολιτικό καρκίνωμα, θα σας κλείσει όλους μαζί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και κανείς στο μέλλον δεν θα θυμάται την αποτρόπαια θητεία σας. " πηγη: http://yiannismakridakis.gr/?p=1386

Εικόνες πηγή

Τόποι Εξορίας - Ικαρία

 

Με αφορμή την σημερινή εκδήλωση στο Μουντέ, Ράχες, ΙΚΑΡΙΑ, στις 12 το μεσημέρι - εκδήλωση μνήμης και φόρου τιμής στους μεγάλους ήρωες της εποποιίας της εθνικής αντίστασης και μάρτυρες που κατέληξαν στο χώμα δολοφονημένοι, σε κολαστήρια, φυλακές, και τόπους εξορίας.  

Δεν τους θυμόμαστε και δεν τους τιμούμε μόνο, δεν εκφράζουμε απλά την περηφάνια μας για τις ιστορικές καταβολές μας, για τους πολιτικούς και βιολογικούς πρόγονους μας που ήξεραν όχι μόνο να στέκονται όρθιοι και αξιοπρεπείς μπροστα σ’ έναν αντίπαλο που τους ήθελε σκλάβους, αλλά και να μάχονται, αλλά και δηλώνουμε με την παρουσία μας την απόφαση μας να προσπαθήσουμε (δύσκολο να το καταφέρουμε) να σταθούμε στο ύψος τους. (red rock views)

 

Τόποι Εξορίας - Ικαρία (απο Κόκκινο Φάκελο)



Πολιτικοί εξόριστοι στα Θέρμα πλένουν τα ρούχα τους στο ποτάμι

 Ένα από τα πάμπολλα νησιά εξορίας της ελληνικής αριστεράς την περίοδο 1938 - 1954, ήταν και η Ικαρία. Η Ικαρία βραχώδης και απομακρυσμένη γεωγραφικά από τον ηπειρωτικό κορμό, επιλέχθηκε ως κατάλληλη για να φυλακίσει την πρωτοπορία του 20ου αιώνα. Παρ' όλα αυτά η Ικαρία, απο΄τελεσε κάτι διαφορετικό από έναν απλό τόπο εξορίας. Η Ικαρία ως νησί, αγκάλιασε την κατατρεγμένη αριστερά και την περιέθαλψε με όποιο καλύτερο τρόπο ο ζεστός λαός της μπόρεσε να προσφέρει.

Στην Ικαρία δεν υπήρχαν στρατόπεδα συγκέντρωσης εξόριστων όπως σε άλλες περιοχές. Οι εξόριστοι έφθαναν στο νησί με πολεμικά πλοία, που ξεφόρτωναν το "φορτίο" των αμπαριών τους σε μικρά καΐκια ντόπιων ψαράδων του Εύδηλου ή του Αγίου Κήρυκου. Από εκεί η χωροφυλακή αναλάμβανε την συγκέντρωση των εξόριστων, την καταλογογράφησή τους και την αποστολή τους σε διάφορα χωριά όπου θα παρέμεναν. Πολλά χωριά του νησιού φιλοξένησαν πολιτικούς κρατούμενους, χωριά όπως οι Ράχες, το Γυαλισκάρι, ο Αρμενιστής και ο Νάς, και σε όλα τα χωριά οι πολιτικοί εξόριστοι βρήκαν την φιλοξενία και την ζεστασιά του καριώτικου λαού να τους περιθάλψει. Όπως προαναφέραμε στρατόπεδα δεν είχε το νησί οπότε οι εξόριστοι καλούνταν να κατασκευάσουν μόνοι τους τα σπίτια τους. Οι κάτοικοι βλέποντας τα σοβαρά προβλήματα των εξόριστων τους περιέθαλψαν και τους φιλοξένησαν στα σπίτια τους. Οι εξόριστοι με την σειρά τους βοηθούσαν κι εκείνοι όπως μπορούσαν τους ανθρώπους του νησιού. Εργάζονταν κοντά τους στα ζώα και τα κτήματα, οργάνωναν θεατρικές παραστάσεις και τους δίδασκαν τις αρχές του σοσιαλισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης σε κρυφά αχτίφ και συζητήσεις.


Με τον καιρό στην Ικαρία, οργανώθηκε η ζωή των πολιτικών εξόριστων και συστάθηκαν οι πρώτες ΟΣΠΕ (Ομάδες Συμβίωσης Πολιτικών Εξόριστων), με σκοπό την εξασφάλιση της διαβίωσης τόσο των παλαιών εξόριστων όσο και των νεότερων που κατέφθαναν στο νησί. Κάθε Ομάδα Συμβίωσης, που τη συγκροτούσαν οι πολιτικοί εξόριστοι του κάθε χωριού, είχε το γραφείο της που την καθοδηγούσε και ευθυνόταν για όλες τις δραστηριότητες, δίνοντας βάρος στον τομέα των σχέσεών τους με τους ντόπιους. Πρωταρχικό τους μέλημα ήταν ο σεβασμός απέναντί τους, στα υπάρχοντά τους, στα λίγα κτήματά τους και στην βοήθεια που αυτοί τους παρείχαν.  Από τη μεριά τους οι κάτοικοι του νησιού έγιναν δέκτες, αλλά και συνεργάτες σε μια έντονη και πρωτοφανή για το νησί ανάπτυξη, σε διάφορους τομείς της καθημερινότητας, όπως τόνισε ο Δημ. Σέρβος. Σε πολλά χωριά «ανέβηκαν» θεατρικές παραστάσεις, οργανώθηκαν διαλέξεις με πολιτιστικά και ιστορικά θέματα. Στον Εύδηλο λειτούργησε για πρώτη φορά, με ευθύνη των εξόριστων, νοσοκομείο, που είχε ακόμα και νευρολογική κλινική. Κάθε εξόριστος δήλωνε την ιδιότητά του, ώστε να αξιοποιείται σε ανάλογο τομέα. Από τον προσανατολισμό των εξόριστων δεν απουσίαζε ούτε η έκδοση εντύπων, στην πλειοψηφία τους χειρόγραφων. Εκδίδονταν εφημερίδες όπως ο "Αλύγιστος" της ΟΣΠΕ Ραχών και η "Σπίθα" της ΟΣΠΕ Αη Δημήτρη.


Μεγάλη ήταν η προσφορά των κατοίκων του νησιού και απέναντι στους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια της χωροφυλακής. Για παράδειγμα σύσσωμο το πλήθος των κατοίκων του Αγίου Δημητρίου έσπευσε να διαμαρτυρηθεί στην χωροφυλακή για τον αναίτιο και συστηματικό ξυλοδαρμό των εξορίστων που διαμαρτύρονταν για την κατακράτηση του ταχυδρομίου. Πολλοί ήταν και οι Ικαριώτες μετανάστες που έστελναν χρήματα απο το εξοτερικό για τους εξόριστους του νησιού...

Την περίοδο 1947-1948 υπολογίζεται ότι στην Ικαρία βρίσκονταν 15.000 πολιτικοί εξόριστοι, όταν ο ντόπιος πληθυσμός ήταν γύρω στις 11.000. Οι πολιτικοί κρατούμενοι έφταναν στο νησί χωρίς να γνωρίζουν τον προορισμό τους, χωρίς να υπάρχει γι' αυτούς εξασφαλισμένη στέγη ή κάποια ελάχιστα εφόδια.



Μαρτυρίες της αλληλεγγύης

Απόσπασμα του κ Λομβαρδά σε εκδήλωση της ΠΕΑΕΑ Ικαρίας


"Στον Ξυλοσύρτη βρίσκεται ο μοναδικός νερόμυλος της Ικαρίας με δύο καμάρες. Τον έχτισαν εξόριστοι. Στο Χρυσόστομο οι εξόριστοι έφτιαξαν το μόλο, στο δρόμο δίπλα στο γιαλό. Στο Μαυράντο επισκεύασαν τις πλύστρες. Στην Αράτουσα, ειδικοί μαστόροι κατάφεραν να φέρουν νερό στην κεντρική πλατεία. Στις Ράχες επισκεύασαν το δρόμο προς τον Αρμενιστή. Εξόριστος γεωπόνος, από τον Πόντο, ήταν εκείνος που έμαθε τους ντόπιους να καλλιεργούν πατάτες με νέα μέθοδο. Ηταν πολλοί οι εξόριστοι καθηγητές, οι δάσκαλοι που βοήθησαν τα παιδιά στο σχολείο. Που δίδαξαν μαθητές σε απομακρυσμένες περιοχές που δεν είχαν πρόσβαση σε σχολεία. Που στήριξαν πολλούς μαθητές στην προετοιμασία τους για το πανεπιστήμιο. Η ομιλία του δικηγόρου Γ. Λομβαρδά, κατοίκου του νησιού, που εκείνη την εποχή είχε μόλις τελειώσει το γυμνάσιο, ήταν γεμάτη από «ίχνη» των πολιτικών κρατουμένων στον τόπο που τους δέχτηκε με τόση ζεστασιά. Νωρίτερα, είχε παραθέσει την εξής προσωπική του εμπειρία: Οταν στα 1947 ο πατέρας του ήταν εξόριστος, δεν υπήρχαν χέρια στην οικογένεια για να μαζέψουν τις ελιές. «Ούτε τα Χριστούγεννα δε θα τελειώσουμε», είπε ένα βράδυ στη γιαγιά του. «Την άλλη μέρα, είχαμε τέσσερις τενεκέδες λάδι...», αφού η γιαγιά είχε θέσει το ζήτημα στο χωριό κι αφού ντόπιοι και εξόριστοι είχαν σπεύσει να βοηθήσουν..."

Οι πολιτικοί εξόριστοι του Αγίου Κύρηκου Ικαρίας



Πολιτικοί εξόριστοι στον Εύδηλο Ικαρίας δευτερος από αριστερά ο Νίκος Διαμάντης ενώ πρώτος ο Γβριηλίδης

Πολιτικοί εξόριστοι Ραχών Ικαρίας το 1947,  στην μέση όρθιος ο Μίκης Θεοδωράκης



Ο Μίκης Θεοδωράκης (τέρμα δεξιά) με τρεις συνεξόριστούς του στον Αρμενιστή Ικαρίας το 1947 

Μίκης Θεοδωράκης με συνεξόριστούς του το 1947 στην Ικαρία

Μίκης Θεοδωράκης με συνεξόριστούς του στην Ικαρία το 1947

ΟΚΠΕ στις Ράχες 1947

Ο Μίκης Θεοδωράκης με συνεξόριστούς του στην Ικαρία το 1947

Μίκης Θεοδωράκης 1947 Ικαρία